คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : My Brother(?) - end
My Brother (?)
กฎของการอ่านชอตเรื่องนี้ คยูฮยอนผอม!
“ซีวอน น้าฝากน้องด้วยนะจ๊ะ” คุณนายโจวพูดฝากฝังลูกชายคนดีที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างกายกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอมยิ้มน้อยๆ อยู่กับท่าทางของน้องที่ว่า ฝ่ามือบางที่ไม่ได้เหี่ยวย่นไปตามวัยของคุณแม่คนเก่งออกแรงดันแผ่นหลังลูกชายตัวดีให้มาข้างหน้าแถมยังใจดีลากกระเป๋าเดินทางใบโตที่ข้างในอัดแน่นไปด้วยแผ่นเกมมากมายมาส่งให้กับซีวอนเสียเสร็จสรรพ
โจวคยูฮยอนทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับอาการกระดี๊กระด๊าของคนเป็นแม่เบาๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นก้อนกลมๆ ที่ถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่แล้วแปะคำว่าภา-ระไว้ตัวโตๆ ยังไงยังงั้น แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนมาหนักอกหนักใจแทนกับคนตรงหน้า อาการใจเต้นที่เคยคิดว่ามันหายไปพักใหญ่ๆ เริ่มทำงานขึ้นอีกครั้ง
งื้ออออออ! น้องยอนอยากลงไปดิ้นบนพื้นหินอ่อนของบ้านเชวให้ตายจริงๆ
นอกจากมันจะยิ้มหล่อกระชากใจแล้ว หน้ามันหล่อยิ่งกว่ารอยยิ้มอีก -///-
แต่แล้วความหมั้นไส้ผสมกับความน้อยใจ(มาก)ก็ทำให้คนตัวบางที่หน้าแดงระเรื่อเมื่อครู่ปรับเปลี่ยนอารมณ์เป็นใบหน้าบูดบึ้ง ดวงตาคู่โตเหมือนแมวจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรของซีวอนอย่างหาเรื่อง แต่พี่ชายคนดีก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมายิ่งกว่าหญิงสาวมีประจำเดือนของคนตรงหน้า
“เหอะ! เห็นแล้วน่าหมั้นไส้”
คยูฮยอนอยากจะบอกให้คนทั้งโลกได้รับรู้จริงๆ ว่า ไม่ได้อยากอยู่เลยสักนิดนักหรอกไอ้บ้านของพี่ชายข้างบ้านคนนี้น่ะ! ถ้าไม่ติดว่าคุณนายโจวต้องไปเที่ยวสังสรรค์ทริปทัวร์ยุโรปกับบรรดาคุณหญิงคุณนายและไฮโซทั้งหลายตามประสาคนเข้าสังคมนานเป็นอาทิตย์หรืออาจจะมากกว่านั้นแล้วแต่ตามอารมณ์คุณแม่ท่าน แล้วใครหน้าไหนมันจะคอยดูแลเรื่องอาหารการกินกันล่ะ ก็เล่นขนเอาแม่บ้านตามไปหิ้วของด้วยเสียแบบนั้น จึงเป็นเหตุที่ว่าทำไมเขาจึงต้องมาอาศัยชีวิตร่วมกับเชวซีวอน!
ใบหน้าหวานมุ่ยลง พลางเชิดหน้าสะบัดไปอีกทางอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นักกับการที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับซีวอนนานขนาดนี้ คนที่มองอยู่เองก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้เหมือนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน และก็เหมือนทุกครั้งที่คยูฮยอนต้องแสร้งหลบสายตา
ไม่ได้อยากจะยอมรับและทำตัวไม่น่ารักแบบนี้หรอกนะ
แต่ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้มันก็จะยิ่งล้นทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก
และคยูฮยอนก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น!
สุดท้ายคยูฮยอนก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงเพียงเท่านั้นเอง
“เข้ามาข้างในสิคยูฮยอน” ร่างบางเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าไปภายในบ้านตามคำเชิญของอีกคน ดวงตาคู่โตมองสำรวจถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ คนเดียว
7 ปีแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้ ตั้งแต่ซีวอนย้ายไปอยู่หอพักที่มหาวิทยาลัย! อันที่จริงซีวอนเองก็ย้ายมาอยู่บ้านเลยตั้งแต่ที่เรียนจบ แต่เขาเองนี่ละที่ไม่ได้เข้ามาเหยียบที่นี่เองเพราะความน้อยใจ และเสียใจประกอบกับทิฐิที่มี
ก็ใครอนุญาตให้เชวซีวอนย้ายไปอยู่หอพักแล้วไม่บอกกันสักคำกันละ!
ตอนนั้นคยูฮยอนเสียใจมากแค่ไหนร้องไห้ไปเท่าไหร่ที่สำคัญคือโกรธมาก ซีวอนไม่เคยได้รับรู้หรอก ยังคงเห็นเขาเป็นเด็กอมมืออยู่ด้วยซ้ำทั้งๆ ที่ตอนนั้นคยูฮยอนโตเลยสิบขวบแล้ว จนปีนี้คยูฮยอนก็สิบแปดแล้วและที่สำคัญกำลังจะกลายเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งที่หมาลัยเดียวกับที่ซีวอนเคยเรียน
“เดี๋ยวพี่เอากระเป๋าไปเก็บให้นะ แล้วก็อยากกินอะไรก็นั่งคิดไปก่อนนะเด็กดื้อ”
“ไม่ได้ดื้อ!”
“เถียงเก่งแบบนี้ละ เขาเรียกว่าดื้ออ~”
“ก็บอกว่าไม่ได้ดื้อไง”
“โอเค ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ งั้นคยูฮยอนรอพี่แปปหนึ่งนะ”
“อื้ออ!”
ซีวอนเดินยิ้มขึ้นบันไดไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเด็กตัวขาว ใบหน้าหล่อคมคายหันมามองเด็กดื้อที่ว่าอีกครั้ง แต่ก็ต้องอมยิ้มกับความน่ารักที่ไม่เคยเปลี่ยนของคนตัวเล็กกว่า
หลังจากเก็บข้าวของให้กับเด็กดื้อเสร็จ ลงมาก็เจอกับคยูฮยอนที่นั่งหลับคาโซฟา ใบหน้าน่ารักที่เคยคิดเอ็นดูเหมือนน้องชายเมื่อหลายปีก่อนตอนนี้กลับเปลี่ยนแปลงไป แก้มที่เคยยุ้ยๆ ก็ซูบลงเหลือแต่เพียงแก้มขาวนวลที่ติดจะระเรื่อ ริมฝีปากเล็กๆ ที่เคยพูดออดอ้อนกลับสีแดงสดเปร่งปรั่งดูยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะดวงตาคู่โตที่มองยังไงก็หวานจนใจสั่นนี่อีก
บางทีซีวอนก็คิดได้ว่าคยูฮยอนนั้นโตจนเลยขีดจำกัดคำว่าน่ารักไปมากแล้ว ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ที่คอยวิ่งไล่ตามออดอ้อนเขาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
สวยแบบนี้ พี่คงไม่ต้องรอแล้วละมั้ง
“คยูฮยอนครับ” ส่งเสียงเรียกเบาๆ พร้อมกับหยิกแก้มนวลอีกเล็กน้อยเพื่อแกล้งคนตัวเล็กอย่างที่เคยทำแบบเมื่อก่อน แต่ก็ดันเป็นตัวเองที่รู้สึกถึงความนุ่มนิ่มของแก้มนั้นจนอดไม่ได้ที่จะลูบไล้ไปมาประหนึ่งโจรโรคจิต
ดวงตาคู่หวานค่อยๆ ลืมขึ้นมองฝ่ามือที่กำลังลูบไปมาบริเวณแก้มก็รู้สึกร้อนแผ่ว หากแต่ก็มีสติพอที่จะส่งเสียงโวยวายหาเรื่องออกไปแก้เขิน
“พี่ซีวอน!!” คนถูกเรียกชื่อด้วยเสียงดังๆ ติดจะเอาแต่ใจแอบสะดุ้งรีบเก็บมือแทบไม่ทัน ดวงตาคู่คมที่ทำให้หญิงสาวทั้งหลายอ่อนระทวยทอประกายเลิกลั่กเหมือนคนถูกจับได้เมื่อทำความผิด
“หิวข้าวแล้ว”
“ครับๆ จะไปทำให้กินเดี๋ยวนี้ละ”
เดินเลี่ยงเข้าครัวมาก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วลงมือทำอาหารง่ายๆ อย่างข้าวผัดให้คนเอาแต่ใจเงียบๆ คนเดียวแต่เสียงที่ดังภายในร่างกายกลับไม่ยอมลดลงแต่อย่างใด จะควบคุมไปตามใจคิดก็ทำไม่ได้เพราะมันคือเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามเหมือนกลองที่ถูกตีรัวก็ไม่ปาน
ซีวอนพึ่งรู้ว่าเสน่ห์ของเด็กอายุสิบแปดมันมีอำนาจดึงดูดตาและใจขนาดนี้
และที่สำคัญต้องเป็นเด็กอายุสิบแปดที่มีชื่อว่า โจวคยูฮยอนเท่านั้นละ
“พี่ซีวอนนนนน! จะดูการ์ตูน!”
มาอีกแล้วกับคยูฮยอนเวอร์ชั่นเอาแต่ใจรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของวัน โตจนป่านนี้ยังไม่เลิกดูการ์ตูนเด็ก 5 ขวบอีกรึไงกัน แต่บ่นไปก็เท่านั้น เพราะขาเจ้ากรรมมันดันเดินออกไปตั้งแต่เสียงใสๆ นั่นสั่งการแล้ว ตอนนี้เชวซีวอนรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นข้ารับใช้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน(วะ!)
“ยังไม่เลิกดูอีกรึไง โตจนป่านนี้แล้วนะเรา”
“โตของพี่กับของผมมันไม่เหมือนกันสักหน่อยหน่า!” คยูฮยอนเถียงออกไป หากแต่ในใจกลับรู้สึกลิงโลดเป็นไหนๆ เพราะตอนนี้ผู้ชายที่เฝ้ารอมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต(เหมือน)ได้เลิกมองเขาเป็นเด็กอีกต่อไปแล้ว
พูดแบบนี้แล้วคยูฮยอนจะหวังได้รึเปล่ากับสัญญาที่เคยให้กันไว้...
“จะเข้ามหาลัยอยู่แท้ๆ จะไม่โตได้ยังไงกัน”
เอาเป็นว่า..ตอนนี้ขอคยูฮยอนหวังแล้วกันนะ!
ตั้งแต่เช้าจรดเย็น คยูฮยอนก็ยังคงนั่งเล่นนอนเล่นเป็นคุณนายประหนึ่งเจ้าของบ้าน ส่วนซีวอนก็นั่งทำงานไปเงียบๆ คนเดียว สมาธิที่เคยมั่นคงเริ่มหดหายไปเรื่อยๆ เมื่อมีอีกคนเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ด้วย เดี๋ยวใช้หยิบนู่น เดี๋ยวใช้หยิบนี่ ทำหน้าเบ้บ้างล่ะ ฉีกยิ้มหวานเต็มแก้มบ้างล่ะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันน่ารัก จะว่าไปแล้วมันก็ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจดีเหมือนกัน
“วันนี้วันอาทิตย์ แล้วพรุ่งนี้พี่ต้องเข้าบริษัทรึเปล่า” คนที่นั่งฟังเพลงมาสักพักใหญ่เอ่ยถามคนอายุมากกว่า ร่างขาวจัดที่ตอนนี้ชักจะมีน้ำมีนวลขึ้นเดินตรงเข้ามาหาร่างสูงที่ยึดโต๊ะอาหารเป็นที่ทำงานชั่วคราว ก่อนที่จะเท้าแขนจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างต้องการคำตอบที่อยากได้ยินออกมาจากปากหยักได้รูปว่า ไม่ไป
“เข้าสิ งานมีอีกเยอะให้ปวดหัว...กลัวเหงารึไงเรา” คยูฮยอนเบ้ปากให้กับคำพูดนั้น ดวงตาคู่กลมมองไปยังข้อมูลต่างๆ ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโน้ตบุ๊ค ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ทำให้คนเอาแต่ใจเข้าใจสักเท่าไหร่ว่างานของซีวอนมันเยอะขนาดนี้ว่างมาดูเว็บโป๊รึไง
“แล้วน้องมิยาบินี่งานด้วยปะ”
โอเค น้องมิยาบิไม่ใช่งาน แต่มันก็ทำให้เขาคลายเครียดได้ดีไม่ใช่หรอวะ!
หรือว่าเจ้าเด็กตากลมมันไม่เคยดูกัน?
“อยากรู้ไหมล่ะ?”
“ไม่! เชิญดูต่อไปเลยไอ้คนลามก!”
ซีวอนที่โดนคนน่ารักเมินแถมยังเชิดใส่ได้แต่ถอนหายใจแล้วเซฟงานด้วยอารมณ์เซ็งๆ รวมถึงปิดน้องมิยาบิที่กำลังได้ฟิลด้วยลงไป เพราะตอนนี้น้องคยูฮยอนก็ดูจะสำคัญกว่าเป็นไหนๆ ถึงแม้จะเอาแต่ใจไปบ้างก็เถอะ!
“เย็นแล้ว อยากกินอะไร” ขายาวเดินตามอีกคนเข้ามาในห้องนั่งเล่น คนตัวเล็กทำหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“พาไปเที่ยวผับหน่อยสิ”
“ไม่ได้”
“โหยย อะไรอะ! อายุถึงแล้วก็เข้าได้ดิ นะ นะ น๊าา พี่ซีวอนสุดหล่อ เถอะนะ”
ผลสุดท้ายเพราะลูกอ้อนนั่นแท้ๆ ถึงทำให้รองประธานบริษัทผู้ซึ่งมีความรับผิดชอบสูงในหน้าที่อย่างซีวอนได้มายืนทำหน้าดุคอยกันเด็กดื้อให้ปลอดภัยจากบรรดาผู้ชายทั้งหลายที่หวังจะเข้ามารุมจีบ ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้เขาต้องรีบไปทำงานแต่เช้าเพื่อสะสางงานทั้งหลายต้อนรับสัปดาห์ใหม่แท้ๆ
จะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะโดนความน่ารักของลูกแมวตัวโตแอดแทคเข้าไปเต็มๆ จะให้ใจแข็งไม่พามาตามคำเรียกร้อง(คำสั่ง)ก็เห็นทีว่าจะใจร้ายเกินไป แหมม...ของแบบนี้ไม่เจอเองก็ไม่รู้หรอก
คยูฮยอนที่มาเที่ยวผับครั้งแรกก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ มือนิ่มถูกกอบกุมเอาไว้โดยร่างสูงของซีวอน ถึงแม้จะรู้สึกอึดอัดหน่อยๆ เหมือนโดนคุมตัวแจตลอดแบบนี้ตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาแต่มันก็ให้ความรู้สึกดีชะมัด!
“พี่ซีวอนอ่า! ปล่อยก่อนไม่ได้หรอ”
“ถ้าปล่อยก็กลับ เลือกเอาสิครับ” พอได้ยินคำตอบเป็นเชิงขู่แบบนั้นคนหน้าหวานก็เงียบลง จริงๆคยูฮยอนไม่ได้อยากให้ปล่อยมือที่จับซะหน่อย
ก็แค่คิดว่าเสียงหัวใจมันชักจะเต้นแรงเกินหน้าเกินตาเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มของที่นี่น่ะสิ!
“illusion Vodka” ซีวอนที่ได้ยินเสียงแว่วๆ ของคนตัวบางหันไปสั่งคอกเทลกับบาร์เทนเนอร์ที่อยู่ด้านหลังรีบหันขวับไปทันที แต่ดูเหมือนว่าจะห้ามไม่ทันซะแล้ว
“เห้ย! ไม่ให้กิน”
“อะไรเล่า! มาเที่ยวทั้งที ขอลองหน่อยไม่ได้หรอ ยังไงถ้าเมาพี่ก็พาผมกลับสิ ไม่เห็นยาก อ๊ะ! ขอบคุณครับ” มองค้อนโวยวายใส่ร่างสูงเสร็จก็หันไปรับแก้วเครื่องดื่มสีหวานมา ใบหน้าน่ารักยิ้มร่าหันมาชูแก้วสีเขียวให้ซีวอนฮึดฮัดเล่น ถึงจะไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน แต่ก็เคยได้ยินเพื่อนๆ บอกว่ารสชาติหวานๆนุ่มๆ ประกอบกับเห็นสีมันสวยแบบนี้ก็พาลจะมึนได้ง่ายๆ เหมือนกัน
เพราะฉะนั้น ท่านคยูฮยอนผู้นี้จึงได้เตรียมการมาล่วงหน้าแล้วว่าถ้าเมายังไงก็มีคนหามกลับบ้านละวะ!
“ห้ามหมด! ชอตเดียวพอ” ยังไม่วายทำตัวเป็นคุณพ่อหวงลูกสาวอีกจนได้ ก็เพราะซีวอนรู้น่ะสิ ว่าเด็กดื้อของเขาแพ้เครื่องดื่มประเภทมึนเมานี่ยังกับอะไรดี ขืนถ้าให้ดื่มไปหมดแก้วแบบนั้นสงสัยคยูฮยอนคงได้นอนตายที่นี่แน่ๆ
“ก็ได้!” เป็นอันว่าตกลงกันเรียบ แต่พอตอนดื่มจริงๆ ซีวอนที่ยืนคุมอยู่ก็แทบจะคว้าแก้วใบสูงมาไว้ในมือแทบไม่ทันเมื่อเห็นท่าว่าเด็กดื้อจอมเจ้าเล่ห์ได้ดื่มมากกว่าที่กำหนดไว้
และแน่นอนว่าคยูฮยอนไม่พอใจมากๆ เลยล่ะที่โดนแย่งแก้วไปแบบนั้น ใบหน้าหวานเชิดขึ้นมองอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้พี่บ้า! ใจร้ายยย!”
“ว่าพี่แบบนี้ งั้นกลับเลยดีไหมครับ”
“ไม่! ไปเต้นแทนก็ได้” พูดจบก็ลากอีกคนให้ไปยังฟอล์ด้วยกัน ซีวอนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับความดื้อด้านที่ชักจะออกฤทธิ์มากขึ้นเรื่อยๆ ของคยูฮยอน หากแต่ก็ไม่เคยห้ามแบบจริงจังสักทีแถมไม่พอเป็นตัวเองนั่นละที่คอยเอาใจทุกอย่างตามที่อีกคนบัญชาเสียด้วยซ้ำ
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้กับผู้คนที่กำลังออกลีลาลวดลายกัน ใบหน้าหล่อเหลาก็ยิ่งตกเป็นเป้าสายตาให้แก่หญิงแท้หญิงเทียมที่มีจำนวนชุกชุม(?)กว่าปกติ คยูฮยอนเองเริ่มรับรู้ถึงสายตาที่แทบจะกลืนกินพี่ซีวอนของเขาก็ชักจะรู้สึกคิดผิดที่ลากอีกคนเข้ามา
ก็ผู้ชายคนนี้ คยูฮยอนจองเอาไว้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วนะ!
แล้วตอนนี้คยูฮยอนก็เริ่มรับรู้ถึงฤทธิ์ illusion Vodka ที่เอาเข้าปากไปแค่ชอตนิดๆ ซะแล้ว
ร่างบอบบางค่อยๆ ขยับตัวไปตามจังหวะของดนตรี ซีวอนที่ยืนมองอยู่ก็พอจะรู้ถึงการทรงตัวที่เริ่มแปลกไปของคยูฮยอนก็ยิ่งจับให้อีกคนเข้ามาใกล้ๆ มากขึ้น เพราะรอบข้างก็เต็มไปด้วยผู้หญิงมากหน้าหลายตากับผู้ชายหื่นๆ ที่มองเด็กดื้อของเขาตาเป็นมัน
“จะกลับบ้านรึยัง เด็กดื้อ เริ่มเมาแล้วใช่ไหมล่ะครับ” ก้มหน้ากระซิบเบาๆ ข้างใบหู คยูฮยอนส่งเสียงร้องอ้อแอ้ออกมาเพราะจั๊กจี้
“ยางงงง แค่มึนๆ หน่าา” เสียงแบบนี้ ซีวอนฟันธงได้เลยว่าอีกสักพักลูกแมวแสนน่ารักของเขาได้นอนตายคาที่แน่ๆ เพราะไอ้อาการแพ้แอลกอฮอล์ขั้นรุนแรงของคยูฮยอนที่สามารถเมาได้แม้กระทั่งสปายที่เด็กประถมก็ดื่มได้เสียด้วยซ้ำ
“ดื้ออีกแล้วนะเรา”
“อื้ออออ” ร่างบางดันตัวเองให้เข้ามาซุกอยู่กับอกแกร่งของคนอายุมากกว่า แขนเรียวโอบรอบเอวหนาเอาไว้เป็นที่ยึดพร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่กว้างใกล้บริเวณลำคอ ร่างสูงเองก็ตวัดแขนรับเอาอีกคนเข้ามาภายในอ้อมกอดอย่างเต็มใจเช่นเดียวกัน เผลอตัวสูดดมความหอมหวานของร่างที่เมาจนตัวอ่อนไปอีกนิดหน่อย สงสัยจะเมาจริงๆ แล้วนั่นล่ะ ซีวอนได้แต่คิด ก่อนที่จะประคองคนเอาแต่ใจให้ออกมาข้างนอกแล้วจับยัดเข้าไปในรถคันหรูเตรียมกลับบ้าน
ตลอดทางที่ขับไปก็คอยหันมามองใบหน้าหวานๆ เป็นระยะ คยูฮยอนยังไม่ได้สลบอย่างที่คาดเอาไว้ แต่สภาพก็ใกล้เคียงกัน ดวงตาคู่โตปรือลงทอประกายหวานฉ่ำเสียจนบางทีซีวอนก็คิดว่าจะกลับไม่ถึงบ้านเพราะรถชนตายนี่ละ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงต้นเหตุก็ไม่ใช่ใครนอกจากคนที่นั่งข้างกัน
คยูฮยอนชักจะมีเสน่ห์เกินไปแล้ว
“คนบ้าา ฮึก! เจดดด ปีแล้ววน๊าา” คนตัวเล็กบ่นพึมพำไปตามประสาคนที่ใกล้นอคเต็มทน หากแต่กลับเรียกความสนใจได้อย่างมากจากซีวอนเสียเกิน
“คยูฮยอนโตแล้ววว อื้ออ! ไมมานร้อนจางงง” มือบางพยายามปลดกระดุมเสื้อออกเพราะความร้อนที่ว่า ซีวอนเองก็หันหน้ามองตรงไปที่ถนนอย่างเดียว อย่างน้อยก็ไม่อยากลวมลามเด็กทางสายตาไปมากกว่านี้ ยังดีที่รถคันนี้ติดฟิล์มไว้ค่อนข้างแน่นหนา จึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาเห็นผิวกายของคยูฮยอน
“คนจายร้ายย บอกห่ายรอจนโตงายย” ซีวอนจะคิดเข้าข้างตัวเองได้รึเปล่า ว่าคนใจร้ายที่ว่าคือเขาเอง
ใบหน้าหวานของเด็กชายตัวน้อยเบ้ลงก่อนที่จะแหกปากร้องไห้จ้าเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าพี่ชายข้างบ้านที่ตัวเองจับจองเอาไว้กำลังพาเด็กผู้หญิงอีกคนเข้ามาเล่นด้วยกัน
คยูฮยอนจะไม่แหกปากเรียกความสนใจแบบนี้เลย ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หน้าตาน่ารักขนาดนี้!
ซีวอนที่จับมือของมิยองเด็กสาวที่พึ่งได้รู้จักกันเพราะคุณพ่อของมิยองเข้ามาคุยธุรกิจกับทางครอบครัวตนเอง พอได้ยินเสียงงอแงจากคยูฮยอนก็รีบปล่อยมือจากมือเล็กๆ นั่นทันที พลางสาวเท้าเข้ามาหาคนน่ารักของเขาที่กำลังส่งเสียงร้องไห้ไม่หยุด
เขาเองก็พอรู้อิทธิฤทธิ์ของเด็กตาโตนี่อยู่หรอก แต่เจอมารยาของคยูฮยอนไปกี่ครั้งก็ต้องหลงเข้าไปทุกที และคราวนี้พี่ชายคนดีก็อุ้มร่างเล็กๆ อวบๆ น่าฟัดเข้ามากอดปลอบอยู่นานกว่าเด็กเอาแต่ใจจะหยุดงอแง มิยองเองก็เดินเข้ามาใกล้มองใบหน้าน่ารักของคยูฮยอนแล้วยิ้มออกมน้อยๆ
“น่ารักจังเลย” คยูฮยอนไม่ได้สนใจคำชมนั่นแต่อย่างใด กลับกันยังซุกหน้าลงกับซอกคอของพี่ชายเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น เรื่องเอาแต่ใจและเมินคนอื่นน่ะงานถนัดเลยละ
“พี่คงเล่นกับมิยองไม่ได้แล้วล่ะครับ มิยองเข้าไปหาคุณพ่อในบ้านได้เลยนะ”
“คะ” สิ้นเสียงเด็กสาวก็ตอบออกมาอย่างน่ารักแล้ววิ่งเข้าบ้านไปตามที่อีกคนบอก พอมิยองกลับเข้าไปแล้ว ซีวอนก็หันมาสนใจคนที่อยู่ในอ้อมกอดทันที
“ร้องไห้อีกแล้ว คยูฮยอนเป็นอะไรบอกพี่มาสิครับ” เสียงทุ้มๆ ที่เริ่มแตกหนุ่มเอ่ยถามเด็กดื้อ คยูฮยอนหันหน้าหนีความห่วงใยที่อีกคนมีให้ ใบหน้าน่ารักอมลมแก้มป่องเป็นเชิงงอนที่อีกคนลืมคำพูดที่เคยสัญญากันไว้
“ไหนบอกว่ารักคยูฮยอนไงล่ะ!” ตวัดเสียงใสถามอีกคนอย่างเอาเรื่อง คยูฮยอนถอนใบหน้าออกจากซอกคอของพี่ชายคนดีแล้วเปลี่ยนมาจ้องหน้าแทนอย่างคาดคั้น
บางทีซีวอนก็คิดว่าพัฒนาการของคยูฮยอนมันจะเร็วเกินเด็กในวัยเดียวกันมากไปแล้ว
ปกติเด็กแปดขวบมันยังไม่รู้มากแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ!
แล้วทำไมไอ้เด็กลูกแมวนี่ถึงชอบทำให้เขาไปไม่เป็นอยู่บ่อยๆ
“ก็รักไงครับ”
“โกหก! รักแล้วพาผู้หญิงคนนั้นมาทำไมอ่า!” ร่างสูงเลิกคิ้วกับคำพูดของคยูฮยอน รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงที่อีกคนกล่าวถึงจะอายุมากกว่าเจ้าเด็กดื้อตั้ง 4 ปีเชียวนะ ที่สำคัญคำพูดแบบนี้เจ้าเด็กตัวขาวต้องไปจำมาจากในละครน้ำเน่าที่ฉายหลังข่าวแน่ๆ
“พี่ก็รักคยูฮยอนคนเดียวไง”
“รักแล้วต้องรอคยูฮยอนนะ! ไว้โตเมื่อไหร่คยูฮยอนจะเป็นแฟนกับพี่ซีวอน”
“ครับๆ เอาไว้ให้คยูฮยอนโตเมื่อไหร่ เราจะเป็นแฟนกันนะ”
“อื้ออ!”
รถยนต์คันหรูจอดเทียบท่า มือหนาเปิดประตูลงแล้วอ้อมไปเปิดประตูให้คนที่บอกว่าตัวเองเพียงแค่มึน เสื้อของลูกแมวตาโตที่ตอนนี้ตาเยิ้มถูกปลดกระดุมลงมาถึง 2 เม็ด เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนที่แดงหน่อยๆ จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
“อื้ออ! พี่ซีวอนอ่า” ดวงตาคู่หวานปรือขึ้นมองใบหน้าคนที่อุ้มตัวเองอยู่ แล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะซบหน้าลงไปกับอกแกร่งอีกครั้ง
“ครับ”
“อยากนอนน”
“พี่ก็กำลังพาไปนอนอยู่นี่ไง”
เช้าวันต่อมา ลูกแมวตัวโตนอนขยับไปมาก่อนที่จะซุกใบหน้าลงไปในผ้าห่มผืนหนาอีกครั้ง หากแต่ก็ต้องตื่นเต็มตาเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่บริเวณเอว เงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับใบหน้าหล่อเหลาของซีวอนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่
โอ้ยย อยากจะบ้าตาย! ตื่นมาก็มีคนที่แอบรักมานอนกอด แล้วแบบนี้จะไม่ให้คยูฮยอนหน้าแดงได้ยังไงกัน!
มือบางยกขึ้นแตะเบาๆ บริเวณริมฝีปากหยักได้รูปของซีวอน แล้วใช้มือโบกไปมาอีกสองสามครั้งให้มั่นใจว่าคนตัวใหญ่นี่ยังหลับอยู่จริงๆ เมื่อมั่นใจแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปเพื่อจุมพิตเบาๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำตามอย่างที่ใจคิด(และอยาก) ดวงตาคู่คมก็เปิดออกเสียก่อน
“คิดจะขโมยจูบพี่รึไง”
“มะ ไม่ อื้ออ!” ดวงตาคู่โตเบิกขึ้นเมื่อใบหน้าของคนที่อยู่ห่างกันแค่นิดเดียวรั้งท้ายคอเขาเข้าไปจูบ
ลิ้นของซีวอนเกี่ยวกระหวัดกวาดความหวานไปทั่วโพรงปากของอีกคนที่ส่งลิ้นตอบกลับมาแบบไร้เดียงสา คยูฮยอนรู้สึกถึงความหวานที่แผ่ซ่านเข้ามาให้รู้สึกดี แต่ก็ต้องยอมละสัมผัสของซีวอนลงเมื่อลมหายใจใกล้จะหมด
ร่างเล็กนอนหอบโกยอากาศเข้าปอด ส่วนอีกคนก็หันมานอนตะแคงข้างจ้องมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าคมก้มลงคลอเคลียข้างแก้มนิ่มไปมาส่วนคยูฮยอนก็นอนตัวแข็งทื่อเพราะไม่คิดว่าคนอย่างซีวอนจะมาทำอะไรแบบนี้ เท่านั้นไม่พอแขนแกร่งยังรวบเอาอีกคนมาไว้ในวงแขนเรียกให้ใบหน้าน่ารักขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้
“คยูฮยอนของพี่โตแล้ว เป็นแฟนพี่ได้รึยังครับ”
“อื้อ!”
FIN*
เรื่องนี้พลอตเก่าเอามารีไรท์ใหม่ฉบับวอนคยู ภาษาอาจระเหี่ยมากเพราะไม่ได้แต่งฟิคมานานนมอยู่
หวังว่ามันคงไม่แย่เกินไปนะคะ >3 *เจอคำผิดสามารถบอกได้นะคะตอนแต่งเบลอมาก -0-
ความคิดเห็น