คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3
ผมสีบลอนด์ทองลู่ลงปลายผมมีน้ำเกาะอยู่นิดหน่อยมิลร์ มือเรียวสวยคว้าผ้าขุนหนูผืนเล็กสีขาวสะอาดมาซับเบาๆ ก่อนที่จะหยิบไดร์เป่าผมมาเสียบปลั๊กและกดเป่า ความร้อนจากไดร์ทำให้ผมสีบลอนด์ทองเริ่มจะแห้ง มิลร์วางไดร์เป่าผมลงก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วสวมใส่ ใบหน้าสวยฉายแววกังวลใจอยู่ไม่น้อยเจ้าตัวหยิบแหวนเพชรเม็ดงามขึ้นมากุมไว้แนบอกก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา และล้มตัวลงนอนที่เตียงขนาดคิงไซส์
พายเหม่อมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนดวงดาวนับล้านรายเรียงกันไปทั่ว โทรศัพท์ของพายกำลังส่งเสียงเรียกร้องแม้มันจะผ่านมาเป็นร้อยๆมิสคอลก็เถอะ พายหยิบไอโฟนเครื่องหรูมาดูอีกครั้งก็ต้องพบว่าเป็นคนเดิม เป็นเบอร์ของไอพายรู้ว่าไอคิดจะทำอะไรและดูเหมือนคุณอาจะสนับสนุนซ่ะด้วยแต่ตอนนี้หัวใจของพายกำลังลอยไปหาใครอีกคนที่นอนอยู่ห้องข้างๆ ป่านนี้จะเป็นยังไง จะร้องไห้มั๊ยนะ
Trrr Trrr
-เฮเลน-
"ฮัลโหล"
(พรุ่งนี้ฉันกับเพื่อนๆจะไปหานายนะ)
"อืมได้สิรู้แล้วหรอ"
(รู้แล้วสิอันที่จริงฉันจะไปมันซ่ะตอนนี้เลย แต่ติดธุระเลยต้องไปพรุ่งนี้)
"มาเลยสิฉันไม่อยากให้มิลร์เหงาเท่าไหร่ได้เจอพวกนายคงดีขึ้น"
(โอ๊ะแน่นอนหาข้าวให่มิลร์กินด้วยนะ ฉันไปทำงานต่อก่อนละ)
พายวางไอโฟนไว้ที่เดิมก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนเตียงนอนสีเทากว้างเจ้าตัวซุกหน้าเข้ากับหมอนก่อนที่จะค่อยปิดเปลือกตาลง มือแกร่งคว้าหมอนข้างมากอดแน่นนึกถึงใบหน้าของอีกคนที่ตอนนี้กำลังนอนหลับพริ้ม น่ารักและสวยในคราเดียวกัน
พระอาทิตย์สีแสดเริ่มจะผงาดขึ้นมาความสว่างค่อยๆไล่ไปเลื่อยๆ ดวงตาคมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมือหน้าค่อยๆยกมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะยันกายลุกขึ้นนั่งผมสีดำชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นท่า พายกระพริบตาปริบๆก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงไปทำอาหาร เจ้าตัวทำเมนูง่ายๆที่ใครๆก็ทำเป็น ข้าวต้มร้อนๆส่งกลิ่นหอมฉุยให้คนที่พึ่งเดินลงมาถึงกับท้องร้องด้วยความหิว
"นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ"
"ทำเป็นสิ นั่งรอสักครู่นะ"
มิลร์เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารสักพักข้าวต้มร้อนๆสองถ้วยก็มาวางอยู่บนโต๊ะทรงสวย ผมสีบลอนด์ทองที่ฟูนิดหน่อยบวกกับเสื้อแขนกุดสีขาวตัวบางกับกางเกงขาสั้นสีดำนั้นดูจะทำให้มิลร์ดูเซ็กซี่ไม่หยอกเลย
"นายอยู่คนเดียวหรอ"
"อืมพอดีพ่อกับแม่อยู่ที่อังกฤษนะฉันอยากมาใช้ชีวิตคนเดียวดูบ้าง"
"แล้วเป็นไงละ"
ริมฝีปากแดงสดอ้ารับข้าวต้มเข้าปากก่อนจะเขี้ยวจนแก้มยุ้ย ใบหน้าสวยดูเหม่อลอยพายลอบมองซีกหน้าของอีกคน ดวงตาสีนิลประกายวิบวับหัวใจเพิ่มอัตราการเต้นขึ้นเรื่อยๆ ยามที่อีกคนสบตา
"วันนี้พวกเพื่อนๆจะมานะ"
"อื้อ รู้แล้วน่า"
เมื่อกินข้าวต้มร้อนๆเสร็จกันไปแล้ว มิลร์จึงอาสาที่จะล้างจานเองตอนแรกพายก็ขัดเพราะดูว่าอีกฝ่ายคงทำงานทำนองนี้ไม่เป็น แต่มิลร์ก็ยังคงดื้อที่จำทำจนพายต้องยอมแพ้ยามที่อีกฝ่ายช้อนหน้าขึ้นมองด้วยแววตาอ้อนๆนั่น
เพล้ง
เสียงถ้วยกระเบื้องกระทบกันกับพื้นกระเบื้องสีสวยดังก้อง มิลร์ส่งยิ้มแห้งๆไปให้พายที่มองด้วยใบหน้าเอือมๆ มือเรียวสวยของมิลร์ค่อยๆบรรจงเก็บเศษถ้วยที่แตกแต่พลาดไปโดนบาดเข้ามิลร์ชักมือกลับมาก่อนที่ใบหน้าสวยจะเหยเกนิดหน่อย
"นั่นไงว่าแล้วเดี๋ยวฉันเก็บเองดีกว่านะ"
"ขอโทษนะฉันตั้งใจว่าจะช่วยแต่กลับเป็นภาระให้นาย"
"ไม่เป็นไรหรอกกล่องพยาบาลอยู่ตรงหน้าโซฟานะ"
มิลร์พยักหน้าก่อนที่จะเดินไปนั่งบนโซฟาสีครีมสุดนุ่มนิ่มก่อนที่จะหยิบเอาพลาสเตอร์มาแปะที่นิ้วเรียว มิลร์นั่งรอไปสักพักพายก็เดินเข้ามาพร้อมกับขนมเค้กรสสตอร์เบอร์รี่ที่เจ้าตัวโปรดปราน กับแอปเปิ้ลที่ปาดเรียงกันไว้อย่างดิบดีล
"กินมั๊ย"
มือเรียวสวยของมิลร์เอื้อมมือไปรับจานแอปเปิ้ลมาวางไว้ที่โต๊ะกระจกตรงหน้า พายค่อยๆบรรจงใช้ส้อมขนาดเล็กตักเบาๆก่อนที่จะส่งเค้กรสสตอร์เบอร์รี่ที่ส่งกลิ่นหอมหวานเข้าไปในปาก ค่อยๆเคี้ยวเบาๆมิลร์นั่งจ้องเค้กสตอร์เบอร์รี่พร้อมกับจ้องมองคนกินก่อนจะทำหน้าตาปูเลี่ยนออกมา
"อะไรเธอไม่ชอบกินเค้กรึยังไง"
"ใช่ นายนี่เหมือนจะชอบมากนะ"
"ใช่ฉันชอบมากเลยนะโดยเฉพาะรสสตอร์เบอร์รี่อะไรที่เป็นสตอร์เบอร์รี่นะฉันยอมให้หมดดดด"
มิลร์ลอบขำกับท่าทางของพายก่อนจะกัดเข้าที่แอปเปิ้ลที่ตนถืออยู่ในมือเบาๆ พายมองหน้าของมิลร์ยิ้มๆเมื่อเห็นว่าใบหน้าสวยเมื่อครู่ลอบยิ้มออกมา อ่าเป็นรอยยิ้มที่น่ารักจังเลยนะ
"ผมนายนี่ดูเกะกะจัง"
เมื่อเห็นผมสีบลอนด์ตกลงมาปรกหน้าสวยๆของมิลร์พายก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น มิลร์กัดเอาแอปเปิ้ลคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะหยิบเอายางรัดผมสีดำสนิทออกมาจากกระเป๋ามารวบผมให้เข้าที่
"ว้าวน่ารักจังเลยนะ"
"อยากตายเร๊อะ"
"ฮ่าๆไม่แกล้งแล้วก็ได้ผมเธอนี่สีธรรมชาติจริงๆหรอ"
"จริงสิผมนี้เป็นทางฝ่ายแม่นะ"
"อ่ะคุณโรน่านะหรอ ฮ่าๆคุณโร่น่าสวยมากเลยสินะฉันเคยเห็นภาพอยู่ครั้งหนึ่ง"
"ใช่สวยเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยละ"
มิลร์นึกถึงใบหน้าสวยคมที่มักจะประดับรอยยิ้มกว้างไว้เสมอ แม่เป็นคนสวยมากริมฝีปากที่เจ้าตัวมักจะเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะในทุกครา แต่เมื่อใบหน้าสวยนั้นหันกลับมาหาเค้าริมฝีปากที่เหยียดยิ้มอย่างร้ายกาจนั้นจะเป็นยิ้มที่อบอุ่น ดวงตาที่ฉายแววเจ้าเลห์จะยกยิ้มตามจนเป็นสระอิ แค่คิดถึงตรงนี้ก็ทำให้มุมปากของมิลร์ยกยิ้มขึ้นสูงอย่างเป็นธรรมชาติ เจ้าตัวดูจะไม่รู้สึกลยด้วยซ้ำว่าปากแดงๆนั่นยิ้มออกมาซ่ะกว้าง
พายลอบมองรอยยิ้มของมิลร์ด้วยความเพลิดเพลิน หัวใจเริ่มเร่งอัตราการเต้นยามที่คนตรงหน้ายิ้มอย่างมีความสุขแม้ว่านัยตาสวยนั่นจะฉายแววความเศร้าไว้เต็มหัวใจก็ตามเขาอยากเป็นผู้ที่รักษารอยยิ้มนั้นไว้ อยากเก็บเอาไว้ไม่ให้หายไปไหน
ติ่งหน่อง
เสียงของออดหน้าบ้านทำให้พายที่กำลังคิดอะไรเพลินถึงกับสะดุ้งก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปเปิดประตู ก็พบกับเพื่อนๆที่นัดกันไว้ทุกคนเดินเข้ามาในบ้านก่อนที่พายจะพาไปห้องนั่งเล่นแต่ก็เจอแต่ความว่างเปล่า สงสัยมิลร์จะขึ้นไปอาบน้ำ
"ว๊าวววบ้านนายนี่ตกแต่งดีชมัดเลย"
"ฮ่าๆ พ่อของฉันกับแม่เป็นคนตกแต่งให้นะสวยชิปร๊ะ"
"นายรีบไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะหัวฟูซ่ะขนาดนี้"
"ใช้แล้วเห็นด้วยอย่างที่อิอัลบอกถึงแม้จะหล่อดูดีน่าลากเข้าป่าแต่ถ้าอยู่ในสภาพนี้นานๆฉันจะลากนายเข้าห้องน้ำเร็วๆ"
ทันทีที่โจ้พูดจบพายก็รีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำทันที เพื่อนๆต่างส่ายหัวให้กับความคิดอันบ้าบอของโจ้ เอมเดินสำรวจรอบบ้านอย่างนึกตื่นตาตื่นใจเข้าอยากออกมาอยู่คนเดียวแบบพายจัง แต่ก็ติดว่าผู้เป็นพ่อนั้นไม่อนุญาติ
"เอริคนายว่าศิลปะตรงนี้เป็นของศตวรรษที่เท่าไหร่กันนะ"
กวางเขย่าตัวเพื่อนหน้าหล่อรัวๆ เอริคกรอกตาไปมาก่อนจะใช้ความคิดแล้วพูดคำตอบที่คิดว่านะจะใช่ที่สุดออกไป
"16ไม่ก็18มั้ง"
"ว๊าวววสวยจัง"
สักพักมิลร์กับพายก็เดินลงมาจากฉันสองของบ้าน เพื่อนๆย้ายที่จากในห้องนั่งเล่นมาอยู่ในห้องสไตล์ญี่ปุ่นเพื่อที่จะได้คุยกับได้สะดวกๆ หลายๆคนเริ่มตื่นตาตื่นใจกับภาพจิตรกรรมบนฝาผนังบ้านของพาย โดยเฉาพะกวางที่ดูเหมือนจะชอบสุดๆ
"นี่ไอ้สวยแกกลับบ้านรึยังว่ะ"
"เออใช่ๆพ่อแกไม่มาลากแกกลับบ้านหรอ"
"หึ อาจจะลืมไปแล้วมั้งว่ามีฉันเป็นลูกเนี่ย"
"แล้วจะเอาไงต่อดีว่ะสวย"
"ฉันว่าฉันจะอยู่ที่นี่สักพักนายไม่ว่าอะไรใช่มั๊ย"
ใบหน้าสวยหันไปถามคนที่นั่งข้างๆพายพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มบางๆแทนคำตอบไปให้ เพื่อนๆที่เห็นดังนั้นต่างก็สบายใจกันท้วนหน้าทั้งหมดคุยกันไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน พายยกเค้กกับขนมต่างๆมาให้เพื่อนๆทานและก็เหมือนเคยมิลร์หันหน้าหนีตอนเขากินเค้ก
"วันนี้ๆนะเพื่อนฉันไปเดินพาราก้อนก่อนมาที่นี่ใช่มะ"
โจ้เล่าด้วยใบหน้าตื่นเต้น จนลิอดที่จะฟาดมือเรียวไปที่แขนของเพื่อนรักไม่ได้ ทั้งห้องมีแต่เสียงหัวเราะ และก็เป็นอีกครั้งที่พายได้เห็นใบหน้าของมิลร์ฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้ทุกคน ชั่วครู่ที่นัยตาทั้งสองสบกันราวกับโลกหยุดหมุนทั้งพายและมิลร์ต่างหันหน้าหนีอีกฝ่ายทันที หัวใจดวงเล็กเริ่มเพิ่มอัตรการเต้นราวกับว่ามันจะกระเด็นออกมา ใบหน้าเห่อร้อนโดยไม่ทราบสาเหต
ตื่งหน่อง
เสียงออดหน้าบ้านทำให้พายต้องเดินไปเปิดประตูบ้านอีกครั้ง ขายาวๆของพายก้าวเดินออกไปถึงประตูรั้วก็ต้องหยุดลงนัยตาสีนิลจ้องมองคนมาใหม่นิ่ง ไอมองมาที่พายด้วยรอยยิ้มพิมใจและใสซื่อ พายหยิบไอโฟนขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไอคอนไลน์และส่งไปหามิลร์
'ไอมานายจะให้เข้ามามั๊ย'
เสียงเตือนของแอพพลิคเคชั่นยอดฮิตดังขึ้น มือเรียววางแก้วน้ำลงที่บนโต๊ะญี่ปุ่นก่อนจะหยิบไอโฟนเครื่องสวยที่วางอยู่ใกล้ๆขึ้นมาดู นิ้วเรียวกดเข้าไปก่อนจะตอบคำถามไปให้อีกฝ่าย ใบหน้าสวยฉายแววสนุกสนานขึ้นมาเล็กน้อย
'มาเลยฉันจัดการเอง'
มิลร์วางไอโฟนเครื่องสวยลงก่อนที่จะมอบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้เพื่อนๆที่นั่งทานขนมกันอยู่ โจ้กระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยส่วนเอมยิ้มเหยียดๆออกมาบ้างลิตีหน้านิ่งแต่ในใจกำลังคิดแผนหลาๆอย่าง เฮเลนเก็บเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดของเจ้าตัวเข้ากระเป๋าเป้ใบเล็กที่พกติดตัวมาด้วย อัลฟาหยุดมือจากผลไม้ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ตัวเองออกมาเทหยิบของที่ต้องใช้แล้วโกยอันอื่นๆเข้ากระเป๋า กวางเตรียมมือรอเจ้าตัวหัวเราะชอบใจ ส่วนเอริคมองดูทุกคนนิ่งๆ
ประตูแบบญี่ปุ่นเลื่อนเปิดออกพายเดินเข้ามาตามด้วยไอใบหน้าสวยหวานตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นมิลร์กับแก็งอยู่ที่นี่ มิลร์ดึงจูปาจุ๊บออกจากปากก่อนจะส่งมันเข้าปากอีกครั้งเลิกคิ้วหนึ่งข้างไปให้ไอนิดหน่อย ไอมองมิลร์ด้วยความริษยาที่ออกจากบ้านไปเมื่อวานก็เพื่อจะมานอนกับพายงั้นสิ หึๆแกมันร่านอ่อยคนไปทั่วอิมิลร์ฉันเกลียดแก เล็บสีแดงสดจิกเข้าที่มือตัวเองไอปั้นหน้ายิ้มให้ทุกคนเพราะพายอยู่ด้วยเจ้าตัวเลยไม่อยากแสดงอะไรออกมาเท่าไหร่
"อะอ้าวมิลร์เมื่อวานไม่กลับบ้านมานอนนี่หรอ"
"ก็เออสิแล้วแกจะให้ฉันไปนอนที่ไหนหรอ"
มิลร์เอียงคอ45องศา มองไปที่ไอริมฝีปากแดงสดที่ยังคงมีจูป้าจุ๊บอยู่คลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆก่อนที่จะดึงจูป้าจุ๊บออกมา ลิ้นสีสดเลียริมฝีปากเพื่อซึมซับความหวานที่ยังคงติดอยู่ก่อนจะส่งอมยิ้มเข้าปากอีกครั้ง พายมองมิลร์ด้วยใบหน้าอึ้งๆ ไอจกตามองไปที่มิลร์อย่างริษยา
"เอ่อ..ไอไหนบอกมีอะไรให้ช่วยไง"
พายเอ่ยถามก่อนที่บรรยากาศจะมาคุไปมากกว่านี้ ไอหันไปฉีกยิ้มหวานให้อีกฝ่ายก่อนที่มือเรียวจะหยิบกระเป๋าเป้ออกมาและหยิบหนังสือกับสมุดเล็กเชอร์ออกมาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น พายพอจะเข้าใจความหมายของไอเจ้าตัวพยักหน้าเบาๆ
"คุณพ่อบอกว่าให้พายช่วยติวให้ไอหน่อยนะพวกวิชาภาษาอังกฤษกับฟิสิกส์"
"หึโง่"
เสียงคำดูถูกส่งตรงมาจากปากเรียวบางของเอม ไอหันหน้าไปมองทันทีเอมยกชาขึ้นมาจิบก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดย้อยไปให้ไอ พายเดินเข้าไปเอาชีทฟิสิกส์ของตัวเองมาให้ไออ่าน ไอเอื้อมมือไปรับมาก่อนที่นิ้วเรียวสวยจะจงใจสกิดเบาๆที่ฝ่ามือแกร่งแต่พายก็หาได้สนใจไม
"ไออ่านไปก่อนแล้วกันนะ"
"อะอืมจะ"
ไอยกชีทขึ้นมาอ่านผ่านๆตา หึยตัวเลขอะไรก็ไม่รู้น่ารำคาญเป็นบ้าเลยว่ะพวกมันทำได้กันยังไงว่ะ ไอเริ่มจะหัวเสียอยู่ไม่น้อยเมื่อแผนการมันเริ่มจะผิดออกไปเรื่อยๆ เฮเลนมองไอที่เริ่มจะหัวเสียอย่างสนใจ สงสัยพายมันคงลืมไปว่าไอมันปึกขนาดไหนให้ชีทมาอ่านเองมันคงจะเข้าหัวอยู่หรอกนะ
"เป็นไงไอทำได้รึเปล่า"
"อืม พอได้อยู่นะ"
"งั้นรอแปปนะเดี๋ยวไปเอาโจทย์มาให้ทำ"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันคิดให้เอง"
อัลฟายกมือเป็นเชิงห้ามในห้องเขาเก่งฟิสิกส์ที่สุดในห้องเพราะงั้นหน้าที่นี้จะทำเอง พายพยักหน้าก่อนจะไปนั่งกินเค้กข้างๆมิลร์ต่อ หน้าของพายเวลากินเค้กรสสตอร์เบอร์รี่เป็นอะไรที่มิลร์ไม่อยากจะมองสักเท่าไหร่ มือเรียวสวยของมิลร์หยิบสตอร์เบอร์รี่สดขึ้นมากินใบหน้าสวยเปร่งสีหน้ามีความสุขสุดๆ ก่อนที่ดวงตาสวยจะหันไปเจอกับพายที่ริมฝีปากเลอะเค้กนิดหน่อยมิลร์ส่ายหน้าหยิบทิชชู่มาซับที่มุมปากอย่างแผ่วเบา
"อะเอ่อ"
พายเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบากมิลร์ที่พึ่งรู้ตัวรีบชักมือกลับมาทันทีก่อนจะก้มหน้างุดหันไปหยิบแอปเปิ้ลมาทาน ก่อนที่จะยกหนังสือวรรณกรรมขึ้นมาอ่านไปพลางๆ แก้มของทั้งสองคนขึ้นสีระเรื่อหัวใจที่เคยสงบกลับเต้นแรงอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขากับมิลร์มีอาการแบบนี้ต่อกัน
"อ่ะโจทย์เอาไปซ่ะ"
อัลฟาส่งโจทย์ที่เขาคิดว่าง่ายที่สุดในชีวิตไปให้กับไอที่นั่งหน้าหงิกกับฉากเมื่อครู่อยู่ มือเรียวสวยยื่นแผ่นกระดาษที่มีโจทย์แค่ 5 ข้อไปให้ ไอมองผ่านแบบลอยลมสักพักกระดาษแผ่นนั้นก็ปลิวมาแปะหน้าไปตามด้วยเสียงดัง แปะ ไอยกกระดาษออกจากหน้าก่อนจะหันไปมองอัลฟาที่กอดอกส่งยิ้มเย็นมาให้
"เหอะโจทย์ง่ายๆแค่นี้หวังว่าคงจะทำเป็นนะ"
อัลฟาพูดจบร่างเพรียวบางก็เดินเข้าไปหาเอริคทันที ไอยืนกัดปากแน่นก่อนจะเอาไอ้โจทย์บ้าๆนั่นมาดู นัยตาเรียวเบิกกว้างถึงแม้ว่ามันจะง่ายมากเท่าไหร่แต่คนที่วันๆไม่เอาความรู้ใส่เข้าหัวอย่างไอคงทำไม่ได้ โจ้ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจระดับหนึ่ง
"นะนี่มันบ้าอะไรกันพวกแกแกล้งฉันใช่มั๊ย"
มือเรียวสวยคว้ากระดาษมาปึกใหญ่ก่อนจะโยนไปหาเฮเลนที่นั่งจิบชาอยู่ เฮเลนหันไปชักสีหน้าใส่ก่อนจะเดินเข้ามาหาไอ ใบหน้าน่ารักของไอเริ่มซีดเผือดมิลร์นั่งมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าเฉยๆไม่คิดอะไร ไม่ต่างกับพายที่ก็ไม่คิดจะขยับไปช่วยไอ ก็ไอทำผิดที่ไปขว้างกระดาษใส่เฮเลน ตอนที่อัลฟานั่งคิดโจทย์พายเหลือบตาไปมองอยู่บ้างมันก็ง่ายจริงๆนั่นและ ไม่น่าเชื่อว่าไอจะทำไม่ได้
"โง่เองแล้วอย่ามาโทษคนอื่นสิจ๊ะ"
ใบหน้าสวยของเฮเลนกระตุกยิ้มบางๆไปให้ ก่อนที่จะหยิบกระดาษอีกเป็นปึกมาฟาดเข้าที่หน้าไออย่างแรงจนเสียงก้องไปทั่ว น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตาของไอกัดปากอย่างโมโหนี่เขาแพ้มันอีกแล้ว แพ้อิมิลร์อีกแล้ว เรียวตาสวยตวัดไปมองมิลร์ที่นั่งดูนิ่งๆ ปากเรียวสวยของมิลร์กัดแอปเปิ้ลเข้าปากก่อนที่จะกระตุกยิ้มนิดๆ
"ว้าาาาแบบนี้เนี่ยนะหรอคิดจะมาเทียบกับไอนะ"
"ฉันไม่เคยคิดจะเทียบกับไอเลยนะ"
"งั้นช่วยให้แม่เธอไสหัวไปอยู่ที่อื่นจะดีมากนะ"
ทันทีที่มิลร์พูดจบ ไอก็ผุดลุกขึ้นพรวดก่อนจะสาวเท้าไปหามิลร์มือสวยคว้าคอเสื้อของมิลร์มาก่อนจะง้างมือตบ แต่ต้องชะงักเมื่อมีมือแกร่งของพายมาขวางเอาไว้ก่อน ไอมองมิลร์ด้วยความริษยาใช่ริษยา อิมิลร์ฉันเกลียดแก ไอเดินไปเก็บข้าวเก็บของก่อนจะหันไปมองพาย
"งั้นเดี๋ยวไอกลับก่อนนะพายพรุ่งนี้จะมาใหม่"
"จะมาทำไมกวนเวลาชาวบ้านเค้า"
เสียงหวานๆของมิลร์ทำให้ไออยากจะบ้าตาย ใบหน้าสวยของมิลร์ยังคงดูชิลๆผิดกับไอที่วิ้งเต้นกันไปแล้ว ไอผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากบ้านของพายแล้วเดินเข้าบ้านของตน ก่อนจะพบผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ไอเดินเข้าไปนั่งข้างๆพร้อมกับกอดแขนแน่น
"คุณพ่อครับน้องไอจะทำการบ้านได้รึเปล่าก็ไม่รู้"
"ให้พายติวให้แล้วนี่ลูก"
รุจเอ่ยพูดกับลูกชายที่ทำหน้างำงออยู่ ไอเป็นเด็กน่ารักและขี้อ้อนต่างจากมิลร์ที่ทั้งเชิดและทนงค์ตนไม่ต่างจากยัยนั่นเลยยัยงูพิษ ไอเริ่มแสดงละครน้ำตาสีใสค่อยๆไหลเอ่อล้นดวงตาเจ้าตัวปัดออกช้าๆก่อนจะเอ่ยกับผู้เป็นพ่อด้วยเสียงสั่นเครือ
"ผมจะทำยังไงดีครับคุณพ่อ มิลร์ ฮะฮึกเค้าไม่ยอม ฮึก ระรับผมสักที มะเมื่อกี๊ฮึก คะเค้า ฮะฮึกแกล้งผมด้วย ผมติวไม่รู้เรื่องเลยครับ"
"จริงหรอน้องไอ"
ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ไอยิ้มออกมาในใจก่อนที่จะแสดงละครต่อใส่ร้ายมิลร์กับเพื่อนๆสารพัด รุจโกรธจนกำมือแน่นในขณะที่กำลังโกรธจัดมิลร์ก็เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับพายพอดี
"ไงแกไอ้ลูกเลวแกทำอะไรน้องไอห่ะ"
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อดังไปทั่วบ้าน มิลร์มองหน้าพ่อตนอย่างงงๆ ก่อนที่นัยตาสวยจะหันไปเจอไอที่ร้องไห้อยู่ไม่ต้องคิดให้มากความมันคงจะมาใส่สีตีไข่เพิ่มอีกละสิเหอะ มิลร์ยิ้มเหยียดให้กับตัวเอง
"ทำไมผมต้องทำด้วย"
"แกอิจฉาที่ไอมีคนรักมากกว่าแกไง ก็แกทำสันดารแบบนี้ไงละถึงไม่มีใครต้องการ"
นิ้วเรียวสวยกำเข้าหากันจนแน่นก่อนที่เจ้าตัวจะช้อนตามองผู้เป็นพ่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงของความน้อยใจ จนพายที่ยืนมองดูถึงกับน้ำตาคลอ
"ครับผมมันคนที่ไม่มีใครต้องการ"
"เหอะรู้ตัวดีนี่หว่า"
"แล้วผมจะขอบอกด้วยนะครับว่าผมนะไม่ได้ต้องการพ่อแบบคุณหรอกนะครับ"
ทันทีที่เสียงหวานพูดจบทั้งบ้านก็เกิดความเงียบ รุจมองหน้าลูกชายตนเองอย่างโกรธจัดความโกรธที่มีมันมากพอที่จะทำให้เขาพลั้งมือไปทำร้ายคนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าลูกได้ลงคอ
เพี๊ยะ
ฝ่ามือของผู้เป็นพ่อกระทบเข้ากับใบหน้าสวยอย่างเต็มแรง พายวิ่งเข้ามาประคองมิลร์ก่อนจะเงยหน้ามองผู้เป็นอาด้วยแววตาผิดหวัง น้ำเสียงคมเข้าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก พายจับมือของมิลร์แน่นก่อนจะสอดประสานเข้าด้วยกัน
"คุณอาครับผมจะให้มิลร์ย้ายไปอยู่กับผมได้มั๊ยครับ"
"เหอะ เอามันไปเลยลูกอย่างนั้นฉันไม่ต้องการ"
เสียงกังวานของผู้เป็นพ่อเอ่ยจบเรียวขาสวยของมิลร์ก้าวเดินขึ้นมาบนห้องตามด้วยพายที่ดูจะเป็นห่วงไม่น้อย ไอมองหน้าพ่อของตัวเองทันทีความริษยาเริ่มเข้าครอบงำจิตใจตัวเองอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้
มือเรียวสวยคว้าประตูลูกบิดก่อนจะเปิดห้องให้กว้างออกเจ้าตัวเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบหรูมาเก็บเสื้อผ้าใส่ลงไปก่อนจะให้แม่บ้านช่วยกันขนสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างออกไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อไม่ได้เป็นคนซื้อ น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว พายที่ยืนเก็บของอยู่ใกล้ๆเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้้อย่างแผ่วเบา
"เจ็บมากรึเปล่า"
มิลร์เงียบไปหลายอึดใจก่อนที่จะโผเข้ากอดพายแน่น ร่างสูงของพายรับน้ำหนักไว้อย่างมั่นคงก่อนจะยกมือขึ้นปลอบประโลมร่างเล็กที่สั่นเทาของมิลร์ไว้ ใบหน้าสวยซุกอยู่กับอกของพายแน่น ก่อนจะปล่อยโฮทุกสิ่งทุกอย่างออกมา พายยกมือเกลี่ยน้ำตาก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยก้มลงไปจูบแก้มขาวๆนั่นอย่างปลอบประโลม
ในขณะหลังบานประตูใหญ่ไอมองไปที่ภาพนั้นอย่างอิจฉา นิ้วมือกำกันแน่นจดเลือดเริ่มจะไหล ฉันเกลียดแก ทำไมแกถึงต้องชนะฉันตลอดฉันเกลียด เกลียด หึย ไอสบัดหน้าเดินออกมาจากห้องก่อนจะชนกับคนใช้ที่มาช่วยขนของ
"โอ๊ยอิแก่เดินยังไงว่ะถ้าฉันติดกลิ่นสาบของพวกแกไปจะเป็นยังไง"
"ประทานโทษค่ะคุณหนู"
สาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไอเดินออกมาทันทีเรียวขาก้าวเดินต่อไปพลางคิดถึงสิ่งที่จะทำให้มิลร์เจ็บปวด ที่สุดเท่าที่จะทำได้เจ้าตัวเดินไปหาผู้เป็นแม่ที่นั่งเลือกอัญมณีอยู่
"เป็นไรค่ะลูกรักของแม่"
"คุณแม่ดูอิมิลร์มันสิ มันจะได้ย้ายไปอยู่กับพายอ่ะแม่"
"ว๊ายจริงหรอแล้วแบบนี้เราจะจับพายยังไงละเนี่ย"
"คุณแม่เก่งไม่ใช่หรอก็คิดไปสิ"
ไอว่าด้วยเสียงฉุนๆ คนเป็นแม่หันขวับไปมองลูกของตัวเองที่นานวันเริ่มจะทำตัวแก่แดดแก่ลมแต่ก็นะเธอเป็นคนสอนเองนี่ หึๆถ้าให้เรียบร้อยแบบผ้าพับไว้ฉันจะได้มีบุญมาเป็นเมียเศรษฐีอย่างนี้หรอ
"แม่ว่ารอก่อนนะลูกแม่ยังคิดไม่ออก แต่อีกไม่นานเชื่อแม่เถอจะ"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
สองแม่ลูกจำทำอะไรกันอีกเนี่ย
อิคุณพายดูเหมือนจะปกป้องแต่ต้องให้นายเอกโดนทำร้ายก่อนตัลลอดดดดด
เพื่อนๆของมิลร์อยากเห็นหน้ากันมั๊ยค่ะ
เดี๋ยวเตรียมอิมเมจไว้ก่อนนะค่ะ จะลงให้ดูอิอิ
ความคิดเห็น