คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2
วันรุ่งขึ้นพายเดินออกจากบ้านมาแต่เช้าวันนี้เขาอยากเดินไปโรงเรียนบ้างเลยต้องตื่นแต่เช้าสายตาคมหันไปเห็นอีกคนที่เดินออกมาร่างนั้นหยุดยืนอยู่สักพักรถบรรทุกรถก็มาจอดเบนท์ลีย์สีขาวสุดหรูถูกส่งมาถึงที่พร้อมกับผ้าที่ติดไว้ข้างหลัง H.B.D เจ้าตัวดูดีใจมากเป็นพิเศษก่อนจะเซ็นรับและรับกุญแจมา แต่เจ้าตัวไม่ได้ขับออกไป แต่เดินไปข้างหน้าต่อไปแทน สงสัยผมจะมีเพื่อนเดินแล้วละสิ
"นี่ๆมิลร์"
พายวิ่งไปหาอีกคนที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อยแตกต่างจากไอลิบลับ มิลร์หันหน้าไปมองเล็กน้อย นิวเรียวสวยกดเลื่อนเพลงในไอพอดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเก็บไว้ในกระเป๋าหยิบลูกอมสีหวานมาส่งเข้าปากไป
"นายตื่นแต่เช้าจังเลยนะ"
พายพยายามหาเรื่องชวนอีกฝ่ายคุย มิลร์ไม่ตอบไม่ใช่ว่าเขารำคาญหรอกชอบจะตายมีคนมาชวนคุยมันทำให้มิลร์รู้สึกไม่เหงา แต่ที่ไม่ตอบเพราะว่าไม่ตำเป็นก็เห็นแล้วนี่จะตอบไปทำไมเปลืองคำพูดขี้เกียจยกกรามขึ้นมาแค่โดนพ่อตบมื่อวานก็ทำให้ไม่อยากพูดไปหลายวันแล้วมันเจ็บนะ แต่ก็ต้องทน
"เออแล้วคุณโรน่าไปไหนหรอ"
ร่างบอบบางของมิลร์ชะงักทันทีเจ้าตัวหยุดเท้าเดินก่อนจะหลุบตาต่ำลงไป ไม่ได้ยินมานานแล้วละนะชื่อของแม่ไม่ค่อยมีใครได้เรียกเลยรู้สึกห่วงหาและคิดถึงตลอดเวลายามได้ยิน นัยตาสวยส่อแววเศ้ราออกมาอย่างเห็นได้ชัดพายเอื้อมมือไปลูบแก้มใส่นั่นเบาๆ มิลร์ยืนนิ่งเขากำลังรู้สึกว่าถูกปลอบมันอ่อนโยนและเป็นสิ่งที่เจ้าตัวไม่เคยได้รับจากผู้เป็นพ่อเลยสักครั้ง
"ตอนนี้แม่นอนอยู่ไอซียูที่อเมริกานะ"
ริมฝีปากแดงสดขบเม้มแน่นเจ็บปวดเหลือเกินยามที่ต้องพูดแบบนี้ ก่อนที่น้ำตาจะไหลมิลร์ปัดมือของพายออกก่อนจะเดินไปโรงเรียนต่อพายมองไหล่เล็กๆนั่นที่กำลังสั่นระริกอย่างเศร้าใจ จากที่เมื่อวานเขายืนฟังร่างบางตรงหน้าร้องไห้ก็รับรู้ได้ทันทีว่าภายนอกที่ร้ายกาจ แต่ภายในแค่ซ่อนความอ่อนแอ หน้าที่ชอบเชิดท้าทายอารมณ์ แท้จริงแค่เรียกความมั่นใจ นัยตาที่แข็งกร้าวมันก็แค่สิ่งที่ปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงเท่านั้นเอง
"วันนี้วันเกิดนายหรอ"
"เปล่า...เมื่อวานนะ"
พายถึงกับจุกเมื่อได้รับคำตอบ เหตุผลมันอยู่ที่ตรงนี้สินะเหมือนคนที่ถูกลืมความรู้สึกเปรียบเสมือนส่วนเกิน เขารับรู้ได้แม้แค่เดินอยู่ด้วยกันก็สัมผัสได้ขนาดเขาที่ยังไม่เคยเจอทอดทิ้งยังรู้สึกอย่างนี้แล้วอีกคนละจะรู้สึกยังไง พายมองซีกหน้าสวยที่ยังมีร่องรอยแห่งการถูกทำร้ายอยู่ มันเป็นรอยแดงเถือกสีเข้ม
"นายเอิ่มโอเคมั๊ย"
"โอเคมั้งอีกไม่นานหรอกน่าอีกแค่2ปีเท่านั้นฉันจะเป็นอัมเบอโตอย่างเต็มตัว"
มิลร์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องพูดดีกับคนที่พึ่งเจอ อาจจะเป็นเพราะคนข้างๆไม่ด่าทอหรือกล่าวว่าเขาทั้งวาจาและสายตาด้วยละมั้งทำให้เขาไว้วางใจกับความอบอุ่นที่ได้รับทางฝ่ามือนั่นอีกเหมือนได้รับความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่อีกสักครั้ง
ทั้งสองเดินเข้ามาในโรงเรียนตอนเช้าๆนอกจากกลุ่มของเขาที่มาเช้าแล้วก็มีแค่ไม่กี่คนหรอก ทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง12Aพร้อมกัน เพื่อนๆที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งห้องเมื่อเห็นว่ามิลร์เดินเข้ามาก็รีบวิ่งมาลากไปที่โต๊ะกลางห้องก่อนที่ต่างคนจะต่างถามเพราะเป็นห่วงเพื่อนของตน
"หน้ามึงเป็นรอยด้วยเขาตบมึงอีกแล้วหรอ ฮึก ฮือออ"
กวางเมื่อเห็นใบหน้าสวยของเพื่อนก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้เขารักเพื่อนมาก มิลร์เป็นคนหน้าสงสารเขาพวกเราทุกคนรักและเป็นห่วงมิลร์เสมอเจ้าตัวเมื่อเห็นว่าเพื่อนร้องไห้ก็พยักหน้าเบาๆ
"โถ่ไอ้สวยยยยยยยหน้ามึงโดนอีกแล้วหรอทำไมมึงไม่บอกกูว่ะ"
โจ้ที่พึ่งไปเข้าห้องน้ำมาเมื่อมาเจอหน้าของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเพื่อนก็แทบจะเข่าอ่อน นอกจากหน้าตาแล้วยังมีข้อมือที่ช้ำและแดงเขียวอีก แค่ดูยังเจ็บแทนเลยแล้วคนที่ได้รับแรงปะทะนั่นตรงๆจะไม่เป็นอะไรหรอ มือเรียวขาวของโจ้ยกขึ้นไปลูบใบหน้าสวยของมิลร์เบาๆ มิลร์หลับตาลงสักพักซึมซับความอบอุ่นของเพื่อนๆที่มีให้เขาอย่างท่วมท้น
"กูจะปรึกษาพ่อ"
เฮเลนก็ชักจะทนไม่ไหวเขาอยากช่วยเพื่อนให้หลุดพ้นอยากจะให้เพื่อนเป็นอัมเบอโตอย่างเต็มตัวไม่ต้องมีสิงห์มณีในชื่ออีก
"ขอบใจทุกคนด้วยนะแต่ไม่ต้องลำบากหรอกว่ะกูจะทนอีกแค่2ปีเท่านั้นเองและ"
มิลร์พูดอย่างหนักแน่นใช่เขาจะทนทนแค่2ปีเท่านั้น หลังจากที่เขาเป็นอัมเบอโตเขาจะให้คุณยายไปเทคโอเวอร์บริษัทต่างๆที่เป็นหุ้นส่วนสำคัญซ่ะคุณยายกับคุณตาทำได้พวกญาติๆฝ่ายแม่นั้นอยากทำใจจะขาดแต่ติดที่ว่ามีเขาอยู่เลยทำไม่ได้
"มิลร์กูเป็นห่วงมึงจังว่ะมึงมาอยู่กับกูมั๊ย"
อัลฟาเอ่ยบอกเพื่อนรักพลางหยิบยานวดมาทาให้เพื่อนตัวเล็กของเขาด้วย เพื่อนรักของเขาทั้งสวยและน่ารักถึงแม้มันจะเป็นผู้ชายก็เหอะ เพราะความขาวมากแม้จะเป็นรอยนิดเดียวก็สังเกตเห็นได้
"ไม่เป็นไรหรอกกูเจ็บแต่ไอ้ไอมันต้องเจ็บกว่ากูเป็นร้อยเท่า"
"เห็นด้วยค่ะไอ้สวย"
ลิพูดด้วยความถูกใจเพื่อนรักของเขาต้องมาเจ็บตัวใบหน้าสวยที่คนทั้งห้องต่างภูมิใจกลับมีรอบฝ่ามือแดงก่ำนั่น แค่เห็นก็ปวดใจแทนทุกคนในห้อง12Aรู้จักนิสัยของกันและกันดีเลยเป็นห่วงมิลร์อยู่ไม่น้อย สำหรับคนอื่นๆอาจจะมองว่าพวกห้อง12Aร้ายแต่พวกเราแค่ต้องการปกปิดหัวใจตัวเองโดยเฉพาะมิลร์ที่ปกปิดบาดแผลแห่งจิตใจที่บอบช้ำนั้นไว้ จึงทำให้ทุกๆคนคอยเกลียด
"เล่นมันเลยมั๊ยเดี๋ยวพวกเราจัดการให้"
โซ่ที่พึ่งมีบทพูดขึ้นมาบ้าง ทุกคนในห้องพยักหน้าเห็นด้วยโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่อยากจะเห็นไอนางฟ้าของโรงเรียนหน้าตาเป็นแผลช้ำแล้วมันหน้าสะใจนัก บังอาจมาท้าทายอำนาจพวกเรา
"ถ้าโซ่จะเล่นนะฟ้าขอจัดก่อนได้ป่ะคันมือว่ะ"
ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงฉุนๆ หญิงสาวคนนี้เรื่องต่อยตีขอให้บอกเธอพรอมเสมอแต่แล้วความคิดทุกคนก็ถูกขัดด้วยพาย
"อย่าทำเหอะ"
ทั้งห้องหันไปมองพายเป็นตาเดียว พายยิ้มเจื๋อนๆให้ทุกคนไม่ใช่ว่าเค้าห่วงไอหรอกนะแต่ห่วงมิลร์ต่างหากถ้าไปทำไออีกมิลร์ไม่โดนคุณอารุจตบเอาอีกหรอกหรอ แค่เมื่อวานมิลร์ก็แทบจะไม่ขยับปากพูดอยู่แล้วแต่ก็ฝืนพูดให้ทุกคนสบายใจเท่านั้นเอง ใบหน้าสวยของมิลร์เริ่มฉายแววไม่พอใจ ก่อนที่คนทั้งห้องจะได้รุมกระทืบพายก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆฉบับเจ้าตัว
"ถ้านายไปทำไออีกคุณอารุจก็ทำร้ายอีกนะสิ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกฉันทำมันเจ็บเยอะอย่างมากพ่อก็แค่ตบฉันเท่านั้น และที่สำคัญแบ็คฉันดีนะ"
"มันไม่คุ้มนะเว้ยสวยไม่อยากให้หน้าสวยๆของแกมีรอยอีกอ่ะ ฮึก"
"เห้ยๆมิลร์ดูๆ"
อัลฟาชี้มือไปที่หน้าต่างบานใส มิลร์ชะโงกหน้าไปดูก่อนจะเม้มปากแน่นภาพที่เขาเห็นคือคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อของเขากำลังเดินลงมาจากรถเบ๊นท์คันงาม พร้อมกับครอบครัวสุขสันของเขา มันจะไม่อะไรเลยถ้าหน้าตาของไอไม่มีร่องรอยเหมือนโดนทำร้ายมามิลร์พอจะรู้สาเหตคงไปโดนคนอื่นตบมาแล้วมาโทษเขาอีกเช่นเคย
"เห้ยแกหนีไปที่อื่นเหอะว่ะ"
"ไม่"
"แค่นี้ก็เจ็บจะตายแล้วนะเอริคมาลากมันไปซ่อนในตู้ก่อนเร็วววว"
เฮเลนโวยวายลั่นก่อนจะพยายามลากเพื่อนหน้าสวยไปยัดในตู้ แต่เจ้าตัวก็ปฏิเสธจะหนีทำไมในเมื่อเขาไม่ผิดแล้วทำไมจำเป็นจะต้องหนีด้วย ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มอย่างน่ารังเกียจก่อนจะอยู่นิ่งๆ
ปัง
เสียงประตูกระทบกับผนังดังลั่นก่อนที่ร่างกายกำยำของผู้เป็นพ่อจะเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึงข้างหลังมีไอที่กำลังทำหน้าอย่างเสแสร้งพร้อมกับแม่ของตน ผู้คนข้างนอกต่างให้ความสนใจกับเหตการณ์ในห้องของเด็กที่ได้ชื่อว่าพวกอัจฉริยะ หัวใจของมิลร์กำลังสั่นระรัวด้วยความกลัว
"แกไอ้ลูกเลว"
เพี๊ยะ
ใบหน้าสวยหันไปตามแรงตบน้ำตาเอ่อล้นออกมา มิลร์ยกมือขึ้นมาปาดแบบนิ่งๆราวกับว่าไม่รู้สึกอะไรแต่นัยตาสวยฉายแววเศร้าอย่างเห็นได้ชัด เสียงร้องของความเหงาก้องไปทั่วหัวใจ ผู้คนรอบข้างมองดูเหตการณ์ตรงหน้าอย่างกลั้นหายใจเพื่อนๆทั้งหมดเดินเข้ามาหามิลร์ทันที
"ผมทำอะไรหรอ"
คำถามเรียบๆของมิลร์แต่กลับสกิดใจใครหลายคน ความรู้สึกน้อยใจเข้ามาแทนที่หัวใจของทุกคนเว้นก็แต่ผู้ที่มีศักดิ์เป็นพ่อ ที่มองหน้าเขาเหมือนอยากจะฆ่าเสียให้ได้น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาสวยมิลร์ยกมือเช็ดอีกรอบทุกท่วงทามันชางดูสง่างามแต่ก็ดูเจ็บปวดในคราเดียวกัน
"แกมันร้ายเหมือนแม่แก แม่แกมันเลว"
"คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ผมอย่างนั้น"
มิลร์ตะวาดลั่นอยากด่าเขาก็ด่ามาที่เขาอย่าไปยุ่งกับผู้หญิงที่เขารักหมดใจ ไอยืนมองดูเหตการณ์ก็ยิ้มเยาะออกมาก่อนจะเดินมาหาคุณพ่อของตนพร้อมกับแม่ ลันดาเอื้อมมือไปคว้ามือสามีมาแล้วพูดแก้ตัวให้มิลร์สารพัดมันก็แค่ละครที่ลันดากับไอแสดงเท่านั้นและ
"หึ"
ใบหน้าสวยกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะเดินไปกระชากแขนของไอแล้วลากมาที่ข้างๆหน้าต่าง ใบหน้าหวานกรีดยิ้มร้ายเชิดหน้าขึ้นก่อนจะบีบกรามของไอแน่น ไอมีสีหน้าตกใจเขาไม่คิดว่ามิลร์จะกล้าทำขนาดนี้
"แกปล่อยไอเดี๋ยวนี้นะ"
มือแกร่งของผู้เป็นพ่อตรงเข้ามากระชากไอออกจากมิลร์ก่อนที่จะเหวี่ยงมิลร์ไปกระแทกกำแพง มิลร์กัดปากแน่นน้ำตาเริ่มคลอที่เบ้าเจ้าตัวเชิดหน้าขึ้นและยิ้มเยาะเย้ยไปที่ไอ ไอจับกรามตัวเองเบาๆก่อนจะหน้านิ่วด้วยความเจ็บก่อนจะจิกตากลับไปหาคนหน้าสวยที่กำลังยืนหยัดขึ้นโดยมีเพื่อนๆช่วยประคอง
"มะมิลร์ ฮะฮึกยะอย่าทำอะไรไอเลยนะ อะไอกะกลัวละแล้วอะไอจะมะมะไม่ปะไปกวนใจมิลร์อีกแล้ว"
ร่างสูงของพายกำลังอึ้งกับเหตการณ์ตรงหน้าแบบนี้ดูไม่รู้เลยว่าใครถูกใครผิด ไอดูเจ็บมากเขาแน่ใจว่ารอยบนใบหน้าไอไม่ได้เกิดจากคนหน้าสวยที่ร่างทั้งร่างกำลังสั่นระริกอยู่ ก่อนที่พายจะได้เอ่ยอะไรออกไปร่างของมิลร์ก็ลอยมาที่ตัวของพายพอดี พายคว้าเอวบางๆไว้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นอะไรไป
"มะมิลร์"
พายเอ่ยอย่างตกใจใบหน้าหวานขึ้นสีแดงดูเหนื่อยอ่อนเสียงลมหายใจที่หอบๆของเจ้าตัว ดวงตาที่ปรือๆนั่นอีก พายใช้หน้าผากวัดอุณหภูมิก่อนจะรีบช้อนร่างของมิลร์ขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนที่จะเอ่ยกับเพื่อนสนิทอีกคนของมิลร์
"เฮเลนมิลร์ไข้ขึ้นสูงเลยพาไปห้องพยาบาลเถอะ"
เฮเลนดูตกใจมากก่อนจะรีบวิ่งตามพายไป ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบยกเว้นเสียงสะอื้นของกวางที่ปล่อยมาแบบไม่อายใคร รุจกับลันดาเดินออกมาจากห้องทันทีโดยไม่คิดจะสนใจมิลร์สักนิด ไอหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปพ้นประตูมือหนาของเอริคก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก
"มึงพอใจรึยังห่ะ"
ลิตะโกนถามลั่นด้วยอารมณ์โมโห ยอมรับเลยว่าทำอะไรไม่ได้จริงๆมิลร์คงไม่อยากให้พวกเขามีปัญหาด้วย แต่ทันทีที่เห็นร่างของเพื่อนรักล้มไปต่อหน้าต่อตาดวงตาสวยก็แข็งกร้าวขึ้นมาทันที
"พอใจมากนะสิยังไงพ่อก็รักกูมากกว่ามันอยู่แล้วพวกมึงไม่มีทางชนะกูหรอก"
ไอตอบกลับพร้อมทำหน้าทำตาใสซื่อ ก่อนที่จะได้กระทืบคนคุณครูก็เข้ามาซ่ะก่อนทำให้ไอรอดตัวไป พวกเพื่อนๆของมิลร์กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความคิดมากขนาดพวกเค้าอยู่ยังช่วยเพื่อนไม่ได้เลย
พายมองใบหน้าสวยที่กำลังหลับพริ้มด้วยความเหนื่อยอ่อน ริมฝีปากที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่เพราะพิษไข้คงจะเป็นเพราะแผลอักเสบด้วยสินะถึงได้ไข้ขึ้นขนาดนี้ พายแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าเขาเมื่อซักครู่คือคุณอาที่พายเคารพจริงๆ ในใจตอนนี้ของพายคิดได้คำเดียวคือปีศาจ
"มะแม่ แม่ แม่อย่าทิ้งผมไปได้โปรดครับผมขอร้อง อย่าจากผมไป ฮะฮึก"
เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างละเมอ ทุกคำพูดที่แสดงถึงความเจ็บปวดของร่างบางทำให้พายทำอะไรไม่ถูก แขนเรียวคว้ากอดเข่าตัวเองก่อนจะงอตัวแน่นปล่อยให้น้ำตา พายมองภาพตรงหน้าอย่างสงสารก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างไป
เสียงออดส่งสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นพวกเพื่อนๆของมิลร์ช่วยกันเก็บของของมิลร์กับพายก่อนจะเอาไปให้เจ้าตัวที่นอนอยู่ห้องพยาบาล อัลฟากับโจ้ออกมาก่อนเพราะคนอื่นๆเป็นเวณทำความสะอาด ทันทีที่อัลฟาเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
"ว๊ายอิอัลมายืนขวางทำไมย่ะ"
โจ้ผลักอัลเข้ามาก่อนที่ตาเรียวตี๋ๆนั่นจะช็อคค้างปากเรียวสวยอ้าขยายกว้างอัตโนมัติ แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีระเรื่อ ก่อนที่แมลงวันจะบินเข้าปากไปมากกว่านี้ มือเรียวสวยรีบคว้าไอโฟนสีชมพูแปร๊ดดดออกมากดถ่ายภาพด้วยใบหน้าอิ่มเอม
"อย่างนี้มันต้องแชร์โฮะๆ"
โจ้กำลังจะกดเข้าไอคอนยอดฮิตต่างๆ แต่ก็โดนอัลฟาแย่งโทรศัพท์ไปเสียก่อนใบหน้าสวยหวานจะทำหน้าดุ ก่อนจะยกนิ้วชี้มาที่ใบหน้าของโจ้เพื่อเป็นการห้ามแต่มีหรือที่คุณโจ้จะกลัว
"อิอัลฟาเอาไปทำไมย่ะ"
"ห้ามเลยนะแกฉันขอเหอะ"
"เออก็ด่ะแต่ฉันจะส่งไปให้คนในกลุ่มนะ"
"ตามใจแกเลย"
เสียงข้อความเข้าทำให้เฮเลนที่ลบไวท์บอร์ดอยู่หยิบไอโฟนเครื่องสวยขึ้นมาดู ก่อนจะกดเข้าไปในไอคอน ตาเรียวสวยเบิกกว้างปากแดงๆนั่นอ้าตาม พวงแก้มขาวขึ้นสีระเรื่อเฮเลนเอื้อมมือมากุมแก้มตัวเองก่อนจะสบัดหัวนิดหน่อย
"นะนี่มันอะไรนะ"
ลิที่ทำความสะอาดอยู่ใกล้ๆพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เจ้าตัวกำลังถือไอโฟนเครื่องสีม่วงลายคิทตี้ไว้อยู่ ถ้าสังเกตดีๆคนอื่นๆก็ไม่ต่างกันหรอกเพราะภาพที่เขาเห็นเป็นภาพของมิลร์ซึ่งกำลังนอนหลับตาพริ้มภายใต้อ้อมกอดของพาย
"ฉันว่าภาพนี้มันดูอบอุ่นดีว่ะ"
เอมพูดขึ้นเรียบๆก่อนจะทำหน้าเพ้อฝันใบหน้าหวานสวยของเอมหลับตาพริ้ม ก่อนจะนึกถึงฉากที่น่าจะเกิดขึ้นนะ ใช่น่าจะนะ ทุกคนที่อยู่ในห้องคิดไม่ต่างกันเพราะนี่เป็นใบหน้าของมิลร์ที่ดูมีความสุขที่สุด
มิลร์ดูจะงงไม่น้อยเมื่อตื่นขึ้นมาพบกับพายที่นั่งมองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ และตอนเขาเดินออกมาจากห้องพยาบาลพร้อมกับพายไปเจอเพื่อนๆที่ยืนหน้าสลอนกันเต็มพอถามก็บอกว่าพึ่งมากันแต่ทำไมต้องส่งสายตากรุ้มกริ่มแบบนั้นมาด้วยว่ะ
"กลับมาแล้วหรอห่ะ"
มิลร์เดินเข้ามาในบ้านเห็นสองแม่ลูกกำลังนั่งส่องอัญมณีสีสวยอย่างออกนอกหน้า ลันดาร้องกร๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายกับลูกชายของตน ทำหน้าตาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างนั้นและมิลร์ยักไหล่อย่างไม่แคร์ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปแต่ก็ต้องชะงัก
"อ้าวจะรีบไปไหนหรอจ๊ะ"
"ใช่เรื่องของแกหรอ นังเมียน้อย"
"แกไอ้เด็กเวร"
"ทำไมหรอครับ"
"แกมันนิสัยเหมือนแม่แกยังไงละพ่อของแกเลยสลัดยัยนั่นทิ้งไปและมาแต่งงานกับฉัน โฮะๆ"
"เหอะยังไงแม่ฉันก็ยังมีศักดิ์ศรีกว่าแก แกคิดว่าถ้าแม่ฉันยังอยู่แกกับเขาจะได้มีอยู่มีกินแบบนี้มั๊ยละห่ะ นังตัวสกปรก"
เพี๊ยะ
ใบหน้าหวานสวยเซหันไปตามแรงตบของไอ มิลร์เชิดหน้าขึ้นมองรอยยิ้มเหยียดที่เจ้าตัวชอบทำปรากฏแก่สายตาของผู้อื่นอีกครั้ง ดวงตาเรียวสวยหรี่ลงนิดหน่อยมองสำรวจยัยแม่เลี้ยงคนตรงหน้า ลันดาแสร้งทำมือขึ้นมาทาบอกเพื่อจะให้มิลร์ได้เห็นแหวนเพชรเม็ดงามที่เป็นของโรน่า มิลร์จ้องเขม่งไปที่แหวนนั่นอย่างโมโหก่อนจะตรงเข้าไปกระชากแขนของลันดาออกมา
"ว๊ายยไอ้เด็กเวร"
"แกเอาแหวนนี่มาได้ยังไงห่ะ"
เสียงหวานกดต่ำจนน่ากลัวลันดากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ ก่อนจะปั้นหน้าเป็นน่าสงสารมิลร์คว้าไปที่คางเรียวที่มีสิลิโคนอัดแน่นก่อนจะบีบมันอย่างแรง ลันดาใจกระตุกวูบก่อนจะพยายามเอามือของมิลร์ออกไป
"แกอย่ามาทำแม่ของฉันนะ"
ไอพูดเสร็จก็พยายามดึงมือมิลร์ออกมาจากแม่ของตนที่คางเริ่มจะเบี้ยวแล้ว มิลร์ยกเท้าขึ้นก่อนจะถีบไอ ไอก้มลงงอตัวด้วยความจุกใบหน้าหวานนั้นโกรธกร้าวคว้าแจกันใบใหญ่มาหวังว่าจะทุ่มใส่มิลร์แต่มิลร์ไหวตัวทันหมุนตัวมาอีกข้างแล้วทำให้ลันดาบังตัวมิลร์ไว้จนมิด ไอเหวี่ยงแจกันเซไปอีกทางเพื่อไม่ให้โดนแม่ของตน
"หึบอกมาแกจะบอกได้รึยัง"
ลันดาเหยียดยิ้มไปให้มิลร์ก่อนจะหยิบเศษแจกันมากรีดที่นิ้วสวย แต่มิลร์หาสนใจไม่เจ้าตัวยังคงบีบคางของลันดาแน่น ร่างสวยเหวี่ยงตัวของลันดาลงไปที่พื้นอย่างแรง ไอรีบเดินเข้ามาหามิลร์ทันทีก่อนจะจิกผมมิลร์ขึ้นมา มิลร์ถีบเข้าไปที่ท้องของไออย่างจัง
"อีลิ้นจี่ อีชิลลี่มาช่วยกันจับมันไว้"
ลันดาหันไปบอกกระเทยสองนางที่เดินผ่านมา ลิ้นจี่กับชิลลี่รีบทำตามคำบัญชาของนายตัวเองทันที ลันดามองมิลร์ที่โดนกระเทยร่างยักษ์จับไว้ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเจ้าตัวหยิบแหวนของโรน่ามาเชยชมต่อหน้ามิลร์
"แหวนสวยและมีค่านะเอาไปขายดีมั๊ยหรือว่าจะใส่เล่นดีคิดไม่ตกเลยของสวยๆแบบนี้สุดท้ายมันก็ตกเป็นของฉันเหมือนทุกๆสิ่งของแม่แกนั่นและไอ้โง่ หึ"
มิลร์กำมือแน่นเลือดสีแดงหยดลงบนกระเบื้อง เศษแจกันที่เขากำไว้ตอนนี้มันกำลังฝังลึกลงไปบนมือขาวๆ ไอเดินเข้ามาก่อนจะเชิดหน้ามองมิลร์ความรู้สึกอยากเอาชนะของไอมันทำได้ทุกอย่างจริงๆ
"แกมันก็แค่หมาหัวเน่า เป็นแค่คนที่ใครๆก็ไม่ต้องการไงละไอ้โง่"
มิลร์เอาเศษแจกันไปกรีดแขนของกระเทยทั้งสอง ด้วยความเจ็บจึงเผลอปล่อยตัวมิลร์ไปมิลร์ปาเศษแจกันเปื้อนเลือดใส่หน้าไอก่อนจะวิ่งไปแย่งแหวนมาจากลันดาแล้วกระชากหัวลันดามาไว้ ก่อนจะบีบคางของลันดาคราวนี้บีบแรงมากบีบจนคางลันดาแทบจะสลายไปเลย ใบหน้าสวยของมิลร์แสยะยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเย็น
"อย่ามายุ่งกับของของแม่ กู"
ก่อนจะผลักลันดาไปให้พ้นทาง ไอยืนหน้าซีดปากสั่นระริกมิลร์เดินขึ้นบ้านลากกระเป๋าเป้ใบเก๋มายัดของใส่ไปนิดๆหน่อยๆ เพราะเจ้าตัวต้องการไปนอนค้างที่บ้านเพื่อนสักคนเค้าไม่อยากเจ็บตัวเท่าไหร่หรอกนะ มือเรียวสวยยังคงมีเลืดไหลไม่อยุด
เจ้าตัวเดินออกมาจากตัวบ้าน ก่อนจะเจอกับพายที่เดินเข้ามาพอดีพายมองมาที่เลือดสีแดงที่ยังคงหยดติ๋งๆแบบนั้น มิลร์เดินไปที่โรงรถว่าจะเอารถคันสวยที่คุณป้าส่งมาให้ออกไปใช้สักหน่อย
"จะไปไหนหรอ"
พายวิ่งมาคว้ามือเรียวไว้ มิลร์ชายตามองนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"ไปหาที่ซุกหัวนอน"
พายมองคนที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ไม่รู้สึกสะทกสะท้านแต่หน้าตาของมิลร์นั้นช่างดูอิดโรย ไหนจะรอยบาดแผลที่มือและฝ่ามือหน้าตาที่เหมือนโดนทำร้ายอีก ถ้าออกไปข้างนอกละจะเป็นยังไง ยังไงถ้าไปอยู่บ้านเขาก็น่าจะดีกว่าให้ออกไปในสภาพแบบนี้แค่เดินก็ยังจะไม่ไหวเลย
"งั้นไปอยู่กับฉันก่อนมั๊ยละ"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่งไปแต่งมาทำไมนายเอกดูเหมือนจะเป็นฝ่ายโดนกระทำเองซ่ะละ
แบบนี้มันรับมิด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
เดี๋ยวตอนหน้าแต่งแบบหวานๆดีกว่าเนอะ
แต่งแบบให้พายเป็นผู้ชายอบอุ่น น่าจะเหมาะกับมิลร์ดีว่ามั๊ยอ่ะค่ะ
ความคิดเห็น