14 กุมภาพันธ์ 2013
วันแห่งความรักที่คู่รักต่างใช้เวลาอยู่ด้วยกันในวันสำคัญอย่างนี้ เขากับไม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพียงแค่ประโยคสั้นๆว่าไม่ว่างทำงานอยู่ มันทำให้เสียใจแต่สิ่งที่เสียที่สุดคือบอกไม่ว่างแต่มากับอีกคนหนึ่งได้ทิ้งอีกคนอยู่ลำพังคนเดียวแล้วมาฉลองวันแห่งความรักกับผู้หญิงอีกคน ซึ่งไม่ใช่เขาที่ได้ยืนอยู่ข้างตอนนี้
“พี่โน่!”เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้น
“ระ…ริท”โตโน่เอ่ยชื่ออย่างตกใจ
“พี่บอกริทว่าไม่ว่างแต่มากับผู้หญิงอีกคนงั้นหรอ”หยดน้ำตาไหลลงอาบแก้มเนียนใส
“มันไม่ใช่อย่างที่ริทคิดนะ”โตโน่พยายามอธิบายให้ริทเข้าใจ
“แล้วมันแบบไหนล่ะ พี่มาทำงานกับเขาที่ผับหรอ”ริทพูดอย่างโมโห นี่หรอไม่ว่างของเขา
“ริทพี่ทำงานจริงๆนะ”
“………….”ริทไม่ตอบแล้วเดินออกไปเลย
“ริทเดี๋ยวก่อนสิ”
“โน่ค่ะ มีอะไรกันหรอ”วิวถามหลังจากที่ยืนแอบฟังอยู่ตั้งนาน
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ”โตโน่ตอบแล้วเดินไปนั่งที่เดิม
“แน่นะค่ะ”
“แน่สิครับ หรือวิวไม่เชื่อผม”
“วิวเชื่อคุณสิค่ะ”
“ครับ”
“ดื่มต่อเถอะค่ะ”
“ก็ได้ครับ”
โตโน่นั่งดื่มกับวิวอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจอีกคนว่าจะเสียใจแค่ไหน เพราะคิดว่าง้อด้วยคำพูดไม่กี่คำก็หายงอนเขาแล้วจึงไม่สนใจเท่าไร นั่งดื่มอยู่อย่างนั้นจนถึงตีสามแล้วจึงกลับคอนโดของตัวเอง
เช้าอีกวัน
โตโน่ตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัวเพราะฤทธิ์แอลกฮอล์เมื่อคืนนี้ เขาออกมาจากห้องน้ำแล้วกดโทรศัพท์โทรหาริททันทีแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ เขาแทบบ้ากดโทรศัพท์หาเป็นร้อยสายแล้วก็ไม่ติดสักที โตโน่โยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนไม่รู้ว่าจะโทรตามได้ที่ไหนเบอร์เพื่อนเขาก็ไม่มี ที่อยู่บ้านเพื่อนก็ไม่รู้จัก
“ริทไปไหนเนี่ย”โตโน่เอ่ยอย่างอารมณ์ไม่ดีสายตามองไปเห็นกระดาษเล็กๆบนโต๊ะข้างๆเตียง
พี่โน่.....
พี่โน่เราเลิกกันเถอะ ริทไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว พี่ไม่ต้องตามหาริทหรอกนะครับ ริทดูแลตัวเองได้และริทก็ขอให้พี่โน่โชคดีนะครับ ขอให้เจอคนที่ดีกว่าริท ดูแลตัวเองด้วยนะครับ
ริท.......
ภาคินนั่งลงพื้นอย่างหมดแรงหยาดน้ำตาไหลริน เพราะเรื่องเมื่อคืนแน่ๆริทถึงไปจากเขา ภาคินมองรูปถ่ายของเขากับริทที่ถ่ายด้วยกันเมื่อ 3ปีที่แล้ว ตอนที่คบแรกๆภาคินรู้สึกผิดที่ทำให้เรืองฤทธิ์ต้องเสียใจเพราะเขา เขามันเลวมันชั่ว
จะหยุดเวลา ด้วยนาฬิกาเรือนไหน อยากจะใช้เวลากับเธอ ~
“สวัสดีครับ ภาคินพูดครับ”ภาคินกดรับโทรศัพท์
(ไอ้โน่มึงทำอะไรริทว่ะ ริทถึงได้หนีกลับมา)
“ริทหนีไปอยู่ไหน? แล้วมึงรู้ได้ไง”ภาคินถามวาโยอย่างร้อนใจ
(กูบอกมึงไม่ได้ กูสงสารริท)
“กูขอร้องล่ะนะ”
(แล้วมันเรื่องอะไรทำไมริทถึงหนีมา)
“คือว่า...........”ภาคินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้วาโยฟัง
(ไอ้เพื่อนชั่ว)ฟังภาคินเล่าจบปุ๊บวาโยรีบด่าขึ้นทันที
“ไอ้เก่งช่วยกูหน่อยนะ”ภาคินขอร้อง
(ก็ได้ จะให้ช่วยอะไรว่ามา)
“นัดริทมาเจอที่.......นะ แล้วที่เหลือกูจัดการเอง”ภาคินบอกแผนการของเขา
(ได้ๆ แต่ริทจะไปไหมกูไม่รู้นะ)
“ขอบใจมึงมากๆนะ”^____^
วาโยทำการโทรนัดเรืองฤทธิ์ตามแผนที่ภาคินบอกให้มาเจอที่ผับตอน 3ทุ่มครึ่ง แต่นี่มันจะ 4ทุ่มแล้ววาโยยังไม่มาอีกจะผิดนัดอีกแล้วสินะ เรืองฤทธิ์ลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้านแต่ดีๆไฟก็ดับ ฉายภาพหนุ่มร่างสูงบนเวทีพร้อมเสียงปรบมือเขาหันกลับไปมองภาพผู้ชายร่างสูงบนเวทีมันช่างคุ้นเหลือเกิน
“ผมอยากจะขอโทษคนหนึ่งกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป ไม่รู้ว่าเขาจะให้อภัยผมไหม ผมทำได้เพียงขอโทษเพราะผมรู้ว่าผมมันเลว”เสียงดนตรีขึ้นทันทีหลังพูดจบ เสียงร้องอันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมภาพปรากฎอย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
อาการของเธอมันฟ้องว่ามีอะไร
มีคำว่าไปซ่อนในสายตา
น้ำเสียงของคำว่ารัก เพิ่มน้ำหนักคำว่าลา
ไม่อยากถามกลัวเสียน้ำตา ไม่อยากฟังคำว่าเลิกกัน
จุดจบที่ต้องเจอ ก็รู้ว่าต้องจากลา
แต่ว่าฉันไม่พร้อม ฉันไม่เข้มแข็งอย่างนั้น
จะหยุดเวลา ด้วยนาฬิกาเรือนไหน
อยากจะใช้เวลากับเธอ ให้นานเท่านาน
อยากเปลี่ยนใจเธอให้ได้ ให้เธอกลับมารักกัน
ลืมคำว่าเลิกกัน ลืมมันเสียที
จะหยุดเวลา หยุดนาฬิกาได้ไหม
ก่อนที่ฉันจะต้องเสียใจไปมากกว่านี้
แค่หยุดเธอไว้ได้ ฉันยอมแลกด้วยทุกอย่างที่ฉันมี
ให้โลกหยุดหมุน ตรงนาทีที่ยังมีเธอ
จริงจริงฉันเองก็รู้ว่าควรทำใจ
คงลืมเธอได้ถ้าไม่ได้เจอ
ฉันถามหัวใจหมื่นครั้ง ก็ยังตอบว่ารักเธอ
รักทั้งทั้งที่หัวใจเธอ แทบไม่เหลือรักไว้ให้ฉัน
จุดจบที่ต้องเจอ ก็รู้ว่าต้องจากลา
แต่ว่าฉันไม่พร้อม ฉันไม่เข้มแข็งอย่างนั้น
จะหยุดเวลา ด้วยนาฬิกาเรือนไหน
อยากจะใช้เวลากับเธอให้นานเท่านาน
อยากเปลี่ยนใจเธอให้ได้ ให้เธอกลับมารักกัน
ลืมคำว่าเลิกกัน ลืมมันเสียที
จะหยุดเวลา หยุดนาฬิกาได้ไหม
ก่อนที่ฉันจะต้องเสียใจไปมากกว่านี้
แค่หยุดเธอไว้ได้ ฉันยอมแลกด้วยทุกอย่างที่ฉันมี
ให้โลกหยุดหมุน ตรงนาทีที่ยังมีเธอ
เสียงร้องจบลงตามด้วยเสียงปรบมือก้องไปทั่วบริเวณ เรืองฤทธิ์ยืนตะลึงอยู่ที่เดิม ภาคินมาได้ไงวาโยนัดเขาไม่ใช่หรือแล้วภาคินรู้ได้ไงว่าเขาจะมาหาวาโยที่ผับนี้ มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆไม่งั้นภาคินจะมาได้ไงกัน
“พี่อยากจะขอโทษริทในสิ่งที่พี่ได้ทำลงไป พี่อาจจะทำให้ริทเสียใจเพราะพี่มามากมาย พี่มันก็ไม่ใช่คนดีเท่าไร สิ่งที่พี่ทำได้คือขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยกโทษให้พี่นะครับคนดี”ภาคินเดินลงมาหยุดตรงหน้าเรืองฤทธิ์นั่งลงคุกเข่าขอโทษคนตรงหน้า เสียงร้องเชียร์ดังลั่น เรืองฤทธิ์ก้มหน้าด้วยความอายกับการกระทำของภาคิน นึกแค้นใจที่วาโยหลอกตัวเองให้มาที่นี่เพื่อมาเจอภาคิน
“ยกโทษให้พี่นะครับ”ภาคินพูดอีกครั้ง
"ริท.......”
“........”
“ริทยกโทษให้ก็ได้ครับ”
“จริงๆนะคริท”
“อื้ม”เรืองฤทธิ์พยักหน้า
“ขอบคุณมากๆนะครับ>____<”ภาคินหอมแก้มเรืองฤทธิ์ด้วยความดีใจ
ของที่เป็นของเรายังไงมันก็ต้องเป็นของเราอยู่ดี เมื่อฟ้ากำหนดมาให้คนสองคนคู่กันไม่มีอะไรที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้เหมือนที่เขาเรียกกันว่า “พรหมลิขิต”ไงล่ะ พรหมลิขิตที่ทำให้คนสองคนที่ต่างความคิดต่างมุม หรือไม่ก็อยู่ห่างไกลกันได้มาพบกันได้มารักกัน ได้มาใช้ชีวิตร่วมกันทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยรู้จักกันเลย แล้วความรักของคุณล่ะ? เกิดจากพรหมลิขิตเหมือนภาคินกับเรืองฤทธิ์ไหม?
END
คัดลอกลิงก์เเล้ว
Fic TonoRitz คนสุดท้าย
จากนี้คือเธอ จากนี้จนวันตาย เธอคือสุดท้ายของทั้งชีวิตและหัวใจ
ยอดวิวรวม
295
ยอดวิวเดือนนี้
0
ยอดวิวรวม
295
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด : 17 ม.ค. 57 / 16:48 น.
