คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [GOT7 MARKBAM FIC]รักหมดใจ นายใจร้าย3 100%
3
[Mark]
“มาร์ค วันนี้อย่าลืมน่ะ ประชุมสภานักเรียนตอนคาบ9น่ะ”เสียงมิน เพื่อนห้องเดียวกับผม และหนึ่งในสภานักเรียนชุดดียวกับผมเอ่ยเตือนขึ้นเรื่องประชุมสภา จะอะไรนักหนาว่ะ ตอนจะมาเป็นนี้ก็โดนบังคับให้มา พอเป็นแล้ว ยังต้องมายุ้งเรื่องพวกนี้อีก มาร์คต้วนปวดตับครับ
“อืม เข้าใจแล้วแหละ”ผมตอบกลับไปเสียงเนือยๆ ก่อนจะหมอบหน้าลงฟุบกับโต๊ะเรียน
“แล้วอีกเรื่องน่ะมาร์ค อาทิตย์หน้าจะเริ่มเปิดชุมนุมแล้ว นายช่วยไปตึกชุมนุม แล้วจัดการเรื่องห้องหน่อยน่ะ “มินพูดพร้อมกับส่งสมุดรายชื่อชุมนุมที่มีเกือบร้อยชุมนุมมาให้ผม
“นี้มันงานของเธอนิ”ผมเงยหน้าขึ้นพลางขมวดคิ้ว งานของผมแค่พวกงานกิจกรรมที่โรงเรียนต้องจัดนิ อย่างพวกแคปสายวิชา งานเลี้ยงรุ้น ไรงี้ ส่วนไอ้พวกเรื่องชุมนุมนี้มันเป็นหน้าที่ของพวกผู้หญิงต่างหากเล่า
“วันนี้ฉันติดธุระอ่ะ นร้าๆๆๆ ช่วยฉันหน่อย”เธอพูดพลางเขย่าแขนผม
“แล้วเพื่อนเธอล่ะ”
“ก็นายไงเพื่อนฉัน นร้าๆ “
“อืม แต่มีข้อแม้ เย็นนี้ฉันไม่ไปประชุมสภาน่ะ เธอต้องเช็คชื่อให้ฉันด้วย ว่าฉันไม่ขาด”
“โอเค จร้า เดียวจัดการให้”
“อืม”
--------------------------10%--------------------------
[Mark]
12:00น.
“เฮ้ยมาร์ค วันนี้ว่างป่าวว่ะ ไปหาน้องแบมเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”เสียงไอ้แจ๊คสัน หวัง เพื่อนสนิทผม ดังทะลุเสียงคนในโรงอาหารทั้งหมด จนมาถึงหูผมได้ เรื่องพลังเสียงนี้ต้องยกให้มัน ไม่รู้ตอนเด็กๆแม่มันเอาอะไรให้มันกิน เสียงดังดีแท้ แต่เดียวก่อนเมื่อกี้ได้ยินชื่อแบมมาแว่วๆ หวังว่าไอ้หวังมันคงไม่ได้หมายถึงแบมเดียวกับที่ผมคิดหรอกน่ะ....
“ไม่ว่างหว่ะ กินข้าวเสร็จเดียวฉันต้องรีบไปทำงานให้ยัยมินมัน ยังไงก็ขอโทษด้วยน่ะเว้ย”ผมส่ายหน้าปฎิเสธพลางตบไหล่มัน
“อะไรว่ะ มึงนี้ก็คนดีจัง มีทำงานให้คนอื่นด้วย”นั้นไง กะแล้ว เดียวมันต้องแซะผม แต่ชั่งมันเหอะ พอดีผมหล่อ(เกี่ยว?)
“เออ”ผมตอบกลับไปสั้นๆ แล้วเตรียมจะตักข้าวเข้าปาก
“กูถามจริงเหอะ มึงกับมินนี้แอบคบกันอยู่ป่าวว่ะ เห็นสนิทกันจัง มีทำงานแทนกันด้วย”แล้วข้าวในปากที่ผมเพิ่งจะเอาเข้าปากไปแทบจะพุ้งใส่หน้ามัน ผมจะไปคบกับคนอื่นได้ยังไง ในเมื่อผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่กลับแสดงออกว่าชอบเขาไม่ได้...
“มึงใช้ตาตุ้มคิดหรองว่ะ”
“ป่าว กูก็แค่คิดเล่นๆถามเล่นๆ เพื่อจะจริง”กวนตี_ล่ะ - -
แล้วผมก็ไม่พูดอะไรต่อ ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป ส่วนไอ้หวังพอเห็นผมเงียบก็ไม่พูดอะไร แล้วเดินออกไป
ตึกชุมนุม
ตอนนี้ผมเดินมาถึงตึกชุมนุมแล้วครับ ผมเปิดดูรายชื่อชุมนุม พร้อมเงยหน้ามองตึกชุมนุมทั้งสองที่ขนาบข้างผม ผมก้าวเท้าเตรียมจะขึ้นตึก แต่สายตาผมดันไปสะดุดกับร่างบางของใครบางคน ที่กำลังนอนสลบอย่!!!
ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างนั้นมากขึ้น จนทำให้ผมสังเกตว่าคนนั้นคือ แบมแบม!! ผมนั่งลงแล้วสำรวจร่างกายของร่างเล็ก ทันนี ผมสีบลอน์ที่ตอนนี้มีสีแดงของเลือดเปื้อนอยู่ ดวงตากลมที่เคยใช้มองผมตอนนี้หลับสนิท แสดงให้รู่ว่าร่างเล็กกำลังสลบ ผมทิ้งสมุดรายชื่อชุมนุม แล้วช้อนร่างเล็กขึ้นมาทันที
ตอนนี้สมองผมขาวโพลนไปหมด ที่เดียวที่ผมจะไปตอนนี้คือโรงพยายบาล ร่างเล็กต้องไม่เป็นอะไรน่ะ อย่าเป็นอะไรไปน่ะแบมแบม...
-------------30%-------------
2วันผ่านไป
[Bambam]
“...”ผมลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมเห็นคือเพดานห้องขาวๆ และกลิ่นสะอาดๆ(?) สถานที่แบบนี้คงไม่มีที่อื่นนอกจากโรงพยาบาล ว่าแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน.....
ผมนึกทบทวนเหตุการ์ณก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่ ผมจำได้ว่าผมกำลังวิ่งหนีพี่แจ๊คสันมากับบีไอ แล้วเราก็แยกทางกัน ผมวิ่งมาจนถึงตึกชุม แล้วหาทางกลับไม่ได้ แล้ว...
แล้วอะไรว่ะ!!! ทำไมผมจำไม่ได้ นึกดิ นึกๆๆ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือผมหมดสติไป... ผมพยายามคิดวนไปวนมาแต่ก็คิดไม่ออกซ่ะที สุดท้ายผมก็ขี้เกียจคิด ว่าแต่ ทำไมผมรู้สึกเหมือนนอนไปนานจัง แถมยังรู้สึกหิวโครตๆอีกต่างหาก ผมเตรียมจะลุกเพื่อจะไปหาอะไรกิน แต่แค่ผมยันตัวได้นิดเดียว ความปวดหน่วงๆก็แล่นเข้ามาในประสาททันที
ผมจับหัวเองแน่น แล้วนอนลงไปอีกที ผมนอนทนปวดหัวอยู่นาน ก่อนจะมีคนเปิดประตูเข้ามา ก่อนที่ผมจะเห็นหน้าแล้วรู้ว่า คือ....
“บีไอ ช่วยฉันด้วย”
-----------45%-----------
หลังจากบีไอเข้ามาเห็นผมในสภาพนั้น ก็รีบกดปุ่มขอความช่วยเหลือข้างเตียงคนไข้ทัน ไม่กี่อึกใจพยาบาลก็เข้ามา ฉีดยา ให้น้ำเกลือ เปลี่ยนผ้าพันแผล(ที่หัว) เช็ดตัว แล้วก็ บลาๆๆ พอผมอาการดีขึ้นคุณหมอก็เข้ามาถามอาการนู้นนี้นั้น ส่วนบีก็นั่งรออยู่ที่โซฟา พอคุณหมออกไป บีไอก็ลุกมาหาผมทันที
“เป็นไงบ้างอ่ะ”บีไอพลางแตะไหล่ผมเบาๆ
“ก็เจ็บดิ”ผมตอบพลางหน้ามุ้ยใส่
ก็อก!!! ก็อก!!!!
“อาหารมาส่งค่ะ”เสียงแม่บ้านดังออกมากหน้าประตูห้อง บีไอเลยเดินไปเปิดประตูมารับอาหาร แล้วมาเปิดดู
“ข้าวต้มว่ะ”
“เออๆ เอามาดิ หิวพอดีเลย”
แล้วบีไอก็จับการวางถาดข้าวบนโต๊ะแล้ว แล้วเลื่อนมาที่หน้าผม ผมตักข้าวเข้าปากทันที ก็อย่างว่าน่ะ คนไม่ได้กินอะไรมา2วัน ตื่นมาก็หิวเป็นธรรมดา แต่พอผมตักข้าวคำแรกเข้าปากเท่านั้นแหละ ผมอวกใสจานข้าวทันทีเลย ไม่รุเป็นอะไร ไอ้ข้าวต้มนี้ก็ไม่ได้รสชาดแย่อะไรน่ะ แต่ผมทนกินต่อไม่ได้อะ มันต้องเอาออกทันที
พอเห็นแบบนั้นบีไอก็จัดการเอาโถ่ใส่อวกมาให้ผมแล้วพอผมอวกเสร็จ บีไอก็จักการ เช็ดหน้าเช็ดปากผมทันที แล้วกดปุ่มเรียกหมอกับพยาบาลมา(อีกครั้ง) แล้วหมอก็เข้ามาตรวจร่างกายผม แล้วจัดการเก็บข้าวต้มที่ผมกินไปตรวจทันที
“เป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้เป็นอะไรป่ะ”หลังจากที่หมอและพยาบาลออกไป บีไอก็ถามผมขึ้นทันที
“ไม่รู้ดิ เมื่อเกี่ย พอฉันกินไอ้ข้าวต้มนั้นเข้าไปก็อวกออกมาเลย ไม่รุเป็นอะไรเหมือนกัน”ผม
“งั้นเหรอ ใครเอายาพิษที่ไหนมาให้นายกินอีกเนี่ย”
“นั้นดิ ใครทำว่ะเนี่ย”
“เออๆ เดียวรอผมตรวจจากหมอล่ะกัน”
“ก็คงต้งเป็นงั้นแหละหว่ะ เออบีไอ ว่าแต่ฉันเป็นอะไรอ่ะ ทำไมฉันมานอนโรงบาลแล้วมีผ้าก็อดทำเต็มหัวงี้อ่ะ”แล้วผมก็ถามสิ่งที่ผมคาใจมานาน
“นี้นานจำอะไรไม่ได้เลยหรอ”
“ใช่ดิ”
“นายโดนทำร้าย!!!”
“หา!!”
“มีคนโยนกระถางต้นไม้จากตึกชุมชุมใส่หัวนาย”
“จริงหรอ”... งั้นใครเป็นคนไปช่วยผมล่ะ... ก็คงไม่พ้นบีไอนั้นแหละ แล้วผมเลย ไม่ได้ถามอะไรบีไอต่อ “อืม งั้นชั้นนอนต่อล่ะ อยากพักผ่อนอ่ะ”
“อืม... นอนไปเถอะ”
-------------100%-------------
take:มาครบร้อยเเล้วนร้า หลังจากพี่หายไปครึ่งเดือน มาอัพช้าหน่อยอย่าโกรธกันนร้า
ปล.1เม้น=1กำลังใจให้ไรท์อยากเเต่งต่อ เเอดไม่ได้ขอให้เม้นอะไรมากมายหรือยาวเหยียดเลยนร้า เเต่เเอดเเค่อยากดูความคิดเห็นอะไรงี้อ่ะ มาเป็นอิโมจิคอน ใบหน้าก็ยังดีนร้า
พช้า
ความคิดเห็น