คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 การท้าทาย
1
การท้าทาย
ริค เดคการ์ดตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกจากเครื่องปรับอารมณ์ที่อยู่ข้างเตียงของเขา เขาลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ไอแรน ภรรยาของเขาที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเองก็ลืมตาโศกสีเทาขึ้น เธอทำหน้านิ่ว แล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง
“เครื่องปรับอารมณ์ของคุณมันอ่อนเกินไป” เขาพูดกับเธอ “ถ้าผมเร่งมันให้ คุณก็จะตื่นและ...”
“อย่ามาแตะต้องอารมณ์ของฉัน” เสียงของเธอแหลมและขื่น “ฉันไม่อยากตื่น”
เขานั่งลงบนเตียงเธอ ก่อนเอี้ยวตัวไปอธิบายให้ฟังอย่างนุ่มนวลว่า “ถ้าปรับแรงพอ คุณก็จะดีใจที่ตื่นนะ นั่นล่ะประเด็น” เขาแตะไหล่เธออย่างเบามือ – เขาปรับของตัวเองแรงพอและกำลังอารมณ์ดี
“เอามือตำรวจออกไปจากฉันเลย” ไอแรนว่า
“ผมไม่ใช่ตำรวจนะ” เขาขุ่นเคือง แม้จะไม่ได้หมุนไปที่อารมณ์ขุ่นเคือง
“คุณมันแย่กว่าตำรวจอีก” ภรรยาของเขาพูด ดวงตายังปิดหลับ “คุณเป็นฆาตกรที่ทำงานให้ตำรวจ”
“ทั้งชีวิตผมไม่เคยฆ่ามนุษย์” ตอนนี้เขาโกรธมากๆแล้ว
“เฉพาะพวกแอนดรอยด์ต้อยต่ำ”
“คุณมีความสุขทุกครั้งกับการใช้เงินที่ผมหามาได้มานะ” เขาลุกขึ้นและเดินข้ามห้องไปยังเครื่องปรับอารมณ์ของตน “แทนที่จะเก็บเงินซะ” เขาเสริม “เราจะได้ซื้อแกะจริงมาเลี้ยงแทนแกะหุ่นยนต์เก๊ที่อยู่ชั้นบน” เขาสงสัยว่าจะหมุนมันไปที่อารมณ์มีความสุขขึ้น หรืออารมณ์โกรธมากขึ้นซึ่งจะทำให้เขาเถียงชนะได้
“ถ้าคุณหมุนเพิ่มอารมณ์โกรธ” ไอแรนพูด ลืมตาขึ้นมอง “ฉันก็จะทำเหมือนคุณ เราจะได้มีการถกเถียงกันครั้งใหญ่ที่สุดที่เราเคยมี ลองดูสิ” เธอลุกขึ้นอย่างไวและเคลื่อนไปยังเครื่องปรับอารมณ์ของตัวเอง
ริคยอมแพ้ “วันนี้ตารางของคุณเป็นยังไง” เขาถาม หมุนของตัวเองเพื่อเช็คดู
“มันบอกว่าหดหู่หกชั่วโมง” ไอแรนตอบ
“อะไรนะ ทำไมคุณจัดตารางอย่างนั้น” มันเป็นการทำลายจุดประสงค์หลักของเครื่องปรับอารมณ์ “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีให้ปรับเพื่อรู้สึกหดหู่ด้วย” เขาพูดอย่างท้อแท้
“ฉันดูบัสเตอร์ เฟรนด์ลี[1]ในทีวีตอนบ่ายวันหนึ่ง” ไอแรนพูด “พอตอนโฆษณาฉันก็ปิดเสียง แล้วฉันก็ได้ยินเสียงตึกนี้...”
“อพาร์ตเมนต์ที่ว่างเปล่า” ริคเข้าใจได้ในทันที บางครั้งตอนดึกเขาก็ได้ยินมัน แม้ที่จริงตึกของพวกเขาจะมีผู้พักอาศัยอยู่ครึ่งหนึ่ง ขณะที่พื้นที่อื่นที่เคยถูกเรียกว่าชานเมืองช่วงก่อนสงครามนั้นว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ เขาได้ยินมาอย่างนั้น แต่ยังไงเขาก็ไม่ได้อยากไปเห็นกับตาหรอก
“ตอนนั้นฉันอยู่ในอารมณ์ 382” ไอแรนว่าต่อ “ฉันได้ยินเสียงความว่างเปล่าแต่ฉันไม่ได้รู้สึกถึงความว่างเปล่า ทีแรกฉันก็ขอบคุณที่ตัวเองมีเครื่องปรับอารมณ์ แต่จากนั้นฉันก็เข้าใจว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพที่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต ฉันก็เลยหาอารมณ์หดหู่และใส่มันในตารางเดือนละสองครั้ง จะได้ใช้เวลานั้นขบคิดถึงชีวิตบนโลกนี้ ในเมื่อตอนนี้พวกคนฉลาดอพยพไปแล้ว มันก็เข้าใจได้นะ คุณว่ามั้ย”
“แต่การอยู่ในอารมณ์แบบนั้นมันยากที่จะหมุนไปเป็นอารมณ์อื่นนะ คุณจะเอาแต่หดหู่”
“ฉันใส่ 481 ในตารางอีกหกชั่วโมงจากนั้น” ไอแรนอธิบาย “ความหวังใหม่ ความตระหนักถึง...”
“ผมรู้ว่า 481 คืออะไร” เขาขัด เขาเคยหมุนไปที่มันหลายครั้งแล้ว ก่อนจับมือของภรรยา “ฟังนะ ยกเลิกอารมณ์หดหู่ซะ มันอันตราย เดี๋ยวผมต้องไปแล้ว แต่ไปห้องอื่นแล้วดูทีวีกับผมก่อน”
“ฉันไม่ชอบดูทีวีก่อนมื้อเช้า”
“หมุนไปที่ 888” ริคบอกขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและเปิดทีวี “แล้วคุณก็จะอยากดูมันเอง”
พอทีวีเปิด เสียงของบัสเตอร์ เฟรนด์ลีก็ดังไปทั่วห้อง ไอแรนเดินเข้ามากดปิด
“โอเค ฉันจะหมุน” เธอพูด “ทุกอารมณ์ที่คุณต้องการ มันจะแตกต่างกันตรงไหน”
“ผมจะหมุนเพื่อเราทั้งคู่” ริคบอก ตอนอยู่ในห้องนอนเขาหมุนไปที่ 594 เพื่อเธอ (ความตระหนักอันแสนสุขในสัญชาตญาณที่ยิ่งใหญ่ของสามีเธอ) แล้วก็เพื่อให้ตัวเองสดชื่นและกระฉับกระเฉงกับงานด้วย
หลังจากมื้อเช้าจานด่วน ริคก็สวมชุดป้องกันขึ้นไปที่สวนบนดาดฟ้า แกะหุ่นยนต์ของเขากำลังเคี้ยวหญ้าอย่างสงบเหมือนแกะธรรมดาในทุ่งหญ้า แน่นอนว่าเพื่อนบ้านไม่เคยถามว่ามันเป็นของปลอมหรือเปล่า การถามว่า “แกะของคุณเป็นของจริงมั้ย” หยาบคายยิ่งกว่าถามว่า “นั่นใช่ฟันของคุณหรือเปล่า” เสียอีก
ท้องฟ้าตอนเช้าเป็นสีเทาจากฝุ่นรังสีนิวเคลียร์และเขาได้กลิ่นความตายอวลอยู่ในอากาศ แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้แย่มากแล้ว คนอย่างเขาที่รอดจากปลายสงครามโลกได้คือคนที่แข็งแกร่ง ฝุ่นยังมีผลกระทบกับจิตใจและร่างกายของผู้คนอย่างต่อเนื่อง แต่การทดสอบของโรงพยาบาลตำรวจแสดงให้เห็นว่าริคเป็น ‘พวกปกติ’ – เขายังมีลูกได้ แต่หากไม่ผ่านการทดสอบ คุณก็จะกลายเป็น ‘พวกพิเศษ’ และทุกวันก็จะมีพวกปกติที่กลายเป็นพวกพิเศษเพราะฝุ่น ‘อพยพเดี๋ยวนี้!’ คือคำสั่งในโฆษณาของรัฐบาล แต่เราอพยพไม่ได้ ริคพูดกับตัวเอง เพราะงานของเรา
บิล บาร์เบอร์ เจ้าของสวนข้างกันทักทายเขา กำลังตรวจดูม้าของตัวเองอยู่ “เดี๋ยวผมก็จะมีสองตัวแล้ว” เขาพูดพร้อมกับชี้ไปที่ท้องของมัน
“ผมขอซื้อลูกม้าได้มั้ย” ริครีบถาม เขาไม่อยากเลี้ยงสัตว์ปลอม แต่การเป็นสาวกของศาสนาประจำชาติอย่างเมอร์เซอริสซึม[2] จะต้องมีสัตว์ปลอมหนึ่งตัวหากไม่มีเงินซื้อสัตว์จริง
“ขอโทษด้วย มันเป็นพันธุ์เพอร์เชอรอน[3] ผมอยากเก็บมันไว้ทั้งคู่”
ริคล้วงกระเป๋าแล้วหยิบสำเนายับย่นของซิดนีย์ออกมา มันเป็นคู่มือทางการของราคาสัตว์เลี้ยงทุกชนิด เขาเปิดเจอหน้าที่เป็นม้า
“ผมซื้อม้าเพอร์เชอรอนจากซิดนีย์ได้ในราคาห้าพันดอลลาร์” เขาพูดออกมาดังๆ
“ไม่ได้หรอก” บาร์เบอร์แย้ง “ดูดีๆ นั่นคือราคาถ้าพวกเขามีมันสักตัว แต่พวกเขาไม่มี”
“ผมผ่อนจ่ายให้คุณสิบเดือนเดือนละห้าร้อยดอลลาร์ได้” ริคเสนอ
“โทษทีนะ เดคการ์ด” บาร์เบอร์ตอบ “ยุคก่อนสงครามมีเพอร์เชอรอนเป็นร้อยตัว แต่ตอนนี้...ผมต้องบินไปแคนาดาเพื่อเจ้าตัวนี้ แล้วก็ขับพามันกลับมาเองจะได้ไม่ถูกขโมย จากนั้นผมก็ต้องจ่ายค่าแช่แข็งเซลล์ไข่ไปเยอะมากเพื่อให้มันมีลูก”
“แต่ถ้าคุณมีม้าสองตัวและผมไม่มีสักตัว มันก็จะขัดแย้งกับแก่นหลักของเมอร์เซอริสซึม”
“คุณมีแกะแล้วไง ตึกนี้มีประมาณสิบห้าครอบครัว – หนึ่งครอบครัวได้สามอพาร์ตเมนต์ – และทุกครอบครัวก็มีสัตว์เลี้ยง ขนาดเอ็ด สมิธยังมีแมวเลย ถึงจะไม่เคยมีใครเห็นก็เถอะ”
ริคก้มไปค้นหาบางอย่างในขนหนาฟูสีขาวของแกะ เมื่อเจอช่องลับเพื่อเข้าถึงกล่องควบคุมก็เปิดมัน
“ดู” เขาพูดกับบาร์เบอร์ “คุณเข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงอยากได้ม้าตัวนั้นนัก ผมชอบแกะตัวนี้นะ แต่มันไม่เหมือนกัน ผมกลัวมาตลอดเลยว่าจะมีใครในตึกรู้ตอนมันพัง คนซ่อมก็ระมัดระวังมากขนาดแต่งชุดขาวเหมือนเป็นสัตวแพทย์ แต่...คุณก็รู้ว่าผู้คนคิดยังไงถ้าคุณไม่ได้เลี้ยงสัตว์จริงๆ มันไม่ใช่อาชญากรรมนะ แต่ผมก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอาชญากร”
บาร์เบอร์มองแผงควบคุมแล้วก็มองริคอย่างเห็นอกเห็นใจ “ผมขอโทษจริงๆ” เขาบอก “ทำไมคุณไม่ซื้อแมวล่ะ มันถูกนะ”
“ผมอยากได้สัตว์ใหญ่” ริคตอบ “ผมเคยเลี้ยงแกะจริงหนหนึ่ง แต่มันตายแล้ว” ถ้าฆ่าแอนดรอยด์ได้ห้าตัว เขาคิด ก็จะได้เงินจากมันตัวละหนึ่งพันดอลลาร์ซึ่งสูงกว่าเงินเดือนปกติของเขา แต่แถวนี้มีนักฆ่าแอนดรอยด์มากเกินไป “ผมต้องไปทำงานแล้ว” เขาบอกเพื่อนบ้าน จิตใจอยู่ที่การงานในวันนี้แล้ว
ระหว่างทางไปทำงาน ริคก็เหมือนกับใครอีกหลายคน ที่จะหยุดหน้าร้านขายสัตว์ร้านใหญ่แห่งหนึ่งในซานฟรานซิสโก ตรงกลางหน้าต่างกระจกมีนกกระจอกเทศยืนอยู่ในกรงพลาสติกทำความร้อน ใช่แล้ว ริครู้ มันเป็นนกกระจอกเทศตัวเดียวในฝั่งตะวันตก เขาใช้เวลาหลายนาทีมองดูราคาของมัน และผลก็คือเขาไปทำงานที่สถานีตำรวจสาย
ขณะปลดล็อกประตูออฟฟิศของตัวเอง เจ้านายของเขา สารวัตรแฮร์รี ไบรอันท์ ก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ
“ฉันอยากเจอนายตอนเก้าโมงครึ่งในออฟฟิศของเดฟ โฮลเดน” สารวัตรไบรอันท์บอก “โฮลเดน” เขาเสริม “อยู่ที่โรงพยาบาลเมานท์ ไซออน กระดูกสันหลักแหลกไปครึ่งหนึ่งเพราะปืนเลเซอร์ คงต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน อย่างน้อยนะ ถึงจะเอากระดูกสังเคราะห์อันใหม่ไปใส่ให้ได้”
“เกิดอะไรขึ้น” ริคถามด้วยความตกใจ เมื่อวานโฮลเดนก็ยังดีๆอยู่เลย
“เก้าโมงครึ่ง” ไบรอันท์ย้ำก่อนเดินจากไป
ริคเข้าไปในออฟฟิศของเขา โฮลเดนเป็นหนึ่งในนักฆ่ามือดีที่สุด สิ่งที่จู่โจมเขาคงต้องเป็นหนึ่งในแอนดรอยด์สุดยอดอัจฉริยะรุ่นใหม่ที่มีมันสมองของเน็กซัส-6 กองกำลังตำรวจส่วนใหญ่ทั้งในรัสเซียจนถึงอเมริกาคัดค้านเรื่องพวกมัน แต่บริษัทที่พัฒนาเน็กซัส-6 ยากจะควบคุมได้ เนื่องจากโรงงานแม่อยู่บนดาวอังคาร
ริคเอาซองสีน้ำตาลซองใหญ่ออกมาจากลิ้นชักก่อนมองดูเวลา มันเพิ่งเก้าโมงสิบห้า และนกกระจอกเทศที่เห็นผ่านกระจกร้านก็ยังชัดเจนอยู่ในความคิด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ร้านขายสัตว์เลี้ยงแฮปปี้ ด็อกครับ” มีเสียงตอบรับพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสที่ปรากฏขึ้นบนจอ ริคได้ยินเสียงสรรพสัตว์เป็นฉากหลัง
“นกกระจอกเทศในร้านคุณ” ริคเริ่มต้น หมุนปากกาที่อยู่บนโต๊ะเล่น “งวดแรกต้องจ่ายเท่าไหร่”
“สักครู่นะครับ...” คนขายสัตว์บอก “หนึ่งในสามจากราคาเต็มครับ แล้วจ่ายที่เหลืออีกสิบสามเดือนในราคา...”
“ลดราคาลงสองพันดอลลาร์ แล้วผมจะจ่ายสด” ริคพูดแทรก ในเมื่อเดฟ โฮลเดนทำงานไม่ได้ เดือนหน้าเขาก็จะทำเงินได้มาก
“คุณครับ ราคาของมันไม่แพงอยู่แล้ว” คนขายบอก “เช็คคู่มือของซิดนีย์ดูสิครับ”
ริคหยิบคู่มือออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง แล้วก็เจอหน้าของนกกระจอกเทศ
“เพศผู้ สภาพดีเยี่ยม” คนขายว่าต่อ “สามหมื่นดอลลาร์ เอาล่ะครับ เรื่องการจ่ายเงินงวดแรก...”
“ขอผมคิดดูอีกที” ริคขัด “แล้วจะติดต่อไปใหม่” เขากำลังจะวางสาย
“คุณชื่ออะไรครับ” คนขายรีบถาม
“แฟรงก์ แมร์ริเวลล์” ริคตอบพร้อมที่อยู่ปลอม เงินตั้งขนาดนั้น เขาคิดขณะวางสาย แต่บางคนก็มีเงินมากพอจะซื้อมันได้ เขาเปลี่ยนไปโทรหาร้านขายสัตว์ปลอมที่ซื้อแกะมา
“ดร. แมคเคร” ภาพชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นช้ากว่าเมื่อกี้มาก
“นี่เดคการ์ดนะ นกกระจอกเทศหุ่นยนต์ราคาเท่าไหร่”
“อ้อ ผมว่าเราทำให้คุณหนึ่งตัวได้ในราคาต่ำกว่าแปดพันดอลลาร์ อยากได้มันเร็วแค่ไหน เรา...”
“ไว้ผมจะติดต่อไปใหม่” ริคพูด “สวัสดี”
เขาวางโทรศัพท์ลง รู้สึกหดหู่ จากนั้นก็ก้มมองซองสีน้ำตาลตรงหน้าแล้วค้นจนเจอสิ่งที่ต้องการ ข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับเน็กซัส-6
พวกมันมีโครงสร้างที่วิเศษมาก เน็กซัส-6 มีวิถีประสาทสั่งการไฟฟ้าสิบล้านเส้นแยกกันอยู่ในสมอง แอนดรอยด์พวกนี้สามารถตอบสนองได้อย่างน้อยสิบสี่ทางในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที พวกมันฉลาดกว่ามนุษย์ที่อยู่ในพวกพิเศษ ไม่มีการทดสอบสติปัญญาใดลวงพวกมันได้ ความหวังเดียวที่จะจำแนกพวกมันได้คือใช้การทดสอบอารมณ์ร่วมของวอยต์-คัมฟฟ์[4] เพราะมีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่มีอารมณ์ร่วมต่อสิ่งมีชีวิตอื่น ริคกับผู้ศรัทธาเมอร์เซอร์ริสซึมไม่มีปัญหาในการรับรู้เข้าใจสิ่งมีชีวิตชนิดอื่น ขณะที่แอนดรอยด์รูปร่างมนุษย์ไม่มีคุณสมบัติเช่นนี้ พวกมันนึกถึงแต่ตัวเอง ดังนั้นพวกมันจึงเป็นนักฆ่า ริคกับเพื่อนร่วมงานฆ่ามันได้โดยไม่แหกกฎของเมอร์เซอร์ริสซึม
เก้าโมงครึ่งแล้ว ริครีบเอาเอกสารใส่คืนซองและรุดไปที่ห้องของโฮลเดน สารวัตรไบรอันท์รออยู่แล้ว กำลังใช้วิดีโอโฟน
“ฉันเห็นว่านายเอาข้อมูลของเน็กซัส-6 มาด้วย” ไบรอันท์พูด วางโทรศัพท์ลงเมื่อริคเข้ามา
“ครับ ผมคิดว่าเป็นฝีมือพวกมัน” ริคตอบ “มีแอนดรอยด์กี่ตัวที่เกี่ยวข้อง แล้วเดฟจัดการไปได้กี่ตัว”
“เริ่มต้นมีแปดตัว” ไบรอันท์ตอบ สำรวจบันทึกของโฮลเดนบนโต๊ะตรงหน้า “เดฟฆ่าสองตัวแรกได้แล้ว”
“แล้วตัวที่เหลือก็อยู่ในแคลิฟอร์เนียตอนเหนือนี่เหรอครับ”
“เดฟคิดอย่างนั้น เมื่อกี้เขาอยู่ในสาย”
“ผมพร้อมทำงานแทนเดฟ” ริคออกตัว
ไบรอันท์นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“เดฟใช้แบบทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์กับพวกที่เขาสงสัย นายรู้ใช่มั้ยว่าแบบทดสอบนั้นไม่ได้จัดเตรียมเป็นพิเศษให้พวกเน็กซัส-6 พวกมันไม่เคยได้ทดสอบ” เขาหยุดพูด “เดฟคิดว่ามันแม่นยำ ก็อาจจะนะ แต่ก่อนจะไปตามหาอีกหกตัวที่เหลือ ฉันอยากให้นายบินไปที่โรเซน คอร์เปอเรชันในซีแอตเติล แล้วคุยกับคนที่สร้างพวกมันขึ้นมา”
“แล้วก็ทดสอบแอนดรอยด์รุ่นใหม่ด้วยใช่มั้ย”
“ใช่ ฉันจะโทรหาพวกเขาเดี๋ยวนี้ แล้วลองคุยดูว่าให้จัดมนุษย์สักกลุ่มเข้าร่วมการทดสอบด้วย นายจะไม่รู้ว่าคนไหนใช่ไม่ใช่” ทันใดไบรอันท์ก็ชี้นิ้วไปที่ริค สีหน้าจริงจัง “นี่เป็นงานที่ต้องใช้ความรับผิดชอบอย่างสูง เดฟเคยมีประสบการณ์มามากมาย”
“ผมก็เหมือนกัน” ริคบอก
“ปกตินายจะได้งานเหลือจากเดฟ เขาเลือกมันอย่างรอบคอบ แต่ตอนนี้นายได้หกตัวที่เขาตั้งใจจะสังหารเอง และหนึ่งในนั้นก็ยิงเขาก่อน แม็กซ์ พอลอคอฟ คือชื่อที่มันเรียกตัวเอง ถ้าเดฟพูดถูก แน่นอนว่า – รายชื่อที่เขามีก็จะแม่นยำเหมือนการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์ แต่เขาเพิ่งได้ถามแค่สามตัว ก็คือสองตัวที่เขาฆ่าไปแล้วและพอลอคอฟ เดฟกำลังทดสอบตอนที่พอลอคอฟใช้ปืนเลเซอร์ยิงเขา”
“งั้นเดฟก็คิดถูก” ริคพูด
“ไปที่ซีแอตเติล” ไบรอันท์ออกคำสั่ง “เอารถของสถานีไป”
ริคลุกขึ้น
“ผมขอบันทึกของเดฟด้วยได้มั้ย” เขาถาม “ผมอยากเอาไปอ่านระหว่างทาง”
“รอจนกว่านายจะได้ลองทดสอบก่อน” ไบรอันท์บอก
เสียงของเขาไม่ได้ให้กำลังใจเลย ริครู้สึกไม่สบายใจ เขาลุกยืนด้วยความรู้สึกท้อแท้ แต่การที่เดฟทำงานไม่ได้ก็หมายความว่าเขาจะได้เงินหกพันดอลลาร์ถ้าฆ่าแอนดรอยด์ทั้งหกตัวได้ เขาควรจะพอใจ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มุ่งความคิดจิตใจไปที่ซีแอตเติล
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] บัสเตอร์ เฟรนด์ลี (Buster Friendly) – พิธีกรรายการ ‘บัสเตอร์ เฟรนด์ลี แอนด์ ฮิส เฟรนด์ลี เฟรนด์ส’ ซึ่งเป็นรายการวิทยุและรายการทีวีที่โด่งดังมากในซานฟรานซิสโก / ข้อมูลจาก blade runner fandom
[2] เมอร์เซอริสซึม (Mercerism)
[3] เพอร์เชอรอน (Percheron) – สายพันธุ์ม้าลากจูงชั้นดี แข็งแรง ฉลาด และทำงานหนักได้เยี่ยม
[4] การทดสอบอารมณ์ร่วมของวอยต์-คัมฟฟ์ (Voigt-Kampff Empathy Test)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. เราไม่แน่ใจว่าในอนาคตจะมีการพูดถึงศาสนาเมอร์เซอริสซึมอีกมากน้อยแค่ไหน ไม่รู้ด้วยว่าเป็นหนึ่งในแก่นเรื่องหรือเปล่า (แต่ความเชื่อหลักของศาสนานี้ก็คือ Empathy) หากแปลจบแล้วไม่มีการขยายความเพิ่มจากนี้ เราก็จะแปลข้อมูลที่เจอให้อ่านเอง เพราะเราคิดว่ามันน่าสนใจมากจ้ะ
(Dec 3, 2019)
ความคิดเห็น