Because of Shopaholic [YunJae]

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็น Shopaholic แล้ว มันผิดยังไง ?

ปล ชื่อเรื่องอาจไม่ค่อยตรงกับฟิค คิดชื่อเรื่องไม่ออกจริงๆค่า ทุกคน

เนื้อเรื่อง

กรุงปารีส ณ ประเทศ ฝรั่งเศส ผู้คนต่างรู้จักกันดีว่า เป็นเมืองที่นำสมัยทางแฟชั่น เหล่าบรรดานางแบบ ดารา นักร้อง ทั้งหลาย บางทียังต้องบินมาถึงนี้ เพื่อมาซื้อของที่ตัวเองอยากได้ แม้แต่กระทั่ง ลูกชายคนเดียวของ บริษัท คิม กรุ๊ป ผู้ออกแบบ และ ส่งออก เสื้อผ้ามากที่สุดในเกาหลี และยังติด 1 ใน 10 ของโลกอีกด้วย 

“ เอาใบนี้ ใบนู่นและก็ไปนั้นด้วยนะ” ชายหนุ่มหน้าหวานรูปร่างอ่อนแอ้น นามว่า คิมแจจุง ลูกชายคนเดียวของประธาน คิม แถมยังพ่วงตำแหน่ง ดาราดาวรุ่ง ที่กำลังโด่งดังโกอินเตอร์ ไปทั่วโลก กำลังชี้นิ้วเลือกสิ้นค้าแบรนโปรดอย่างสบายใจ มือข้างหนึ่งชี้สั่งอีกข้างควงแฟนหนุ่ม สุดหล่อ ชองยุนโฮประธาน ค่ายเพลงชอง เอนเตอร์เทนเม้น ผู้ผลิตนักร้องมีคุณภาพมากมาย และ เป็นค่ายเพลงอันดับ1ของเกาหลี ถือได้ว่ามีอิทธิพลมากในวงการบันเทิง ทั้งคู่อายุห่างกันเพียง 2 ปี แต่นั้นมันก็ทำให้แจจุง เคารพ ยุนโฮมากพอสมควร และยุนโฮ เป็นคนเดียวที่แจจุง กลัว ไม่อะละวาดใส่ถ้าไม่จำเป็น

“ พี่ว่าพอได้แล้วมั่งครับแจจุง เมื่อกี้ เราก็พึ่งเข้าร้าน prada หิ้วมาตั้งเกือบ สิบใบ ตั้งแต่มาที่นี้แจจุงยังไม่หยุด เลยนะ” ยุนโฮแฟนหนุ่มหล่อ เอ็ดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ถึงแม้น้ำเสียงจะไม่เข้มมากนัก แต่มันก็มากพอที่จะสามารถให้แจจุงหันมาอมงแต่ก็แปปเดียวเท่านั้น

“พี่ยุนโฮ ฮะ แจจุงไม่ได้มาปารีสนานแล้วนิ นานๆมาที ก็ขอหน่อยไม่ได้หรือไง อ๊ะ แล้วก็ขอ อย่างละ 2ใบนะ ” แจจุงหันมาตอบยุนโฮ และหันไปพูดกับพนักงานที่รอ ออเดอร์จากลูกค้าคนสวย ก็จะรับหน้าที่ไปหยิบตามคำสั่ง 

“ แจจุงจะซื้อเยอะแค่ไหน ของแพงเท่าไร พี่ไม่เคยว่า แต่นี่ แจจุงซื้อแบบเดียวกัน ที่ละหลายๆใบ พี่ไม่เข้าใจ และ พี่ก็ เบื่อแล้วด้วยที่ต้องมาเดิน ซิ้อของกับแจจุง เรามีเวลาว่างทั้งที แทนที่จะไปทำอย่างอื่น แล้วนี่อะไรกัน ” น้ำเสียงเข้มเข้มขึ้นเมื่อเห็นแจจุงไม่สะใจคำพูดของเค้าพอ  เค้าก็เบื่อเป็นเหมือนกันนะ แทนทีเราจะไปเที่ยวกัน แต่กลับต้องไปเดินเข้าออกร้าน

แบรนดังๆหลายๆร้านเนี่ย เฮ้อ เพราะชีวิตเค้ากับแจจุงไม่ค่อยว่างมาเที่ยวด้วยกันเท่าไรเค้าก็อยากให้มันคุ้มกับการมาปารีสครั้งนี้ แล้วดูแจจุง สิ " ยุนโฮพูดอย่างหัวเสีย ถึงเค้าจะไม่ได้โมโหแจจุงอะไรมากแต่เค้าก็เซงเป็นเหมือนกัน ที่ต้องมาเดินซื้อของหลายๆชั่วโมงแบบนี้

“ ก็แจจุงกลัวมันเสียนิ พี่ยุนโฮไม่เข้าใจอะ แค่นี้ก็ต้องมาว่าแจจุงด้วยอะ และก็การซื้อของมันเป็นการพักผ่อนของแจจุงนิ” ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตามาคลอเคลียกับลูกตาสวย เห็นกี่ทีก็ใจอ่อนทุกครั้ง หรือเค้าจะ ตามใจแจจุงมากไปนะสงสัยเค้าต้อง จัดการ นิสัยเด็กดื้อซะแล้ว 

“ตามใจ” ยุนโฮพูดแค่นั้น พร้อมกับยื่น บัตรเครดิต สีทองแวววาว ไปให้ ไม่รอให้แจจุงได้พูดอะไร ยุนโฮก็เดินหันหลังออกพร้อมกับถุงแบรนดังต่างๆ ของแจจุง ออกจากร้าน LV ไปซะแล้ว

“พี่ยุนโฮ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พี่ยุนโฮ” เสียงหวานร้องเรียกชื่อคนรัก แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เพราะ ยุนโฮเดินหายไปจากที่นี้แล้ว น้ำตาที่เคยอยู่ในดวงตาใส รินออกมาเปื้อนใบหน้าสวยอย่างไม่ขาดสาย

“ของที่ซื้อได้แล้วคะ”

“ไม่เอาแล้ว ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น ฮึก ฮือ” แจจุงหันไปตะวาดใส่พนักงานตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรอย่างคนเอาแต่ใจ

“เอ่อ คุณเป็นอะไรหรือป่าวค่ะ” พนักงาน เอ่ยอย่างหวาดกลัว

“อย่ามายุ่ง ฉันไม่เป็นไรทั้งนั้น” เสียงหวานเอ่ยเพียงแค่นั้นพร้อมกับหยิบกระเป๋า ออกจากร้านอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ยุนโฮได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อน คือการเดินหนีแจจุง และเดินออกจากร้านโดยไม่หันไปมองว่าแจจุงจะเป็นยังไง โกรธ ร้องไห้ แค่ไหน เพราะเค้ารุ้ว่าถ้าเค้าหันไปต้องใจอ่อนแน่นอน ร่างสูงจึงเลือกที่จะเรียกรถแท(กซี่กลับโรงแรมเพื่อรอแฟนสุดที่รักของเค้า เหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้เค้านึกถึง วันแรกที่พบกัน น่าขำน้อยซะเมื่อไรละ

Flash back Yunho ‘s side

วันแรกที่ผมเจอกับแจจุง

“ เชิญคุณแจจุงคะ” เสียงเลขาสาวของประธานค่ายเพลงเรียกให้ร่างบางเข้าไปพบคนที่พ่อไว้วานให้ตั้งแต่ตอนที่เค้าบอกพ่อว่า อยากเข้าวงการบันเทิง แจจุงเดินเชิดเข้าไปในห้อง ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ เบาๆซักคำ

“ พวกเด็กเส้นแบบนี้ ถ้าเจอคุณยุนโฮ คงหง่อยไปเลย” เลขาเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เพราะเค้ารู้นิสัยเจ้านายของตัวเองดีว่า ถึงแม้จะเป็นเด็กเส้น แต่ถ้าไม่มีมรรยาท หยิ่งทะนง เกินตัว คุณยุนโฮก็ไม่รับไว้เหมือนกัน 

ภายในห้องทำงานของยุนโฮ

“เชิญนั่งครับแจจุง” เสียงทุ้มเปล่งเสียงเข้มทั้งๆทียังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร เมื่อวานเขารับโทรศัพท์จากประธานคิม สปอนเซอร์เสื้อผ้ายใหญ่ของ ชอง เอนเตอร์เทนเมนท์ ว่าลูกชายอยากเข้าวงการ ทำให้เค้าตองหนักใจอีกรอบเมื่อมีคนนำเด็กมาฝากเค้าดูแล เรียกง่ายๆว่าเด็กเส้นเป็นสิ่งที่เค้าเกลียดที่สุด แต่เค้าก็รับปาก เพื่อไม่ให้เสียสัมพันธ์ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็คือไม่ไหว จะเสียก็เสียไป ดีก็ต้องปั้น นักร้องนักแสดงห่วยๆให้บริษัทเค้าเสื่อมเสีย

“ผมไม่เคยรู้จักคุณ ใครใช้ให้คุณเรียกชื่อผมแบบนี้ครับ คุณชองยุนโฮ” เสียงหวานใสเอ่ย ทำให้เค้าต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามอง ถึงจะเป็นเด็กเส้น แต่พุดจาก้าวร้าวแบบนี้ เค้าก็คงไม่ทนหรอกนะ

“นี่ เอ่ออ” ผมขาดความมั่นใจไปชั่วขณะ เมื่อเห็นใบหน้าสวย ตัดกับทรงผมบ๊อบสั้นและสีผิวที่นวลเนียนจนหน้าสัมผัส มันทำให้ผมหลงใหลในตัวเค้ามากๆ

“ว่าไงครับ มั่วแต่อ้ำอึ้ง จะให้ผมทำไรให้ดูละครับ แอคติ้ง ร้องเพลง เดินแบบ บอกมาสิ จะได้เสร็จซะที” ดูเหมือนคนตรงหน้าผมจะเริ่มไม่สบอารมณแล้วละครับ ดูจากใบหน้าหวานๆและน้ำเสียงใสๆนั้น เริ่มบูดและขุ่นขึ้นแล้ว

“ ไม่ต้องทำไรมากหรอกครับ เอาเป็นว่า ผมรับคุณเป็นศิลปินในสังกัดผม แต่จะทำอะไรในวงการนั้น เดี๋ยวผมจะนัดคุณให้มาคุยกับทีมงานผมอีกทีละกันนะครับ แจ เอ่ย คุณคิมแจจุง” ผมพยายามรวบรวมสติแล้วตอบกลับเสียงเรียบ

“ไม่ได้หรอก ผมไม่อยากใช้เส้น ถึงแม้ การที่ได้เข้ามาพบคุณง่ายๆคือเส้นของพ่อผมก็เหอะ แต่การที่ผมจะได้เข้าวงการ ผมอยากจะพิสูจน์ความสามารถ ที่ผมเรียนมา เท่านั้น แต่ถ้าคุณรับผมง่ายๆแบบนี้ ผมคงต้องขอตัว” งานเข้าและครับ เจอคนที่มีเส้นแต่ไม่อยากใช้เส้น ผมเพิ่งเจอก็คราวนี้ชักน่าแกล้งแล้วสิ

“ถ้างั้น คุณลองแสดงบทคนรัก ที่กำลังจะมี อะไรกันให้ผมดูหน่อยสิครับ” เสียงทุ้มเอ่ย ด้วยใบหน้าเจ้าเลห์

“จะบ้าหรอออ ใคร ใครที่ไหน เค้าสอนละ โรคจิต” ใบหน้าขาวใสเริ่มมีสีแดงระเรื่อ

“คุณทำไม่ได้ ?”

“ก็ใช่นะสิ ใครจะไปทำได้ละ”

“หึหึ ไม่มีความสามารถสินะ” ยุนโฮเยาะเย้ย

“ ใคร บอก คนอื่นทำไม่ได้แต่ ฉันทำได้ ให้ฉันแสดงกับใครละ” เข้าทางละสิ คนตัวเล็กเริ่มโมโหแล้ว

“กับผมไงครับ มาสิ แสดงให้ดูหน่อย ถ้าผมตอบรับดี แสดงว่าคุณ ได้เซ็นสัญญากับผม”

“ได้ ฉันจะทำ” พอพูดจบร่างเล็กๆของคนตรงหน้าก็เดินตรงเข้ามาหาผม ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาอย่างช้าๆ แต่ผมทนไม่ไหว ยิ่งเห็นใกล้ๆก็ยิ่งอยากจะครอบครอง ผมจึงดึงใบหน้าหวานนั้น เข้ามาพร้อมกับ กดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มนั้น ผมเริ่มสอดแทรกลิ้นอุ่นๆของผมเข้าไปในปากของแจจุง ตอนแรก เค้าก้ปฏิเสธ ซักพัก เค้าเริ่มตอบสนองเป็นอย่างดี จูบเก่งเป็นบ้าเลย ผู้ชายหน้าหวานคนนี้ แต่พอนานเค้า ร่างบางที่ทับผมอยู่ชักจะทนไม่ไหวแล้วละ เพราะเค้าเริ่มทุบหน้าอกผมเบาๆ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมเสียโอกาส ผมปล่อยให้แจจุง มีอิสระทางการหายใจไม่ถึงนาที ปากของผมกับแจจุง ก็เข้าหากันใหม่ จนมือของผมเริ่มไม่เป็นที่ เริ่มเรื่อยไปมาเข้าที่เสื้อเชิ้ตหรูของแจจุง ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว แต่ ถ้าผมทำ แจจุงต้องเกลียดผม ผมจึงต้องปล่อยแจจุงอย่างเสียดาย 

“แฮกๆๆ คุณทำบ้าอะไของคุณ เนี่ย ห๊ะ” ร่างที่ทับอยู่บนตัวผมโวยวายหลังจากผมปล่อยเขาเปนอิสระแล้ว

“ใจเย็นครับ ผมแค่ให้คุรแสดงฉากรักไง ไม่เลวเลยนะ รสจูบของคุณเนี่ย”  ผมชักหลงรักหนุ่มหน้าหวานคนน้แล้วสิ

“คุณ คุณ มันทุเรศที่สุดเลย” แจจุงเริ่มไม่พอใจผมแล้วละครับ

“ เอาละครับ ถือว่าเป็นคำชมจากคุณ เอาเป็นว่า คุณเป็นศิลปินสังกัดค่ายผมแล้วนะครับ แล้วเจอกันในวันนัดให้งานละกันครับ” ผมว่าอย่างอารมณืดี

“ใคร จะบ้าหรอ ฉันยังไม่ได้เซ็นสัญญานายเลยนะ”

“หึหึ คุณคงจะอยู่ในรสจูบผม เลยไม่ทันได้รู้ ผมเอานิ้วโป้งคุณประทับตาแล้วละครับ เอาเป็นว่าเรียบร้อย อย่ากังวล”

แจจุงรีบบอกไปที่นิ้วโป้งของตัวเอง ตาที่โตอยู่แล้วกับโตกว่าเดิม น่ารักจริงๆเลยครับ

“นาย นายมัน”

“หล่อ ขอบคุณนะครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านละกันนะ”

“ไม่ ฉันกลับเองได้” แจจุงรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง และเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่แจจุงจะเดินออกไป ผมคงไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดหรอกนะครับ

“ แจจุงครับ เอาเป็นว่า ต่อไปนี้ ผมจีบคุณนะครับ ขอบคุณที่กรุณา”

“บะ บ้า “ ผมคิดเข้าข้างตัวเองหรือป่าว ผมเห็นแจจุงหน้าแดง ก่อนที่จะเปิดประตูรีบวิ่งออกไป

“รีบวิ่งออกมาซะอย่างนี้ คงโดนคุณยุนโฮไล่กลับบ้านละสิ เหอะ” เสียงเลขาที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องพูดกับตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับลุกเดินไปเก็บเอกสารจากห้องของยุนโฮ

“เอ่อ เมื่อกี้ คุณยุนโฮไม่ได้รับไว้ใช่มั้ยคะ?” เลขสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองไม่ได้พุดอะไรแต่ด้วยความอยากรู้จึงถามออกไปยุนโฮไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยิ่มรับ

“ซันนี่ว่าแล้วแหละคะ หยิ่งซะขนาดนั้น”

“หึหึ หยิ่ง แต่ก็ อร่อยนะครับ” ยุนโฮเอ่ยอย่างอารมณ์ดีและก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ

“อ่อ คะ” เลขาตอบรับอย่างงงๆก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง  

“เอ่อ ซันนี่ครับ ช่วยบอกพนักงานทุกแผนกด้วยนะครับ ว่า ผมเจอเนื้อคู่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า “

“ เอ่อ คะ คุณยุนโฮ” เลขตอบรับอย่างงๆ อะไรของคุณยุนโฮ พอเจอผู้ชายคนนั้นกลายเป็นคนเพี้ยน ไปแล้ว

 

 

 

และนั้นแหละครับครั้งแรกที่ผมเจอแจจุง หลังจากนั้น ผมก็คอยติดต่อแวะเวียนไปหาและเจอแจจุงบ่อยๆจนวันนึงแจจุงใจอ่อนยอมเป็นแฟนผม นิสัยแจจุงทุกอย่างดีขึ้นมาก ถึงแม้กับคนอื่นแจจุงจะยังขี้วีน หงุดหงิดใส่ แต่กับผม แจจุงไม่เคยเลย ยกเว้นเองเอาแต่ใจเนี่ยแหละ ที่แจจุงทำกับผมมากกว่าคนอื่นๆ  คิดๆไปมันก็น่าภูมิใจที่ผมได้เป็นแฟนกับแจจุง วันนี้ผมจะทำแรงไปหรือป่าวนะ?

 

ทางฝ่ายแจจุง
หลังจากที่เดินออกมาจากร้าน LV แจจุงก็ได้แต่เดินและคิดมาเรื่อยๆว่า ทำไมพี่ยุนโฮที่แสนจะใจดีของเค้าถึงกล้าทำแบบนี้ ทั้งๆทีเมื่อก่อนมีแต่ตามใจ ไม่เคยขัดใจหรือเดินหนีเค้าแบบหนีเลย พี่ยุนโฮ ไม่รักแจจุงแล้วแน่เลย พี่ยุนโฮต้องรำคาญแจจุง พี่ยุนโฮต้องเกลียดแจจุงแล้ว คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล ถ้าพี่ยุนโฮไม่รักเราแล้วจะทำยังไงดี แจจุงจะทำยังไงดี ขาเรียวพาเจ้าของเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องโรงแรมทีแจจุงและยุนโฮพักอยู่ โดยทีเจ้าตัวไม่รู้ตัวว่าเดินมาถึงที่นี้ได้อย่างไร

“เรามาถึงที่นี้ได้ไงเนี่ย” แจจุงยังไม่พร้อมทีจะเผชิญหน้ากับยุนโฮ เค้ายังไม่พร้อมที่จะรับความจริงที่จะเกิดขึ้น ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิด เขาจะทำยังไงดี  แต่ก็หยุดความคิดเพียงแค่นั้นเมื่อประตูบานตรงหน้าเปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่จะทำให้เขาน้ำตาไหลอีกรอบ

“พี่ยุนโฮ” เสียงหวานเรียกคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นผู้ชายที่เขารักสุดหัวใจ เดินชนไหล่เขาไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง

“......” ยุนโฮไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่หยุดและไม่ได้เดินต่อไป รอดูคนน่ารักของเค้าจะทำยังไงต่อไป

“พี่ยุนโฮ คือ” แจจุงไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป เค้ารู้ว่าเค้าผืดทีเอาแต่ใจแต่พี่ยุนโฮไม่น่าจะโกรธเค้าถึงเพียงนี้

“มีอะไรครับ?” ร่างสูงที่ยืนหันหลังให้หมุนตัวมามองแจจุง แต่นั้นมันทำให้เค้าเกือบจะเลิกเล่นละคร ซะแล้ว เพียงเห็นแค่น้ำตาแจจุงไหลออกมาจากดวงตาสวยเปอะเปื้อน แก้มขาว นั้นนองหน้าไปหมด

“เอ่อ คือ พี่ยุนโฮจะไปไหนหรอฮะ” แจจุงกลั้นใจถามออกไป แต่นั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เค้าอยากจะพูดแม้แต่ซักนิดเดียว

“ดื่มครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆแต่นั้นมันทำให้แจจุงเข่าอ่อน พี่ยุนโฮไม่เคยดื่มแล้วทำไม

“พี่ไม่ชอบ?”

“ใช่ครับ แต่พี่ แค่เบื่อน่ะ” พูดแค่นั้นและหันหลังกำลังจะเดินไปแต่

“แจจุงขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยเสียงดังลั่น แต่มันก็เพียงพอ ที่จะทำให้ยุนโฮ ยิ้มได้ ร่างสูงใหญ่ค่อยๆหันหลงหันมามองคนรัก พร้อมกับเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ก้มหน้าร้องไห้ไม่สนใจใคร

“แจจุงขอโทษพี่เรื่องอะไรครับ”

“แจจุงขอโทษ ขอโทษที่ทำให้พี่ยุนโฮเบื่อ เหนื่อยใจกับแจจุง ขอโทษ แจจุงขอโทษ พี่ยุนโฮอย่าเกลียด อย่าเบื่อแจจุงเลยนะ อย่าไปดื่มเลยนะ อย่าเลยนะ ฮืออ”

“แจจุงรู้ใช่มั้ย ครับ ว่าทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้?” ร่างสูงสง่าของยุนโฮค่อยเดินเข้ามาหาแจจุง เข้าทนไม่ได้อีกแล้วที่จะเห็นน้ำตาหยดลงมาจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น แต่ต้องวาฟอร์มไว้หน่อย พอเป็นพิธี

“แจจุงรู้ฮะ แจจุงรู้ว่าแจจุงเอาแต่ใจจนพี่ยุนโฮทนไม่ไหวแล้ว แต่แจจุงรักพี่ยุนโฮที่สุด แจจุงสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่ยุนโฮ แจจุงจะไม่ทำอีกแล้วนะฮะ อย่าโกรธแจจุงเลยนะ” ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงที่มันยืนอยู่ตรงหน้า อย่างออดอ้อน

“ครับ แจจุงเอาแต่ใจ แต่ใครบอกเราว่าพี่ทนไม่ไหว หืมม?” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับนำมือใหญ่และอบอุ่นสำหรับแจจุงเสมอไปเช็ดน้ำตาให้บนใบหน้าสวยของแจจุง

“ก็พี่ยุนโฮ เดินหนีแจจุงออกจากร้าน จะให้แจจุงคิดว่าไงล่ะ?” แจจุงว่าอย่างตัดพ้อน้อยใจคนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า

“ฮ่าๆๆ เราคิดไปเอง ช่วยไม่ได้นิน่า”  ร่างสุงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งนั้นทำให้เรียนกอารมญขุ่นมัวจากร่างบางที่อยู่ตรง

หน้าได้ไม่น้อย

“พี่ยุนโฮ!!!”  เสียงหวาน แผดเสียงออกมาดังลั่น

“ไหนบอกจะเป็นเด็กดีกับพี่แล้วไงครับ ไม่ทันไร เอาอีกแล้ว”ยุนโฮ เอ่ยยิ้มๆ

“แจจุงไม่อยากเป็นเด็กดีกับคนที่ชอบแกล้งแจจุงแล้ว”เสียงหวานว่าก็ที่จะสะบัดผมบ๊อบของตัวเอง

“ตามใจ พี่ไปและ เบื่อคนเอาแต่ใจเท่านี้”

“พี่ยุนโฮ!!!!! แกล้งแจจุงอีกแล้วนะ”

“ครั้งนี้ป่าวครับ เอาจริงแล้ว”พร้อมกับทำหน้าเขร่งขรึมให้ดูเหมือนว่าเขานั้นโกรธแจจุงจริงๆ

“จริงอะ?”แจจุงถามออกมาอย่างไม่มั่นใจ กลัวว่าจะโดนคนรักของตัวเองแกล้งอีกครั้ง

“อืม”

“งั้นแจจุงเป็นเด็กดีจริงๆแล้วก็ได้อะ”รีบตอบออกไปพร้อมกับพยักหน้าหลายๆครั้ง

“แน่ใจ”ยุนโฮทำเสียงเข้ม

“แน่สิ เชื่อแจจุงนะ” พร้อมทั้งแสดงสีหน้าออดอ้อน ตากลมโตมองมาที่เขาตาแป๋ว ทำยังงี้จะให้ใจแข็งต่อไปได้ไง เฮ้อ คราวนี้ก็คงต้องยอมเหมือนเคย

“เอางั้นก็ได้ รักไปแล้วนิจะให้ทำไง”

“พูดยังงี้ดีมากกกก เอารางวัลไปเลยดีกว่าป่ะ”ก่อนจะขยับเอาแขนเล็กๆของตัวเองโอบรอบคอเขาเอาไว้

“พี่ก็หวังยังงั้นเหมือนกันแหละครับ ฮ่าๆๆ “  

“โหย ไม่มีเกรงอกเกรงใจเลยเหอะ”แจจุงหน้ามุ้ย

“ของแบบนี้ น้ำขึ้นต้องรีบตักครับ” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับช้อนร่างบางเอาไว้ที่อก และกำลังจะเดินเข้าห้อง

“เห้ย เอาแจจุงลง แจจุงไม่เอา พูดเล่นเฉยๆ อยากเที่ยวต่อด้วยจะมาทำไรตอนนี้”เสียงหวานโวยวายดังลั่น แค่นี้จะทำให้เขายอมเอาคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขาลงได้ซะเมื่อไร

“ของแบบนี้ เล่นกันไม่ได้นะครับที่รัก”

“ไม่เอาอะ ถ้าแจจุงยอม ก็เสียเปรียบดิ”

“LV คอลเล็กชั่นใหม่พอไหวมั้ย?”

“ถ้างี้ค่อยยังชั่ว “แจจุงพุดอย่างพออกพอใจกับข้อเสนอที่คนรักยื่นมาให้

“งั้นรอช้าอยู่ทำไม พี่ทนไมไหวแล้วนะ”

“แล้วพี่ยุนโฮจะลีลาอยู่ทำไม เมื่อไรจะอุ้มแจจุงเข้าห้อง แจจุงก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” แล้วบทเพลงรักก็เริ่มขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนถึงเช้า

 

“พี่ยุนโฮออออออ พอก่อนได้มั้ย แจจุงไม่ไหวแล้ว”  เสียงอิดโรยของแจจุงพูดให้คนตัวโตกว่าที่อยู่บนตัวเข้าออกไปซะทีเพราะตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้นอนเลย

“ขออีกรอบนะแจจุงงงง ตัวแจจุงยังหวานอยู่เลย” ยุนโฮไม่ฟังคำขอนั้นพร้อมกับยังละเลงริมฝีปากลงบนตัวแจจุงอย่างสนุก

“ไม่เอาแล้ว ปล่อยเลยแจจุงจะนอน” แต่แจจุงก็ไม่มีท่าทีจะยอมคนรัก พร้อมกับพยายามเอาแรงทั้งหมดทีมีดันตัวยุนโฮออก

“งั้น พรุ่งนี้ พี่พาแจจุงไปเที่ยวอิตาลีก่อนเข้ากลับ ต่อด้วยสวิส จะยอมป่ะ” ยุนโฮต่อรอง

“ไม่ แจจุงไม่คุ้ม” แต่ร่างบางก็ยังขัดขืน

“ได้ๆๆๆ พร้อมกับ เหมาะ LV ให้ทั้งร้านเลย จะโอเคยัง” ยุนโฮพูดจบก็ก้มลงไปเล่นกับยอดอกสีชมพูคู่เดิมต่อ

“อ๊า อือ งั้นเอาแรงๆเลย แจจุงพร้อมแล้ว”

“ตามบัญชาครับคนสวย ฮ่าๆๆๆ”  แล้วทั้งสองคนก็เริ่มบรรเลงบทเพลงรักต่อไป ไม่มีใครรู้ ว่า บทเพลงรักครั้งนี้จะสิ้นสุดและจบลงเมื่อไร มีแต่ทั้งสองคนเท่านั้นที่รู้ หึหึ หึ


THE END จ้า