Short Fic Hopekook BTS : ป้อน

ข้อมูลเบื้องต้น

เพราะความหิวมันครอบงำ หรืออะไรกันแน่?

เนื้อเรื่อง

“ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ววว ป๊าป โอ๊ย! โฮปปี้ตีผมทำไม”  ผมใช้ฝ่ามืออันสวยงามตบหัวจิมิน แหม ใครใช้ให้มาเล่านิทานไม่เลือกเวลา  คนอื่นเตรียมตัวถ่ายทำเอ็มวีต่อกันหมดแล้ว

“  คนอื่นเค้าเตรียมตัวเข้าฉาก มีนายสองคนเนี่ยมาเล่านิทานอะไรกัน ” ผมดุน้องทั้งสอง  มันน่าตีมั๊ยเนี่ย

“ โห โฮปปี้ฮยองก็ ก็กุกกี้อยากฟังจิมินฮยองเล่าอะ เหลือเวลาตั้งเยอะกว่าจะถ่าย ”   จองกุก พูดก่อนจะกระโดดมากอดแขนผมอย่างอ้อนๆ  ผมไม่หลงกลหรอกครับ

“ ไม่ได้กุกกี้  จิมินไปเตรียมตัวได้แล้ว นายต้องถ่ายก่อนเลย ” ผมบอกจองกุก ก่อนจะส่งสายตาไล่จิมินไปเตรียมตัว

“ โฮปปี้ฮยองอ่า อย่าไล่จิมินฮยองไปสิ  กุกกี้อยากฟังนิทานนนน ”

“ เด็กไม่รู้จักโต นี่แหนะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว ” ผมเขกหัวจองกุกไปทีนึงเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้

“ หงะ ฮยองงง  อยากฟังงง ฮยองเล่าให้ฟังหน่อยสิ ”  พอผมไล่ จองกุกก็เริ่มเกาะแขนผมแน่น  เอาหัวถูไหล่ผมไปมาเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ อ้อนขอนม  เฮ้อ เจอแบบนี้ทีไรใจอ่อนทุกทีสิน่า โฮซอก

“ ก็ได้ๆ นิดเดียวนะ ”

“ เย่ คร้าบผม แต่แป๊ปนึงนะ อยากกินหนมปัง หงะ ” จองกุก บอกก่อนที่จะลุกไปหาขนมปังในกระเป๋าตัวเองที่เต็นท์

“ เอามาเผื่อฮยองด้วยสิ เร็วๆ ”  ผมบอกเพราะรู้สึกเริ่มหิวๆแล้วเหมือนกัน

“ แฮ่กๆ  มันเหลืออันเดียวอะ แบ่งกันนะฮยอง ” จอกกุกรีบวิ่งมาหลังต้นไม้ที่ผมอยู่ 

“ ไหนเอามาซิ ” ผมรีบแย่งขนมปังแท่งจากมือกุกกี้

“ อ้ะ ฮยอง เอามาแบ่งผมด้วย ” จอกกุกโน้มตัวเข้าหาผมเพื่อแย่งขนมปังแท่งสุดท้ายคืน  แต่มีหรอผมจะยอม

“ อยากกินก็แย่งเอาสิ ” ผมยัดขนมปังเข้าปาก โดยที่เหลือปลายขนมปังไว้ ประมาณหนึ่งนิ้ว(ใครวัด?? )

“  ฮยองอย่าคิดว่าผมไม่กล้านะ > < ”  ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งสายตาท้าทายไปให้  จอกกุกค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาโดยที่ตัวเองยังหลับตาปี๋  ผมได้แต่อมยิ้ม

“ อื้ออออ ” ผมเป็นฝ่ายที่เลื่อนหน้าเข้าไปหาจองกุก ก่อนจะใช้ลิ้นดันเศษขนมปังเข้าปากมักเน่ไป แล้วค่อยๆใช้ลิ้นกว้านเอาความหวานจากกุกกี้ออกมา ค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากน้องเล็กที่ยังคงหลับตาปี๋

“ อิ่มรึยังหละทีนี้ ” ผมถาม พร้อมกับยิ้มขำๆ ดูสิ หน้าแดงหมดแล้วกุกกี้

“  มะ..ไม่อิ่มซักนิด  ฮยองกินจนหมด  ผะ..ผมจะอิ่มได้ยังไงหละ ”

“ งั้นอยากกินอีกปะ? ”

“ ไม่! อิ่มแล้วๆ ”  จองกุกรีบปฏิเสธทันที สงสัยกลัวว่าสิ่งที่ผมจะป้อนไม่ใช่ขนมปัง แต่เป็นอย่างอื่นสินะ

“ โฮปปี้ กุกกี้ ผู้กำกับเรียกแล้ววว  มัวทำอะไรกันอยู่เนี่ย  อ่าว แล้วนี่กุกกี้ไม่สบายหรอ หน้าแดงเชียว ไหวป่าว ” จิมินเดินมาเรียกพวกผม ก่อนจะทักจองกุก ที่เอามือจับแก้มตัวเองทันที ฮะๆ น่ารักชะมัด

“ ปะ ปะ ป่าว ไปกันเถอะฮยอง ” จองกุกส่ายหน้า ก่อนจะลุกขึ้น ลากจิมินออกไป

            ผมลุกขึ้นเดินตามทั้งสองคนไปเข้าฉาก ที่ถ่ายกลางสนามบาส   การถ่ายทำเป็นไปอย่างราบรื่น  แต่จองกุกดูจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่  หลบตาผมตลอดเลยครับ   ตอนนี้เป็นฉากที่ต้องกอดคอกัน แล้วหันหน้าคุยกันครับ

“ นี่ จองกุก สบตาเจโฮปด้วยสิ เวลาหัวเราะหนะ ” ผู้กำกับตะโกนบอกจองกุก ที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ถูก  ผมในฐานะพี่ เลยต้องจัดการจับคอกุกกี้หันหน้ามาจ้องตาผม

“ ถ้านายหลบสายตาฮยอง ฮยองจะป้อนขนมปังอีกนะ”  เหมือนพูดถึงเรื่องนี้ จองกุกรีบเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมทันที 

“ คัท  เยี่ยมมากทุกคน เดี๋ยวพักแล้วเตรียมตัวไปที่ต่อไปเลยนะ ” พี่ผู้กำกับสั่งอีกครั้ง  ที่ต่อไปที่ต้องถ่ายคือ ที่ถนน และร้านกาแฟ 

            ผมกำลังเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ  เพราะฉากต่อไปไม่ต้องใส่ชุดนักเรียนแล้ว  ว่าแต่จองกุกกี้หายไปไหนเนี่ย  รู้มั๊ยครับว่าทำไมผมถึง.... นั่นแหละ  คุณก็รู้ว่ากุกกี้น่ารักขนาดไหน  แล้วแบบนี้ผมจะอดใจไหวได้ยังไงกัน  

“ โฮปปี้ฮยอง มาเปลี่ยนชุดหรอ เข้าไปสิ จองกุกกำลังเปลี่ยนอยู่ข้างใน” จิมินที่กำลังเดินสวนออกมาจากห้องน้ำบอก

“ อ้อ ”

“ อะนี่ ลูกอมครับ ผมเอามาจากสไตลลิสนูนา ”

“ ขอบใจ ”  ผมรับลูกอมเลมอนที่จิมินยื่นมาให้แกะกินก่อนที่ผมจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า  

“ อ้ะ ฮะ..ฮยอง ” จองกุก ที่กำลังถอดเสื้อเสร็จ หันมาเรียกผมเสียงขัด

“ อื้อ ฮยองเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าจะเสร็จแล้วหรอ ”  ผมถามพร้อมกับแกะกระดุมชุดนักเรียนทีละเม็ด

“ ฮะ กำลังจะเสร็จ จ้อกก ” เสียงท้องของจองกุกร้องขึ้นมา

“ ฮะๆ หิวหรอ ”  ผมถาม

“ ปละ... เปล่าฮะ จ้อกก ”

“ เปล่าอะไร ร้องอีกแล้ว ” ผมหยุดแกะกระดุมก่อนจะเดินเข้าไปหากุกกี้ ที่ตอนนี้ค่อยๆถอยหลังไปจนติดผนัง

“ ฮะ...ฮยองงง ”  กุกกี้เรียกเสียงสั่นก่อนจะก้มหน้าลง

“  ฮยองขอโทษที่แย่งขนมปังกุกกี้ไป ” ผมเอามีจับคางกุกกี้ให้เงยหน้ามาสบตา  ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ  จองกุกรีบหลับตาเพื่อหลาบสายตาผม  

            ผมประกบปากจองกุก  มือผมเลื่อนไปประคองคอน้องเล็กที่พยายามจะเบือนหน้าหนี  ส่วนมือของเจ้าตัวที่ตอนแรกทุบอยู่ที่หลังผมค่อยๆเลื่อนมาขยุ้มเสื้อผมจนตอนนี้ยับยู่ยี่

“ อื้อออออ ” เจ้าตัวจูบตอบผมโดยที่ไม่รู้ตัว ผมค่อยๆดันลูกอมเลมอนอันน้อยนิดเข้าไปในปากกุกกี้ พอให้ได้ลิ้มรสก่อนจะให้ลิ้นกวาดมันเข้าปากตามเดิม น้องเล็กเหมือนจะขัดใจเล็กน้อย พยายามเอาลิ้นกว้านหาลูกอมจากปากผม  แล้วมันก็สำเร็จ  เราค่อยๆผละริมฝีปากออกจากกัน

“ ลูกอมอันนี้ถือว่าฮยองไถ่โทษก็แล้วกันนะ แต่ยังไม่อิ่มหละก็....<3”