[Short Fic] HopeGa

เนื้อเรื่อง

หมดปัญญา  หมดหนทาง  ผมจะทำยังไงดี    ทำไมหนะหรอ  ก็จู่ๆ แฟนผมดันบอกเลิกทั้งที่ที่เรารักดี  ผมก็ไม่เคยแม้แต่จะนอกใจเลยสักครั้ง   แล้วทำไมเขาถึงต้องทิ้งผมไปหามัน!

“ ฮยอง เหม่ออะไรอยู่ฮะ ”

“ อ่อ เปล่าหรอก  มาเมื่อไหร่”

ผมละสายตาจากถนนมามองจองกุก ที่พึ่งมาถึงร้านกาแฟที่นัดไว้

“   พึ่งมาแหละ  วันนี้กะจะชวนฮยองไปที่คลับอะ  สนปะ”

“  ไม่อยากหวะ เซ็งๆ”

“  เห้ย  เอาน่าฮยอง  มาเปิดหูเปิดตาเถอะ อย่าเศร้าเลย  ยิ่งเห็นฮยองเศร้า พวกผมก็เศร้าด้วยนะ”

สุดท้ายผมก็ตกปากรับคำจองกุกไป  เพราะผมไม่อยากให้ใครมากังวลเพราะผม   ผมแค่โดนทิ้ง เฮ้อ  แค่นั้นจริงๆ

ผมก้าวเข้าคลับประจำด้วยจิตใจห่อเหี่ยว  เห็นทีไรก็คิดถึงเขาทุกที   มันเป็นที่ ที่เราเจอกันครั้งแรกนี่นา  

พอแล้วโฮซอก หยุดคิดถึงเขาซักที 

ผมเตือนสติตัวเองในใจก่อนจะเดินไปหาเพื่อนๆที่นั่งคอยอยู่ 

“ เห้ย โฮป แล้วแกไม่พาสุดที่ อุ๊บส์  โทษที ” จินฮยองกำลังจะพูดถึงแฟนเก่าผม แต่วีก็เอามือปิดปาก ทำให้จินฮยองรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป

“  อืม  ไม่เป็นไรฮยอง   ว่าแต่ วันนี้มากันหมดเลยมีอะไรป่าวเนี่ย ”   

ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะถามออกไปอย่างร่าเริง

“   มันต้องมีอยู่แล้วน่าฮยอง  อิอิ  แต่ก่อนอื่น ดื่มนี่ก่อน ”   จิมินหัวเราะอย่างมีเลศนัย ก่อนจะยื่นแก้วเหล้ามาให้ผมดื่ม 

ผมดื่มแก้วแล้วแก้วเหล้า ฟังพวกเพื่อนๆบ้างไม่ฟังบ้าง  จนสายตาผมพร่าเลือนก่อนจะสลบไป

.......
“  อ่าว หลับเร็วดีแท้ฮยอง อิอิ”   เสียงวีที่พูดขึ้นเรียกความสนใจให้ทุกคนเป็นอย่างดี      

“  หลับแล้วหรอ  พวกเราพร้อมปะ??”  จองกุกถามขึ้น

“ เออๆ   เดี๋ยวจะโทรออกแล้วนะ”  จิมินบอกก่อนจะกดโทรหาใครบางคนเพื่อบอกว่า แผนสำเร็จแล้ว

ทั้งหมดเคลื่อนตัวออกจากคลับโดยไม่ลืมที่จะลากคนที่สลบออกมาด้วย  ก่อนจะมุ่งหน้าไปคอนโดแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

“  มากันแล้วหรอ  ทางนี้ยังไม่เสร็จเลย  เอาหมอนั่นไปไว้ห้องนอนก่อนก็แล้วกัน“  ชายปริศนา บอกเมื่อเปิดประตูห้องออกให้ จินกับจิมินแบกเจโฮปเข้ามาในห้อง

“  อันยองฮยอง ”  จองกุกตามหลังเข้ามาเอ่ยทัก

“ อันยองฮยองทั้งสอง”   รวมทั้งวีที่พึ่งเข้ามาด้วย

“  อื้อ  ลำบากพวกนายแย่เลย ”  เสียงหนึ่งที่ดังออกมาจากห้องครัวเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“   ไม่หรอก พวกเราเต็มใจช่วย (แกล้ง) มากก”   จิมินออกมาจากห้องนอนพูดก่อนจะรีบวิ่งไปหาคนที่อยู่ในครัว

    ไม่นานทั้งหมดก็จัดการบางอย่างในห้องจนเสร็จ  ก่อนจะจับเจโฮปมัดติดเก้าอี้แล้วก็เอาผ้าปิดตาไว้

“  อื้มมมม”

“  ตื่นแล้วหรอห้ะ หึ !  ” ชายปริศนาพูดเสียงเข้มใส่เจโฮป  ก่อนจะกลั้นหัวเราะ แล้วแกล้งทำเสียงขรึมต่อไป

“  นี่มันที่ไหน!  แกเป็นใคร!  จับฉันมาทำไม!!”

   เจโฮปตะโกนอย่างสับสน  นี่มันอะไรกัน เมื่อกี้เขายังนั่งดื่มกับพวกจองกุกอยู่เลย  แล้วพวกนั้นไปไหน   โอ๊ย หงุดหงิด  เขามองอะไรไม่เห็นเลย

“  ใจเย็นๆ ฉันบอกแกแน่  แกคงอยากเห็นหน้าฉันเต็มทนสินะ หึๆ”  ชายคนนั้นพูดก่อนจะกระชากผ้าปิดตาเจโฮปออก

“  กะ แก!! ไอ่แรปมอนส์! ”  เขาจำได้ดีเลยหละว่าหมอนี่เป็นใคร  ไอ่หมอนี่เป็นคนที่ยุนกิทิ้งเค้าไป  ทิ้งไปหามัน!

“  หึๆ  ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าฉันจับแกมาทำไม  แกหันไปดูรอบๆสิ ”  ไม่ต้องให้มันบอกเขาก็หันมองไปรอบๆ  ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่   

ในห้องตกแต่งด้วยรูปคู่ที่ถ่ายไว้และของที่ซื้อด้วยกัน  เป็นความทรงจำที่เขาไม่เคยลืม

“  ขอโทษทีทำให้นายผิดหวัง  ขอโทษที่บอกเลิกนาย  ขอโทษที่บอกว่าไม่ได้รักนายแล้ว  ขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ แล้วก็...สุขสันต์วันครบรอบนะ”  ยุนกิเดินออกมาจากในครัวพร้อมกับถือเค้กที่เขาทำเองออกมา

 “ ฮึก  นายทำบ้าอะไรเนี่ย”   ถึงปากจะบ่นอย่างนั้นแต่เขาก็ดึงคนตรงหน้ามากอดด้วยความคิดถึง

“ ฉันรักนายนะ”  ยุนกิบอกคนรักก่อนจะจุมพิตไปที่ปากของเจโฮป   ซึ่งเขาก็จูบตอบอย่างโหยหา  คนตรงหน้าคนนี้เขารักหมดหัวใจจริงๆ