Suffering of Mafia KF/FFK 2

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฉันเป็นมาเฟีย ..

มาเฟียต้องไม่มีหัวใจ ..

รักใครไม่เป็น .. 

เมื่อไม่มีทางเลือก . .. การรับตำแหน่งมาเฟีย 
กฎของมาเฟียแก๊งนี้คือห้ามมี 'ความรัก'

ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุจริงมั้ย ??

โลกของมาเฟียมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด!

แต่ .. มาเฟียก็คือ 'คน'

ไม่ได้ไร้ความรู้สึก ..
 

continnuous. ..

เนื้อเรื่อง

6 Month Later . ..

        อ อย่าา อย่านะ หยุด ฟางงง! อย่าแตะต้องเธอ ออกไป ออกไป!!

 ลุกเด้งออกมาจากเตียงพร้อมกับเหงื่อที่ซึมเต็มตัว  " ฟู่ "

"แค่..ฝันร้ายเหรอ" พึมพำกับตัวเองเบาๆสงสัยคงจะคิดถึงคนตัวเล็กมากไป

       ว่าแต่ .. เธออยู่ที่ไหนนะ

                                         

                                              เป็นยังไงบ้างนะตอนนี้ . ..

                                      สบายดีรึเปล่า ..
                                                                                                            เค้าคนนั้นดูแลเธอดีมั้ย?
 

                            คำถามที่มันไร้คำตอบวนเวียนอยู่เต็มหัวไปหมด .. ไม่รู้ซิ ทำไม? ถึงยังไม่เคยลืม

"อาบน้ำดีกว่า" สายน้ำอุ่นๆคงช่วยลบความคิดมากมายที่อยู่ในหัวไปได้บ้าง และช่วยได้ทุกครั้งด้วยสิ

         แต่งตัวซะ .. กิจวัตประจำวันก็ยังวนอยู่ที่เดิม กลิ่นคาวเลือดรอบตัว .. แต่มันจำเป็น

"วันนี้ไม่มีไรแหะ"วันนี้ทุกๆอย่างสงบเรียบร้อยทำให้ไม่มีเรื่องอะไรต้องเคลียร่างสูงเลยถือโอกาสพาลูกน้องที่สนิทเดินเที่ยวสบายๆซะหน่อยเพราะไม่มีการเปิดเผยตัวตนอยู่แล้วการพลางตัวเดินตลาดคงไม่สำคัญ ..

ตลาดตอนกลางคืน แสงไฟสีส้ม  ของเก่าๆหลายอย่างว่างเรียงรายกัน . .. นึกถึงเรื่องเก่าๆ นึกถึงคนที่เคยเดินจับมือ

      เดินไปเรื่อยๆ. .. ลูกน้องมันก็สนุกกับการดูของเก่า ชอปปิ้ง มีของหลายๆชิ้นสดุดตา .. แต่ไม่รู้จะซื้อให้ใคร

                      เดินแยกจากลูกน้องตัวแสบที่สนุกอยู่กับการช็อปปิ้งพลางบอกว่า "เจอกันที่เดิมนะ" 

                'นั่น ใช่รึเปล่านะ'

          ร่างบางๆที่คุ้นตา ตัวเล็กๆที่คุ้นเคย กำลังเดินเลือกของ แต่ว่า .. ทำไมคนๆนั้นไม่อยู่ด้วยล่ะ?

               'อยู่ไหนของเค้าแล้วนะ'

          เดินตามมาเรื่อยๆ .. เริมคลาดแล้วซิ ไปไหนแล้ว หมดกัน!

              'นั่นไง! เจอแล้วว'

  "ฟางง!!"

   "ค่ะ"

          ห่ะ! ผิดคน หมดกันแก้วว .. ทำไงดีว่ะ โถ่ . .. หันหน้ามาซะหมดหวังเล๊ยย

"เอิ่ม .. ขอโทษนะครับ" พูดและยิ้มให้คนนั้น เป็นการขอโทษกันอย่างสุดซึ้ง

"ไม่เป็นไรค่ะ"

                'ความหวัง เท่ากับ ศูนย์'

"โอ๊ะ"

"ขอโทษนะครับ" เดินชนใครอีกว่ะเนี่ยย ไอ่แก้ว  เดินไม่ดูตาม้าตาเรื่อ ก็นะ .. 

"โอ้ยยย!!"

"เฮ้ยย..ยายเป็นไรมากมั้ยคับ " ย้าย ยาย ยาย ซวยแล้วชนคนแก่ ยายจะกระดูกหักมั้ยเนี่ย??

"ไม่เป็นไรมากหรอกไอ้หนูเอ้ย"

"เดี๋ยวผมไปส่งมั้ยครับ บ้านยายอยู่ไหน"

"ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะไอ้หนู"

"ครับๆๆ" คงต้องตามใจยายล่ะกัน พอพูดจบยายก็หายไป เดินเร็วซะไม่มีน่ะ ..

   เอ้อ .. ลืมไปเลย หายไปไหนแล้วนะ อยู่ไหนกัน ? สาธุ.. ขอให้เจอด้วยเถิดด!!

     เดินไปตามทาง เริ่มหิวแล้วซิ ... หาอะไรกินดีกว่า

"พี่ครับเอาบะหมี่ถ้วยหนึง เอาพีเศษเลยนะ"

"ได้เลยไอ้น้อง"

"ว้าวว!!" มาเร็วทันใจจริง . .. บะหมี่ตอนกลางคืนบรรยากาศดีจริงๆ แสงไฟสีส้มโรแมนติกซะ

    ร่างสูงไม่รู้เลย.. .แค่เพียงเค้าหันหลังกลับไปโต๊ะข้างๆเค้าก็คงเจอกับคนที่เค้าตามหา .. มานาน

"ซูดด" คำสุดท้ายหมดไป อร่อยมากก หรือว่าหิวกัน? เริ่มออกเดินทางกันดีกว่า นั่นขนม ที่ร่างบางชอบ

"พี่คับถ้วยนึง" วันนี้มีงานอะไรนะ ซื้อเสร็จแล้วกะจะเดินไปดูดีกว่า

"ได้แล้วค่ะ 20 บาทน้อง" ว่าแล้วก็ก้มหยิบตัง อ่า .. อยู่ไหนนะ

"พี่ค่ะเอาอันนี้ถ้วยนึง" ทำไมคนข้างๆมันคุ้นๆจังนะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร หยิบตังให้ไปดีกว่า

"อ่ะนี่ครับ"กว่าจะหาเจอเล่นเอานึกว่าจะไม่มีตังจ่ายซะและ

   งานอะไรกัน .. น่ารักดีนะ มีของน่ารักๆเต็มไปหมด .. . ฝั่งนู้นอะไรน่ะ อะไรแขวนเต็มต้นไม้เลย

     'อธิษฐาน แล้ว จะเป็นจริง'

    ปกติก็ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไร  แต่ถ้าลองก็ไม่เสียหายอะไร .. ว่าแล้วก็เขียนข้อความลงกระดาษ แล้ว

เอาไปผูกกับต้นไม้ที่เค้าว่าศักดิสิทธิ์. ..

"ลองดูก็ได้ว่ะ" อยากรู้มั้ยเขียนว่าอะไร ไม่บอกหรอก เค้าบอกว่าถ้าบอกแล้วจะไม่เป็นความจริง ฮ่าๆๆ

"ฮึบบบ!" ผูกไม่ถึงซักทีล่ะนั่น ฟางนะ ฟาง สงสัยต้องกินนมยกใหญ่

"ช่วยมั้ยครับ"

"ขอบคุณนะค่ะ"

"แก้ว ว ว"

"ฟาง" เสียงเรียกชื่่อคนที่อยู่ต้องหน้าอย่างเเผ่วเบา นึกว่าจะไม่ได้เจอแล้ว .. คิดว่าจะไม่ได้เจอแล้วจริงๆ

     เป็นยังไบ้าง? สบายดีมั้ย? คนๆนั้นดูแลดีมั้ย? เจ็บตรงไหนรึเปล่า? คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในความคิด

               อยากจะถามเหลือเกิน.. . แต่พียงสายตาประสานกันทุกอย่างก็ออกมาหมด หวังเพียงของให้คิดเหมือนกัน

                          ไม่รู้จะพูดอะไรต่อในเมื่อสายตาบอกไปหมดแล้ว . .. สุดท้ายก็ได้มาเดินเล่นกันอีกครั้ง
  
อยากจะพูดว่าคิดถึงเหลือเกิน .. ก็คงพูดไม่ได้ เพราะเธอมีคนของเธออยู่แล้ว สรุปทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
 
             ' มีคนเคยบอกว่าคนที่เป็นคู่แท้จะคลาดกันเพียงนิดเดียวทุกที .. แต่บทจะเจอก็ง่ายดายมากมาย'

"เป็นยังไงบ้าง?"คำถามแรกจากปากของร่างสูง .. เอ่ยออกมาอย่างอยากเย็น เพื่อทำลายความเงียบที่มันน่าอืดอัดเหลือเกิน

"ก็ดี"ตอบได้เเค่นั้น . .. แค่นั้นจริงๆ

"อืม"พูดอะไรต่อดีนะ ไปไม่ถูกแล้วเรา .. เอาไงดีนะ พูดอะไรกันดี

"แก้วเป็นไงบ้าง?"เธอพูดออกมาแล้ว .. . จะดีใจหรือเสียใจ ตื่นเต้น แต่.. มันห่างเหินแปลกๆ

"สบายดีอยู่"ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ก็.. ไม่รู้จะพูดอะไรได้มากกว่านี้

                                                    'เหมือนเดิม ... ไปทุกวัน'

            จบการสนทนาแค่นั้นพร้อมกับเดินดูของไปเรื่อย .. . ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง

                           'ความทรงจำฝังอยู่ภายในหัวใจ   และคิดถึงเธอยังไม่เคยเปลี่ยน'

                       'นี่เราทำถูกแล้วใช่ไหม?'

                                                  'ควรปล่อยเธอไปแบบนี้'

                                                                              'ไปอยู่กับคนที่ดีกว่าแก้ว'

"แก้ว แก้วว แก้วว!"

"ห๊ะ! มีอะไรเหรอ"เราอยู่กับอดีตเหรอเนี่ย .. หึ เป็นอะไรไปนะเรา

"เป็นอะไรรึป่าว ป่วยเหรอ"ฟางเอามือมาอังหน้าแก้ว ยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะ . .. แก้วไม่อยากใจอ่อนอีกแล้ว

"ปะ ป่าวนะ แก้ว สบายดี ฟางมีอะไรเหรอ"

"อันนี้สวยมั้ย?" สร้อยคอเหรอ ...

"สวยดีนะ" ไม่ใช่ .. มันสวยมากตากหาก .. .มันเหมาะกับฟางมากๆ มากที่สุดเลยล่ะ

"งั้นเอาอันนี้ค่ะ"ยืนให้แม่ค้า พร้อมถามราคาเสร็จสรรพ กำลังจะยืนตังจ่าย แต่ ..

"แก้วขอซื้อให้นะ"

"แต่ .."

"ไม่มีแต่ ถือว่าเป็นของขวัญนะ"

"อืม" เห็นสายตาแบบนั้น ปฎิเสธไม่ได้จริงๆ ของขวัญ .. เนื่องในโอกาสอะไรกันนะ

"แก้ว อะ เอ่อ ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร"

            ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง .. เดินไปเรื่อย จะสุดทางแล้ว .. .แต่ แสงสีส้มก็ยังไม่หายไป

                       แต่ใกล้แล้ว เวลาที่เราอยู่ด้วยกันกำลังจะหมดลง เสียดาย เสียดายจัง ...

"หึ! เราเจอกันจนได้นะคุณแก้วที่รัก" เสียงที่คุ้นหู มาแล้วสินะ ..

"เป็นไงบ้างล่ะ ป็อป สบายดีมั้ย?" รอยยิ้ม รอยยิ้มที่เจ็บปวด.. . ราวกับกำลังจะเสียอะไรไป

"ที่สุดเลยล่ะ" ปืน! กระบอกสีดำพอเหมาะกับมือ จ่อมาที่แก้ว 

               'ถึงเวลาแล้วสินะ'

"นี่มันอะไรกัน? ฟางงงไปหมดแล้ว ป็อปเอาปืนลงเดี๋ยวนี้นะ"

"ไม่ได้หรอกฟาง นี่คือเพื่อนรักของป็อปเลยนะ"

"เพื่อนรักทำไมต้องทำอย่างนี้"

"พอเถอะฟาง คนแบบนี้พูดไปก็ไร้ประโยชน์"

"หุบปาก! หยุดพูดเลยนะไอแก้ว!!"

"มันเรื่องจริง แกเข้าใจผิด แกทำร้ายคนบริสุทธิ์"

"ไม่ใช่! มันฆ่าพ่อชั้น มันต้องชดใช้!! แล้วรายต่อไปคือแก" ตรงหัวใจ ตอนนี้ปืนถูกเลงตรงกลางหัวใจ ระยะแค่นี้ไม่มีทางพลาด .. ไม่น่ารอด

"แก เข้าใจ .."

"หยุด! ไม่สิฉันไม่ทำอะไรแกหรอก แต่ .. คนที่แกรัก"

"แกจะทำอะไร ฉันมันตัวคนเดียว"

"ฟาง ฟางไง คนที่แกรัก ทำไมชั้นจะดูไม่ออก"

"มะ .."

"หรือเเกจะปฎิเสธ แกไม่ได้พกอาวุธ มีอะไรจะลำลามั้ย?"

"ชั้นว่าวันนี้ต้องมาถึง มันมาถึงจนได้"

"หึ!"

"อย่านะป็อป หยุด! อย่าทำอะไรแก้วนะ" ไม่รู้สิ ทำไมกันนะ .. ไม่อยากให้แก้วไปไหน ทำไมกัน?

"รักมันงั้นเหรอ"

ปั้ง!

          ชา .. ชา ชาไปหมด เราเป็นอะไรกัน .. ของเหลวสีแดง ไหลมาจากตรงหน้าอก เลือด! เลือดงั้นเหรอ

                                    โดนยิง นี่เราโดนยิง! ฟางล่ะ เป็นอะไรมั้ย? เจ็บตรงไหนรึป่าว?

"กะ แก้วว" ทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆคนที่โดนยิงควรจะเป็นเธอ .. ไม่ใช่แก้ว

"ชั้นไม่ได้ทำ ชั้นไม่ได้ทำ!" ปืนมันลั่น! ใช่ป็อปปี้ไม่ได้ทำ เค้าวิ่งหนีไป คงหนีไปพ้้นลูกน้องแก้วแน่ๆ

'ฟางระวัง'
 
                เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน .. ก่อนที่เสียงปืนจะดังสนั่นกลบทุกๆเสียง .. .เหมือนทุกอย่างช้าลงไป

           แก้วช่วยเธอ . .. และเป็นเค้าที่โดนยิง ภาพนั้นมันติดตาเธอ ..ภาพที่เค้ารับลูกกระสูนแทนเธอ

   พูดไม่ออก พูดไม่ออกจริงๆ .. ประคองแก้วขึ้นมา อยู่ๆน้ำตาก็ไหล หยดลงที่ หน้าของแก้ว

" ส เสีย ดา ย จัง" พยายามออกเสียงให้ชัดที่สุด

"เสียดายอะไรแก้ว"พูดพร้อมปาดน้ำตาออกไป

"เวลาไง เวลาที่อยู่กับฟาง"

"แก้วต้องอยู่กับฟางต่อไปสิ รถพยาบาลกำลังจะมา"

"ไม่ไหว แก้วไม่ไหวแล้ว"

"ไม่นะ ตื่นมาแก้ว อยู่กับฟางก่อนนะ"

"ฮึก ฟางฟังแก้วนะ กะ แก้ ว ฮึก รัก ฟางนะ"

"ฟา ง ก็ .."

"แก้วววว!! ตืนสิ ตื่นมาฟังฟางก่อน ตื่นสิๆ ตื่น!! ฟางบอกให้ตื่น ได้ยินไหม"ฟูมฟาย คำที่อธิบายฟางที่เป็นในตอนนี้

         ฟาง .. ผู้หญิงหวานลุคสุดน่ารัก ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา .. นั่งกอดร่างไร้วิญญาณของคนที่เธอรัก

                             รักหมดหัวใจ .. ที่นอนจมกองเลือด และจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ...

                                                                                                   
                                                                                                     ขอให้คำว่ารักคอยกอดเธอไว้ให้อุ่นใจ
                                                                                                            แม้เราไม่ได้เจอก็ยังคงรักตลอดไป
                                                                                                            ให้เธอจำไว้ ว่ายังมีฉันยังอยู่ตรงนั้น..
                                                                                       
                                                                                         เนิ่นนานเท่าไรจะยังรักเธอเหมือนเดิมไปทุก­วัน .. .


ถ้าคุณเป็นแก้วจะยอมปล่อยคนที่รักไปไหม?

      คุณจะทำแบบที่แก้วทำไหม?

เรื่องราวทั้งหมดมันควรจะจบแบบนี้รึเปล่า?
..............................................................................................................................................................
จบแล้ววว ขอบคุณคับบ