PP' (B.A.P yaoi)
เมื่อ"จองแดฮยอน"ตำรวจหนุ่มมากความสามารถถูกแฟนสาวบอกเลิก จนตัวเองเสียเชลฟ์ถูกจักรยานเบรกแตกชนเข้า!!งานนี้ทั้งหนัก ทั้งมัน(?) แน่ ๆ
ผู้เข้าชมรวม
159
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ตอนที่.....1
“แดฮยอน”
เสียงหวานเรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาในร้านเค้กที่สาวเจ้ากำลังนั่งรอเขาอยู่ เพราะเธอเป็นคนนัดเขามาเอง เรียกมา...เพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ เรื่องที่ชายหนุ่มและหญิงสาวไม่สามารถอยู่และรักกันได้อีกต่อไปเพราะเธอได้ไม่ได้รักเขาเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว แดฮยอนมองหาเสียงเรียกก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่หญิงสาวที่ตนคุ้นเคย เป็นผู้หญิงที่เขารักมากและเป็นหญิงสาวที่กำลังจะจากเขาไป เขารู้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ของเขาและเธอไม่สามารถเป็นแบบคู่รักได้อีกต่อไปเพราะเขาไม่ได้โง่และเธอก็ไม่ได้ปิดบัง ..เธอได้พบกับคนใหม่คนที่เธอคิดว่าดีกว่าเขา...
“ว่าไงซอนฮวา มีอะไรเหรอ?”
ถามไปงั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าอีกไม่กี่วิข้างหน้าเธอจะพูดอะไร แต่เพราะเขาได้เตรียมใจมาแล้ว......
“แดฮยอนอ่า เราคงไปต่อด้วยกันไม่ไหวแล้วล่ะ”
อะไรคือไปต่อไม่ไหวเธอประกวดเดอะสตาร์เรอะ เสียใจด้วยคุณไม่ได้ไปต่อไรงี้!!? แน่นอนว่าแดฮยอนไม่ได้พูดออกไป
“....ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ”
ซอนฮวาพูดจบน้ำตาของเธอก็ร่วงพลอย
เธอจะร้องไห้ทำไมกันเธอจะเศร้าทำไมในเมื่อเธอเป็นคนบอกเลิกฉันไอ้คนที่ควรจะร้องไห้มันเป็นฉันไม่ใช่รึไง!!! ก็ไม่ได้พูดอีกอยู่ดีนั่นแหละ
“รู้แล้วล่ะซอนฮวา ไม่เป็นไรหรอก”
ถึงใจจริงนั้นแดฮยอนจะชอกช้ำสักเพียงใดแต่แดฮยอนก็ยังคงที่จะเลือกสวมวิญญาณพระเองซีรี่ย์ที่จำมาจากซีรี่ย์หลังข่าวเช้าช่องเจ็ด เลือกที่จะทำให้เธอคนที่เขาเคยได้รักได้สบายใจถึงแม้ใจของเขาจะเจ็บปวดรวดร้าวรวนเรร่อแร่แตกสลายเจียนตายยังไงก็ตาม แดฮยอนเอื้อมมือไปจับแก้มใสมีสิวสองเม็ด(?)และเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะแก้มของซอนฮวาเป็นครั้งสุดท้ายแทนการบอกลาก่อนที่เขาเดินออกจากร้านเค้กโดยไม่พูดอะไรอีกเลย....
......
...
แดฮยอนไม่ได้กลับบ้านเขาเดินเตร่อยู่ข้างถนน ดูแสงไฟข้างทางฟังเสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา วันนี้เขาหยุด ใช่แล้วหยุด เขาเป็นคนขอสารวัตเพื่อหยุดวันนี้หยุด.....เพื่อมาฟังคำบอกเลิก
และในขณะที่แดฮยอนกำลังเดินเฮิร์ทเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงไหนซักเพลงนึง จู่ๆก็......
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“หลบเร็วววว ไอ้ดำตรงนั้นน่ะบอกให้ หลบปายยยยยยยยยยยยยย!!!”
และยังไม่ทันทีไอ้ดำจะได้หลบตามที่ทีเสียงตะโกนบอก...
โครม!!!!!!!!!!!
ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆ(เสียงไซเรนโรงพยาบาลนะเออ)
ณ โรงพยาบาล
“ว่าไงน้องพี่ถูกจักรยานชนแค่นี้เจ็บหนักเลยเหรอว่ะ”
“จะลองดูมั่งไหม๊ล่ะไอ้พี่ชาย”
แดฮยอนโดนรถจักรยานพุ่งชนบาดเจ็บสาหัสซี่โครงหักสองซี่ขาขวาหักหัวแตก แต่บังเอิญแดฮยอนเป็นคนแข็งแรงเพราะเขาเป็นตำรวจออกกำลังกายทุกวันอยู่แล้วจึงพักฟื้นที่โรงพยาบาลแค่สองอาทิตย์กว่าๆที่เหลือกลับไปดูแลต่อที่บ้านได้และที่กำลังนั่งเสวนาภาษาทีกับแดฮยอนอยู่ก็คือ บังยงกุก ลูกพี่ลูกน้องที่พอได้ยินข่าวว่าแดฮยอนเข้าโรงบาลเขาก็รีบบึ่งมาเยี่ยมไอ้น้องชายทันที แต่ที่จริงก็มีนัยแอบแฝงล่ะนะ...
มีคนบอกว่าแดฮยอนโดนรถจักรยานส่งของๆร้านเค้กชนเข้าเพราะรถเบรกแตกเลยหยุดรถไม่ได้แล้วแดฮยอนก็ดันไปยืนขวางทางเข้าพอดี อืม.....เลยมีสภาพอย่างที่เห็นในตอนนี้
“เฮ้ย...แล้วนั้นใครว่ะน่ะ เพื่อนเรอะ?”
“ลูกหนี้หรอก”
“มั่ว ใครเป็น”
“งั้นเป็นอะไร”
“...เฮอะ”
ว่าแล้วสะบัดบ๊อบ(มี?)ใส่สองพี่น้องซ่ะงั้น
“อะไรว่ะนั่น?”
ยงกุกกระซิบถามน้องชายเสียงเบาเพราะแอบหวั่นอาการของเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังเปลี่ยนแจกันดอกไม้ เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักผมสีอ่อนนั่นแลดูเข้ากับหน้าตามองเผินๆแบบเผลอๆก็อาจแลดูสวย มองผายนอกอาจดูรูปร่างโปร่งไม่น่าจะตัวหนักแต่ถ้าได้ลองโดนทับแบบแดฮยอนแล้วล่ะก็.......สภาพก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่
“ไม่รู้ดิ เด็กขี้วีนล่ะมั้ง”
แดฮยอนกระซิบตอบพี่ชาย แต่บังเอิญเด็กขี้วีนมักจะหูดีกันซ่ะด้วยสิ
ปึ้ก!
“อ้ากกก! ไหลช้านน ทำอะไรของนายเนี่ย ยูยองแจ!”
ยองแจจับตัวแดฮยอนที่กำลังกระซิบกระซาบกับยงกุกนินทาตัวเองอยู่กระแทกลงกับเตียงอย่างเบามือ(?)ด้วยหวังดีว่าตอนนี้ก็ถึงเวลาหัก เอ้ย หลับนอนของคนไข้หลายๆคนและไอ้คนเจ็บไม่เจียมปากพูดมากอยู่ได้ก็ควรจะนอนได้แล้วร่างกายจะได้กลับมาแหลก เอ้ย แข็งแรงไวๆ เขาจะได้ไม่ต้องมาดูแลและกลับไปทำงานตามปรกติได้ซ่ะที เฮ้อ...
ใช่...ที่ยองแจต้องมาดูแลแดฮยอนตอนนี้ก็เป็นเพราะตัวเขาเอง คิดแล้วอยากจะเฮ้อ เฮ้อ... ย้อนวันวานกันซักนิด วันวานที่แสนหวาน ยูยองแจเป็นปาติซิเย่ร์ของร้านเค้กดังแห่งหนึ่งแต่เนื่องจากตื่นไปทำงานสายติดต่อกันหลายวันผู้จัดการร้านจึงมอบความรักที่มีมากมายมหาศาลให้กับยองแจโดยเปลี่ยนจากการนั่งทำเค้กชิลๆในห้องครัวให้ไปตากแดดตากลมหน้าดำหน้าแดงส่งเค้กแทนพนักงานเด็กใหม่เป็นเวลาสองอาทิตย์และวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ในขณะทียองแจกำลังจะไปส่งลูกค้ารายสุดท้ายจู่ๆจักยานก็...เบรกแตก!!!! ยองแจไม่สามรถหยุดจักรยานได้มันไถลเลยบ้านลูกค้าไปหลายโยจ วินาทีที่ยองแจน้ำตาไหลพรากปล่อยให้รถไถลอยู่นั่นเอง ก็มีไอ้ดำยืนขวางทางการลื่นไถลของยานภาหนะเบรกแตก!! ยองแจตกใจมากเขาบีบกริ่งและตะโกนสุดเสียงเผื่อหวังว่าไอ้ดำที่ทำหน้าหมาหงอยไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง จะรู้ตัวและโดนหลบเขาและจักรยาน
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“หลบเร็วววว ไอ้ดำตรงนั้นน่ะบอกให้ หลบปายยยยยยยยยยยยยย!!!”
แต่ก็.............
“!!!!!!!!”
โครม!!!!!!!!!!!
ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆ
ก็นะผลคือยองแจไม่เป็นอะไรมากเพราะแดฮยอนรับแรงกระแทกแทนเขา แดฮยอนโดนกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าและยังรับน้ำหนักจากเขาเผอิญยองแจคนนี้ก็ไม่ได้นุ่มและเบาเหมือนขนนกซ่ะด้วยแดฮยอนจึงอาการสาหัสสากันพอดู เฮ้อ... ที่แดฮยอนบาเจ็บนั่นก็เป็นเพราะเขาจะไม่เหลียวไม่แลเลยมันก็กระไรอยู่ ด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถม ยองแจจึงแสดงความรับผิดชอบที่มีมากมาย โดยการมาดูแลแดฮยอนตลอดการพักฟื้นและออกค่ารักษาพยาบาลด้วยครึ่งนึง เห็นไหม๊ล่ะ ยูยองแจผู้นี้นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังใจดีมีความรับผิดชอบมากมายอีกด้วย
เอาหล่ะกลับเข้าสู่ปัจจุบัน
“คนป่วยปากมากนอนได้แล้ว”
“ปั๊ดโธ่ สามทุ่มเอง”
“นั่นแหละ นอนได้แล้ว แล้วก็ เอ่อ ....ชื่ออะไรเหรอ..ครับ?”
ยองแจหันไปถามยงกุกที่นั่งยิ้มเหงือกบานมองเขาสองคนอยู่
“ยงกุก บังยงกุก”
เสียงทุ้มตอบยองแจ พรางกระเถิบไปกระซิบกับแดฮยอนอีกรอบ
“ท่าทางแกคงจะหายไวน่าดูนะไอ้น้องชายมีคนดูแลใกล้ชิดขนาดนี้ หึๆ”
ถ้าไม่หัวเราะ หึๆ แดฮยอนก็คงจะเข้าใจกว่านี้
“เอาล่ะ ฮยองเข้าใจแล้วฮยองขอตัวกลับก่อนล่ะกัน เดี๋ยวมาใหม่”
......
...
ยงกุกออกไปแล้วเหลือแค่แดฮยอนและยองแจในห้องพยาบาล
“นอนเถอะ”
“สามทุ่มเอง”
“พรุ่งนี้จะทำเค้กมาให้”
“คร่อกฟี้~”
“เป็นเด็กรึไงฟร่ะเนี่ย เฮ้อ...”
ยองแจดึงผ้าห่มมาคลุมให้แดฮยอนจนถึงคาง ปิดทีวีปิดไฟและกลับบ้าน......
เฮ้อ......ยองแจล่ะเหนื่อยใจถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพราะเขาล่ะก็ ไม่มีทางซ่ะหรอกที่จะมานั่งดูแลใครแบบนี้แน่ เฮ้อ.....
ตอนที่.....2
....................
........
ชายหนุ่มผิวขาวจัดหน้าตาหล่อปนสวยรูปร่างโปร่งเพียงเขาก้าวลงจากรถสาวๆทั้งหลายแถวนั้นก็พร้อมใจกัน
“อร๊ายยยยยยย ละลายจ้า~ ~”
เขาว่างั้นอ่ะ
วันนี้ชายหนุ่มเจ้าของหน้าหล่อปนสวยมาทำธุระที่โรงพยาบาล เขามาเยี่ยมลูกน้องในความดูแลของเขาคนนนึง เมื่อราวสี่วันก่อนเขาได้ข่าวว่าลูกน้องของเขาโดนรถจักรยานพุ่งชนบาดเจ็บสาหัส เขาเลยจะมาดูหน้าไอ้คนโดนจักรยานชนซักหน่อย
“อ่า ห้องไหนว่ะ”
ชายหนุ่มบ่นกะตัวเอง พรางขยี้ผมสีดำสนิทจนยุ่งเหยิง
“เอ่อ.... เป็นอะไรรึป่าวครับ”
ชายหนุ่มโดดสะกิดที่ไหล่เบาๆด้วยฝีมือของผู้ชายน่าตาน่ารักผมอ่อนคนนึงที่ถือกล่องเค้กและถุงอาหารมาด้วย
“คือว่าผมจำหมายเลขห้องของคนที่มาเยี่ยมไม่ได้น่ะครับ แหะๆ”
ทั้งๆที่คุณนางพยาบาลเพิ่งจะบอกก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีนี้เองน่ะนะ
“บอกได้ไหม๊ครับว่าเขาชื่ออะไรเผื่อผมจะช่วยได้”
“เอ่อ จองแดฮยอนครับ”
ผู้ชายหน้าตาน่ารักทำตาโตก่อนจะชี้ไปที่ประตูห้องพักที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
“ห้องนี้ไงครับ ฮ่าๆผมก็มาหาแดฮยอนเหมือนกัน”
“ฮ่าๆ บังเอิญจังเลยนะครับ”
“แหะ/แหะ”
ทั้งสองหัวเราะแห้งๆให้กันและกันก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
พบแดฮยอนที่นอนกดรีโมทดูทีวีสบายใจเฉิบ พอเหลือบมาเห็นคนทั้งสองปุ๊บก็....
“เค้กกก~~ “พุ่งชนทันที
“ตู้มมม” ยองแจอัปเปอร์คัตสวนทันควัน
“อ่อย อยากตายเรอะ!เจ็บนะทำไรของนายเนี่ยยองแจ” ว่าพรางกุมคาง
“งี่เง่า กินข้าวกินยาก่อนสิ”
“ปั๊ดโธ่~-3-”
แดฮยอนโอดครวญก่อนจะโดนยองแจส่งค้อนให้วงใหญ่ จึงยอมเลิกทำตัวง๊องแง๊ง ยองแจนำกับข้าวและเค้กไปจัดใส่จาน
โป๊กก!!
“โอ๊ยยย อะไรอีกเนี่ยย”
“ว่าไงท่าทางสบายดีนี่”
“ฮะ ฮิมชานฮยอง มาไงอ่ะ”
แดฮยอนพูดเสียงอ่อนเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน จะไม่ให้อ่อนได้ไงก็เจ้านายเขาคือ คิมฮิมชานเนี่ย!!!
“อ้อ~~~~~~~ นี่ฉันมาดูลูกน้องสุดรักสุดสวาทของฉันไม่ได้เลยใช่ไหม๊?”
อะไรคือสุกรักสุดสวาทล่ะนั่น
แดฮยอนคิด
“ทำหน้าอะไรของนาย”
ฮิมชานว่าแล้วเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วยของดแฮยอน
“แล้วเป็นไงมั้งอาการ เห็นว่าหนักเลยนี่ ไม่เป็นไรนะ”
“อ่า ก็ดีขึ้นนะถ้าไม่นับที่ฮยองตบกะโหลกผมผ้าพันแผลปลิวเมื่อตะกี้”
“ฮ่าๆๆๆ” ฮิมชานหัวเราะเสียงดังโชว์ฝันกระต่ายน่ารัก
“=_=”
หัวเราะทำไมนั่นเจ็บไม่ใช่เล่นเลยนะแถมรู้สึกว่าเลือดจะซึมๆซ่ะด้วยสิ
แดฮยอนคิดบ่น
“อ่ะทานข้าว”
ยองแจเข็นรถวางถาดอาหารสำหรับคนไข้ที่มีอาหารละลานตามาให้แดฮยอน
“คร้าบบบ”
“เออ ดี...เฮ้ยยยย!! หะ หัวนายทำไมเลือดไหลโจ้กแบบนั้นล่ะ!”
ยองแจที่กำลังจะบ่นอะไรสักอย่าง พอเห็นเลือดที่กำลังไหลซึมลงมาจากหัวของแดฮยอนก็ตกใจกระชากหัวของแดฮยอนเข้ามาดูใกล้ๆ จนอาหารที่กำลังจะเข้าปากแดฮยอนอยู้แล้วนั้นกระเด็นกระดอนออกจากช้อนไปตกแหมะลงบนจานอย่างเดิม แอบกระเด็นออกจากจานด้วยนิดนึง....
ยองแจพบว่าเลือดไหลจากปากแผลที่ยังปิดไม่สนิทของแดฮยอน จากแรงกระแทกครั้งก่อนที่ทำให้หัวของแดฮยอนโดนเหล็กที่คนนำมาทิ้งแถวนั้นบาดเข้าเป็นแผลกว้าง
อ่า ไหลไม่หยุดเลยทำไงดีเนี่ย ยองแจคิดหนัก หานู้นหานี่มากดแผลให้แดฮยอน
“โอ้ยยยยย นายจะฆ่ากันหรือยังไงเนี่ย”
“อ๊ะ ....ขอโทษๆ ก็มันตกใจนี่!”
“ตกใจแล้วทำแรงทุกครั้งกับทุกคนเลยรึ”
“ป่าวโว้ย” ยองแจว่างมือจากหัวแดฮยอน วิ่งไปที่ประตู
“เฮ้ แล้วจะไปไหนล่ะนั่นน่ะ”
แดฮยอนร้องเรียกยองแจที่เถียงเสร็จก็จะวิ่งออกจากห้องไปดื้อๆ
“ไปเรียกคุณพยาบาล กินข้าวรอไป”
ยองแจตอบเสียงดัง พรางทำหน้ามู่ทู่ชี้หน้าสั่งแดฮยอนแล้วเดินออกจากห้องไป
พ้นหน้าประตูไปซักแป่ป ก้โผล่กลับมาอีกชี้หน้าแดฮยอนอีกครั้ง พูดว่า
“อย่าไปไหนนะ”
แล้วก็เดินออกไปอีกรอบ
“....ไปเรียกทำไมกดกริ่งเอาก็ได้นี่นา”
ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่งุดงงดีจริงๆแดฮยอนคิดพรางจับเอาอุปกรณ์ที่ใช้เรียกนางพยาบาลมาถือเล่น
แดฮยอนคิดแล้วยิ้มโดยไม่รู้ตัว ........................
....ไม่รู้ตัวเลยว่าเลือดมันไหลบ่าลงมาหยดติ่งๆใส่ผ้าห่มสีขาวสะอาดของโรงพยาบาลซ่ะแล้ว
................
....
หลังจากที่คุณพยาบาลสาวสวยเข้ามาเปลี่ยนผ้าผันแผลให้แดฮอยนเรียบร้อยแล้ว หล่อนทำท่าเหมือนไม่อยากออกจากห้อง เดินนวยนาดพรางจับโน้นจับนี่ จนยองแจทนไม่ไหวต้องจับเธอโยนออกไป(?) แน่หล่ะหนุ่มหล่อสามคนในพื้นที่แคบล้อมรอบหญิงสาวคนเดียว ฟินล่ะซิ..
“เอ้า เค้ก” ยองแจ
ยองแจยื่นช้อนไปจ่อปากแดฮยอน ตลอดสี่วันที่ผ่านมาแดฮยอนไม่สามารถขยับตัวเองได้เพราะซี่โครงเจ้ากรรมดันสำออยหักตั้งสองท่อน คุณหมอเลยผันตัวไว้ลุกไปไหนไม่ได้ ขาก็ขับไม่ได้เพราะหัวเข่าร้าว แต่แขนก็พอทำเองได้บ้าง
ข้าวก็จับช้อนกินเอง แต่เพราะปากแผลเปิดตะกี้ทำให้คุณหมอยื่นเวลาออกไปอีกตั้งหนึ่งอาทิตย์แบบนี้ก็กลายเป็นสามอาทิตย์
อย่างนี้ถ้าไม่ดูแลดีๆล่ะก็ยองแจก็คงไม่ได้หลุดพ้นสถานะลูกหนี้ง่ายๆ
แดฮยอนมองยองแจที่พยายามจะดันช้อนเข้าปากเขา ด้วยสายตาอ่านยาก
“ฉันว่าฉันน่าจะลุกได้แล้วนะ” แดฮยอนเริ่มขยับลุกขึ้นนั่งเอง
“จิงดิ!!” ยองแจตะโกนด้วยความในใจทีมีจนล้นปรี่ รีบเข้าไปประคองให้แดฮอยนนั่งในท่าที่สบาย
“ดีใจปานถูกล๊อตเตอร์รี่” แดฮยอนแขวะเข้าให้
“ก็ต้องดีใจอ่ะสิ อ่ะ กินเยอะๆ จะได้หายไวๆ”
“เวอร์จิง” แดฮอยนรับจานเค้กมากินเอง พรางคิด นี่ มันไม่ได้ห่วงอาการหรืออะไรในตัวเราเลยสินะ รู้งี้แกล้งลุกไม่ขึ้นก้ดีหรอก จะได้มีคนไว้ใช้นานๆกว่านี้
ว่าแต่ในพื้นที่สี่เหลี่ยมนี้ไม่ได้มีแค่สองชีวิตนะเออ....
ยังมีพ่อหนุมฟันกระต่ายที่นั่งงงว่าตกลงลูกน้องเขามีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ แล้วก็ได้ยินข่าวมาว่าเพิ่งจะเลิกกันเองด้วย แล้วไหงมีพยาบาลหนุ่มมาดูแลใกล้ชิดเป็นห่วงเป็นใยอาหารการกินปานมารดามันแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องหรอกแต่คนมันอิจฉา(อ้าว)หนุ่มโสดตลอดยีสิบสามปีแบบเขาเห็นคนอื่นมีคนมาดูแลใจมันก็หวิวๆ อยากมีบ้างไรบ้าง
ปังงงง!!
“สวัสดีดด อ้าวมีแขกนี่” บังยงกุกนั้นเอง
ฮิมชานตลึง คนอะไรมีมารยาทสิ้นดี เขาหันไปมองแล้วตำหนิในใจ
แต่ทันใดนั้นที่ยงกุกสังเกตเห็นฮิมชาน จู่ๆเขาก็ค้างขึ้นมาทันที ตาเบิกกว้าง ปากอ้าพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง นิ้วก็ชี้ไปที่ฮิมชาน
ทำเอาคนทั้งห้องงงกันไปตามๆกัน จนแดฮยอนอดไม่ได้ที่จะพยายามเรียกสติของพี่ชายตัวเองกลับคืน
“เฮ้ย พี่ พี่ยงกุก เป็นอะไรไปน่ะพี่”
“คุณยงกุกเป็นอะไรครับ” ยองแจเดินไปเขย่าที่แขนยงกุกเบาๆ
“ระ ....” มีเสียงออกมาจากปากพะงาบๆ นั้น
ฮิมชานยังคงนั่งขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
“ระ ....ระ.....”
“ห้ะ คุณว่าอะไรนะครับ?” ยองแจพยายามเอาหูเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังเสียงชัดๆ
ฮิมชานทนไม่ไหว ไอ้เค้าถ้าเกิดอะไรขวางหูขวางตาข้างๆคาๆก็อยากทำให้มันจบๆเสร็จๆไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ยศสารวัตใหญ่ตั้งแตอายุยังน้อย เขาลุกขึ้นกะจะจัดหนุมานถวายแหวนเรียกสติคนตรงหน้าสักหน่อย แต่เขาเขยิบเข้าไปใกล้ ยงกุกกลับรู้สึกตัวและถอยหลัง จากนั้นก็ตะโกนประโยคที่ทำให้แดฮยอนและยองแจถึงกับอึ้งและฮิมชานต้องกลับไปนั่งส่องกระจกมองหน้าตัวเองทั้งคืน
.........................
.............
(เนื่องจากไรต์นั้นง่าวมากๆน่ะค่ะ คือ ว่าตั้งใจจะแต่งเรื่องยาวแต่ดันไปกดเป็นเรื่องสั้น ตอนแรกก็สงกะสัย เอ๊ะ ทำไมมันเพิ่มตอนไม่ได้หว่า ฮืออออ และเพราะเหตุนี่กระผมจะขอหยุดไว้ที่ตรงนี้ในเรื่องนี้นะค่ะ และไปอ่านต่อที่ PP' 2 (B.A.Pyaoi) ซึ้งจะตอ่อเป็นตอนที่สามเลยนะค่ะ และจะไม่เผลอกดผิดอีกแน่นอนค่ะ =^=! ขอความกรุณาสำหรับคนที่ชอบงานของเรานะคะ กรุณาติดตามด้วยนะคะะะ ขอบคุณนะค่ะะ <3<3)
ผลงานอื่นๆ ของ fmacm ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ fmacm
ความคิดเห็น