PP' (B.A.P yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จอง แดฮยอน
นายร้อยตำรวจผู้เปี่ยมความสามารถ และ เป็นที่รักของเจ้านาย 
ถูกแฟนสาวบอกเลิก จนเสียเซลฟ์ เดินเหม่อลอย จนโดนรถจักรยานฟุ่งทะยานเสียบเข้าให้
บอกเลยแบบนี้ต้องมีลูกหนี้! 
ยู ยองแจ
ปาร์ติซิเย่ร์หนุ่มผู้ขยันขันแข็ง....แต่เผอิญตื่นสายมาทำงานช้าติดต่อกันหลายวัน  ด้วยความรักเจ้านายจึงมอบหน้าที่ใหม่
ที่เป็นเหตุให้เขาต้องมารับผิดชอบดูแลคนตัวดำ จอมเจ้าเล่ห์ ที่จ้องจะใช้เขาทำเค้กให้ทุกสามมื้อหลังอาหาร !!
ยองแจขอ เฮ้อออออ....


บัง ยงกุก
พี่ชายที่(เหมือนจะ)แสนดีของแดฮยอน พอได้ยินว่าน้องชายสุเลิฟ เกิดต้องเข้าโรงพยายบาล ก็รีบบึ่งเข้าโซลมาทันที
แต่ใครจะรู้ความจริงเขาไม่ได้เข้ามาดูน้องอย่างเดียวแต่เจตนาอื่นแอบแฝง!!

คิม ฮิมชาน 
เจ้านายสุดร้ากกกสุดห่วงห๊วงหวงของแดฮยอน สารวัตรหนุ่มผู้มีใบหน้าที่สาวไหนได้เหลียว ชายใดได้มอง
แวบแรกถ้าไม่ตั้งสติดีๆหล่ะก็มีหลุดนะครับพี่น้องครับ!!



เรื่องราวของการชดใช้กรรม เอ้ย หนี้ ที่อยู่ๆเจ้าหนี้ก็ไม่ยอมให้จบง่ายๆ
ความสับสนที่เกิดขึ้น จะกลายเป็นความเอ็นดู มิตรภาพ .....ความรัก หรือแค่อาการของคนที่เริ่มจะเป็นโรคเบาหวานหลังจากที่ได้กินเค้าสามมื้อหลังอาหารทุกวัน......บทสรุปจะเป็นอย่างไร ไปชมกันเล้ยยย !!!

เนื้อเรื่อง

ตอนที่.....1

“แดฮยอน”

เสียงหวานเรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาในร้านเค้กที่สาวเจ้ากำลังนั่งรอเขาอยู่ เพราะเธอเป็นคนนัดเขามาเอง เรียกมา...เพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ เรื่องที่ชายหนุ่มและหญิงสาวไม่สามารถอยู่และรักกันได้อีกต่อไปเพราะเธอได้ไม่ได้รักเขาเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว แดฮยอนมองหาเสียงเรียกก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่หญิงสาวที่ตนคุ้นเคย เป็นผู้หญิงที่เขารักมากและเป็นหญิงสาวที่กำลังจะจากเขาไป เขารู้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ของเขาและเธอไม่สามารถเป็นแบบคู่รักได้อีกต่อไปเพราะเขาไม่ได้โง่และเธอก็ไม่ได้ปิดบัง  ..เธอได้พบกับคนใหม่คนที่เธอคิดว่าดีกว่าเขา...

“ว่าไงซอนฮวา มีอะไรเหรอ?”

ถามไปงั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าอีกไม่กี่วิข้างหน้าเธอจะพูดอะไร  แต่เพราะเขาได้เตรียมใจมาแล้ว......

“แดฮยอนอ่า เราคงไปต่อด้วยกันไม่ไหวแล้วล่ะ”

อะไรคือไปต่อไม่ไหวเธอประกวดเดอะสตาร์เรอะ เสียใจด้วยคุณไม่ได้ไปต่อไรงี้!!? แน่นอนว่าแดฮยอนไม่ได้พูดออกไป

“....ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ”

ซอนฮวาพูดจบน้ำตาของเธอก็ร่วงพลอย

เธอจะร้องไห้ทำไมกันเธอจะเศร้าทำไมในเมื่อเธอเป็นคนบอกเลิกฉันไอ้คนที่ควรจะร้องไห้มันเป็นฉันไม่ใช่รึไง!!!  ก็ไม่ได้พูดอีกอยู่ดีนั่นแหละ

“รู้แล้วล่ะซอนฮวา  ไม่เป็นไรหรอก”

ถึงใจจริงนั้นแดฮยอนจะชอกช้ำสักเพียงใดแต่แดฮยอนก็ยังคงที่จะเลือกสวมวิญญาณพระเองซีรี่ย์ที่จำมาจากซีรี่ย์หลังข่าวเช้าช่องเจ็ด  เลือกที่จะทำให้เธอคนที่เขาเคยได้รักได้สบายใจถึงแม้ใจของเขาจะเจ็บปวดรวดร้าวรวนเรร่อแร่แตกสลายเจียนตายยังไงก็ตาม แดฮยอนเอื้อมมือไปจับแก้มใสมีสิวสองเม็ด(?)และเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะแก้มของซอนฮวาเป็นครั้งสุดท้ายแทนการบอกลาก่อนที่เขาเดินออกจากร้านเค้กโดยไม่พูดอะไรอีกเลย....

......

...

แดฮยอนไม่ได้กลับบ้านเขาเดินเตร่อยู่ข้างถนน ดูแสงไฟข้างทางฟังเสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา วันนี้เขาหยุด ใช่แล้วหยุด เขาเป็นคนขอสารวัตเพื่อหยุดวันนี้หยุด.....เพื่อมาฟังคำบอกเลิก

และในขณะที่แดฮยอนกำลังเดินเฮิร์ทเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงไหนซักเพลงนึง จู่ๆก็......

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“หลบเร็วววว ไอ้ดำตรงนั้นน่ะบอกให้ หลบปายยยยยยยยยยยยยย!!!”

และยังไม่ทันทีไอ้ดำจะได้หลบตามที่ทีเสียงตะโกนบอก...

โครม!!!!!!!!!!!

ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆ(เสียงไซเรนโรงพยาบาลนะเออ)

ณ โรงพยาบาล

“ว่าไงน้องพี่ถูกจักรยานชนแค่นี้เจ็บหนักเลยเหรอว่ะ”

“จะลองดูมั่งไหม๊ล่ะไอ้พี่ชาย”

แดฮยอนโดนรถจักรยานพุ่งชนบาดเจ็บสาหัสซี่โครงหักสองซี่ขาขวาหักหัวแตก แต่บังเอิญแดฮยอนเป็นคนแข็งแรงเพราะเขาเป็นตำรวจออกกำลังกายทุกวันอยู่แล้วจึงพักฟื้นที่โรงพยาบาลแค่สองอาทิตย์กว่าๆที่เหลือกลับไปดูแลต่อที่บ้านได้และที่กำลังนั่งเสวนาภาษาทีกับแดฮยอนอยู่ก็คือ บังยงกุก ลูกพี่ลูกน้องที่พอได้ยินข่าวว่าแดฮยอนเข้าโรงบาลเขาก็รีบบึ่งมาเยี่ยมไอ้น้องชายทันที แต่ที่จริงก็มีนัยแอบแฝงล่ะนะ...

มีคนบอกว่าแดฮยอนโดนรถจักรยานส่งของๆร้านเค้กชนเข้าเพราะรถเบรกแตกเลยหยุดรถไม่ได้แล้วแดฮยอนก็ดันไปยืนขวางทางเข้าพอดี อืม.....เลยมีสภาพอย่างที่เห็นในตอนนี้

“เฮ้ย...แล้วนั้นใครว่ะน่ะ เพื่อนเรอะ?”

“ลูกหนี้หรอก”

“มั่ว ใครเป็น”

“งั้นเป็นอะไร”

“...เฮอะ”

ว่าแล้วสะบัดบ๊อบ(มี?)ใส่สองพี่น้องซ่ะงั้น

“อะไรว่ะนั่น?”

ยงกุกกระซิบถามน้องชายเสียงเบาเพราะแอบหวั่นอาการของเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังเปลี่ยนแจกันดอกไม้   เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักผมสีอ่อนนั่นแลดูเข้ากับหน้าตามองเผินๆแบบเผลอๆก็อาจแลดูสวย มองผายนอกอาจดูรูปร่างโปร่งไม่น่าจะตัวหนักแต่ถ้าได้ลองโดนทับแบบแดฮยอนแล้วล่ะก็.......สภาพก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่

“ไม่รู้ดิ เด็กขี้วีนล่ะมั้ง”

แดฮยอนกระซิบตอบพี่ชาย แต่บังเอิญเด็กขี้วีนมักจะหูดีกันซ่ะด้วยสิ

ปึ้ก!

“อ้ากกก! ไหลช้านน ทำอะไรของนายเนี่ย ยูยองแจ!”

ยองแจจับตัวแดฮยอนที่กำลังกระซิบกระซาบกับยงกุกนินทาตัวเองอยู่กระแทกลงกับเตียงอย่างเบามือ(?)ด้วยหวังดีว่าตอนนี้ก็ถึงเวลาหัก เอ้ย หลับนอนของคนไข้หลายๆคนและไอ้คนเจ็บไม่เจียมปากพูดมากอยู่ได้ก็ควรจะนอนได้แล้วร่างกายจะได้กลับมาแหลก เอ้ย แข็งแรงไวๆ เขาจะได้ไม่ต้องมาดูแลและกลับไปทำงานตามปรกติได้ซ่ะที เฮ้อ...

ใช่...ที่ยองแจต้องมาดูแลแดฮยอนตอนนี้ก็เป็นเพราะตัวเขาเอง คิดแล้วอยากจะเฮ้อ เฮ้อ... ย้อนวันวานกันซักนิด วันวานที่แสนหวาน ยูยองแจเป็นปาติซิเย่ร์ของร้านเค้กดังแห่งหนึ่งแต่เนื่องจากตื่นไปทำงานสายติดต่อกันหลายวันผู้จัดการร้านจึงมอบความรักที่มีมากมายมหาศาลให้กับยองแจโดยเปลี่ยนจากการนั่งทำเค้กชิลๆในห้องครัวให้ไปตากแดดตากลมหน้าดำหน้าแดงส่งเค้กแทนพนักงานเด็กใหม่เป็นเวลาสองอาทิตย์และวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ในขณะทียองแจกำลังจะไปส่งลูกค้ารายสุดท้ายจู่ๆจักยานก็...เบรกแตก!!!! ยองแจไม่สามรถหยุดจักรยานได้มันไถลเลยบ้านลูกค้าไปหลายโยจ วินาทีที่ยองแจน้ำตาไหลพรากปล่อยให้รถไถลอยู่นั่นเอง ก็มีไอ้ดำยืนขวางทางการลื่นไถลของยานภาหนะเบรกแตก!!  ยองแจตกใจมากเขาบีบกริ่งและตะโกนสุดเสียงเผื่อหวังว่าไอ้ดำที่ทำหน้าหมาหงอยไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง จะรู้ตัวและโดนหลบเขาและจักรยาน

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“หลบเร็วววว ไอ้ดำตรงนั้นน่ะบอกให้ หลบปายยยยยยยยยยยยยย!!!”

แต่ก็.............

“!!!!!!!!”

โครม!!!!!!!!!!!

ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆ

ก็นะผลคือยองแจไม่เป็นอะไรมากเพราะแดฮยอนรับแรงกระแทกแทนเขา แดฮยอนโดนกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าและยังรับน้ำหนักจากเขาเผอิญยองแจคนนี้ก็ไม่ได้นุ่มและเบาเหมือนขนนกซ่ะด้วยแดฮยอนจึงอาการสาหัสสากันพอดู เฮ้อ... ที่แดฮยอนบาเจ็บนั่นก็เป็นเพราะเขาจะไม่เหลียวไม่แลเลยมันก็กระไรอยู่ ด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถม ยองแจจึงแสดงความรับผิดชอบที่มีมากมาย โดยการมาดูแลแดฮยอนตลอดการพักฟื้นและออกค่ารักษาพยาบาลด้วยครึ่งนึง เห็นไหม๊ล่ะ ยูยองแจผู้นี้นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังใจดีมีความรับผิดชอบมากมายอีกด้วย

เอาหล่ะกลับเข้าสู่ปัจจุบัน

“คนป่วยปากมากนอนได้แล้ว”

“ปั๊ดโธ่ สามทุ่มเอง”

“นั่นแหละ นอนได้แล้ว   แล้วก็ เอ่อ ....ชื่ออะไรเหรอ..ครับ?”

ยองแจหันไปถามยงกุกที่นั่งยิ้มเหงือกบานมองเขาสองคนอยู่

“ยงกุก บังยงกุก”

เสียงทุ้มตอบยองแจ พรางกระเถิบไปกระซิบกับแดฮยอนอีกรอบ

“ท่าทางแกคงจะหายไวน่าดูนะไอ้น้องชายมีคนดูแลใกล้ชิดขนาดนี้ หึๆ”

ถ้าไม่หัวเราะ หึๆ แดฮยอนก็คงจะเข้าใจกว่านี้

“เอาล่ะ ฮยองเข้าใจแล้วฮยองขอตัวกลับก่อนล่ะกัน เดี๋ยวมาใหม่”

......

...

ยงกุกออกไปแล้วเหลือแค่แดฮยอนและยองแจในห้องพยาบาล

“นอนเถอะ”

“สามทุ่มเอง”

“พรุ่งนี้จะทำเค้กมาให้”

“คร่อกฟี้~”

“เป็นเด็กรึไงฟร่ะเนี่ย เฮ้อ...”

ยองแจดึงผ้าห่มมาคลุมให้แดฮยอนจนถึงคาง ปิดทีวีปิดไฟและกลับบ้าน......

เฮ้อ......ยองแจล่ะเหนื่อยใจถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพราะเขาล่ะก็ ไม่มีทางซ่ะหรอกที่จะมานั่งดูแลใครแบบนี้แน่ เฮ้อ.....

ตอนที่.....2

....................

........

ชายหนุ่มผิวขาวจัดหน้าตาหล่อปนสวยรูปร่างโปร่งเพียงเขาก้าวลงจากรถสาวๆทั้งหลายแถวนั้นก็พร้อมใจกัน

“อร๊ายยยยยยย ละลายจ้า~ ~”

เขาว่างั้นอ่ะ

วันนี้ชายหนุ่มเจ้าของหน้าหล่อปนสวยมาทำธุระที่โรงพยาบาล เขามาเยี่ยมลูกน้องในความดูแลของเขาคนนนึง เมื่อราวสี่วันก่อนเขาได้ข่าวว่าลูกน้องของเขาโดนรถจักรยานพุ่งชนบาดเจ็บสาหัส เขาเลยจะมาดูหน้าไอ้คนโดนจักรยานชนซักหน่อย

“อ่า ห้องไหนว่ะ”

ชายหนุ่มบ่นกะตัวเอง พรางขยี้ผมสีดำสนิทจนยุ่งเหยิง

“เอ่อ.... เป็นอะไรรึป่าวครับ”

ชายหนุ่มโดดสะกิดที่ไหล่เบาๆด้วยฝีมือของผู้ชายน่าตาน่ารักผมอ่อนคนนึงที่ถือกล่องเค้กและถุงอาหารมาด้วย

“คือว่าผมจำหมายเลขห้องของคนที่มาเยี่ยมไม่ได้น่ะครับ แหะๆ”

ทั้งๆที่คุณนางพยาบาลเพิ่งจะบอกก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีนี้เองน่ะนะ

“บอกได้ไหม๊ครับว่าเขาชื่ออะไรเผื่อผมจะช่วยได้”

“เอ่อ จองแดฮยอนครับ”

ผู้ชายหน้าตาน่ารักทำตาโตก่อนจะชี้ไปที่ประตูห้องพักที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

“ห้องนี้ไงครับ ฮ่าๆผมก็มาหาแดฮยอนเหมือนกัน”

“ฮ่าๆ บังเอิญจังเลยนะครับ”

“แหะ/แหะ”

ทั้งสองหัวเราะแห้งๆให้กันและกันก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

พบแดฮยอนที่นอนกดรีโมทดูทีวีสบายใจเฉิบ พอเหลือบมาเห็นคนทั้งสองปุ๊บก็....

“เค้กกก~~ “พุ่งชนทันที

“ตู้มมม” ยองแจอัปเปอร์คัตสวนทันควัน

“อ่อย อยากตายเรอะ!เจ็บนะทำไรของนายเนี่ยยองแจ”  ว่าพรางกุมคาง

“งี่เง่า กินข้าวกินยาก่อนสิ”

“ปั๊ดโธ่~-3-”

แดฮยอนโอดครวญก่อนจะโดนยองแจส่งค้อนให้วงใหญ่ จึงยอมเลิกทำตัวง๊องแง๊ง ยองแจนำกับข้าวและเค้กไปจัดใส่จาน

โป๊กก!!

“โอ๊ยยย อะไรอีกเนี่ยย”

“ว่าไงท่าทางสบายดีนี่”

“ฮะ ฮิมชานฮยอง มาไงอ่ะ”

แดฮยอนพูดเสียงอ่อนเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน จะไม่ให้อ่อนได้ไงก็เจ้านายเขาคือ คิมฮิมชานเนี่ย!!!

“อ้อ~~~~~~~ นี่ฉันมาดูลูกน้องสุดรักสุดสวาทของฉันไม่ได้เลยใช่ไหม๊?”

อะไรคือสุกรักสุดสวาทล่ะนั่น

แดฮยอนคิด

“ทำหน้าอะไรของนาย”

ฮิมชานว่าแล้วเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วยของดแฮยอน

“แล้วเป็นไงมั้งอาการ เห็นว่าหนักเลยนี่ ไม่เป็นไรนะ”

“อ่า ก็ดีขึ้นนะถ้าไม่นับที่ฮยองตบกะโหลกผมผ้าพันแผลปลิวเมื่อตะกี้”

“ฮ่าๆๆๆ”  ฮิมชานหัวเราะเสียงดังโชว์ฝันกระต่ายน่ารัก   

“=_=”

หัวเราะทำไมนั่นเจ็บไม่ใช่เล่นเลยนะแถมรู้สึกว่าเลือดจะซึมๆซ่ะด้วยสิ

แดฮยอนคิดบ่น

“อ่ะทานข้าว”

ยองแจเข็นรถวางถาดอาหารสำหรับคนไข้ที่มีอาหารละลานตามาให้แดฮยอน

“คร้าบบบ”

“เออ ดี...เฮ้ยยยย!! หะ หัวนายทำไมเลือดไหลโจ้กแบบนั้นล่ะ!”

ยองแจที่กำลังจะบ่นอะไรสักอย่าง พอเห็นเลือดที่กำลังไหลซึมลงมาจากหัวของแดฮยอนก็ตกใจกระชากหัวของแดฮยอนเข้ามาดูใกล้ๆ จนอาหารที่กำลังจะเข้าปากแดฮยอนอยู้แล้วนั้นกระเด็นกระดอนออกจากช้อนไปตกแหมะลงบนจานอย่างเดิม แอบกระเด็นออกจากจานด้วยนิดนึง....

ยองแจพบว่าเลือดไหลจากปากแผลที่ยังปิดไม่สนิทของแดฮยอน จากแรงกระแทกครั้งก่อนที่ทำให้หัวของแดฮยอนโดนเหล็กที่คนนำมาทิ้งแถวนั้นบาดเข้าเป็นแผลกว้าง

อ่า ไหลไม่หยุดเลยทำไงดีเนี่ย ยองแจคิดหนัก หานู้นหานี่มากดแผลให้แดฮยอน

“โอ้ยยยยย นายจะฆ่ากันหรือยังไงเนี่ย”

“อ๊ะ ....ขอโทษๆ ก็มันตกใจนี่!”

“ตกใจแล้วทำแรงทุกครั้งกับทุกคนเลยรึ”

“ป่าวโว้ย” ยองแจว่างมือจากหัวแดฮยอน วิ่งไปที่ประตู

“เฮ้ แล้วจะไปไหนล่ะนั่นน่ะ”

แดฮยอนร้องเรียกยองแจที่เถียงเสร็จก็จะวิ่งออกจากห้องไปดื้อๆ

“ไปเรียกคุณพยาบาล กินข้าวรอไป”

ยองแจตอบเสียงดัง พรางทำหน้ามู่ทู่ชี้หน้าสั่งแดฮยอนแล้วเดินออกจากห้องไป

พ้นหน้าประตูไปซักแป่ป ก้โผล่กลับมาอีกชี้หน้าแดฮยอนอีกครั้ง พูดว่า

“อย่าไปไหนนะ”

แล้วก็เดินออกไปอีกรอบ

“....ไปเรียกทำไมกดกริ่งเอาก็ได้นี่นา”

ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่งุดงงดีจริงๆแดฮยอนคิดพรางจับเอาอุปกรณ์ที่ใช้เรียกนางพยาบาลมาถือเล่น

แดฮยอนคิดแล้วยิ้มโดยไม่รู้ตัว ........................

 ....ไม่รู้ตัวเลยว่าเลือดมันไหลบ่าลงมาหยดติ่งๆใส่ผ้าห่มสีขาวสะอาดของโรงพยาบาลซ่ะแล้ว

................

....

หลังจากที่คุณพยาบาลสาวสวยเข้ามาเปลี่ยนผ้าผันแผลให้แดฮอยนเรียบร้อยแล้ว หล่อนทำท่าเหมือนไม่อยากออกจากห้อง เดินนวยนาดพรางจับโน้นจับนี่ จนยองแจทนไม่ไหวต้องจับเธอโยนออกไป(?) แน่หล่ะหนุ่มหล่อสามคนในพื้นที่แคบล้อมรอบหญิงสาวคนเดียว ฟินล่ะซิ..

“เอ้า เค้ก” ยองแจ

ยองแจยื่นช้อนไปจ่อปากแดฮยอน ตลอดสี่วันที่ผ่านมาแดฮยอนไม่สามารถขยับตัวเองได้เพราะซี่โครงเจ้ากรรมดันสำออยหักตั้งสองท่อน คุณหมอเลยผันตัวไว้ลุกไปไหนไม่ได้ ขาก็ขับไม่ได้เพราะหัวเข่าร้าว แต่แขนก็พอทำเองได้บ้าง

ข้าวก็จับช้อนกินเอง แต่เพราะปากแผลเปิดตะกี้ทำให้คุณหมอยื่นเวลาออกไปอีกตั้งหนึ่งอาทิตย์แบบนี้ก็กลายเป็นสามอาทิตย์

 อย่างนี้ถ้าไม่ดูแลดีๆล่ะก็ยองแจก็คงไม่ได้หลุดพ้นสถานะลูกหนี้ง่ายๆ

แดฮยอนมองยองแจที่พยายามจะดันช้อนเข้าปากเขา ด้วยสายตาอ่านยาก

“ฉันว่าฉันน่าจะลุกได้แล้วนะ” แดฮยอนเริ่มขยับลุกขึ้นนั่งเอง

“จิงดิ!!” ยองแจตะโกนด้วยความในใจทีมีจนล้นปรี่ รีบเข้าไปประคองให้แดฮอยนนั่งในท่าที่สบาย

 “ดีใจปานถูกล๊อตเตอร์รี่” แดฮยอนแขวะเข้าให้

“ก็ต้องดีใจอ่ะสิ  อ่ะ กินเยอะๆ จะได้หายไวๆ”

“เวอร์จิง”  แดฮอยนรับจานเค้กมากินเอง พรางคิด นี่ มันไม่ได้ห่วงอาการหรืออะไรในตัวเราเลยสินะ รู้งี้แกล้งลุกไม่ขึ้นก้ดีหรอก จะได้มีคนไว้ใช้นานๆกว่านี้

ว่าแต่ในพื้นที่สี่เหลี่ยมนี้ไม่ได้มีแค่สองชีวิตนะเออ....

ยังมีพ่อหนุมฟันกระต่ายที่นั่งงงว่าตกลงลูกน้องเขามีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ แล้วก็ได้ยินข่าวมาว่าเพิ่งจะเลิกกันเองด้วย แล้วไหงมีพยาบาลหนุ่มมาดูแลใกล้ชิดเป็นห่วงเป็นใยอาหารการกินปานมารดามันแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องหรอกแต่คนมันอิจฉา(อ้าว)หนุ่มโสดตลอดยีสิบสามปีแบบเขาเห็นคนอื่นมีคนมาดูแลใจมันก็หวิวๆ อยากมีบ้างไรบ้าง

ปังงงง!!

“สวัสดีดด   อ้าวมีแขกนี่” บังยงกุกนั้นเอง

ฮิมชานตลึง คนอะไรมีมารยาทสิ้นดี เขาหันไปมองแล้วตำหนิในใจ

แต่ทันใดนั้นที่ยงกุกสังเกตเห็นฮิมชาน จู่ๆเขาก็ค้างขึ้นมาทันที ตาเบิกกว้าง ปากอ้าพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง นิ้วก็ชี้ไปที่ฮิมชาน

ทำเอาคนทั้งห้องงงกันไปตามๆกัน   จนแดฮยอนอดไม่ได้ที่จะพยายามเรียกสติของพี่ชายตัวเองกลับคืน

“เฮ้ย พี่ พี่ยงกุก เป็นอะไรไปน่ะพี่”

“คุณยงกุกเป็นอะไรครับ”  ยองแจเดินไปเขย่าที่แขนยงกุกเบาๆ

“ระ ....”   มีเสียงออกมาจากปากพะงาบๆ นั้น

ฮิมชานยังคงนั่งขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

“ระ ....ระ.....”

“ห้ะ  คุณว่าอะไรนะครับ?” ยองแจพยายามเอาหูเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังเสียงชัดๆ

ฮิมชานทนไม่ไหว ไอ้เค้าถ้าเกิดอะไรขวางหูขวางตาข้างๆคาๆก็อยากทำให้มันจบๆเสร็จๆไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ยศสารวัตใหญ่ตั้งแตอายุยังน้อย เขาลุกขึ้นกะจะจัดหนุมานถวายแหวนเรียกสติคนตรงหน้าสักหน่อย แต่เขาเขยิบเข้าไปใกล้ ยงกุกกลับรู้สึกตัวและถอยหลัง จากนั้นก็ตะโกนประโยคที่ทำให้แดฮยอนและยองแจถึงกับอึ้งและฮิมชานต้องกลับไปนั่งส่องกระจกมองหน้าตัวเองทั้งคืน

.........................

.............
(เนื่องจากไรต์นั้นง่าวมากๆน่ะค่ะ คือ ว่าตั้งใจจะแต่งเรื่องยาวแต่ดันไปกดเป็นเรื่องสั้น ตอนแรกก็สงกะสัย เอ๊ะ ทำไมมันเพิ่มตอนไม่ได้หว่า ฮืออออ และเพราะเหตุนี่กระผมจะขอหยุดไว้ที่ตรงนี้ในเรื่องนี้นะค่ะ และไปอ่านต่อที่ PP' 2 (B.A.Pyaoi) ซึ้งจะตอ่อเป็นตอนที่สามเลยนะค่ะ และจะไม่เผลอกดผิดอีกแน่นอนค่ะ =^=! ขอความกรุณาสำหรับคนที่ชอบงานของเรานะคะ กรุณาติดตามด้วยนะคะะะ ขอบคุณนะค่ะะ <3<3)