PP' (B.A.P yaoi) - PP' (B.A.P yaoi) นิยาย PP' (B.A.P yaoi) : Dek-D.com - Writer

    PP' (B.A.P yaoi)

    โดย fmacm

    เมื่อ"จองแดฮยอน"ตำรวจหนุ่มมากความสามารถถูกแฟนสาวบอกเลิก จนตัวเองเสียเชลฟ์ถูกจักรยานเบรกแตกชนเข้า!!งานนี้ทั้งหนัก ทั้งมัน(?) แน่ ๆ

    ผู้เข้าชมรวม

    159

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    159

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    1
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  22 ส.ค. 58 / 23:00 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    จอง แดฮยอน
    นายร้อยตำรวจผู้เปี่ยมความสามารถ และ เป็นที่รักของเจ้านาย 
    ถูกแฟนสาวบอกเลิก จนเสียเซลฟ์ เดินเหม่อลอย จนโดนรถจักรยานฟุ่งทะยานเสียบเข้าให้
    บอกเลยแบบนี้ต้องมีลูกหนี้! 
    ยู ยองแจ
    ปาร์ติซิเย่ร์หนุ่มผู้ขยันขันแข็ง....แต่เผอิญตื่นสายมาทำงานช้าติดต่อกันหลายวัน  ด้วยความรักเจ้านายจึงมอบหน้าที่ใหม่
    ที่เป็นเหตุให้เขาต้องมารับผิดชอบดูแลคนตัวดำ จอมเจ้าเล่ห์ ที่จ้องจะใช้เขาทำเค้กให้ทุกสามมื้อหลังอาหาร !!
    ยองแจขอ เฮ้อออออ....


    บัง ยงกุก
    พี่ชายที่(เหมือนจะ)แสนดีของแดฮยอน พอได้ยินว่าน้องชายสุเลิฟ เกิดต้องเข้าโรงพยายบาล ก็รีบบึ่งเข้าโซลมาทันที
    แต่ใครจะรู้ความจริงเขาไม่ได้เข้ามาดูน้องอย่างเดียวแต่เจตนาอื่นแอบแฝง!!

    คิม ฮิมชาน 
    เจ้านายสุดร้ากกกสุดห่วงห๊วงหวงของแดฮยอน สารวัตรหนุ่มผู้มีใบหน้าที่สาวไหนได้เหลียว ชายใดได้มอง
    แวบแรกถ้าไม่ตั้งสติดีๆหล่ะก็มีหลุดนะครับพี่น้องครับ!!



    เรื่องราวของการชดใช้กรรม เอ้ย หนี้ ที่อยู่ๆเจ้าหนี้ก็ไม่ยอมให้จบง่ายๆ
    ความสับสนที่เกิดขึ้น จะกลายเป็นความเอ็นดู มิตรภาพ .....ความรัก หรือแค่อาการของคนที่เริ่มจะเป็นโรคเบาหวานหลังจากที่ได้กินเค้าสามมื้อหลังอาหารทุกวัน......บทสรุปจะเป็นอย่างไร ไปชมกันเล้ยยย !!!


    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ตอนที่.....1

      “แดฮยอน”

      เสียงหวานเรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาในร้านเค้กที่สาวเจ้ากำลังนั่งรอเขาอยู่ เพราะเธอเป็นคนนัดเขามาเอง เรียกมา...เพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ เรื่องที่ชายหนุ่มและหญิงสาวไม่สามารถอยู่และรักกันได้อีกต่อไปเพราะเธอได้ไม่ได้รักเขาเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว แดฮยอนมองหาเสียงเรียกก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่หญิงสาวที่ตนคุ้นเคย เป็นผู้หญิงที่เขารักมากและเป็นหญิงสาวที่กำลังจะจากเขาไป เขารู้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ของเขาและเธอไม่สามารถเป็นแบบคู่รักได้อีกต่อไปเพราะเขาไม่ได้โง่และเธอก็ไม่ได้ปิดบัง  ..เธอได้พบกับคนใหม่คนที่เธอคิดว่าดีกว่าเขา...

      “ว่าไงซอนฮวา มีอะไรเหรอ?”

      ถามไปงั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าอีกไม่กี่วิข้างหน้าเธอจะพูดอะไร  แต่เพราะเขาได้เตรียมใจมาแล้ว......

      “แดฮยอนอ่า เราคงไปต่อด้วยกันไม่ไหวแล้วล่ะ”

      อะไรคือไปต่อไม่ไหวเธอประกวดเดอะสตาร์เรอะ เสียใจด้วยคุณไม่ได้ไปต่อไรงี้!!? แน่นอนว่าแดฮยอนไม่ได้พูดออกไป

      “....ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ”

      ซอนฮวาพูดจบน้ำตาของเธอก็ร่วงพลอย

      เธอจะร้องไห้ทำไมกันเธอจะเศร้าทำไมในเมื่อเธอเป็นคนบอกเลิกฉันไอ้คนที่ควรจะร้องไห้มันเป็นฉันไม่ใช่รึไง!!!  ก็ไม่ได้พูดอีกอยู่ดีนั่นแหละ

      “รู้แล้วล่ะซอนฮวา  ไม่เป็นไรหรอก”

      ถึงใจจริงนั้นแดฮยอนจะชอกช้ำสักเพียงใดแต่แดฮยอนก็ยังคงที่จะเลือกสวมวิญญาณพระเองซีรี่ย์ที่จำมาจากซีรี่ย์หลังข่าวเช้าช่องเจ็ด  เลือกที่จะทำให้เธอคนที่เขาเคยได้รักได้สบายใจถึงแม้ใจของเขาจะเจ็บปวดรวดร้าวรวนเรร่อแร่แตกสลายเจียนตายยังไงก็ตาม แดฮยอนเอื้อมมือไปจับแก้มใสมีสิวสองเม็ด(?)และเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะแก้มของซอนฮวาเป็นครั้งสุดท้ายแทนการบอกลาก่อนที่เขาเดินออกจากร้านเค้กโดยไม่พูดอะไรอีกเลย....

      ......

      ...

      แดฮยอนไม่ได้กลับบ้านเขาเดินเตร่อยู่ข้างถนน ดูแสงไฟข้างทางฟังเสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา วันนี้เขาหยุด ใช่แล้วหยุด เขาเป็นคนขอสารวัตเพื่อหยุดวันนี้หยุด.....เพื่อมาฟังคำบอกเลิก

      และในขณะที่แดฮยอนกำลังเดินเฮิร์ทเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงไหนซักเพลงนึง จู่ๆก็......

      กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

      “หลบเร็วววว ไอ้ดำตรงนั้นน่ะบอกให้ หลบปายยยยยยยยยยยยยย!!!

      และยังไม่ทันทีไอ้ดำจะได้หลบตามที่ทีเสียงตะโกนบอก...

      โครม!!!!!!!!!!!

      ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆ(เสียงไซเรนโรงพยาบาลนะเออ)

      ณ โรงพยาบาล

      “ว่าไงน้องพี่ถูกจักรยานชนแค่นี้เจ็บหนักเลยเหรอว่ะ”

      “จะลองดูมั่งไหม๊ล่ะไอ้พี่ชาย”

      แดฮยอนโดนรถจักรยานพุ่งชนบาดเจ็บสาหัสซี่โครงหักสองซี่ขาขวาหักหัวแตก แต่บังเอิญแดฮยอนเป็นคนแข็งแรงเพราะเขาเป็นตำรวจออกกำลังกายทุกวันอยู่แล้วจึงพักฟื้นที่โรงพยาบาลแค่สองอาทิตย์กว่าๆที่เหลือกลับไปดูแลต่อที่บ้านได้และที่กำลังนั่งเสวนาภาษาทีกับแดฮยอนอยู่ก็คือ บังยงกุก ลูกพี่ลูกน้องที่พอได้ยินข่าวว่าแดฮยอนเข้าโรงบาลเขาก็รีบบึ่งมาเยี่ยมไอ้น้องชายทันที แต่ที่จริงก็มีนัยแอบแฝงล่ะนะ...

      มีคนบอกว่าแดฮยอนโดนรถจักรยานส่งของๆร้านเค้กชนเข้าเพราะรถเบรกแตกเลยหยุดรถไม่ได้แล้วแดฮยอนก็ดันไปยืนขวางทางเข้าพอดี อืม.....เลยมีสภาพอย่างที่เห็นในตอนนี้

      “เฮ้ย...แล้วนั้นใครว่ะน่ะ เพื่อนเรอะ?”

      “ลูกหนี้หรอก”

      “มั่ว ใครเป็น”

      “งั้นเป็นอะไร”

      “...เฮอะ”

      ว่าแล้วสะบัดบ๊อบ(มี?)ใส่สองพี่น้องซ่ะงั้น

      “อะไรว่ะนั่น?”

      ยงกุกกระซิบถามน้องชายเสียงเบาเพราะแอบหวั่นอาการของเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังเปลี่ยนแจกันดอกไม้   เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักผมสีอ่อนนั่นแลดูเข้ากับหน้าตามองเผินๆแบบเผลอๆก็อาจแลดูสวย มองผายนอกอาจดูรูปร่างโปร่งไม่น่าจะตัวหนักแต่ถ้าได้ลองโดนทับแบบแดฮยอนแล้วล่ะก็.......สภาพก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่

      “ไม่รู้ดิ เด็กขี้วีนล่ะมั้ง”

      แดฮยอนกระซิบตอบพี่ชาย แต่บังเอิญเด็กขี้วีนมักจะหูดีกันซ่ะด้วยสิ

      ปึ้ก!

      “อ้ากกก! ไหลช้านน ทำอะไรของนายเนี่ย ยูยองแจ!

      ยองแจจับตัวแดฮยอนที่กำลังกระซิบกระซาบกับยงกุกนินทาตัวเองอยู่กระแทกลงกับเตียงอย่างเบามือ(?)ด้วยหวังดีว่าตอนนี้ก็ถึงเวลาหัก เอ้ย หลับนอนของคนไข้หลายๆคนและไอ้คนเจ็บไม่เจียมปากพูดมากอยู่ได้ก็ควรจะนอนได้แล้วร่างกายจะได้กลับมาแหลก เอ้ย แข็งแรงไวๆ เขาจะได้ไม่ต้องมาดูแลและกลับไปทำงานตามปรกติได้ซ่ะที เฮ้อ...

      ใช่...ที่ยองแจต้องมาดูแลแดฮยอนตอนนี้ก็เป็นเพราะตัวเขาเอง คิดแล้วอยากจะเฮ้อ เฮ้อ... ย้อนวันวานกันซักนิด วันวานที่แสนหวาน ยูยองแจเป็นปาติซิเย่ร์ของร้านเค้กดังแห่งหนึ่งแต่เนื่องจากตื่นไปทำงานสายติดต่อกันหลายวันผู้จัดการร้านจึงมอบความรักที่มีมากมายมหาศาลให้กับยองแจโดยเปลี่ยนจากการนั่งทำเค้กชิลๆในห้องครัวให้ไปตากแดดตากลมหน้าดำหน้าแดงส่งเค้กแทนพนักงานเด็กใหม่เป็นเวลาสองอาทิตย์และวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ในขณะทียองแจกำลังจะไปส่งลูกค้ารายสุดท้ายจู่ๆจักยานก็...เบรกแตก!!!! ยองแจไม่สามรถหยุดจักรยานได้มันไถลเลยบ้านลูกค้าไปหลายโยจ วินาทีที่ยองแจน้ำตาไหลพรากปล่อยให้รถไถลอยู่นั่นเอง ก็มีไอ้ดำยืนขวางทางการลื่นไถลของยานภาหนะเบรกแตก!!  ยองแจตกใจมากเขาบีบกริ่งและตะโกนสุดเสียงเผื่อหวังว่าไอ้ดำที่ทำหน้าหมาหงอยไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง จะรู้ตัวและโดนหลบเขาและจักรยาน

      กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

      “หลบเร็วววว ไอ้ดำตรงนั้นน่ะบอกให้ หลบปายยยยยยยยยยยยยย!!!

      แต่ก็.............

      !!!!!!!!

      โครม!!!!!!!!!!!

      ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆ

      ก็นะผลคือยองแจไม่เป็นอะไรมากเพราะแดฮยอนรับแรงกระแทกแทนเขา แดฮยอนโดนกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าและยังรับน้ำหนักจากเขาเผอิญยองแจคนนี้ก็ไม่ได้นุ่มและเบาเหมือนขนนกซ่ะด้วยแดฮยอนจึงอาการสาหัสสากันพอดู เฮ้อ... ที่แดฮยอนบาเจ็บนั่นก็เป็นเพราะเขาจะไม่เหลียวไม่แลเลยมันก็กระไรอยู่ ด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถม ยองแจจึงแสดงความรับผิดชอบที่มีมากมาย โดยการมาดูแลแดฮยอนตลอดการพักฟื้นและออกค่ารักษาพยาบาลด้วยครึ่งนึง เห็นไหม๊ล่ะ ยูยองแจผู้นี้นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังใจดีมีความรับผิดชอบมากมายอีกด้วย

      เอาหล่ะกลับเข้าสู่ปัจจุบัน

      “คนป่วยปากมากนอนได้แล้ว”

      “ปั๊ดโธ่ สามทุ่มเอง”

      “นั่นแหละ นอนได้แล้ว   แล้วก็ เอ่อ ....ชื่ออะไรเหรอ..ครับ?”

      ยองแจหันไปถามยงกุกที่นั่งยิ้มเหงือกบานมองเขาสองคนอยู่

      “ยงกุก บังยงกุก”

      เสียงทุ้มตอบยองแจ พรางกระเถิบไปกระซิบกับแดฮยอนอีกรอบ

      “ท่าทางแกคงจะหายไวน่าดูนะไอ้น้องชายมีคนดูแลใกล้ชิดขนาดนี้ หึๆ”

      ถ้าไม่หัวเราะ หึๆ แดฮยอนก็คงจะเข้าใจกว่านี้

      “เอาล่ะ ฮยองเข้าใจแล้วฮยองขอตัวกลับก่อนล่ะกัน เดี๋ยวมาใหม่”

      ......

      ...

      ยงกุกออกไปแล้วเหลือแค่แดฮยอนและยองแจในห้องพยาบาล

      “นอนเถอะ”

      “สามทุ่มเอง”

      “พรุ่งนี้จะทำเค้กมาให้”

      “คร่อกฟี้~

      “เป็นเด็กรึไงฟร่ะเนี่ย เฮ้อ...”

      ยองแจดึงผ้าห่มมาคลุมให้แดฮยอนจนถึงคาง ปิดทีวีปิดไฟและกลับบ้าน......

      เฮ้อ......ยองแจล่ะเหนื่อยใจถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพราะเขาล่ะก็ ไม่มีทางซ่ะหรอกที่จะมานั่งดูแลใครแบบนี้แน่ เฮ้อ.....

      ตอนที่.....2

      ....................

      ........

      ชายหนุ่มผิวขาวจัดหน้าตาหล่อปนสวยรูปร่างโปร่งเพียงเขาก้าวลงจากรถสาวๆทั้งหลายแถวนั้นก็พร้อมใจกัน

      “อร๊ายยยยยยย ละลายจ้า~ ~

      เขาว่างั้นอ่ะ

      วันนี้ชายหนุ่มเจ้าของหน้าหล่อปนสวยมาทำธุระที่โรงพยาบาล เขามาเยี่ยมลูกน้องในความดูแลของเขาคนนนึง เมื่อราวสี่วันก่อนเขาได้ข่าวว่าลูกน้องของเขาโดนรถจักรยานพุ่งชนบาดเจ็บสาหัส เขาเลยจะมาดูหน้าไอ้คนโดนจักรยานชนซักหน่อย

      “อ่า ห้องไหนว่ะ”

      ชายหนุ่มบ่นกะตัวเอง พรางขยี้ผมสีดำสนิทจนยุ่งเหยิง

      “เอ่อ.... เป็นอะไรรึป่าวครับ”

      ชายหนุ่มโดดสะกิดที่ไหล่เบาๆด้วยฝีมือของผู้ชายน่าตาน่ารักผมอ่อนคนนึงที่ถือกล่องเค้กและถุงอาหารมาด้วย

      “คือว่าผมจำหมายเลขห้องของคนที่มาเยี่ยมไม่ได้น่ะครับ แหะๆ”

      ทั้งๆที่คุณนางพยาบาลเพิ่งจะบอกก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีนี้เองน่ะนะ

      “บอกได้ไหม๊ครับว่าเขาชื่ออะไรเผื่อผมจะช่วยได้”

      “เอ่อ จองแดฮยอนครับ”

      ผู้ชายหน้าตาน่ารักทำตาโตก่อนจะชี้ไปที่ประตูห้องพักที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

      “ห้องนี้ไงครับ ฮ่าๆผมก็มาหาแดฮยอนเหมือนกัน”

      “ฮ่าๆ บังเอิญจังเลยนะครับ”

      “แหะ/แหะ”

      ทั้งสองหัวเราะแห้งๆให้กันและกันก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

      พบแดฮยอนที่นอนกดรีโมทดูทีวีสบายใจเฉิบ พอเหลือบมาเห็นคนทั้งสองปุ๊บก็....

      “เค้กกก~~ “พุ่งชนทันที

      “ตู้มมม” ยองแจอัปเปอร์คัตสวนทันควัน

      “อ่อย อยากตายเรอะ!เจ็บนะทำไรของนายเนี่ยยองแจ”  ว่าพรางกุมคาง

      “งี่เง่า กินข้าวกินยาก่อนสิ”

      “ปั๊ดโธ่~-3-

      แดฮยอนโอดครวญก่อนจะโดนยองแจส่งค้อนให้วงใหญ่ จึงยอมเลิกทำตัวง๊องแง๊ง ยองแจนำกับข้าวและเค้กไปจัดใส่จาน

      โป๊กก!!

      “โอ๊ยยย อะไรอีกเนี่ยย”

      “ว่าไงท่าทางสบายดีนี่”

      “ฮะ ฮิมชานฮยอง มาไงอ่ะ”

      แดฮยอนพูดเสียงอ่อนเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน จะไม่ให้อ่อนได้ไงก็เจ้านายเขาคือ คิมฮิมชานเนี่ย!!!

      “อ้อ~~~~~~~ นี่ฉันมาดูลูกน้องสุดรักสุดสวาทของฉันไม่ได้เลยใช่ไหม๊?”

      อะไรคือสุกรักสุดสวาทล่ะนั่น

      แดฮยอนคิด

      “ทำหน้าอะไรของนาย”

      ฮิมชานว่าแล้วเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วยของดแฮยอน

      “แล้วเป็นไงมั้งอาการ เห็นว่าหนักเลยนี่ ไม่เป็นไรนะ”

      “อ่า ก็ดีขึ้นนะถ้าไม่นับที่ฮยองตบกะโหลกผมผ้าพันแผลปลิวเมื่อตะกี้”

      “ฮ่าๆๆๆ”  ฮิมชานหัวเราะเสียงดังโชว์ฝันกระต่ายน่ารัก   

      =_=

      หัวเราะทำไมนั่นเจ็บไม่ใช่เล่นเลยนะแถมรู้สึกว่าเลือดจะซึมๆซ่ะด้วยสิ

      แดฮยอนคิดบ่น

      “อ่ะทานข้าว”

      ยองแจเข็นรถวางถาดอาหารสำหรับคนไข้ที่มีอาหารละลานตามาให้แดฮยอน

      “คร้าบบบ”

      “เออ ดี...เฮ้ยยยย!! หะ หัวนายทำไมเลือดไหลโจ้กแบบนั้นล่ะ!

      ยองแจที่กำลังจะบ่นอะไรสักอย่าง พอเห็นเลือดที่กำลังไหลซึมลงมาจากหัวของแดฮยอนก็ตกใจกระชากหัวของแดฮยอนเข้ามาดูใกล้ๆ จนอาหารที่กำลังจะเข้าปากแดฮยอนอยู้แล้วนั้นกระเด็นกระดอนออกจากช้อนไปตกแหมะลงบนจานอย่างเดิม แอบกระเด็นออกจากจานด้วยนิดนึง....

      ยองแจพบว่าเลือดไหลจากปากแผลที่ยังปิดไม่สนิทของแดฮยอน จากแรงกระแทกครั้งก่อนที่ทำให้หัวของแดฮยอนโดนเหล็กที่คนนำมาทิ้งแถวนั้นบาดเข้าเป็นแผลกว้าง

      อ่า ไหลไม่หยุดเลยทำไงดีเนี่ย ยองแจคิดหนัก หานู้นหานี่มากดแผลให้แดฮยอน

      “โอ้ยยยยย นายจะฆ่ากันหรือยังไงเนี่ย”

      “อ๊ะ ....ขอโทษๆ ก็มันตกใจนี่!

      “ตกใจแล้วทำแรงทุกครั้งกับทุกคนเลยรึ”

      “ป่าวโว้ย” ยองแจว่างมือจากหัวแดฮยอน วิ่งไปที่ประตู

      “เฮ้ แล้วจะไปไหนล่ะนั่นน่ะ”

      แดฮยอนร้องเรียกยองแจที่เถียงเสร็จก็จะวิ่งออกจากห้องไปดื้อๆ

      “ไปเรียกคุณพยาบาล กินข้าวรอไป”

      ยองแจตอบเสียงดัง พรางทำหน้ามู่ทู่ชี้หน้าสั่งแดฮยอนแล้วเดินออกจากห้องไป

      พ้นหน้าประตูไปซักแป่ป ก้โผล่กลับมาอีกชี้หน้าแดฮยอนอีกครั้ง พูดว่า

      “อย่าไปไหนนะ”

      แล้วก็เดินออกไปอีกรอบ

      “....ไปเรียกทำไมกดกริ่งเอาก็ได้นี่นา”

      ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่งุดงงดีจริงๆแดฮยอนคิดพรางจับเอาอุปกรณ์ที่ใช้เรียกนางพยาบาลมาถือเล่น

      แดฮยอนคิดแล้วยิ้มโดยไม่รู้ตัว ........................

       ....ไม่รู้ตัวเลยว่าเลือดมันไหลบ่าลงมาหยดติ่งๆใส่ผ้าห่มสีขาวสะอาดของโรงพยาบาลซ่ะแล้ว

      ................

      ....

      หลังจากที่คุณพยาบาลสาวสวยเข้ามาเปลี่ยนผ้าผันแผลให้แดฮอยนเรียบร้อยแล้ว หล่อนทำท่าเหมือนไม่อยากออกจากห้อง เดินนวยนาดพรางจับโน้นจับนี่ จนยองแจทนไม่ไหวต้องจับเธอโยนออกไป(?) แน่หล่ะหนุ่มหล่อสามคนในพื้นที่แคบล้อมรอบหญิงสาวคนเดียว ฟินล่ะซิ..

      “เอ้า เค้ก” ยองแจ

      ยองแจยื่นช้อนไปจ่อปากแดฮยอน ตลอดสี่วันที่ผ่านมาแดฮยอนไม่สามารถขยับตัวเองได้เพราะซี่โครงเจ้ากรรมดันสำออยหักตั้งสองท่อน คุณหมอเลยผันตัวไว้ลุกไปไหนไม่ได้ ขาก็ขับไม่ได้เพราะหัวเข่าร้าว แต่แขนก็พอทำเองได้บ้าง

      ข้าวก็จับช้อนกินเอง แต่เพราะปากแผลเปิดตะกี้ทำให้คุณหมอยื่นเวลาออกไปอีกตั้งหนึ่งอาทิตย์แบบนี้ก็กลายเป็นสามอาทิตย์

       อย่างนี้ถ้าไม่ดูแลดีๆล่ะก็ยองแจก็คงไม่ได้หลุดพ้นสถานะลูกหนี้ง่ายๆ

      แดฮยอนมองยองแจที่พยายามจะดันช้อนเข้าปากเขา ด้วยสายตาอ่านยาก

      “ฉันว่าฉันน่าจะลุกได้แล้วนะ” แดฮยอนเริ่มขยับลุกขึ้นนั่งเอง

      “จิงดิ!!” ยองแจตะโกนด้วยความในใจทีมีจนล้นปรี่ รีบเข้าไปประคองให้แดฮอยนนั่งในท่าที่สบาย

       “ดีใจปานถูกล๊อตเตอร์รี่” แดฮยอนแขวะเข้าให้

      “ก็ต้องดีใจอ่ะสิ  อ่ะ กินเยอะๆ จะได้หายไวๆ”

      “เวอร์จิง”  แดฮอยนรับจานเค้กมากินเอง พรางคิด นี่ มันไม่ได้ห่วงอาการหรืออะไรในตัวเราเลยสินะ รู้งี้แกล้งลุกไม่ขึ้นก้ดีหรอก จะได้มีคนไว้ใช้นานๆกว่านี้

      ว่าแต่ในพื้นที่สี่เหลี่ยมนี้ไม่ได้มีแค่สองชีวิตนะเออ....

      ยังมีพ่อหนุมฟันกระต่ายที่นั่งงงว่าตกลงลูกน้องเขามีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ แล้วก็ได้ยินข่าวมาว่าเพิ่งจะเลิกกันเองด้วย แล้วไหงมีพยาบาลหนุ่มมาดูแลใกล้ชิดเป็นห่วงเป็นใยอาหารการกินปานมารดามันแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องหรอกแต่คนมันอิจฉา(อ้าว)หนุ่มโสดตลอดยีสิบสามปีแบบเขาเห็นคนอื่นมีคนมาดูแลใจมันก็หวิวๆ อยากมีบ้างไรบ้าง

      ปังงงง!!

      “สวัสดีดด   อ้าวมีแขกนี่” บังยงกุกนั้นเอง

      ฮิมชานตลึง คนอะไรมีมารยาทสิ้นดี เขาหันไปมองแล้วตำหนิในใจ

      แต่ทันใดนั้นที่ยงกุกสังเกตเห็นฮิมชาน จู่ๆเขาก็ค้างขึ้นมาทันที ตาเบิกกว้าง ปากอ้าพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง นิ้วก็ชี้ไปที่ฮิมชาน

      ทำเอาคนทั้งห้องงงกันไปตามๆกัน   จนแดฮยอนอดไม่ได้ที่จะพยายามเรียกสติของพี่ชายตัวเองกลับคืน

      “เฮ้ย พี่ พี่ยงกุก เป็นอะไรไปน่ะพี่”

      “คุณยงกุกเป็นอะไรครับ”  ยองแจเดินไปเขย่าที่แขนยงกุกเบาๆ

      “ระ ....”   มีเสียงออกมาจากปากพะงาบๆ นั้น

      ฮิมชานยังคงนั่งขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

      “ระ ....ระ.....”

      “ห้ะ  คุณว่าอะไรนะครับ?” ยองแจพยายามเอาหูเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังเสียงชัดๆ

      ฮิมชานทนไม่ไหว ไอ้เค้าถ้าเกิดอะไรขวางหูขวางตาข้างๆคาๆก็อยากทำให้มันจบๆเสร็จๆไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ยศสารวัตใหญ่ตั้งแตอายุยังน้อย เขาลุกขึ้นกะจะจัดหนุมานถวายแหวนเรียกสติคนตรงหน้าสักหน่อย แต่เขาเขยิบเข้าไปใกล้ ยงกุกกลับรู้สึกตัวและถอยหลัง จากนั้นก็ตะโกนประโยคที่ทำให้แดฮยอนและยองแจถึงกับอึ้งและฮิมชานต้องกลับไปนั่งส่องกระจกมองหน้าตัวเองทั้งคืน

      .........................

       

      .............
      (เนื่องจากไรต์นั้นง่าวมากๆน่ะค่ะ คือ ว่าตั้งใจจะแต่งเรื่องยาวแต่ดันไปกดเป็นเรื่องสั้น ตอนแรกก็สงกะสัย เอ๊ะ ทำไมมันเพิ่มตอนไม่ได้หว่า ฮืออออ และเพราะเหตุนี่กระผมจะขอหยุดไว้ที่ตรงนี้ในเรื่องนี้นะค่ะ และไปอ่านต่อที่ PP' 2 (B.A.Pyaoi) ซึ้งจะตอ่อเป็นตอนที่สามเลยนะค่ะ และจะไม่เผลอกดผิดอีกแน่นอนค่ะ =^=! ขอความกรุณาสำหรับคนที่ชอบงานของเรานะคะ กรุณาติดตามด้วยนะคะะะ ขอบคุณนะค่ะะ <3<3)

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×