คู่อสูรต่างโลก

8 ปีที่รอคอย

บ่มเพาะนักเขียนหน้าใหม่ เป็นโครงการที่ผมเห็นครั้งแรกในสกุลไทย ซึ่งผมบอกกับตัวเองว่า ผมจะต้องเข้าโครงการให้ได้ ผมจึงสมัครโดยไม่ลังเลแต่ว่า ไม่ผ่าน ผมจะต้องเจอคำนี้อีก 4 ครั้ง จนความมั่นใจแทบจะเหลือศูนย์ จนกระทั่งโครงการนี้ประกาศเป็นครั้งที่ 5 ซึ่งระยะห่างจากครั้งแรกคือ 8 ปี ตัดสินใจจะสมัคร ภรรยาผมได้บอกว่า

“ถ้าจะสมัครครั้งนี้ แล้วไม่ได้ พี่ต้องไม่เสียใจมากนะ” เพราะเธอทนเห็นผมเสียใจอีกไม่ได้แล้ว ก็ได้แต่รับปาก ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เลยว่าจะทำได้มั้ย ซึ่งผมผ่านรอบแรก ก็ดีอยู่หรอก แต่ไม่ได้ตื่นเต้นมาก เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ผ่านรอบแรก ผมบอกตัวเองครั้งนี้ คงจะเป็นครั้งสุดท้ายอยากพูดอะไรก็จะพูดนั่นล่ะ ผมไปแต่เช้าเหมือนทุกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอยู่รอบบ่าย! และรอเรียกชื่อ ซึ่งนักเขียนที่ผมหวังจะให้เป็นพี่เลี้ยงคือ ปองวุฒิ แต่วันนั้น ปองวุฒิไม่ได้อยู่สัมภาษณ์ แย่ล่ะสิ! งานนี้ตายแน่ พอเข้าไปสัมภาษณ์มีหลายคนที่คุ้นหน้านั่งอยู่ ผมแนะนำตัวอีกครั้ง ซึ่งพอคุณวีระพรได้ยินว่า ผมมีผลงานตีพิมพ์แล้ว ถึงกับอุทานว่า

“ห่ะ คุณจะมาอีกทำไม” ได้ยินแบบนี้ผมเลยตอบไปว่า

“แล้วทำไมไม่รับผมสักทีล่ะครับ” กลายเป็นว่าผมกับวีระพรพูดวนไปมาสักพัก พี่เก๋ หนึ่งในกรรมการเลยบอกว่า

“คือน้องคนนี้ เขาสมัครทุกปี สมัครคนแรกด้วยค่ะ”

ผมก็อึ้งสิครับ สมัครคนแรกเหรอ เฮ้ย! ผมสมัครตั้งแต่ส่งไปรษณีย์เลยนะ เป็นคนแรกตลอดเลยเหรอ แต่ก็ร่วงทุกปี หลังจากวันนั้นผมพยายามทำใจครับ มันยากนะ แต่ก็ต้องทำรับปากภรรยาเอาไว้แล้วนี่ จนถึงวันประกาศผล ครั้งนี้ผมผ่านครับ แบบดีใจมาก ถ้าวันรู้ผล ผมไม่ได้นั่งที่โต๊ะทำงาน คงจะกระโดดโลดเต้น ไปแล้วล่ะครับ

วันแรกของการอบรม ผมได้เสนอนิยายที่จะเขียนในโครงการคือ เรื่องคู่อสูรต่างโลก ซึ่งมีฉากเป็นแนวไทยโบราณ คุณปองวุฒิพี่เลี้ยงของผม ถามคำถามแรกคือ

“อยากเขียนเรื่องนี้เอง หรือว่าเขียนเอาใจโครงการ”

“อยากเขียนเองครับ”

หลังจากนั้น ปองวุฒิได้ชี้ให้ เห็นผมมีคำผิด การบรรยายที่ยังไม่ดีนัก ต้องปรับปรุงแบบเรียกว่าครั้งใหญ่เลยล่ะครับ และอยากให้ลองอ่านเพิ่ม และเขียนให้หลากหลายแม้จะเขียนแนวแฟนตาซี แต่ก็สามารถไปได้หลายทาง

นี่คือสิ่งที่ได้รับจากโครงการคือ ผมเห็นจุดอ่อนตัวเอง ได้มีเพื่อนร่วมทีมที่น่ารัก อย่างพี่เขม แป้ง พลอยที่คอยให้คำแนะนำ และกำลังใจมาตลอด

กิจกรรมที่จัดทั้งที่ โคราชและจันทบุรี ทำให้ผมได้เห็นโลกมากขึ้น และยังได้เจอนักเขียนชั้นครูที่ ได้ให้คำแนะดี ๆ มาเพื่อปรับใช้ แม้ผมจะไม่เข้าใจบางอย่าง แต่พี่เลี้ยงอย่างปองวุฒิก็แนะนำช่วยให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้น

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของโครงการ ซึ่งโครงการได้จัดทำหนังสือรุ่นให้ ผมเห็นผลงานของตัวเองและเพื่อน ก็ภูมิใจว่าตนได้เป็นส่วนหนึ่งในโครงการที่มีนักเขียนเก่ง ๆ หลายคน และปองวุฒิได้ ให้นิยามผมไว้ว่าเป็น บุคคลในตำนานของโครงการ เพราะผมสมัครทุกปี และเพิ่งได้ปีนี้ ผมเคยคิดว่าความพยายามของผมเป็นหมันแต่วันนี้เข้าใจแล้ว ว่าความพยายามไม่มีทางเป็นหมัน ผมขอบคุณโครงการนี้ ที่สำคัญขอบคุณปองวุฒิที่ ไม่เปลี่ยนผม แต่มาเสริมสร้างผมให้สมบูรณ์