คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : sf | a couple bracelet
A Couple Bracelet
“งานเริ่มกี่โมง”
ออกัสถามผมระหว่างที่กำลังขับรถวนหาที่จอดในห้างดัง วันนี้ผมมีงานแต่กัสไม่มี เขาเลยอาสาขับรถมาส่งแล้วรอรับผมกลับบ้านด้วยกัน
“คิวเราเริ่มห้าโมง” ผมบอก ยัดขนมที่เขาซื้อมาทิ้งไว้ในรถใส่ปากไปด้วย
“แล้วบีมมาป่ะ”
กัสถามโดยไม่มองหน้าผม น้ำเสียงที่ใช้เรียบนิ่งธรรมดาแบบที่ถ้าคนอื่นได้ยินคงไม่สงสัยอะไร แต่ผมรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“มาดิ ถามทำไม”
“เปล่า ก็ถามเฉยๆ”
“จริงอ่ะ”
ผมหรี่ตามอง หัวเราะขำนิดๆเมื่อกัสหันหน้ามามองผมแล้วรีบหันกลับไปมองถนนตรงหน้าอย่างไว ผมไม่เซ้าซี้อะไรต่อ รอจนกัสหาที่จอดรถได้และกำลังจะดับเครื่องถึงค่อยพูดออกมา
“จะไม่ไปด้วยกันจริงๆอ่อกัส”
“ไม่อ่ะ ไปทำไม งานเงินไม่ใช่งานเราสักหน่อย”
“อุตส่าห์ขับรถตามมาส่งถึงที่แล้ว ไม่ได้อยากมาเฝ้าหรอครับ” ผมถามล้อๆ มองออกัสที่กลอกตาไปมาอย่างคนมีพิรุธแล้วก็อดขำไม่ได้ ออกัสดูออกง่ายจะตาย คิดอะไรเขาก็แสดงออกแบบนั้น ติดแค่เป็นคนไม่ค่อยพูด คนเลยคิดว่าเขาเป็นคนนิ่งๆ ไม่แสดงออกอะไร
อย่างเช่นวันนี้ .. จริงๆตารางงานของผมเลิกไม่ดึกอยู่แล้ว เสร็จแล้วขึ้นบีทีเอสกลับไปบ้านกัสด้วยตัวเองยังได้เลย แต่เขาก็เอ่ยปากบอกจะมาส่งแล้วรอรับกลับด้วย เหตุผลเดียวของการกระทำนี้ก็คงจะเป็น .. บีม ที่เขาถามถึงเมื่อกี้นี้ไง
“ใครอยากมาเฝ้า พูดดีๆนะไอ้เงิน”
“ปากแข็งว่ะ”
ผมยกมือขึ้นเขี่ยปากแดงๆเล่นอย่างหยอกล้อ กัสเลยอ้าปากงับนิ้วผมเข้าให้
“ทะลึ่งละ”
“ไม่แกล้งก็ได้ ตกลงเอาไง ลงไปด้วยกันเปล่า”
“ไม่ไป ก็บอกว่ามาส่งเฉยๆ” กัสพึมพำ “เดี๋ยวรออยู่ในห้างนี่แหละ เสร็จแล้วโทรมาละกัน”
“ไปไปจริงหรอ ดูชุดที่ต้องใส่วันนี้ดิ ไม่หวงหน่อยหรอ”
กัสหรี่ตามองผมแล้วกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจเมื่อผมเปิดรูปเสื้อผ้าที่ทีมงานส่งมาในไลน์ให้ดู ไม่มีไรมากหรอกครับ ก็แค่เสื้อสีขาวที่ถูกตัดให้เป็นเสื้อแขนกุดเท่านั้น แต่คนขี้หวงอย่างออกัสน่ะไม่พอใจแหงๆ ยิ่งรู้ว่าบีมมาด้วยนะ หึหึ ผมมั่นใจว่ายังไงเขาก็หงุดหงิดร้อยเปอร์เซ็นต์ แค่รอดูว่าเขาจะพูดออกมารึเปล่าก็เท่านั้นเอง
“ไม่”
“ปากไม่ตรงกับใจ”
“อะไร”
“ปากบอกว่าไม่หวงๆแต่คิ้วนี่ขมวดจะเป็นปมอยู่แล้วครับคุณ ไม่รู้ตัวเลยหรอ”
ผมพูดจบกัสก็ยกมือขึ้นจับคิ้วตัวเองทันที พอรู้ว่าตัวเองขมวดคิ้วอยู่จริงๆก็เบะปากใส่ผมซะงั้น
“หวงแล้วทำไรได้อ่ะ ก็งานเงินนี่”
“หวงก็บอกว่าหวงดิ เราชอบ”
“ไอ้บ้า”
“น่ารัก”
“ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดไม่ทัน”
กัสเปลี่ยนเรื่อง นิสัยปากแข็งของเขาแก้ยังไงก็แก้ไม่หายสักที จริงๆผมเป็นคนตรงๆนะ แบบคิดยังไงก็พูดออกไปเลย ชอบให้แฟนแสดงออกกับผมมากๆแบบนั้นด้วย หวงคือหวง หึงคือหึง รักคือรัก จบ แต่กับกัสไม่ใช่เลย เพราะเขาไม่พูดเลยเดายากว่าคิดอะไรอยู่ ต้องสังเกตเอาจากการกระทำเท่านั้น
แฟนคลับชอบบอกว่าผมเหมือนเด็ก ในขณะที่กัสดูเป็นผู้ใหญ่
แต่พวกเขาไม่รู้หรอกครับ คนที่เด็ก แถมยังเป็นเด็กเอาแต่ใจน่ะคือออกัสต่างหาก
“เดี๋ยว”
กัสคว้าข้อมือผมเอาไว้ตอนที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถ พอหันหน้ากลับไปหาก็เห็นเขานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด กัดริมฝีปากแน่นอย่างลืมตัว
“หือ?”
“สร้อย..”
“..?”
“สร้อยข้อมือ”
“…”
“ใส่ด้วย”
ผมนิ่งไปนิดก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อนึกได้ว่าเขาพูดถึงอะไร สร้อยข้อมือสายหนังที่เราซื้อมาใส่คู่กันนั่นไงครับ ของกัสสีเทา ของผมสีดำ ผมพกตลอดแต่ก็ใส่บ้างไม่ใส่บ้างเพราะบางทีเหงื่อออกมันจะคัน เลยถอดเก็บไว้ กัสเองก็ไม่ได้อะไร เพราะเขาก็ไม่ค่อยใส่เหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเขาบังคับให้ผมใส่ น่ารักเนอะ
“นี่คือการแสดงความเป็นเจ้าของป่ะ”
“พูดมาก”
“ใส่ให้หน่อย” ผมหยิบสร้อยข้อมือยื่นให้เขา กัสรับไปแล้วพึมพำเบาๆประมาณว่าใส่เองไม่เป็นหรือไง แต่ก็ยอมหยิบมันมาใส่ให้ผมอยู่ดี มือนิ่มๆจับมือผมเอาไว้แล้วใส่มันให้ผมอย่างตั้งใจ เสร็จแล้วก็เงยหน้ามายิ้มให้ เห็นแล้วอดใจไม่ไหวเลยยื่นหน้าเข้าไปจูบสักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว จูบไปแกล้งกันไปอยู่สักพักจนใกล้ถึงเวลากัสก็สะดุ้งแล้วผลักอกผมออก
“รีบไปได้แล้วไอ้เสี่ย”
“คร้าบ เดี๋ยวเสร็จแล้วโทรหานะ”
“เออ” กัสพยักหน้ารับ มองผมที่กำลังจะลงจากรถนิดนึงแล้วรั้งแขนผมไว้ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
“ไปทำงานก็ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องหว่านเสน่ห์มากนักล่ะ อย่าให้รู้ว่าจะหาซ้อเล็กให้แฟนคลับนะ ไม่งั้นตายแน่”
ซ้อเล่นโหดขนาดนี้
ใครจะไปกล้าล่ะครับ!
- - - END - - -
ฟิคเรื่องนี้ inspired by ทวิตนี้ค่ะ ; ////;
ฝากด้วยนะคะ ♥
ความคิดเห็น