[ShortFic: Red Velvet] So long - SeulRene feat.ChoMi

ลำดับตอนที่ #2 : EP 2 : Sercet - The End -

วันรุ่งขึ้น ในห้องของซึลกิ สองพี่น้องกำลังช่วยกันเก็บของอย่างตั้งใจ

จนในที่สุดทั้งซึลกิและซูยองน้องสาวก็มายืนอยู่หน้าบ้าน

ร่างสูงยืนกวาดสายตาเก็บทุกรายละเอียดของบ้านหลังนี้ไว้ในความทรงจำ

 

 

"แม่คงเสียใจและคิดถึงเราน่าดูถ้าเราไปแบบนี" ร่างสูงคิดในใจ

"ในเมื่อไปแล้วแกก้อไม่ต้องกลับมาเลยนะ!!!!" เสียงผู้เป็นแม่ตะหวาดไล่หลัง

 

 

ซึลกิทิ้งกระเป๋าใบใหญ่ลงบนโซฟามือพรางหยิบของกินตรงหน้าขึ้นมากินอย่างไม่สนใจใคร

เวนดี้มองอยู่สักพักจึงเอ่ยปาก

 

"ซึลกิ..แกแน่ใจแล้วหรอที่ออกมาจากบ้านแบบนี้อ่ะ"

"อื้อ แน่ซะยิ่งกว่าแน่ ยิ่งตอนนี้ไม่ต้องฟังเสียงบ่นชั้นยิ่งรู้สึกว่ามันดี"

"มีให้บ่นอ่ะดีแล้ว ถ้าไม่มีแม่อย่างชั้น สักวันแกจะรู้สึก" ซึลกิมองเพื่อนที่หน้าเศร้าลงไป

"เวนดี้ ชั้นขอโทษ"  ซึลกิเสียงอ่อน

รู้สึกอยากตบปากตัวเองที่พูดสะกิดใจเพื่อนออกไปแบบนั้น

เพื่อนสาวพยักหน้าพร้อมลุกขึนยกกระเป๋าไปไว้ในห้อง

ซึลกิเดินถือของที่เหลือตามเข้าไป

"ขอบคุณนะที่คอยเป็นเพื่อนที่ดีให้ชั้นตลอดมา" ซึลกิทำหน้าซึ้ง

"ไม่เป็นไรหรอก แต่แกเลิกทำหน้าแบบนี้ได้มั๊ย ชั้นขนลุก" เวนดี้ลูบแขนที่ตอนนี้ขนลุกชูชัน

"โธ่...ก็อยากมีโมเม้นต์เพื่อนที่ดีบ้างไงเล่า"

"แหมะ..เอาเถอะ ชั้นเข้าใจน่า รีบอาบน้ำซะ คืนนี้ชั้นมีเรื่องจะบอกแก และพรุ่งนี้แกต้องทำมัน"

 

 

 

- เช้าวันต่อมา -

 

 

ร่างสูงบิดกายไปมาบนที่นอนนุ่มท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเช้า

"วันนี้คือวันเริ่มต้นที่ดีโดยไม่มีเสียงบ่น" แล้วเดินหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์

 

 

เป็นครั้งแรกที่สองสาวสวยอย่างซึลกิและเวนดี้เดินตบเท้าเข้าโรงเรียนพร้อมกัน

ตลอดทางมีทั้งสายตาและเสียงซุบซิบจากแฟนคลับของทั้งคู่ ซึลกิเองแม้จะรู้ตัวว่าเป็นสาวป๊อบแต่ก็ยังไม่ชิน

ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องตกอยู่ในสายตาคนอื่นตลอดเวลา

 

 

"ทำไมวันนี้หน้าตาสดใสจังเลยซึลกิ" เสียงใสเอ่ยถาม

ซึลกิเดินเข้าไปนั่งแล้วหันจับจมูกคนข้างๆ

"เพราะว่าชั้นเป็นอิสระแล้วไงล่ะ" ยิ้มหวานให้กับคนที่เอ่ยคำถาม

"งั้นแบบนี้ชั้นก็ไปนอนที่ห้องกับซึลกิได้แล้วใช่มั๊ย?" สาวเสียงใสทำแบ๊วเข้ามาเกาะแขนอ้อน

"แน่นอน เธอจะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ" ซึลกิตอบ

"ซึลกิใจดีจังเลย รู้ตัวมั๊ย" ยุนโบมีกระเถิบเข้ามากอดแขนซึลกิไว้แน่นกว่าเดิม

"หวานขนาดนี้ จะกินกันแทนข้าวเช้าเลยมั๊ย?" เวนดี้ที่เดินถือจานขนมปังมาแขวะ

 

 

ย้อนกลับไปเมื่อคืน หลังจากที่ซึลกิอาบน้ำเสร็จแล้ว เวนดี้เริ่มเปิดประเด็น

"ซึลกิ โบมีทะเลาะกับโชรงอีกแล้ว"

"อีกแล้วหรอคู่นี้ คราวที่แล้วแกก็โดนน่วมเลยนี่ที่ไปเล่นละครตบตาให้โบมีน่ะ"

ร่างสูงหัวเราะร่วนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา พรางยกแก้วนมอุ่นๆขึ้นดื่ม

 

 

"ก็เออไง เมื่อเย็นโบมีก็มาขอร้องชั้น แต่ครั้งนี้ชั้นเลยเสนอให้แกช่วยแทน"

พรวดดดดดดด นมอุ่มๆถูกพ่นออกมาจากปาก

"อะไรนะ!!!!! ทำไมแกไม่ถามชั้นก่อนวะ??"  ซึลกิโวยวาย

"ถือว่าแลกกันที่ชั้นให้แกมานอนละกัน นะน๊าาานะ"

เมื่อเอ่ยแบบนี้ ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจยาว เพราะตัวเองมารบกวนเพื่อนจริงๆ

 

 

 

คู่นี้ทะเลาะกันประจำ ทะเลาะกันทีไร ยุนโบมีก็ต้องแกล้งทำเป็นคบคนใหม่อยู่เรื่อย

ครั้งที่แล้วแทยอนเป็นคนช่วยเล่นละครตบตา พัคโชรงเองก็รู้แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้

คราวนั้นเวนดี้โดนเหวี่ยงกระแทกกำแพง จนระบมเป็นอาทิตย์....

 

 

 

"โบมีอ้าปากสิ ชั้นป้อน" ซึลกิฉีกขนมปังแล้วป้อนขนมให้หญิงสาว

โบมีแกล้งงับนิ้วซึลกิเบาๆ แต่สายตามองไปอีกทางแบบเชิ่ดๆ

"ชั้นว่าเนียนไปแล้วมั้งซึลกิ" เวนดี้แอบกระซิบ

"นั่นสิ.. ให้ทำแบบนี้ชั้นเองก็เริ่มลำบากใจแล้วนะโบมี" เป็นซึลกิที่พูดบ้าง

"ช่วยชั้นอีกนิดนึงนะ ดูโชรงสิ เริ่มฟึดฟัดแล้ว"  ว่าแล้วโบมีก็กระชับกอดแน่นขึ้น

"แต่ชั้นอาจจะโดนโชรงเค้า......."  ซึลกิเสียงอ่อยพรางเหลือบมองไปอีกฝ่ายอย่างหวาดๆ

 

 

 

จุ๊บ...

 

 

 

โบมีบรรจงจูบแก้มขาว อีกคนกลับสะดุ้งเฮือก

โชรงบีบกระป๋องโค้กด้วยอารมณ์โกรธจนมันบูดบี้

เวนดี้เหลือบไปมองสายตาฝั่งตรงข้ามทันที พร้อมลุกขึ้นหยิบถาดข้าวเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆ

"ตายแน่ชั้น โบมีเธอเล่นแรงไปมั๊ย!!!" ซึลกิพูดพรางมองหน้าโชรงที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาตัวเอง

ไม่ทันขาดคำ โชรงก็เข้ามาประชิดตัว ดึงโบมีคนรักออก 

"อย่ายุ่งกับแฟนของชั้น!!!!!"  แล้วเหวี่ยงหมัดไปเต็มมุมปากของซึลกิ จนร่างสูงกระเด็นลงไปนั่งกับพื้น

 

 

 

 

- ที่ห้องพยาบาล -

 

 

"อูยยย เบามือหน่อยสิจูฮยอน" ซึลกิเอียงหน้าหลบสำลีที่กำลังเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก

"สำออย... ก่อนทำทำไมไม่รู้จักคิด"  หญิงสาวหมั่นไส้

"ชั้นก็รู้ แต่ทำยังไงได้ เวนดี้ถือว่าแลกกันที่ชั้นไปนอนบ้าน และอีกอย่างโบมีก็ยอมติวหนังสือให้ชั้นด้วย"

หลังจบประโยค จูฮยอนวางที่คีบสำลีลงอย่างแรง

"ทำไมต้องให้โบมีติวให้ด้วยล่ะ ชั้นก็ติวให้เธอได้ ชั้นฉลาดกว่ายัยนั่นตั้งเยอะ" ซึลกิมองแล้วส่ายหน้า

"ไม่อ่ะ เธอติวให้ชั้นทีไร ชั้นอดใจแกล้งเธอไม่ได้ทุกที โบมีน่ะดีแล้ว"

"ตามใจ อยากโดนโชรงต่อยอีกรอบก็ตามใจ..."  ร่างบางลุกขึ้นหยิบผ้าโยนใส่หน้าซึลกิแล้วเดินหนีไป

ซึลกิมองตามอย่างอึดอัดใจ

 

 

ใกล้ถึงสอบปลายภาคแล้ว ที่ห้องสมุดเต็มไปด้วยนักเรียนที่มานั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบ

และเป็นที่เดียวที่ซึลกิสามารถมาหาจูฮยอนพบ เบจูฮยอนคือนักเรียนระดับหัวกระทิ

แต่น่าแปลกที่หัวกระทิอย่างจูฮยอน จะคอยตามเด็กห้องบ๊วยอย่างคังซึลกิ

 

 

ซึลกิเดินลูบมุมปากอีกข้างของตัวเองแล้วตรงมาหาจูฮยอน พร้อมหนังสือวางกระแทกตรงหน้าหญิงสาว

จนต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างหงุดหงิด

"ติวหนังสือให้หน่อย" จากที่หงุดหงิดก็นึกขำ ปากช้ำมาอีกข้าง คงโดนโชรงเล่นงานมาอีกแน่ๆ

"ชั้นไม่ได้ชื่อ ยุนโบมี" พูดตวัดปลายเสียง  ร่างสูงชี้นิ้วไปที่มุมปากช้ำ

"ดูปากชั้นนี่"

"ก็เตือนแล้ว"  ซึลกิทิ้งตัวลงข้างๆไม่โต้เถียง

"ชั้นขอโทษ..."  ร่างสูงพูดเสียงอ่อยไม่สบตา 

 

 

 

"............."

 

 

 

"ชั้นขอโทษ.. ที่ไม่เชื่อเธอ"  หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มตาหยีแทนคำตอบ

 

 

 

 

- สองชั่วโมงผ่านไป -

 

 

"สนใจบริการพิเศษ ติวหนังสือให้ที่ห้องมั๊ยคะ?" จูฮยอนเดินออกจากห้องสมุดพร้อมซึลกิ พูดทีเล่นทีจริง

"ไม่อ่ะ แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายแล้ว กลับห้องไปจะนอน" ซึลกิดึงรองเท้าของจูฮยอนออกมาวางให้หญิงสาวใส่

 

 

ตั้งแต่เด็กถึงซึลกิจะชอบแกล้งจูฮยอนตลอด แต่ก็เป็นซึลกิคนนี้แหละที่คอยดูแลจูฮยอนเสมอ

ร่างบางจับใส่คนด้านล่างเพื่อพยุงตัวเองใส่รองเท้า แล้วก็แปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายหัวเราะ

"ขำอะไร?" จูฮยอนถามอย่างอายๆ

"ชั้นกำลังคิดถึงตอนที่เธอฉี่ราดแล้วจับไหล่ชั้น ถอดกางเกงใน" ร่างบางได้ยินก็หน้าแดง

"ตอนนั้นมัวแต่พาเธอตามหาแม่บ้านเพื่ออบกางเกงในให้แห้ง กลับมาอีกทีก็หมดเวลาของว่างแล้ว" ซึลกิพูดขึ้นมาด้วยสายตาบ่งบอกถึงความสุข

"จำได้ละเอียดไปมั๊ย หื้อ"  จูฮยอนพูด ซึลกิยิ้มรับ

 

 

ระหว่างทางที่กลับบ้าน เวนดี้ขอแยกตัวกลับไปก่อน ส่วนซึลกิก็เดินไปส่งจูฮยอนที่บ้าน

ตลอดทางก็คุยกันทั้งเรื่องสมัยเด็กที่ถูกซึลกิแกล้งอยู่ตลอด

แม้โตมา ซึลกิจะแกล้งน้อยลงไป แต่จูฮยอนก็ยังคอยอยู่ใกล้ซึลกิเสมอ จนดูเป็นเรื่องปกติ

และก็ไม่แปลกถ้าจะถูกคนที่โรงเรียนมองว่าเป็นคู่รักกัน

แต่ซึลกิจะคอยปฏิเสธเสมอ หากเป็นจูฮยอนที่นิ่ง

เดินพูดคุยกันมานานจนสุดท้ายทั้งคู่ก็หยุดยืนอยู่หน้าจุดหมายปลายทาง

 

 

"อีกสองวันก็จะสอบแล้วอ่ะ คืนนี้ให้ชั้นไปติวหนังสือให้เอามั๊ย?"  จูฮยอนยิ้มอ่อนโยน

"ไม่เป็นไร โธ่..ถึงชั้นจะดูเป็นหมีทึ่ม ชั้นก็เอาตัวรอดมาได้ทุกทีล่ะน่า"  แต่ร่างบางไม่ฟังเสียงทักท้วง

"เจอกันตอนสองทุ่มนะ" ร่างบางย้ำความตั้งใจ  ซึลกิยืนสบตานิ่ง ไม่วายใจอ่อน

"อือ ตามนั้นก็ได้"

จูฮยอนพยักหน้าแล้วยิ้มร่าเริงเข้าบ้านไป โดยมีซึลกิยืนมองจนปิดประตูสนิท

"ตั้งแต่บอกว่าจะให้โบมีติวหนังสือให้ ยัยนี่ก็ดุชะมัด"  พูดถึงคนที่เพิ่งเข้าบ้านไปพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

 

 

เมื่อถึงเวลานัด จูฮยอนมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง สายตาจ้องมองประตูอยู่ชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจเคาะเรียก

"อ้าว.. จูฮยอน เข้ามาก่อนสิ ซึลกิมันกำลังอาบน้ำอยู่อ่ะ" เวนดี้พูดต้อนรับพรางพยักหน้าไปทางห้องน้ำ

"รบกวนหน่อยนะ"  จูฮยอนยิ้มหวาน หอบหนังสือเดินตรงไปที่ห้องรับแขก  เวนดี้เดินตามมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

ทั้งคู่พูดคุยเรื่องทั่วไปบ้าง เรื่องเรียนบ้าง รอเวลาที่คนในห้องน้ำจะออกมา

"เห็นซึลกิเคยบอกว่าเวนดี้แอบชอบโบมี?"  จูฮยอนถามแทงใจ อีกฝ่ายได้ยินคำถามก็หน้าแดง

"ก็แค่ข่าวลือ"  เวนดี้ไม่สบสายตา หน้าแดงร้อนผ่าว 

จูฮยอนเอื้อมมือไปหยิกแก้มเวนดี้เบาๆ พอดีจังหวะที่ซึลกิออกมาจากห้องน้ำ ภาพตรงหน้าทำอารมณ์หล่นวูบแปลกๆ

"เอ่อ...ชั้นอาบน้ำเสร็จแล้ว ขอโทษที่้ต้องขัดจังหวะ" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ

ไม่เคยเห็นจูฮยอนถูกเนื้อต้องตัวใครมาก่อน ถึงเวนดี้จะเป็นเพื่อนก็เถอะ แต่ทำไมชั้นถึงรู้สึกไม่พอใจ...

 

 

"ก็นั่งคุยกันรอเธอนี่แหละ แต่งตัวเสร็จแล้วเรียกด้วยนะ" ร่างบางพูดเสียงใส

"อือ"  ร่างสูงกระทืบเท้าเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดัง

"อะไรของมัน" เวนดี้พรึมพรำคนเดียว ก่อนหันมาหาจูฮยอน

"เธออาบน้ำมายังเนี่ย?"  ร่างบางส่ายหน้าแทนคำตอบ

"ในห้องซึลกิก็มีห้องน้ำนะ ไปอาบได้"  เวนดี้เลิกคิ้วบอกทาง

"แต่ข้างนอกนี่ก็มีห้องน้ำ ทำไมชั้นต้องอาบในห้องซึลกิอ่ะ"  ร่างบางเอียงสงสัย

"เพราะชั้นก็จะอาบเหมือนกัน อีกอย่างเธอจะได้รีบอาบแล้วมาติวหนังสือเร็วๆไง" เวนดี้อธิบาย

จูฮยอนพยักหน้ารับ พร้อมจัดการเก็บของก่อนเดินไปทางห้องของซึลกิ เวนดี้มองตามพร้อมยิ้มส่ง

 

 

"เบจูฮยอน... ทำไมชั้นจะดูไม่ออกว่าเธอคิดยังไงกับซึลกิ"

เวนดี้คิดพรางทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม คิดถึงเรื่องในอดีตพร้อมรอยยิ้มบนหน้า

 

 

 

 

"ทำไมไม่จำซักที สามรอบแล้วนะซึลกิ!!!"  ร่างบางขึ้นเสียง

"ชั้นโง่ไง"  ร่างสูงเถียง พรางหันหน้าหนี

"เธอไม่ตั้งใจเอง" ร่างบางขมวดคิ้ว

"ไม่เอาแล้ว ไม่อยากติวแล้ว ง่วง!! อยากนอน" ร่างสูงลุกออกจากโต๊ะอย่างเอาแต่ใจ

ทิ้งให้อีกคนนั่งถอนหายใจ อ่านหนังสือเพียงลำพัง

"ทิ้งกันไปนอนง่ายๆแบบนี้เลยหรอซึลกิ" ร่างบางบ่นกับตัวเอง พรางหยิบหนังสือของตัวเองขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ

 

 

 

 

ผ่านไปหลายชั่วโมง ร่างบางขยี้ตาด้วยความง่วงพร้อมปิดหนังสือ ลุกเดินไปที่เตียงนอน

แล้วสายตาก็มองไปทางซึลกิที่นอนตะแคงหันมาทางนี้พอดี สมหายใจสม่ำเสมอ

"น่ารักจัง" ร่างบางยิ้มหวานกับภาพตรงหน้า ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้

มองสำรวจตั้งแต่หัวจรวดปลายเท้า สัมผัสถึงหลายอย่างที่เปลี่ยนไป

 

 

"เธอนี่ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักนะซึลกิ"  จูฮยอนเม้มปากแน่น เอื้อมมือไปเสยผมที่ปรกหน้าเผยให้เห็นหน้าหวานชัดเจน

แก้มเนียนชมพู ลูบไล้เบาๆ จนร่างสูงรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นช้าๆ

"จูฮยอน?"

"เอ่อ...ขอโทษนะ ชั้นทำให้เธอตื่นเลย นอนต่อเถอะ" ร่างบางทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ร่างสูงเขยิบที่ให้ด้วยความตกใจ 

"ด ด เดี๋ยวชั้นไปนอนตรงนู้นดีกว่า เธอจะได้ไม่เบียด" นิ้วชี้ไปทางโซฟาริมหน้าต่าง พรางจะดันตัวเองลุกขึ้น

แต่มืออุ่นของจูฮยอนรีบคว้าไว้ทันควัน

"ซึลกิ...."  ร่างบางเอ่ยชื่อเสียงเบา

"อะไรหรอ?"  ร่างสูงเลิกคิ้ว ตอนนี้หัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว 

"กอดชั้น... ได้มั๊ย?"  ความเงียบผ่านเข้ามาแทนที่ทุกคำพูด 

 

 

 

 

"..........."

 

 

 

 

 

แทนคำตอบซึลกิล้มตัวนอนแล้วดึงร่างบางเข้ามากอด จูฮยอนขยับตัวเข้าซุกใต้อกอุ่น แอบอมยิ้มด้วยความดีใจ

... ชั้นไม่ต้องวิ่งตามหลังเธออีกแล้วใช่มั๊ยซึลกิ ถ้าชั้นพูดความในใจของชั้นไปตอนนี้ เธอจะยอมรับมันได้มั๊ย?

ชั้นไม่สามารถเก็บมันได้อีกต่อไปแล้ว ...  ภายในใจของจูฮยอนตอนนี้ร้อนรุ่มไปหมด

 

 

"ซึลกิ..."  จูฮยอนเงยหน้ามองคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่

"หืม...?"  ซึลกิก้มลงมาสบสายตา

"ซึลกิมีใครอยู่ในใจแล้วหรือยัง?"  สายตารอคำตอบอย่างมีหวัง

"ชั้นจะมีใครได้ยังไง ถ้าชั้นมีคนอื่นแล้วใครจะคอยดูแลเธอล่ะ"  ร่างสูงพูดพร้อมกำชับกอดให้แน่นขึ้น

"ชั้นดูอ่อนแอมากเลยหรอ?"  ร่างบางผละตัวออกมาเล็กน้อยพอให้เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย

"เฉพาะในสายตาชั้น"

"ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะขอให้ซึลกิดูแลชั้นแบบนี้ตลอดไปได้มั๊ย?" สบตาคมอีกครั้ง

"หมายความว่าไง?"  ซึลกิเลิกคิ้ว

"ชั้นรักซึลกิ ชั้นรักซิลกิรักมานานแล้ว"  พูดไปแล้ว ชั้นพูดมันไปแล้ว

 

 

 

 

"..........." 

 

 

 

 

ซึลกิสบตานิ่ง ยิ่งทำให้จูฮยอนร้อนรน กลัวคำตอบที่จะได้ยินต่อไป

 

 

 

 

 

"ชั้น...."  ร่างสูงกลืนคำพูดที่เหลือลงคอ ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกไปดีมั๊ย

 

 

 

 

 

"..........." น้ำตาคลอขึ้นที่ตาของร่างบาง กลัวเหลือเกินกับคำตอบที่รอฟัง

 

 

 

 

 

"ชั้นพอรู้คำตอบแล้วล่ะซึลกิ คิดซะว่าชั้นไม่ได้..."  ก่อนจูฮยอนจะพูดจบ ร่างสูงรีบกดริมฝีปากลงไปแทนคำตอบ

 

 

 

 

 

"รัก...ชั้นรักจูฮยอน"  ซึลกิพูดทั้งที่กอดร่างบางแนบแน่น

 

 

 

 

"ชั้นสัญญาจูฮยอน..ว่าชั้นจะคอยดูแลและปกป้องเธอตลอดไป"

 

 

 

 

จูฮยอนแนบหน้าเข้ากับอกอุ่น แนบสนิทจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกับเธอ

ก่อนหลับตาลงในอ้อมกอดอุ่นของคนรัก เช่นเดียวกับซึลกิที่หลับตาลงพร้อมความสุขที่ล้นหัวใจ

 

 

 

- The End -


Talk :  มาลงตอนจบให้แล้วนะคะ ยังไม่กล้าแต่งอะไรยาวๆ กลัวดองค่ะ -0-
ขอบคุณทุกๆคนเข้ามาอ่าน และทุกๆคอมเม้นท์เลยนะคะ
ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่าาา *0*