ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP1 : Do You Know?
- ณ โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง -
ท่ามกลางอากาศอบอุ่น กลางสนามเด็กเล่นของโรงเรียน เด็กน้อยสองคนกำลังสนุกสนานกับเวลาพัก
"ทำไมซึลกิชอบเล่นอะไรเลอะเทอะจัง!!"
"แล้วจะทำไมล่ะ?" พร้อมเดินตรงไปหาเด็กสาวตัวเล็กที่ทักตัวเอง
"ไม่เอา.. อย่ามาใกล้เค้านะ อี๊ๆ" เด็กสาวยกมือกันพร้อมถอยหลังหนีเด็กมอมแมมที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มดื้อ
"จูฮยอนจ๋า..จะหนีเค้าไปไหน นี่แน๊.." กระโจนกอดเด็กหญิงผมเปียตัวน้อยไร้ทางสู้
"คุณครูขา ซึลกิแกล้งหนูอีกแล้ว ฮือๆ" เด็กสาวดิ้นหลุดจากอ้อมกอดเข้าไปหลบข้างหลังคุณครู
"แกล้งเพื่อนอีกแล้วนะ คังซึลกิ" คุณครูนั่งข้างเด็กน้อยขี้แยมองด้วยแววตาอ่อนโยน
"เปื้อนหมดเลย..ฮือๆ" มือน้อยปาดน้ำตาเปลี่ยนเป็นขยี้ตาไปมา
"ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เปื้อนแค่นี้ซักออกได้ คังซึลกิ!! มาขอโทษจูฮยอนเดี๋ยวนี้นะ!!" คุณครูสั่งต้นเหตุที่ยืนอยู่ไม่ไกล
ซึลกิหน้านิ่งก้าวขาเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าของจูฮยอน
"ชั้น...ขอ... แบร่~~" พูดไม่ทันจบซึลกิก็แล่บลิ้นก่อนวิ่งหนีออกไป
"อ๊ะ...ซึลกิจะไปไหน .. รอเค้าด้วย" เด็กน้อยวิ่งตามออกไป ครูสาวมองแล้วส่ายหน้าอ่อนใจ
"เดี๋ยวก็ร้องไห้กลับมาอีก ถูกเค้าแกล้งเท่าไหร่ก็ไม่เข็ด ตามเค้าไปทุกที เห้อออ"
- หลังมื้ออาหารกลางวัน -
"เอาล่ะได้เวลานอนกลางวันแล้วนะจ๊ะเด็กๆ ใครไม่หลับครูไม่ให้ทานของว่างนะ" เป็นการหลอกล่อที่ได้ผลเสมอ
เด็กทุกคนรีบหลับตาลงทันที ครูสาวมองเหล่าเด็กน้อยนอนนิ่งแล้วอมยิ้ม
ก่อนหันหลังกลับเดินไปยังโต๊ะเพื่อตรวจกระดาษที่มีฝีมือการพับสีของเหล่าเด็กนักเรียนในชั้น แต่ก็ต้องแปลกใจ
เมื่อมีเด็กน้อยอีกคนที่ไม่ยอมนอน ยืนกอดหมอนอยู่ด้านหลัง
"มายืนกอดหมอนอะไรตรงนี้จ๊ะจูฮยอน" ครูสาวถาม
เด็กน้อยยืนสบตานิ่ง สายตาบ่งบอกถึงความต้องการบางอย่าง
"มาๆ เดี๋ยวครูพาไปนอนนะ" ครูสาวจูงมือเด็กน้อย แต่มือน้อยนั้นขืนต้านแรงไว้ จนครูสาวต้องหยุดหันกลับมามอง
"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?? ... หรือว่าจะเข้าห้องน้ำ??" เด็กน้อยส่ายหัวรวดเร็ว
"คือ..เอ่อ..คือหนูอยากนอนข้างซึลกิค่ะ...." ครูสาวหันไปมองซึลกิที่หลับสนิท
"แต่ข้างซึลกิเค้ามีเวนดี้นอนอยู่แล้วนะจ๊ะ แล้วหนูจะไปนอนตรงไหนล่ะ?"
"แต่เวนดี้เค้ายังไม่หลับสักหน่อย ดูสิคะ" เด็กน้อยชี้เพื่อนที่ยังนอนตาแป๋วอยู่
"อ้าว...เวนดี้ทำไมยังไม่นอนอีก" ครูสาวถาม
เวนดี้ยิ้มปากกว้างโชว์ฟันหน้าที่หายไปสองซี่ จูฮยอนเดินไปข้างๆ
"เปลี่ยนที่กับเค้านะ... เค้าอยากนอนข้างๆซึลกิอ่ะ" เด็กสาวอ้อนวอนเพื่อนที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่
เวนดี้ยันตัวลุกนั่งมองซึลกิที่หลับอยู่ข้างๆ แล้วมองที่นอนที่ยังว่างอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง
"ถ้างั้นเค้าก็ต้องไปนอนตรงนั้นช่ายป่ะ??" เวนดี้ถามเสียงใสซื่อ อีกฝ่ายรีบพยักหน้ารับ
"แล้วทำไมเธอถึงอยากนอนข้างซึลกิล่ะ เธอรักซึลกิหรอ??" ถามแล้วจ้องหน้าเด็กน้อยผมเปีย
"บ้าหรอ...." เด็กน้อยหันไปมองตาคุณครูที่อยู่ยืนข้างๆ
"พอได้แล้วเด็กแก่แดด คุยกันแบบนี้ เดี๋ยวเพื่อนก็ตื่นพอดี ตกลงจะเปลี่ยนที่หรือเปล่าเวนดี้"
เวนดี้ถอนหายใจเลียนแบบผู้ใหญ่ ก่อนดันตัวเองลุกขึ้นไปนอนตรงที่นอนอีกฟากหนึ่งของห้อง
จูฮยอนยิ้มสดใส ก่อนรีบล้มตัวลงนอนตะแคงมองหน้าซึลกิที่กำลังน้ำลายยืดได้ที่
"ทำไมเธอชอบแกล้งเค้าจังเลย" จูฮยอนพูดลอยๆกับอีกคนที่หลับสนิท
- เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง -
"อ้าว...ทำไมเธอมานอนตรงนี้?" ซึลกิที่หลับไปซักพักแล้ว รู้สึกตัวตื่นมาทักอีกคนที่นอนหันหน้าบูดเบี้ยวใส่เธอ
"เค้าปวดฉี่..." เด็กสาวกระซิบตอบ
"ก็ลุกไปฉี่ดิ"
"ไม่เอา..เดี๋ยวครูรู้ว่ายังไม่หลับ เค้าจะอดกินของว่าง"
"โธ่..ตะกละ" พูดพร้อมเอานิ้วชี้ดันหน้าผากเด็กเจ้าปัญหา ก่อนดันตัวยืนขึ้นดึงมือจูฮยอนให้ลุกตาม
"ครูขา...หนูจะพาจูฮยอนไปฉี่ค่ะ" ซึลกิพูด อีกคนหันไปมองหน้าครูแล้วยิ้มแหยๆ
"ซึลกิ...." จูฮยอนยื่นหน้าออกมาจากห้องน้ำ
"หือ อะไร?"
"เข้ามาเป็นเพื่อนเค้าหน่อยจิ"
"กลัวผีหรอ ถ้าผีมาเดี๋ยวเค้าชกผีเอง ไม่ต้องกลัวหรอก" เด็กสูงปลอบเพื่อนพร้อมทำท่าชูกำปั้น
"เปล่ากลัวผี ... แต่เค้าถอดกางเกงในไม่เป็นง่ะ" จูฮยอนพูดเสียงอ่อย
"ห๊า!!??" เด็กสูงตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ก็อยู่ที่บ้านแม่ถอดให้ตลอดนี่ ถอดเองที่ไรเค้าล้มทุกที"
"ก็ยืนพิงกำแพงเอาจิ" ซึลกิพยายามเสนอความคิด
"ไม่เอาๆ" อีกฝ่ายส่ายหน้า
"ซึลกิเข้ามาช่วยเค้านะ ไม่งั้นเค้าฉี่ราดใส่กางเกงจริงๆด้วย" พูดพร้อมทำท่าเบ่ง แต่ซึลกิยืนกอดอกทำไม่สนใจ
"ไหลแย้วง่ะ...." เด็กสาวเสียงสั่นร้องบอก
"หว๋าาาา..อย่านะๆ" ในที่สุดซึลกิก็ต้องเข้าไปช่วยจนได้
ตอนเย็นเลิกเรียน รถของบรรดาผู้ปกครองทยอยขับมาจอดเพื่อรับลูกน้อย
หญิงสาวท่าทางสง่างามเดินตรงมาหากลุ่มเด็กน้อย ซึลกิเห็นก็รีบวิ่งไปหาทันที
"แม่~~" ผู้เป็นแม่ยิ้มรับ แล้วจูงมือซึลกิกลับมาหาคุณครูตามเดิม เด็กน้อยวิ่งไปหาจูฮยอน
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแลซึลกิ แกคงจะซนน่าดู ลำบากแย่เลยนะคะ"
พูดพร้อมก้มหัวคำนับเล็กน้อย แล้วหันไปมองผู้เป็นลูกสาวที่กำลังดึงผมเปียของเพื่อนอยู่
"อย่าไปแกล้งจูฮยอนเค้าสิซึลกิ!!" ผู้เป็นแม่เอ็ดใส่ลูกสาว
เจ้าของชื่อรีบปล่อยมือเมื่อได้ยินเสียงแม่พูดขึ้น ก่อนหันมายิ้มให้แหยๆ
"แกล้งกันทุกวันล่ะค่ะสองคนนี้ แต่จูฮยอนก็ยังติดซึลกิมาก แปลกดีนะคะ" ครูสาวหัวเราะร่วน
"พวกแกโตมาด้วยกันน่ะค่ะ แม่ของจูฮยอนเป็นเพื่อนบ้านดิชั้นเอง เป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมากค่ะ
จริงๆจูฮยอนอายุมากกว่าซึลกิ แต่สองคนนี้ก็สนิทจนเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน" ผู้เป็นแม่ส่งยิ้มให้ครูสาว
- 6 ปี ต่อมา -
"นี่มันอะไรกันซึลกิ!! ทำไมผลการเรียนของลูกมันแย่แบบนี้หะ!!!"
ผู้เป็นแม่เงยหน้าจากกระดาษสอบของลูกสาวชั้นมัธยมปลาย
"ไม่ตกก็ดีแค่ไหนแล้ว แม่อย่าบ่นน่า"
"แล้วทำไมไม่ทำให้มันดีกว่านี้" แม่เสียงดุ
"ก็หนูมันโง่นี่" เด็กสาวเถียง
"ชั้นก็ว่างั้นแหละ" มีอีกเสียงเสริมทัพเห็นด้วย
"หุบปากไปเลย" ซึลกิหันไปขึ้นเสียงกับซูยองผู้เป็นน้องสาว
"ก็มันจริงนี่" คนถูกดุก้มหน้าลงพรึ่มพร่ำกับตัวเองเบาๆ
"ทำไมไม่หัดเรียนเก่งๆแบบหนูจูฮยอนเค้าบ้าง อะไรดีๆหัดเอาเข้าตัวเองมั่งสิ" ผู้เป็นแม่พูด
"หนูคือซึลกิ.. คังซึลกิ แม่เลิกเอาไปเทียบกับคนอื่นซักทีได้มั๊ย" พูดจบก็เดินกระแทกเท้าออกไป
ภายในห้องนอนโทนสีขาว ซึลกิทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม สายตามองเพดาน
"คำก็เบจูฮยอน ... สองคำก็เบจูฮยอน ทำไมต้องเอาเราไปเปรียบเทียบกับยัยนั่นทุกที แม่นะแม่"
หลับตาก็ยังไม่พ้น ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วลุกขึ้นตรงไปที่หน้าต่าง
สายตาจับจ้องบ้านหลังข้างๆที่อยู่ไม่่ห่างกัน ห้องตรงกันข้ามที่ถูกคั่นไว้เพียงต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้น
ยังมีแสงไฟสว่างเปิดอยู่ เห็นเงาคนเดินไปเดินมาอยู่ข้างในห้องนั้น ซึลกิจึงรีบปีนออกจากหน้าต่างห้องตัวเอง
เหยียบกันสาดที่ยื่นออกมาแล้วกระโดดไปจับกิ่งไม้อย่างคล่องแคล่ว
"วิชาพลศึกษาเป็นวิชาเดียวที่ชั้นชนะ" พูดพรางหัวเราะสะใจ
ร่างสูงยืนมองเงาได้ซักพัก จึงนึกอยากแกล้ง เลยยื่นมือไปหักกิ่งไม้ใกล้ตัวแล้วขว้างใส่หน้าต่างกระจก
เงานั้นยืนนิ่งซักครู่ก็เดินมาเปิดหน้าต่าง
"ซึลกิ.." แววตาแปลกใจปนความดีใจที่ได้เห็นหน้าของเพื่อนบ้าน
อีกฝ่ายยืนตะลึงอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า ใจเต้นแรง
ร่างบางที่อยู่ในชุดสบายๆ เสื้อกล้ามบางสีขาว กางเกงขาสั้นเผยให้เห็นต้นขาขาวเรียวเนียน ผมยาวสีดำสลวยกลิ่นแชมพูหอมเบาๆ
"เดี๋ยวก้อตกลงไปหรอก ทำไมไม่เข้าทางประตูดีๆ" หญิงสาวต่อว่า ดึงอารมณ์ร่างสูงรั่ววูบ
"ยัยโง่...นี่มันทางลัด รู้อะไรมั่งมั๊ยเนี่ย?" ร่างสูงขึ้นเสียงกลบเกลื่อน
แต่แล้วก็เหมือนเดิม จูฮยอนไม่เคยต่อปากต่อคำ แต่กลับยื่นมือมาให้จับ
ร่างสูงมองมือนิ่งแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า หญิงสาวยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"ทำไมไม่โกรธเราเลยอ่ะ...." ซึลกิคิดในใจ
"ยื่นมือมาทำไมไม่ทราบ" ร่างสูงพูดเสียงห้วน
"อ้าว..วันนี้ซึลกิไม่ข้ามมาหรอกหรอ" พูดแต่ไม่ชักมือกลับ
"ข้ามมาสิซึลกิ" จูฮยอนดันตัวออกมามากกว่าเดิมเพื่อเอื้อมมือออกไปอีก ตอนนี้เกินครึ่งตัวอยู่นอกหน้าต่างแล้ว
"เอ๊ยๆๆ ไม่ต้องเอื้อมมาแล้ว จะข้ามไปเดี๋ยวนี้แหละ" ซึลกิกระโดดข้ามไปอย่างง่ายดาย
ซึลกินอนหงายเอามือหนุนหัว จ้องมองเพดาน แต่คราวนี้ไม่ใช่เพดานของห้องตัวเอง
จูฮยอนนั่งลงบนพื้นเอามือเท้าขอบเตียงมองอีกคนด้วยรอยยิ้ม จนร่างสูงรู้สึกตัว
"ยิ้มอะไร?"
"เปล่า"
"นั่งยิ้มคนเดียวแบบนี้ มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่ทำ" แล้วหันกลับไปนอนมองเพดานเช่นเดิม
"ชั้นไม่ได้ยิ้มคนเดียวซะหน่อย ชั้นยิ้มให้เธอต่างหาก" หญิงสาวเถียงในใจ
"แม่ชั้นเอาชั้นไปเปรียบเทียบกับเธออีกแล้ว" จูฮยอนจ้องมองอีกฝ่ายที่ถอนหายใจยาว
ใจนึงก็ไม่อยากให้ซึลกิถูกบ่น อีกใจนึงก็อยากให้โดนบ่นทุกวัน เพราะทุกครั้งที่ถูกเปรียบเทียบ
ซึลกิจะปีนมาหาเธอเพื่อปรับทุกข์ทุกครั้ง
"ชั้นไม่น่ามารู้จักกับเธอเลย" จบคำพูดนี้ อีกคนถึงกับสดุ้งใจหายวูบ
"ทำไมเธอพูดแบบนี้" หญิงสาวขมวดคิ้วไปพอใจที่ได้ยินประโยคนี้
"ถ้าชั้นไม่รู้จักเธอ..ชั้นก็ไม่ต้องมาถูกเปรียบเทียบแบบนี้" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนใกล้ตัว ซึลกิหันกลับมามอง
ร่างบางที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กลับมีใบหน้าเศร้า น้ำตาไหล ดวงตาสดใสเมื่อกี้หายไป
"ทำไมเธอชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อย เธอรู้ว่าชั้นไม่ชอบแต่เธอก็ยังพูด" จูฮยอนพูดทั้งน้ำตา
ซึลกิจ้องนิ่งไม่พูดอะไร ใจนึงก็รู้สึกหวั่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ซักพักแววตาก็ฉายแววสดใส
"ชั้นคิดออกแล้ว ถ้าห่างจากเธอไม่ได้ผล ..งั้นชั้นจะห่างจากแม่เอง จะได้ไม่้ต้องได้ยินเสียงบ่น"
"ห่างจากแม่??" จูฮยอนทวนคำพูด
"อื้ม...ชั้นจะย้ายออก ไปอยู่กับเวนดี้ที่คอนโด"
จูฮยอนได้ยินแบบนี้ถึงกับอึ้ง พรางยื่นมือไปจับแขนซึลกิ
"อย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าย้ายไปเลยนะ" พูดเสียงสั่น ภายในใจกลัวกับการตัดสินใจของอีกคน
"แล้วทำไมชั้นถึงไม่ควรย้าย?!" ซึลกิเสียงแข็ง
"ก็อยู่คอนโดลำบากจะตาย" หญิงสาวตอบเสียงอ่อย
"ไม่ลำบากหรอกน่า" ซึลกิพูดอย่างมั่นใจ
"ชั้นเป็นห่วง" จูฮยอนพูดเสียงอ่อน
"เธอน่าจะดีใจนะ ที่จะไม่มีชั้นคอยแกล้งเธอแบบนี้" พูดพรางลูบผมหญิงสาวเบาๆ
"เธอแกล้งชั้นจนชินแล้วล่ะ..ถ้าไม่มีเธอต่างหาก ที่ชั้นจะเสียใจ" พูดจบจูฮยอนก็หันหน้าหนีไม่กล้าสบตา
... ขอให้ที่พูดมาเป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนทุกครั้งที่เถอะนะ ซึลกิ...
"แต่ว่าชั้นตัดสินใจแล้ว" ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง มองหน้าอีกคนที่ดวงตาเริ่มเอ่อล้นด้วยน้ำตา
"ขี้แยจัง .. ชั้นกลับห้องก่อนดีกว่า" จูฮยอนหันตัวมองซึลกิที่ปีนออกไปโดยไม่ไปส่งที่หน้าต่างเหมือนทุกครั้ง
จนร่างสูงปิดหน้าต่างห้องของตัวเอง ไม่นานไฟในห้องซึลกิก็ดับลง
จูฮยอนหันกลับมาฟุบหน้าลงกับเตียง น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ ไหลออกมาเป็นสาย
"เธออย่าไปนะคังซึลกิ...อย่าไปนะ" เสียงสะอื้นของคนๆนึงที่พยายามส่งความรู้สึกไปให้อีกคนรับรู้
-- TBC --
Talk: ฟิคสั้นเรื่องแรกของเค้าและคู่ Seulrene หวังว่าจะได้หลงรักคู่นี้เหมือนเค้านะคะ *0*
ขอบคุณเพลง OST.Pinocchio : First Love -Tiger JK feat. Punch ที่เป็นไอเดียให้แต่งฟิคนี้
แวะมาคุยกันทางทวิตเตอร์ได้นะคะ @jktori
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น