สายน้ำไม่ไหลกลับ

เนื้อเรื่อง

“ รินผมรักรินนะ  ผมไม่เผื่อใจไปให้ใครหรอก  และจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากไปด้วย  แต่คุณพ่อผมสั่งมา  รินอย่าโกรธสิ  เชื่อผมสิริน  ผมไม่ไปนานหรอก  แค่เดือนเดียวเท่านั้นเอง ” เสียงของศรดูจะวุ่นวายใจและเป็นกังวลมาก  จนฉันแทบจะใจอ่อน  ปล่อยเขาไปอเมริกาเสียแล้ว
       “ แต่รินกลัว  กลัวว่าคุณจะจากรินไป  และไม่กลับมาอีกเลย ”  ฉันเพียงแค่รู้สึกไม่อยากให้เขาไปไหน  ฉันรู้ว่าเขารักฉันคนเดียว  แต่มีคนเคยบอกว่ารักแท้แพ้ความใกล้ชิด  ถ้าเขาไปเจอผู้หญิงคนอื่นล่ะ...
        “ ผมรับรอง  ผมจะเขียนจดหมายมาหาคุณ  หรือโทรศัพท์มาทุกวัน รินจะได้สบายใจ ” เสียงของศรดูจะกังวลมากขึ้นไปอีก
        “ ศรแน่ใจนะ  รินไม่อยากให้ศรไปเลย  เราอยู่ด้วยกันมาไม่นาน รินไม่อยากเสียศรไป ” ฉันยังคงพยายามยื้อยุดเขาอยู่  แต่ก็แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะใจอ่อน
        “ ผมรักรินคนเดียว  ผมจะไม่เปลี่ยนคนรักของผมหรอก  รินออกจะน่ารักและเข้าใจผม  ไม่มีใครรักผมกว่ารินอีกแล้ว  ผมรู้ ”  เสียงของศรครั้งนี้ดูจะเอาใจและหวานจนน้ำตาลขึ้น
        “ รินยอมก็ได้ค่ะ  ศรสัญญาแล้วนะ อย่าลืมล่ะ ”  สุดท้ายฉันก็ยอมตกลงจนได้
        “ ขอบคุณนะรินที่เข้าใจผม ผมไปล่ะนะ ”  นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากปากของศร...
                                          ..........................................................................................

        “ ...เมื่อคืนวานนี้ได้เกิดเหตุโศกนาฏกรรมเนื่องจากเครื่องบิน T203 กรุงเทพฯ – นิวยอร์ค  ได้เกิดขัดข้อง  และตกลงกลางมหาสมุทร  เสียชีวิตทั้งลำ...”
      ลำคอและสมองของฉันดูเหมือนจะตีบตันขึ้นมาอย่างกะทันหัน  อาหารเช้าที่น่ากินเมื่อสักครู่  ก็กลายเป็นอาหารที่น่าขยะแขยง  สิ่งที่ฉันได้ยินได้ฟังในขณะนี้ดูเหมือนลอยมาจากที่ไกลแสนไกล  เครื่องบินที่ศรโดยสาร  ตกลงกลางทะเล  มันเป็นไปไม่ได้  เขาจะต้องไม่ตาย  เขาจะต้องกลับมาหาฉัน  เขาสัญญาแล้ว  อีกเพียงเดือนเดียวเขาจะกลับมา  ไม่มีวันฉันฝันไปแน่ๆ  เป็นฝันที่น่ากลัวจริงๆ  ฉันรู้  ฉันกำลังจะตื่นขึ้นและพบว่าศรโทรมาหาฉัน...
         เวลาล่วงเลยผ่านไป...ฉันพบว่าสิ่งนั้นเป็นความจริง  ศรจะจากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ  เหมือนดั่งสายน้ำที่ไม่มีวันไหลกลับ  ฉันไม่โทษเขาหรอก  ฉันสิฉันผิดเอง  ฉันไม่ควรปล่อยเขาไปเลย
                                           ..........................................................................................

          “ คุณ คุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า  ทำไมทำอะไรอย่างนี้นะ  โง่จริงผู้หญิงคนนี้ ” มีเสียงเสียงหนึ่งลอยมาตามลม  ฉันคงจะคิดไปเอง  ในเมื่อฉันเลือกที่จะตามศรไปแล้ว...
          “ นี่ตอบผมหน่อยสิ  โอ๊ย  ตื่นได้แล้ว  จะมีใครมาตายในบ้านเช่าผมไม่ได้นะ ” ฉันลืมตาขึ้น  และพบกับใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่ง  ฉันจำเขาได้ทันที  ก็ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของห้องเช่านี้  และมาตามทวงหนี้ฉันอยู่ทุกเดือน  

           “ เกิดอะไรขึ้น  ทำไมฉันยังไม่ตาย คุณมาช่วยฉันไว้ทำไม ” ฉันได้ยินเสียงที่สั่นเครือและแผ่วเบาของตัวเอง  
           “ โง่จริงๆ  ชีวิตมันไร้ค่านักรึไง  ทำไมถึงเลือกที่จะทำอะไรแบบนี้นะ  เอ้า! ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลหน่อย ”  เสียงของคนที่ช่วยชีวิตเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ฉันจะพบว่าตัวเองไปอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
            “ ใครเป็นญาติของเธอบ้างครับ ”  เสียงใครก็ไม่รู้
            “ เธอไม่มีญาติครับ  ผมเป็นเจ้าของไข้ให้เองแล้วกัน ” เสียงคนอีกคนหนึ่ง  ผู้ซึ่งมีน้ำใจรับเป็นเจ้าของไข้ให้ฉัน...
                                           ...........................................................................................

            “ รินผมรักรินจังเลย ” สิทธิ์พูดอย่างนี้กรอกหูฉันทุกวัน
            “ รู้แล้ว รู้แล้ว ”  น้ำเสียงของฉันคงดูเหมือนรำคาญมาก  แต่แท้ที่จริงแล้วในใจของฉันรู้สึกชอบเขามาก  และฉันก็พยายามลืมศร  แต่ฉันลืมไม่ลง  และยิ่งรู้สึกผิดเมื่อคิดว่าตัวเองหักหลังศร  แต่ฉันไม่อาจทรยศความรู้สึกที่รักสิทธิ์มากได้
            “ รินพรุ่งนี้มาหาผมที่บ้านหน่อยสิ  ผมมีเรื่องจะบอกน่ะ ” แววตาของสิทธิ์ดูมีเลศนัยอะไรซักอย่าง  ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจ
            “ ได้สิ ”  ฉันตอบตกลงด้วยความเชื่อใจ  หลังจากที่ฉันตอบตกลงคบกับเขาเมื่อสองเดือนที่แล้ว  เพราะเขาคือคนที่ช่วยฉันจากการกระทำอันโง่เขลาของตนเอง
                                           ............................................................................................

            “ กรี๊ด! อีสาระแน  พูดมาได้ว่าเป็นแฟนสิทธิ์  นังหน้าโง่  ฉันเนี่ยเป็นเมียพี่สิทธิ์ย่ะ ” ผู้หญิงที่ฉันไม่รู้จักกำลังพ่นคำด่าว่า  และเป็นคำที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด  โดยเฉพาะประโยคหลังสุด...นี่อาจเป็นสิ่งที่สิทธิ์อยากจะบอกฉันในคืนนี้ก็ได้
            “ ไป๊  ไป ออกไปจากบ้านฉัน  อีเสนียด   พี่สิทธิ์มาช่วยกันไล่นังหน้าด้านนี่เร้ว ”  มีเสียงกุกกักออกมาจากห้องด้านในบ้าน
           “ อะไรจ๊ะ แพรว อ้าว ใครล่ะเนี่ย ” ชายคนที่ฉันมอบความรักครั้งที่สองให้ทำหน้าพิกลฉงนฉงายได้อย่างแนบเนียนที่สุด  
           “ แพรวก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่สิทธิ์ ” เสียงของคนที่ชื่อแพรวดูจะออดอ้อนออเซาะเต็มที่
           “ เอ้อ  แพรวเข้าไปรอพี่ข้างในก่อนแล้วกันเดี๋ยวพี่จัดการเอง ” เขายังคงทำท่าทางห่างเหินกับฉันเช่นเดิม  
           “ ว่าไงล่ะ  นี่คือสิ่งที่สิทธิ์อยากจะบอกฉันงั้นเหรอ ” ใบหน้าของสิทธิ์นั้นเปลี่ยนแปลงเป็นบูดบึ้ง  และทำท่ารังเกียจฉันหนักหนา
           “ คนไม่มีสมองอย่างเธอก็ต้องโดนหลอกอย่างนี้ล่ะ  ขอให้รู้ไว้ด้วย  เธอเป็นผู้หญิงที่จืดชืดที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ  ฉันเบื่อเธอ ฉันเกลียดเธอ ”  เขาบอกฉัน  และทำหน้าสะใจเป็นที่สุด
                                           ............................................................................................


        ครั้งหนึ่งมีคนเคยบอกว่ารักครั้งแรกมักจะเจ็บปวดแต่จริงใจที่สุด  นั่นเป็นความจริงที่ฉันได้เจอมาแล้ว  ฉันเคยคิดว่าศรจะจากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ  ฉันคิดถูกต้อง  และเขาจากฉันไปดั่งสายน้ำที่ไม่อาจไหลย้อนกลับได้  สิ่งที่ไหลไปกับสายน้ำก็จะผ่านไปและไม่มาให้เห็นอีกแล้ว  แต่ถึงแม้ว่ามันจะผ่านไป  แต่ทุกสิ่งจะต้องไปรวมกันที่ปลายน้ำเสมอ  แล้วทำไมฉันถึงไม่คิดจะเดินทางไปหาสิ่งที่จากไปรอฉันอยู่ที่ปลายน้ำล่ะ...  ศร... รอฉันก่อนนะ  ฉันกำลังจะออกเดินทางไปหาเธอที่ปลายน้ำนั้น.........
                                           ............................................................................................

             “ ...เมื่อค่ำวานนี้  นางสาววรินทร์  พาณิชยการ  นักศึกษาปีที่สี่ของ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เลือกที่จะจบชีวิตของตนเองลงในบ้านเช่า  ซึ่งในบริเวณที่เกิดเหตุพบ   จดหมายจากผู้ตายแจ้งเหตุสาเหตุการตายจากความรักที่ไม่สมประสงค์........”
                                           .............................................................................................