คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : STORY2 : MY WIFE.
[SF]
MY WIFE.
คำเตือน! : คำหยาบในเอสเอฟเรื่องนี้มีมากมากก่ายกองเป็นยองใยสไปเดอร์แมน ขอให้ใช้จักรยานในการรับชม(?)
“ไอ้เห..ย! ฮันบินทำไมมึงไม่ซักผ้าฮะ! วันนี้กูต้องใส่ชุดนี้นะเฮ้ย! มึงได้ยินกูป่ะเนี่ย!?”
เสียงตะโกนดังของ ‘คิมจินฮวาน’ ที่เป็นที่ชินชาไปซะแล้วสำหรับเพื่อนห้องข้างๆ และเพื่อนของทั้งสองคน
‘คิมฮันบิน’ ที่นอนอยู่บนโซฟาใส่หูฟังเพื่อกันเสียงจากภายนอกรวมทั้งเสียงของคุณภรรยาที่ชอบตะโกนใส่อยู่ตลอดและโล่ป้องกันอีกหนึ่งชั้นก็คืออ่านการ์ตูนวันพีชที่เพิ่งวางแผงใหม่ๆ
ฮันบินที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แต่ก็โดนเท้าของคุณเมียถีบตกโซฟาแล้วก็โดนเป็นคอมโบเพราะโดนถีบไม่พอโดนเตะอีก
ชีวิตผัวเด็กของฮันบินช่างรันทดเหลือเกินแต่ก็มีเมียใหญ่น่ารักแบบนี้ก็ถือว่าเป็นบุญของชีวิตคิมฮันบิน .__________.
“พอแล้วเมีย เดี๋ยวไปซักให้เดี๋ยวนี้แหละนะครับๆ”
พูดไปก็โดนถีบไปด้วยจนเสียงสั่นเพราะแรงเตะไปหมด ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าลูกหนี้กำลังโดนคนเก็บหนี้มากระทืบแน่นอนชัวร์ป้าป -.-
“ไปเดี๋ยวนี้เลย - - เดี๋ยวแม่ฆ่าให้ตายคาวันพีช”
“คร้าบบบบ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ฮันบินพูดพร้อมกับวิ่งออกไปที่ห้องซักผ้าล่างหอแบบรวดเร็วจนทิ้งไม่เห็นฝุ่น - - จินฮวานมองฮันบินอย่างภูมิใจที่ตัวเองมีปั๋วที่ใช้งานได้และยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินไปที่ห้องอาบน้ำเพื่อตอนกลางคืนจะได้ไปตามนัดได้อย่างสบายใจ ยังไงก็จะไม่เลิกกับฮันบินหรอก เพราะมันใช้งานได้..
HANBIN's SIDE.
“เฮ้ออ น่าเบื่อจริ้งง - -“
ผมที่ถือตะกร้าผ้าสีชมพูแปร้ดของพี่คิมจินฮวานไว้เดินลงมาจากชั้น 3 ของหออย่างเอื่อยๆ เพราะต้องทำแบบนี้เกือบทุกวันจนมันจะกลายเป็นกิจวัตรไปแล้วล่ะ และคนที่มีกิจวัตรเดียวกันก็คือ..
“เป็นไงบ้างว้า! วันนี้มีกางเกงในสีแจ่มบ้างป่.. โอ้ย!”
ศอกสั้นที่ลอยไปกระทบคางของ ‘คิมจีวอน’ หรือฉายาที่ผมและพี่จินเรียก ‘คิมบับ’ เรียกแล้วมันหิวไงไม่รู้
พูดฉายามันทีไรก็ฮาชะมัด
“ไอ้คุณพี่มึงไปโรคจิตไกลๆไป”
“กูว่ามึงมีปัญหาเรื่องสรรพนามแล้วล่ะ =_=”
“ก็มาโรคจิตใส่เมียกูไงครับคุณคิมบิมบับ..”
ผมถีบเป้าไอ้คิมบับแล้วเทผ้าลงในเครื่องซักผ้าที่ยืนอยู่ข้างหน้านานแล้วเพราะว่าไอ้เหยินมากวนจนไม่ได้ทำอะไรซะที
“ห่า! ไอ้เราก็อุส่าห์เป็นห่วงถีบกูงี้จ้อนกูเอาไว้ให้ยุนยองคนเดียวนะเฟ้ย ถ้ามันพังแล้วกูจะทำไงง T^T”
ยิ้มอย่างสะใจก่อนจะเดินไปนั่งที่รอซักแล้วหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋าออกมาเล่นทวิตเตอร์ต่อเมื่อกี้เล่นไม่สะใจเลยให้ตาย - -
“มึงนี้กวนส้นชิ..หาย กูพี่มึงนะเว้ย”
คนทีพึ่งโดนถีบไข่มาเมื่อกี้ขอเรียกความเป็นธรรมจากผมเอาเหตุผลที่ว่าพี่มันเป็นพี่
ผมทำท่าแบบไม่สนใจแล้วกดแฟบทวิตของพี่จินฮวาน ทำไมต้องถ่ายรูปแบบนี้ด้วยวะเนี่ย..
แล้วดู capture - -
‘สามีไปทำงานเราก็นั่งเล่น ชั่วสุด ฮา!’
กับรูปที่ตัวเองทำท่าหน้าตาแอ๊บแบ้วสุดๆ อยากฟัดชะมัดให้ตายเมื่อไหร่จะซักผ้าเสร็จว้า –b-.
“จินน่ารักว่ะมึงนี้มีบุญจริง คนน่ารักขนาดนี้มาเอามึงนี้บุญล้วนเน..”
“เอ้อะ!”
“คนบ้านไหนวะพี่ 5555555555”
ก่อนที่คุณพี่ฟันเหยินจะพูดอะไรที่มันทำร้ายจิตใจผมไปมากกว่านี้ก็เอาศอกกระทุ้งท้องคนข้างๆไปอีกรอบ แต่เสียงอุทานไอ้คนที่โดนผมกระทุ้งศอกไป อึ้งกิมกี่เลยทีเดียวเชียว..
“ภาคตะออกเฉียงเหนือตอนบนมั้ง ฉัด! กวนกูจังเลย -*-“
“นิดๆหน่อยๆเอง ไม่เห็นเป็นไร เอ้อ! งั้นผมไปแล้วนะเดี๋ยวเจอกัน”
ผมตัดบทที่กำลังพูดกันอยู่แล้วเดินไปเอาผ้าที่พึ่งเสร็จออกมาจากเครื่องแล้วใส่ลงในตะกร้าก่อนจะเดินออกจากร้านไปเพื่อจะไปหาเมียที่รออยู่ข้างบน พ่อจะฟัดให้ตายไปข้าง ><
เสียงผิวปากของผมดังไปทั่วชั้นในหอและเหมือนมันจะดังจนคนอื่นรำคาญแต่ใครสนใจเล่า ตอนนี้ที่สนใจมีแค่คนเดียว ‘คิมจินฮวาน’
พอเดินมาถึงหน้าห้องก็หมุนกลอนเพื่อเข้าไปในห้องแต่เสียงหัวเราะคิกคักของใครบางคนในห้องและเหมือนจะมีสองคน.. อะไรนะ?
ผมค่อยๆ ย่องเข้าไปในห้องแบบเงียบๆและเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอฟังดีๆแล้วหนึ่งในเสียงนั้นมันเสียงของคนที่ผมอยากเห็นหน้ามากที่สุด.. คิมจินฮวาน
และภาพนั้นก็ทำให้อามรณ์ของผมมันตีกันไปหมด อึ้ง โกรธ ไม่เข้าใจแต่อามรณ์ที่มีมากที่สุดตอนนี้คือ
ผิดหวัง..
“อย่าน่า เดี๋ยวฮันบินขึ้นมาก่อนนะ อ้ะ! ฮันบิน!!” คิมจินฮวานที่กำลังนัวเนียอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมรู้จักดี..
“ไอ้จุน..”
“เฮ้ยพี่ผม.. โอ้ย!!”
ผมชกเข้าที่หน้าของ ‘คูจุนฮเว’ รุ่นน้องที่ผมรักที่สุดแต่ตอนนี้มันคือคนที่ผมเกลียดที่สุด..
“ไอ้พวกชั่ว..” ผมพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกมาจากห้องทันที เหอะ.. จะไม่มีอีกแล้วคิมฮันบินกับคิมจินฮวาน..
“เห้ย! ไอ้ฮันเป็นไรวะ..” พี่บ็อบบี้ที่ผมพึ่งกวนไปเมื่อกี้แต่ตอนนี้กลับต้องมาร้องไห้ต่อหน้ามัน น่าสมเพชจริง..
“ถ้ามึงไม่พร้อมตอบกูก็จะไม่คาดคั้นแล้วกันไปนอนห้องกูก่อน”
คนที่เหมือนจะปลอบผมกลายๆ เดินมาโอบไหล่ผมแล้วพาขึ้นไปที่ห้องของพี่ท่าน ห้องของคิมบ็อบอยู่บนชั้น 3 ซึ่งอยู่บนชั้นที่ห้องของผมหนึ่งชั้นแต่มันก็คงไม่ใช่ห้องผมอีกแล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็กะว่าจะไปเก็บของ
จะให้ผมหน้าด้านอยู่ทำไมในเมื่อผมก็โดนทิ้งแล้วนี้..
“ถึงแล้ว.. มึงก็นอนห้องนั่งเล่นไปแล้วกัน..”
พี่บ็อบพาผมมาถึงห้องแล้วลากผมให้ไปนั่งอยู่บนโซฟาก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง คงไปหาเมียชัวร์ป้าบ แล้วกูมาเป็นก้างนี้เป็นไรป่ะวะ ._________.
“ซงขา น้องฮันอกหักดังเป้าะมาอาศัยห้องซักสองสามวันนะคะ ไม่โกรธเค้าน่าตัว มันไม่มาเป็นก้างความรักของเราหรอก..”
เสียงแว่วที่ทำให้เบาเพราะน่าจะไม่ต้องการให้ผมได้ยินแต่คนอย่างคิมฮันบินน่ะหรอจะไม่ได้ยิน
ชัดแจ๋วเต็มสองหูเลยล่ะ
ไม่ต้องพูดพร่ำให้มากเรื่องสองขาก้าวเดินออกจากห้องแบบไม่ต้องคิดโดยแบกความเจ็บทางจิตใจซึ่งคนที่ชื่อ คิมจินฮวานสร้างขึ้นมา สิ่งนั้นหนักอึ้งยิ่งกว่าค้อนร้อยปอนด์ที่วางอยู่บนคอจนแทบจะเดินต่อไปข้างหน้าไม่ได้ แต่ก็ต้องผ่านมันไปให้ได้
เดี๋ยวก็ลืม.. ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น..
พยายามลากสังขารตัวเองมาถึงห้องที่ผมเคยอยู่.. คิดแค่ว่าขออย่าให้ผมเจ็บไปมากนี้..
เมื่อถึงหน้าประตูผมก็ใช้กุญแจห้องที่คุ้นเคยเสียบและหมุนแต่ก็ไม่เสียงดังแกรกเหมือนปกติแต่กลับเปิดออกได้โดยง่าย อะไรกัน.. พี่จินฮวานปกติเป็นคนรอบคอบขนาดที่ว่าไปแค่เข้าห้องครัวยังต้องล็อกห้องนอนแต่ตอนนี้กลับไม่ล็อกแม้แต่ประตูห้อง?
ความสับสน งงงวยลอยอยู่ในหัวซักพักก็สลัดทิ้งออกไปเพราะคิดไปก็ไม่มีประโยชน์และเปิดเข้ามาในห้องแต่ก็ต้องงงเข้าไปอีกเมื่อไฟในห้องปิดสนิทหรือจะเรียกว่าหาอะไรไม่เจอเลยก็ได้
ฮะ.. พี่จินฮวานไม่ชอบความมืด ผมรู้ดี.. มันเริ่มแปลกๆแล้วนะ..
และแรงกอดจากด้านหลังที่คุ้นเคย..
คิมจินฮวาน
“เค้าขอโทษ..”
เสียงคุ้นเคยดังอู้อี้อยู่ด้านหลังก็พอจะเดาได้ว่าพี่จินฮวานคงเอาหน้าซุกอยู่กับหลังผมแน่ๆ แล้วคำที่ใช้เรียกตัวเองมันอะไรกันน่ะ.. ปกติพูดชื่อตัวเองให้ผมได้ยินยังอยากเลย แต่มันก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่อยากหันไปกอดชะมัดพี่จินฮวานในภาพแบบนั้นแค่คิดก็ ‘เสี้ยน’ แล้ว..
“พูดแบบนั้นไม่ได้ผมเลิกกับพี่แล../เตงพูดตอนไหนมิทราบ..”
เออจะว่าไปตอนนั้นผมไม่ได้บอกเลิกพี่จินฮวานไปนิ.. ผมแกะมือพี่จินฮวานออกจากการกอบกุมแล้วหันไปหาพี่จินฮวานถึงจะมองไม่เห็นแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าหน้าแดงๆ ของคิมจินฮวานมันน่ารักขนาดไหน..
“ผมอยากถามคำถามพี่แค่สองคำถาม ขอให้พี่พูดความจริงแล้วผมจะออกไปจากชีวิตพี่เอง..”
“อื้อ..” ผมรวบรวมความกล้าเพื่อถามคำถามที่ยังไงก็คงได้คำตอบที่ผมคิดเอาไว้ในหัว..
“พี่คบกับคูจุนฮเวใช่มั้ย..?”
“พี่คบกับนายอยู่..”
ผิดคาดแฮะ คิดว่าจะตอบแบบนางเอกโกหกพระเอกซะอีกแบบ
‘ใช่ฉันคบกับจุนฮเวก่อนจะคบกับนายซะอีก’
เพราะอยากให้จากกันแบบไม่ต้องหาเหตุผลอะไรให้เจ็บแล้วก็ปวดใจทั้งสองฝ่าย
ผมถอนหายใจยาวออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรแต่ผมก็เริ่มถามคำถามสุดท้าย..
“พี่ยังรักผมอยู่มั้ย?”
พี่จินฮวานไม่ได้ตอบคำทันทีเหมือนคำถามก่อนหน้า.. พี่จินฮวานเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมาสองสามนาทีพี่จินก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาจนผมกำลังจะถอดใจและเดินหนีออกไป
แต่ก็ต้องหยุดการกระทำแบบนั้นโยนทิ้งคลองทันทีเพราะริมฝีปากบางประทับเข้าที่ปากของผมอย่างจัง
และแน่นอนมันไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น..
ผมประคองหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนขึ้นแล้วมอบจูบที่มีแต่พวกผมเท่านั้นที่จะทำได้..
และสุดท้ายพี่จินฮวานก็เป็นฝ่ายผลักผมออกแล้วก็จุ๊บเข้าที่ปากผมเบาๆอีกครั้ง..
“รักแน่นอนสิ.. ไอ้เจ้าบ้า”
“แล้วก็นะ.. สุขสันต์วันเกิด”
ปั้ง!!
เสียงพลุวันเกิดดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปหาต้นเสียงแบบกะทันหันแล้วตรงนั้นก็มีไอ้พวกเด็กตัวแสบทั้งห้าหกคนรวมทั้งพี่บ็อบยุน ไหนจะ ไอ้จุนฮเว?
“ย๊า! นี้กะจะให้รอดูหนังสดเลยรึไงวะครับ”
ไอ้จุนฮเวพูดขึ้นหลังจากเสียงพลุเงียบลง ผมมองทุกคนแบบงงที่สุดเท่าที่จะทำได้ อะไรวะเนี่ย?
แต่พอมองไปรอบๆแล้วนั้นก็ทำให้ผมกระจ่างทันที..
รอบห้องตกแต่งไปด้วยลูกโป่งหลายสีจนมึนหัวไปหมดแต่มันก็ยังสวยมาก
ผมละสายตาจากลูกโป่งสีสดไปมองตามผนังรอบห้องผนังที่ตกแต่งไปด้วยเชือกที่มีรูปติดอยู่บนเชือกรูปพวกนั้นพอเพ่งมองดูดีๆ รูปพวกนั้นก็คือรูปของผมกับพี่จินฮวานที่อยู่อิริยาบถหลายๆอย่าง เช่น ตอนกินข้าว ดูหนังด้วยกันบนห้อง เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์กันอยู่สองคนหรือแม้แต่ตอนที่พวกเรากำลังจูบกันก็ยังมี..
ถ่ายตอนไหนวะ - -
“เป็นไงอึ้งดิ.. สุดยอดป้ะล่า ><”
พี่จินพูดพร้อมกระตุกชายเสื้อผมแรงๆจนอดจะหันมามองไม่ได้ เสียงแซวของคนรอบห้องดังขึ้นจนผมต้องหันไปมองค้อนแต่พวกนั้นก็สนใจไม่ กลับสนใจแต่อาหารที่อยู่บนโต๊ะยาวอย่างเอร็ดอร่อยจนน่าหมั่นไส้..
ยังเป็นห้องกูป้ะวะ ถาม - -
ผมกลับความสนใจมาจากพวกมันแล้วหันมาหาพี่จินฮวานที่คุยกับพวกมันแล้วยิ้มหัวเราะไปด้วย ภาพตรงหน้ามันดูเล่อค่าเหลือเกิน..
ผมสะกิดคนที่กำลังหัวเราะอยู่ให้หันมาหาผมและนั้นก็สำเร็จคิมจินฮวานละสายตาจากพวกตะกระแล้วหันมาหาผมแล้วยิ้มบางๆให้ ทำไมชอบทำให้เสี้ยนนักวะครับ -___________-
“แล้วเมื่อเช้าอ่ะมัน../จะเล่าให้ฟังนะครับผม..”
JINHWAN’s
วันเกิดของคิมฮันบินคือพรุ่งนี้..
แล้วกูที่เป็นว่าที่เมียนี้ต้องทำอะไรให้ดีวะ เครียด ._________.
หลังจากที่ไล่ว่าที่สามีลงไปซักผ้าที่ซักไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน แหม.. หลอกผัวหน่อยเป็นไรไป >< สนุกดีแกรร
แต่เหตุผลจริงๆ ที่ล่อมันลงไปข้างล่างเพราะอะไรรู้มั้ยล่ะ.. ก็ถ้ามันอยู่ด้วยมีหวังแผนเซอร์ไพรส์ที่ร่างไว้ในหัวพังไม่เป็นท่าแน่นอนชัวร์ป้าป - -
และแผนของผมก็เลียนแบบมาจากละครแบบเป้ะๆเลย
ก็เหมือนนางเอกกำลังเล่นอยู่กับเพื่อนพระเอกแล้วแบบเล่นจนไม่รู้ว่าพระเอกมาเห็นตอนเล่นกันเลยเข้าใจผิดอะไรแบบนี้.. แผนเจ๋งสุด คนอะไรหน้าตาดีแล้วยังฉลาดอีก เห้อออ เซ็งง ._______.
และคนที่จะมาเล่นเป็นเพื่อนพระเอกหน้าดี(?) คนนั้นก็คือ..
มือบางสไลด์ไปตามโทรศัพท์ราคาแพงเพื่อเปิดและโทรเบอร์ของใครบางคน
ตรู๊ด..
ตรู๊ด
ไม่นานเสียงรอสายก็ดับลงพร้อมกับเสียงของคนที่โทรหาดังขึ้นด้วยความงัวเงีย พึ่งตื่นแหงแซะ - -
(ฮาโหลววว สวัสดีครับคูจุนฮเวคร้าบบบ..)
“ตื่นได้แล้วครับสัส.. กูจินฮวาน”
ผมพูดแกลมตะคอกใส่คนปลายสายให้ลุกจากเตียง
(คร้าบบ มีอะไรให้ช่วยล่ะ)
พูดเหมือนอ่านใจกูได้งั้นแหละ -______-
“มาแสดงเป็นเพื่อนพระเอกให้กูหน่อย”
(ทำไมไม่ได้เป็นพระเอกวะเพ่ จุนฮเวสงสัย)
“ไม่ได้ให้ทำฟรีหรอกสัส มึงต้องมาห้องกูเดี๋ยวนี้”
(เจ้ากี้เจ้าการชะมัด.. อ่ะๆ เดี๋ยวไปละ)
แล้วไอ้ยักษ์ก็ไม่ต้องให้รอนาน ไม่ถึง 10 นาทีก็มาถึงหน้าห้องผมแบบรวดเร็ว เพราะว่าห้องของมันไม่ได้อยู่ห่างจากห้องผมเลยซักนิด.. ผมอยู่ชั้น 5 มันอยู่ชั้น 2 ใกล้สัส - -
“มาแล้วคร้าบ”
ผมเปิดประตูออกเพื่อรับยักษ์หน้าห้องเข้ามาในห้อง พอเข้ามาปุ้ปก็เดินไปนั่งโซฟากลางห้องทันที
แหม่.. มารยาทงามมว้ากกก -_______-
“แล้วแผนเป็นไงอ่ะ”
มันเปิดปากพูดพร้อมกับขนมปากที่พึ่งไปจิ๊กมาจากห้องครัวของผม ใครสั่งใครสอนครับถาม -_______-
“พอฮันบินเข้ามามึงก็แค่เข้าไปเล่นๆอยู่ในห้องกับกูก็แค่นั้นแหละ”
“แล้วทำไมต้องเป็นผมอ่ะ พี่บ็อบห้องใกล้กว่าผมอีกเหอะ”
“อย่าบ่นนน ไอ้ฮันมันสงสัยมึงกับกูที่สุดแล้ว มึงนี้แหละเหมาะสุด”
พออธิบายเหตุผลคร่าวๆเสร็จมันก็ดูทีวีแล้วกินขนมต่อ คิดถูกคิดผิดวะให้มันมาช่วยเนี่ย - -
ผ่านไปซัก 5 นาทีหลังจากที่ไอ้เด็กยักษ์มา เสียงเปิดประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น
ผมกับจุนฮเวขยิบตาใส่กันประมาณว่าพร้อมแล้ว แล้วพวกเราก็เริ่มจักจี้กันทันที แหยงไงไม่รู้แฮะ
และเสียงเปิดประตูครั้งที่สองก็ดังขึ้นแต่นี้เป็นเสียงเปิดประตูห้องนอนที่พวกผมกำลังเล่นกันอยู่..
จริงๆก็แอบเสียวว่าไอ้ฮันมันจะแอบจับไต๋ได้แต่ไม่เลย..
“อย่าน่า เดี๋ยวฮันบินขึ้นมาก่อนนะ อ้ะ! ฮันบิน!!”
ผมทำท่าหยุดชะงักเมื่อฮันบินหยุดและมองพวกผมสองคนด้วยสายตานั้นที่ผมเกลียดที่สุด
สายตาที่ผิดหวังของคิมฮันบิน แต่ก็บอกในใจกับตัวเองว่ามันก็เป็นแค่การแสดงเท่านั้นอย่าไปคิดมาก..
แต่คิดแล้วก็แอบใจหายถ้าฮันบินมองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีกครั้งที่ไม่ใช่ผมทำการแสดงแต่เป็นเรื่องจริง..
พูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เพราะยังไม่ถึงเวลานั้น..
“ไอ้จุน..”
ฮันบินเรียกชื่อไอ้จุนนิ่ง นิ่งจนน่ากลัว..
“เฮ้ยพี่ผม.. โอ้ย!!”
ไอ้จุนที่พยายามทำเป็นจะแก้ตัวแต่ก็โดนหมัดหนักๆของคนที่กำลังจะแก้ตัวด้วยกระทบเข้าที่หน้าอย่างจัง ผมได้แต่มองว่าจะเป็นยังไงต่อ
“ไอ้พวกชั่ว..”
ฮันบินพูดขึ้นแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป..
มิชชั่นคอมพลีส!
ผมตีมือกับไอ้จุนแบบสะใจสุดๆ นี้ก็เพิ่งรู้ว่าไอ้เด็กยักษ์ที่วันๆไม่ทำอะไรจะเจ้าบทบาทใช้ได้อยู่เหมือนกันนะเนี่ย
“สุดยอดว่ะ แม่งคิดว่าดูละครหลังข่าวสดซะอีกว่ะ 555555”
หัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อคิดย้อนกลับไป หน้าไอ้จุนฮเวนี้แม่..หน้าต่อยจริงๆนั้นแหละ –v-
“เดี๋ยวมึงมาช่วยกูจัดงานแล้วกัน ชวนพวกพี่คนอื่นมาด้วย เค้?”
“ครับแม่คนที่สองง - -“
มันตอบผมแบบไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่แล้วโบกมือให้ผมเป็นเชิงว่าไปแล้วก่อนจะเดินออกไปจากห้องผม
ทำไงดี ห่วงฮันบินชะมัดเลย.. มันจะเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย?
เวลาล่วงเลยถึง 23:50..
และตอนนี้พวกผมทุกคนก็กำลังรอคนที่กำลังจะเซอร์ไพรส์อยู่ในห้องมืดๆ ของผมเองและตอนนี้ผมรู้สึกไม่ดีสุดๆเพราะความที่ผมกลัวความมืดขั้นกลางไม่กลัวมากแต่ก็ไม่ได้กลัวน้อยเหมือนกัน..
แต่ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปรอข้างนอกก่อน
ก็เพราะว่าคุณคิมบ็อบโทรมาบอกว่าฮันบินออกมาจากห้องมันแล้ว และนั้นก็คือสาเหตุที่ผมต้องมาอยู่ในห้องมืดแบบนี้ ให้ตายเมื่อไหร่จะมาวะ?
ผมยกนาฬิกาข้อมือเรืองแสงขึ้นดูแล้วก็พบว่าตอนนี้ 23:59 แล้ว อีกแค่นาทีเดียวก็จะถึงวันเกิดฮันบิน
และทันทีที่ผมเงยหน้าขึ้นจากนาฬิกาเสียงเปิดประตูของคนที่คุณก็รู้ว่าใครดังขึ้น
ซักที..
เงาที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในห้องและนั้นก็เป็นสัญญาณให้ผมเริ่มทำตามแผน..
“เค้าขอโทษ..”
ผมกอดฮันบินจากทางด้านหลังไว้แน่นแล้วเอาหน้าซุกกับหลังของอีกคนจนคำขอโทษอูอี้จนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่คนอย่างฮันบินน่ะหรอจะไม่ได้ยิน
“พูดแบบนั้นไม่ได้ผมเลิกกับพี่แล../เตงพูดตอนไหนมิทราบ..”
ขัดประโยคของกะทันหันอีกคนจนคนตรงหน้าเงียบเลยทีเดียว
ใช่มั้ยล่ะ? ผมพูดผิดตรงไหนกัน ก็ตอนนั้นฮันบินบอกเลิกผมซะเมื่อไหร่กันเล่า
คิดเองเออเองไม่เคยเปลี่ยนหรอก เด็กไม่รู้จักโต..
มันแกะมือผมออกแล้วหันมาเผชิญหน้ากับผมและประโยคที่มันพูดออกมาก็ทำให้ผมคิ้วพันกันทันที
“ผมอยากถามคำถามพี่แค่สองคำถาม ขอให้พี่พูดความจริงแล้วผมจะออกไปจากชีวิตพี่เอง..”
“อื้อ..”
รอคำถามข้อแรกอย่างใจจดใจจ่อก็อยากรู้อยู่นะว่าคนไม่ค่อยพูดอย่างคิมฮันบินจะถามอะไรที่มันส่งผลกระทบต่อจิตใจได้มากน้อยแค่ไหนกันเชียว..
“พี่คบกับคูจุนฮเวใช่มั้ย..?”
ช็อคไปอีก..
“พี่คบกับนายอยู่..”
ใช่ ผมยังคบกับมันอยู่ พูดผิดตรงไหนมิทราบ? แล้วไอ้การที่ขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะคลายออกแล้วถอนหายใจนี้อะไรวะฮะ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ไง - -
และคำถามต่อไปก็ทำให้ผมหัวเราะคิกคักอยู่ในใจ ไม่รู้คำตอบหรือไงกัน
“พี่ยังรักผมอยู่มั้ย?”
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไปแต่แค่อยากดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าแค่นั้นเองและพอผมไม่พูด
ฮันบินก็ทำท่าจะเดินหนีแต่คนอย่าง คิมจินฮวาน จะปล่อยให้โอกาสทองลอยหลุดมือไปได้ยังไงกัน
ประทับริมฝีปากของผมลงบนปากหยักได้รูปของคิมฮันบินก่อนจะเค้นคลึงเบาๆ จนเริ่มเลยเถิด
ฮันบินใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าผมไว้แล้วมอบจูบที่มีแต่พวกผมเท่านั้นที่ทำได้..
และพอเวลาผ่านไปผมก็เป็นฝ่ายผละออกและเงยหน้าขึ้นมองฮันบินอีกครั้งก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ปากของคนตรงหน้า..
“รักแน่นอนสิ.. ไอ้เจ้าบ้า”
“แล้วก็นะ.. สุขสันต์วันเกิด”
END JINHWAN’s
HANBIN’s
“หัวสูงนะพี่เนี่ย”
ผมโคลงหัวตัวเล็กข้างๆไปมาเมื่อคนตัวเล็กเล่าเสร็จ นี้พอเล่าเสร็จผมดูเป็นควายทันที้ลยเนอะไม่รู้ว่าพี่จินฮวานหลอกเนี่ย - -
“แน่นอน..เด็กน้อยแบบแกตามผู้ใหญ่แบบคิมจินฮวานไม่ทันหรอกก”
คนข้างๆ ยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานตัวเองแล้วมองผมแบบกำลังจะบอกว่า เจ๋งมาก อะไรทำนองนั้น
“คนที่เด็กอ่ะมันพี่ต่างหากเล่า”
“ว่าใครเด็กยะเจ้าบ้า -3-“
พอจบประโยคข้างต้นจินฮวานก็ทำแก้มพองลมที่มีไม่กี่คนที่จะทำแล้วดูน่ารักน่ะ
แต่คิมจินฮวานก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ทำได้น่ารักสุดๆ แต่สำหรับผมคิมจินฮวานคือที่หนึ่งเสมอแหละ..
“ครับๆ ผู้ใหญ่.. แล้วผู้ใหญ่คิมจินจะให้อะไรเป็นของขวัญของเด็กน้อยคิมฮันล่ะครับ”
“ให้อะไรเดี๋ยวก็รู้เอง”
“เห้ย! คู่นั้นอ่ะจะจ้องกันอีกนานมั้ยฮะ? ไอ้จินท้องขึ้นมากูไม่รู้ด้วยนะเว้ยย”
“เดี๋ยวมึงได้ท้องแน่ ไอ้เชี่ยบ็อบ”
พี่จินฮวานหันไปตอบโต้คนฟันกระต่ายแบบกำกวมซึ่งนั้นก็ทำให้คนทั้งห้องหยุดและฟังเสียงสนทนาของทั้งสองพี่ใหญ่ รวมทั้งผมด้วยอ่ะนะ..
“ท้องกับยุนหรอวะ เห้ยกูต้องไม่ท้องดิ น้องยุนต้องท้อง”
“ไม่ใช่ตั้งท้อง..”
“แล้วท้องไรวะ?”
“ท้องแตกไงสัส!! มึงมานี้เลย ไอ้หน้าอรทัย!!!”
พอจัดการคุณพี่บ็อบเสร็จภรรยาโหดของผมก็เดินเข้ามาหาแล้วยืนกอดอกมองผฃงานตัวเองอย่างภูมิใจสุดๆ
เมียใครวะน่าเลือดสุด .__________.
ผมคิดในใจไปแค่นั้นพี่จินก็หันมาหยิกเอวจนได้รอยมาเป็นของขวัญทันที เมียกูลูกพี่ริวชัวร์เหอะ - -
“รู้นะเว้ยคิดไร”
พี่จินชี้หน้าแบบคาดโทษผมกลายๆ จนผมแทบจะมุดหัวลงดิน พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วยเมียโหดไปสยบไงดี
T^T
“แต่วันนี้วันเกิดผมนะ ขอไรนิดไรหน่อยน่า..”
อยู่ดีๆสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่ตกทอดจากพ่อมาถึงผมก็ถูกปลุกขึ้น นั้นไง.. พอพูดปุ๊บหน้าเจื่อนเลยทีเดียว โอ้ยสะใจจ 55555555
“งั้นพรุ่งนี้มึงก็เตรียมบอกจาร์ยมึงแล้วกันว่ามึงจะไปเรียกซักอาทิตย์”
“พี่ก็เหมือนกันเตรียมนั่งไม่ได้ซักอาทิตย์แล้วกันนะครับ”
“ได้/ครับ”
“เห้ยพวกมึงกูไปก่อนนะ ไปให้ของขวัญก่อนว่ะ”
ความคิดเห็น