เป็นโอเมก้าก็เป็นพ่อบ้านให้มันดีๆ สิ (omegaverse)

ถ้าถามว่าเพทายเป็นใคร เขาก็จะตอบว่าเป็นปะป๊าของน้องไพลิน เด็กหญิงวัยสิบเดือนที่ยังพูดไม่ได้แต่ชอบหัวเราะก๊ากๆ เวลาได้ยินเสียงเขาเคาะกระทะ

ถ้าบอกว่าไม่ได้หมายถึงแบบนั้น อ้อ งั้นเขาก็เป็นภรรยาของทนายความของตระกูลที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง แต่ไม่ได้แต่งงานเพราะรักกันหรอกนะ เป็นการคลุมถุงชนโดยคุณพ่อของเขาเอง

ถ้ายังบอกว่าไม่ใช่ๆ อีก แต่หมายถึง ‘เพทาย’ น่ะ เป็นใคร

...อย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้ว เขาจำแทบไม่ได้แล้วว่าก่อนที่เขาจะเป็นของของใคร เขาใช้ชีวิตแบบไหนมาก่อน

บางทีอาจจะเป็นก่อนห้าขวบ ความทรงจำเลือนรางบอกว่าเขาชอบกินข้าวฝีมือหม่าม้ามาก ต่อให้ตอนนี้จะจำหน้าท่านไม่ได้แล้วก็ยังจำได้ว่าข้าวหน้าไข่ตุ๋นของหม่าม้าอร่อยที่สุด ตอนนั้นไม่ว่าเขาจะอ้อนขอกินติดกันทุกวันหม่าม้าก็ไม่เคยขัดเลยสักครั้ง นั่นอาจจะเป็นตอนที่เขาเป็นตัวของตัวเองที่สุดหรือเปล่านะ

เพราะหลังจากหม่าหม้าจากไปแล้วเขาต้องมาอยู่กับแม่ใหญ่ เขาก็จำได้เพียงคำสั่งที่บอกให้เขาเชื่อฟัง ห้ามตอบถ้าไม่มีใครถาม ห้ามทำถ้าไม่มีใครสั่ง ห้ามสงสัย ห้ามอยากได้ ห้ามขอ ห้ามอวดฉลาด ไม่มีใครชอบโอเมก้าปากมากน่ารำคาญหรอกนะ

ใช่แล้ว... เป็นแค่โอเมก้าก็ทำตัวให้มันดีๆ สิ

นั่นน่าจะเป็นประโยคที่เขาได้ยินบ่อยยิ่งกว่าคำว่าอรุณสวัสดิ์เสียอีก

---

เขียนมาสักพักแล้วแต่ก็ยังไปได้ไม่ถึงไหนเพราะพอไม่มีคอมเมนต์ก็เข็นไม่ออก เลยมาอัพก่อนหมดใจดีกว่า5555 

ไม่ได้ลงนิยายมานานมาก เปิดรับทุกคอมเมนต์ติชม ใจดีกันหน่อยน้า

ฝากเรื่องเอื่อยๆ ตามสไตล์ปะป๊าเพทายด้วยค่ะ

♥

เปิดเรื่อง 2 กุมภาพันธ์ 2566