ฟิคนิยายเดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่ เรื่อง my melody ดนตรีคือเสียงเ

ฟิคนิยายเดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่เรื่อง my melody ดนตรีคือเสียงเธอตอนที่1:วันแรกก็ป่วนล่ะ

ณ ตรอกไดไอกอน

ตรอกไดไอกอนนั้นถือว่าเป็นแหล่งจับจ่ายชื้อของที่ใหญ่ที่สุดในเหล่าพ่อมดแม่มดในโลกเวทย์มนตร์

โดยเฉพาะนักเรียนใหม่ที่ฮอกวอตส์ แฮร์รี่ รอน รวมทั้งคนอื่นๆที่มานั้งรอที่ร้านหม้อใหญ่รั่วววววว

(รอใครหรอก็รอเฮอร์ไมโอนี่งั่ยยยยยยย)

“ยัย!!!!เฮอร์ไมโอนี่!!!เป็นบ้ามากกกกเปล่าเนี่ยให้เรามานั่งรอมันที่เนี่ย”รอนบ่นเพราะว่าเข้าได้มารอเธอตั่งหลายชั่วโมงแล้วววววว

“เอาเหอะรอน รอหน่อยนั้นมันเพื่อนเราน่ะ!!!ถ้างุดงิดก็กลับบ้านไปก่อนป่ะ!!!”แฮร์รี่เพิ่ลคนแรกในชีวิตของรอนบ่นใส่รอนเหมือนกัน

“ขอบใจมากเพื่อน งั่นข้าไปล่ะบายทุกคนเดี๋ยวเจอกันที่บ้าน”รอนพูดแล้วทำท่าลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปที่ประตูทางออก

“เฮ้ย!!!!!เอ้ง!!!จะไปจิงง่ะ!!”แฮร์รี่พูดเพราะที่เขาพูดมาตั่งแต่แรกเข้าประชดรอน!!!

“ฉันร็ว่าแกประชดฉัน!!!ฉันเลยประชดแกบ้างงั่ย!!”รอนพูกยิ้มๆ

“อ่ะ เอาเข้าไปลูกฉัน!!!”คุณนายวิสลี่ย์ เดินเข้ามาในร้านพอดี

“ทะเลาะกันหรอ???”คุณนายวิสลี่ย์ถาม แต่ในเมื่อรอนกำลังอ้าปากพูดแต่ เฟร็คดันพูดป้ายสีรอน

“ใช่ครับแม่ รอนเขาจะชกหน้าแฮร์รี่คร๊ฟฟฟฟ”ในเมื่อเฟร็คพูดไปอย่างงั่น สีหน้าคุณนายวิสลี่ย์ก็ดูเข้มขึ้น(ปิ๊ด!!!!!!!เลยล่ะสิ)

“รอน!!!!!!!!!!!!”

“เปล่าครับคุณนาย!!!รอนไม่ได้ชกผมครับเฟร็คเขาใส่ร้ายรอนครับ”แฮร์รี่พูดด้วยปกป้องเพิ่ลจริง

แต่เมื่อคุณนายได้ยินอย่างงั่นก็ยอมเชื่อคำที่แฮร์รี่พูด ลัวก็ปี๊ด!!!ใส่เฟร็คจนเฟร๊คต้องจุ่งจอรถ์ วิ่งออกไปด้านนอก

“หยุดเดี่ยวนี้น่ะ!!!!เฟร็ค!!!”คุณนายวิสลี่ย์ตระโกนเรียก

“ช่างเถอะแม่ ปล่อยเถอะเพราะลูกแม่เป็นคนใจดี”รอนพูดหลงตัวเอง

“หรอ!!!!”แฮร์รี่พูดเสียงย่านนนนนเหมือนประชด

“อ้าว!!!แล้วหนูเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ!!!”คุณนายวิสลี่ย์ถาม

“โอ!โฮ่!!!แม่!ถ้ามาแม่ก็เห็นตั้งนานแล้ววววจะมาถามอะไรกับลูกเนี่ย!!!”รอนบ่น

“เอ้า!!!!ไปไหนของเขาน่ะหนูเฮอร์ นี่!!!”

“แม่ไม่รู้แล้วผมจะรู้หรอ!!!!?”รอนพูดก๋วนๆแม่

“เดี๋ยวเหอะ!!!!น่ะรอน”แม่ทำท่าจะตบรอน

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ด้านของเฟร็คและจอรถ์ที่วิ่งหนีแม่ของตัวเองจนมาสุดทางเดินชึ่งเป็นทางเดินในซอยแคบๆชึ่งยากที่คนจะเดินผ่าน

“เฟร็ค...พอเหอะ...สุดทางล่ะ”จอรถ์ยื่นทำท่าจับเข่าด้วยความเหนื่อยมากกกกกกกกกๆ

“เอ่อ!ได้”เฟร็คพูดเพราะเขาก็เหนื่อยเหมือนกัน และจุ่ๆผู้หญิงคนนึ่งก็เดินมาชกพวกเขาทั้งสอง!!แล้วของที่อยู่ในมือของเธอก็หล่นแต่ไม่แตก

“อุ๊ย!!ขอโทษค่ะ!”เธอคนนั้นพูดพขอโทษพวกเขาแต่พวกเขาก็ไม่ถือแถมยังช่วยเก็บของที่หล่นด้วย(ใจดีจริงๆ)

“ไม่เป็นไรครับ”พวกเขาพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองกัน ผู้หยิงที่อยู่เบื้องหน้าคือคนที่พวกเขาถามหาทั้งวัน

‘เฮอร์ไมโอนี่!!!!!’

“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!!”ทั้งคู่ฝาแฝดวิสลี่ย์อุทานอย่างตกใจ

“อะไร!!!!ทำท่าไองามไส้!อย่างกะเจอผีเป็นบ้าเปล่าเนี่ย!!!”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เธอหายไปไหนมา!!!รู้ไหมพวกเราเป็นห่วงมากน่ะ!!”จอรถ์พูด

“พวกนายหรือพวกวิสลี่ย์ กับแฮร์รี่ จ๊ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดทำท่าก๋วนๆ

“ทั้งสามล่ะถามได้”เฟร็จพูด

“อืม...แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?อ่ะ”

“เอ้า!!!ถามได้ก็เธอนัดเขาที่ไหนก็เขาก็อยู่ที่ไหนล่ะ!!”เฟร็จพูด

“อ้อ!!!โทษที”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมเดินจากพวกเขาไปแล้วเธอก็หันหลังกับมาถามพวกเขา

“ไม่ไปด้วยกันหรอ?”เธอถาม

“เชิญเถอะไปเลยแต่ถ้าใครถามว่าพวกฉันอยู่ไหนเธออย่าบอกน่ะ”เฟร็จพูดกับเธอแล้วเธอก็ถามต่อ

“เอ้า!ทำไมว่ะ”

“พอดีว่ามีเรื่องหน่อยน่ะไปเถอะป่านนี้พวกเขารอเธอแล้ว”จอรถ์พูด

“อืม.”เธอพูดพร้อมพะยักหน้าใส่พวกเขาแล้วเดินออกจากซอยไป

“อืม.....เฮอร์ไมโอนี่น่ารักน่ะนายว่าไหมเฟร็จ?”จอรถ์ถามเขาโดยที่ในใจลึกๆของจอรถ์ก็แอบชอบเฮอร์ไมโอนี่อยู่แต่ไม่แสดงอากาออกมา

“ฉันก็ว่างั่น...”เฟร็จพูดแล้วยิ้มเล็กน้อยออกมาเพราะในใจเขาก็ชอบเธอเหมือนกัน

“ไปเถอะ...เฟร็จ”จอรถ์บอกแล้วจุ่งมือเฟร็จอกจากซอยนั้น

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

“โอ๊ย!!!!!!!!เฮอร์!ไม!ไอ!นี่!!!!นี่!นี่!!!......แกอยู่ชิ้นส่วนไหนของโลกว่ะ!!!!?”แฮร์รี่บ่น

“อยู่ชิ้นส่วนนี้งัย!!!!”เฮอร์ไมโฮนี่โพล่มาจากทางประตูทางเข้าพร้อมแบ่กสัมภาระมาด้วย

“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!หัวหาย หายหัวไปไหนมา!!!!”รอนบ่นใส่เธอ

“ก็รถติด ยางแตก ไฟหน้าเสีย น้ำยาแอร์หมด ท่อไอเสียหลุด”เฮอร์ไมโอนี่พูดยกเช็ด

“โอ!โฮ่!รถยีห้ออะไรว่ะ?!”แฮร์รี่ถาม

“โปเช้”เธอตอบแบบเรียบๆ

“รถติด ยางแตก ไฟหน้าเสีย น้ำยาแอร์หมด ท่อไอเสียหลุดครบเช็ดแบบนี้ไม่ใช่โปเช้คงเป็นสมัยร.5บ้านเธอน่ะ”รอนพูด

“เดี๋ยวเหอะน่ะ!!”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เอ้า!!!หนูเฮอร์!!”คุณนายวิสลี่ย์เอ๋ย

“คุณนายวิสลี่ย์!สวัสดีค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดโพล่กอดนาง

“ป้านึกว่าหนูจะไม่มา”

“มาแน่ค่ะแต่...”

“รถติด ยางแตก ไฟหน้าเสีย น้ำยาแอร์หมด ท่อไอเสียหลุด”รอนต่อให้

“เดี๋ยวเหอะ!”เฮอร์ไมโอนี่ทำท่ามั่นไส้

“เอ่อ!...จริงสิ เฮอร์ไมโอนี่...เธอเห็นเฟร็จบ้างไหม?”แฮร์รี่ถามเธอเพราะว่าพวกเขาหายไปตั้งนานแล้วแต่เธอก็พยายามรักษาคำพูดที่เธอสัญญากับพวกเขาไว่ว่าจะไม่บอกใครว่าพวกเขาอยู่ที่ซอยนั้น

“เอ่อ....ไม่เห็นนี้...ทำไมหรอ?”เฮอร์ไมโอนี่พูดแบบเนียนมากกกกก

“ก็ เฟร็จน่ะสิแกล้งฉัน บอกแม่ว่าฉันน่ะจะต่อยแฮร์รี่ แล้วที่นี้ แม่ฉันน่ะจะสั่งสอนเฟร็จส่ะหน่อยแต่ดันหนีไปได้”รอนพูดแบบงุ่ดงิด

“อืม....แล้วจอรถ์เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?”เธอถาม

“เธอรู้ได้ไงว่าจอรถ์เกี่ยวกับเรื่องนี้?”รอนถามเธออย่างสงสัย

“เอ่ออออออออออ...คือว่า”

“บอกมาเฮอร์ไมโอนี่!!!!พี่ชายฉันอยู่ไหน!!!?”รอนพูดพร้อมจับแขนเธอเขย่าอย่างแรง(แต่ก็แรงมาก)

“อยู่ซอยนึ่ง..เมื่อกี้ฉันพึ่งเดินชกเขาแต่ตอนนีมันไม่อยู่แล้วไปไหนที่อื่นแล้ววมั่ง”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เดี๋ยวเขาก็กลับมาเองล่ะรอน ช่างเขาเถอะ..”คุณนายวิสลี่ย์พูด

“เฮอร์ไมโอนี่ไหนไหนเธอย้ายไปอยู่สลิธีรินล่ะมีอะไรจะกล่าวลาไหม?”แฮร์รี่ถาม

“ที่นี้มาลาด้วยหรอ??”เธอถาม

“ดูยังงัยถึงคิดว่ามีลา”แฮร์รี่ถาม

“ก็ล่ะกี้มึงบอก กล่าวลา...แล้วไหนล่ะลา?”

“มีอะไรจะกล่าวคนไหม?”

“กรูย้ายไปตั้งปีที่แล้ว แล้ว!!”เธอเตือนสติแฮรรี่

“อืม.......ลืม”เขาพูดเรียบๆก่อนที่พวกเขาจะกินข้าวและแยกย้ายกันกลับเฮอรืไมโอนี่ก็กลับไปบ้านที่อยู่ในวซอยพรีมมี้ซึ่งเป็นซอยที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้บรรยากาศดีสุดๆแต่จะไม่มีใครอาศัยอยู่ที่ในเท่าไร ส่วนมากไม่ไกลจากบ้านเฮอร์ไมโอนี่ส่ะเท่าไรก็คือบ้านมนุษย์หมาป่า(บ้านริมัส รูปิน)โดยที่เธอไม่ได้อาศัยอยู่คนเดียวแต่เธออาศัยอยู่กับพี่น้องต่างเลือด(แวมไพร์เร่ร่อน)ซึ่งมี คอนลายส์(คอนเลนส์) ,อริส ,แจสเปอร์ ,วิกตอร์เรีย,เจมส์มี้และ โช แชง(สมาชิกคนล่าสุด) แต่ที่จริงแล้วเธอน่ะมีพวกนี้อยู่เป็นเพื่อนอยู่ตั้งนานแล้วก่อนที่เธอจะมาเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์เพราะเธอไม่เคยจะเกลียดพวกนี้แถมเธอยังเป็นพี่ใหญ่ในครอบครัวด้วย              (ทั้งที่คอนลายส์อายุตั้ง130ปี)ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เพิ่งหยุดโตเมื่อปี3เองเนื่องจากเธอตายแล้วฟืนจากการ

จองตาบาร์ซิลิทแล้วทำให้เธอกลายเป็นแวมไพร์(ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมเธอจองตาบาร์ซิลิทแล้วเกิดเป็นแวมไพร์?)

แฮร์รี่ได้ตัดสินใจพักบ้านของเฮอร์ไมโอนี่แทนเพราะจะได้ไปแต่เช้าตรู่..................

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ณ ซานชาลา9เศษ3ส่วน4

แฮร์รี่เดินมาพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่เองก็ได้มาหยุดอยู่ตรงกำแพงระหว่างซานชาลา9กับ10

แฮร์รี่เลยตัดสินใจเดินทะลุกำแพงก่อนจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็คอยเข็นรถสัมภาระเดิน(หรือวิ่ง)ทะลุกำแพงตามหลังแฮร์รี่ไปและเจอรถไฟสายฮอกวอต์

“โชคดีมากเลยน่ะเนี่ยที่มาทัน....แล้วรอนล่ะ?”แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารอนมาหรือไม่มาแต่เธอรู้แต่ว่าพลังจิตอันแข็งแก่ง(พลังแวมไพร์)ของเธอไม่สามารถเห็นหรือคาดการณ์ได้ว่ารอนอยู่ไหน?