[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #6 : [Coffee cup ] Cappuccino :: You know ? ... I'm your hero!

 

 

 (เครดิต ปิ่นค่ะ ;w;)
by Believe
 

     หลายคนอาจสงสัย ... ว่าทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ที่บ้านฉัน เอาล่ะ! วันนี้จะถือว่าฉันใจดีเล่าให้ก็ได้ แต่ขอบอกว่าแค่ครั้งเดียว! ครั้งเดียวเท่านั้นนะ!!!

------------

"นี่นาย! จะมานอนที่นี่อีกนานไหมเนี่ย" เสียงใสดังขึ้นจนแทบลั่นโบสถ์จากเด็กสาวผมดำยาวสลวยที่ขึ้นชื่อว่า'แม่ชี' ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนในโบสถ์  ...  ถ้าเอาจริงๆ มันก็มีแค่คนเดียวแหละนะ 

"ก็แล้วแต่ฉันต้องการ" และคู่สนทนาของเธอก็ตอบแบบเสียงที่เบาต่างกันลิบลับ

"แต่นี่มันโบสถ์นะ! ไม่ใช่ที่นอนของนาย " เธอยังคงแผลดเสียงอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ตะโกนแบบเธอ

      ร่างสูงตรงหน้าไม่ตอบแต่กลับชันตัวขึ้นมาจากเก้าอี้นั่งสีดำพร้อมทั้งยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงแต่ก็ยังคงเสน่ห์ของเขา "เธอนี่เป็นนาฬิกาปลุกรึไง" เขาว่าเบาๆ

"ที่นี่ไม่ใช่ของนายนะ! แล้วฉันเป็นแม่ชีต่างหาก " บีลีฟยู่หน้าเล็กๆพร้อมมองดวงตาเขียวมรกตของคนตรงหน้า ฝ่ายที่ถูกจ้องหน้าอยู่นั้นกลับแค่ปิดปากหาวนอนพร้อมทิ้งตัวลงต่ออย่างไม่รู้ร้อน

"นี่!!! ฟังฉันบ้างไหมเนี่ย !?" บีลีฟหย่นหน้าอีกครั้งก่อนที่จะเข้าไปดึงตัวคนที่นอนไม่รู้ร้อนให้ลุกขึ้น แต่คนร่างสูงกลับแค่นอนเอาแขนปิดตาเท่านั้น ...

"เฮ้อ ... ดูเหมือนเธอจะอยากเป็นหมอนข้างมากกว่านาฬิกาปลุกนะ ... "เอลริคว่าเบาๆ

"อะไรนะ ...! " ยังไม่ทันที่เธอจะว่าจบ เธอก็ถูกดึงด้วยแรงมหาศาลจากคนที่นอนอยู่จนต้องล้มลงไปนอนด้วยขนาบข้างในอ้อมแขนเขา (เอาจริงๆ ... ฉันไม่ได้นอนในแขนเขาซะหน่อย! //บีลีฟ) !!!

"นะ ... นายจะทำอะไร!! ฉันเป็นแม่ชีนะ ถ้ามีใครเห็นเข้าล่ะก็ ... !!"ทันทีที่ล้มลงร่างเล็กก็เริ่มดิ้นพล่านไปมาในอ้อมแขนของคนตรงหน้า ... จนไม่ได้สังเกตุว่าเราแอบมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตอนที่มองการกระทำของเธอ

      หมาป่ากับลูกแกะ(?) ...

"นึกกว่าเธออยากเป็นหมอนข้างซะอีก ... หึๆ" เจ้าของรอยยิ้มกล่าวพร้อมใช้มือจับใบหน้าของเธอเบาๆ และด้วยความทีเก้าอีกสีดำนั้นเล็กและคับแคบมาก! แคบซึ่งทำให้บีลีฟร่วงได้ถ้าไม่มีมือของคนร่างสูงกันไว้

"ฉันเป็นแม่ชีนะ!!! ทำไมต้องเป็นหมอนข้างนายด้วย!! " เธอตวาดเสียงอีกครั้ง

"ก็เพราะฉันอยากให้เป็นไงล่ะ"

"นายนี่มัน! ... "

แอ๊ด ....
 
      แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มเปิดสงครามน้ำลายไปซะมากกว่านี้ เสียงประตูหน้าโบสถ์ใหญ่ก็ถูกเปิดขึ้นมาเสียก่อน ... เอลริคไม่รีรอที่จะรีบปล่อยเด็กสาวลงจนทำให้เธอไม่นอนราบอยู่กับพื้นเย็นเฉียบเสียงดังสนั่น เธอจึงหันมาส่งสายตาเคืองๆ ... แต่ก็คงดีกว่าที่หมอนั่นไม่ยอมปล่อย

"อ้าว! บีลีฟเป็นอะไรงั้นเหรอ ถึงนอนอยู่บนพื้น! " ทันทีที่ปิดประตู โฮพจึงรีบวิ่งมาดูน้องสาวตัวเองจนลืมปัดเศษหิมะบนเส้นผมและบนบ่าทั้งสอง ความจริงบีลีฟอยากตอบไปใจจะขาดว่าถูกหมอนนั้นปล่อยร่วงลงมา! แต่ถ้าบอกไป ... เธอก็ต้องบอกเรื่องที่ถูกกอดน่ะสิ! ม่ายยยยยย

"พอดีว่าเขาบอกว่าจะไปห้องไถ่บาปน่ะค่ะ ฉันเลยจะพาไปแต่ว่าสดุดเก้าอี้ล้มซะก่อน ... "

      ทันทีที่พูดถึง'ห้องไถ่บาป'คนที่นอนบนเก้าอี้ยาวเมื่อครู่จึงหน้าเหวอไปชั่วขณะ ก็แหม .... เขาน่ะมีเรื่องให้สารภาพตั้งมากมายเลยน่ะสิ!! เมื่อเห็นแบบนั้นบีลีฟจึงแอบยิ้มสะใจอยู่ไม่น้อย ที่แกล้งคนได้!
"อ๋อ ... งั้นพี่พาไปก็ได้"โฮพพูดขึ้นพร้อมพยุงน้องสาวตัวเองขึ้น

"ชอบคุณนะค่ะพี่!"บีลีฟกล่าวเสียงใส พร้อมแอบเหลือบมองคนที่ยืนหน้าซีดอยู่เบื้องหลัง

"ฮะ ... เฮ้ย"

      นี่มันหมาป่ากับยัยจิ้งจอกต่างหาก ...

"แต่ว่านะ ... มีคนที่หน้าตาคล้ายๆบีลีฟมายืนอยู่หน้าโบสถ์น่ะ ใช่เพื่อนบีลีฟรึป่าว? ช่วยไปดูให้หน่อยสิ " โฮพว่าพร้อมกึ่งลากกึ่งดึงคนที่ยืนหน้าซีดเมื่อครู่ไปห้องไถ่บาป  แต่ด้วยเรื่องที่โฮพพูดไปเมื่อครู่จึงทำให้เอลริคระลึกได้ถึงบางอย่าง!!!

"ได้ค่ะ! เดี๋ยวไปดูให้" แต่นั่นก็สายไปซะแล้ว เพราะเธอวิ่งออกไปหน้าประตูแล้ว

"ดะ ... เดี๋ยวก่อน!!!!!"

---------------------------------------

      เด็กสาวค่อยๆปิดประตูโบสถ์ลงอย่างแผ่วเบา น่าเสียดายที่ไม่ได้อยู่ดูคนสารภาพบาป ... ไม่งั้นเธอคงได้ขำจนท้องแข็งตายแน่ๆ! แต่ ... ทันทีที่เธอออกมาก็แทบจะไม่เห็นใครนอกโบสถ์เลย มีทั้งความหนาวทั้งหิมะแบบนี้คงจะไม่มีใครอยากมาหรอก ....

"เอลซัง ... เอลซังอยู่ไหน?" ดูเหมือนเธอจะคิดผิดเพราะมีเสียงเรียกที่เบาราวกับเสียงกระซิบอยู่ด้านหลังซึ่งมันเล่นทำเธอเสียววูบตั้งแต่ต้นคอเลยเชียว ...

      แต่ดูเหมือนนั้นไม่หนักเท่าทีเธอหันไป ... เธออยากจะร้องกรี๊ดดังๆตรงนั้นเลยก็ว่าได้!!! เพราะสิ่งที่เธอคุยอยู่ด้วยไม่ใช่คน แต่เป็นผี!!!!!!! ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ถ้าจะมีคนในสภาพโปร่งใสลอยอยู่บนพื้นสองเมตรหรอก!!!

"คะ ... คุณ ปะ ... เป็น ใคร!!!!" บีลีฟเค้นเสียงถาม ตอนนี้เธออยากจะหนี! หนีให้ไว แต่ถ้าทำอย่างนั้นเธอโดนหักคอตายชัวร์ๆ

"ฉันกำลังถามคำถามคุณอยู่นะ!!! เอลซังอยู่ไหน!!! " ผีตนนั้นเริ่มลอยเข้ามาใกล้ๆเธอพร้อมเริ่มตะหวาดเสียงลั่น บีลีฟจึงได้แค่ยืนสั่นงันงกพร้อมกุมไม้กางเขนตามสัญชาติญาณคนกลัวผี

"ฉะ ... ฉันไม่รู้ "

"โกหก!!!! เธอมีกลิ่นเค้าอยู่นะ!"ฮินะตะหวาดเสียงลั่นจนบีลีฟขาอ่อนทันใด เธอจะร้องให้ใครช่วยก็ไม่ได้เพราะมีความรู้สึกเหมือนถูกกดกล่องเสียงตะหงิดๆ และตอนนี้ผีตนนั้นเริ่มเข้ามาจนประชิดตัวก่อนที่จะเบิกเนตรจนตาขาวแทบทะลัก

"ฉันจะถามเธออีกที ... เขาอยู่ที่ไหน!!!!!!!!!!!!"

"ฮินะหยุดนะ!!!" เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด เอลริคอยู่ๆโผล่พรวดออกมาจากประตูจนทำให้ฮินะถอยออกห่างจากบีลีฟ .... และแน่นอนว่าเขาต้องวิ่งไปบังหน้าเธออยู่ บีลีฟได้แต่เหวอด้วยความอึ้งทั้งๆที่น้ำตายังไหล

"เอลซัง ... " ผีฮินะค่อยๆลอยเข้ามาเหมือนจะเข้าหาเขาแต่เขากลับถอยห่างไปบังบีลีฟ

"หยุดนะ!! เข้าใกล้ผู้หญิงของฉันอีกแม่แต่ก้าวเดียว ... " 

"ทำไม ? เพราะอะไรกันเอลซัง ... เพราะอะไร" ผีตนนั้นดูเหมือนจะร้องไห้อ้อนวอนขอคะแนนสงสาร แต่สำหรีบบีลีฟเธอคิดว่ามันยิ่งน่ากลัวกว่าเดิมเสียอีก เพราะน้ำตาที่ไหลออกมาคือเลือดไงล่!!!

"เพราะ ... เพราะฉันรักยัยนี่ไงล่ะ!"ชายร่างสูงว่าพร้อมย่อตัวลงกอดคนที่กำลังขาอ่อนพับลงกับพื้น 

!!!!!?

      เด็กสาวเกิดติดสตั้นอยู่ชั่วขณะ อะไร ยังไง ทำไม !!!? เขาจัดการอะไรไม่บอกเธออีกแล้ว แต่ตอนนี้เธอต้องตีหน้าซื่อเล่นละครบทนี้ซะก่อนที่เธอจะถูกขย้ำเละ เธอจึงกอดเขาตอบพร้อมซุกหน้าลงกับเชิตดำ

"ไม่จริงน่า ... เอลซัง"ฮินะกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนที่ค่อยๆเลือนลางหายไป และเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอหันไปมองดูเหตุการณ์ และนั่นทำให้เธอเห็นแววตาอาฆาตพยาบาทอย่างสุดซึ้งพร้อมกับคำพูดไม่เอ่ยเสียงที่จับใจความได้ว่า

          'ระวังตัวให้ดี'

"เกือบไปแล้ว ... "เอลริคกล่าวเบาๆพร้อมค่อยๆลุกขึ้นปล่อยให้เด็กสาวนั้งหน้าหงุดอยู่กับพื้น

"แล้วต่อจากนี้ฉันต้องทำอะไรต่อล่ะ ... " บีลีฟกล่าวด้วยน้ำเสียงและท่าทางสั่นๆอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งนั่นทำให้เอลริคยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

"นอนรอฮินะมาหักคอไง ... หึๆ " เขาว่าพร้อมทำท่าทางแบบฮินะเมื่อกี้

"ไม่เอานะ!!! แบบนั้นน่ะ ... มัน " แต่ก่อนที่เธอจะว่าจบก็ถูกนิ้วของคนร่างสูงปิดปากไว่ก่อน "เว้นเสียแต่ว่า"

"ว่า !!?" 

"เธอจะให้ฉันอยู่ด้วย ... แต่ไม่สิ ที่นี่ไม่ใช่ที่นอนฉัน .... งั้นฉันกลับล่ะ โชคดี!" คนร่างสูงว่าพร้อมทำท่าจะเดินจากไปจริงๆ จึงทำให้เด็กสาวไม่รีรอที่จะเรียกเขากลับมา

"ดะ ... เดี๋ยวก่อน! จะ ... จะอยู่ที่นี่ก็ได้นะ ... " เธอก้มหน้าพูดด้วยใบหน้าแดงๆ จนร่างสูงอดยิ้มเล่ห์ออกมาไม่ได้

"ไม่ขอปฏิเสธล่ะกัน ... "
 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

โอ้ววว กว่าจะจบ //นอนตายห์
ตอนแรกกะว่าจะแต่งแลกเรท - -
ไม่เป็นไรวันเกิดบีลีฟเราหยวนๆได้ #ถุย ตรงไหนคะ ?
ยังไงก็เอาอีกเรื่องมาแลกซะนะเคอะ
ท่านอลิสซาปิ่น ^^ 
 
เขียนผิดตรงไหนก็ช่างมันเถอะ ขี้เกียจแก้เคอะ ถถถถถ
 

:)  Shalunla