รูปใบเก่า

เนื้อเรื่อง

รูปถ่ายใบหนึ่งร่วงลงมาจากหนังสือที่ผมกำลังอ่าน ผมหยิบมันขึ้นมาจากพื้น นั่งนิ่งมองรูปนั้นเนิ่นนาน

มันเป็นรูปของ ‘ดา’ ---คนที่ผมรัก--- ถ่ายไว้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว สีของมันซีดจาง แต่ภาพความหลังยังไม่ลางเลือน

เธออยู่ในชุดนักศึกษา นั่งอยู่หน้าซุ้มภาควิชา ใบหน้าที่งดงาม รูปร่างอันบอบบาง และรอยยิ้มที่แสนหวาน ประกอบกับแสงอาทิตย์อัสดงสะท้อนเข้าหาใบหน้าของเธอ ทำให้เธองดงามดุจเทพธิดาที่ร่วงหล่นมาจากสวรรค์

ผมยังจำวันนั้นได้ดี ผมเป็นคนถ่ายรูปนี้ให้กับเธอ

นานเท่าไรแล้วนะ ที่ผมไม่ได้เจอเธอคนนี้

ผมจำไม่ได้ หรือว่า…ผมไม่อยากจำ


‘ดา’ กับผมเป็นเพื่อนกัน---เพื่อนสนิท

จริงๆแล้ว ผมแอบชอบเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ การที่ผมได้พบเธอเหมือนฟ้ามาโปรด ถ้าไม่เป็นเพราะเหตุบังเอิญ ผมคงไม่ได้รู้จักกับเธอ

เผอิญวันนั้นผมปวดท้องมาก เข้าไปที่ห้องน้ำ

บ้าจริง! กระดาษชำระในห้องน้ำไม่มีเหลือแม้แต่น้อย ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี ปวดจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เดินออกมานอกห้องน้ำ มองไปรอบๆ หาใครสักคน

แต่แล้วสวรรค์ก็เมตตา ส่งนางฟ้าลงมาให้ผม

‘ดา’ เดินออกมาจากห้องน้ำหญิงพอดี ผมไม่รอช้า รีบตรงเข้าไปหาเธอ

“คุณครับ พอจะมีกระดาษบ้างไหมครับ” เธอทำหน้างงเล็กน้อย เอามือล้วงไปในกระเป๋าถือ

“นี่ค่ะ กระดาษ”

“ขอบคุณมากครับ”

ผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

หลังจากทำธุระเสร็จเรียบร้อย ผมเดินออกมา ‘ดา’ ยังคงยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำ

“เป็นอย่างไรบ้างคะ”

ผมอมยิ้มหน้าแดง “เรียบร้อยดีครับ”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ‘ดา’ ไม่เคยหายไปจากใจของผม หัวใจทั้งสี่ห้องแทบไม่เหลือที่ว่างเผื่อให้ใคร

เราทั้งสองเริ่มทำความรู้จักกัน และสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด ผมหวังว่าช่วงเวลาแบบนี้จะอยู่กับผมตลอดไป

ผมกับ’ดา’ ไปด้วยกันได้ดี เราสองคนมีอะไรคล้ายๆกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่งดงามทั้งใบหน้าแล้วก็นิสัยเช่นเธอมาก่อน

ผู้หญิงแบบนี้แหละที่ผมเฝ้าตามหามานาน

ผมฝันไปไกลถึงวันที่เราสองคนจะอยู่เคียงข้างกันอย่างมีความสุข มีบ้านหลังเล็ก มีลูกตัวน้อยๆ เป็นครอบครัวที่มีความสุข
แต่มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ?


ผมสอดรูปใบนั้นไว้ที่เดิม

ผมจะมีโอกาสได้เจอ ‘ดา’ คนนั้น อีกไหม

ภาพใบหน้าที่งดงาม รูปร่างอันบอบบาง และรอยยิ้มที่แสนหวาน ยังติดตาตรึงใจผมอยู่ทุกวันนี้

ผมเก็บหนังสือที่เพิ่งอ่านจบเข้าชั้น มองนาฬิกาที่ผนัง

ได้เวลาแล้ว

ผมต้องไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาลและไปส่งภรรยาที่ศูนย์ฟิตเนต

จะว่าไปแล้ว ชีวิตผมในตอนนี้ก็มีความสุขดี

มีภรรยาอยู่เคัยงข้าง มีบ้านหลังเล็ก มีลูกตัวน้อยๆ

“คุณคะ ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวลูกจะรอนาน”

“รู้แล้วจ๊ะ ที่รัก”

“คุณรู้ไหม เมื่อเช้า ‘ดา’ ชั่งน้ำหนัก ลดไปตั้ง 2 กิโลฯแน่ะ ”