Hecatomb บทละครของลูกแกะบูชายัญ

การที่ตื่นขึ้นมาโดยที่ไม่มีความทรงจำอะไรสักอย่างนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด —

            จะทำอะไรต่อไปก็ไม่รู้ จะไปที่ไหนต่อไปก็ไม่รู้ ตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้

สองเรื่องแรกน่ะช่างมันเถอะ แต่ปัญหาคือข้อสุดท้ายต่างหาก

นี่เราเป็นใครกันนะ? เป็นอะไรกันนะ?

ฆาตกรร้อยศพ? สาวน้อยผู้ไร้เดียงสา? เจ้าหญิงแห่งความบริสุทธิ์ดีงาม?

            เรื่องนั้นเองก็จำไม่ได้ —แต่จู่ๆหลังจากโดนอสุรกายฝูงใหญ่ไล่ล่าก็ดันถูกคนที่มาช่วยบอกว่า “เมลลิซน่ะ เป็นมังกรนะ เธอเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เรอะ?”

อย่างนี้เองเหรอคะ อย่างนี้เองเหรอ —คือว่าจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ได้โปรดอย่าทำหน้าผิดหวังใส่เราเลยนะ —ถึงจะภาวนาในใจอย่างนั้น แต่เจ้านั่นก็ยังทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆใส่ แล้วก็ถามต่อว่า “แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?”

            นั่นสิ ต่อจากนี้จะทำอะไรดีนะ?

            เรื่องนั้นเองก็ไม่รู้หรอก

แต่ว่า ถ้าหากมีคุณ [เพื่อนสมัยเด็ก]คนนี้อยู่ข้างๆแล้วละก็ — จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน

——————————————————————————————————————

สวัสดีค่า หายไปนานมาก .0.

แต่ก็กลับมาแล้วเนอะ

อย่างน้อยจะพยายามอัพเดทอาทิตย์ละครั้งค่ะ .-. (วันอังคาร/ศุกร์)NOTE:วันใดวันหนึ่งนะคะ ยกเว้นว่าวีคไหนเขียนได้เยอะถึงจะลงสองวัน lol

จริงๆมันก็คือเรื่องเดิมที่เราเขียนก่อนหน้า แต่ว่าเปลี่ยนพล็อตหมดเลยค่ะ ; - ; เล่นเอาเหนื่อยเลย 

แนวเรื่องไม่ต้องกลัวคำโปรยว่าจะดาร์กนะคะ แค่ไม่ใสมากเท่านั้นเอง ตรงกลางเนอะ นี่ก็เพิ่มบทนำอีกแบบ (ข้างล่าง)เข้ามาด้วย :v

อ๊ะ จะว่าไป อ้อนขอคอมเมนต์ตรงนี้เลยได้ไหมคะ? จะชอบหรือไม่ชอบก็สามารถบอกได้ค่ะ หรือจะมาเดาอะไรสนุกๆก็ได้ทั้งนั้น ถ้าเกิดว่ามีคำผิดก็ขอความกรุณาช่วยแจ้งให้เราทราบด้วยค่ะ . W.

เพจ:https://www.facebook.com/FURris-WHEEL-327278167474696/

หายไปนานนี่ก็ยุ่งเรื่องเรียนด้วยเหมือนกัน ดังนั้นก็ฝาก(ความฝันสอบเตรียมจากTU79ถึงรุ่นต่อๆไป) เราเขียนกับเพื่อนเองค่ะ ฝากด้วยนะคะ <3 

     ที่จะเวิ่นเว้อก็มีเท่านี้ล่ะค่ะ ขอให้สนุกนะคะ

——————————————————————————————————————

Prologue

“จำ —ไม่ได้เหรอ?”

ดวงตาคู่นั้นงดงาม แต่เต็มไปด้วยเล่ห์กลอันน่าขนลุก

            หล่อนส่ายหน้า

หัวสมองที่ว่างเปล่า นึกอะไรไม่ออกเลยสักอย่างเดียว

            รู้แต่ว่าต้องหนี

            รู้แต่ว่าต้องหนีให้ไกล

ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ ห้ามอยู่เฉยๆนะ

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ก็ขยับตัวไม่ได้

ลำตัวถูกเสียบจนทะลุ เจ็บเสียจนไม่มีแรงร้องออกมา

            เราทำอะไรผิดไปเหรอ?

คำถามนั้น ติดอยู่แค่ในลำคอ

            ความตายรัดคอหล่อนไว้ แล้วก็หัวเราะเยาะ

ทั้งๆที่จำอะไรไม่ได้เลยแท้ๆ แต่บาปที่กระทำไปแล้วก็ไม่อาจประนีประนอมได้เลยเหรอ?

            ไม่ได้หรอก

ดวงตาสีเขียวที่ติดค้างอยู่ในสามัญสำนึกลืมขึ้น และหล่อนก็กระซิบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            จะว่าไป...ถึงจะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ขอโทษเขาเลยนะ

ถ้อยคำนั้น ชวนให้นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ —ชวนให้นึกถึงคนบางคนขึ้นมาได้

            ท้องฟ้าที่กำลังสะอึกสะอื้น เงาของคนที่ไม่ว่าทำอย่างไรก็เป็นได้แค่เหยื่อบูชายัญที่จะถูกสังเวย

                        นึกไม่ออกเลย —แต่ก็ยัง —

 —รู้สึก ‘รัก’ขึ้นมา

——————————————————————————————————————