ลำดับตอนที่ #44
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ~~เออกูผิด 2...ตอนที่ 26~~ (โม้ทั้งตอน 6)
" อืมมม โจ๊ก "
ผมเงยหน้ามาดูมันอีกครั้ง ไอ้หมอเอื้อมมือมาจับบ่าผมไว้เหมือนไม่อยากให้ผมรุกมันตอนนี้ ผมใช้มืออีกข้างค่อยๆ ลูบไปที่เป้ากางเกงมันเบาๆ น้องชายมันแข็งเป็นลำอย่างเห็นได้ชัดและก่อนที่อะไรๆ จะเกินเลยไปกว่านี้
“ ไม่ มันต้องไม่ใช่อย่างนี้ ” ผมผละออกมาจากการรุกไอ้หมอ
“ ขอโทษ ” ไอ้หมอลุกขึ้นนั่งก่อนจะตัดสินใจเดินไประงับอารมณ์ที่นอกระเบียง
ผมจ้องดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือตัวเองอีกครั้ง ข้างนอกฝนยังคงตกอยู่ผมเดาว่าอากาศคงกำลังเย้นสบาย แต่ในหัวใจผมตอนนี้อากาศภายในมันช่างร้อนรุ่มซะเหลือเกิน ผมตัดสินใจเดินข้ามเส้นที่เกินเลยเข้าไปหาไอ้หมอมันเอง...ผมผิดเอง
“ ฝนยังไม่หยุดเลย ค้างที่นี่ซักคืนเถอะนะโจ๊ก ” ไอ้หมอเดินกลับเข้ามานั่งจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“ อย่าดีกว่า ”
“ ถึงอยากกลับแค่ไหนก็คงไม่ได้หรอก ดูข้างนอกสิฝนตกอย่างกับฟ้ารั่ว แถวป่านนี้แล้วรถออกไปข้างนอกก็คงไม่มีวิ่งแล้วล่ะ ”
“ ............ ”
“ ขอโทษนะ ”
“ เอกทำอย่างนี้เพื่ออะไร ”
“ เฮ้ออ ” ไอ้หมอไม่ตอบคำถามผมแต่กลับเอาแต่นั่งก้มหน้าถอนหายใจ
“ จริงๆ คนที่ผิดน่าจะเป็นโจ๊กมากกว่า ”
“ ไม่หรอก ถ้าเอกไม่พาโจ๊กมานี่เรื่องบ้าๆ นี่ก็คงจะไม่เกิดขึ้น ”
“ ถึงโจ๊กมาจริงแต่ถ้าโจ๊กระงับอารมณ์ตัวเองเป็นเรื่องบ้าๆ นี่ก็คงไม่เกิดขึ้นเหมือนกัน ”
“ เอกทำใจไม่ได้เอง เอกขอโทษ เอกรู้ว่ามันผิดแต่เอกห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริงๆ ”
“ ตลกดีนะ ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก ”
“ อีกไม่นานเอกก็จะไปเรียนต่อที่เมืองนอกแล้ว ” มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
“ ไม่นาน ”
“ ใช่ ไม่นาน พ่อกับแม่เอกไปทำกิจการร้านอาหารเล็กๆ อยู่ที่นั่น แม่เลยอยากให้เอกไปเรียนต่อจะได้อยู่ด้วยกัน ”
“ เหรอดีแล้วนี่ ”
“ โจ๊ก นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ”
“ ............ ”
“ เอกขอร้อง ช่วยตามใจเอกซักครั้งได้ไหม ”
“ แล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่มันไม่เรียกว่าตามใจเหรอไง หรือว่าต้องให้ ”
ไอ้เอกชะโชกหน้าเข้ามาจูบปากผมอีกครั้ง การตามใจของมันมีความหมายว่าอย่างนี้ซินะ แต่ถ้าผมตามใจมันจริงแม้จะเป็นซักครั้งเหรอสองครั้งนั่นก้หมายถึงผมกำลังนอกใจคนที่รักถึงสองคนเชียวนะ
“ นะโจ๊ก เอกขอร้อง ” มันเอื้อมมือมากอดผมไว้
“ ถ้าเกินกว่านี้โจ๊กคงให้เอกไม่ได้ เอกก็รู้ว่าเพราะอะไร ”
“ แต่ที่นี่มีแค่เราสองคนนะโจ๊ก ”
“ ที่นี่โจ๊กอาจจะอยู่กับเอกแค่สองคน แต่ในใจโจ๊กก็มีคนที่โจ๊กรักถึงสองคนเหมือนกัน โจ๊กคงทำอะไรเพื่อเอกไม่ได้ไปกว่านี่เอกเข้าใจใช่ไหม ”
“ แค่ซักครั้งก็ไม่ได้เหรอ ”
“ แค่ซักครั้งของเอกมันอาจทำให้เอกมีความทรงจำที่ดีๆ ติดตามไปให้ได้คิดถึงทุกที่ทุกเวลา แต่มันก็ทำให้เอกมีความสุขแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอ ตรงกันข้ามแค่ซักครั้งของเอกมันจะทำให้คนที่โจ๊กรักถึงสองคนต้องมีความทุกข์และความทรงจำที่เลวร้ายไปอีกนาน ถ้าความทรงจำที่ดีๆ ของเอกมันต้องแลกมาด้วยความทุกข์ของคนที่โจ๊กรักถึงสองคน โจ๊กขอโทษนะที่โจ๊กคงต้องเลือกที่จะทำร้ายจิตใจของเอกแทน ”
“ โจ๊ก ”
“ โจ๊กคงต้องกลับแล้ว ”
“ แต่ฝนยังตกอยู่นะ ”
“ ฝนตกอย่างดีมันก็แค่ทำให้คนไม่มีร่มต้องเปียก มันทำร้ายอะไรโจ๊กไม่ได้ไปกว่าการเป็นหวัดหรอกเอก แต่ถ้าโจ๊กยังคงเลือกที่จะอยู่กับเอกต่อไปบางทีโจ๊กอาจจะยิ่งกว่าเป็นหวัดก็ได้นะ ”
“ โจ๊ก ”
“ ขอบคุณนะเอกที่ตลอดมาเอกรู้สึกดีๆ กับโจ๊กมาตลอด เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะเอก โจ๊กสัญญาว่าโจ๊กจะเป็นเพื่อนที่ดีอย่างนี้ตลอดไป ”
“ โจ๊ก ” ไอ้หมอก้มหน้าลงไปร้องไห้กับแขนตัวเอง
“ โจ๊กกลับก่อนนะ ”
“……………..” มันยังคงก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด ผมคงต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่น้ำตาของมันจะทำให้ผมต้องหยุดอยู่ในห้องนี้อีกนาน
ผมก้าวเดินออกมาหลังจากเดินไปตบบ่าร่ำลามันแล้ว ความรู้สึกแรกที่ออกมาจากห้องมันได้มันช่างโล่งใจซะเหลือเกิน
ตรู๊ดดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด
“ ฮาโหล ”
“ มึงอยู่ไหนวะโจ๊ก จะกลับไหมเนี้ยบ้านอ่ะ ”
“ กลับดิสาดดด ”
“ เชี้ยกลับมาช้าเดี่ยวกูขนหลังคาบ้านหนีแม่งเลย ”
“ 555+ เออๆ แล้วอย่าลืมทิ้งแผนที่ไว้ให้ด้วยนะเผื่อกูหลง ”
“ สาดดดด เออเดี๋ยวกูเสียบไว้ให้ที่หน้าปากซอย ”
“ 5555+ จวยยยย ” นี่สิครับคนที่ผมต้องแคร์
ผมเงยหน้ามาดูมันอีกครั้ง ไอ้หมอเอื้อมมือมาจับบ่าผมไว้เหมือนไม่อยากให้ผมรุกมันตอนนี้ ผมใช้มืออีกข้างค่อยๆ ลูบไปที่เป้ากางเกงมันเบาๆ น้องชายมันแข็งเป็นลำอย่างเห็นได้ชัดและก่อนที่อะไรๆ จะเกินเลยไปกว่านี้
“ ไม่ มันต้องไม่ใช่อย่างนี้ ” ผมผละออกมาจากการรุกไอ้หมอ
“ ขอโทษ ” ไอ้หมอลุกขึ้นนั่งก่อนจะตัดสินใจเดินไประงับอารมณ์ที่นอกระเบียง
ผมจ้องดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือตัวเองอีกครั้ง ข้างนอกฝนยังคงตกอยู่ผมเดาว่าอากาศคงกำลังเย้นสบาย แต่ในหัวใจผมตอนนี้อากาศภายในมันช่างร้อนรุ่มซะเหลือเกิน ผมตัดสินใจเดินข้ามเส้นที่เกินเลยเข้าไปหาไอ้หมอมันเอง...ผมผิดเอง
“ ฝนยังไม่หยุดเลย ค้างที่นี่ซักคืนเถอะนะโจ๊ก ” ไอ้หมอเดินกลับเข้ามานั่งจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“ อย่าดีกว่า ”
“ ถึงอยากกลับแค่ไหนก็คงไม่ได้หรอก ดูข้างนอกสิฝนตกอย่างกับฟ้ารั่ว แถวป่านนี้แล้วรถออกไปข้างนอกก็คงไม่มีวิ่งแล้วล่ะ ”
“ ............ ”
“ ขอโทษนะ ”
“ เอกทำอย่างนี้เพื่ออะไร ”
“ เฮ้ออ ” ไอ้หมอไม่ตอบคำถามผมแต่กลับเอาแต่นั่งก้มหน้าถอนหายใจ
“ จริงๆ คนที่ผิดน่าจะเป็นโจ๊กมากกว่า ”
“ ไม่หรอก ถ้าเอกไม่พาโจ๊กมานี่เรื่องบ้าๆ นี่ก็คงจะไม่เกิดขึ้น ”
“ ถึงโจ๊กมาจริงแต่ถ้าโจ๊กระงับอารมณ์ตัวเองเป็นเรื่องบ้าๆ นี่ก็คงไม่เกิดขึ้นเหมือนกัน ”
“ เอกทำใจไม่ได้เอง เอกขอโทษ เอกรู้ว่ามันผิดแต่เอกห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริงๆ ”
“ ตลกดีนะ ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก ”
“ อีกไม่นานเอกก็จะไปเรียนต่อที่เมืองนอกแล้ว ” มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
“ ไม่นาน ”
“ ใช่ ไม่นาน พ่อกับแม่เอกไปทำกิจการร้านอาหารเล็กๆ อยู่ที่นั่น แม่เลยอยากให้เอกไปเรียนต่อจะได้อยู่ด้วยกัน ”
“ เหรอดีแล้วนี่ ”
“ โจ๊ก นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ”
“ ............ ”
“ เอกขอร้อง ช่วยตามใจเอกซักครั้งได้ไหม ”
“ แล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่มันไม่เรียกว่าตามใจเหรอไง หรือว่าต้องให้ ”
ไอ้เอกชะโชกหน้าเข้ามาจูบปากผมอีกครั้ง การตามใจของมันมีความหมายว่าอย่างนี้ซินะ แต่ถ้าผมตามใจมันจริงแม้จะเป็นซักครั้งเหรอสองครั้งนั่นก้หมายถึงผมกำลังนอกใจคนที่รักถึงสองคนเชียวนะ
“ นะโจ๊ก เอกขอร้อง ” มันเอื้อมมือมากอดผมไว้
“ ถ้าเกินกว่านี้โจ๊กคงให้เอกไม่ได้ เอกก็รู้ว่าเพราะอะไร ”
“ แต่ที่นี่มีแค่เราสองคนนะโจ๊ก ”
“ ที่นี่โจ๊กอาจจะอยู่กับเอกแค่สองคน แต่ในใจโจ๊กก็มีคนที่โจ๊กรักถึงสองคนเหมือนกัน โจ๊กคงทำอะไรเพื่อเอกไม่ได้ไปกว่านี่เอกเข้าใจใช่ไหม ”
“ แค่ซักครั้งก็ไม่ได้เหรอ ”
“ แค่ซักครั้งของเอกมันอาจทำให้เอกมีความทรงจำที่ดีๆ ติดตามไปให้ได้คิดถึงทุกที่ทุกเวลา แต่มันก็ทำให้เอกมีความสุขแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอ ตรงกันข้ามแค่ซักครั้งของเอกมันจะทำให้คนที่โจ๊กรักถึงสองคนต้องมีความทุกข์และความทรงจำที่เลวร้ายไปอีกนาน ถ้าความทรงจำที่ดีๆ ของเอกมันต้องแลกมาด้วยความทุกข์ของคนที่โจ๊กรักถึงสองคน โจ๊กขอโทษนะที่โจ๊กคงต้องเลือกที่จะทำร้ายจิตใจของเอกแทน ”
“ โจ๊ก ”
“ โจ๊กคงต้องกลับแล้ว ”
“ แต่ฝนยังตกอยู่นะ ”
“ ฝนตกอย่างดีมันก็แค่ทำให้คนไม่มีร่มต้องเปียก มันทำร้ายอะไรโจ๊กไม่ได้ไปกว่าการเป็นหวัดหรอกเอก แต่ถ้าโจ๊กยังคงเลือกที่จะอยู่กับเอกต่อไปบางทีโจ๊กอาจจะยิ่งกว่าเป็นหวัดก็ได้นะ ”
“ โจ๊ก ”
“ ขอบคุณนะเอกที่ตลอดมาเอกรู้สึกดีๆ กับโจ๊กมาตลอด เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะเอก โจ๊กสัญญาว่าโจ๊กจะเป็นเพื่อนที่ดีอย่างนี้ตลอดไป ”
“ โจ๊ก ” ไอ้หมอก้มหน้าลงไปร้องไห้กับแขนตัวเอง
“ โจ๊กกลับก่อนนะ ”
“……………..” มันยังคงก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด ผมคงต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่น้ำตาของมันจะทำให้ผมต้องหยุดอยู่ในห้องนี้อีกนาน
ผมก้าวเดินออกมาหลังจากเดินไปตบบ่าร่ำลามันแล้ว ความรู้สึกแรกที่ออกมาจากห้องมันได้มันช่างโล่งใจซะเหลือเกิน
ตรู๊ดดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด
“ ฮาโหล ”
“ มึงอยู่ไหนวะโจ๊ก จะกลับไหมเนี้ยบ้านอ่ะ ”
“ กลับดิสาดดด ”
“ เชี้ยกลับมาช้าเดี่ยวกูขนหลังคาบ้านหนีแม่งเลย ”
“ 555+ เออๆ แล้วอย่าลืมทิ้งแผนที่ไว้ให้ด้วยนะเผื่อกูหลง ”
“ สาดดดด เออเดี๋ยวกูเสียบไว้ให้ที่หน้าปากซอย ”
“ 5555+ จวยยยย ” นี่สิครับคนที่ผมต้องแคร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น