Kiss Love

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ชอบ...

จะให้อธิบายยังไงดีล่ะ กับความรู้สึกที่เขามีต่อโดคยองซูคนนี้

รัก...แค่นั้นมันยังไม่พอล่ะ

ชอบมันก็น้อยเกินไป หลงใหลมันก็ใช่ แต่ไอสิ่งที่เขาบอกไปทั้งหมดมันยังไม่ได้ครึ่งของความรู้สึกของเขาเลย

เจ้าเด็กห้าขวบแสนแสบนี่ทำให้เขาลืมไม่ลง

ดูเหมือนเขาจะเป็นโรคติดคยองซู

“จงอินนนน”

“คยองซูวววว”

ร่างทั้งสองร่างวิ่งเข้าใส่กันอย่างแรงจนล้มตึงหงายหลังลงไปกองอยู่บนเตียงนอนทั้งคู่ เสียงหัวเราะคิกคักของ

เจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่บนตัวของจงอินทำเอาร่างสูงถึงกับอมยิ้ม

น่ารักจริงๆเลยน้า...

อย่างนี้ไงเล่าจงอินถึงไม่มีแฟนเสียที ติดเจ้าน้องชายข้างบ้านงอมแงม

“ไปเล่นที่สวนไหม พี่พาไป”

“จงอินพาไปจริงๆเหรอ~”ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมาสบกับดวงตาคมสีดำสนิทที่มองมาอย่างอ่อนโยน

สายตาที่จงอินใช่มองน้องชายตัวเล็กคนเดียวเท่านั้น

“อื้อ เอาสิ พาไปขี่จักรยานเล่นด้วยน้า พี่รู้ว่าคยองซูชอบ ใช่ไหมล่ะ”

“จงอินรู้ใจคยองซูวที่สู้ดดดเลย”ใส่แอคติ้งทำหน้าตาท่าทางเกินจริงพร้อมปากจู๋ จงอินเห็นแล้วอยากจะจับมา

ฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว

วิ่งตึงตังลงบันไดบ้านไปทั้งคู่จนแม่ของจงอินต้องเอ็ดตะโรเพราะเจ้าตัวเล็กเล่นกระโดดลงทีละหลายๆขั้น

ในขณะที่จงอินเองก็พิเรนท์ไม่แพ้กัน กระโดดขาเดียวลงบันไดอย่างกับเด็กสามขวบทั้งๆที่จงอินอายุสิบเจ็ดแล้ว

“คยองซู! หนูลงอย่างนั้นได้ยังไงล่ะลูก แล้วทำไมจงอินไม่ดุน้องเล่า เจ้านี่ก็อีกคน”

ร่างสูงและร่างเล็กยืนเคียงข้างกันอยู่พร้อมก้มหน้าเอามือกุมไว้ด้านหน้าท่าทางสำนึกผิด แต่แม่ของจงอินจะรู้

ไหมนะว่าเจ้าลูกชายตัวดีกับน้องชายสุดซนกำลังยืนก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ทันทีที่หลุดออกมาจากบ้านได้ ทั้งจงอินและคยองซูก็คว้าจักรยานคันโปรดของแต่ละคนขี่ซิ่งปาดซ้ายปาด

ขวา ส่วน

คยองซูก็ขี่ชนหมาบ้างแมวบ้างตามประสาเด็กซุกซน จงอินได้แต่หัวเราะตามหลังกับความซุ่มซ่ามของเจ้า

น้องชายตัวแสบ

เมื่อมาถึงสวนสาธารณะอันเป็นที่วิ่งเล่นซุกซนสำหรับคยองซู เจ้าตัวเล็กก็ทิ้งจักรยานล้มตึงลงกับพื้นอย่างไม่

สนใจใยดี ก่อนจะวิ่งตรงดิ่งไปยังบริเวณขอบสระน้ำของสวนแห่งนี้

“ระวังตกน้ำนะคยองซู ทำไมไม่รอกันเลยล่ะเนี้ย”จงอินวิ่งเหยาะๆมานั่งลงข้างร่างเล็กที่กำลังก้มหน้ามอง

ปลาตัวเล็กๆที่ว่ายไปว่ายมาด้วยดวงตากลมโตใสแจ๋ว

มองตาไม่กระพริบเชียว ท่าทางจะชอบ...

“อู้ววว จงอินๆ! ดูมันดิๆ มันต่อสู้กันด้วย ย๊า!”ตาของเจ้าตัวเล็กโตขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่ากับเจ้าปลาหาง

นกยูงสีสวยที่กำลังกัดกันอยู่ปริ่มๆพื้นน้ำตรงหน้า

“จงอินคิดว่าตัวไหนจะชนะ?”หันมาทำหน้าบ๊องแบ๋วใส่พร้อมส่งคำถามมาให้อีกคนตอบ

“ตัวสีฟ้าสิ ตัวมันใหญ่กว่านี่”

“ย๊า! ทำไมคิดไม่เหมือนคยองซูวเลย! ตัวสีดำต้องชนะสิ ไม่! คยองซูวไม่ยอม! เราเป็นคู่แข่งกัน!”ร่างเล็กพูด

เป็นการเป็นงานแถมยังทำหน้าตาขึงขังเสียจริงจังเล่นเอาจงอินหลุดหัวเราะ เห็นดังนั้นคยองซูยิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าไป

ใหญ่

“หัวเราะอะไร! คยองซูวไม่ขำเลยนะ ได้ๆ มาดูกัน ว่าตัวไหนจะชนะ ถ้าคยองซูวชนะ จงอินต้องพาไปเลี้ยงไอ

ติมวาฟเฟิลที่แพงที่สุดในร้านของพี่มินซอกด้วยนะ!”เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นยืนกอดอกเชิดหน้าท่าทางหยิ่งทะนง จงอินหมั่นไส้จึง

ฟาดฝ่ามือลงบนก้นงอนอย่างไม่แรงมากนัก

“อ๊ะ! อะไรเนี่ยจงอิน!”

“ได้ เลี้ยงสองถ้วยเลยด้วย แล้วถ้าพี่ชนะล่ะ??”ยกยิ้มมุมปากถามเด็กน้อยท่าทางเจ้าเล่ห์

นี่ขนาดกับเด็กนะเนี้ย ไอจงอินเอ้ย

“อะไรก็ได้ ให้จงอินหมดเลยยย ลูกผู้ชายเขาทำตามสัญญากันนะ”นิ้วเล็กชี้หน้าอีกคนอย่างหมายมั่น

ยังไงคยองซูก็ต้องชนะ ชิๆ!

เสียงเชียร์ดังลั่นไปทั่วบริเวณ หลายคนที่มานั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจก็หันมามองสองพี่น้องที่นั่งดีดดิ้นอยู่

บริเวณขอบสระน้ำท่าทางขำๆ บ้างก็นั่งแล้วยิ้มให้กับความสดใสน่ารักของคนทั้งคู่

“อ๊า!!! ไม่จริง! ไม่จริงๆๆ ม่ายยย!”ร่างเล็กลุกขึ้นโวยวายลั่นเมื่อเจ้าปลาหางนกยูงสีดำที่คาดหวังกับมันไว้

กลับแพ้อย่างเสียท่าว่ายหนีหายไปใต้ผืนน้ำเข้ม จงอินตบเข่าฉาดด้วยความดีอกดีใจ ต่างกับคยองซูที่ยืนหน้าบูดเหมือน

เด็กท้องผูก

“ชนะแล้ว เห็นไหมคยองซู พี่ชนะแล้ว~”ทำหน้าตาล้อเลียนน้องชายจึงโดนหมัดเล็กๆทุบเข้าที่แผ่นหลังดังอั่ก

“โอ้ย! คยองซู เฮ้ๆ แพ้แล้วอย่าพาลสิ”

“แล้วจงอินจะตอกย้ำให้คยองซูวเจ็บช้ำทำไมเล่า ไอติมก็ไม่ได้กิน”ประโยคท้ายพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ พร้อม

ท่าทางเบะปากก้มหน้าลงยืนเล่นนิ้วตัวเองดูน่าสงสาร

“ไม่เอาน่าคยองซู เดี๋ยวพี่พาไปกินก็ได้”คำพูดของจงอินทำเอาเจ้าตัวเล็กเงยหน้าแทบจะทันที ดวงตากลมโต

ที่มีน้ำใสคลออยู่น้อยๆเป็นประกายระยิบระยับด้วยความดีใจ

“จริงๆนะ??”

“อื้อ จริงสิ แต่...”

“แต่...”คยองซูมองปากจงอินที่กำลังจะเอ่ยคำพูดออกมาด้วยหัวใจลุ้นระทึก ใจของเจ้าตัวเล็กเต้นตุบๆ เมื่อ

อีกคนกำลังจะขยับปากพูด

“คยองซูต้องทำตามเงื่อนไขที่เราตกลงกันไว้ โอเค๊?”

“โหยยย เรื่องแค่นี้เอง ลูกผู้ชายเขาไม่ผิดสัญญากันหรอกนะจงอินนน”

“งั้นหลับตาสิ”

“อะไร? หลับทำไมล่ะจงอิน?”

“บอกให้หลับก็หลับสิครับน้องคยองซู ไหนบอกให้พี่จงอินได้หมดเลยไง งั้นก็เชื่อฟังพี่สิ”คยองซูเอียงคอคิด

ตามที่จงอินพูดพร้อมพยักหน้าน้อยๆ

“โอ๊ะเค๊”เปลือกตาบางหลับพริ้มลงอย่างน่ารัก หัวคิ้วเรียวขมวดมุ่น ปากเล็กสีแดงสดก็ยู่ไปมาอย่างคนที่กำลัง

คิดอะไรอยู่

จุ๊บ...

ริมฝีปากหนาร้อนของพี่ชายตัวสูงกดจูบลงบนริมฝีปากเล็กที่กำลังยู่ขึ้นยู่ลง คยองซูสะดุ้งน้อยๆก่อนจะลืมตา

โพลงมองหน้าจงอินที่กำลังนั่งอมยิ้มอย่างมีความสุข

“เสร็จแล้ว นี่คือสิ่งที่พี่ขอจากคยองซู”

“...”

“คยองซู...”เอื้อมมือไปเขย่าไหล่เล็กเบาๆเมื่อเห็นว่าคยองซูยืนนิ่งจ้องมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น รู้สึกใจหาย

ขึ้นมาทันทีทันใด

หรือน้องจะตกใจกับการกระทำอุกอาจของเขา...

“คยองซู อย่าเงียบสิ พี่...พี่ขอโทษ”จงอินถึงกับหน้าเสีย ใบหน้าคมเริ่มมีเหงื่อออกตามไรผมบางๆ

“...”

ไอจงอินเอ้ย! ทำอะไรไม่คิดถึงจิตใจน้อง!

“คะ...คยองซู”

“จงอิน...”

“ครับ คยองซู พี่ขอโทษ...ขอโทษ”

“ทำไม...”

“คือ...พี่...”

“ทำไมจูบแค่ครั้งเดียวเองล่ะ?”เอียงคอถามพร้อมเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากท่าทางสงสัย คำพูดของคยองซูเล่น

เอาจงอินอ้าปากหวอ

นี่...

“ทำไมจงอินจูบคยองซูวแค่ครั้งเดียวเอง แล้วทำไมจูบแบบนี้ล่ะ ที่คยองซูวเห็นในโทรทัศน์นะ เขาจูบแบบนี้

แบบนี้ๆ” สองมือเล็กป้อมเกาะไหล่หนาของคนเป็นพี่ไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของอีกคนที่

ยังทำหน้ามึนงงไม่หาย รู้ตัวอีกทีจงอินก็ถูกเจ้าน้องชายตัวแสบกดจูบลงมา เท่านั้นยังไม่พอ...

ลิ้นเล็กอุ่นๆยังแทรกแซงเข้ามาในโพรงปากอุ่นร้อนของเขาทำเอาหัวใจของจงอินสั่นหวิว รู้สึกเหมือนตัวเอง

กำลังลอยได้อยู่ท่ามกลางอากาศที่มีแต่ปุยเมฆนุ่มสีขาวสะอาด

ใครสั่งใครสอนให้เจ้าเด็กนี่ทำแบบนี้กันนะ! รู้ไหมว่ามันอันตรายต่อหัวใจของจงอิน!

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเขาเองก็ชอบอยู่ไม่น้อย...

:: END ::