Kiss Love - Kiss Love นิยาย Kiss Love : Dek-D.com - Writer

    Kiss Love

    โดย KimDo SaiMai

    จงอินเป็นโรค 'ติดเด็ก' เจ้าเด็กคยองซู!

    ผู้เข้าชมรวม

    349

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    349

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    1
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  12 เม.ย. 57 / 19:18 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

    ชอบ...

    จะให้อธิบายยังไงดีล่ะ กับความรู้สึกที่เขามีต่อโดคยองซูคนนี้

    รัก...แค่นั้นมันยังไม่พอล่ะ

    ชอบมันก็น้อยเกินไป หลงใหลมันก็ใช่ แต่ไอสิ่งที่เขาบอกไปทั้งหมดมันยังไม่ได้ครึ่งของความรู้สึกของเขาเลย

    เจ้าเด็กห้าขวบแสนแสบนี่ทำให้เขาลืมไม่ลง

    ดูเหมือนเขาจะเป็นโรคติดคยองซู

    “จงอินนนน”

    “คยองซูวววว”

    ร่างทั้งสองร่างวิ่งเข้าใส่กันอย่างแรงจนล้มตึงหงายหลังลงไปกองอยู่บนเตียงนอนทั้งคู่ เสียงหัวเราะคิกคักของ

    เจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่บนตัวของจงอินทำเอาร่างสูงถึงกับอมยิ้ม

    น่ารักจริงๆเลยน้า...

    อย่างนี้ไงเล่าจงอินถึงไม่มีแฟนเสียที ติดเจ้าน้องชายข้างบ้านงอมแงม

    “ไปเล่นที่สวนไหม พี่พาไป”

    “จงอินพาไปจริงๆเหรอ~”ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมาสบกับดวงตาคมสีดำสนิทที่มองมาอย่างอ่อนโยน

    สายตาที่จงอินใช่มองน้องชายตัวเล็กคนเดียวเท่านั้น

    “อื้อ เอาสิ พาไปขี่จักรยานเล่นด้วยน้า พี่รู้ว่าคยองซูชอบ ใช่ไหมล่ะ”

    “จงอินรู้ใจคยองซูวที่สู้ดดดเลย”ใส่แอคติ้งทำหน้าตาท่าทางเกินจริงพร้อมปากจู๋ จงอินเห็นแล้วอยากจะจับมา

    ฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว

    วิ่งตึงตังลงบันไดบ้านไปทั้งคู่จนแม่ของจงอินต้องเอ็ดตะโรเพราะเจ้าตัวเล็กเล่นกระโดดลงทีละหลายๆขั้น

    ในขณะที่จงอินเองก็พิเรนท์ไม่แพ้กัน กระโดดขาเดียวลงบันไดอย่างกับเด็กสามขวบทั้งๆที่จงอินอายุสิบเจ็ดแล้ว

    “คยองซู! หนูลงอย่างนั้นได้ยังไงล่ะลูก แล้วทำไมจงอินไม่ดุน้องเล่า เจ้านี่ก็อีกคน”

    ร่างสูงและร่างเล็กยืนเคียงข้างกันอยู่พร้อมก้มหน้าเอามือกุมไว้ด้านหน้าท่าทางสำนึกผิด แต่แม่ของจงอินจะรู้

    ไหมนะว่าเจ้าลูกชายตัวดีกับน้องชายสุดซนกำลังยืนก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

    ทันทีที่หลุดออกมาจากบ้านได้ ทั้งจงอินและคยองซูก็คว้าจักรยานคันโปรดของแต่ละคนขี่ซิ่งปาดซ้ายปาด

    ขวา ส่วน

    คยองซูก็ขี่ชนหมาบ้างแมวบ้างตามประสาเด็กซุกซน จงอินได้แต่หัวเราะตามหลังกับความซุ่มซ่ามของเจ้า

    น้องชายตัวแสบ

    เมื่อมาถึงสวนสาธารณะอันเป็นที่วิ่งเล่นซุกซนสำหรับคยองซู เจ้าตัวเล็กก็ทิ้งจักรยานล้มตึงลงกับพื้นอย่างไม่

    สนใจใยดี ก่อนจะวิ่งตรงดิ่งไปยังบริเวณขอบสระน้ำของสวนแห่งนี้

    “ระวังตกน้ำนะคยองซู ทำไมไม่รอกันเลยล่ะเนี้ย”จงอินวิ่งเหยาะๆมานั่งลงข้างร่างเล็กที่กำลังก้มหน้ามอง

    ปลาตัวเล็กๆที่ว่ายไปว่ายมาด้วยดวงตากลมโตใสแจ๋ว

    มองตาไม่กระพริบเชียว ท่าทางจะชอบ...

    “อู้ววว จงอินๆ! ดูมันดิๆ มันต่อสู้กันด้วย ย๊า!”ตาของเจ้าตัวเล็กโตขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่ากับเจ้าปลาหาง

    นกยูงสีสวยที่กำลังกัดกันอยู่ปริ่มๆพื้นน้ำตรงหน้า

    “จงอินคิดว่าตัวไหนจะชนะ?”หันมาทำหน้าบ๊องแบ๋วใส่พร้อมส่งคำถามมาให้อีกคนตอบ

    “ตัวสีฟ้าสิ ตัวมันใหญ่กว่านี่”

    “ย๊า! ทำไมคิดไม่เหมือนคยองซูวเลย! ตัวสีดำต้องชนะสิ ไม่! คยองซูวไม่ยอม! เราเป็นคู่แข่งกัน!”ร่างเล็กพูด

    เป็นการเป็นงานแถมยังทำหน้าตาขึงขังเสียจริงจังเล่นเอาจงอินหลุดหัวเราะ เห็นดังนั้นคยองซูยิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าไป

    ใหญ่

    “หัวเราะอะไร! คยองซูวไม่ขำเลยนะ ได้ๆ มาดูกัน ว่าตัวไหนจะชนะ ถ้าคยองซูวชนะ จงอินต้องพาไปเลี้ยงไอ

    ติมวาฟเฟิลที่แพงที่สุดในร้านของพี่มินซอกด้วยนะ!”เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นยืนกอดอกเชิดหน้าท่าทางหยิ่งทะนง จงอินหมั่นไส้จึง

    ฟาดฝ่ามือลงบนก้นงอนอย่างไม่แรงมากนัก

    “อ๊ะ! อะไรเนี่ยจงอิน!

    “ได้ เลี้ยงสองถ้วยเลยด้วย แล้วถ้าพี่ชนะล่ะ??”ยกยิ้มมุมปากถามเด็กน้อยท่าทางเจ้าเล่ห์

    นี่ขนาดกับเด็กนะเนี้ย ไอจงอินเอ้ย

    “อะไรก็ได้ ให้จงอินหมดเลยยย ลูกผู้ชายเขาทำตามสัญญากันนะ”นิ้วเล็กชี้หน้าอีกคนอย่างหมายมั่น

    ยังไงคยองซูก็ต้องชนะ ชิๆ!

    เสียงเชียร์ดังลั่นไปทั่วบริเวณ หลายคนที่มานั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจก็หันมามองสองพี่น้องที่นั่งดีดดิ้นอยู่

    บริเวณขอบสระน้ำท่าทางขำๆ บ้างก็นั่งแล้วยิ้มให้กับความสดใสน่ารักของคนทั้งคู่

    “อ๊า!!! ไม่จริง! ไม่จริงๆๆ ม่ายยย!”ร่างเล็กลุกขึ้นโวยวายลั่นเมื่อเจ้าปลาหางนกยูงสีดำที่คาดหวังกับมันไว้

    กลับแพ้อย่างเสียท่าว่ายหนีหายไปใต้ผืนน้ำเข้ม จงอินตบเข่าฉาดด้วยความดีอกดีใจ ต่างกับคยองซูที่ยืนหน้าบูดเหมือน

    เด็กท้องผูก

    “ชนะแล้ว เห็นไหมคยองซู พี่ชนะแล้ว~”ทำหน้าตาล้อเลียนน้องชายจึงโดนหมัดเล็กๆทุบเข้าที่แผ่นหลังดังอั่ก

    “โอ้ย! คยองซู เฮ้ๆ แพ้แล้วอย่าพาลสิ”

    “แล้วจงอินจะตอกย้ำให้คยองซูวเจ็บช้ำทำไมเล่า ไอติมก็ไม่ได้กิน”ประโยคท้ายพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ พร้อม

    ท่าทางเบะปากก้มหน้าลงยืนเล่นนิ้วตัวเองดูน่าสงสาร

    “ไม่เอาน่าคยองซู เดี๋ยวพี่พาไปกินก็ได้”คำพูดของจงอินทำเอาเจ้าตัวเล็กเงยหน้าแทบจะทันที ดวงตากลมโต

    ที่มีน้ำใสคลออยู่น้อยๆเป็นประกายระยิบระยับด้วยความดีใจ

    “จริงๆนะ??”

    “อื้อ จริงสิ แต่...”

    “แต่...”คยองซูมองปากจงอินที่กำลังจะเอ่ยคำพูดออกมาด้วยหัวใจลุ้นระทึก ใจของเจ้าตัวเล็กเต้นตุบๆ เมื่อ

    อีกคนกำลังจะขยับปากพูด

    “คยองซูต้องทำตามเงื่อนไขที่เราตกลงกันไว้ โอเค๊?”

    “โหยยย เรื่องแค่นี้เอง ลูกผู้ชายเขาไม่ผิดสัญญากันหรอกนะจงอินนน”

    “งั้นหลับตาสิ”

    “อะไร? หลับทำไมล่ะจงอิน?”

    “บอกให้หลับก็หลับสิครับน้องคยองซู ไหนบอกให้พี่จงอินได้หมดเลยไง งั้นก็เชื่อฟังพี่สิ”คยองซูเอียงคอคิด

    ตามที่จงอินพูดพร้อมพยักหน้าน้อยๆ

    “โอ๊ะเค๊”เปลือกตาบางหลับพริ้มลงอย่างน่ารัก หัวคิ้วเรียวขมวดมุ่น ปากเล็กสีแดงสดก็ยู่ไปมาอย่างคนที่กำลัง

    คิดอะไรอยู่

    จุ๊บ...

    ริมฝีปากหนาร้อนของพี่ชายตัวสูงกดจูบลงบนริมฝีปากเล็กที่กำลังยู่ขึ้นยู่ลง คยองซูสะดุ้งน้อยๆก่อนจะลืมตา

    โพลงมองหน้าจงอินที่กำลังนั่งอมยิ้มอย่างมีความสุข

    “เสร็จแล้ว นี่คือสิ่งที่พี่ขอจากคยองซู”

    “...”

    “คยองซู...”เอื้อมมือไปเขย่าไหล่เล็กเบาๆเมื่อเห็นว่าคยองซูยืนนิ่งจ้องมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น รู้สึกใจหาย

    ขึ้นมาทันทีทันใด

    หรือน้องจะตกใจกับการกระทำอุกอาจของเขา...

    “คยองซู อย่าเงียบสิ พี่...พี่ขอโทษ”จงอินถึงกับหน้าเสีย ใบหน้าคมเริ่มมีเหงื่อออกตามไรผมบางๆ

    “...”

    ไอจงอินเอ้ย! ทำอะไรไม่คิดถึงจิตใจน้อง!

    “คะ...คยองซู”

    “จงอิน...”

    “ครับ คยองซู พี่ขอโทษ...ขอโทษ”

    “ทำไม...”

    “คือ...พี่...”

    “ทำไมจูบแค่ครั้งเดียวเองล่ะ?”เอียงคอถามพร้อมเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากท่าทางสงสัย คำพูดของคยองซูเล่น

    เอาจงอินอ้าปากหวอ

    นี่...

    “ทำไมจงอินจูบคยองซูวแค่ครั้งเดียวเอง แล้วทำไมจูบแบบนี้ล่ะ ที่คยองซูวเห็นในโทรทัศน์นะ เขาจูบแบบนี้

    แบบนี้ๆ” สองมือเล็กป้อมเกาะไหล่หนาของคนเป็นพี่ไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของอีกคนที่

    ยังทำหน้ามึนงงไม่หาย รู้ตัวอีกทีจงอินก็ถูกเจ้าน้องชายตัวแสบกดจูบลงมา เท่านั้นยังไม่พอ...

    ลิ้นเล็กอุ่นๆยังแทรกแซงเข้ามาในโพรงปากอุ่นร้อนของเขาทำเอาหัวใจของจงอินสั่นหวิว รู้สึกเหมือนตัวเอง

    กำลังลอยได้อยู่ท่ามกลางอากาศที่มีแต่ปุยเมฆนุ่มสีขาวสะอาด

    ใครสั่งใครสอนให้เจ้าเด็กนี่ทำแบบนี้กันนะ! รู้ไหมว่ามันอันตรายต่อหัวใจของจงอิน!

    แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเขาเองก็ชอบอยู่ไม่น้อย...

    :: END ::

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×