ตะวันร้อยดาว

“เฟื่อง” พัชร์เฟื่องเงยหน้าตามเสียงเรียกนุ่มนั้น

“ไอศครีมเลอะปาก” ไม่พูดเปล่า ผ้าเช็ดหน้าหอมๆเหมือนกลิ่นตัวชายหนุ่มซับลงที่มุมปากเธอ

“ตรงไหนฮะ เดี๋ยวเฟื่องเช็ดเองก็ได้” พัชร์เฟื่องผู้ซึ่งคุ้นเคยกับการทำงานอยู่ท่ามกลางผู้ชาย ไม่ได้มีอาการเขินอายใดๆ หนักกว่านั้นคือเอื้อมไปจับผ้าเช็ดหน้าจากมือชายหนุ่มมาซับปากตนเองอย่างรวดเร็ว  คนตัวสูงกอดอกมองภาพตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

“เฟื่องคืนฮะ เลอะนิดเดียวพี่คงไม่ถือนะ จะให้เฟื่องเอาไปซักให้ก็เดี๋ยวไม่รู้จะคืนให้พี่ยังไง พี่เอากลับไปซักเองละกัน” พัชร์เฟื่องยื่นผ้าผืนเล็กคืน ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนหลุดหัวเราะออกมากับท่าทางของสาวน้อยตรงหน้า ดูเถอะ ปกติผ้าเช็ดหน้าของเขาใครก็อยากได้ แต่เฟื่องน้อยคนนี้กลับยื่นคืนให้ง่ายๆ

“งั้นพี่ให้เราละกัน ถือว่าเป็นที่ระลึกระหว่างเรานะ”

“เอางั้นก็ได้ ขอบคุณอีกรอบละกันฮะ” พัชร์เฟื่องผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องราวใดๆยัดผ้าผืนน้อยลงยีนตัวเก่งของเธอ ก่อนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

“พี่ชื่ออะไรฮะ เฟื่องลืมถามเลย” ชายหนุ่มเจ้าของผ้าเช็ดหน้ายิ้มละมุน เอ่ยเสียงนุ่มชัดเจน 

"พี่ชื่อภูวงศ์ ภูวงศ์ พงศ์พิเชษฐ์"......

 

เรื่องราววุ่นละมุนหัวใจของออแกไนซ์เซอร์สาวผู้ซึ่งไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็น สเป็คของหนุ่มๆ กับชายหนุ่มลึกลับที่เธอเรียกเค้าว่าพี่ชายยิ้มสวยในวันแรกที่เจอกัน ความต่างกันสุดขั้วของคนสองคน คนหนึ่งจีบ คนหนึ่งไม่รู้ว่าถูกจีบ คนหนึ่งหยอด คนหนึ่งวิ่งหนี ท่ามกลางอาการลุ้นของคนรอบข้าง หากพัชร์เฟื่องก็ยังตีหน้าซื่อไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ชายยิ้มสวยทำเสียที เอ แต่พักหลังๆ เธอชักตะหงิดว่าทำไมพี่ชายแสนดีของเธอถึงมือไม้ไวเสียจริง เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม จนเธอชักสะกิดใจซะแล้วสิ!!!