ลำดับตอนที่ #35
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : Chapter 34 : ความพยายาม
Chapter 34 : ความพยายาม
“พี่แทยอนคะ”
“น้องแทยอน”
“แทแท”
เสียงเรียกชื่อคิมแทยอนแทบจะไม่ขาดช่วงทำให้แทยอนที่มาทำงานวันแรกหัวหมุน ช่วงบ่ายที่นายคิมฮีชอลล่อลวงพวก
สาวๆแฟนคลับมาด้วยตารางงานของคนตัวเล็กทำให้ร้านแน่นขนัดไปด้วยนักศึกษามหาลัยเดียวกับแทยอน แถมแต่ละคนที่
ทำเนียนอยากได้เชยชมเค้าใกล้ๆก็ตีเนียนทำโน่นนี่หล่นบ้าง ขอโน่นขอนั่นเพิ่มแข่งกันเรียกแทยอนอย่างไร้สติแม้เจ้าตัว
อยากจะตะโกนออกมาดังๆว่าให้เลิกมารยากันสักทีก็ทำไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้เค้าเป็นแค่พนักงานของร้านที่มาทำงาน
วันแรกเท่านั้น
“โฮ๊ยแทยอน”
“คะ” แทยอนหันมาตอบรับด้วยใบหน้าเนือยแต่ฮีชอลยังคงยิ้มแป้นไม่รู้สึกรู้สาถึงความเหนื่อยแสนสาหัสของแทยอนที่ไปรับ
มือกับพวกแฟนคลับตัวเองมา
“ทำงานวันแรกได้ดีมากนะอีกแป๊บก็หมดกะแล้ววันนี้กลับได้เลย” ฮีชอลที่เป็นพี่ใหญ่ดูแลพวกน้องๆแทนผู้จัดการร้าน
อนุญาตให้เด็กใหม่กลับก่อนเวลาเพราะเห็นว่ายอดวันนี้ดีเพราะได้พวกแฟนคลับเค้ามาเต็มแน่น แทยอนโค้งรับแล้วเดินเข้า
ไปด้านในห้องพักพนักงานจัดการหยิบของไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถึงกลับมาที่หออย่างโซซัดโซเซพอขาเหยียบเข้ามาใน
ห้องได้ก็กระโดดลงที่นอนตัวเองทันที
“อ้าวเฮ้ย คิมแทเพื่อนรักกลับมาแล้วเหรอไปทำงานวันแรกเป็นไงบ้างล่ะ” ยุนอาที่ออกจากห้องน้ำพอเห็นเพื่อนกลับมา
แล้วก็รีบเข้าไปซักถามด้วยความเป็นห่วงปนอยากรู้อยากเห็น
“หนวกหูน่ะยุนอาฉันเหนื่อย แกจะไปไหนก็ไปเลย”
“เออ ไปอยู่แล้วล่ะฉันมีนัดกินข้าวเย็นกับสิก้า แกจะไปหาพี่ฟานี่เปล่าเนี่ย”
“ไปดิแต่ขอนอนสักแป๊บ”
“ถ้าหิวก็เอาของในตู้อุ่นกินเอาละกันนะ”
“ฮื่อ” พอได้ยินเพื่อนรับคำยุนอาก็ปล่อยให้เพื่อนนอนพักส่วนตัวเองก็เตรียมตัวจะไปหาเจสสิก้าแต่เพื่อนตัวเล็กยังไม่ทันได้
หลับสักงีบเสียงข้อความแชทก็ดังขึ้นให้เค้าต้องลืมตาขึ้นมาเปิดเช็ค
จะไปร้านกี่โมง มากินข้าวเย็นกับฟานี่ที่คอนโดก่อนไหมทำไว้เยอะเลย
คนตัวเล็กฉีกยิ้มแม้จะรู้สึกเหนื่อยล้ามากแค่ไหน
เดี๋ยวแทรีบไปหาตอนนี้เลย
รายงานล่ะอยู่กับเพื่อนหรือเปล่าไม่ได้โดดมานะ
วันนี้คุยงานกันเสร็จแล้วล่ะ แทอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียวเดี๋ยวรีบไปเลย
โอเคฟานี่รอนะคะ
แทยอนยิ้มให้กับมือถือตัวเองอีกครั้งแล้วรีบลุกจากที่นอนเข้าไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น จากวันแรกจนถึงวันนี้....
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แปรเปลี่ยนไปทีละน้อยจากคนไม่คุ้นหน้าตอนนี้กลับเป็นคนคุ้นใจที่ไม่ว่าอีกคนจะเป็นอย่างไรก็อยาก
จะอยู่ข้างกายเค้าทำให้เด็กไร้แก่นสารวันนั้นเริ่มมีจุดมุ่งหมายและจริงจังกับชีวิตประจำวันของตัวเองมากขึ้น
คนทุกคนบนโลกนี้ไม่มากก็น้อยที่จะมีบางสิ่งบางอย่างเป็นแรงบันดาลใจในการเปลี่ยนตัวเองและขับเคลื่อนชีวิต
แน่นอนว่าแรงบันดาลใจของคิมแทยอนตอนนี้ก็คือ...ฮวัง ทิฟฟานี่...อย่างไม่ต้องมีข้อสงสัย
“หือ?” แทยอนลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางความมืดก่อนจะนึกไล่ย้อนความก่อนหน้านี้
เอ ฉันออกจากหอมาหาฟานี่กินข้าวเย็นด้วยกันเสร็จแล้วก็มานอนรอฟานี่ล้างจานอาบน้ำแต่งตัวที่โซฟานี่แล้ว....
ตอนนี้ทำไมมันมืดไปหมดแบบนี้วะ
“ฟานี่” คนตัวเล็กค่อยๆลุกจากโซฟาเดินไปเปิดไฟพร้อมกันเรียกหาเจ้าของห้อง แต่เหมือนว่าเธอจะอยู่ในห้องนี้คนเดียว
ในเมื่อเดินไปทุกซอกทุกมุมทุกห้องก็ไม่เจอทิฟฟานี่เลย
“หายไปไหนวะ” แทยอนเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมก่อนสายตาจะไปหยุดที่มือถือของตัวเองที่วางไว้โต๊ะตรงหน้า
ถ้าตื่นแล้วก็รอฟานี่อยู่ที่ห้องนะแล้วจะรีบกลับ
ข้อความแชทที่โดนส่งไว้ได้สองชั่วโมงแล้วทำให้แทยอนต้องพ่นลมหายใจออกมา
นี่ฉันเผลอหลับไปยังไม่พอ ยังหลับสนิทขนาดไม่ได้ยินเสียงฟานี่ออกไปข้างนอกเลยเหรอ แล้วทำไมฟานี่ไม่ปลุกล่ะ!
ฟานี่อยู่ไหน แทจะไปหา
ข้อความที่ถูกพิมพ์ส่งไปอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนอกร้อนใจ ทั้งที่คิดว่าหญิงสาวน่าจะไปผับแล้วแน่ๆแต่ก็แอบ
หวั่นใจยังไงชอบกลที่เค้าไม่ยอมปลุกเธอเนี่ยล่ะ
“โอ๊ยไม่รอแล้วเว้ย!” เพียงไม่กี่นาทีที่รอข้อความตอบกลับแต่อีกคนก็ยังไม่อ่านด้วยซ้ำทำให้แทยอนรีบออกจาก
ห้องเค้าตรงไปที่ผับทันที คนตัวเล็กพอไปถึงก็เดินไปหาแถวลานเบียร์ก่อนจะเข้าไปในผับเดินฝ่าผู้คนที่กำลังสนุก
สุดเหวี่ยงเพียงเพื่อเสาะหาใครบางคนอย่างเอาเป็นเอาตาย แทยอนเดินจนทั่วผับยังคงหาหญิงสาวไม่พบ
มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาดูยังไม่เห็นเค้าอ่านข้อความยิ่งใจหาย
ฟานี่ ฟานี่ ฟานี่อยู่ไหน คงไม่ได้อยู่กับอิเสี่ยนั่นนะ ฟานี่
แทยอนเดินออกไปด้านนอกผับกดโทรออกหาอีกคน เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นนานจนตัดก็ยังไม่ได้ยินเสียงหวานหูตอบรับ
“โธ่เว้ย!” คนตัวเล็กได้แต่หงุดหงิดก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาจากซองมวนนึงแล้วจุดสูบทันทีหวังว่าจะทำให้ตัวเองใจเย็นลง
สักน้อย มันอาจไม่มีอะไร ฟานี่อาจจะทำงานอยู่ด้านหลังร้านที่เธอเข้าไปไม่ได้ อิเสี่ยนั่นอาจจะไม่ได้มาก็ได้
คิดในแง่ดีไว้สิคิมแทยอน
แม้คนตัวเล็กจะเปลี่ยนไปแค่ไหนแต่ที่ยังไม่เปลี่ยนคืออารมณ์วัยรุ่นใจร้อน เธอยังปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่กว่าเหตผลจน
ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้
บุหรี่มวนที่จุดได้ไม่นานโดนโยนทิ้งลงที่พื้นหลังจากแทยอนพึ่งสูบไปได้ไม่มาก เท้าเล็กบดขยี้ให้ไฟดับลงแล้ววกกลับเข้า
ไปในผับเพื่อหาตัวหญิงสาวอีกครั้ง ดวงตากลมสอดส่องไปแต่ละที่อย่างถี่ถ้วนก่อนเรียวขาจะหยุดพร้อมกับสายตาที่มอง
ไปเห็นทิฟฟานี่กำลังยืนคุยกับบาเทนเดอร์ร้านอยู่
ฟานี่ ฟานี่จริงๆด้วย
คนตัวเล็กรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้พอดีกับที่หญิงสาวคุยเสร็จหันหลังกลับมาเจอหน้ากันพอดิบพอดีทำทิฟฟานี่ฉงนใจไม่น้อย
“ตัวเล็ก? มานี่ได้ยังไงบอกแล้วนี่ว่าให้รออยู่ที่ห้องไง”
“แล้วทำไมฟานี่ไม่ปลุกแท ทำไมต้องออกมาคนเดียวด้วย” แทยอนถามด้วยใบหน้าบึ้งดูปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กกำลังอยู่ใน
อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ทิฟฟานี่ยิ้มน้อยๆแล้วยกมือสองข้างขึ้นมาประคองใบหน้าแทยอนให้สบตากับเธอ
“ดื้อจริงๆเลยนะ ไปกลับกันเถอะ”
“ห๊า?”
“จะไม่ฟังที่ฟานี่บอกอีกเหรอคะ” พอทิฟฟานี่บอกแบบนั้นแทยอนก็นิ่งเงียบเหมือนเป็นคำตอบแทนว่าจะเชื่อฟังเค้า
หญิงสาวละมือจากใบหน้าคนตัวเล็กแล้วเดินนำออกมาด้านนอกเพื่อรอรถแท็กซี่กลับไปคอนโดพอขึ้นรถได้แทยอนก็เขยิบตัว
ไปติดประตูรถอีกฝั่งให้ดวงตาหวานมองตามแล้วเหยียดยิ้มด้วยความรู้ทันว่าเค้าคงจะน้อยใจที่ทิ้งให้อยู่ที่ห้องโดยไม่เอ่ย
ถามความสมัครใจก่อน
“แทแทยังง่วงอยู่ไหมมานอนนี่สิคะ” แทยอนหันมาเห็นอีกคนวางมือบนต้นขาขาวสวยที่พ้นกระโปรงมินิแสนสั้นค้างก่อน
เลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าทิฟฟานี่ที่ยิ้มหวานให้ทำร่างเล็กค่อยๆเอนตัวลงบนตักเหมือนโดนแรงดึงดูด มือเรียววางลงบน
เส้นผมคนตัวเล็กแล้วลูบมันอย่างอ่อนโยน
“ฟานี่”
“คะ”
“ทำไมปล่อยแทไว้ที่ห้องคนเดียว”
“ตัวเล็กท่าทางเหนื่อยนี่นา ใกล้จบเข้าไปทุกทีงานก็เยอะฟานี่เลยอยากให้พัก”
“ไม่ได้แอบไปเจอใครนะ” หญิงสาวฟังแล้วหัวเราะเล็กน้อย
“ว่าไงดีล่ะวันนี้ฟานี่น่ะเจอทั้งเด็กเสิร์ฟ บาเทนเดอร์ เด็กยกของ กุ๊ก วันนี้หุ้นส่วนร้านอีกคนก็ไม่มา พี่ซีวอนก็ไม่มา
วันนี้ฟานี่เจอกับใครอีกน๊า”
“ชิ” พอรู้ตัวว่าอีกคนเริ่มแกล้งแทยอนก็ทำเป็นเมินไม่สนใจจะฟังคำตอบต่อ
“พรุ่งนี้มีเรียนช่วงบ่ายนี่ฟานี่ไม่รีบปลุกแล้วกันเนาะ” ตอนแรกแทยอนก็ไม่ทันคิดอะไรพอนึกดูดีๆพรุ่งนี้เรียนบ่ายก็จริง
แต่ตอนเช้าต้องไปทำงานพิเศษนี่หว่าแถมคาบเรียนบ่ายมีเทสด้วย
“พรุ่งนี้บ่ายแทมีเทสคงออกจากห้องเช้าไปติวก่อนนะฟานี่วิชานี้เอาคะแนนเทสย่อยไปรวมตัดเกรดด้วย”
“หืม? ไปติว....หรือจะไปไหน?” ทิฟฟานี่ถามด้วยเสียงเรียบผิดกับเสียงหวานๆที่พูดด้วยก่อนหน้านี้จนแทยอนเกิดร้อนตัว
ว่าอีกคนรู้เรื่องงานพิเศษเธอแล้วหรือยังไง
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะฟานี่ แทไปติวจริงๆคิดว่าแทจะไปไหนล่ะพอตั้งใจเรียนก็ไม่เชื่ออีก”
“อยู่ดีๆแทแทตั้งใจเรียนขึ้นมามันน่าแปลกนี่นา” ทิฟฟานี่พูดด้วยสีหน้าไม่เชื่อจนแทยอนต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของตักที่
เธอหนุนนอนก่อนยกมือเล็กขึ้นมาแตะแก้มนิ่มน่าหลงไหลของหญิงสาว
“ก็แทบอกแล้วนี่ว่าจะพาฟานี่ไปเที่ยวรอบโลก เรียนไม่จบหางานทำไม่ได้ก็แย่สิ” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
พร้อมรอยยิ้มกลับมาบนใบหน้าอีกครั้ง
“อืมม จะเชื่อก็ได้ว่าแต่แทเรียนจบจะทำงานอะไรล่ะคิดหรือยัง”
“..........................อ่า.......ยะ ยังไม่ได้คิดเลย” แทยอนถึงกับนิ่งไปสักครู่ก่อนจะตอบตามความสัตย์จริง
ทิฟฟานี่พอได้ฟังก็เพียงยิ้มและไม่ถามอะไรต่อทำให้แทยอนรู้สึกคิดหนักทีเดียวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่ดีกับเธอหรือเปล่า
ก็ยังไม่ได้คิดจริงๆนะยังไม่รู้เลยจะทำอะไรต่อแค่คิดว่าต้องเรียนให้จบไวๆทำงานให้ได้ไวที่สุด นี่ก็ทำงานพิเศษหาเงิน
เก็บไว้ก่อนแล้วไง
“ฟานี่”
“ถึงแล้วล่ะตัวเล็ก” ทิฟฟานี่บอกและจัดการยื่นเงินจ่ายให้คนขับทำให้แทยอนต้องลุกขึ้นมาจากตักเค้าแล้วลงจากรถเดิน
ตามหญิงสาวขึ้นมาบนห้องเงียบๆ
“แทแทอาบน้ำก่อนไหม พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านี่จะได้รีบนอน” ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับเดินมาที่โซฟาแล้ววางกระเป๋าถือไว้บน
โต๊ะเรียบร้อยถึงได้จัดการเก็บพับผ้าห่มที่เธอเอามาห่มให้แทยอนก่อนจะออกไปที่ผับ ขณะที่ทิฟฟานี่กำลังจะเอาผ้าห่มไป
เก็บมือเล็กก็โอบกอดร่างทิฟฟานี่จากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวไม่สามารถไปไหนได้
“ฟานี่”
“อะไรคะ ง่วงก็รีบไปอาบน้ำสิมาอ้อนอะไรหืม”
“แท........แทยังไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรหลังเรียบจบแต่ว่า....แต่ว่านะ....”
“...............” ทิฟฟานี่เบนหน้าไปมองแทยอนที่ก้มหน้าพิงอยู่ที่หัวไหล่ของเธอรอฟังว่าเค้าจะพูดอะไร
“แทจะหางานที่ดีที่สุดที่สามารถทำความฝันฟานี่ให้เป็นจริงเร็วๆ ขอเวลาแทได้ศึกษาก่อนนะว่าควรจะทำอะไรหลังเรียนจบ”
“ฟานี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ แค่ตัวเล็กตั้งใจเรียนจริงจังขนาดนี้ฟานี่ก็ดีใจมากแล้ว”
“ก็....”
“?”
“ก็แทกลัวฟานี่จะไม่รอนี่นา”
“คิดมากอะไรก็ไม่รู้ รีบไปอาบน้ำนะคะเดี๋ยวคืนนี้ฟานี่จะปลอบให้หายคิดมากเลยพรุ่งนี้จะได้สอบได้คะแนนดีๆ” ทิฟฟานี่
ประทับจูบที่ศีรษะหนึ่งครั้งแทยอนถึงได้ปล่อยมือจากเอวทิฟฟานี่
“แทเอาไปเก็บให้” แทยอนเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วแย่งผ้าห่มในมือทิฟฟานี่ไปเก็บเองแล้วถึงไปอาบน้ำตามความต้องการ
ของเจ้าของห้อง
แทกลัวฟานี่จะไม่รอ
เด็กก็ยังเป็นเด็กล่ะนะแต่ว่า.....
รอเด็กโตทันก็คงไม่เสียหายหรอก
ทิฟฟานี่ยิ้มกับตัวเองแล้วจัดเก็บกระเป๋าเก็บของอะไรเรียบร้อยก็มานั่งทำการเช็ดเครื่องสำอางค์ออกระหว่างที่คิดว่าจะไป
อาบน้ำอีกห้องก็เห็นร่างคนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ตัวเล็กง่วงก็นอนได้เลยนะฟานี่อาบน้ำก่อน” ทิฟฟานี่หันไปพูดกับคนที่กำลังพาดผ้าขนหนูไว้เป็นที่เป็นทาง
“หึ แทจะรอนอนพร้อมฟานี่” แทยอนหันมาเบะปากส่ายหน้าอย่างดื้อดึงแล้วเดินขึ้นไปล้มตัวลงนอนหันหน้ามาทางทิฟฟานี่
ทิฟฟานี่ที่ถอดตุ้มหูที่ใส่ไปผับออกเปลี่ยนเป็นจิวหูเพชรเล็กใส่แทนเสร็จเดินไปนั่งริมเตียงก้มตัวลงหอมแก้มใสครั้งหนึ่ง
ถึงได้ไปอาบน้ำ
ทั้งที่กลัวแทยอนจะรอนานถึงได้รีบอาบน้ำไวกว่าปกติพอออกมากลับเห็นคนตัวเล็กนอนนิ่งหลับสนิทขนาดเรียกชื่อเค้าแล้วยัง
ไม่หือไม่อือเลยสักนิด
“ใครบอกว่าจะรอนอนพร้อมกันน๊า” ทิฟฟานี่พูดแล้วก็ส่ายหัวมองดูคนหลับอย่างเอ็นดู พอเห็นเค้าหลับสนิทขนาดนี้ตัวเองก็
เลยไปนั่งทาโลชั่นบำรุงผิวสบายๆไม่เร่งรีบนัก แสงไฟที่เปิดไว้แค่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อไม่ให้รบกวนคนตัวเล็กที่กำลังหลับยัง
พอให้หญิงสาวมองเห็นหน้าเค้าเล็กน้อยดวงตาหวานจับจ้องร่างเล็กไม่วางตาจนทาครีมเสร็จก็ปิดไฟค่อยๆขึ้นมานอนข้าง
กายแทยอนแล้วรับร่างเล็กเข้าไปในอ้อมกอดจนรู้สึกอบอุ่นไปถึงภายใน
“ฝันดีนะแทแท” เสียงหวานกระซิบบอกอย่างแผ่วบาง เปลือกตาคู่สวยค่อยๆปิดลงเข้าสู่ความมืดมิดจนกระทั่งรู้สึกถึงแสง
สว่างกระทบเข้ามาถึงได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งทิฟฟานี่ก็ไม่เห็นคนที่เธอกอดไว้เมื่อคืนแล้ว
ร่างสวยค่อยๆยันตัวเองขึ้นมานั่งก่อนเลื่อนสายตามองเวลาได้เก้าโมงครึ่งแล้ว
กลับไปแล้วเหรอปกติจะบอกก่อนแท้ๆ เอาคืนที่ปล่อยให้นอนอยู่ที่ห้องเมื่อคืนหรือไงนะ
ทิฟฟานี่แอบตัดพ้อแทยอนเล็กๆแล้วลองหยิบมือถือขึ้นมาดูก็ไม่เห็นจะมีข้อความอะไรส่งบอกไว้ถึงได้วางลงที่เดิมแล้วค่อย
ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันออกมานอกห้องนอนตรงไปส่วนครัวเพียงเท่านั้นก็เห็นอะไรบางอย่าง
แททำแซนวิชไว้ให้กินให้หมดนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกเห็นกำลังหลับสบาย ^^
กระดาษโน้ตใบเล็กที่เขียนข้อความแปะไว้ทำให้มุมปากทิฟฟานี่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่านานพอสมควรเหมือนกันที่ไม่ได้
กินแซนวิชฝีมือคนตัวเล็กน่ะนะ หญิงสาววางกระดาษโน้ตไว้ข้างจานแซนวิชแล้วเดินไปจัดการชงกาแฟพร้อมกับฮัมเพลง
อย่างอารมณ์ดี ระหว่างที่ทิฟฟานี่กำลังมีช่วงเช้าแสนรื่นรมย์แต่เจ้าตัวเล็กของเค้าไม่ได้รื่นรมย์ด้วยเลย
“อ๊าก!”
“เฮ้ยแทยอนบอกแล้วไงให้ระวัง โดนเยอะไหม” ฮีชอลพูดพร้อมกับเบียดตัวให้แทยอนถอยไปห่างเครื่องชงกาแฟแล้ว
ตัวเองก็จัดการเครื่องให้หยุดทำงานทำให้น้ำร้อนที่กระเซ็นแรงออกมาตอนแทยอนจัดการสงบลง
“น นิดหน่อยค่ะพี่” แทยอนยกมือขึ้นให้ดูรอยแดงเล็กน้อยหลังมือตัวเอง
“เดี๋ยวพี่ค่อยสอนทำกาแฟใหม่ตอนนี้ไปเก็บโต๊ะตรงโน้นไป” แทยอนรับคำแล้วออกจากหน้าเคาวน์เตอร์ไปจัดเก็บจานทำ
ความสะอาดโต๊ะ คงเพราะร่างกายยังไม่ชินกับการทำงานทำให้วันนี้แทยอนรู้สึกเพลียๆอ่อนล้าไม่น้อยแถมสมองก็ทบทวน
เนื้อหาที่จะสอบเทสตอนบ่ายอยู่ตลอดทำให้การทำงานในครึ่งเช้าดูติดๆขัดๆไปหมดแต่สุดท้ายฮีชอลก็ไม่ได้ว่าอะไรมากนัก
หลังเลิกงานแทยอนก็รีบบึ่งมาที่มหาวิทยาลัย ตั้งแต่ตัดสินใจทำงานและเริ่มทำงานมาได้เพียงสองวันก็รู้สึกว่าชีวิตตัวเอง
ช่างวุ่นวายมีแต่ความเร่งรีบไม่ได้มีเวลาเอื่ยเฉื่อยเหมือนเมื่อก่อนแต่ยังไงก็ตัดสินใจแล้วเธอต้องอดทนและทำมันให้ได้
“เฮ้ยแทนึกว่าจะมาสายละ” ยุนอาที่นั่งรออยู่ในห้องเรียนหันมาเห็นเพื่อนกำลังจะนั่งลงที่นั่งข้างตัวเองก็อดโล่งใจไม่ได้
“โคตรเหนื่อยเลย” แทยอนพูดแล้วหยิบขวดน้ำที่ใส่ไว้ในเป้ขึ้นมาดื่มจนหมด
“แกไหวนะ คาบนี้เทสด้วย”
“เออไหวดิ พร้อมมาก”
“วันนี้หิมะจะตกหรือเปล่าวะ” พอได้ยินเพื่อนพูดด้วยความมั่นใจยุนอาถึงกับต้องหันไปมองอากาศด้านนอกในทันทีจน
แทยอนลงสันมือเข้ากบาลเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ที่โดนแซว ไม่นานนักอาจารย์ก็เข้ามาในห้องทำให้เสียงเงียบลงทันใจ
เหมือนมีปุ่มกดหยุดสั่งได้
“จะเริ่มเทสเลยนะให้เวลาชั่วโมงนึง แล้วอาจารย์จะตรวจคืนในคาบเลยวันนี้สองคาบเวลาเหลือเฟือ” แทยอนมองกระดาษ
ข้อสอบที่ถูกส่งมาจากโต๊ะด้านหน้าเรื่อยๆด้วยแววตาไฟลุกโชน
มา! มาเลย! ข้อสอบแบบไหนก็มา! คิมแทไม่กลัวหรอกเว้ย!
-1ชั่วโมงผ่านไป-
“เฮ้ย....ไอ้แท ตายหรือยัง” ยุนอาใช้ด้ามปากกาสะกิดตัวแทยอนที่ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะหลังส่งข้อสอบไปแล้ว
“ไม่รอดแน่เลยว่ะไอ้ยุน ฮือออ” แทยอนตอบกลับด้วยเสียงโอดครวญรู้สึกไม่มั่นใจกับคำตอบที่ทำไปแล้วทั้งหมดเลย
“แค่เทสย่อยน่าคะแนนไม่เยอะอย่าคิดมากเดะ พักทำใจให้สบายเว้ยรอจารย์เช็คคะแนนแป๊บเดียว” ยุนอาบีบไหล่ให้
กำลังใจแทยอนที่ดูจะจริงจังกับการสอบมาก มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกความสนใจคนตัวเล็กให้หยิบมันขึ้นมา
ตัวเล็กเดี๋ยวเจอกันหน้ามหาลัยนะฟานี่พึ่งกลับจากไปทำงานที่บริษัทพอดี
แค่อ่านข้อความก็ยิ่งทำให้แทยอนใจเสีย ไม่รู้คะแนนจะออกมาดีไหมแล้วฟานี่จะมารอขนาดนี้ต้องถามเรื่องสอบแน่ๆเลย
อ่านทำไมไม่ตอบ? อยู่ไหน?
ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอแชทที่เธอเปิดค้างไว้ แค่ประโยคที่ส่งมาก็สัมผัสถึงอารมณ์ขุ่นมัวได้ดีจนคนตัวเล็กต้องรีบ
ตอบกลับ
อยู่มหาลัยนี่ล่ะน่าฟานี่ รออาจารย์ตรวจคะแนนสอบเทสอยู่
ตอนนี้ว่าง?
อืม
อีก10นาทีฟานี่จะถึง เรียนห้องไหนฟานี่จะไปหา
“ห๊ะ!”
“เป็นอะไรวะ” ยุนอาหันมาดูเพื่อนเมื่อได้ยินเสียงอุทานขึ้นมาเสียงหลง
“ฟานี่ดิบอกจะมาหาที่ห้องเรียน”
“เฮ้ย คาบนี้ไม่ได้นะเว้ยอาจารย์ไม่ให้คนนอกเข้า”
“เออ! รู้ไง! ถึงตกใจ”
แทยอนรีบพิมพ์ข้อความส่งไปบอกทิฟฟานี่อีกครั้ง
ฟานี่เข้ามารอหน้าตึกนะ คาบอาจารย์คนนี้คงเข้ามาที่ห้องไม่ได้
ก็ได้
คำตอบสั้นๆก่อนที่การสนทนาของทั้งคู่จะจบลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจของแทยอน ดวงตากลมมองไปยังอาจารย์ที่กำลัง
ตรวจเช็คข้อสอบยิ่งทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
อย่างน้อย...
ก็ขอให้คะแนนผ่านครึ่งเถอะวะ!
แทยอนประสานมือทั้งสองขึ้นมาหลับตาภาวนาให้คะแนนสอบตัวเองออกมาไม่เลวร้ายมาก เสียงพึมพำจากแทยอนทำให้
ยุนอามองเพื่อนด้วยสายตาหวาดกลัว
ก็จะไม่ให้กลัวยังไงล่ะรู้ว่าเพื่อนไม่ได้นับถือศาสนาแต่ตอนนี้ได้ยินมันสวดมนต์ขอพระเจ้าไม่พอยังลามไปสวดมนต์ของ
ศาสนาพุทธอีกแต่มันก็พูดแต่นะโมนะโมน่ะนะ โว้ยจะประสาทแดกมันไปจำมาจากไหนของมันเนี่ย!
ยุนอาต้องอดทนฟังเสียงของแทยอนจนใกล้หมดคาบที่อาจารย์ค่อยๆเรียกชื่อทีละคนมารับข้อสอบแต่คนตัวเล็กพอได้รับ
ข้อสอบตัวเองมาก็รีบพับไม่ดูคะแนนแล้วเดินกลับมานั่งที่จนเสียงบอกเวลาหมดคาบดังขึ้นก็ยังไม่ยอมเปิดดู
“ไอ้แทตกลงคะแนนแกยังไงเนี่ย ของฉันผ่านครึ่งพอดีเด๊ะเลย ดูสักทีดิวะ”
“ฉันยังไม่กล้าดูว่ะ เออ...ฟานี่มารอแล้วนี่นา” แทยอนนึกขึ้นได้ก็รีบลุกขึ้นจากที่เพื่อจะลงไปหาทิฟฟานี่แต่ขณะที่แทยอนลุก
ขึ้นยุนอาก็ฉวยโอกาสตอนแทยอนวางกระดาษข้อสอบลงบนโต๊ะเพื่อหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายคว้าข้อสอบแทยอนวิ่งหนี
ไปทันที
“เฮ้ย! อิมยุนอา!!!!!!!!!” แทยอนรีบวิ่งตามเพื่อนตัวแสบไปติดๆแต่ความยาวของขาคงจะเทียบไม่ได้เลยวิ่งไล่ไม่ทันสักที
ทั้งสองวิ่งกวดกันมาจนยุนอาเห็นร่างสวยที่นั่งรออยู่ม้านั่งบริเวณใกล้ตึกก็รีบพุ่งเข้าไปหาพร้อมยื่นกระดาษข้อสอบของ
แทยอนให้
“พี่ฟานี่!!! รับที!!!”
“หื้ม?” หญิงสาวผู้ไม่รู้เรื่องรับกระดาษจากยุนอาก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะวิ่งเลยตัวเธอไปอีกนิดก่อนจะหยุดอยู่กับที่พร้อม
เสียงหัวเราะอย่างสะใจ
“ฟานี่!!!!!!!!!! อย่าดูนะ!!!!!” ทิฟฟานี่หันมาตามเสียงเห็นแทยอนกำลังวิ่งมาจะถึงตัวเธอ
ห้ามดูเหรอ?
ทิฟฟานี่คิดแล้วก็เปิดกระดาษในมือตัวเองออกดูไม่สนเสียงห้ามของคนตัวเล็กที่หยุดฝีเท้าตัวเองไม่ทันจนต้องกอดร่างเธอ
ไว้อย่างกับเป็นจุดช่วยเบรค
“ตัวเล็ก”
“.................ค คะ”
“นี่ที่สอบเมื่อกี้ใช่ไหม” แม้ทิฟฟานี่จะถามด้วยน้ำเสียงแสนธรรมดาแต่แทยอนที่ยังคงกอดทิฟฟานี่ไว้ก็ไม่กล้าเงยหน้ามอง
แถมกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ถึงได้เปิดปาก
“ชะ ใช่”
“ก็คะแนนดีนี่ เกือบเต็มเลยนะทำไมบอกไม่ให้ฟานี่ดูล่ะ”
เอ๊ะ?
แทยอนค่อยๆปล่อยมือจากทิฟฟานี่แล้วเงยหน้ามองเค้าอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“เกือบเต็ม?”
“อืม เกือบเต็ม” ทิฟฟานี่ย้ำแล้วส่งกระดาษคืนให้แทยอนมองเต็มตาแล้วถึงกับเข่าอ่อนนั่งยองลงกับพื้นด้วยความโล่งใจที่
ไม่ใช่คะแนนแค่ผ่านครึ่งแต่ยังเกือบเต็ม
อย่างน้อย....
ความพยายามของเธอก็ไม่เสียเปล่า
“ทำคะแนนดีเกินหน้าเกินตาจริงๆเล๊ย พี่ฟานี่ยุนไปก่อนนะมีนัดกับสิก้า” ยุนอาแซวเมื่อเห็นว่าเพื่อนดูคะแนนแล้ว ทิฟฟานี่หัน
ไปยิ้มรับก่อนจะโบกมือลากันกับยุนอา
“เก่งมากเลยนะตัวเล็ก ไม่ได้โกหกฟานี่จริงๆด้วยน่ารักที่สุด” ทิฟฟานี่ก้มตัวลงหยิกแก้มเนียนอย่างเบามือด้วยความ
หมั่นเขี้ยว
“นึกว่าจะตกซะแล้ว” หญิงสาวยิ้มแล้วแบมือออกตรงหน้าแทยอน
“ลุกเถอะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องกันก่อนแล้วฟานี่จะพาไปฉลองที่ได้คะแนนดี วันนี้กินเหล้าได้นะนี่เป็นคำสั่ง”
แทยอนจับมือทิฟฟานี่แล้วค่อยๆลุกขึ้นมาแม้จะยืนขึ้นมาเต็มความสูงแล้วก็ยังไม่ปล่อยมือเรียวนั้นแถมยังจูงมือเค้าไปตลอด
ทางไม่สนว่าจะมีสายตากี่คู่ที่มาเห็นพวกเธอเลยสักนิด
ทิฟฟานี่พาแทยอนกลับไปที่หอก่อนให้คนตัวเล็กได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเตรียมชุดนอนชุดไว้เปลี่ยนไปมหาลัย
เพราะพรุ่งนี้แทยอนมีเรียนทั้งวันแล้วถึงพากลับไปคอนโดตัวเองเพื่อเธอจะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อบ้างแล้วถึงพาแทยอนไป
หาอะไรทานกันเสร็จถึงได้มาที่ผับเพื่อฉลองให้คนตัวเล็กจริงจัง
“ฟานี่พรุ่งนี้แทมีเรียนเช้านะ” แทยอนพูดขณะที่ทิฟฟานี่กำลังสั่งเหล้าและกับแกล้มกับพนักงาน
“รู้น่า แทคอแข็งไม่ใช่เหรอกินแค่นี้ไม่เมาหรอก”
จ๊ะ ก็คนคออ่อนน่ะเธอชัดๆฟานี่ เดี๋ยวก็ต้องหิ้วกลับห้องอีกแน่ๆ
แทยอนได้แต่คิดแล้วพยักหน้ารับให้เค้าทำตามใจ ก่อนจะมองรอบๆบริเวณโต๊ะที่นั่งอยู่ วันนี้มีคนจองโต๊ะมากทำให้พวกเธอ
ต้องมานั่งโต๊ะเก้าอี้โซฟาติดมุมด้านในของร้านที่ดูแล้วมืดกว่าโต๊ะอื่นๆไม่น้อยถึงจะมีแสงสาดส่องไปมาก็ไม่ค่อยสว่างอะไร
เท่าใกล้ฟลอร์ใกล้ที่ดีเจนั่นหรอก
“ไม่ชอบตรงนี้เหรอ” พอพนักงานรับออเดอร์ไปเรียบร้อยทิฟฟานี่ก็หันมาสังเกตเห็นอาการแทยอน
“เปล่า แค่คิดว่ามืดดีนะ”
“ก็แสดงว่าไม่ชอบสินะที่มันมืดกว่าที่ๆเคยได้นั่งปกติ”
“ไม่หรอกดีแล้ว” แทยอนพูดแล้วโอบเอวทิฟฟานี่รั้งตัวเค้าให้เข้ามาแนบชิดตัวเธอ
“ตัวเล็กเดี๋ยวเด็กมาเสิร์ฟของปล่อยก่อน” ทิฟฟานี่ตีไหล่แทยอนเบาๆครั้งนึง
คนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจก่อนจะปล่อยมือจากเอวหญิงสาวแล้วนั่งกอดอกทำหน้าบึ้งมองไปทางฟลอร์ที่กำลังเต้นกันอย่าง
สนุกสนาน
“นี่ ไม่ได้พามานั่งเหล่สาวนะ” ทิฟฟานี่พูดพร้อมใช้ปลายเล็บตวัดปลายคางแทยอนกลับมาหาตัวเอง
“แทแค่มองไปเรื่อย ยังไม่ได้เหล่ใครเลยนะ”
“หรอคะ”
“ค่ะ”
“โอ๊ยฟานี่!” แทยอนร้องออกมาเมื่อโดนทิฟฟานี่หยิกเข้าที่เอวเต็มแรง
“กวนประสาทนะแทยอน”
“แทก็ตอบตามจริงไหมล่ะ โอ๊ย! ตีทำไมล่ะ!”
“หมั่นไส้! จบไหม!”
“ค่ะ...จบ ไม่จบเดี๋ยวได้เจ็บตัวกว่านี้” ทิฟฟานี่ทำตาเขียวใส่เมื่อเห็นว่าแทยอนยังไม่เลิกกวนเธอแต่เพราะพนักงานเอาของ
มาเสิร์ฟทำให้เลิกถกเถียงกัน พอเด็กเสิร์ฟไปจนคิดว่าพ้นสายตาทิฟฟานี่ก็จัดแจงรินเหล้าให้คนตัวเล็กแถมส่งให้เค้าอย่าง
ดิบดีดูเอาอกเอาใจผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
ร่างสวยค่อยๆกระเถิบเข้ามาใกล้ก่อนจะเอนกายพิงร่างคนตัวเล็กไว้แล้วโน้มศีรษะอิงเข้าบริเวณข้างแก้มแทยอน แม้อาจจะ
เป็นท่าทางที่แทยอนจะขยับตัวไม่ถนัดนักแต่ถ้าเป็นมือล่ะก็ยังใช้งานได้ดีทีเดียว มือที่ไม่ได้ถือแก้วเหล้าวางลงช่วงเอวค่อน
ต่ำลงไปด้านล่างอย่างจงใจแต่ในตอนนี้ที่บริเวณนี้ที่มีแค่เธอสองคนนั่งอยู่...คงจะไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก
“ไม่พอก็บอกนะแท ฟานี่จะสั่งให้เพิ่ม” เพียงดื่มกันไม่กี่แก้วทิฟฟานี่ก็เอ่ยปากถามเหมือนกลัวว่าจะขาดตกบกพร่องให้
แทยอนไม่พอใจ
“พอแล้วล่ะฟานี่แค่นี้ก็มากแล้ว”
“ปกติกินเยอะกว่านี้นี่”
“ก็ใช่ แต่วันนี้แทเหนื่อยๆไม่อยากกินเยอะอ่ะ”
“ตามใจ” ทิฟฟานี่บอกแล้วขยับตัวไปหยิบขวดเหล้ารินให้แทยอนก่อนจะกลับมานั่งพิงเค้าเหมือนเดิม
ทั้งคู่ทำเหมือนว่านั่งกันสองคนในร้านนั่งชิลดื่มกันสบายอารมณ์ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปกับเพลงแดนซ์ชวนเต้นในผับเลยแม้
แต่น้อย น้ำเปลี่ยนนิสัยที่สั่งมาเริ่มหมดไปเรื่อยๆแต่คนตัวเล็กเริ่มมีอาการแปลกๆที่ทิฟฟานี่ยังไม่ทันสังเกตเห็น
อือ...ง่วงอ่ะ มึนๆแฮะ กินยังไม่ถึงครึ่งที่เราจะมึนเลยนะ
ดวงตากลมจ้องมองแก้วเหล้าในมือก่อนจะดื่มเข้าไปรวดเดียวหมดและทำให้เธอเริ่มมึนขึ้นกว่าเดิมจนเริ่มจะไม่มีสติ
“ฟานี่อา” แทยอนเบนหน้าไปหาทิฟฟานี่ก่อนกดจูบริมฝีปากเค้าหนักหน่วง หญิงสาวตอบรับสัมผัสดูดริมฝีปากคนตัวเล็ก
อย่างนุ่มนวลจนร้อนแรง ลิ้นสอดรัดพัวพันกันอย่างไม่ยอมแพ้กันจนเป็นทิฟฟานี่ที่ถอนตัวออกมาก่อน
“ไว้ต่อที่ห้องนะแทแท ตรงนี้ไม่ดี” เรียวนิ้วยาวแตะริมฝีปากของคนตัวเล็กห้ามไว้เมื่อเห็นเค้าโถมเข้ามาหาอีก แม้ตรงนี้จะ
มืดแค่ไหนแต่ก็ไม่ได้อยู่กันแค่สองคน ยังไงเธอก็ต้องระวังไม่ให้พวกเด็กในร้านเอาไปพูดถึงหูฮยอนอาหรือพี่ซีวอนได้ว่า
เธอไปนัวเนียกับใครตอนมาที่ผับไม่งั้นคงจะเป็นเรื่อง...
“ไม่มีใครเห็นหรอกฟานี่”
“อย่าคิดตื้นๆแบบนั้นสิคะ” ทิฟฟานี่บอกและจัดการรินเหล้าให้แทยอนเพิ่ม
คนตัวเล็กดื่มเข้าไปอีกสามแก้วจากที่ยังเชื่อฟังคำทิฟฟานี่อยู่แต่พอหมดแก้วที่สาม....
สติที่ยังเหลืออยู่ก็หายไปหมด...
“อือ...หยุดนะตัวเล็ก” เสียงครางเบาๆออกมาพร้อมกับคำห้ามเมื่อแทยอนซุกไซร้ซอกคอเธอให้ร่างกายรู้สึกวาบหวิว
“ฟานี่” แทยอนได้แต่เพียงเรียกชื่อแล้วมุดหน้าลงต่ำไปถึงไหปลาร้าสวย มือเล็กที่อยู่ตรงช่วงเอวเริ่มสอดเข้าในเสื้อ
เลื่อนขึ้นมาด้านบนอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ” ทิฟฟานี่ต้องอุทานออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อปลายนิ้วคนตัวเล็กล่วงล้ำเข้ามาใต้บราไล้หัวนมของเธอและไม่ยอม
หยุดสัมผัสง่ายๆจนเธอต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมาจากอารมณ์อ่อนไหวนั่น
“โอ๊ยๆๆๆ” คนตัวเล็กร้องลั่นมือที่เคยซนอยู่ในเสื้อถูกหญิงสาวดึงออกมาพร้อมๆกับอีกมือที่หยิกใบหูแทยอนและบิดเต็มแรง
“พูดไม่ฟังจริงๆเลยนะ!” ทิฟฟานี่หยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นสะพายไหล่มือที่หยิกหูแทยอนอยู่ก็ยังคงไม่ปล่อยแถมยัง
ดึงเค้าลุกขึ้นยืนทั้งสภาพนั้นด้วย
“ฟานี่! เจ็บ!” แม้แทยอนจะพร่ำบอกแค่ไหนทิฟฟานี่ก็ไม่ฟังแถมยังหยิกหูเค้าแน่นลากออกไปนอกร้านจนเรียกแท็กซี่ได้ก็
ผลักตัวแทยอนขึ้นไปบนรถอย่างรุนแรง
“ฟานี่แทเจ็บ!” แทยอนหันมาโวยวายทิฟฟานี่ที่พึ่งปิดประตูรถแท็กซี่ หญิงสาวหันมาดูใบหน้าคนทำเสียงดังที่ใบหน้าแดง
ไปหมดก็ต้องทำหน้าสงสัย
แทยอนเมาเหรอ? ปกติกินแค่นั้นไม่หน้าแดงขนาดนี้นี่
ทิฟฟานี่ไม่พูดอะไรยังคงมองหน้าแทยอนค้างทำให้เค้าพูดไม่หยุดว่าเธอทำเค้าเจ็บแล้วก็บ่นพึมพำพูดไปเรื่อยไม่หยุดสักที
นี่เมาจริงๆเหรอเนี่ย?
หญิงสาวมองค้างอยู่อีกแป๊บนึงถึงได้พูดโอ๋เค้าแล้วดึงตัวลงมานอนหนุนตัก เพราะทิฟฟานี่ไม่รู้ว่าร่างกายแทยอนเหนื่อยล้า
จากการทำงานพิเศษสมองก็ล้าจากการสอบทำให้วันนี้แทยอนคออ่อนกว่าปกติ ขนาดว่าจับเค้านอนหนุนตักแล้วเจ้าตัวยัง
พูดอะไรจับความไม่ได้อยู่เลย
รถแท็กซี่จอดสนิทที่หน้าคอนโดให้ทิฟฟานี่พาตัวแทยอนขึ้นมาบนห้องแล้วจับเค้านั่งลงที่โซฟาเพื่อจะไปหาน้ำเปล่ามาให้
ดื่มแต่พอยกแก้วมาจ่อถึงปากคนตัวเล็กก็งอแงไม่ยอมจะดื่มจนเธออ่อนใจต้องวางแก้วน้ำทิ้งไว้ตรงนั้นแล้วพาแทยอนไป
นอนที่เตียง
“ทำไมเมาได้แบบนี้เนี่ยตัวเล็ก ฟานี่ก็ไม่ได้ให้กินเยอะสักหน่อย”
“ฟานี่อา...แทเจ็บอ่ะ” แทยอนจับหูข้างที่ทิฟฟานี่หยิกแล้วทำหน้างอจนคนมองต้องถอนหายใจ
“ไหน ยังเจ็บหรอคะฟานี่ขอโทษนะ หายเจ็บนะ” ทิฟฟานี่ที่นั่งอยู่บนเตียงก้มลงไปหาร่างคนตัวเล็กแล้วจูบใบหูเค้าซ้ำอยู่
หลายที
“อือ..ใจร้ายอ่าแททำอะไรผิด”
ผิดสิจะไปทำอะไรกันตรงนั้นได้ยังไงเล่า เล่นเขี่ยนมกันตรงนั้นเกือบลืมตัวเล่นหนังสดแล้วนะแทยอน
แม้จะคิดยังไงก็คงว่าอะไรแทยอนตอนนี้ไม่ได้แค่พูดกันก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องละเถอะ
“หายเจ็บหรือยังคะตัวเล็ก”
“ไม่หาย”
ดื้อจริง รู้งี้ให้ดื่มจนหลับไปเลยน่าจะดีกว่า
“ทำยังไงจะหายเจ็บล่ะคะ”
“กอดแทหน่อย”
นี่เมาจริงแน่นะ เฮ้อ เมื่อคืนก็หลับเป็นตายวันนี้ก็เมางอแงเป็นเด็กเชียว
“ฟานี่อา” เสียงออดอ้อนจากคนตัวเล็กให้ดวงตาหวานมองด้วยความใจอ่อน
“ก็ได้....ฟานี่จะกอดแท....แบบไม่มีเสื้อผ้าเลยละกัน” หญิงสาวพูดแล้วคร่อมร่างคนตัวเล็กก่อนจะก้มตัวลงไปประทับ
ริมฝีปากลงตำแหน่งเดียวกันกับแทยอน...เพียงแค่นั้นแม้อีกคนจะเมาแค่ไหน..แต่ยังไง...
ก็รู้งานล่ะนะ....
----------------------------------------------------------------------------------
Talk : ไม่มี NC ท้ายตอน ห้ามขอห้ามงอแง และแม่ยกยุนสิก...เธอจงรอต่อไป 5555555555555555555
อ้อ สวัสดีปีใหม่ 2017 อีกครั้งนะครัชรีดเดอร์ทุกคน
“พี่แทยอนคะ”
“น้องแทยอน”
“แทแท”
เสียงเรียกชื่อคิมแทยอนแทบจะไม่ขาดช่วงทำให้แทยอนที่มาทำงานวันแรกหัวหมุน ช่วงบ่ายที่นายคิมฮีชอลล่อลวงพวก
สาวๆแฟนคลับมาด้วยตารางงานของคนตัวเล็กทำให้ร้านแน่นขนัดไปด้วยนักศึกษามหาลัยเดียวกับแทยอน แถมแต่ละคนที่
ทำเนียนอยากได้เชยชมเค้าใกล้ๆก็ตีเนียนทำโน่นนี่หล่นบ้าง ขอโน่นขอนั่นเพิ่มแข่งกันเรียกแทยอนอย่างไร้สติแม้เจ้าตัว
อยากจะตะโกนออกมาดังๆว่าให้เลิกมารยากันสักทีก็ทำไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้เค้าเป็นแค่พนักงานของร้านที่มาทำงาน
วันแรกเท่านั้น
“โฮ๊ยแทยอน”
“คะ” แทยอนหันมาตอบรับด้วยใบหน้าเนือยแต่ฮีชอลยังคงยิ้มแป้นไม่รู้สึกรู้สาถึงความเหนื่อยแสนสาหัสของแทยอนที่ไปรับ
มือกับพวกแฟนคลับตัวเองมา
“ทำงานวันแรกได้ดีมากนะอีกแป๊บก็หมดกะแล้ววันนี้กลับได้เลย” ฮีชอลที่เป็นพี่ใหญ่ดูแลพวกน้องๆแทนผู้จัดการร้าน
อนุญาตให้เด็กใหม่กลับก่อนเวลาเพราะเห็นว่ายอดวันนี้ดีเพราะได้พวกแฟนคลับเค้ามาเต็มแน่น แทยอนโค้งรับแล้วเดินเข้า
ไปด้านในห้องพักพนักงานจัดการหยิบของไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถึงกลับมาที่หออย่างโซซัดโซเซพอขาเหยียบเข้ามาใน
ห้องได้ก็กระโดดลงที่นอนตัวเองทันที
“อ้าวเฮ้ย คิมแทเพื่อนรักกลับมาแล้วเหรอไปทำงานวันแรกเป็นไงบ้างล่ะ” ยุนอาที่ออกจากห้องน้ำพอเห็นเพื่อนกลับมา
แล้วก็รีบเข้าไปซักถามด้วยความเป็นห่วงปนอยากรู้อยากเห็น
“หนวกหูน่ะยุนอาฉันเหนื่อย แกจะไปไหนก็ไปเลย”
“เออ ไปอยู่แล้วล่ะฉันมีนัดกินข้าวเย็นกับสิก้า แกจะไปหาพี่ฟานี่เปล่าเนี่ย”
“ไปดิแต่ขอนอนสักแป๊บ”
“ถ้าหิวก็เอาของในตู้อุ่นกินเอาละกันนะ”
“ฮื่อ” พอได้ยินเพื่อนรับคำยุนอาก็ปล่อยให้เพื่อนนอนพักส่วนตัวเองก็เตรียมตัวจะไปหาเจสสิก้าแต่เพื่อนตัวเล็กยังไม่ทันได้
หลับสักงีบเสียงข้อความแชทก็ดังขึ้นให้เค้าต้องลืมตาขึ้นมาเปิดเช็ค
จะไปร้านกี่โมง มากินข้าวเย็นกับฟานี่ที่คอนโดก่อนไหมทำไว้เยอะเลย
คนตัวเล็กฉีกยิ้มแม้จะรู้สึกเหนื่อยล้ามากแค่ไหน
เดี๋ยวแทรีบไปหาตอนนี้เลย
รายงานล่ะอยู่กับเพื่อนหรือเปล่าไม่ได้โดดมานะ
วันนี้คุยงานกันเสร็จแล้วล่ะ แทอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียวเดี๋ยวรีบไปเลย
โอเคฟานี่รอนะคะ
แทยอนยิ้มให้กับมือถือตัวเองอีกครั้งแล้วรีบลุกจากที่นอนเข้าไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น จากวันแรกจนถึงวันนี้....
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แปรเปลี่ยนไปทีละน้อยจากคนไม่คุ้นหน้าตอนนี้กลับเป็นคนคุ้นใจที่ไม่ว่าอีกคนจะเป็นอย่างไรก็อยาก
จะอยู่ข้างกายเค้าทำให้เด็กไร้แก่นสารวันนั้นเริ่มมีจุดมุ่งหมายและจริงจังกับชีวิตประจำวันของตัวเองมากขึ้น
คนทุกคนบนโลกนี้ไม่มากก็น้อยที่จะมีบางสิ่งบางอย่างเป็นแรงบันดาลใจในการเปลี่ยนตัวเองและขับเคลื่อนชีวิต
แน่นอนว่าแรงบันดาลใจของคิมแทยอนตอนนี้ก็คือ...ฮวัง ทิฟฟานี่...อย่างไม่ต้องมีข้อสงสัย
“หือ?” แทยอนลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางความมืดก่อนจะนึกไล่ย้อนความก่อนหน้านี้
เอ ฉันออกจากหอมาหาฟานี่กินข้าวเย็นด้วยกันเสร็จแล้วก็มานอนรอฟานี่ล้างจานอาบน้ำแต่งตัวที่โซฟานี่แล้ว....
ตอนนี้ทำไมมันมืดไปหมดแบบนี้วะ
“ฟานี่” คนตัวเล็กค่อยๆลุกจากโซฟาเดินไปเปิดไฟพร้อมกันเรียกหาเจ้าของห้อง แต่เหมือนว่าเธอจะอยู่ในห้องนี้คนเดียว
ในเมื่อเดินไปทุกซอกทุกมุมทุกห้องก็ไม่เจอทิฟฟานี่เลย
“หายไปไหนวะ” แทยอนเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมก่อนสายตาจะไปหยุดที่มือถือของตัวเองที่วางไว้โต๊ะตรงหน้า
ถ้าตื่นแล้วก็รอฟานี่อยู่ที่ห้องนะแล้วจะรีบกลับ
ข้อความแชทที่โดนส่งไว้ได้สองชั่วโมงแล้วทำให้แทยอนต้องพ่นลมหายใจออกมา
นี่ฉันเผลอหลับไปยังไม่พอ ยังหลับสนิทขนาดไม่ได้ยินเสียงฟานี่ออกไปข้างนอกเลยเหรอ แล้วทำไมฟานี่ไม่ปลุกล่ะ!
ฟานี่อยู่ไหน แทจะไปหา
ข้อความที่ถูกพิมพ์ส่งไปอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนอกร้อนใจ ทั้งที่คิดว่าหญิงสาวน่าจะไปผับแล้วแน่ๆแต่ก็แอบ
หวั่นใจยังไงชอบกลที่เค้าไม่ยอมปลุกเธอเนี่ยล่ะ
“โอ๊ยไม่รอแล้วเว้ย!” เพียงไม่กี่นาทีที่รอข้อความตอบกลับแต่อีกคนก็ยังไม่อ่านด้วยซ้ำทำให้แทยอนรีบออกจาก
ห้องเค้าตรงไปที่ผับทันที คนตัวเล็กพอไปถึงก็เดินไปหาแถวลานเบียร์ก่อนจะเข้าไปในผับเดินฝ่าผู้คนที่กำลังสนุก
สุดเหวี่ยงเพียงเพื่อเสาะหาใครบางคนอย่างเอาเป็นเอาตาย แทยอนเดินจนทั่วผับยังคงหาหญิงสาวไม่พบ
มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาดูยังไม่เห็นเค้าอ่านข้อความยิ่งใจหาย
ฟานี่ ฟานี่ ฟานี่อยู่ไหน คงไม่ได้อยู่กับอิเสี่ยนั่นนะ ฟานี่
แทยอนเดินออกไปด้านนอกผับกดโทรออกหาอีกคน เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นนานจนตัดก็ยังไม่ได้ยินเสียงหวานหูตอบรับ
“โธ่เว้ย!” คนตัวเล็กได้แต่หงุดหงิดก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาจากซองมวนนึงแล้วจุดสูบทันทีหวังว่าจะทำให้ตัวเองใจเย็นลง
สักน้อย มันอาจไม่มีอะไร ฟานี่อาจจะทำงานอยู่ด้านหลังร้านที่เธอเข้าไปไม่ได้ อิเสี่ยนั่นอาจจะไม่ได้มาก็ได้
คิดในแง่ดีไว้สิคิมแทยอน
แม้คนตัวเล็กจะเปลี่ยนไปแค่ไหนแต่ที่ยังไม่เปลี่ยนคืออารมณ์วัยรุ่นใจร้อน เธอยังปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่กว่าเหตผลจน
ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้
บุหรี่มวนที่จุดได้ไม่นานโดนโยนทิ้งลงที่พื้นหลังจากแทยอนพึ่งสูบไปได้ไม่มาก เท้าเล็กบดขยี้ให้ไฟดับลงแล้ววกกลับเข้า
ไปในผับเพื่อหาตัวหญิงสาวอีกครั้ง ดวงตากลมสอดส่องไปแต่ละที่อย่างถี่ถ้วนก่อนเรียวขาจะหยุดพร้อมกับสายตาที่มอง
ไปเห็นทิฟฟานี่กำลังยืนคุยกับบาเทนเดอร์ร้านอยู่
ฟานี่ ฟานี่จริงๆด้วย
คนตัวเล็กรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้พอดีกับที่หญิงสาวคุยเสร็จหันหลังกลับมาเจอหน้ากันพอดิบพอดีทำทิฟฟานี่ฉงนใจไม่น้อย
“ตัวเล็ก? มานี่ได้ยังไงบอกแล้วนี่ว่าให้รออยู่ที่ห้องไง”
“แล้วทำไมฟานี่ไม่ปลุกแท ทำไมต้องออกมาคนเดียวด้วย” แทยอนถามด้วยใบหน้าบึ้งดูปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กกำลังอยู่ใน
อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ทิฟฟานี่ยิ้มน้อยๆแล้วยกมือสองข้างขึ้นมาประคองใบหน้าแทยอนให้สบตากับเธอ
“ดื้อจริงๆเลยนะ ไปกลับกันเถอะ”
“ห๊า?”
“จะไม่ฟังที่ฟานี่บอกอีกเหรอคะ” พอทิฟฟานี่บอกแบบนั้นแทยอนก็นิ่งเงียบเหมือนเป็นคำตอบแทนว่าจะเชื่อฟังเค้า
หญิงสาวละมือจากใบหน้าคนตัวเล็กแล้วเดินนำออกมาด้านนอกเพื่อรอรถแท็กซี่กลับไปคอนโดพอขึ้นรถได้แทยอนก็เขยิบตัว
ไปติดประตูรถอีกฝั่งให้ดวงตาหวานมองตามแล้วเหยียดยิ้มด้วยความรู้ทันว่าเค้าคงจะน้อยใจที่ทิ้งให้อยู่ที่ห้องโดยไม่เอ่ย
ถามความสมัครใจก่อน
“แทแทยังง่วงอยู่ไหมมานอนนี่สิคะ” แทยอนหันมาเห็นอีกคนวางมือบนต้นขาขาวสวยที่พ้นกระโปรงมินิแสนสั้นค้างก่อน
เลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าทิฟฟานี่ที่ยิ้มหวานให้ทำร่างเล็กค่อยๆเอนตัวลงบนตักเหมือนโดนแรงดึงดูด มือเรียววางลงบน
เส้นผมคนตัวเล็กแล้วลูบมันอย่างอ่อนโยน
“ฟานี่”
“คะ”
“ทำไมปล่อยแทไว้ที่ห้องคนเดียว”
“ตัวเล็กท่าทางเหนื่อยนี่นา ใกล้จบเข้าไปทุกทีงานก็เยอะฟานี่เลยอยากให้พัก”
“ไม่ได้แอบไปเจอใครนะ” หญิงสาวฟังแล้วหัวเราะเล็กน้อย
“ว่าไงดีล่ะวันนี้ฟานี่น่ะเจอทั้งเด็กเสิร์ฟ บาเทนเดอร์ เด็กยกของ กุ๊ก วันนี้หุ้นส่วนร้านอีกคนก็ไม่มา พี่ซีวอนก็ไม่มา
วันนี้ฟานี่เจอกับใครอีกน๊า”
“ชิ” พอรู้ตัวว่าอีกคนเริ่มแกล้งแทยอนก็ทำเป็นเมินไม่สนใจจะฟังคำตอบต่อ
“พรุ่งนี้มีเรียนช่วงบ่ายนี่ฟานี่ไม่รีบปลุกแล้วกันเนาะ” ตอนแรกแทยอนก็ไม่ทันคิดอะไรพอนึกดูดีๆพรุ่งนี้เรียนบ่ายก็จริง
แต่ตอนเช้าต้องไปทำงานพิเศษนี่หว่าแถมคาบเรียนบ่ายมีเทสด้วย
“พรุ่งนี้บ่ายแทมีเทสคงออกจากห้องเช้าไปติวก่อนนะฟานี่วิชานี้เอาคะแนนเทสย่อยไปรวมตัดเกรดด้วย”
“หืม? ไปติว....หรือจะไปไหน?” ทิฟฟานี่ถามด้วยเสียงเรียบผิดกับเสียงหวานๆที่พูดด้วยก่อนหน้านี้จนแทยอนเกิดร้อนตัว
ว่าอีกคนรู้เรื่องงานพิเศษเธอแล้วหรือยังไง
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะฟานี่ แทไปติวจริงๆคิดว่าแทจะไปไหนล่ะพอตั้งใจเรียนก็ไม่เชื่ออีก”
“อยู่ดีๆแทแทตั้งใจเรียนขึ้นมามันน่าแปลกนี่นา” ทิฟฟานี่พูดด้วยสีหน้าไม่เชื่อจนแทยอนต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของตักที่
เธอหนุนนอนก่อนยกมือเล็กขึ้นมาแตะแก้มนิ่มน่าหลงไหลของหญิงสาว
“ก็แทบอกแล้วนี่ว่าจะพาฟานี่ไปเที่ยวรอบโลก เรียนไม่จบหางานทำไม่ได้ก็แย่สิ” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
พร้อมรอยยิ้มกลับมาบนใบหน้าอีกครั้ง
“อืมม จะเชื่อก็ได้ว่าแต่แทเรียนจบจะทำงานอะไรล่ะคิดหรือยัง”
“..........................อ่า.......ยะ ยังไม่ได้คิดเลย” แทยอนถึงกับนิ่งไปสักครู่ก่อนจะตอบตามความสัตย์จริง
ทิฟฟานี่พอได้ฟังก็เพียงยิ้มและไม่ถามอะไรต่อทำให้แทยอนรู้สึกคิดหนักทีเดียวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่ดีกับเธอหรือเปล่า
ก็ยังไม่ได้คิดจริงๆนะยังไม่รู้เลยจะทำอะไรต่อแค่คิดว่าต้องเรียนให้จบไวๆทำงานให้ได้ไวที่สุด นี่ก็ทำงานพิเศษหาเงิน
เก็บไว้ก่อนแล้วไง
“ฟานี่”
“ถึงแล้วล่ะตัวเล็ก” ทิฟฟานี่บอกและจัดการยื่นเงินจ่ายให้คนขับทำให้แทยอนต้องลุกขึ้นมาจากตักเค้าแล้วลงจากรถเดิน
ตามหญิงสาวขึ้นมาบนห้องเงียบๆ
“แทแทอาบน้ำก่อนไหม พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านี่จะได้รีบนอน” ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับเดินมาที่โซฟาแล้ววางกระเป๋าถือไว้บน
โต๊ะเรียบร้อยถึงได้จัดการเก็บพับผ้าห่มที่เธอเอามาห่มให้แทยอนก่อนจะออกไปที่ผับ ขณะที่ทิฟฟานี่กำลังจะเอาผ้าห่มไป
เก็บมือเล็กก็โอบกอดร่างทิฟฟานี่จากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวไม่สามารถไปไหนได้
“ฟานี่”
“อะไรคะ ง่วงก็รีบไปอาบน้ำสิมาอ้อนอะไรหืม”
“แท........แทยังไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรหลังเรียบจบแต่ว่า....แต่ว่านะ....”
“...............” ทิฟฟานี่เบนหน้าไปมองแทยอนที่ก้มหน้าพิงอยู่ที่หัวไหล่ของเธอรอฟังว่าเค้าจะพูดอะไร
“แทจะหางานที่ดีที่สุดที่สามารถทำความฝันฟานี่ให้เป็นจริงเร็วๆ ขอเวลาแทได้ศึกษาก่อนนะว่าควรจะทำอะไรหลังเรียนจบ”
“ฟานี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ แค่ตัวเล็กตั้งใจเรียนจริงจังขนาดนี้ฟานี่ก็ดีใจมากแล้ว”
“ก็....”
“?”
“ก็แทกลัวฟานี่จะไม่รอนี่นา”
“คิดมากอะไรก็ไม่รู้ รีบไปอาบน้ำนะคะเดี๋ยวคืนนี้ฟานี่จะปลอบให้หายคิดมากเลยพรุ่งนี้จะได้สอบได้คะแนนดีๆ” ทิฟฟานี่
ประทับจูบที่ศีรษะหนึ่งครั้งแทยอนถึงได้ปล่อยมือจากเอวทิฟฟานี่
“แทเอาไปเก็บให้” แทยอนเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วแย่งผ้าห่มในมือทิฟฟานี่ไปเก็บเองแล้วถึงไปอาบน้ำตามความต้องการ
ของเจ้าของห้อง
แทกลัวฟานี่จะไม่รอ
เด็กก็ยังเป็นเด็กล่ะนะแต่ว่า.....
รอเด็กโตทันก็คงไม่เสียหายหรอก
ทิฟฟานี่ยิ้มกับตัวเองแล้วจัดเก็บกระเป๋าเก็บของอะไรเรียบร้อยก็มานั่งทำการเช็ดเครื่องสำอางค์ออกระหว่างที่คิดว่าจะไป
อาบน้ำอีกห้องก็เห็นร่างคนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ตัวเล็กง่วงก็นอนได้เลยนะฟานี่อาบน้ำก่อน” ทิฟฟานี่หันไปพูดกับคนที่กำลังพาดผ้าขนหนูไว้เป็นที่เป็นทาง
“หึ แทจะรอนอนพร้อมฟานี่” แทยอนหันมาเบะปากส่ายหน้าอย่างดื้อดึงแล้วเดินขึ้นไปล้มตัวลงนอนหันหน้ามาทางทิฟฟานี่
ทิฟฟานี่ที่ถอดตุ้มหูที่ใส่ไปผับออกเปลี่ยนเป็นจิวหูเพชรเล็กใส่แทนเสร็จเดินไปนั่งริมเตียงก้มตัวลงหอมแก้มใสครั้งหนึ่ง
ถึงได้ไปอาบน้ำ
ทั้งที่กลัวแทยอนจะรอนานถึงได้รีบอาบน้ำไวกว่าปกติพอออกมากลับเห็นคนตัวเล็กนอนนิ่งหลับสนิทขนาดเรียกชื่อเค้าแล้วยัง
ไม่หือไม่อือเลยสักนิด
“ใครบอกว่าจะรอนอนพร้อมกันน๊า” ทิฟฟานี่พูดแล้วก็ส่ายหัวมองดูคนหลับอย่างเอ็นดู พอเห็นเค้าหลับสนิทขนาดนี้ตัวเองก็
เลยไปนั่งทาโลชั่นบำรุงผิวสบายๆไม่เร่งรีบนัก แสงไฟที่เปิดไว้แค่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อไม่ให้รบกวนคนตัวเล็กที่กำลังหลับยัง
พอให้หญิงสาวมองเห็นหน้าเค้าเล็กน้อยดวงตาหวานจับจ้องร่างเล็กไม่วางตาจนทาครีมเสร็จก็ปิดไฟค่อยๆขึ้นมานอนข้าง
กายแทยอนแล้วรับร่างเล็กเข้าไปในอ้อมกอดจนรู้สึกอบอุ่นไปถึงภายใน
“ฝันดีนะแทแท” เสียงหวานกระซิบบอกอย่างแผ่วบาง เปลือกตาคู่สวยค่อยๆปิดลงเข้าสู่ความมืดมิดจนกระทั่งรู้สึกถึงแสง
สว่างกระทบเข้ามาถึงได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งทิฟฟานี่ก็ไม่เห็นคนที่เธอกอดไว้เมื่อคืนแล้ว
ร่างสวยค่อยๆยันตัวเองขึ้นมานั่งก่อนเลื่อนสายตามองเวลาได้เก้าโมงครึ่งแล้ว
กลับไปแล้วเหรอปกติจะบอกก่อนแท้ๆ เอาคืนที่ปล่อยให้นอนอยู่ที่ห้องเมื่อคืนหรือไงนะ
ทิฟฟานี่แอบตัดพ้อแทยอนเล็กๆแล้วลองหยิบมือถือขึ้นมาดูก็ไม่เห็นจะมีข้อความอะไรส่งบอกไว้ถึงได้วางลงที่เดิมแล้วค่อย
ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันออกมานอกห้องนอนตรงไปส่วนครัวเพียงเท่านั้นก็เห็นอะไรบางอย่าง
แททำแซนวิชไว้ให้กินให้หมดนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกเห็นกำลังหลับสบาย ^^
กระดาษโน้ตใบเล็กที่เขียนข้อความแปะไว้ทำให้มุมปากทิฟฟานี่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่านานพอสมควรเหมือนกันที่ไม่ได้
กินแซนวิชฝีมือคนตัวเล็กน่ะนะ หญิงสาววางกระดาษโน้ตไว้ข้างจานแซนวิชแล้วเดินไปจัดการชงกาแฟพร้อมกับฮัมเพลง
อย่างอารมณ์ดี ระหว่างที่ทิฟฟานี่กำลังมีช่วงเช้าแสนรื่นรมย์แต่เจ้าตัวเล็กของเค้าไม่ได้รื่นรมย์ด้วยเลย
“อ๊าก!”
“เฮ้ยแทยอนบอกแล้วไงให้ระวัง โดนเยอะไหม” ฮีชอลพูดพร้อมกับเบียดตัวให้แทยอนถอยไปห่างเครื่องชงกาแฟแล้ว
ตัวเองก็จัดการเครื่องให้หยุดทำงานทำให้น้ำร้อนที่กระเซ็นแรงออกมาตอนแทยอนจัดการสงบลง
“น นิดหน่อยค่ะพี่” แทยอนยกมือขึ้นให้ดูรอยแดงเล็กน้อยหลังมือตัวเอง
“เดี๋ยวพี่ค่อยสอนทำกาแฟใหม่ตอนนี้ไปเก็บโต๊ะตรงโน้นไป” แทยอนรับคำแล้วออกจากหน้าเคาวน์เตอร์ไปจัดเก็บจานทำ
ความสะอาดโต๊ะ คงเพราะร่างกายยังไม่ชินกับการทำงานทำให้วันนี้แทยอนรู้สึกเพลียๆอ่อนล้าไม่น้อยแถมสมองก็ทบทวน
เนื้อหาที่จะสอบเทสตอนบ่ายอยู่ตลอดทำให้การทำงานในครึ่งเช้าดูติดๆขัดๆไปหมดแต่สุดท้ายฮีชอลก็ไม่ได้ว่าอะไรมากนัก
หลังเลิกงานแทยอนก็รีบบึ่งมาที่มหาวิทยาลัย ตั้งแต่ตัดสินใจทำงานและเริ่มทำงานมาได้เพียงสองวันก็รู้สึกว่าชีวิตตัวเอง
ช่างวุ่นวายมีแต่ความเร่งรีบไม่ได้มีเวลาเอื่ยเฉื่อยเหมือนเมื่อก่อนแต่ยังไงก็ตัดสินใจแล้วเธอต้องอดทนและทำมันให้ได้
“เฮ้ยแทนึกว่าจะมาสายละ” ยุนอาที่นั่งรออยู่ในห้องเรียนหันมาเห็นเพื่อนกำลังจะนั่งลงที่นั่งข้างตัวเองก็อดโล่งใจไม่ได้
“โคตรเหนื่อยเลย” แทยอนพูดแล้วหยิบขวดน้ำที่ใส่ไว้ในเป้ขึ้นมาดื่มจนหมด
“แกไหวนะ คาบนี้เทสด้วย”
“เออไหวดิ พร้อมมาก”
“วันนี้หิมะจะตกหรือเปล่าวะ” พอได้ยินเพื่อนพูดด้วยความมั่นใจยุนอาถึงกับต้องหันไปมองอากาศด้านนอกในทันทีจน
แทยอนลงสันมือเข้ากบาลเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ที่โดนแซว ไม่นานนักอาจารย์ก็เข้ามาในห้องทำให้เสียงเงียบลงทันใจ
เหมือนมีปุ่มกดหยุดสั่งได้
“จะเริ่มเทสเลยนะให้เวลาชั่วโมงนึง แล้วอาจารย์จะตรวจคืนในคาบเลยวันนี้สองคาบเวลาเหลือเฟือ” แทยอนมองกระดาษ
ข้อสอบที่ถูกส่งมาจากโต๊ะด้านหน้าเรื่อยๆด้วยแววตาไฟลุกโชน
มา! มาเลย! ข้อสอบแบบไหนก็มา! คิมแทไม่กลัวหรอกเว้ย!
-1ชั่วโมงผ่านไป-
“เฮ้ย....ไอ้แท ตายหรือยัง” ยุนอาใช้ด้ามปากกาสะกิดตัวแทยอนที่ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะหลังส่งข้อสอบไปแล้ว
“ไม่รอดแน่เลยว่ะไอ้ยุน ฮือออ” แทยอนตอบกลับด้วยเสียงโอดครวญรู้สึกไม่มั่นใจกับคำตอบที่ทำไปแล้วทั้งหมดเลย
“แค่เทสย่อยน่าคะแนนไม่เยอะอย่าคิดมากเดะ พักทำใจให้สบายเว้ยรอจารย์เช็คคะแนนแป๊บเดียว” ยุนอาบีบไหล่ให้
กำลังใจแทยอนที่ดูจะจริงจังกับการสอบมาก มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกความสนใจคนตัวเล็กให้หยิบมันขึ้นมา
ตัวเล็กเดี๋ยวเจอกันหน้ามหาลัยนะฟานี่พึ่งกลับจากไปทำงานที่บริษัทพอดี
แค่อ่านข้อความก็ยิ่งทำให้แทยอนใจเสีย ไม่รู้คะแนนจะออกมาดีไหมแล้วฟานี่จะมารอขนาดนี้ต้องถามเรื่องสอบแน่ๆเลย
อ่านทำไมไม่ตอบ? อยู่ไหน?
ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอแชทที่เธอเปิดค้างไว้ แค่ประโยคที่ส่งมาก็สัมผัสถึงอารมณ์ขุ่นมัวได้ดีจนคนตัวเล็กต้องรีบ
ตอบกลับ
อยู่มหาลัยนี่ล่ะน่าฟานี่ รออาจารย์ตรวจคะแนนสอบเทสอยู่
ตอนนี้ว่าง?
อืม
อีก10นาทีฟานี่จะถึง เรียนห้องไหนฟานี่จะไปหา
“ห๊ะ!”
“เป็นอะไรวะ” ยุนอาหันมาดูเพื่อนเมื่อได้ยินเสียงอุทานขึ้นมาเสียงหลง
“ฟานี่ดิบอกจะมาหาที่ห้องเรียน”
“เฮ้ย คาบนี้ไม่ได้นะเว้ยอาจารย์ไม่ให้คนนอกเข้า”
“เออ! รู้ไง! ถึงตกใจ”
แทยอนรีบพิมพ์ข้อความส่งไปบอกทิฟฟานี่อีกครั้ง
ฟานี่เข้ามารอหน้าตึกนะ คาบอาจารย์คนนี้คงเข้ามาที่ห้องไม่ได้
ก็ได้
คำตอบสั้นๆก่อนที่การสนทนาของทั้งคู่จะจบลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจของแทยอน ดวงตากลมมองไปยังอาจารย์ที่กำลัง
ตรวจเช็คข้อสอบยิ่งทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
อย่างน้อย...
ก็ขอให้คะแนนผ่านครึ่งเถอะวะ!
แทยอนประสานมือทั้งสองขึ้นมาหลับตาภาวนาให้คะแนนสอบตัวเองออกมาไม่เลวร้ายมาก เสียงพึมพำจากแทยอนทำให้
ยุนอามองเพื่อนด้วยสายตาหวาดกลัว
ก็จะไม่ให้กลัวยังไงล่ะรู้ว่าเพื่อนไม่ได้นับถือศาสนาแต่ตอนนี้ได้ยินมันสวดมนต์ขอพระเจ้าไม่พอยังลามไปสวดมนต์ของ
ศาสนาพุทธอีกแต่มันก็พูดแต่นะโมนะโมน่ะนะ โว้ยจะประสาทแดกมันไปจำมาจากไหนของมันเนี่ย!
ยุนอาต้องอดทนฟังเสียงของแทยอนจนใกล้หมดคาบที่อาจารย์ค่อยๆเรียกชื่อทีละคนมารับข้อสอบแต่คนตัวเล็กพอได้รับ
ข้อสอบตัวเองมาก็รีบพับไม่ดูคะแนนแล้วเดินกลับมานั่งที่จนเสียงบอกเวลาหมดคาบดังขึ้นก็ยังไม่ยอมเปิดดู
“ไอ้แทตกลงคะแนนแกยังไงเนี่ย ของฉันผ่านครึ่งพอดีเด๊ะเลย ดูสักทีดิวะ”
“ฉันยังไม่กล้าดูว่ะ เออ...ฟานี่มารอแล้วนี่นา” แทยอนนึกขึ้นได้ก็รีบลุกขึ้นจากที่เพื่อจะลงไปหาทิฟฟานี่แต่ขณะที่แทยอนลุก
ขึ้นยุนอาก็ฉวยโอกาสตอนแทยอนวางกระดาษข้อสอบลงบนโต๊ะเพื่อหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายคว้าข้อสอบแทยอนวิ่งหนี
ไปทันที
“เฮ้ย! อิมยุนอา!!!!!!!!!” แทยอนรีบวิ่งตามเพื่อนตัวแสบไปติดๆแต่ความยาวของขาคงจะเทียบไม่ได้เลยวิ่งไล่ไม่ทันสักที
ทั้งสองวิ่งกวดกันมาจนยุนอาเห็นร่างสวยที่นั่งรออยู่ม้านั่งบริเวณใกล้ตึกก็รีบพุ่งเข้าไปหาพร้อมยื่นกระดาษข้อสอบของ
แทยอนให้
“พี่ฟานี่!!! รับที!!!”
“หื้ม?” หญิงสาวผู้ไม่รู้เรื่องรับกระดาษจากยุนอาก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะวิ่งเลยตัวเธอไปอีกนิดก่อนจะหยุดอยู่กับที่พร้อม
เสียงหัวเราะอย่างสะใจ
“ฟานี่!!!!!!!!!! อย่าดูนะ!!!!!” ทิฟฟานี่หันมาตามเสียงเห็นแทยอนกำลังวิ่งมาจะถึงตัวเธอ
ห้ามดูเหรอ?
ทิฟฟานี่คิดแล้วก็เปิดกระดาษในมือตัวเองออกดูไม่สนเสียงห้ามของคนตัวเล็กที่หยุดฝีเท้าตัวเองไม่ทันจนต้องกอดร่างเธอ
ไว้อย่างกับเป็นจุดช่วยเบรค
“ตัวเล็ก”
“.................ค คะ”
“นี่ที่สอบเมื่อกี้ใช่ไหม” แม้ทิฟฟานี่จะถามด้วยน้ำเสียงแสนธรรมดาแต่แทยอนที่ยังคงกอดทิฟฟานี่ไว้ก็ไม่กล้าเงยหน้ามอง
แถมกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ถึงได้เปิดปาก
“ชะ ใช่”
“ก็คะแนนดีนี่ เกือบเต็มเลยนะทำไมบอกไม่ให้ฟานี่ดูล่ะ”
เอ๊ะ?
แทยอนค่อยๆปล่อยมือจากทิฟฟานี่แล้วเงยหน้ามองเค้าอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“เกือบเต็ม?”
“อืม เกือบเต็ม” ทิฟฟานี่ย้ำแล้วส่งกระดาษคืนให้แทยอนมองเต็มตาแล้วถึงกับเข่าอ่อนนั่งยองลงกับพื้นด้วยความโล่งใจที่
ไม่ใช่คะแนนแค่ผ่านครึ่งแต่ยังเกือบเต็ม
อย่างน้อย....
ความพยายามของเธอก็ไม่เสียเปล่า
“ทำคะแนนดีเกินหน้าเกินตาจริงๆเล๊ย พี่ฟานี่ยุนไปก่อนนะมีนัดกับสิก้า” ยุนอาแซวเมื่อเห็นว่าเพื่อนดูคะแนนแล้ว ทิฟฟานี่หัน
ไปยิ้มรับก่อนจะโบกมือลากันกับยุนอา
“เก่งมากเลยนะตัวเล็ก ไม่ได้โกหกฟานี่จริงๆด้วยน่ารักที่สุด” ทิฟฟานี่ก้มตัวลงหยิกแก้มเนียนอย่างเบามือด้วยความ
หมั่นเขี้ยว
“นึกว่าจะตกซะแล้ว” หญิงสาวยิ้มแล้วแบมือออกตรงหน้าแทยอน
“ลุกเถอะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องกันก่อนแล้วฟานี่จะพาไปฉลองที่ได้คะแนนดี วันนี้กินเหล้าได้นะนี่เป็นคำสั่ง”
แทยอนจับมือทิฟฟานี่แล้วค่อยๆลุกขึ้นมาแม้จะยืนขึ้นมาเต็มความสูงแล้วก็ยังไม่ปล่อยมือเรียวนั้นแถมยังจูงมือเค้าไปตลอด
ทางไม่สนว่าจะมีสายตากี่คู่ที่มาเห็นพวกเธอเลยสักนิด
ทิฟฟานี่พาแทยอนกลับไปที่หอก่อนให้คนตัวเล็กได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเตรียมชุดนอนชุดไว้เปลี่ยนไปมหาลัย
เพราะพรุ่งนี้แทยอนมีเรียนทั้งวันแล้วถึงพากลับไปคอนโดตัวเองเพื่อเธอจะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อบ้างแล้วถึงพาแทยอนไป
หาอะไรทานกันเสร็จถึงได้มาที่ผับเพื่อฉลองให้คนตัวเล็กจริงจัง
“ฟานี่พรุ่งนี้แทมีเรียนเช้านะ” แทยอนพูดขณะที่ทิฟฟานี่กำลังสั่งเหล้าและกับแกล้มกับพนักงาน
“รู้น่า แทคอแข็งไม่ใช่เหรอกินแค่นี้ไม่เมาหรอก”
จ๊ะ ก็คนคออ่อนน่ะเธอชัดๆฟานี่ เดี๋ยวก็ต้องหิ้วกลับห้องอีกแน่ๆ
แทยอนได้แต่คิดแล้วพยักหน้ารับให้เค้าทำตามใจ ก่อนจะมองรอบๆบริเวณโต๊ะที่นั่งอยู่ วันนี้มีคนจองโต๊ะมากทำให้พวกเธอ
ต้องมานั่งโต๊ะเก้าอี้โซฟาติดมุมด้านในของร้านที่ดูแล้วมืดกว่าโต๊ะอื่นๆไม่น้อยถึงจะมีแสงสาดส่องไปมาก็ไม่ค่อยสว่างอะไร
เท่าใกล้ฟลอร์ใกล้ที่ดีเจนั่นหรอก
“ไม่ชอบตรงนี้เหรอ” พอพนักงานรับออเดอร์ไปเรียบร้อยทิฟฟานี่ก็หันมาสังเกตเห็นอาการแทยอน
“เปล่า แค่คิดว่ามืดดีนะ”
“ก็แสดงว่าไม่ชอบสินะที่มันมืดกว่าที่ๆเคยได้นั่งปกติ”
“ไม่หรอกดีแล้ว” แทยอนพูดแล้วโอบเอวทิฟฟานี่รั้งตัวเค้าให้เข้ามาแนบชิดตัวเธอ
“ตัวเล็กเดี๋ยวเด็กมาเสิร์ฟของปล่อยก่อน” ทิฟฟานี่ตีไหล่แทยอนเบาๆครั้งนึง
คนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจก่อนจะปล่อยมือจากเอวหญิงสาวแล้วนั่งกอดอกทำหน้าบึ้งมองไปทางฟลอร์ที่กำลังเต้นกันอย่าง
สนุกสนาน
“นี่ ไม่ได้พามานั่งเหล่สาวนะ” ทิฟฟานี่พูดพร้อมใช้ปลายเล็บตวัดปลายคางแทยอนกลับมาหาตัวเอง
“แทแค่มองไปเรื่อย ยังไม่ได้เหล่ใครเลยนะ”
“หรอคะ”
“ค่ะ”
“โอ๊ยฟานี่!” แทยอนร้องออกมาเมื่อโดนทิฟฟานี่หยิกเข้าที่เอวเต็มแรง
“กวนประสาทนะแทยอน”
“แทก็ตอบตามจริงไหมล่ะ โอ๊ย! ตีทำไมล่ะ!”
“หมั่นไส้! จบไหม!”
“ค่ะ...จบ ไม่จบเดี๋ยวได้เจ็บตัวกว่านี้” ทิฟฟานี่ทำตาเขียวใส่เมื่อเห็นว่าแทยอนยังไม่เลิกกวนเธอแต่เพราะพนักงานเอาของ
มาเสิร์ฟทำให้เลิกถกเถียงกัน พอเด็กเสิร์ฟไปจนคิดว่าพ้นสายตาทิฟฟานี่ก็จัดแจงรินเหล้าให้คนตัวเล็กแถมส่งให้เค้าอย่าง
ดิบดีดูเอาอกเอาใจผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
ร่างสวยค่อยๆกระเถิบเข้ามาใกล้ก่อนจะเอนกายพิงร่างคนตัวเล็กไว้แล้วโน้มศีรษะอิงเข้าบริเวณข้างแก้มแทยอน แม้อาจจะ
เป็นท่าทางที่แทยอนจะขยับตัวไม่ถนัดนักแต่ถ้าเป็นมือล่ะก็ยังใช้งานได้ดีทีเดียว มือที่ไม่ได้ถือแก้วเหล้าวางลงช่วงเอวค่อน
ต่ำลงไปด้านล่างอย่างจงใจแต่ในตอนนี้ที่บริเวณนี้ที่มีแค่เธอสองคนนั่งอยู่...คงจะไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก
“ไม่พอก็บอกนะแท ฟานี่จะสั่งให้เพิ่ม” เพียงดื่มกันไม่กี่แก้วทิฟฟานี่ก็เอ่ยปากถามเหมือนกลัวว่าจะขาดตกบกพร่องให้
แทยอนไม่พอใจ
“พอแล้วล่ะฟานี่แค่นี้ก็มากแล้ว”
“ปกติกินเยอะกว่านี้นี่”
“ก็ใช่ แต่วันนี้แทเหนื่อยๆไม่อยากกินเยอะอ่ะ”
“ตามใจ” ทิฟฟานี่บอกแล้วขยับตัวไปหยิบขวดเหล้ารินให้แทยอนก่อนจะกลับมานั่งพิงเค้าเหมือนเดิม
ทั้งคู่ทำเหมือนว่านั่งกันสองคนในร้านนั่งชิลดื่มกันสบายอารมณ์ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปกับเพลงแดนซ์ชวนเต้นในผับเลยแม้
แต่น้อย น้ำเปลี่ยนนิสัยที่สั่งมาเริ่มหมดไปเรื่อยๆแต่คนตัวเล็กเริ่มมีอาการแปลกๆที่ทิฟฟานี่ยังไม่ทันสังเกตเห็น
อือ...ง่วงอ่ะ มึนๆแฮะ กินยังไม่ถึงครึ่งที่เราจะมึนเลยนะ
ดวงตากลมจ้องมองแก้วเหล้าในมือก่อนจะดื่มเข้าไปรวดเดียวหมดและทำให้เธอเริ่มมึนขึ้นกว่าเดิมจนเริ่มจะไม่มีสติ
“ฟานี่อา” แทยอนเบนหน้าไปหาทิฟฟานี่ก่อนกดจูบริมฝีปากเค้าหนักหน่วง หญิงสาวตอบรับสัมผัสดูดริมฝีปากคนตัวเล็ก
อย่างนุ่มนวลจนร้อนแรง ลิ้นสอดรัดพัวพันกันอย่างไม่ยอมแพ้กันจนเป็นทิฟฟานี่ที่ถอนตัวออกมาก่อน
“ไว้ต่อที่ห้องนะแทแท ตรงนี้ไม่ดี” เรียวนิ้วยาวแตะริมฝีปากของคนตัวเล็กห้ามไว้เมื่อเห็นเค้าโถมเข้ามาหาอีก แม้ตรงนี้จะ
มืดแค่ไหนแต่ก็ไม่ได้อยู่กันแค่สองคน ยังไงเธอก็ต้องระวังไม่ให้พวกเด็กในร้านเอาไปพูดถึงหูฮยอนอาหรือพี่ซีวอนได้ว่า
เธอไปนัวเนียกับใครตอนมาที่ผับไม่งั้นคงจะเป็นเรื่อง...
“ไม่มีใครเห็นหรอกฟานี่”
“อย่าคิดตื้นๆแบบนั้นสิคะ” ทิฟฟานี่บอกและจัดการรินเหล้าให้แทยอนเพิ่ม
คนตัวเล็กดื่มเข้าไปอีกสามแก้วจากที่ยังเชื่อฟังคำทิฟฟานี่อยู่แต่พอหมดแก้วที่สาม....
สติที่ยังเหลืออยู่ก็หายไปหมด...
“อือ...หยุดนะตัวเล็ก” เสียงครางเบาๆออกมาพร้อมกับคำห้ามเมื่อแทยอนซุกไซร้ซอกคอเธอให้ร่างกายรู้สึกวาบหวิว
“ฟานี่” แทยอนได้แต่เพียงเรียกชื่อแล้วมุดหน้าลงต่ำไปถึงไหปลาร้าสวย มือเล็กที่อยู่ตรงช่วงเอวเริ่มสอดเข้าในเสื้อ
เลื่อนขึ้นมาด้านบนอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ” ทิฟฟานี่ต้องอุทานออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อปลายนิ้วคนตัวเล็กล่วงล้ำเข้ามาใต้บราไล้หัวนมของเธอและไม่ยอม
หยุดสัมผัสง่ายๆจนเธอต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมาจากอารมณ์อ่อนไหวนั่น
“โอ๊ยๆๆๆ” คนตัวเล็กร้องลั่นมือที่เคยซนอยู่ในเสื้อถูกหญิงสาวดึงออกมาพร้อมๆกับอีกมือที่หยิกใบหูแทยอนและบิดเต็มแรง
“พูดไม่ฟังจริงๆเลยนะ!” ทิฟฟานี่หยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นสะพายไหล่มือที่หยิกหูแทยอนอยู่ก็ยังคงไม่ปล่อยแถมยัง
ดึงเค้าลุกขึ้นยืนทั้งสภาพนั้นด้วย
“ฟานี่! เจ็บ!” แม้แทยอนจะพร่ำบอกแค่ไหนทิฟฟานี่ก็ไม่ฟังแถมยังหยิกหูเค้าแน่นลากออกไปนอกร้านจนเรียกแท็กซี่ได้ก็
ผลักตัวแทยอนขึ้นไปบนรถอย่างรุนแรง
“ฟานี่แทเจ็บ!” แทยอนหันมาโวยวายทิฟฟานี่ที่พึ่งปิดประตูรถแท็กซี่ หญิงสาวหันมาดูใบหน้าคนทำเสียงดังที่ใบหน้าแดง
ไปหมดก็ต้องทำหน้าสงสัย
แทยอนเมาเหรอ? ปกติกินแค่นั้นไม่หน้าแดงขนาดนี้นี่
ทิฟฟานี่ไม่พูดอะไรยังคงมองหน้าแทยอนค้างทำให้เค้าพูดไม่หยุดว่าเธอทำเค้าเจ็บแล้วก็บ่นพึมพำพูดไปเรื่อยไม่หยุดสักที
นี่เมาจริงๆเหรอเนี่ย?
หญิงสาวมองค้างอยู่อีกแป๊บนึงถึงได้พูดโอ๋เค้าแล้วดึงตัวลงมานอนหนุนตัก เพราะทิฟฟานี่ไม่รู้ว่าร่างกายแทยอนเหนื่อยล้า
จากการทำงานพิเศษสมองก็ล้าจากการสอบทำให้วันนี้แทยอนคออ่อนกว่าปกติ ขนาดว่าจับเค้านอนหนุนตักแล้วเจ้าตัวยัง
พูดอะไรจับความไม่ได้อยู่เลย
รถแท็กซี่จอดสนิทที่หน้าคอนโดให้ทิฟฟานี่พาตัวแทยอนขึ้นมาบนห้องแล้วจับเค้านั่งลงที่โซฟาเพื่อจะไปหาน้ำเปล่ามาให้
ดื่มแต่พอยกแก้วมาจ่อถึงปากคนตัวเล็กก็งอแงไม่ยอมจะดื่มจนเธออ่อนใจต้องวางแก้วน้ำทิ้งไว้ตรงนั้นแล้วพาแทยอนไป
นอนที่เตียง
“ทำไมเมาได้แบบนี้เนี่ยตัวเล็ก ฟานี่ก็ไม่ได้ให้กินเยอะสักหน่อย”
“ฟานี่อา...แทเจ็บอ่ะ” แทยอนจับหูข้างที่ทิฟฟานี่หยิกแล้วทำหน้างอจนคนมองต้องถอนหายใจ
“ไหน ยังเจ็บหรอคะฟานี่ขอโทษนะ หายเจ็บนะ” ทิฟฟานี่ที่นั่งอยู่บนเตียงก้มลงไปหาร่างคนตัวเล็กแล้วจูบใบหูเค้าซ้ำอยู่
หลายที
“อือ..ใจร้ายอ่าแททำอะไรผิด”
ผิดสิจะไปทำอะไรกันตรงนั้นได้ยังไงเล่า เล่นเขี่ยนมกันตรงนั้นเกือบลืมตัวเล่นหนังสดแล้วนะแทยอน
แม้จะคิดยังไงก็คงว่าอะไรแทยอนตอนนี้ไม่ได้แค่พูดกันก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องละเถอะ
“หายเจ็บหรือยังคะตัวเล็ก”
“ไม่หาย”
ดื้อจริง รู้งี้ให้ดื่มจนหลับไปเลยน่าจะดีกว่า
“ทำยังไงจะหายเจ็บล่ะคะ”
“กอดแทหน่อย”
นี่เมาจริงแน่นะ เฮ้อ เมื่อคืนก็หลับเป็นตายวันนี้ก็เมางอแงเป็นเด็กเชียว
“ฟานี่อา” เสียงออดอ้อนจากคนตัวเล็กให้ดวงตาหวานมองด้วยความใจอ่อน
“ก็ได้....ฟานี่จะกอดแท....แบบไม่มีเสื้อผ้าเลยละกัน” หญิงสาวพูดแล้วคร่อมร่างคนตัวเล็กก่อนจะก้มตัวลงไปประทับ
ริมฝีปากลงตำแหน่งเดียวกันกับแทยอน...เพียงแค่นั้นแม้อีกคนจะเมาแค่ไหน..แต่ยังไง...
ก็รู้งานล่ะนะ....
----------------------------------------------------------------------------------
Talk : ไม่มี NC ท้ายตอน ห้ามขอห้ามงอแง และแม่ยกยุนสิก...เธอจงรอต่อไป 5555555555555555555
อ้อ สวัสดีปีใหม่ 2017 อีกครั้งนะครัชรีดเดอร์ทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น