ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 :: ตัวตน
Chapter 3 :: ตัวตน
“จะกลับแล้วเหรอคะ” เสียงคนถามไม่ถามเปล่ามือเอื้อมกอดรั้งร่างอีกคนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วไม่ให้ไปไหน
ริมฝีปากจรดลงหลังใบหูหลังยังไม่ได้คำตอ
“มีรูมเมทไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเพื่อนกลับมาเห็นแบบนี้ไม่ดีนะ” เจสสิก้าแกะมือที่รั้งร่างเธอออกแล้วลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้
เข้าที่อีกครั้ง หลังจากที่พวกเธอทำอะไรต่อมิอะไรบนรถกันเสร็จยุนอาก็ชักชวนเจสสิก้ากลับมาที่ห้องเธอต่อ
เพราะคิดไว้แล้วว่าแทยอนกว่าจะกลับก็อาจจะเกือบเช้า
“แต่กลับตอนนี้อันตรายนะรออีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงให้ฟ้าสว่างก่อนค่อยสิเพื่อนยุนไม่ว่าอะไรหรอก”
“ฉันมีรถซะอย่างไม่อันตรายหรอก...ถ้าห่วงก็เดินไปส่งที่รถสิ” ท่าทางไม่แยแสของเจสสิก้าที่เช็คสิ่งของไม่ให้ลืมอะไรไว้ที่นี่
ทำให้ยุนอาต้องรีบแต่งตัวเพื่อลงไปส่งเค้าถึงที่รถ การร่ำลาที่เหมือนไม่อยากร่ำลาเด็กสาวร่างสูงทั้งที่ยืนอยู่นอกรถแต่ก็ชวน
เค้าคุยอยู่อีกสักพักกว่าจะยอมปล่อยให้อีกคนขับรถกลับไป
รอยยิ้มค้างสายตายังคงมองรถที่เคลือนไปจนเธอไม่อาจเห็นเค้าได้อีก
คนสวยกลับบ้านปลอดภัยนะคะ
ยุนอาส่งข้อความแชททิ้งไว้เผื่อว่าหลังอีกคนถึงบ้านแล้วจะได้อ่านมัน นานแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้เจอใครถูกใจแบบนี้
ปกติที่ได้เจอใครต่อใครเวลาไปเที่ยวก็แค่ข้ามคืนเท่านั้นไม่เคยคิดติดใจ อาจเพราะ...
เจสสิก้าสวยเกินมาตรฐานที่เธอเคยเจอล่ะมั้ง
“เฮ้ย”
“ย่าห์! ตกใจหมดนึกว่าผี” ยุนอาสะดุ้งสุดแรงก่อนที่จะหันมาเห็นและออกปากว่าเพื่อนผมสีควันบุหรี่ที่อยู่ดีๆก็โผล่มา
ยิ่งมืดๆแสงไฟน้อยๆแบบนี้เห็นหัวขาวๆนึกว่าเจอดีแล้วไหมล่ะ
“ออกมาทำอะไรตรงนี้วะแก พึ่งกลับมาเหรอ”
“ฉันออกมาส่งสาวฉันต่างหาก แกสิพึ่งกลับจากผับมาเหรอ”
“หึ กลับมาจากห้องฟานี่”
“หา แม่นางฟ้าคนนั้นอ่ะนะไปถึงห้องแบบนี้ก็....”
"ทำตื่นเต้นไปได้ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันสักหน่อย" ยุนอาหัวเราะกอดคอเพื่อนกลับขึ้นไปบนห้อง
ใช่มันไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเธอ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยสักนิดกับการที่รู้ว่าเพื่อนตัวเองไปมีอะไรกับใครมาแต่มันก็มีบ้างล่ะนะ
ในบางครั้งที่จะตื่นเต้นที่เห็นเค้าได้ผู้หญิงสวยๆไปกิน ความเหนื่อยล้าจากการออกเที่ยวและกิจกรรมในร่มทำให้ทั้งสองกลับ
ขึ้นมาที่ห้องตัวเองและนอนสลบบนเตียงของแต่ละคนในทันทีที่หัวลงถึงหมอนผิดกับอีกคน.....
ที่พึ่งได้สติลืมตาขึ้นในเวลาต่อมาไม่นานหลังจากมีอะไรกับแทยอนแล้วหลับไปได้สักพัก
ร่างสวยที่ยังคงเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มปิดบังร่างกายในความมืด มือเอื้อมเปิดไฟที่หัวเตียงให้พอมองเห็นในห้องได้บ้าง
ดวงตาหวานมองพื้นเตียงกว้างไร้เงาของเด็กสาวสีผมสวย ถึงแม้ความจำช่วงหนึ่งระหว่างที่ผับมาที่บ้านจะหายไปบ้าง
แต่เธอจำเรื่องที่เกิดในห้องนี้ได้อย่างดิบดี ดวงตาเลื่อนไปมองเสื้อผ้าของเธอที่กองปลายเตียงพาให้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
รอยยิ้มที่มุมปากเผยให้เห็นเล็กน้อยก่อนที่จะปิดไฟล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่สองเพื่อนซี้ได้พักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียงนาฬิกาปลุกก็ดัง วันนี้พวกเธอมีเรียนกันแต่เช้าเป็นวิชาที่
ขาดไม่ได้แล้วยังวิชาที่มีเทสย่อยถึงพวกเธอจะยังไม่ได้อ่านหนังสืออะไรก็ช่างเถอะลอกเอา ยุนอาลากตัวเพื่อนลงจากที่นอน
เพื่อตื่นไปเรียนพร้อมกันเหมือนปกติที่เคยเป็น...พอพวกเค้าถึงห้องเรียนก็พากันนั่งที่ไม่เตะสายตาอาจารย์ที่สุดเพื่อ....
หลับต่อในคาบแรกที่จำเป็นแค่มาเช็คชื่อเท่านั้น
“อื้อค่อยสดชื่นหน่อย” คนตัวเล็กเหยียดแขนยืดเส้นยืดสายขณะเดินไปโรงอาหารของมหาวิทยาลัยกับเพื่อนร่างสูงหลัง
จากหมดคาบช่วงเช้าถึงเวลาว่างช่วงใกล้ๆบ่ายพอดี
“แกหลับเป็นตายเลยนะแท นี่เมื่อคืนหนักมากเหรอไง” ยุนอาถามด้วยแววตาเปล่งประกายอยากรู้เรื่องเมื่อคืนของเพื่อน
“แกเถอะพาสาวขึ้นไปเอาที่ห้องอีกละนะ สวยไหมล่ะที่ได้เมื่อคืน” ยุนอารีบยกนิ้วโป้งขึ้นมาคอนเฟิร์มหนักแน่น
“เออแกถามได้เรื่องพอดีเลยนะ ฉันน่ะส่งแชทคุยกับเค้าว่าจะไปเจอกันวันนี้อีก แกไปด้วยกันดิเค้าบอกเพื่อนเค้าจะมาด้วย”
“แกอยากเจอเค้าก็ไปเองดิ ทำไมฉันต้องไปด้วยวะ”
“โหแก สิก้าเค้าบอกผับที่เค้านัดน่ะดีกว่าที่เราไปเมื่อวานอีกนะ แล้วก็ไม่ได้นัดกันสองคนสักหน่อยถ้าแกไม่ไป
ฉันก็ไม่มีโอกาสคุยกับเค้ามากดิ”
“อ่อ จะให้ฉันไปเพื่อกันเพื่อนเค้าให้แกได้อยู่ด้วยกันว่างั้น”
“เพื่อนฉันนี่ฉลาดแท้!”
“เลี้ยงข้าวกลาวันฉันเลยนะค่าเสียเวลา วันนี้กะจะนอนอยู่ที่ห้องหลังเทสย่อยจบนะเนี่ย”
“โห ได้นางฟ้าแล้วไม่ริออกเที่ยวแล้วไง?”
“ได้แล้วไง? ฉันไม่ได้จริงจังอะไรสักหน่อยไม่ได้คิดอะไรกับเค้าด้วย”
“เออๆก็ได้ๆฉันเลี้ยงเองเพื่อนรักอยากกินอะไรเต็มที่เลย” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ยิ้มเป็นนัยบอกเพื่อนว่าแค่ข้าวที่โรงอาหาร
มันก็ไม่ได้น่ากินอะไรขนาดนั้นหรอกนะแถมแทยอนก็ไม่ค่อยชอบบรรยากาศโรงอาหารมหาวิทยาลัยสักเท่าไหร่
เพราะอะไรน่ะเหรอ....
“พี่แทยอนสวัสดีค่ะ” รุ่นน้องที่เดินผ่านโต๊ะที่แทยอนกับยุนอานั่งเอ่ยทัก
เจ้าของชื่อได้แต่ยิ้มโค้งหัวรับการทักทายและทำความเคารพของคนที่ทักเธอ...แต่...ก็ไม่ใช่แค่คนเดียว มีหลายต่อหลายคน
ไม่ว่าจะรุ่นน้องหรือคนต่างคณะแวะมาชวนคุยทักทายแทยอนบ้างไม่ก็ยุนอาบ้างหรือทั้งสองคนสลับไปมาแทบจะกินข้าวได้ไม่
ต่อเนื่องเลยถึงจะลำบากแต่พวกเค้าก็มีเวลาไม่มากพอที่จะออกไปหาอะไรข้างนอกทานในวันที่คาบเรียนรัดตัวแบบนี้
เพื่อนสนิทมองหน้ากันในช่วงที่ว่างเว้นคนเริ่มน้อยไม่มีใครมายุ่งกับพวกเธอแล้วพร้อมใจกันรีบกินอาหารที่ซื้อมาให้หมดก่อนที่
จะมีใครแวะมาทางพวกเธออีก เสียงข้อความมือถือแทยอนเข้าหลังจากทั้งสองทานข้าวกันเสร็จกำลังจะไปห้องเรียนคาบต่อไป
เด็กสาวผมสีสวยจึงหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู
เธอลืมของ
“อะไรเหรอแท?” เพื่อนร่างสูงเหลียวหลังถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนที่เดินข้างๆกันหายไป
“อ่อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร” แทยอนทำสีหน้าปกติเดินต่อให้ทันเพื่อนแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงพลางคิดไปด้วยว่าเธอ..
ลืมอะไรไว้ที่ห้องทิฟฟานี่ กระเป๋าตังค์ก็อยู่เสื้อผ้าก็ว่าใส่กลับมาครบ
นี่ฉันลืมอะไรไว้วะ?????
ทั้งที่แทยอนก็สงสัยไม่ใช่น้อยแต่เค้าก็ไม่โทรติดต่อกลับหาอีกคนเพราะคิดว่าคงไม่ใช่อะไรสำคัญนักไว้ค่อยคุยทีหลังก็ได้
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ทำให้คนส่งข้อความต้องวางมือถือลงข้างกายหลังจากมองหน้าจออยู่แป๊บนึงไม่มีทีท่าว่าคนรับข้อความ
จะโทรกลับมาหา ดวงตาหวานมองทีวีที่เปิดทิ้งไว้และยิ้มออกมา...ตอนนี้..เธอคงต้องยอมรับแล้วสินะ....ว่าคิมแทยอนน่ะ...
ไม่ได้กากเหมือนหน้าตาใสๆของเค้าเลย
หลายๆครั้งที่คนเราจะมองแค่เพียงหน้าตาท่าทางภายนอกและตัดสินเค้าเองโดยยังไม่ได้รู้เบื้องลึกของเค้าเลย
บางคนหน้าตาดีท่าทางดีแต่จิตใจดำมิดมีแต่ความเลวร้ายก็มี บางคนหน้าตาเถื่อนแต่กลับเป็นคนใจบุญจิตใจดีก็ถมไป
และ...มีคนมากมายที่ซ่อนเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ไว้ด้านหลังของเบื้องหน้าที่ดูเหมือนคนใช้ชีวิตปกติธรรมดา...ไม่มีใครรู้ตัวตน
ของใครได้ดีเท่ากับตัวคนนั้นเอง....
เห็นตัวอย่างได้จากหลายๆคนในค่ำคืนนี้ ผู้คนมากมายใต้แสงสีเสียง
การแต่งกายที่จัดเต็มกันมาประชันความสวยหล่อล่อตาล่อใจให้คนที่ได้มองเข้ามาลองลิ้มรสตาดีได้ตาร้ายเสียแต่ส่วนใหญ่...
ก็ไม่ค่อยเจออะไรดีๆในสังคมแบบนี้...จะมีแค่ส่วนน้อยซะจริงๆที่ได้เจอคนดีๆแค่อยากมาเที่ยวบ้างอะไรพวกนั้น
“สิก้า!” เสียงใสแจ๋วตะโกนลั่นเมื่อเข้ามาในร้านที่นัดไว้แล้วเห็นคนที่นัดเธอมาถึงแล้ว
แทยอนที่เดินตามหลังทำหน้าเบ้หมั่นไส้เพื่อนเล็กๆที่ทำหน้าตาดีอกดีใจโบกมือรัวให้หญิงสาวที่นั่งกับเพื่อนอีกคนที่โต๊ะ
และโบกมือตอบกลับยุนอาแค่พองามเท่านั้น
“เฮ้ย!” ก่อนที่เพื่อนร่างสูงจะได้ก้าวขาเพื่อเดินไปที่โต๊ะที่เจสสิก้านั่งก็โดนแทยอนเตะเข้าข้อพับเบาๆ
“อะไรของแกวะแท” เค้าหันมากระซิบถามเพื่อน
“เพื่อนเจสสิก้าของแก...ไม่เห็นสวยตามบอกเลยนี่หว่า”
“โหย...ถ้าแกเอาไปเทียบกับทิฟฟานี่ล่ะก็มันก็ต้องไม่สวยสิ แกมองเค้าดีๆสิน่ารักออก”
“ฉันไม่ได้เทียบกับฟานี่แต่นี่มันต่ำกว่าสเป็คฉันนะแก”
“เออน่าไม่ชอบก็ไม่ต้องเอา แค่กันให้ฉันมีเวลากับสิก้าก็พอล่ะ” ยุนอาบอกเพื่อนก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะก่อน
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เสยผมใบหน้าออกอาการไม่พอใจ ลมหายใจพ่นแรงพยายามข่มอารมณ์และดึงสีหน้ากลับมาให้ปกติ
ถึงจะเดินไปที่โต๊ะ
“สิก้า นี่เพื่อนยุนเองแทยอน” เพื่อนร่างสูงพอเห็นเพื่อนเดินมาก็ดึงมือลงมานั่งข้างๆและแนะนำตัวให้กับหญิงสาวที่เธอ
พออกพอใจ แทยอนยิ้มให้เค้าพอเป็นพิธีรวมถึงเพื่อนของเจสสิก้าด้วย
ยิ่งสบตามองหน้ากันในระยะใกล้ขนาดนี้เธอก็ยิ่งไม่พอใจ การคาดหวังมากเกินไปก่อนที่จะมาถึงทำให้เธอเฟลจนหมด
อารมณ์บันเทิงทั้งหมด วิธีเดียวตอนนี้ที่จะช่วยเพื่อนได้และเธอก็ไม่อารมณ์เสียไปมากกว่านี้มีแต่....
มอม...
มอมให้ฟุบไปเลย!
แทยอนดำเนินแผนการตัวเองอย่างเงียบๆเนียนๆระหว่างที่นั่งดื่มกินเล่นกันสี่คนอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ที่สนุกจริงๆจะมีอยู่
แค่สามคนก็ตาม เด็กสาวผมสีสวยในยามต้องแสงสีในที่แห่งนี้ยกแก้วชนกับเพื่อนเจสสิก้าบ่อยครั้ง
ดวงตาหลอกล่อทรงเสน่ห์ให้อีกคนเผลอใจทำตามเค้าอย่างว่าง่าย เจสสิก้ากับยุนอามองเพื่อนของพวกเธอก่อนส่งสายตา
รู้กันพากันลุกจากโต๊ะกันสองคน
“อ้าวไปไหนกันล่ะ”
“ปล่อยเค้าเถอะค่ะ มีแทก็พอแล้วนี่” หญิงสาวมองแทยอนเอียงอายเล็กน้อย เจ้าตัวยิ้มอ่อนหวานให้หญิงสาวแต่เบื้องหลัง
ซ่อนใบหน้าหน่ายเซ็งเบ้ปากอย่างรุนแรงกับท่าทางของเพื่อนเจสสิก้า
“ดื่มเป็นเพื่อนแทนะ อย่าทิ้งแทไปไหน”
“อืมได้สิคะ” แทยอนชงเหล้าให้เพื่อนเจสสิก้ายื่นให้เค้าหลังได้รับคำตอบที่น่าพอใจ แค่ส่งเหล้าให้เรื่อยๆให้หญิงสาวแสน
ไม่เข้าตาคนนี้จนในที่สุดเพื่อนเจสสิก้าก็น็อคหลับคาโต๊ะทีนี้....ก็เหลือเพียงรอแค่เพื่อนของเธอกับเจสสิก้ากลับมาที่โต๊ะก็
จะหมดหน้าที่ได้กลับสักที...แต่อย่างว่านะ....ก็คงอีกนานกว่าพวกเค้าจะกลับ....
“น่าเบื่อจริงๆการนั่งรอเพื่อนไปสนุกกับสาวเค้าน่ะ เออ...จริงสิ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้
เธอพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหาทิฟฟานี่ที่ส่งมาหาเธอได้นานแล้ว ตอนแรกว่าจะออกไปข้างนอกโทรหาล่ะนะแต่จะปล่อย
เพื่อนเจสสิก้าไว้ที่นี่คนเดียวก็ไม่ดีถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาจะแย่
ฉันลืมอะไรไว้น่ะ?
คนอ่านข้อความเหยียดยิ้มแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋าสะพายของตัวเอง
“ฟานี่จะกลับแล้วเหรอ?”
เพื่อนที่มาด้วยกันเรียกทิฟฟานี่ไว้เมื่อเห็นท่าทางเพื่อนเตรียมตัวจะกลับทั้งที่พึ่งมาถึงผับประจำไม่นาน
“อืมจะกลับแล้ว”
“แต่เราพึ่งจะมาถึงกันเองนะ”
“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระนิดหน่อยน่ะ ไปนะไว้เจอกัน” ทิฟฟานี่ร่ำลากับเพื่อนเดินออกมานอกผับ ระหว่างรอโบกแท็กซี่ก็ส่ง
ข้อความกลับไปให้แทยอน
อยากรู้ก็มาเอาคืนสิ
“แค่บอกแค่นี้ไม่ได้เหรอไงวะ” คนอ่านข้อความเริ่มหัวเสีย นิ้วมือกำลังจะพิมพ์ข้อความส่งกลับแต่ก็ชะงักและลบทิ้งไป
เดี๋ยวสิ....หรือว่าตอนนี้ฟานี่อยู่ที่ผับที่เราได้เจอกัน นึกว่าฉันจะไปวันนี้เลยเอาของมารองั้นเหรอ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ
ไอ้ยุนก็ท่าทางยังไม่กลับมาง่ายๆหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะก็ควรนัดฉันก่อนไหมอ่ะ แล้วของสำคัญมากเหรอ
โอ๊ยเล่นอะไรของเค้านะทิฟฟานี่
วันนี้ฉันพึ่งสอบย่อยเสร็จเหนื่อยๆไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเอานะ
“หึ เป็นเด็กเรียนได้ด้วยเหรอนึกว่าเที่ยวเป็นอย่างเดียว” ทิฟฟานี่พูดออกมาหลังจากอ่านข้อความที่ได้รับเธอไม่สนใจจะ
ตอบกลับเค้าอีกครั้ง ร่างสวยเหม่อมองออกนอกหน้าต่างรถแท็กซี่ที่เธอเรียกได้แล้วจนกระทั่งรถมาจอดหน้าคอนโดของเธอ
หญิงสาวผมน้ำตาลทองพอเข้ามาในห้องได้ก็ต้องสะดุ้งตัวแรงเมื่อเปิดไฟ
“อื้อ....อ้าวพี่หลับไปเหรอ นึกว่ารอแป๊บนึงจะโทรหาเลย” คนที่นอนยาวที่โซฟาลุกขึ้นมาหลังโดนแสงไฟกวนให้ตื่น
“พี่ซีวอน! จะมาทำไมไม่โทรบอกฟานี่คะ ดูซิฟานี่ก็เลยออกไปที่ผับตามปกติดีนะที่กลับมาก่อน”
“เสร็จงานไวเลยแวะมาหาน่ะ”
“ท่าทางพี่เหนื่อยมากนะทานอะไรหรือยังคะ” เธอลงไปนั่งข้างเค้าค่อยๆบีบนวดฝ่ามือเค้าให้ผ่อนคลาย
“ทานแล้วค่ะ แล้วฟานี่ทำไมกลับไวล่ะที่ผับวันนี้คนเยอะดีไหม?”
“ก็ดีค่ะ พอดีฟานี่รู้สึกไม่ค่อยดีนิดหน่อยเลยกลับมาก่อน”
“ไม่สบายเหรอ? ตัวไม่ร้อนนี่” เค้าใช้มือข้างที่ทิฟฟานี่ไม่ได้จับวางบนหน้าผากทิฟฟานี่
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวพักคงหาย”
“ว๊า แย่จัง...นั้นวันนี้พี่กลับดีกว่าฟานี่จะได้พักผ่อน”
“อือ.....ขอโทษนะคะ แล้วพี่จะมาหาฟานี่อีกเมื่อไหร่คะ” หญิงสาวโน้มกายกอดเค้าน้ำเสียงออดอ้อนน่าฟัง
“อืมมมม ไว้พรุ่งนี้พี่จะโทรบอกละกัน นั้นพี่กลับล่ะฟานี่พักนะคะ” ทิฟฟานี่พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปส่งเค้าถึงประตูห้อง
“เออพี่ลืมเลย เอ้านี่ของเดือนนี้ พี่ไม่มีเวลาเอาเงินเข้าให้ถ้าไม่พอยังไงก็บอกนะ” เค้ายื่นซองใส่เงินปึกใหญ่ให้กับทิฟฟานี่
“นึกว่าที่บ้านพี่จะจับได้จนพี่เอาเงินเข้าให้ฟานี่ไม่ได้ซะอีก” หญิงสาวทำหน้างอก่อนจะรับซองเงินนั้นไว้
“อย่างอแงน่า เอาไว้พี่มาอีกทีจะเอามาให้เพิ่มก็ได้ ไปนะคะ”
ซีวอนหอมแก้มทั้งสองข้างของหญิงสาวก่อนจะกลับไปพร้อมรอยยิ้มร่ำลาของทิฟฟานี่ หญิงสาวเดินกลับมานั่งโซฟาตัวเดิม
และเปิดซองออกมานับเงินที่ได้รับก่อนจะวางลงข้างกาย
เธอหันไปมองทางห้องนอนของตัวเองนึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืนอีกครั้งและถอนหายใจออกมา
“ดีนะที่พี่ซีวอนไม่โผล่มาเมื่อคืน...”
“......ไม่งั้นแย่แน่ๆ”
----------------------------------------------------------------------------------
“จะกลับแล้วเหรอคะ” เสียงคนถามไม่ถามเปล่ามือเอื้อมกอดรั้งร่างอีกคนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วไม่ให้ไปไหน
ริมฝีปากจรดลงหลังใบหูหลังยังไม่ได้คำตอ
“มีรูมเมทไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเพื่อนกลับมาเห็นแบบนี้ไม่ดีนะ” เจสสิก้าแกะมือที่รั้งร่างเธอออกแล้วลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้
เข้าที่อีกครั้ง หลังจากที่พวกเธอทำอะไรต่อมิอะไรบนรถกันเสร็จยุนอาก็ชักชวนเจสสิก้ากลับมาที่ห้องเธอต่อ
เพราะคิดไว้แล้วว่าแทยอนกว่าจะกลับก็อาจจะเกือบเช้า
“แต่กลับตอนนี้อันตรายนะรออีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงให้ฟ้าสว่างก่อนค่อยสิเพื่อนยุนไม่ว่าอะไรหรอก”
“ฉันมีรถซะอย่างไม่อันตรายหรอก...ถ้าห่วงก็เดินไปส่งที่รถสิ” ท่าทางไม่แยแสของเจสสิก้าที่เช็คสิ่งของไม่ให้ลืมอะไรไว้ที่นี่
ทำให้ยุนอาต้องรีบแต่งตัวเพื่อลงไปส่งเค้าถึงที่รถ การร่ำลาที่เหมือนไม่อยากร่ำลาเด็กสาวร่างสูงทั้งที่ยืนอยู่นอกรถแต่ก็ชวน
เค้าคุยอยู่อีกสักพักกว่าจะยอมปล่อยให้อีกคนขับรถกลับไป
รอยยิ้มค้างสายตายังคงมองรถที่เคลือนไปจนเธอไม่อาจเห็นเค้าได้อีก
คนสวยกลับบ้านปลอดภัยนะคะ
ยุนอาส่งข้อความแชททิ้งไว้เผื่อว่าหลังอีกคนถึงบ้านแล้วจะได้อ่านมัน นานแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้เจอใครถูกใจแบบนี้
ปกติที่ได้เจอใครต่อใครเวลาไปเที่ยวก็แค่ข้ามคืนเท่านั้นไม่เคยคิดติดใจ อาจเพราะ...
เจสสิก้าสวยเกินมาตรฐานที่เธอเคยเจอล่ะมั้ง
“เฮ้ย”
“ย่าห์! ตกใจหมดนึกว่าผี” ยุนอาสะดุ้งสุดแรงก่อนที่จะหันมาเห็นและออกปากว่าเพื่อนผมสีควันบุหรี่ที่อยู่ดีๆก็โผล่มา
ยิ่งมืดๆแสงไฟน้อยๆแบบนี้เห็นหัวขาวๆนึกว่าเจอดีแล้วไหมล่ะ
“ออกมาทำอะไรตรงนี้วะแก พึ่งกลับมาเหรอ”
“ฉันออกมาส่งสาวฉันต่างหาก แกสิพึ่งกลับจากผับมาเหรอ”
“หึ กลับมาจากห้องฟานี่”
“หา แม่นางฟ้าคนนั้นอ่ะนะไปถึงห้องแบบนี้ก็....”
"ทำตื่นเต้นไปได้ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันสักหน่อย" ยุนอาหัวเราะกอดคอเพื่อนกลับขึ้นไปบนห้อง
ใช่มันไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเธอ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยสักนิดกับการที่รู้ว่าเพื่อนตัวเองไปมีอะไรกับใครมาแต่มันก็มีบ้างล่ะนะ
ในบางครั้งที่จะตื่นเต้นที่เห็นเค้าได้ผู้หญิงสวยๆไปกิน ความเหนื่อยล้าจากการออกเที่ยวและกิจกรรมในร่มทำให้ทั้งสองกลับ
ขึ้นมาที่ห้องตัวเองและนอนสลบบนเตียงของแต่ละคนในทันทีที่หัวลงถึงหมอนผิดกับอีกคน.....
ที่พึ่งได้สติลืมตาขึ้นในเวลาต่อมาไม่นานหลังจากมีอะไรกับแทยอนแล้วหลับไปได้สักพัก
ร่างสวยที่ยังคงเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มปิดบังร่างกายในความมืด มือเอื้อมเปิดไฟที่หัวเตียงให้พอมองเห็นในห้องได้บ้าง
ดวงตาหวานมองพื้นเตียงกว้างไร้เงาของเด็กสาวสีผมสวย ถึงแม้ความจำช่วงหนึ่งระหว่างที่ผับมาที่บ้านจะหายไปบ้าง
แต่เธอจำเรื่องที่เกิดในห้องนี้ได้อย่างดิบดี ดวงตาเลื่อนไปมองเสื้อผ้าของเธอที่กองปลายเตียงพาให้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
รอยยิ้มที่มุมปากเผยให้เห็นเล็กน้อยก่อนที่จะปิดไฟล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่สองเพื่อนซี้ได้พักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียงนาฬิกาปลุกก็ดัง วันนี้พวกเธอมีเรียนกันแต่เช้าเป็นวิชาที่
ขาดไม่ได้แล้วยังวิชาที่มีเทสย่อยถึงพวกเธอจะยังไม่ได้อ่านหนังสืออะไรก็ช่างเถอะลอกเอา ยุนอาลากตัวเพื่อนลงจากที่นอน
เพื่อตื่นไปเรียนพร้อมกันเหมือนปกติที่เคยเป็น...พอพวกเค้าถึงห้องเรียนก็พากันนั่งที่ไม่เตะสายตาอาจารย์ที่สุดเพื่อ....
หลับต่อในคาบแรกที่จำเป็นแค่มาเช็คชื่อเท่านั้น
“อื้อค่อยสดชื่นหน่อย” คนตัวเล็กเหยียดแขนยืดเส้นยืดสายขณะเดินไปโรงอาหารของมหาวิทยาลัยกับเพื่อนร่างสูงหลัง
จากหมดคาบช่วงเช้าถึงเวลาว่างช่วงใกล้ๆบ่ายพอดี
“แกหลับเป็นตายเลยนะแท นี่เมื่อคืนหนักมากเหรอไง” ยุนอาถามด้วยแววตาเปล่งประกายอยากรู้เรื่องเมื่อคืนของเพื่อน
“แกเถอะพาสาวขึ้นไปเอาที่ห้องอีกละนะ สวยไหมล่ะที่ได้เมื่อคืน” ยุนอารีบยกนิ้วโป้งขึ้นมาคอนเฟิร์มหนักแน่น
“เออแกถามได้เรื่องพอดีเลยนะ ฉันน่ะส่งแชทคุยกับเค้าว่าจะไปเจอกันวันนี้อีก แกไปด้วยกันดิเค้าบอกเพื่อนเค้าจะมาด้วย”
“แกอยากเจอเค้าก็ไปเองดิ ทำไมฉันต้องไปด้วยวะ”
“โหแก สิก้าเค้าบอกผับที่เค้านัดน่ะดีกว่าที่เราไปเมื่อวานอีกนะ แล้วก็ไม่ได้นัดกันสองคนสักหน่อยถ้าแกไม่ไป
ฉันก็ไม่มีโอกาสคุยกับเค้ามากดิ”
“อ่อ จะให้ฉันไปเพื่อกันเพื่อนเค้าให้แกได้อยู่ด้วยกันว่างั้น”
“เพื่อนฉันนี่ฉลาดแท้!”
“เลี้ยงข้าวกลาวันฉันเลยนะค่าเสียเวลา วันนี้กะจะนอนอยู่ที่ห้องหลังเทสย่อยจบนะเนี่ย”
“โห ได้นางฟ้าแล้วไม่ริออกเที่ยวแล้วไง?”
“ได้แล้วไง? ฉันไม่ได้จริงจังอะไรสักหน่อยไม่ได้คิดอะไรกับเค้าด้วย”
“เออๆก็ได้ๆฉันเลี้ยงเองเพื่อนรักอยากกินอะไรเต็มที่เลย” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ยิ้มเป็นนัยบอกเพื่อนว่าแค่ข้าวที่โรงอาหาร
มันก็ไม่ได้น่ากินอะไรขนาดนั้นหรอกนะแถมแทยอนก็ไม่ค่อยชอบบรรยากาศโรงอาหารมหาวิทยาลัยสักเท่าไหร่
เพราะอะไรน่ะเหรอ....
“พี่แทยอนสวัสดีค่ะ” รุ่นน้องที่เดินผ่านโต๊ะที่แทยอนกับยุนอานั่งเอ่ยทัก
เจ้าของชื่อได้แต่ยิ้มโค้งหัวรับการทักทายและทำความเคารพของคนที่ทักเธอ...แต่...ก็ไม่ใช่แค่คนเดียว มีหลายต่อหลายคน
ไม่ว่าจะรุ่นน้องหรือคนต่างคณะแวะมาชวนคุยทักทายแทยอนบ้างไม่ก็ยุนอาบ้างหรือทั้งสองคนสลับไปมาแทบจะกินข้าวได้ไม่
ต่อเนื่องเลยถึงจะลำบากแต่พวกเค้าก็มีเวลาไม่มากพอที่จะออกไปหาอะไรข้างนอกทานในวันที่คาบเรียนรัดตัวแบบนี้
เพื่อนสนิทมองหน้ากันในช่วงที่ว่างเว้นคนเริ่มน้อยไม่มีใครมายุ่งกับพวกเธอแล้วพร้อมใจกันรีบกินอาหารที่ซื้อมาให้หมดก่อนที่
จะมีใครแวะมาทางพวกเธออีก เสียงข้อความมือถือแทยอนเข้าหลังจากทั้งสองทานข้าวกันเสร็จกำลังจะไปห้องเรียนคาบต่อไป
เด็กสาวผมสีสวยจึงหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู
เธอลืมของ
“อะไรเหรอแท?” เพื่อนร่างสูงเหลียวหลังถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนที่เดินข้างๆกันหายไป
“อ่อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร” แทยอนทำสีหน้าปกติเดินต่อให้ทันเพื่อนแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงพลางคิดไปด้วยว่าเธอ..
ลืมอะไรไว้ที่ห้องทิฟฟานี่ กระเป๋าตังค์ก็อยู่เสื้อผ้าก็ว่าใส่กลับมาครบ
นี่ฉันลืมอะไรไว้วะ?????
ทั้งที่แทยอนก็สงสัยไม่ใช่น้อยแต่เค้าก็ไม่โทรติดต่อกลับหาอีกคนเพราะคิดว่าคงไม่ใช่อะไรสำคัญนักไว้ค่อยคุยทีหลังก็ได้
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ทำให้คนส่งข้อความต้องวางมือถือลงข้างกายหลังจากมองหน้าจออยู่แป๊บนึงไม่มีทีท่าว่าคนรับข้อความ
จะโทรกลับมาหา ดวงตาหวานมองทีวีที่เปิดทิ้งไว้และยิ้มออกมา...ตอนนี้..เธอคงต้องยอมรับแล้วสินะ....ว่าคิมแทยอนน่ะ...
ไม่ได้กากเหมือนหน้าตาใสๆของเค้าเลย
หลายๆครั้งที่คนเราจะมองแค่เพียงหน้าตาท่าทางภายนอกและตัดสินเค้าเองโดยยังไม่ได้รู้เบื้องลึกของเค้าเลย
บางคนหน้าตาดีท่าทางดีแต่จิตใจดำมิดมีแต่ความเลวร้ายก็มี บางคนหน้าตาเถื่อนแต่กลับเป็นคนใจบุญจิตใจดีก็ถมไป
และ...มีคนมากมายที่ซ่อนเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ไว้ด้านหลังของเบื้องหน้าที่ดูเหมือนคนใช้ชีวิตปกติธรรมดา...ไม่มีใครรู้ตัวตน
ของใครได้ดีเท่ากับตัวคนนั้นเอง....
เห็นตัวอย่างได้จากหลายๆคนในค่ำคืนนี้ ผู้คนมากมายใต้แสงสีเสียง
การแต่งกายที่จัดเต็มกันมาประชันความสวยหล่อล่อตาล่อใจให้คนที่ได้มองเข้ามาลองลิ้มรสตาดีได้ตาร้ายเสียแต่ส่วนใหญ่...
ก็ไม่ค่อยเจออะไรดีๆในสังคมแบบนี้...จะมีแค่ส่วนน้อยซะจริงๆที่ได้เจอคนดีๆแค่อยากมาเที่ยวบ้างอะไรพวกนั้น
“สิก้า!” เสียงใสแจ๋วตะโกนลั่นเมื่อเข้ามาในร้านที่นัดไว้แล้วเห็นคนที่นัดเธอมาถึงแล้ว
แทยอนที่เดินตามหลังทำหน้าเบ้หมั่นไส้เพื่อนเล็กๆที่ทำหน้าตาดีอกดีใจโบกมือรัวให้หญิงสาวที่นั่งกับเพื่อนอีกคนที่โต๊ะ
และโบกมือตอบกลับยุนอาแค่พองามเท่านั้น
“เฮ้ย!” ก่อนที่เพื่อนร่างสูงจะได้ก้าวขาเพื่อเดินไปที่โต๊ะที่เจสสิก้านั่งก็โดนแทยอนเตะเข้าข้อพับเบาๆ
“อะไรของแกวะแท” เค้าหันมากระซิบถามเพื่อน
“เพื่อนเจสสิก้าของแก...ไม่เห็นสวยตามบอกเลยนี่หว่า”
“โหย...ถ้าแกเอาไปเทียบกับทิฟฟานี่ล่ะก็มันก็ต้องไม่สวยสิ แกมองเค้าดีๆสิน่ารักออก”
“ฉันไม่ได้เทียบกับฟานี่แต่นี่มันต่ำกว่าสเป็คฉันนะแก”
“เออน่าไม่ชอบก็ไม่ต้องเอา แค่กันให้ฉันมีเวลากับสิก้าก็พอล่ะ” ยุนอาบอกเพื่อนก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะก่อน
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เสยผมใบหน้าออกอาการไม่พอใจ ลมหายใจพ่นแรงพยายามข่มอารมณ์และดึงสีหน้ากลับมาให้ปกติ
ถึงจะเดินไปที่โต๊ะ
“สิก้า นี่เพื่อนยุนเองแทยอน” เพื่อนร่างสูงพอเห็นเพื่อนเดินมาก็ดึงมือลงมานั่งข้างๆและแนะนำตัวให้กับหญิงสาวที่เธอ
พออกพอใจ แทยอนยิ้มให้เค้าพอเป็นพิธีรวมถึงเพื่อนของเจสสิก้าด้วย
ยิ่งสบตามองหน้ากันในระยะใกล้ขนาดนี้เธอก็ยิ่งไม่พอใจ การคาดหวังมากเกินไปก่อนที่จะมาถึงทำให้เธอเฟลจนหมด
อารมณ์บันเทิงทั้งหมด วิธีเดียวตอนนี้ที่จะช่วยเพื่อนได้และเธอก็ไม่อารมณ์เสียไปมากกว่านี้มีแต่....
มอม...
มอมให้ฟุบไปเลย!
แทยอนดำเนินแผนการตัวเองอย่างเงียบๆเนียนๆระหว่างที่นั่งดื่มกินเล่นกันสี่คนอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ที่สนุกจริงๆจะมีอยู่
แค่สามคนก็ตาม เด็กสาวผมสีสวยในยามต้องแสงสีในที่แห่งนี้ยกแก้วชนกับเพื่อนเจสสิก้าบ่อยครั้ง
ดวงตาหลอกล่อทรงเสน่ห์ให้อีกคนเผลอใจทำตามเค้าอย่างว่าง่าย เจสสิก้ากับยุนอามองเพื่อนของพวกเธอก่อนส่งสายตา
รู้กันพากันลุกจากโต๊ะกันสองคน
“อ้าวไปไหนกันล่ะ”
“ปล่อยเค้าเถอะค่ะ มีแทก็พอแล้วนี่” หญิงสาวมองแทยอนเอียงอายเล็กน้อย เจ้าตัวยิ้มอ่อนหวานให้หญิงสาวแต่เบื้องหลัง
ซ่อนใบหน้าหน่ายเซ็งเบ้ปากอย่างรุนแรงกับท่าทางของเพื่อนเจสสิก้า
“ดื่มเป็นเพื่อนแทนะ อย่าทิ้งแทไปไหน”
“อืมได้สิคะ” แทยอนชงเหล้าให้เพื่อนเจสสิก้ายื่นให้เค้าหลังได้รับคำตอบที่น่าพอใจ แค่ส่งเหล้าให้เรื่อยๆให้หญิงสาวแสน
ไม่เข้าตาคนนี้จนในที่สุดเพื่อนเจสสิก้าก็น็อคหลับคาโต๊ะทีนี้....ก็เหลือเพียงรอแค่เพื่อนของเธอกับเจสสิก้ากลับมาที่โต๊ะก็
จะหมดหน้าที่ได้กลับสักที...แต่อย่างว่านะ....ก็คงอีกนานกว่าพวกเค้าจะกลับ....
“น่าเบื่อจริงๆการนั่งรอเพื่อนไปสนุกกับสาวเค้าน่ะ เออ...จริงสิ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้
เธอพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหาทิฟฟานี่ที่ส่งมาหาเธอได้นานแล้ว ตอนแรกว่าจะออกไปข้างนอกโทรหาล่ะนะแต่จะปล่อย
เพื่อนเจสสิก้าไว้ที่นี่คนเดียวก็ไม่ดีถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาจะแย่
ฉันลืมอะไรไว้น่ะ?
คนอ่านข้อความเหยียดยิ้มแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋าสะพายของตัวเอง
“ฟานี่จะกลับแล้วเหรอ?”
เพื่อนที่มาด้วยกันเรียกทิฟฟานี่ไว้เมื่อเห็นท่าทางเพื่อนเตรียมตัวจะกลับทั้งที่พึ่งมาถึงผับประจำไม่นาน
“อืมจะกลับแล้ว”
“แต่เราพึ่งจะมาถึงกันเองนะ”
“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระนิดหน่อยน่ะ ไปนะไว้เจอกัน” ทิฟฟานี่ร่ำลากับเพื่อนเดินออกมานอกผับ ระหว่างรอโบกแท็กซี่ก็ส่ง
ข้อความกลับไปให้แทยอน
อยากรู้ก็มาเอาคืนสิ
“แค่บอกแค่นี้ไม่ได้เหรอไงวะ” คนอ่านข้อความเริ่มหัวเสีย นิ้วมือกำลังจะพิมพ์ข้อความส่งกลับแต่ก็ชะงักและลบทิ้งไป
เดี๋ยวสิ....หรือว่าตอนนี้ฟานี่อยู่ที่ผับที่เราได้เจอกัน นึกว่าฉันจะไปวันนี้เลยเอาของมารองั้นเหรอ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ
ไอ้ยุนก็ท่าทางยังไม่กลับมาง่ายๆหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะก็ควรนัดฉันก่อนไหมอ่ะ แล้วของสำคัญมากเหรอ
โอ๊ยเล่นอะไรของเค้านะทิฟฟานี่
วันนี้ฉันพึ่งสอบย่อยเสร็จเหนื่อยๆไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเอานะ
“หึ เป็นเด็กเรียนได้ด้วยเหรอนึกว่าเที่ยวเป็นอย่างเดียว” ทิฟฟานี่พูดออกมาหลังจากอ่านข้อความที่ได้รับเธอไม่สนใจจะ
ตอบกลับเค้าอีกครั้ง ร่างสวยเหม่อมองออกนอกหน้าต่างรถแท็กซี่ที่เธอเรียกได้แล้วจนกระทั่งรถมาจอดหน้าคอนโดของเธอ
หญิงสาวผมน้ำตาลทองพอเข้ามาในห้องได้ก็ต้องสะดุ้งตัวแรงเมื่อเปิดไฟ
“อื้อ....อ้าวพี่หลับไปเหรอ นึกว่ารอแป๊บนึงจะโทรหาเลย” คนที่นอนยาวที่โซฟาลุกขึ้นมาหลังโดนแสงไฟกวนให้ตื่น
“พี่ซีวอน! จะมาทำไมไม่โทรบอกฟานี่คะ ดูซิฟานี่ก็เลยออกไปที่ผับตามปกติดีนะที่กลับมาก่อน”
“เสร็จงานไวเลยแวะมาหาน่ะ”
“ท่าทางพี่เหนื่อยมากนะทานอะไรหรือยังคะ” เธอลงไปนั่งข้างเค้าค่อยๆบีบนวดฝ่ามือเค้าให้ผ่อนคลาย
“ทานแล้วค่ะ แล้วฟานี่ทำไมกลับไวล่ะที่ผับวันนี้คนเยอะดีไหม?”
“ก็ดีค่ะ พอดีฟานี่รู้สึกไม่ค่อยดีนิดหน่อยเลยกลับมาก่อน”
“ไม่สบายเหรอ? ตัวไม่ร้อนนี่” เค้าใช้มือข้างที่ทิฟฟานี่ไม่ได้จับวางบนหน้าผากทิฟฟานี่
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวพักคงหาย”
“ว๊า แย่จัง...นั้นวันนี้พี่กลับดีกว่าฟานี่จะได้พักผ่อน”
“อือ.....ขอโทษนะคะ แล้วพี่จะมาหาฟานี่อีกเมื่อไหร่คะ” หญิงสาวโน้มกายกอดเค้าน้ำเสียงออดอ้อนน่าฟัง
“อืมมมม ไว้พรุ่งนี้พี่จะโทรบอกละกัน นั้นพี่กลับล่ะฟานี่พักนะคะ” ทิฟฟานี่พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปส่งเค้าถึงประตูห้อง
“เออพี่ลืมเลย เอ้านี่ของเดือนนี้ พี่ไม่มีเวลาเอาเงินเข้าให้ถ้าไม่พอยังไงก็บอกนะ” เค้ายื่นซองใส่เงินปึกใหญ่ให้กับทิฟฟานี่
“นึกว่าที่บ้านพี่จะจับได้จนพี่เอาเงินเข้าให้ฟานี่ไม่ได้ซะอีก” หญิงสาวทำหน้างอก่อนจะรับซองเงินนั้นไว้
“อย่างอแงน่า เอาไว้พี่มาอีกทีจะเอามาให้เพิ่มก็ได้ ไปนะคะ”
ซีวอนหอมแก้มทั้งสองข้างของหญิงสาวก่อนจะกลับไปพร้อมรอยยิ้มร่ำลาของทิฟฟานี่ หญิงสาวเดินกลับมานั่งโซฟาตัวเดิม
และเปิดซองออกมานับเงินที่ได้รับก่อนจะวางลงข้างกาย
เธอหันไปมองทางห้องนอนของตัวเองนึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืนอีกครั้งและถอนหายใจออกมา
“ดีนะที่พี่ซีวอนไม่โผล่มาเมื่อคืน...”
“......ไม่งั้นแย่แน่ๆ”
----------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น