คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ขั้นที่สองการเผยความน่ารักของอิซายะ ภาคจบ
-เลิกเรียน โรงเรียนไรระ-
อิซายะที่ตอนนี้สมองงุนงงไปหมด แน่นอน ไม่ใช่ผลข้างเคียงจากอาการเขิน หากแต่เป็นความง่วงต่างหาก ที่ค่อยๆรุกรานเขาเข้ามา
“โอ๊ย ทำไมมันง่วงแบบนี้เนี่ย?!”ร่างบางตบหน้าตัวเองเบาๆเหมือนเรียกสติ แต่แน่นอนว่าการตบเบาๆนั้นไร้ผล ต่อให้จะตบแรงแค่ไหน ก็
ไม่อาจสู้ฤทธิ์ยาของชินระได้อยู่ดี ในตอนนี้อิซายะนั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียน เค้าก็ไม่รู้ว่าเค้าจะนั่งอยู่ทำไมเหมือนกัน แค่รู้สึกง่วงงุน อิซา
ยะจึงยังไม่อยากกลับบ้านในสภาพสะโหลสะเหลแบบนี้ก็เท่านั้นเอง ร่างบางมองออกไปนอกหน้าต่าง สติล่องลอยไปไกลแสนไกล และ
แล้ว...อิซายะ ก็หลับไปด้วยฤทธิ์ยานอนหลับชนิดอ่อนที่ชินระวางไว้ “เฮ้ อิซายะ วันนี้ชินระบอกว่าจะกลับไปก่อน..”ร่างสูงวิ่งเข้ามา
พลางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง พบว่ามีเพียงร่างบางอันคุ้นตาฟุบหลับอยู่เท่านั้น “อ้าว กลับกันไปหมดแล้ว แถมไอ้เห็บนี่ก็ดันหลับ
อีก..”ชิสึโอะพึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้โต๊ะของอิซายะมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงหยุดนิ่งอยู่ตรงข้างโต๊ะ ด้านที่ใบหน้าของอิ
ซายะหันมา แล้วก้มลงไปมองใบหน้ายามหลับของร่างบาง... ใบหน้าของอิซายะตอนนี้ช่างไร้พิษภัย สีหน้าไร้เดียงสาที่หาดูยากของอิซา
ยะ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่อๆ ดวงตาสีทับทิมที่ปกติจะแสดงแววตากวนๆนั้นตอนนี้กลับปิดสนิท จมูกที่สวยงามได้รูป ปากบางๆที่ดู
เซ็กซี่ซะเหลือเกินตอนนี้เผยอขึ้นน้อยๆอย่างเชิญชวน ในขณะที่ความต้องการค่อยๆครอบครองสติของชิสึโอะอยู่นั้น อิซายะก็ทำท่า
เหมือนจะพูดอะไรซึ่งทำให้ชิสึโอะรีบถอยกรูดออกมาจากเขตอันตราย “อือ..ชิสึ..จัง” อิซายะละเมอออกมาเบาๆ แต่คำพูดสั้นๆนั้นก็
สามารถเรียกเสียงหัวใจของชิสึโอะให้เต้นรัวได้แบบไม่มีเหตุผล ไอ้เห็บนรกนั่น เรียกชื่อเราตอนหลับอยู่?! ชื่อชั้น? ชั้นชื่ออะไรเนี่ย?
ฮะ..เฮย์วาจิม่า ชะ...ชิสึโอะ ใช่ไหม?? ชิสึโอะที่ตอนนี้ทั้งตกใจทั้งเขินจนขาดสติแทบจะจำชื่อตัวเองไม่ได้ไปแล้ว พยายามตั้งสติกับ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อะ...ไอ้บ้านี่ นะ...น่ารัก...ซะจน.. ชิสึโอะที่ตอนนี้ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่กำลังหลับเข้าไปทุกที ริมฝีปาก
ของชิสึโอะค่อยๆเข้าใกล้ริมฝีปากบางฉ่ำของอิซายะขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ และแล้ว...อยู่ๆอิซายะก็ลืมตาขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย!!(คนอ่าน
แอบเสียดายล่ะซิ) พร้อมกับพบตัวเองอยู่ในสภาพที่กำลังจะโดนชิสึโอะจูบ!!
“ชะ..ชิสึจัง?!” อิซายะตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจปนสงสัย ร่างบางถอยใบหน้าสวยหวานของตนเองที่อยู่ในระยะเกินคำว่าใกล้ ให้
ออกมาห่างจากร่างสูง “อะ..เอ้อ ชั้นไม่ได้..”ร่างสูงที่ตอนนี้ทำหน้าทั้งตกใจทั้งบอกไม่ถูกระคนกัน กำลังแก้ตัวอยู่ทั้งๆที่หลักฐานก็เห็นอยู่
คาตา “นายจะทำอะไรน่ะ หา?!” อิซายะตะโกนเสียงกร้าว สีหน้าแดงด้วยความโกรธและเขิน คิ้วขมวดเข้าหากัน พลางลุกพรวดขึ้นมา
“ทะ...ทำไมต้อง”ชิสึโอะถามด้วยความสงสัยว่าอิซายะทำไมต้องโกรธขนาดนั้น ก็มันยังไม่โดนนี่นา อิซายะได้เห็นท่าทางแบบนั้นแล้วยิ่ง
โมโหเข้าไปใหญ่”ต้องโกรธสิ!! ชั้นน่ะ ยังไม่เคยมีจูบแรกกับใครเลยนะ!!” อิซายะพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง “นั่นน่ะ..เฟิร์สคิสของชั้น
เชียวนะ !! เจ้าบ้า” ถึงการเสียเฟิร์สคิสให้ชิสึจังจะไม่ได้แย่นัก แต่เค้าก็ไม่ชอบการลักหลับหรอกนะ มันจะดูเหมือนเค้าง่ายไป
“ขะ..ขอโทษ”ชิสึโอะกล่าวคำที่อิซายะไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยนักออกมา ทำให้อิซายะที่กำลังโกรธอยู่สะดุดกึก ร่างบางหน้าแดงฉ่า แต่
เพราะชิสึโอะทำตัวน่ารักทำให้ความโกรธที่มีละลายหายไปหมดสิ้น “ถ้าแค่จูบ...ที่มือน่ะได้นะ ถ้าเป็นชิสึจังน่ะ..”อิซายะว่าพลางยื่นมือ
ซ้ายออกไปตรงหน้าชิสึโอะ ชิสึโอะทำหน้างงพร้อมคว้ามือนั้นไว้เบาๆ”อืม ขออนุญาตล่ะนะ ไอ้เห็บ”แหม แค่นี้เรียกให้มันดูโรแมนติก
หน่อยก็ไม่ได้ เจ้าโปรโตซัวนี่ อิซายะคิดอยู่ในใจ ถึงเค้าจะรักชิสึ...ไม่ๆๆๆ เค้าไม่ได้รักชิสึจังซะหน่อย ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ จมูกคมก็กดลง
เบาๆบนมือเรียวนุ่มของอิซายะ “แกนี่....อย่าไปทำตัวน่ารักแบบนี้กับใครนะ เข้าใจไหม?” ชิสึโอะกล่าวออกมา หน้าแดงนิดๆพอเป็นพิธี อิ
ซายะยิ้มเบาๆแทนคำตอบ ทั้งสองคนยืนอยู่ในห้องที่มีแค่เราสอง พระอาทิตย์ค่อยๆเริ่มลับฟ้าไป สีของพระอาทิตย์ค่อยๆฉาบไปทั่ว
ท้องฟ้าผืนกว้าง ความสัมพันธ์ของพวกเราเริ่มเปลี่ยนไปแล้วล่ะ...ทั้งสองคิดเช่นนั้นพลางเดินออกจากห้องเงียบๆ อิซายะที่อยากจะหนี
ความเขินก็รีบกวนชิสึโอะโดยไว “นี่!!”อิซายะตะโกนเสียงดัง ทำให้ชึสึโอะขานตอบมาเบาๆในลำคอ”หืม??” “ชิสึจังน่ะ หลงรักชั้นแล้วใช่
ไหมล่ะ? แต่ชั้นน่ะยังไม่รักชิสึจังหรอกนะจะบอกให้!!!”(โกหกชัดๆ..)ชิสึโอะสะดุ้งกับประโยคคำถามของอิซายะ แล้วก็รู้จุดประสงค์ของอิ
ซายะแล้วว่าต้องการอะไร “แก...หาเรื่องสินะ ไอ้เห็บบบ”ชิสึโอะตะโกนลั่นตึกพลางวิ่งตามอิซายะที่วิ่งนำหน้าไปก่อนแล้ว คู่รักคู่กัดทั้ง
สอง วิ่งไปตามตึก ถนนซันไชน์ ถนนอิเคะบุคุโระ ซอกตึกต่างๆ รวมทั้งสถานที่อีกมากมาย แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่.....ทั้งคู่ก็มักจะอยู่คู่กันเสมอ
ทั้งคู่อาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ หากแต่ว่าทั้งสองก็สามารถที่จะเติมส่วนขาดของกันและกันได้ สามารถที่จะทำให้อีกฝ่ายมีความสุขได้
เมื่อมีกันและกัน และ...มีคุณสมบัติพอที่จะเดินเคียงข้างกันบนถนนที่เรียกว่าความรักต่อไป
ทางฝ่ายชินระนั้นก็แอบอยู่อีกห้องหนึ่ง(ห้องที่ติดกันเลยล่ะ) เห็นและได้ยินทุกการกระทำของทั้งสอง ชินระหัวเราะร่า รู้สึกเสียดายนิด
หน่อยที่อิซายะกับชิสึโอะไม่จูบกัน แต่ว่า ความรักมันต้องค่อยๆพัฒนาสิเนอะ จริงไหม? ไม่ว่าจะมาในรูปแบบใด ความรักก็ไม่มีกฎที่
ตายตัวอยู่แล้ว ชินระเดินออกมามองชิสึโอะและอิซายะทีวิ่งไล่กันไปเรื่อยๆ พลางยิ้มบาง “น่ารักดีนี่ แหม แต่ถ้ามัวแต่อยู่แค่ที่มือแบบนี้
แล้วเมื่อไหร่จะได้ทำฉาก nc กันล่ะเนี่ย...ว่าที่หมอหนุ่มคิดสิ่งที่เค้าควรจะทำต่อไป” เอ nc ดีไหมหว่า ?”ชินระพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้ว
ค่อยๆเดินลงจากตึกเรียนของเค้าไป....
TBC.
PS. จากไรเตอร์
ยะโฮ จบไปอีกหนึ่งตอนค่ะ นั่งปั่นฟิคตอนดึกนี่เหนื่อยพอดูเลยนิ ไม่รู้ว่าจะ nc ดีรึเปล่าค่ะ(ฮา)
ในตอนนี้ก็ลังเลอยู่ว่าจะให้จูบกันไปเลยดี รึว่าแค่จูบที่มือดี สรุปก็เขียนแบบหลังออกมาค่ะ เพราะรู้สึกว่า
ความรักถ้าก้าวกระโดดมันไม่ดี และสองคนนี้ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย แค่แอบชอบกันเท่านั้นเอง
เอ้า ชินระ แผนสำเร็จไปหนึ่งขั้นแล้วนะสู้ๆแล้วกัน และสุดท้าย....
ขอบคุณที่คอยติดตามผลงานชิ้นนี้นะคะ ^_^
ความคิดเห็น