คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : [ 100% ]
7
“ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะไอ้เหงือก กูบอกว่าให้ปล่อยกูไง!!!” ผมตะโกนโหวกเหวกโวยวายขึ้นมาเสียงดังลั่นทันทีเมื่อไอ้ยงกุกมันออกแรงกระชากข้อมือของผมให้เดินตามมันไปโดยไม่เคยจะคิดเลยว่าไอ้การกระทำเถื่อนๆ ของมันแต่ละครั้งจะทำให้ผมเจ็บมากแค่ไหน
“แค่นี้มึงจะมาทำเป็นสำออยเจ็บปวดหาพี่มึงหรือไงว่ะ!!!” ไอ้ยงกุกที่ดูเหมือนว่าจะโมโหไม่แพ้ผมหันมาตะหวาดใส่ผมด้วยสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่ามันกำลังโมโหแบบสุดๆ ทำเอาผมถึงกับแอบกลัวไปชั่วขณะก่อนที่จะตีหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“กูก็เจ็บเป็นเหมือนกัน!!! อีกอย่างมึงจะโมโหกูอะไรหนักหนาว่ะครับ กูไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่มึงก็ได้ร่วมสนุกกับซองจินไปแล้วมึงจะมาอะไรกับกูอีก!!!” และผมก็ตะหวาดใส่มันกลับอย่างไม่คิดที่จะยอมแพ้เหมือนกัน แต่พอคิดกลับไปถึงเหตุการณ์เหมือนวานจู่ๆ น้ำตาของผมมันก็คลอเบ้าขึ้นมาเฉยเลย ผมจึงได้แต่สะบัดหน้าไร้น้ำตานั้นออกไปจากใบหน้าซะ
“ก็มึงเป็น...”
“เมียหรอ...”
“อืม...ใช่ มึงเป็นเมียกู และก็เป็นของกูคนเดียวเท่านั้น!!!”
“แต่กูก็บอกมึงไปแล้วไงว่าถ้ามึงยังไม่ได้กู ก็อย่ามาเรียกกูว่าเมีย!!!”
“มึงท้ากูหรอไอ้เหยิน!!!”
“เออ!!! มึงจะทำไมว่ะ อย่างมึงก็คงได้แค่ขู่กูไปวันๆ นั้นแหละ กูไม่เคยเห็นมึงจะทำอะไรกูได้เลยสักครั้ง...อัก!!!” ผมร้องออกมาด้วยความจุกเมื่อจู่ๆ ไอ้ยงกุกเกิดบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้ต่อยผมอย่างเต็มแรงเข้าที่ท้องน้อยของผม ทำให้ผมได้แต่ยืนกุมท้องของตัวเองโดยความเจ็บปวดก่อนที่จะค่อยๆ ทิ้งตัวของผมลงกับพื้น....และเผลอสลบไป...
“แล้วมึงจะได้รู้ว่ากูไม่ได้ไร้น้ำยาอย่างที่มึงคิด คิม ฮิมชาน!!!”
BANGCHAN’S ROOM
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดที่ช่องท้องก่อนที่จะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่คอนโดได้ล่ะ เท่าที่ผมจำได้สถานที่สุดท้ายที่ผมอยู่ก็คือข้างริมแม่น้ำฮัน และตอนนั้นระหว่างที่ผมกำลังหลับตานอนเพื่อระบายความเครียดไอ้ยองแจมันก็โผล่มาจ๊ะเอ๋กับผมพร้อมกับไอ้เซลโล่และดูเหมือนว่ามันสองคน...จะได้กันแล้ว
และระหว่างที่ผมกำลังยืนคุยกับไอ้ยองแจและไอ้เซลโล่อย่างสนุกสนานอยู่นั้น จู่ๆ ไอ้เหงือกที่แม่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ก็เดินตรงเข้ามาหาผมพร้อมกับด่าผมฉากใหญ่และฉุดกระชากลากถูผมให้เดินตามมันมาจนผมโมโหและมีปากเสียงกันจนกระทั่งไอ้ยงกุก...มันต่อยเข้าที่ท้องน้อยของผมจนผมสลบไป!!!
“ตื่นแล้วหรอเหยิน...” ผมสะดุ้งสุดตัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูอยู่บริเวณข้างๆ ใบหน้าของผม พอผมหันไปมองก็ปรากฏว่าเป็นไอ้ยงกุกนั้นเองที่ตอนนี้กำลัง...นอนเปลือยถอดเสื้อผ้าออกจนหมดทุกชิ้นและกำลังนอนกอดผมอยู่!!!
“ออกไปจากตัวกู!!!”
“เมื่อไรมึงจะเลิกสะดีดสะดิ้งเวลาอยู่กับกูสักทีว่ะไอ้เหยิน ไหนมึงก็จะได้เป็นเมียกูอยู่แล้ว!!!”
“กูบอกแล้วไงว่าถ้า...”
“ถ้ายังไม่ได้มึง มึงก็ไม่ใช่เมียกู...”
“มึงก็รู้แต่มึงก็ไม่ยอมเลิกพูดจาแบบนั้นกับกูสักที!!!”
“ก็กูกำลังจะทำให้มึงเป็น เมีย กูอย่างที่มึงท้ากูไง”
“O_O”
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นหรอที่รัก...ยังไงวันนี้มึงก็ไม่มีทางรอด!!!”
**********
07.00 AM.
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางผ้าม่านซึ่งอยู่ฝั่งเดียวกันกับที่ผมกำลังนอนอยู่ แต่ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นเพื่อที่จะไปแปรงฟันและทำภารกิจส่วนตัวที่มักทำเป็นประจำผมก็ต้องรู้สึกปวดและเจ็บอย่างรุนแรงที่ช่องทางข้างหลัง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม...
“เหยิน...ทำไมมึงรีบตื่นจัง..” ผมหันไปมองชายร่างหนาที่คุ้นหน้าคุ้นตาที่กำลังนอนหลับตาพริ้มและดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกตัวตอนที่ผมพยายามตะเกียดตะกายให้ตัวของผมลุกขึ้นเอาหลังผิงกับผนักของเตียง
หรือว่าเมื่อคืน....
“ไอ้เชี่ยยยยยย!!!! มึงข่มขืนกู กร้ากกกกกกกก!!!” ผมตะโกนโหวกเหวกโวยวายทันทีเมื่อนึกได้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมานั้นผมได้พบเจอกับอะไรบ้าง ความเจ็บปวดทางช่องทางหลัง รอยคิสมาร์กที่ยังคงอยู่เป็นรอยทั่วร่างกายของผม สภาพของเราสองคนที่เปลือยเปล่าไร้ทุกสิ่งที่ปกปิดร่างกาย...
ไอ้เหงือกมันพลัดพรากเวอร์จิ้นของผมไปแล้วววววว!!!! T^T
“มันก็ผ่านมาแล้วมึงจะโวยวายทำเชี่ยไรว่ะ กูเห็นเมื่อคืนมึงยังเรียกร้องให้กูทำอีกรอบเลย..” มันพูดขณะที่ตาของมันก็ยังคงปิดอยู่ ผมแทบอยากจะเอามือขึ้นอุดหูตัวเองเมื่อได้ยินสิ่งที่มันพูด แต่พอนึกย้อนกลับไปเรื่องเมื่อคืน สิ่งที่มันพูดมาทั้งหมดก็คือ....
เรื่องจริง!!!!
นี่กูทำอะไรลงปายยยย!!!! โฮกกกกกก!!! T^T
“มึงตื่นขึ้นมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้นะไอ้เหงือกกกกก!!!”
“กูเหนื่อย!!! กูเพลีย!!! กูง่วง!!! กูต้องการจะนอน จบไหมครับคุณเมียที่รัก!?!”
“เมียพ่อมึงเหอะไอ้สัส!!!”
“ไม่ใช่เมียพ่อ...เมียกูครับ J”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”
“O_O”
“มึงจะตกใจหาพ่อมึงหรอกูแค่กรี๊ด!!!”
ณ ตอนนี้ขอทิ้งความแมนไปแปปส์นึง
“O_O^^”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!”
Yongjae
“ป่านนี้ไอ้ฮิมมันจะเป็นยังไงบ้างน่ะ” ผมพูดขึ้นเป็นรอบที่ล้านแล้วตั้งแต่เมื่อวานจนถึงรุ่งเช้าของวันใหม่ ก็มันอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้นี่ อยู่ๆ ก็ถูกชายโฉดจากแห่งใดไม่รู้มาฉุดกระชากลากถูไปต่อหน้าต่อตา
และมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ถ้าชายโฉดผู้นั้นไม่ใช่ ‘บัง ยงกุก’
“พี่เลิกห่วงฮิมชานฮยองสักทีเถอะครับ ผมเห็นพี่พูดยังงี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ” ไอ้เด็กเปรตที่ตอนนี้กำลังนอนหนุนตักผมอยู่พลางเอาตุ๊กตากระต่ายห่าอะไรไม่รู้มานอนกอดไว้พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ เมื่อได้ยินผมพูดประโยคเดิมๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“เสือกไรด้วยครับคุณจุนฮง...กูไม่ได้ขอให้มึงมาช่วยกูหวงให้ฮิมชานนี่”
“ปากดีจังเลยนะฮยองน่ะ”
“มึงจะทำไมอีกว่ะ...เห้ยๆๆๆ มึงออกไปจากตัวกูเลยนะ!!! O_O”
“ทำไมอ่าฮยอง....วันนี้ผมยังไม่ได้จูบฮยองเลยนะ”
“มึงอย่ามาหื่นแถวนี้นะไอ้จุนฮง ไม่งั้น...อย่าหาว่ายู ยองแจคนนี้ไม่เตือน!!!” ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโหดกว่าปกติพร้อมกับถลึงตาใส่ไอ้เด็กเอาแต่ใจจนเจ้าตัวยอมที่จะเป็นฝ่ายถอยทัพแล้วกลับมานอนหนุนตักผมเหมือนเดิม
“ฮยอง...ฮยองสนิทกับฮิมชานฮยองได้ไงอ่ะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามจากปากของจุนฮง เพราะปกติแล้วตั้งแต่ที่มันขืนใจผม (เรื่องมันน่าเศร้า T^T) จนถึงปัจจุบันนอกซะจากเรื่องบนเตียงและเรื่องหนังเอวีมันก็ไม่เคยถามผมเรื่องนี้เลยสักครั้งเดียว
“ก็...นานพอสมควรนะ ฮิมชานเคยช่วยฉันไหวตอนที่กำลังจะถูกรถชนตอนป.1น่ะ ถึงมันจะเด็กมากก็เถอะแต่มันก็ใจกล้ามากเลยนะที่ช่วยฉันในวันนั้น ตั้งแต่นั้นมาฉันกับไอ้ฮิมก็มาโรงเรียนด้วยกันตลอดจนกระทั่งเข้ามหา’ลัยเนี่ยล่ะ”
“อ๋อ...ผมก็แอบสงสารฮิมชานฮยองนะ...ที่ต้องไปอยู่กับยงกุกฮยองน่ะ”
“ทำไมล่ะ ในเมื่อพวกนายกช่วยให้ไอ้ฮิมมันเสร็จยงกุกนี่”
“อันนั้นผมยอมรับน่ะว่าผมต้องการให้ฮิมชานฮยองเป็นของยงกุกฮยองคนเดียว แต่...ผมกลัวว่า....ฮิมชานฮยองเขาจะตกหลุมรักยงกุกฮยองน่ะ”
“ทำไมต้องกลัวด้วยในเมื่อไอ้ฮิมชานมันไม่มีทางรักยงกุกได้หรอก” ผมพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้จุนฮงพูดออกมา ไอ้เด็กนี่มันเป็นอะไรไปเนี่ย เห็นตอนแรกยังทำท่าทำทางจะปล้ำผมอยู่เลย ไหงกลายมาเป็นมาถามเรื่องไอ้ฮิมชานและแสดงออกว่าเป็นห่วงมันขนาดนี้
“มีสิฮยอง ฮยองยังไม่รู้หรอกว่ายงกุกฮยองเขาเป็นคนยังไง..”
“มึงต้องการจะบอกอะไรกูกันแน่ไอ้จุนฮง...มึงกำลังจะหักหลังยงกุกหรอ”
“ผมไม่ได้หักหลัง แต่ผมต้องการให้ฮยองคอยเตือนฮิมชานฮยองว่าอย่าตกหลุมรักยงกุกฮยอง ถ้า...ยังไม่อยากให้ฮิมชานฮยองถูก ‘ยัยจีอึน’ ละลาน”
“ทำไมล่ะ...”
“ฮยองไม่รู้หรอกว่ายัยนั้นร้ายแค่ไหน...”
“…”
“มีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็คืออดีตแฟนของยงกุกฮยอง และสองคนนี้ก็รักกันมากจนถึงกับเคยมีอะไรกันจนเคยคิดว่าจะแต่งงานกันด้วยตอนโตและเรียนจบ แต่...ชีวิตคู่มันก็ดันดับลงเมื่อยัยจีอึนเดินเข้ามาในชีวิตของทั้งสองคน...”
“…”
“และป่าวประกาศว่า ‘ใครที่ตกหลุมรักยงกุกหรือมีเยื่อใยสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อยงกุก...ก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตอย่างมีความสุข’ ฮยองรู้ไหมว่าตอนที่ยัยนั้นป่าวประกาศยงกุกฮยองโกรธมากแค่ไหนถึงขนาดอยากจะเดินเข้าไปชกยัยนั้นด้วยซ้ำ”
“แล้ว...ทำไมยัยจีองจีอึนอะไรนั้นต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ”
“เธอคือแฟนเก่าของยงกุกฮยอง...และตอนนั้นเธอก็กำลังท้องลูกของยงกุกฮยองอยู่ซึ่งมันเกิดมาจากความผิดพลาดทางเทคนิคบางอย่างระหว่างที่สองคนนั้นกำลังโซเดมาคอมกันอยู่ ฮยองก็น่าจะรู้สาเหตุที่เธอต้องทำแท้งนะ” ผมเบิกตากว้างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินความจริงทุกอย่างจากปากของจุนฮง เป็นไปได้ยังไงกัน ทำไมจู่ๆ เรื่องที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับเกิดขึ้นได้ล่ะ!!!
“หลังจากวันนั้นวันที่ยัยจีอึนป่าวประกาศ...แฟนของยงกุกฮยองก็อยู่ไม่เป็นสุขไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งโดนดักสาดน้ำกรดเอย ทั้งโดนเพื่อนๆ ในห้องรุมประณามว่าแย่งแฟนชาวบ้านเอย ทั้งโดนพวกครูบาอาจารย์ที่รู้เรื่องนี้พากันรังเกียจเอย จนกระทั่ง...เขาทนไม่ไหวจึงขอเลิกกับยงกุกฮยอง...”
“….”
“เรื่องมันไม่จบแค่นั้นน่ะสิ...หลังจากที่เลิกกันฮยองรู้ไหมว่าแฟนของยงกุกฮยองเขาทำยังไง เขาพยายามตัดขาดจากโลกภายนอกเพราะว่าโดนยัยนั้นสั่งให้คนไปรุมข่มขืนเขาจนติดโรคมา จนกระทั่ง...ถึงวันสุดท้ายของชีวิต..”
แปปส์นะ...ฟิคเรื่องนี้กลายเป็นดราม่าฟิคตอนไหนว่ะครับ -*- บรรยายซะกูเห็นสภาพของแฟนเก่าไอ้ยงกุกเลยทีเดียว เหอะๆๆ
“ฉันจะพยายาม...จะพยายามช่วยฮิมชานให้ได้”
“แต่ก่อนจะช่วยฮิมชานฮยอง ฮยองควรมาช่วยผมก่อนนะ...”
“ช่วยห่าอะไรของมึงจุนฮง -*-“
“มือของฮยองอ่ะ...รู้สึกจะอยู๋ไม่สุขนะมาจับจุนฮงน้อยของผมซะเต็มมือเลย”
“O_O”
“ช่วยผมหน่อยนะฮยอง...ถือซะว่าทำบุญทำทานให้เด็กตาดำๆ ตัวขาวๆ คนนี้”
“ออกไปจากตัวกรูวววววววว!!!!”
ความคิดเห็น