คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : [ 100% ]
9
Yongjae
นี่ก็กี่วันมาแล้วที่ผมต้องอยู่กับไอ้เด็กเวรนี่โดยที่แผนการล้างแค้นของผมนั้นยังไม่ได้เริ่มเลยแม้แต่นิดเดียว ก็ดูไอ้เด็กนี่มันทำตัวสิ ติดผมยังกับปลิงแทบจะไม่ยอมให้ผมขยับตัวหรือลุกไปไหนเลยด้วยซ้ำโดยมีข้ออ้างที่ฟังไม่ค่อยขึ้นของมันนั้นก็คือ ‘ช่วงนี้อากาศหนาว ผมไม่อยากให้ฮยองลุกไปไหนอยากให้ฮยองกอดผมแบบนี้อยู่ตลอด 24 ชั่วโมง’ คือ...นี่มึงไม่คิดจะให้กูลุกไปฉี่หรือขี้เลยช้ะ? ให้ตายเถอะ -*-
“ฮยอง....พรุ่งนี้ออกไปเดินเล่นกันม่ะ เราไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันตั้งนานแล้วนะ” เซลโล่พูดขึ้นขณะที่มันกำลังนอนหนุนตักผมอยู่พร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปที่ทีวีที่ตอนนี้กำลังเปิดรายการวาไรตี้ตามติดชีวิตพริทตี้อยู่ คือ...อย่างอื่นก็มีให้ดูทำไมมึงไม่ดู กูนี่ไม่ได้อยากจะดูกับมึงเลยนะ ไอ้รายการตามติดชีวิตพริทขี้ห่าเหวอะไรนี่เนี่ย -*-
“ปกติมึงก็ไม่เคยพากูออกไปไหนมาไหนอยู่แล้วนี่ ครั้งล่าสุดที่มึงพากูออกไปข้างนอกก็คงจะเป็นตอนที่เราสองคนไปเจอไอ้ฮิมชานแม่งนอนทำหน้าเศร้าอยู่ข้างริมแม่นั้นฮันนั้นแหละ”
“ฮยองอ่า...อย่าขัดจังหวะสิ นี่ผมกำลังชวนฮยองเดทอยู่นะ”
“เดท?” ผมถามออกไปอย่างงุนงงกับคำพูดของมัน ก็เพราะว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ในฐานะที่ผมอยู่กับมันตอนนี้ก็เหมือนกับว่าผมโดนมันฉุดมาและก็โดนพรากความบริสุทธิ์ไปเรียบร้อยแล้ว....ยิ่งคิดน้ำตากูนี่แทบไหล T^T
“ใช่แล้ว แต่…เราก็อยู่ด้วยกันมาก็ได้สักพักแล้วนะฮยอง แต่เราสองคนนี่แทบจะไม่เคยออกไปเดทกันเลยนะ”
“ก็ตอนที่มึงพากูออกไปเดินเล่นวันที่เจอไอ้ฮิมไง กูนับว่าวันนั้นคือวันเดทของเราสองคนแล้ว”
“มันไม่เหมือนกันนะฮยอง ครั้งนั้นที่ผมออกไปเพราะว่ายงกุกฮยองเขาโทรมาบอกให้ผมช่วยหาฮิมชานฮยองเฉยๆ แต่คราวนี้ผมชวนฮยองเพราะมันเป็นความต้องการของผมเลยนะ >///////<” เซลโล่รีบลุกจากตักผมขึ้นมานั่งส่งสายตาปิ๊งๆ ให้แบบออดอ้อนผสมปนเปไปกับความแรดซึ่งพอผมเห็นแบบนั้นแล้วก็แทบที่จะหลุดขำออกมาไม่ไหว...น่ารักเกินไปแล้ว ><
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ฮยองขำอะไรอ่ะ ผมไม่ได้มาเล่นตลกคาเฟ่ให้ฮยองดูนะ - -*”
“ก็เมื่อกี้มึงจะทำตัวน่ารักมุ้งมิ้งทำไมล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“ใครน่ารัก อะไรมุ้งมิ้งพูดให้มันดีๆ นะฮยอง ไม่งั้นเจอดีแน่”
“หรอออออออออ แล้วมึงจะทำอะไรกูได้ล่ะหืมมมมม?”
“ผมก็จะ…”
“จะ…”
“จะ ปล้ำ ฮยองจนกว่าฮยองจะหยุดพูดนั้นแหละ” พูดจบมันก็กดผมลงกับเตียงทันทีก่อนที่จะค่อยเอาใบหน้าเนียนนุ่มของมันมาซุกไซร้ซอกคอขาวของผมอย่างเมามันส์ ส่วนผมก็ได้แต่ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างมันด้วยความตกใจปนไปกับความไม่ชอบใจที่มันมาทำกับผมแบบนี้เป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้ความรู้สึกอย่างหนึ่งของผมกลับเปลี่ยนไป จากตอนแรกตอนที่ผมโนมันทำหื่นกามใส่ผมแบบนี้ ผมทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึกแย่ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด แต่ตอนนี้… ความรู้สึกเหล่านั้นมันกลับไม่หลงเหลืออยู่เลย มันมีแต่ความสุขใจ ยินดีที่จะให้ ทั้งๆ ที่ในหัวของผมกลับมีแต่แผนการล้างแค้นมันมาโดยตลอด แล้วความรู้สึกแบบนี้ล่ะ…
มันคืออะไร?
“ฮยอง…ฮยอง…ฮยองคับ” ผมสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงไอ้เซลโล่ดังอยู่ที่ขางหูของผม ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ลากสายตาของผมไปมองหน้ามันที่ตอนนี้ก็ยังคงซุกอยู่ที่ซอกคอของผม แต่มันก็ไม่ได้ขบหรือเม้มหรือทำอะไรใดๆ ทั้งสิ้น
“วะ…ว่าไง”
“ฮยองเป็นอะไรไปอ่ะเห็นตอนแรกยังดิ้นๆ อยู่เลย แต่จู่ๆ ฮยองก็นิ่งไปอ่ะ ฮยองโกรธผมหรอ” ผมถึงกับจุกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของไอ้เซลโล่ ก่อนที่ผมจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพลางคิดอะไรบางอย่างในหัวก่อนที่จะตัดสินใจพูดสิ่งที่ไอ้เซลโล่ไม่คาดคิดออกมา
“ไม่ใช่…แต่ถ้ามึงต้องการที่จะทำมันล่ะก็ กูให้มึงก็ได้นะ”
**********
เช้าวันรุ่งขึ้น…
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องแต่แล้วผมก็ต้องหยี่ตาลงอีกครั้งเมื่อมีความรู้สึกว่าแสงนั้นมันแรงไปสำหรับสายตาของคนที่พึ่งตื่นใหม่ๆ อย่างผม
ผมค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากที่นอนเอาหัวพิงกับผนักเตียง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ผมจะทำแบบนั้นได้อย่างถนัด เพราะว่าตอนนี้ผมมีความรู้สึกปวดช่องทางข้างหลังเป็นอย่างมากรวมไปถึงส่วนต่างๆ ของร่างกายเหมือนกัน
“ฮยองตื่นแล้วหรอฮ่ะ” ดูเหมือนว่าผมจะขยุกขยิกตัวแรงไปหน่อยเลยทำให้เด็กหนุ่มที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างเตียงผมตื่นขึ้นมา เซโล่มองหน้าผมพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ ด้วยความง่วง ส่วนผมตอนนี้ก็หน้าแดงขึ้นทันทีเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เราสองคน….
ผมก้มหน้างุดมองมือตัวเองด้วยความเขินอาย เซโล่มองผมด้วยท่าทางงงงวยเล็กน้อยแต่แล้วก็ต้องถึงบางอ้อเมื่อรู้สาเหตุที่ทำให้ผมนั้นเขินและอายได้มากขนาดนี้ ก็เพราะเมื่อคืนไม่รู้ว่าผมทำตัวแบบไหนบ้าง จะร้องออกมาดังแค่ไหน หรือว่า…จะชักชวนให้เขาทำเพิ่มหรือป่าว
แค่คิดผมก็แทบจะอยากเอาหน้าซุกดินแล้วล่ะ >//////<
“ฮยองอ่า….เมื่อคืนผมมีความสุขมากเลยนะ”
“อ่ะ…อื้ม .//////.” เซโล่พูดออกมาด้วยท่าทางดีอกดีใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เราสองคนได้ร่วมทำกันไปเมื่อคืน นั้นเลยยิ่งทำให้ผมนั้นอายมากกว่าเก่าแล้วยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าเพื่อปกปิดพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนเซโล่เมื่อเห็นท่าทีของผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะพูดต่อ
“ตอนแรกผมคิดไม่ถึงเลยนะว่าฮยองจะยอมให้ผมทำ…เออ…อย่างที่ ผัวเมีย เขาทำกันน่ะ แต่ตอนที่ผมได้ยินฮยองพูดแบบนั้นรู้ไหมว่าผมดีใจมากแค่ไหน” เซโล่พูดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งและสวมกอดผมจากทางด้านข้าง หัวใจของผมเต้นถี่แรงอย่างไม่ยอมลดความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย ผมได้แต่แอบยิ้มด้วยความเขินอายอยู่เงียบๆ จนเซโล่นั้นใช้มือหนาของเขาเฉยปลายคางมนของผมขึ้นให้สบตากับเขา
สายตาของเขา…มันมีอิทธิพลมากสำหรับผม…
เพราะสายตาคู่นี้…มันทำให้ความคิดในหัวของผมตีกันยุ่งเหยิงไปหมด…
“ถึงผมจะทำร้ายฮยองมากขนาดไหน แต่ฮยองรู้ไหม…”
“….”
“ว่าผมพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับคนที่ผมรัก และตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต”
“นี่นาย…”
“ยองแจฮยอง….แต่งงานกับผมนะ”
Himchan
ผมนอนเล่นเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงด้วยความงัวเงียมาได้สักสองสามนาทีแล้ว วันนี้ผมมีความรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่างตั้งแต่ที่ผมมีเรื่องกับไอ้ยงกุกเมื่อวาน เห้อ…ทำไมพอผมคิดเรื่องนี้ทีไรผมถึงต้องรู้สึกเครียดทุกทีเลยนะ มันเหมือนกับว่าผมมีอะไรบางอย่างอยากจะบอกไอ้ยงกุก แต่มันก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกแฮะ -_-*
ผมลุกขึ้นจากเตียงและยืนบิดขี้เกียจต่ออีกสองสามวิก่อนที่จะเดินไปคว้าผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำไป ป่านนี้ไอ้ยงกุกมันจะกลับมาหรือยังนะ เห็นดูเหมือนว่าเมื่อวานมันจะออกไปข้างนอกหลังจากที่ผมเดินเข้ามาอาบน้ำพอออกไปก็ไม่เจอมันอีก สงสัยมันคงเบื่อผมแล้วละมั้งที่เอาแต่งอนมันไม่ยอมหยุดหย่อนแบบนี้
แล้วนี่ผมจะไปสนใจไอ้ห่านั้นทำไมกันเนี่ย -0-
ผมสะบัดหัวไปมาอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดบัดซบออกไปจากหัวก่อนที่จะลงมือล้างหน้าล้างตาแปรงฟันและทำกิจกรรมประจำวันที่เคยทำเหมือนเคย วันนี้ผมกะว่าจะออกไปช้อปปิ้งกับไอ้ยองแจสักหน่อย เอาแต่อยู่ห้องอุดอู้แบบนี้มีหวังผมได้กลายเป็นดอกไม้เหี่ยวเฉาแน่ๆ เพราะลงแดงที่มาได้ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกบ้าง
“จะไปไหนแต่เช้าฮ่ะเหยิน -_-“ ผมสะดุ้งสุดตัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงยงกุกจากทางด้านหลังขณะที่ผมกำลังยืนแต่งตัวเสริมความหล่อให้ตัวเอง เพราะวันนี้ผมกะว่าจะออกไปม่อสาวซะหน่อย ไม่งั้นมีหวังเรตติ้งคงได้ตกกระจายแน่นอน
“แล้วมึงมาเสือกเชี้ยอะไรด้วยกับเรื่องของกูห่ะไอ้เหงือก”
“กูก็แค่ถามมึง เผื่อกูจะไปส่ง”
“…..” ผมแดกจุดทันทีเลยครับหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากของผู้ชายที่มีนามว่า บัง ยงกุก เห็นปกติร้อยวันพันปีไม่เห็นจะมาคอยรับคอยส่งผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่นี่เกิดผีตัวไหนเข้าสิงอีกถึงจู่ๆ จะมาส่งผมที่ห้างสรรพสินค้า
“นี่มึงยังไม่หายงอนกูอีกหรอ…ฮิมชาน”
ยงกุกเดินเข้ามาหาผมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าผมนั้นนิ่งไปและไม่ยอมตอบคำถามของร่างสูง ก่อนที่จะสวมกอดผมจากทางด้านหลังเบาๆ ผมยืนตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อได้รับการกระทำที่ผมนั้นยังไม่ได้ตั้งตัวแบบนั้น ยงกุกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของผมและซบหน้าลงที่ไหล่และซอกคอของผม
เป็นอะไรไปอีกล่ะ…
“กูต้องทำยังไงมึงถึงจะหายโกรธกูนะฮิมชาน”
“…..”
“กูรู้นะว่ากูผิดมากที่พูดจาไม่ดีแบบนั้นใส่มึง แถมยังทำร้ายจิตใจมึงขนาดนั้น”
“…..”
“มึงรู้ไหมว่ากูรู้สึกไม่สบายใจมากขนาดไหนที่เห็นมึงทำปฏิกิริยาเหมือนรังเกียจกูแบบนั้น…” ยงกุกพูดเสียงแผ่วเบาลงมาขึ้นเรื่อยๆ จนผมนั้นได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเขาอย่างเดียว
เราสองคนตกอยู่ในสถานการณ์เงียบกริบทันทีเมื่อไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมปริปากพูดออกมาเลยแม้แต่คนเดียว ผมนั้นได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความอึดอัดที่เราสองคนต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์มาคุแบบนี้ ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าวันนี้ผมจะออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนสุดที่รักอย่างมีความสุข ไหงกลับกลายมาเป็นผมต้องมาต่อปากต่อคำกับยงกุกแต่เช้า
“ปล่อยกูเถอะยงกุก…” สุดท้ายก็ต้องเป็นผมเองที่พูดโพลงขึ้นมาแบบนั้นด้วยน้พเสียงเฉยชา แต่ไอ้เชี้ยเหงือกก็ยังคงนิ่งไม่ยอมขยับตัวตามที่ผมสั่งแม้แต่น้อย นั้นจึงทำให้ผมนั้นเริ่มมีความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแบบทันที
“ฮิมชาน…กู…”
“กูบอกให้มึงปล่อยกูไงยงกุก “ ผมพูดย้ำอีกครั้งและมันก็สำเร็จเมื่อยงกุกค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกจากตัวผมช้าๆ ผมหันหน้าไปมองมันด้วยท่าทีเย็นชาแต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่งและอ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพที่ผมนั้นไม่เคยเห็นมาก่อนจากยงกุก
น้ำตา…สีหน้ารู้สึกผิด
เขากำลังร้องไห้และเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปกับ….ผม
ผมเบือนหน้าหนีไปอีกทางพยายามบังคับสายตาไม่ให้หันกลับไปมองภาพนั้นก่อนที่จะพูดโพลงขึ้นมาด้วยเสียงอันดังและเย็นชาใส่ยงกุกและรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
“ต่อให้มึงจะขอโทษให้ตายสักกี่ครั้งกับสิ่งที่มึงทำลงไป”
“….”
“แต่มันก็ไม่สามารถเรียกสิ่งที่มึงพลัดพรากจากกูไปได้หรอก…ยงกุก”
…………………………………………………………………………….
ไรท์กลับมาอัพให้แล้วนะคะรีดเดอร์ทุกคนนนนน ตอนนี้บอขอกว่าสั้นมากกกกกกก แต่ฉากฟินเพียบนะจ๊ะ //หรอ ยังไงก็อย่าลืมเม้นนะคะ ไม่เม้นอัพช้ากว่าเดิมนะ กำลังใจอ่ะ ไรท์ว้อนมันมากนะรู้ไหม 555555
ความคิดเห็น