ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : WHAT THE HELL 1
◊ SQWEEZ
WHAT THE HELL 1
"......." ผมมองมาร์คและแจ็กสันที่ไม่ปริปากพูดอะไรหลังจากที่เจบีเดินจากไป
"มานี่" มาร์คกระชากข้อมือของผมมือหนาบีบข้อมือของผมอย่างไม่ปราณี ผมรู้สึกเหมือนกระดูกแทบจะหักซะดื้อๆ
"โอ๊ย!!" ผมอุทานออกมาเพราะความเจ็บ
"อย่าสำออย"
"ผมไม่ได้สำออย!" ผมพยายามจะสบัดมือของมาร์คออกจากข้อมือของผมแต่มันกลับไม่ได้ผลเลยสักนิดมือหนาบีบข้อมือผมแรงกว่าเดิมจนตอนนี้มันแดงไปหมด
"ตอแหล" มาร์คลากผมออกจากภายในตัวอาคารเรียน
"แจ็กสันช่วยผมด้วย" เมื่อผมทำอะไรไม่ได้ผมก็หันไปร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายผมสีดำ เขาเพียงชายตามองผมก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋าและเดินหนีเข้าไปในอาคาร
"......." ผมทำได้แค่มองแผ่นหลังของแจ็กสันที่จากผมไป
"ไอ้แจ็กมันไม่ช่วยมึงหรอกเพราะมันก็จะทรมานมึงแบบที่กูจะทำเหมือนกัน จำใส่หัวสมองมึงไว้"
"พวกคุณมันโรคจิต!!"
"มึงว่ากูเหรอ" มาร์คบีบคางของผมอย่างแรง จนรู้สึกเหมือนตอนนี้คางผมเหมือนจะแหลก
"มึงไม่มีสิทธิ์ว่ากูเพราะมึงเป็นแค่ของเล่นที่ถูกส่งมาให้กูทรมาน"
"ผมก็เป็นคนนะ พวกคุณจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้!"
"หุบปากก่อนที่กูจะฆ่ามึง"
"เอาสิฆ่าผมเลย" ผมรู้สึกแสบตาเหมือนน้ำตามันจะไหลพวกเขายังเป็นอยู่หรือป่าว ถึงคิดเกมส์บ้าๆพวกนี้ขึ้นมา
"อย่าท้ากู!!!"
"พี่มาร์ค!!!" เสียงใครคนหนึ่งร้องแทรกขึ้นมาตอนที่มาร์คหยิบคัตเตอร์มาจ่อที่คอผมพอดี ผมกลืนน้ำลายแทบจะไม่ลงคอเพราะปลายมีดคัตเตอร์ที่จ่อคอผมอยู่ คงเป็นเพราะปลายมีดไปทิ่มตรงบริเวณคอผมทำให้ผมรู้สึกแสบนิดๆก่อนที่เลือดสีแดงจะไหลออกมา ผมกุมคอบริเวณที่ถูกปลายมีดทิ่มก่อนจะหันไปทางมาร์ค มาร์คเพียงมองมาทางผมด้วยแววตาว่างเปล่า
"พี่ทำอะไร" เด็กผู้ชายที่น่าจะอายุอ่อนกว่าผมปีหนึ่งวิ่งเข้ามาประคองผม
"หึ ถามพี่มึงดูสิแบมแบม" มาร์คเดินมาหาผมก่อนจะกระซิบข้างหูของผม
"ครั้งนี้มึงอาจรอดแต่ครั้งหน้ากูไม่ปล่อยมึงไปแน่" มาร์คยิ้มอย่างเลือดเย็นให้ผมก่อนจะเดินกลับเข้าไปในอาคารที่ผมพึ่งถูกมาร์คลากออกมา
"พี่เป็นอะไรหรือป่าวครับ"
"......ป่าว"
"ให้ผมพาพี่ไปห้องพยาบาลมั้ย?"
"........" ผมจะตอบยังไงดี ถึงแม้ผมจะไปทำแผลแต่ยังไงซะผมก็จะถูกตามราวีไม่เลิกถึงแม้แผลหนึ่งอาจหายแต่ผมก็จะได้แผลเพิ่มขึ้นมานับไม่ถ้วนใช่มั้ย? จิตใจของคนพวกนี้ทำด้วยอะไรทำไมต้องลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างผมเข้ามาเป็นเดิมพันของเกมส์.....
"อีกไม่กี่วันก็คงหายแผลมันค่อนข้างลึกต้องล้างแผลตลอดเพื่อไม่ให้ติดเชื้อ"
"ขอบคุณครับ" ผมก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณให้กับครูห้องพยาบาล แบมแบมกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนที่มาส่งผมเสร็จ
"นอนพักก่อนละกันนะ ถ้ารู้สึกเจ็บหรือปวดก็ทานยาซะนะ"
"ครับ" ผมล้มตัวไปนอนบนหมอนทันทีที่ครูห้องพยาบาลเดินจากไป ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินผมเหนื่อยเกินไปแล้ว....
"แม่ครับ.....แม่รู้มั้ยผมกำลังเจอกับอะไรอยู่" ผมหยิบสร้อยคอที่แม่ของผมให้เป็นของต่างหน้าไว้ก่อนที่ท่านจะเสียไป
"ผมจะทนอยู่ที่นี้ต่อไปได้ยังไงครับแม่" น้ำตาที่ผมกลั้นไว้เหมือนมันถูกกระตุ้นให้ไหลรินออกมา
ผมยิ้มทั้งที่ข้างในมันเจ็บจนเหมือนจะแหลกไม่มีชิ้นดี
"แม่ครับ...ผมคิดถึงแม่....ถ้าแม่อยู่ตรงนี้ผมคงเข็มแข็ง"
"ผมจะทำยังไงต่อไปดี.....ผมควรจะหนีหรือทน...."
"ทำไมพระเจ้าไม่เห็นใจผมเลย ทำไมต้องกลั้นแกล้งผมแบบนี้ด้วยครับแม่.......ทำไม..."
JB'STORY
ผมมองไอ้มาร์คจากชั้นบนของอาคารทีผมยึดไว้เพื่อให้เป็นที่อยู่ของแก๊งของผม มาร์คที่กระชากเด็กคนนั้นให้เดินตาม ผมนั่งมองราวกับว่ามันเป็นหนังที่พลาดไม่ได้
"มึงเริ่มแล้วสินะ" ผมแสยะยิ้มออกมา
ภาพไอ้มาร์คที่หยิบคัตเตอร์ออกมาจ่อบริเวณคอของเด็กคนนั้นจนเลือดสีแดงสดไหลรินออกมา ผมเลียริมฝีปากของตัวเอง เลือดสีแดงของเด็กคนนั้นถ้าผมได้เป็นฝ่ายทำให้เด็กคนนั้นทรมานบ้างจะมีเลือดสีแดงแบบนี้ออกมาบ้างหรือป่าว
มาร์คเงยหน้าขึ้นมามองผมแววตาของมันว่างเปล่าเหมือนไม่คิดอะไร มันเดินจากมาหลังจากที่แบมแบมมาขัดจังหวะมัน ผมมองแบมแบมที่น่าจะพาเด็กคนนั้นไปห้องพยาบาล
"แจบอมคุณคิดอะไรอยู่กันแน่" เสียงใสๆของยองแจทำให้ผมหันไปมอง ใบหน้าที่แสดงสีหน้าไม่พอใจผมอย่างเห็นได้ชัด
"ทำไมละนายหวงหรือไง"
"ผมหวงของของผมมันผิดตรงไหน" ผมเดินไปหายองแจก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากสีแดงของยองแจ
"เด็กคนนั้นเป็นแค่หมากในการแก้แค้นของฉัน"
"......"
"ฉันเชื่อว่าไอ้มาร์คไม่มีทางทำร้ายเด็กคนนั้น"
"มันอาจตกหลุมรักเด็กคนนั้นก็ได้"
"แล้วยังไง" ยองแจกอดอกมองผม
"หึ ก็ถ้ามันตกหลุมรักเด็กคนนั้นเมื่อไหร่ฉันก็จะเด็กคนนั้นมาทรมาน"
"และจนถึงตอนนั้นมันจะทรมานอย่างตายทั้งเป็นไงละ :)"
"แล้วน้องนายละ แบมแบมรักมาร์คไม่ใช่เหรอ"
"........"
"้นายกล้าทำร้ายน้องชายนายหรือไงแจบอม" ยองแจเลิกคิ้วมองผมอย่างต้องการคำตอบ
"ใครที่มันมาขวางการแก้แค้นของฉัน ต่อให้เป็นเพื่อนหรือน้องฉันก็จะฆ่ามัน"
แบมแบมกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินเสียงจากพี่ชายแท้ๆของตัวเองพูดอย่างนั้น
'ทำไมพี่ต้องยึดติดกับความแค้นขนาดนี้ด้วย พี่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แก้แค้นอย่างงั้นเหรอ' ไม่รู้น้ำตาของแบมแบมมาจากไหน น้ำตาของแบมแบมไหลออกมา ขาอันสั่นเทาก้าวออกจากบริเวณนั้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าเจบีจะเป็นคนไร้หัวใจขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าพี่ชายของเขาเองจะกล้าทุกอย่างเพื่อให้มาร์คเจ็บปวด....
Jr.'STORY
ผมตื่นขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไปเพราะผ่านการร้องไห้มา ผมมองไปรอบๆก่อนจะกุมหัวของตัวเองผมรู้สึกปวดหัวจนเหมือนมันจะระเบิด ผมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ 4 โมงแล้วผมเผลอหลับไปกี่ชั่วโมงกัน....
ผมเดินออกมาจากห้องพยาบาลก่อนจะรีบเดินไปทางออกของโรงเรียน แต่มือเย็นๆของใครบางคนก็มาจับข้อมือของผมไว้
"มึงจะไปไหน" ผมหันไปมองมาร์คที่จับข้อมือผมไว้
"กลับบ้าน" ผมบอกแค่นั้นก่อนจะค่อยๆแกะมือของมาร์คที่จับข้อมือของผมออก
"มึงโง่หรือไง หอพักมึงอยู่ทางนี้มึงจะกลับบ้านทำซากอะไร" มาร์คมองผมด้วยท่าทางรำคาญ
"ผมจะกลับบ้าน"
"มึงมานี่" มาร์คกระชากให้ผมเดินไปหาหอพักคนโรงเรียนนี้เป็นอะไรเอะอะก็จับข้อมือกระชากไปกระชากมา
"ผมบอกจะกลับบ้าน!"
"เอ่อได้ กูจะส่งมึงกลับบ้านเก่ามึงแน่ถ้ามึงยังไม่เลิกพูด" มาร์คจ้องผม ผมรู้ว่ามาร์คหมายถึงอะไร
"......."
"หุบปากซะบ้างกูไม่ได้ใจดีตลอดนะ" ผมเลือกที่จะเงียบจนมาถึงหน้าห้องหอพักของผม มาร์คพาผมขึ้นลิฟต์ก่อนจะมาหยุดที่ชั้น 4 ตรงหัวมุมสุด
"มึงเข้าไปซะนี่ห้องมึง"
"......."
"มึงควรจะขอบคุณกู"
"ผมต้องขอบคุณคุณงั้นเหรอ เหอะ"
"มึงมีปัญหาอะไร"
"ตอนเช้าคุณทำร้ายผมแล้วตอนนี้คุณจะให้ผมขอบคุณคุณงั้นเหรอ?"
"อย่าปากดีกับกูเข้าห้องมึงไปซะกูอยู่ห้องข้างมึง"
"......."
"ข้อมือของมึงก็ไปทำแผลซะกูเห็นแล้วเกะกะตา" มาร์คพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ผมอยากกลับบ้านไม่ได้อยากมาที่นี้
"มองแล้วมันจะเข้าห้องได้มั้ย" เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนผมจะหันไป
"......"
"กูพูดกับมึงอยู่"
"ครับ"
"ทำไมมึงไม่เข้าห้อง"
"ครับ"
"มึงอย่ามากวนตีนกูนะ" แจ็กสันตรงเข้ามาบีบไหล่ของผม
"เจ็บ!!"
"เจ็บมึงก็จำใส่สมองมึงไว้ว่าถ้ากูพูดกับมึงแล้วมึงไม่ตอบกูเอามึงตายแน่"
"......."
"เข้าใจมั้ย!!"
"เข้าใจแล้วปล่อยผมได้แล้วผมเจ็บ!"
"คอมึงไปโดนอะไรมา" แจ็กสันมองคอผมที่ถูกผ้าพันแผลพันเอาไว้
"คัตเตอร์"
"....."
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมต้องอยู่ให้คุณทรมานผมแน่"
"เข้าห้องมึงไปซะกูรำคาญ"
"......."
"กูสั่งให้มึงเข้าไป!!!"
"ครับ"
"ทำแผลมึงด้วยละ กูกลัวว่ามึงจะแหลกก่อนที่กูจะได้ทรมานมึง"
"......." ผมเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงก่อนจะปิดประตูหนีเข้าไป
ผมมองรอบๆห้อง ทั้งที่ทุกอย่างภายในห้องถูกตกแต่งอย่างดี ทั้งที่บรรยากาศภายในห้องมันดูดีจนหาที่ติไม่ได้แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้ ผมล็อคประตู ก่อนจะตรงไปที่โซฟาผมล้มตัวลงไปกับโซฟา น้ำตาที่ผมคิดว่ามันแห้งไปแล้วมันกลับไหลมาอีกครั้ง ไม่มีใครอยู่ข้างผมเลย ไม่มีใครเห็นใจผมเลยสักคน ทำไมพระเจ้าต้องเล่นตลกกับผมด้วย ผมทำอะไรผิด ทำไมไม่เป็นคนอื่นทำไมต้องเป็นผมที่มาเจอเรื่องแบบนี้......
"แม่ครับถ้าเป็นแม่แม่จะทำยังไง......"
"ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากเลย ผมอยากตาย......."
JACKSON'STORY
ผมมองจินยองที่เดินเข้าไปในห้อง ผมยืนอยู่ตรงนั้นหลายนาที จนไอ้มาร์คเปิดประตูออกมา ไอ้มาร์คมองผม
"มึงเป็นคนสร้างแผลที่คอให้กับเด็กคนนั้นใชมั้ย"
"........"
"กูถามมึง"
"เอ่อ กูทำเอง"
"มึงคิดอะไรอยู่ว่ะไอ้มาร์คถึงไปเล่นตามเกมส์ของไอ้เจบี"
"กูแค่อยากชนะ"
"แค่นั้นเหรอ"
"แล้วมึงละมึงเล่นเกมส์นี้ทำไม"
"กูแค่อยากเห็นเด็กคนนั้นทรมาน"
"หึ"
"มึงก็เบาๆมือหน่อยละกัน กูกลัวว่ากูจะไม่ได้ทรมานเด็กคนนั้นกูกลัวมันจะตายซะก่อน"
"เอ่อ" ไอ้มาร์คเดินกลับเข้าไปในห้องก่อนที่มันจะล็อคประตู
ผมมองไปที่ห้องของจินยองอีกครั้ง ผมรู้สึกเป็นห่วงเด็กคนนี้ชะมัด เด็กตัวเล็กๆที่ต้องเป็นหมากในเกมส์ของไอ้เจบี ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร แต่ที่ผมไม่เตือนไอ้มาร์คเพราะผมอยากดูเรื่องสนุก ผมจะพลาดมันได้ไงจริงมั้ย?
'ก๊อก ก๊อก'
"มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้!" ผมเรียกเด็กคนนั้นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
"ถ้ามึงไม่เปิด แล้วถ้ากูเข้าไปได้กูจะฆ่ามึงแน่!"
'แอ๊ด'
ผมมองจินยองที่เปิดประตูออกมา
"มึงเปิดช้า"
"คุณมีอะไรกับผม ผมต้องการพักผ่อนถ้าคุณยังอยากทรมานผมอีกนานๆคุณควรปล่อยให้ผมพักผ่อน"
"หุบปาก มึงเอานี่ไป" ผมโยนยาให้กับจินยอง
"ยา?"
"เอ่อ กูยังอยากเห็นมึงทรมานใส่ยาแล้วไปนอนซะ"
"เหอะ" ผมมองจินยองที่ยิ้มอย่างสมเพชให้กับตัวเอง ทำไมกันผมถึงไม่กล้าทำร้ายเด็กคนนี้ไม่สิไม่ว่ายังไงการได้เห็นเรื่องสนุกยิ่งการที่ได้เห็นเด็กที่น่ารักอย่างจินยองถูกทรมานแล้วผมยิ่งคิดว่ามันน่าสนุกเข้าไปใหญ่
"มานี่" มาร์คกระชากข้อมือของผมมือหนาบีบข้อมือของผมอย่างไม่ปราณี ผมรู้สึกเหมือนกระดูกแทบจะหักซะดื้อๆ
"โอ๊ย!!" ผมอุทานออกมาเพราะความเจ็บ
"อย่าสำออย"
"ผมไม่ได้สำออย!" ผมพยายามจะสบัดมือของมาร์คออกจากข้อมือของผมแต่มันกลับไม่ได้ผลเลยสักนิดมือหนาบีบข้อมือผมแรงกว่าเดิมจนตอนนี้มันแดงไปหมด
"ตอแหล" มาร์คลากผมออกจากภายในตัวอาคารเรียน
"แจ็กสันช่วยผมด้วย" เมื่อผมทำอะไรไม่ได้ผมก็หันไปร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายผมสีดำ เขาเพียงชายตามองผมก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋าและเดินหนีเข้าไปในอาคาร
"......." ผมทำได้แค่มองแผ่นหลังของแจ็กสันที่จากผมไป
"ไอ้แจ็กมันไม่ช่วยมึงหรอกเพราะมันก็จะทรมานมึงแบบที่กูจะทำเหมือนกัน จำใส่หัวสมองมึงไว้"
"พวกคุณมันโรคจิต!!"
"มึงว่ากูเหรอ" มาร์คบีบคางของผมอย่างแรง จนรู้สึกเหมือนตอนนี้คางผมเหมือนจะแหลก
"มึงไม่มีสิทธิ์ว่ากูเพราะมึงเป็นแค่ของเล่นที่ถูกส่งมาให้กูทรมาน"
"ผมก็เป็นคนนะ พวกคุณจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้!"
"หุบปากก่อนที่กูจะฆ่ามึง"
"เอาสิฆ่าผมเลย" ผมรู้สึกแสบตาเหมือนน้ำตามันจะไหลพวกเขายังเป็นอยู่หรือป่าว ถึงคิดเกมส์บ้าๆพวกนี้ขึ้นมา
"อย่าท้ากู!!!"
"พี่มาร์ค!!!" เสียงใครคนหนึ่งร้องแทรกขึ้นมาตอนที่มาร์คหยิบคัตเตอร์มาจ่อที่คอผมพอดี ผมกลืนน้ำลายแทบจะไม่ลงคอเพราะปลายมีดคัตเตอร์ที่จ่อคอผมอยู่ คงเป็นเพราะปลายมีดไปทิ่มตรงบริเวณคอผมทำให้ผมรู้สึกแสบนิดๆก่อนที่เลือดสีแดงจะไหลออกมา ผมกุมคอบริเวณที่ถูกปลายมีดทิ่มก่อนจะหันไปทางมาร์ค มาร์คเพียงมองมาทางผมด้วยแววตาว่างเปล่า
"พี่ทำอะไร" เด็กผู้ชายที่น่าจะอายุอ่อนกว่าผมปีหนึ่งวิ่งเข้ามาประคองผม
"หึ ถามพี่มึงดูสิแบมแบม" มาร์คเดินมาหาผมก่อนจะกระซิบข้างหูของผม
"ครั้งนี้มึงอาจรอดแต่ครั้งหน้ากูไม่ปล่อยมึงไปแน่" มาร์คยิ้มอย่างเลือดเย็นให้ผมก่อนจะเดินกลับเข้าไปในอาคารที่ผมพึ่งถูกมาร์คลากออกมา
"พี่เป็นอะไรหรือป่าวครับ"
"......ป่าว"
"ให้ผมพาพี่ไปห้องพยาบาลมั้ย?"
"........" ผมจะตอบยังไงดี ถึงแม้ผมจะไปทำแผลแต่ยังไงซะผมก็จะถูกตามราวีไม่เลิกถึงแม้แผลหนึ่งอาจหายแต่ผมก็จะได้แผลเพิ่มขึ้นมานับไม่ถ้วนใช่มั้ย? จิตใจของคนพวกนี้ทำด้วยอะไรทำไมต้องลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างผมเข้ามาเป็นเดิมพันของเกมส์.....
"อีกไม่กี่วันก็คงหายแผลมันค่อนข้างลึกต้องล้างแผลตลอดเพื่อไม่ให้ติดเชื้อ"
"ขอบคุณครับ" ผมก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณให้กับครูห้องพยาบาล แบมแบมกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนที่มาส่งผมเสร็จ
"นอนพักก่อนละกันนะ ถ้ารู้สึกเจ็บหรือปวดก็ทานยาซะนะ"
"ครับ" ผมล้มตัวไปนอนบนหมอนทันทีที่ครูห้องพยาบาลเดินจากไป ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินผมเหนื่อยเกินไปแล้ว....
"แม่ครับ.....แม่รู้มั้ยผมกำลังเจอกับอะไรอยู่" ผมหยิบสร้อยคอที่แม่ของผมให้เป็นของต่างหน้าไว้ก่อนที่ท่านจะเสียไป
"ผมจะทนอยู่ที่นี้ต่อไปได้ยังไงครับแม่" น้ำตาที่ผมกลั้นไว้เหมือนมันถูกกระตุ้นให้ไหลรินออกมา
ผมยิ้มทั้งที่ข้างในมันเจ็บจนเหมือนจะแหลกไม่มีชิ้นดี
"แม่ครับ...ผมคิดถึงแม่....ถ้าแม่อยู่ตรงนี้ผมคงเข็มแข็ง"
"ผมจะทำยังไงต่อไปดี.....ผมควรจะหนีหรือทน...."
"ทำไมพระเจ้าไม่เห็นใจผมเลย ทำไมต้องกลั้นแกล้งผมแบบนี้ด้วยครับแม่.......ทำไม..."
JB'STORY
ผมมองไอ้มาร์คจากชั้นบนของอาคารทีผมยึดไว้เพื่อให้เป็นที่อยู่ของแก๊งของผม มาร์คที่กระชากเด็กคนนั้นให้เดินตาม ผมนั่งมองราวกับว่ามันเป็นหนังที่พลาดไม่ได้
"มึงเริ่มแล้วสินะ" ผมแสยะยิ้มออกมา
ภาพไอ้มาร์คที่หยิบคัตเตอร์ออกมาจ่อบริเวณคอของเด็กคนนั้นจนเลือดสีแดงสดไหลรินออกมา ผมเลียริมฝีปากของตัวเอง เลือดสีแดงของเด็กคนนั้นถ้าผมได้เป็นฝ่ายทำให้เด็กคนนั้นทรมานบ้างจะมีเลือดสีแดงแบบนี้ออกมาบ้างหรือป่าว
มาร์คเงยหน้าขึ้นมามองผมแววตาของมันว่างเปล่าเหมือนไม่คิดอะไร มันเดินจากมาหลังจากที่แบมแบมมาขัดจังหวะมัน ผมมองแบมแบมที่น่าจะพาเด็กคนนั้นไปห้องพยาบาล
"แจบอมคุณคิดอะไรอยู่กันแน่" เสียงใสๆของยองแจทำให้ผมหันไปมอง ใบหน้าที่แสดงสีหน้าไม่พอใจผมอย่างเห็นได้ชัด
"ทำไมละนายหวงหรือไง"
"ผมหวงของของผมมันผิดตรงไหน" ผมเดินไปหายองแจก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากสีแดงของยองแจ
"เด็กคนนั้นเป็นแค่หมากในการแก้แค้นของฉัน"
"......"
"ฉันเชื่อว่าไอ้มาร์คไม่มีทางทำร้ายเด็กคนนั้น"
"มันอาจตกหลุมรักเด็กคนนั้นก็ได้"
"แล้วยังไง" ยองแจกอดอกมองผม
"หึ ก็ถ้ามันตกหลุมรักเด็กคนนั้นเมื่อไหร่ฉันก็จะเด็กคนนั้นมาทรมาน"
"และจนถึงตอนนั้นมันจะทรมานอย่างตายทั้งเป็นไงละ :)"
"แล้วน้องนายละ แบมแบมรักมาร์คไม่ใช่เหรอ"
"........"
"้นายกล้าทำร้ายน้องชายนายหรือไงแจบอม" ยองแจเลิกคิ้วมองผมอย่างต้องการคำตอบ
"ใครที่มันมาขวางการแก้แค้นของฉัน ต่อให้เป็นเพื่อนหรือน้องฉันก็จะฆ่ามัน"
แบมแบมกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินเสียงจากพี่ชายแท้ๆของตัวเองพูดอย่างนั้น
'ทำไมพี่ต้องยึดติดกับความแค้นขนาดนี้ด้วย พี่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แก้แค้นอย่างงั้นเหรอ' ไม่รู้น้ำตาของแบมแบมมาจากไหน น้ำตาของแบมแบมไหลออกมา ขาอันสั่นเทาก้าวออกจากบริเวณนั้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าเจบีจะเป็นคนไร้หัวใจขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าพี่ชายของเขาเองจะกล้าทุกอย่างเพื่อให้มาร์คเจ็บปวด....
Jr.'STORY
ผมตื่นขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไปเพราะผ่านการร้องไห้มา ผมมองไปรอบๆก่อนจะกุมหัวของตัวเองผมรู้สึกปวดหัวจนเหมือนมันจะระเบิด ผมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ 4 โมงแล้วผมเผลอหลับไปกี่ชั่วโมงกัน....
ผมเดินออกมาจากห้องพยาบาลก่อนจะรีบเดินไปทางออกของโรงเรียน แต่มือเย็นๆของใครบางคนก็มาจับข้อมือของผมไว้
"มึงจะไปไหน" ผมหันไปมองมาร์คที่จับข้อมือผมไว้
"กลับบ้าน" ผมบอกแค่นั้นก่อนจะค่อยๆแกะมือของมาร์คที่จับข้อมือของผมออก
"มึงโง่หรือไง หอพักมึงอยู่ทางนี้มึงจะกลับบ้านทำซากอะไร" มาร์คมองผมด้วยท่าทางรำคาญ
"ผมจะกลับบ้าน"
"มึงมานี่" มาร์คกระชากให้ผมเดินไปหาหอพักคนโรงเรียนนี้เป็นอะไรเอะอะก็จับข้อมือกระชากไปกระชากมา
"ผมบอกจะกลับบ้าน!"
"เอ่อได้ กูจะส่งมึงกลับบ้านเก่ามึงแน่ถ้ามึงยังไม่เลิกพูด" มาร์คจ้องผม ผมรู้ว่ามาร์คหมายถึงอะไร
"......."
"หุบปากซะบ้างกูไม่ได้ใจดีตลอดนะ" ผมเลือกที่จะเงียบจนมาถึงหน้าห้องหอพักของผม มาร์คพาผมขึ้นลิฟต์ก่อนจะมาหยุดที่ชั้น 4 ตรงหัวมุมสุด
"มึงเข้าไปซะนี่ห้องมึง"
"......."
"มึงควรจะขอบคุณกู"
"ผมต้องขอบคุณคุณงั้นเหรอ เหอะ"
"มึงมีปัญหาอะไร"
"ตอนเช้าคุณทำร้ายผมแล้วตอนนี้คุณจะให้ผมขอบคุณคุณงั้นเหรอ?"
"อย่าปากดีกับกูเข้าห้องมึงไปซะกูอยู่ห้องข้างมึง"
"......."
"ข้อมือของมึงก็ไปทำแผลซะกูเห็นแล้วเกะกะตา" มาร์คพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ผมอยากกลับบ้านไม่ได้อยากมาที่นี้
"มองแล้วมันจะเข้าห้องได้มั้ย" เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนผมจะหันไป
"......"
"กูพูดกับมึงอยู่"
"ครับ"
"ทำไมมึงไม่เข้าห้อง"
"ครับ"
"มึงอย่ามากวนตีนกูนะ" แจ็กสันตรงเข้ามาบีบไหล่ของผม
"เจ็บ!!"
"เจ็บมึงก็จำใส่สมองมึงไว้ว่าถ้ากูพูดกับมึงแล้วมึงไม่ตอบกูเอามึงตายแน่"
"......."
"เข้าใจมั้ย!!"
"เข้าใจแล้วปล่อยผมได้แล้วผมเจ็บ!"
"คอมึงไปโดนอะไรมา" แจ็กสันมองคอผมที่ถูกผ้าพันแผลพันเอาไว้
"คัตเตอร์"
"....."
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมต้องอยู่ให้คุณทรมานผมแน่"
"เข้าห้องมึงไปซะกูรำคาญ"
"......."
"กูสั่งให้มึงเข้าไป!!!"
"ครับ"
"ทำแผลมึงด้วยละ กูกลัวว่ามึงจะแหลกก่อนที่กูจะได้ทรมานมึง"
"......." ผมเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงก่อนจะปิดประตูหนีเข้าไป
ผมมองรอบๆห้อง ทั้งที่ทุกอย่างภายในห้องถูกตกแต่งอย่างดี ทั้งที่บรรยากาศภายในห้องมันดูดีจนหาที่ติไม่ได้แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้ ผมล็อคประตู ก่อนจะตรงไปที่โซฟาผมล้มตัวลงไปกับโซฟา น้ำตาที่ผมคิดว่ามันแห้งไปแล้วมันกลับไหลมาอีกครั้ง ไม่มีใครอยู่ข้างผมเลย ไม่มีใครเห็นใจผมเลยสักคน ทำไมพระเจ้าต้องเล่นตลกกับผมด้วย ผมทำอะไรผิด ทำไมไม่เป็นคนอื่นทำไมต้องเป็นผมที่มาเจอเรื่องแบบนี้......
"แม่ครับถ้าเป็นแม่แม่จะทำยังไง......"
"ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากเลย ผมอยากตาย......."
JACKSON'STORY
ผมมองจินยองที่เดินเข้าไปในห้อง ผมยืนอยู่ตรงนั้นหลายนาที จนไอ้มาร์คเปิดประตูออกมา ไอ้มาร์คมองผม
"มึงเป็นคนสร้างแผลที่คอให้กับเด็กคนนั้นใชมั้ย"
"........"
"กูถามมึง"
"เอ่อ กูทำเอง"
"มึงคิดอะไรอยู่ว่ะไอ้มาร์คถึงไปเล่นตามเกมส์ของไอ้เจบี"
"กูแค่อยากชนะ"
"แค่นั้นเหรอ"
"แล้วมึงละมึงเล่นเกมส์นี้ทำไม"
"กูแค่อยากเห็นเด็กคนนั้นทรมาน"
"หึ"
"มึงก็เบาๆมือหน่อยละกัน กูกลัวว่ากูจะไม่ได้ทรมานเด็กคนนั้นกูกลัวมันจะตายซะก่อน"
"เอ่อ" ไอ้มาร์คเดินกลับเข้าไปในห้องก่อนที่มันจะล็อคประตู
ผมมองไปที่ห้องของจินยองอีกครั้ง ผมรู้สึกเป็นห่วงเด็กคนนี้ชะมัด เด็กตัวเล็กๆที่ต้องเป็นหมากในเกมส์ของไอ้เจบี ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร แต่ที่ผมไม่เตือนไอ้มาร์คเพราะผมอยากดูเรื่องสนุก ผมจะพลาดมันได้ไงจริงมั้ย?
'ก๊อก ก๊อก'
"มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้!" ผมเรียกเด็กคนนั้นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
"ถ้ามึงไม่เปิด แล้วถ้ากูเข้าไปได้กูจะฆ่ามึงแน่!"
'แอ๊ด'
ผมมองจินยองที่เปิดประตูออกมา
"มึงเปิดช้า"
"คุณมีอะไรกับผม ผมต้องการพักผ่อนถ้าคุณยังอยากทรมานผมอีกนานๆคุณควรปล่อยให้ผมพักผ่อน"
"หุบปาก มึงเอานี่ไป" ผมโยนยาให้กับจินยอง
"ยา?"
"เอ่อ กูยังอยากเห็นมึงทรมานใส่ยาแล้วไปนอนซะ"
"เหอะ" ผมมองจินยองที่ยิ้มอย่างสมเพชให้กับตัวเอง ทำไมกันผมถึงไม่กล้าทำร้ายเด็กคนนี้ไม่สิไม่ว่ายังไงการได้เห็นเรื่องสนุกยิ่งการที่ได้เห็นเด็กที่น่ารักอย่างจินยองถูกทรมานแล้วผมยิ่งคิดว่ามันน่าสนุกเข้าไปใหญ่
---------------------------------------------
ตอนที่ 1 มาอัพให้แล้วตามสัญญานะ
เป็นไงบ้างอย่าลืมเม้นกันนะ
ตอนหน้าอัพวันศุกร์ อย่าลืมติดตามกันละ
ยังไงก็ช่วยติดตามหน่อยนะ
จะขอบคุณมากถ้าทุกคนติดตามแล้วเม้น
เป็นไงบ้างอย่าลืมเม้นกันนะ
ตอนหน้าอัพวันศุกร์ อย่าลืมติดตามกันละ
ยังไงก็ช่วยติดตามหน่อยนะ
จะขอบคุณมากถ้าทุกคนติดตามแล้วเม้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น