คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF SEUNGYOON x JINWOO] HAVE U EVER FALLEN IN LOVE? I DO . (1/2)
คิมจินอู เด็กหนุ่มที่แววตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า กำลังจับจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ในฤดูหนาวผ่านหน้าต่างที่กำลังจะถูกแต่งแต้มด้วยสีขาวจางๆจากอากาศที่หนาวเย็นนั่น
เมื่อไหร่นะ .. เมื่อไหร่ที่จะได้ออกจากบ้านไปเล่นหิมะอย่างคนอื่นๆ
เมื่อไหร่ ... จะได้ใช้ชีวิตแบบธรรมดาอย่างคนอื่นๆบ้างสักที ..
“จินอู ได้เวลากินยาแล้วนะ” เสียงเรียบๆของหญิงสาววัยกลางคนที่เปิดประตูห้องเข้า
มาพร้อมกับถาดยาและแก้วน้ำในมือ “อากาศเริ่มจะเย็น กินยากันไว้สักหน่อยก็ดีนะ
ลูก เดี๋ยวจะไม่สบายอีก”
“ฮะแม่” ผมตอบรับเนือยๆพลางหยิบยามาจากถาดและจำใจเอามันเข้าปากอย่างช่วยไม่ได้
เพราะร่างกายผมมันไม่แข็งแรง .. ผมเลยไม่มีโอกาสไปเดินเล่นข้างนอกเหมือนคนคนอื่นๆ
เพราะร่างกายผมมันไม่แข็งแรง .. ผมเลยไม่รู้จักคำว่าความรัก ในความเป็นจริง
อายุผมก็น่าจะมีได้แล้ว แต่เพราะผมไม่แข็งแรง ขาดเรียนบ่อย เลยไม่ค่อยได้พบปะ
ผู้คนเท่าไหร่นัก และก็เป็นไปได้ยากที่จะพบเจอกับความรักของผมสักคน
หลายวันต่อมา
“จินอูลูก วันนี้มีเพื่อนบ้านคนใหม่เขาย้ายเข้ามาที่นี่ล่ะ ถ้าลูกเจอคุณน้าเขาก็อย่าลืม
ทักทายด้วยนะ ข้าวกับยาแม่เตรียมไว้ให้บนโต๊ะแล้ว ผ้าพันคอน่ะพันไว้ด้วยล่ะ แม่คิด
ไว้ไม่ผิดจริงๆเลยที่เราน่ะจะต้องป่วย แต่ก็ยังดีหน่อยที่กินยาดักไว้” คำสั่งเสีย(?)ของ
แม่ที่ผมจะต้องรับฟังทุกเช้าได้ดังขึ้นมาอีกรอบและคราวนี้ดูท่าจะยาวกว่าทุกวันเสีย
ด้วย
“โอเคฮะแม่ รู้แล้ว แม่บอกทุกวันละนะ ผมรู้แล้ววว”
“ก็ดีที่จำได้ อย่าออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกล่ะเข้าใจไหม ผ้าปิดปากน่ะใส่ไว้ด้วย แม่ไป
ล่ะ” แม่สั่งรอบสุดท้ายแล้วก็เปิดประตูออกจากบ้านไป ส่วนผมน่ะเหรอ วันหยุด
หนาวๆแบบนี้ก็ได้แต่นั่งขดตัวดูทีวีที่บ้านล่ะ ไม่มีอะไรทำนอกไปจากนี้ละ ออกจาก
บ้านก็ไม่ได้ ฮื่อ พูดถึงเรื่องนี้ทีไรน้ำตาผมมันก็พาลจะไหลเพราะความน้อยใจทุกที.
“ซึงยุน เอาผลไม้ไปให้เพื่อนบ้านทุกคนทีนะ ในฐานะที่เราเข้ามาใหม่เราต้องทำความ
รู้จักทุกคนเอาไว้นะรู้เปล่า” แม่สั่งพร้อมยัดเยียดกระเช้าผลไม้เล็กๆใส่มือผมประมาณ
เกือบสิบกระเช้าได้ แม่ครับ! เยอะไปไหม
“ไม่ต้องโอดครวญทางสายตาเลย ไปเดี๋ยวนี้” สิ้นสุดคำประกาศิตของแม่ผมเลยต้องรีบ
แว๊นจักรยานอย่างด่วนเพราะแม่มีท่าทางจะหยิบไม้แขวนเสื้อที่อยู่แถวนั้นขึ้นมา นั่น
แหละ แม่จะฟาดผมนั่นเอง จริงๆแม่ก็ไม่ได้ตีผมจริงจังอะไรขนาดนั้นหรอกนะ แต่นี่
มันหน้าหนาวนะครับ ตีเล่นหรือตีจริงมันก็เจ็บมากๆทั้งนั้นแหละถ่อว
“บ้านหลังสุดท้ายแล้วว้อย” ผมสบถกับตัวเองเบาก่อนที่จะจอดจักรยานหน้าประตูบ้าน
สีน้ำเงินหลังนั้น บ้านสองชั้นเล็กๆที่ดูแปลกตากว่าบ้านอื่นๆที่ผมได้ไปเยี่ยมมา หน้า
บ้านที่มีแปลงดอกกล้วยไม้สีสวยส่งกลิ่นหอมอ่อนๆและก็ดูสะอาดสะอ้านมาก ผมไม่
ลังเลที่จะเข้าไปและสูดกลิ่นอากาศสดชื่นบวกหนาวๆของบ้านนี้พร้อมกับเคาะประตู
ไม้เพื่อที่จะขออนุญาตเข้าไปทักทายเจ้าของบ้านเพื่อทำความรู้จักกัน
“มีใครอยู่ไหมครับ” ผมยืนรออยู่สักพักแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
ผมจึงลงมือเคาะประตูรอบที่สอง จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงกุกกักๆเหมือนมีคน
กำลังเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“อยู่ฮะอยู่ .. อ๊ะ คุณคนข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาใช่ไหม อ่าๆๆ เข้ามาข้างในก่อนฮะ ข้าง
นอกหนาวนะ” ประตู้ไม้บานนั้นเปิดออกพร้อมกับเจ้าของร่างเล็กที่หอบเล็กน้อยในชุด
ฮู้ดสีเขียวอ่อน ผ้าปิดปากสีขาวและดวงตากลมหวานที่โผล่ขึ้นมาโดดเด่นเพียงหนึ่ง
เดียวบนใบหน้านั่น บอกผมทีว่านี่ผู้ชาย! ผู้ชายอะไรน่ารักแบบนี้ครับตอบ!
“คะ.. คุณๆ เอ่อ.. เข้ามาข้างในก่อนไหมฮะ มันหนาว” คนที่ทำผมจิตหลุดล่องลอยไป
เมื่อสักครู่ได้สะกิดผมให้สติคืนกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง
“อ่า.. โอเคครับ”
Have you ever fallen in love? I DO .
“ฮ่าๆๆ โอเคเลยพี่ซึงยุน! เค้าจินอูนะ ” น้ำเสียงสดใสปนกับเสียงหัวเราะนั้นได้ดังขึ้น
หลังจากที่เราได้คุยกันสักพัก ถามชื่อเสียงเรียงนามและอายุกัน ตามคาด เขาอายุ
น้อยกว่าผมล่ะ..
“ครับ” ผมยิ้มพร้อมกับตอบเขาไป “จินอูไม่สบายเหรอนั่น”
“อ๋อ ผ้าปิดปากนี่น่ะเหรอ” คนตัวเล็กว่าพลางถอดมันออก “จินอูใส่เฉพาะเวลาออก
จากบ้านน่ะ เป็นคนป่วยง่าย ตอนนี้ก็ยังป่วยเลย แฮ่” พอใบหน้านั้นไร้ผ้าปิดบัง ก็เผย
ให้เห็นใบหน้ากลม ผิวขาวเนียน แก้มระบายด้วยสีเลือดจางๆจากอากาศที่หนาวเย็น
และปากสีสดที่เผยอขึ้นนิดๆ อื้อหื้ม เลิฟลี่จินอู
“ดูแลสุขภาพดีๆด้วยล่ะ ตอนนี้ยิ่งหน้าหนาวอยู่ด้วยนะ”
“จินอูดูแล แต่มันก็ป่วยอยู่ดี แม่ก็ห้ามไม่ให้ออกไปไหนไกลเลย บางทีก็อยากไปเที่ยว
นะ.. แต่ไปไม่ได้” น้ำเสียงจากที่ร่าเริงในตอนแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นแผ่วเบาพร้อมกับ
หน้าตาของคนตัวเล็กที่เศร้าลงเรื่อยๆ “จินอูพยายามชินนะ แต่พอเห็นคนอื่นได้เที่ยว
แต่ทำไมจินอูไม่ได้เที่ยวอ่ะ” คำพูดปนน้อยใจในน้ำเสียงเศร้าๆนั้นทำให้ผมยิ้มน้อยๆ
และเอื้อมมือไปสัมผัสศีรษะทุยนั้นเบาๆ
“เอาน่า .. เดี๋ยวพี่พาเราเที่ยว เอาป่าว”
“ห้ะ จริงนะ! ไม่โกหกนะพี่ซึงยุน! .. งื่อ แล้วแม่จะให้ไปไหมล่ะ”
“ไม่ได้ก็ต้องแอบสิโถ่.. เอาน่า ไว้พี่ว่างเดี๋ยวจะพาไปนะครับ เราก็ไปนอนพักได้แล้ว
นะจะได้หายไวๆแล้วก็ไปเที่ยวกับพี่ได้ไวๆ” รอยยิ้มเป็นประกายของคนตรงหน้ามันมี
อิทธิพลทำให้ผมยิ้มกว้างตามได้อย่างไม่ยากเลยจริงๆ ตากลมๆที่มีน้ำใสๆคลออยู่
เกือบตลอดเวลานั้นเวลายิ้มมันช่างสดใส แต่เวลาร้องไห้ล่ะ .. ผมไม่อยากจะเห็นเลย
จริงๆ
“พี่เนี่ยนิสัยไม่ดีเลย .... แต่จินอูก็จะไปนะ จะรีบหายหวัดเลย คึคึ สัญญาๆ ต้องพา
เที่ยวนะ ถึงจะแอบก็เถอะ” ถึงคำพูดจะตัดพ้อต่อว่าในคราแรก แต่มือเล็กนั่นก็มาจับ
มือผมไว้แน่นพร้อมกับคำมั่นสัญญาว่าจะรีบหายป่วยแล้วให้พาเขาเที่ยว .. เด็กน้อย
เสียจริง
“ครับสัญญา” ผมกอบกุมมือเขาไว้เพื่อแสดงให้เขามั่นใจว่าผมจะทำตามอย่างที่พูด
“งั้นพี่ต้องกลับแล้ว บ้านพี่ถัดจากบ้านเราสองหลังนะ อย่าลืมไปแวะบ้างนะ แล้วก็..
รีบๆหายป่วยด้วยล่ะ”
“โอเคค้าบ จินอูไปส่งพี่หน้าบ้านนะ~ ”
... ถึงแม้มันจะเป็นวันแรกที่เรารู้จักกัน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เราสนิทกันได้เร็ว
ขนาดนี้ เพราะว่าผมเอ็นดูเขา? หรือจะเพราะข้อเสนอที่ผมจะพาเขาเที่ยว? อ่า.. ช่าง
เถอะ ไม่ว่าอะไรก็ตาม แต่ว่า . . .
. . . ผมชักจะสนใจในตัวเด็กน้อยตาแป๋วคนนี้เสียแล้วสิ
- อย่าหวังอะไรกับฟิคเรื่องนี้มาก เพราะมันป่วงสุด
- เราแต่งเพื่อแก้บน คอมเม้นต์หรือวิจารณ์ก็ได้ แค่อยากรู้มุมมองของคนอ่านแค่นั้นว่ารู้สึกยังไงกับฟิคของผมนะ!
- ขอบคุณที่อ่านจนจบ ติดตามฟิคตอนต่อไปและเรื่องต่อไปจนครบห้าเรื่องด้วยนะ เลิ้บๆ <3
:) Shalunla
ความคิดเห็น