เจ้านายของผม (hongki/jaejin)

ตอนที่ 1


"ตุ้บ ตั๊บ ๆๆ" เสียงคนกำลังโดนซ้อมอยู่แถวซอกตึกในวันคืนพระจันทร์เต็มดวง

"กลับไปบอกพ่อแกด้วยว่า..ถ้าไม่ได้เงินภายใน 3 วัน พวกชั้นจะไปถล่มร้านแก!!! ตุ้บบ!"
เด็กหนุ่มโดนโยนทิ้งทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเกรอะกรังปะทะเข้ากับพื้นปูนอย่างแรงเมื่อรู้สึกว่าเจ้าหนี้ของพ่อของตนเองกลับไปแล้ว จึงพยายามพยุงร่างการอันบอบชําให้ลุกขึ้นกลับบ้าน แต่ขาเจ้ากรรมกับล้มลงตรงหน้าคฤหาสหลังใหญ่ เม็ดฝนเริ่มโปรยปรายปะปนกับนำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ร่างกายที่อ่อนล้าจากการโดนทำร้ายร่างกายจากปัญหาที่เค้าไม่ได้เป็นคนก่อทำให้เค้านึกน้อยใจในโชคชะตาของตน

"ทำไมชีวิตชั้นถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้น่ะ"แจจินพึมพัมกับตนเองก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างอ่อนแรง

"เอี๊ยดดด ดด..."เสียงรถสีดำทมิฬหยุดอย่างกะทันหันเพราะร่างที่นอนขวางทางเต้าบ้านของเขา
'ครัยกันน่ะมานอนตากฝนแถวนี้ ' ความคิดปัญญาอ่อนพุดขึ้นมาจากสมองอันน้อยนิดของฮงกิ
ร่างหนาลงมาจากรถตรงมาที่ร่างที่นอนสลบไสลไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้า พลางยกใบหน้าที่เต๊มไปด้วยรอยแผลขึ้นมาดู ' โอ๊ะ .. สวยใช้ได้เลยหนิ ' ร่างหนาคิดพลางอุ้มร่างบางขึ้นไว่ที่ที่เบาหลัง และขับรถคันเก่งของเขาเข้าคฤหาสหลังใหญ่ไป



+++++ใน คฤหาสของฮงกิ+++++

"อ๊ะ... ที่นี่ที่ไหนเนี้ย " แจจินพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อตื่นมาเห็นว่าอยู่ในที่ๆไม่คุ้นตาเอาซะเลย
"งัย ตื่นแล้วหรอ..?" ฮงกิพูดขึ้นพลางนั่งลงบนเตียงที่แจจินนอนอยู่ ร่างบางจึงขยับตัวถอยห่างเล็กน้อยด้วยท่าทีที่หวาดระแวง
"ฮะ .. . แล้วคุนเป็นใครกัน"แจจินพูดพลางมองชายตรงหน้าที่ใส่เพียงเสื้อคลุมอาบนำแบบผู้ดี
"ชั้น ก้อเป็นผู้มีพระคุนต่อนายไงล่ะ" ฮงกิพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
"ขอบคุนมากนะฮะที่ช่วยผม แต่ผมคงต้องไปแล้ว" แจจินเอ่ยขึ้น ทำเอาฮงกิใจหาย
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ ชั้นยังไม่รู้จักชื่อนายเลย" ฮงกิตั้งคำถามเพื่อยื้อเวลาที่เค้าจะได้อยู้กับแจจินมากขึ้น
"อ๋อ ..ผมลี แจจินฮะ งั้นผฝไปละน่ะฮะ" แจจินพูดแนะนำตัวพลางลุกขึ้นกำลังจะไปที่ประตู แต่ก้อต้องชะงัก เพราะ

"หมับ !! นายยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น " ฮงกิกอดแจจินจากทางด้านหลังและกระซิบบอกข้างๆหูแจจินอย่างแพ่วเบา ทำให้คนที่ถูกกระทำหน้าแดงขึ้นมา จนสังเกตได้
" 555+ นายเขินชั้นหรอ คิคิ .." ฮงกิหัวเรอะอย่างชอบใจกับท่าทีของร่างบาง
" ป่าวนี่ฮะ ผมจะไปเขินคุนทำไมกัน " แจจินพูดกลบเกลือนความรู้สึกลึกๆของตนเอง
เอ๋.. ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้อ่ะ แจจินคิดพลางกุมหน้าอกด้านซ้ายของตนเอง

" เออๆ ช่างมันเหอะ แล้วนายจะรีบไปไหนนักหนาอ่ะ"ฮงกิคลายอ้อมกอดอันน่าอึดอัดออกจากแจจิน

"เฮอะ .." แจจินถอนหายใจอย่างโล่งอก " ผมก้อมีธุระของผมเหมือนกันน่ะ แล้วคุนมายื้อผมไว้ทำไมเนี้ยคุน...."

"ฮงกิ " ฮงกิพูดต่อท้ายคำพูดของแจจิน เมื่อเห็นว่าเขาหยุดพูดไปกลางคัน "ธุระอะไรของนาย ให้ชั้นช่วยได้รึป่าว " ฮงกิถามอย่างอ้อนวอน

" คุนช่วยได้หรอ !?! จริงหรอฮะ " แจจินพูดอย่างดีใจพลางเขย่าตัวฮงกิไปมา

" นายก้อบอกมาก่อนสิว่าธุระอะไร " ฮงกิถาม

แจจินจึงเล่าเหตูการณ์ต่างๆตั้งแต่ต้นจนจบให้ฮงกิฟัง พอได้ฟังจนจบฮงกิก้ออดไม่ได้ที่จะสงสาร
ร่างบางๆ ตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้
"แล้วไอพวกนั้น มันต้องการเงินเท่าไหร่อ่ะ " ฮงกิถามพลางควักเงินสดออกมา
"สามแสนวอนฮะ " แจจินเอ่ย
โธ่เอ๊ย แค่สามแสนวอนเองหรอ
" อ๊ะ ..เอาไป " ฮงกิยื่นเงินสดให้กับแจจิน มือเล็กกำลังสัมผัสกับแผ่นกระดาษตรงหน้า แต่!! ฮงกิกลับดึงมันกลับมาซะก่อน

"อ้าวว.. มีอะไรหรอฮะ " แจจินถามพลางมองแบงค์ที่อยู่บนมือฮงกิอย่างเสียดาย

"มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยสิ " ฮงกิยิ้มเจ้าเล่ห์ (อีกแล้ว - -) "นายต้องมาเป็นสาวใข้ในบ้านของชั้น โอเคมั้ย!!! "ฮงกิยื่นข้อเสนอ

"ตกลงก้อได้ฮะ " แจจินตอบอย่างฝืนใจ เอาหน่าเพื่อ ครอบครับของเรา แจจินคิกในใจ

"งั้นมาเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลย โอเค้ ๆๆ" ฮงกิพูดอย่างกระดี๊กระด๊า เต็มที่

" ฮะ.. " ต่างจากคนที่ต้องจำใจมาทำงานอย่างแจจิน


+++++++เช้าวันรุ่งขึ้น +++++++

" ถูตรงนี้ด้วย เอ๊ ..ตรงนั้นอ่ะฝุ่นยังจับอยู่เลย " ฮงกิชี้นิ้วสั่งสาวใช้คนใหม่ ที่ที่ก้มหน้าก้มาตาถูพื้นอยู่ข้างๆเท้าของเขา

" ฮะ.." แจจินขานรับ ตอนนี้เขาอยู่ในชุด สาวใช้ ที่เจ้านายจอยกระหล่อนจักไว้ให้

แจจินต้องมาทำงานตามข้อตกลงของเขาและฮงกิ จนกว่าจะชดใช้เงินที่เขายื้อไป
ความจริงฮงกิไม่ได้ต้องการค่าตอบแทนอะไร เขาเพียงแค่อยากอยู่กับหนุ่มหน้าหวาน
คนนี้ให้นานที่สุด

"นี่ นายอ่ะ ย้ายมาอยู่บ้านชั้นเลยละกัน " ฮงกิพูด นีเป็นโอกาศดีที่เค้าจะได้อยู่กับแจจินเป็นเวลานาน นน~

" ฮะ " ร่างบางตอบตกลงอย่างไม่ได้ใส่ใจ เขาไม่ได้ฟังแม้แต่คำถาม เนื่องจากกำลังดีใจที่ครอบครัวของเขารอดพ้นจากเจ้าหนี้ปล่อยเงินกู้นอกระบบ ลั๊ล ล๊า ~~~

"'งั้นไม่ต้องทำงานแล้ว ไปซื้อเสื้อผ้ากันนะ ไปชุดนี้ล่ะน่ารักดี (ชุดสาวใช้) " ฮงกิชุดมือแจจินให้ลุกขึ้น แล้วลากกออกไปที่หน้าบ้านเขายัดแจจินขึ้นไปบนรถโดยที่แจจินไม่ทันตั้งตัว เพราะกำลังงงกับการกระทำของฮงกิที่กำลัง มุ่งหน้าไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง




+++++ ณ ห้างสรรพสินค้า +++++

" ชุดนี้ก้อดีน่ะ อ๊ะ.. ตัวนี้ก้อใช้ได้ " ฮงกิพูดขณะที่มือทั้งสองกำลังเลือกชุดโน้น ชุดนี้ให้แจจิน

" คุนว่ายังงัยผมก้อว่าอย่างงันแหละฮะ " แจจินพูดข้นบ้าง ซึ่งตอนนี้เข้ามีสภาพไม่ต่างจากตุ๊กตาน่าๆตัวนึง

น่าแปลกจังเลยแฮะ ทำไมคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานถึงได้ไว่ใจคนอย่างเราขนาดนี้น่ะ
แจจินนึกในใจพลางมองหน้าคนที่กำลังเลือกชุดให้เค้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

"อ่า แค่นี้ก้อใส่ไม่หมดแล้วละฮะ " เขาพูดขัดขึ้นมาเพราะเห็นว่าเจ้านายของตนหอบของพะรุงพะรัง
เต็มไปหมด

" อ่าว หรองั้นเอาเท่านี้ล่ะครับ " ฮงกิพูดกับพนักงานสาวสวย เข้ายิ้มให้พนังงานแบบหว่านสเน่ห์
นั่นไง นิสัยกะหล่อนขององกิ เริ่มออกลายอีกแล้ว

"อึย...ไปได้ยังอ่ะฮะ" แจจินพูดขึ้นเพราะเริ่มรู้สึกทนไม่ไหว เขาหึงฮงกิอย่างไร้เหตุผล
เฮ๊อะ หว่านสเน่ห์ไปทั่ว เอ๊. .แล้วเราเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเนี่ย แจจินคิดพลางเดินออกมาจากร้านโดยไม่รอฮงกิ ปล่อยให้เข้าโปรยสเน่ห์ต่อไป ฮงกิที่รีบกระเสือก กระสนวิ่งตามมาแทบไม่ทัน

"นี่นาย แจจิน .. ลี แจจิน เฮ้.. นายคิดจะอู้งานรึไง กลับมาช่วยชั้นถือของเดี๋ยวนี้น่ะ เฮ้ !!! "
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ไล่ตามหลังแจจินมาไม่ห่าง ตอนนี้สภาพของฮงกิเหมือนไอบ้านหอบฟางที่ไหนไม่รู้- -

"คุนเป็นคัยอ่ะ ผมไม่รู้จัก " แจจินพูดไปวิ่งไปปิดน่าปิดตา เพราะพวกเค้าทั้งสองคนเริ่มเป็นจุกสนใจของผู้คนโดยรอบ ด้วยความคิดที่ว่า เมียหนีผัวรึไงว่ะ !!!

"เฮ้ยอย่าตามผมมาน่ะ" แจจินวิ่งหนีฮงกิสุดชีวิต
กลับบ้านไปนายไม่รอดแน่ ไอตัวแสบ ฮึยย ฮงกิพูดกับตนเองอย่างแค้นเคือง




เย้ๆ ในที่สุดก้จบตอนที่ 1สักที


เม้นติ ชมกันบ้างน่ะ ผิดผลาดอรัยก้บอก


เราเพิ่งเคยแต่งเป็นครั้งแรก ก้ไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะ


แนะนำกันมามั้ง ขอบคุน จ้า