Cyber world ชีวิตโลกดิจิตอล

ลำดับตอนที่ #19 : จุดจบของtaskmgr.exe!!! กับการปกป้อง"คนสำคัญ"

 สวัสดีครับ หลังจากไม่มาตั้งนาน ผมจะกลับมาอัพอีกครั้ง

Let's go

_______________________________________________________________

ฟ้าวันนี้ในโลกคอมพิวเตอร์ของผมเต็มไปด้วยเมฆครึ้ม เฮ้อ...

ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีงานอะไรต้องทำ แถมไม่มีเบาะแสเกี่ยวกับไวรัสหรือพวกโวคาลอยด์เลย

"เฮ้ย you" มีโปรแกรมตัวหนึ่งเดินมาหาผม "นายใช่มัลวีลัสใช่ไหม"

"ครับผม ทำไมเหรอครับ"

โปรแกรมผมเหลือง ใส่หูฟังแนะนำตัว "ผมชื่อ Winamp Playerครับ เป็นโปรแกรมเล่นเพลงWinamp"

"อ้อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมจับมือ

"เช่นกัน"

"อ้าว ท่านมัลวีลัส" คุณไลน์เดินมาหาผม "มาทำอะไรครับ"

"เดินเล่นค..." ไม่ทันไรผมก็ต้องหลบหมัดมรณะอีกครั้ง

ไม่ต้องเห็น ก็รู้ คุณทาส์เมนเนเจอร์ชัวร์ๆ

"อย่ามายุ่งกับพี่สาวฉันน่ะ!!" คุณ Task manager ตั้งการ์นพร้อมลุย

"หวาๆ ใจเย็นหน่อยสิ" คุณรีจิสอิดิเตอร์เข้าไปห้าม

"แล้วพวกคุณมาทำอะไรเหรอครับ" ผมถาม

ทาร์สตอบแบบกระโชกโฮฮาก "เดินเล่น! จบไหม"

"ใจเย็นหน่อยสิ ท่านน้องไลน์" คุณไลน์พยายามทำให้น้องใจเย็นลง

"ฮึ! ฉันไม่อยากอยู่เห็นหน้าไวรัสอย่างแกหรอก" ว่าแล้วทาร์สเมนเนเจอร์ก็เดินแยกวงไป

"ทั้งปี พอเจอคนที่ไม่ชอบหน้าก็อย่างเนี่ยแหละ" Winampบอกผม "เอ้อ นายเคยฟังLinkin parkไหม"

"ผมเคยได้ยินครับ" ผมพยายามทบทวนความจำ

"ว่าแต่... ทำไมรู้สึกไม่ดีเลยแฮะ" รีจิสจังพูดขึ้นมาลอยๆ

ผมเอง ก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน...

______________________________________________________________________

ทาร์สเมนเนเจอร์เดินไปตามทางเดินเพื่อที่จะไปตลาดขายของเก่า

แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนตาม...

บุคคลปริศนาค่อยๆเดินตามมาช้าๆ และช้าๆจน...

"ทำไมรู้สึกแปลกๆชอบกล" ทาส์กเมนเนเจอร์หันไปดูด้านหลัง แต่มันสายไปแล้ว

หมับ บุคคลปริศนาเอามือล็อกตัวและปิดปาก ก่อนจะเอามีดมาปาดคอและกระนั๊บแทงอกเธอ ก่อนที่เขาจะเอาร่างเธอเขวี้ยงทิ้งข้างทาง

______________________________________________________________________
เช้าวันใหม่ แต่ฟ้ายังครึ้มตามเดิม

ผมกำลังนั่งข้าวกับพวกโวคาลอยด์ เมนูวันนี้เป็นสลัดผลไม้กับหมูยอทอด แล้วก็ปลาแซลมอนย่าง

ผมเมินหมูยอแล้วหันไปกินสลัดกับแซลม่อนแทน

"ดูข่าวหน่อยไหม" ไคโตะถาม

"ครับ" ผมพูด

"ดีเลย อยากรู้ว่าช่วงนี้ของลดราคายัง" มิคุพูด

ไคโตะเดินไปกดเปิดโทรทัศน์

"ต่อไปเป็นข่าวอาญากรมมครับ มีผู้พบศพโปรแกรม taskmgr.exe หรือ ทาส์กเมนเนเจอร์ ยูวินโดว์ที่บริเวณC:\WINDOWSครับ ขณะนี้ทางเจ้าหน้าที่Bit defenderกำลังตามจับพวกก่อเหตุอยู่ครับ อาวุณที่ใช้เป็นมีดครับ..."

พอผมฟังข่าวจบถึงกับสำลักข้าวที่กินอยู่ "อ๊อก นี้คุณทาส์กเมนเนเจอร์ถูกฆ่าตายเหรอเนี่ย!"

ว่าแล้วผมก็รีบจัดการกับข้าวที่เหลือก่อนโกยอ้าวออกจากบ้านไป

"นายจะไปไหนน่ะ มัลวีลัส" มิคุถาม

"ผมว่าผมพอช่วยคุณทาส์กเมนเนเจอร์ได้ครับ" แล้วผมก็วิ่งไปอย่างเร็วเพื่อที่จะไปช่วยคนที่แม้เขาจะไม่ไว้ใจผม

แต่ก็เป็นคนสำคัญของคอมพ์เครื่องนี้...

............................................................................................................................................................................................

ผมเดินทางมาถึงที่หมายเร็วกว่าที่คิด สถานที่ถูกปิดล้อมเอาไว้ มีเจ้าหน้าที่ของบิตดีเฟนเดอร์กับAd-awareล้อมอยู่

ผมเห็นโปรแกรมสองคนกำลังร้องไห้อยู่

"คุณมัลวีลัส" ไลน์เห็นผมแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาผม

"คุณไลน์" ผมโดนเธอสวมก่อน

"ฮือๆ ช่วยซ่อมทาส์กจังหน่อยได้ไหมคะ คุณทำได้ใช่ไหมคะ" เธอขอทั้งน้ำตา

ผมตอบรับ "ทาส์กเมนเนเจอร์มีอยู่ในทุกเครื่อง ทำไมผมจะซ่อมไม่ได้ล่ะครับ" ผมเดินออกจากอ้อมกอดของไลน์ ผ่านรั้วที่ถูกตั้งไว้

"นายอีกแล้วเหรอ" เรดบอลพูด "มีเรื่องที่ไหน นายต้องมาให้ฉันตกงานตลอด" เขาพูดติดตลก

"ผมแค่จะมาช่วยชีวิตน้องสาวของคุณไลน์ครับ"

"เออๆ" ดีลีทแวร์พูดด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ "จะแอบใส่โทรจันลงด้วยหรือเปล่าน่ะ"

ผมยิ้มแล้วพูดติดตลกว่า "ขืนทำอย่างนั้น พี่ผมตามมาฆ่าแน่ครับ"

แล้วผมก็เริ่มการรักษาด้วยการเอาไฟล์ข้อมูลสำรองมาใส่ทับ โชคดีที่การสังหารนั้นไม่ได้ทำลายความทรงจำเธอ ผมเลยไม่ต้องเสียเวลาซ่อมแซมให้

ร่างของเธอกลับคืนสู่สภาพเดิม เธอลืมตาแล้ว

ผมเดินออกมา สองพี่น้องวิ่งผ่านรั้วเข้ามาโดยไม่สนว่าตำรวจจะว่ายังไง

"น้องทาส์กจัง!!" ริจิสวิ่งมากอดร่างของทาส์กเมนเนเจอร์ซ่ะแน่น

"พ... พี่รีจิส" เธอพูดออกมาอย่างเบาๆ

"เ่อ่อ คุณรีจิสจังครับ อย่ากอดผู้ป่วยแรงครับ" ผมเตือน

"แล้ว ใครเป็นคนซ่อมฉัน" ทาส์กเมนเนเจอร์ถาม

"มัลวีลัสคุงเป็นคนช่วยเธอไว้น่ะ" เรดบอลชี้นิ้วมาที่ผม

Task manager เจอคำตอบเข้าถึงกับเปลี่ยนสีหน้าที่ดูอ่อนเพลียเป็นซีเรียสโดยฉับพลัน
แต่คำพูดจากปากไม่ยักเหมือนสีหน้า

"ทำไม นายถึงซ่อมฉันล่ะ ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรดีๆให้นายเลย" ทาส์กเมนเนเจอร์ถาม

ผมตอบ "แล้วทำไมล่ะครับ? การทำความดีมันต้องเลือกคนด้วยเหรอครับ"
ผมส่งยิ้มให้

แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นจากปากเธอก็ปรากฎ... รอยยิ้มอันบริสุทธิ์บนสีหน้าแห่งความเป็นมิตร

"เอาล่ะๆ" เรดบอลขัดจังหวะ "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เธอจำหน้าของไวรัสได้หรือเปล่า"

เธอส่ายหน้า "มันมืดมากน่ะคะ แถมเข้ามาจากด้านหลัง ฉันจะไปเห็นได้ไง"

เรดบอลทำหน้าผิดหวัง "งั้นหรือครับ งั้น ผมไปก่อนน่ะครับ"

ผมไม่รู้ว่าผมควรช่วยเรดบอลยังไงดี แต่ลองหน่อยแล้วกัน "แต่ผมว่าไวรัสอาจอยู่แถวนี้ก็ได้น่ะครับ"

"ส่งไปตระเวนทุกพื้นที่แล้ว ไม่พบเลย"

"Virual machineล่ะครับ"

เรดบอลตอบ "ใช้แล้ว"

ผมครุ่นคิด "หรือจะเป็นไวรัสชั้นสูงที่ซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียบ"

"ไม่ก็เผ่นแนบไปไหนต่อไหนแล้ว" เรดบอลเสริม

อืม...

"เอาเป็นว่ามีอะไรคืบหน้าจะบอกแล้วกันน่ะ" เรดบอลพูดก่อนสั่งลูกน้องให้เก็บรั้ว

ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน

"ขอบพระคุณคะ สำหรับการช่วยเหลือท่านน้องของฉันไว้" ไลน์โค้งคำนับ

"เช่นกันคะ" รีจิสจังไหว้ขอบคุณ

ทาส์กเมนเนเจอร์นิ่งไปแป๊บหนึ่งก่อนพูดว่า "ขอบคุณคะ มัลวีลัส"

"ไม่เป็นไรครับ ขอให้โชคดีครับ"

"ลาก่อนน่ะคะ"

"แล้วเจอกันใหม่ครับ"

.....................................................................................................................................................................

ตอนดึก

หลังกินข้าวเสร็จ ผมก็ออกมาเดินเล่น พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องคดีที่เจอเมื่อเช้า

ไวรัสที่ทำอย่างนี้ได้... เป็นใครกัน

"มัลวีลัสคุง" เสียงของคุณมิคุดังขึ้นมาจากด้านหลังผม ทำเอาผมตกใจหมด

"คุณมิคุเหรอครับ"

"มาทำอะไรดึกดื่นขนาดนี้ล่ะคะ" เธอถาม

ผมอึ้งไปพักใหญ่กับหน้าตาของมิคุ... ทำไมรู้สึก...แปลกๆจัง

"คือ ผมมาเดินเล่นครับ" ผมตอบไป

"งั้นหรือคะ"

ผมเหลือบเห็นอะไรบางอย่าง "มิคุ หลบ!!"

ผมวิ่งไปคว้างตัวเธอไว้ ทำให้มีดของใครบางคนนั้น แทนที่จะฟัดคอของมิคุ กลับไปโดนแขนผมแทน

"ม... มัลวีลัสคุง" มิคุเอ่ย

ผมวางตัวเธอลง "อยู่นี่น่ะ" แล้วผมก็หันไปหาตัวการ

คนร้ายทำท่าจะหนี แต่ผมไม่ปล่อยให้หนีหรอก

"Electric rope!!!" ผมปล่อยเชือกไฟฟ้าไปรัดเป้าหมาย

แต่อีกกลับทำลายมันได้อย่างหน้าตาเฉย

"ไวรัสสายพันธุ์ไหนเนี่ย" ผมถามตัวเอง

ไวรัสตัวนั้น วิ่งรี่เข้ามาหาผมก่อนจะหายแว้บไปดื้อๆ

"อย่านึกว่ามุขจะใช้กับผมได้สิครับ Electric sword!" ผมเรียกดาบไฟฟ้าออกมาก่อนขว้างไปทางต้นไม้้ด้านขวา

ปรากฎว่า มันเสียบร่างไวรัสไป ทำให้ไวรัสตายทันที

ร่างของมันสลายกลายเป็นเศษข้อมูลไป

ผมเดินมาหามิคุ "ไม่เป็นไรใช่ไหม" ผมถาม

"อือ มัลวีลัส" เธอตอบ

..............................................................................................ง

พวกเราเดินทางกลับบ้านอย่างสบายใจ

อากาศวันนี้ มีลมพีดมาเบาๆ เย็นสบายมาก

ผมเดินไปเรื่อยๆ ข้างตัวมีมิคุเดินตามมาด้วย

ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตัว

สิ่งที่แฮกเกอร์ที่สร้างผมไม่ได้สอนผมไว้...

โปรแกรมนี้มันชื่อว่าอะไรกัน...ผมจำได้ว่าเคยเห็นคำนี้มาหลายหนแล้ว

LVOE เหรอ 

ไม่สิ

L O V E
ความรัก...

ผมมี... ความรัก
ความรัก... แบบที่มนุษย์มี... ไม่ใช่แบบที่โปรแกรมคอมพิวเตอร์มีกัน

ผม... หลงรัก... มิคุเหรอ...

เป็นไปไม่ได้...

ถึงจะอย่างงั้นจริง... แต่มิคุคง...

"นี่ มัลวีลัส" เธอพูดเสียงเบามาก จนผมเกือบไม่ได้ยิน

"ค... ครับ"

"เธอไม่เคยทำร้ายใครใช่ไหม"

"ครับ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ครับ"

"งั้นเหรอ" เธอมองดูพระจันทร์ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา

ประโยคนั้น ทำผมเกือบค้าง

"เธอ... รักฉันไหม"

ผมเจออย่างนี้เข้า ถึงกับอึ้งไป

ผมค่อยๆตอบออกมาอย่างช้าๆว่า "ครับ ผมว่าผมหลงรักคุณมาตั้งแต่เห้นคุณครั้งแรกแล้วล่ะครับ"

มิคุส่งยิ้มให้ผม "งั้น..."

"อะไรเหรอครับ"

"ช่วยอย่าไปจากคอมพิวเตอร์เครื่องนี้น่ะ"

ผมไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไงดี

ผมจึงตอบออกไปว่า "ก็สุดจะแล้วแต่ว่าคุณเจ้าหน้าที่ของแอนตี้ไวรัสจะให้ผมอยู่ได้เปล่าน่ะครับ"

มิคุยิ้มก่อนเดินนำหน้าผมไป

ผม...

พูดและทำอะไรไม่ถูกไปนานพอควร ก่อนจะนึกออกว่าต้องเดินกลับบ้าน

นี่สิน่ะ... ความรัก

ผมเข้าใจมันแล้วล่ะ

_________________________________________________

ฮือๆ Make อารมณ์ไม่ขึ้น

เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจในมัลวีลัสแล้วกันครับ

สำหรับวันนี้ เราจะมารู้จักStealth virus ครับ

เจ้าไวรัสนี้คือไวรัสซ่อนแอบ สามารถหลบเลี่ยงการตรวจพบได้

แต่ไม่ขออธิบายมาก... เหนื่อย(อย่าขว้างอิฐมาน่ะขอร้อง // โดนขว้างซีโฟว์มาแทน จ๊าก!!!!)

ติดตามตอนต่อไปน่ะครับ

ตอนหน้า จะเน้นความสัมพันธ์ของมิคุกับมัลวีลัส เลยจะคิดเรื่องช้าหน่อย

(//แน่ใจน่ะ - ถามตัวเอง)

สวัสดีครับ

(ขอบคุณท่านSaSunthorn. มากครับสำหรับกำลังใจ ผมจะพยายามอัพให้จบครับ)