นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #34 : โทน (100%)

(ขอบอกว่านี้เป็นเพลงไทยแรกที่ผมเอามาทำเป็นนิยายครับ โดยจะผูกเข้ากับดับเบิลนิดหน่อยครับ)
Warn!! - ผมไม่ได้ดูหมิ่นใครทั้งสิ้นครับ

ที่ห้องพักนักแสดง

มิคุ - คนอื่นมาช้าชะมัด

อ้อ คือมีแค่มิคุที่มาครับ ส่วนผมก็ยุ่งกับการซ่อมลอสไดรว์เวอร์และใส่ระบบสแกนลายนิ้วมือให้เมมโมรี่(ไม่ขออธิบายแล้วกันครับ แต่หากใครอ่านไดเมนชั่นวอร์หรือรู้จักดับเบิลคงร้องอ้อ)อยู่ที่ห้องลับสุดยอด

มิคุเหลือบไปเห็นแฟรงไดรว์สีม่วงที่เขียนตัวอักษร D ที่อยู่บนโต๊ะ

มิคุ - เอ๊ะ นี้อะไรอ่ะ //หยิบมาดู

เธอสังเกตเห็นว่ามันมีปุ่มกดด้วย

แล้วเธอก็ดันกดมันอีก

"Dimension!"

แฟรงไดรว์ส่งเสียง เธอตกใจก่อนมันจะตกลงพื้น

มิคุื - นี้มันอะไรน่ะ

แล้วเจ้าแฟรงไดรว์ก็สร้างประตูมิติก่อนดูดมิคุเ้ข้าประตูมิติ

มิคุ - กรี้ด!!!!! กำลังจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!

ผมได้ยินเสียงจึงบึ่งออกจากห้องก่อนมาที่ห้องนักแสดง

แต่ในห้อง มีแค่ไกอาเมมโมรี่(ก็แฟรงไดรว์นั้นแหละ) ไม่มีมิคุ

ผม - Si หาย(Si = ซิลิกอนที่ใช้ทำชิป แปลง่ายๆว่า _ิปหาย)

ไม่น่าวางของผิดที่ผิดทางเลยเรา

..............................................................................................

มิคุ  - ที่นี้ ที่ไหนเนี่ย

มิคุพบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในเมืองที่มีต้นไม้ ใกล้ทะเล... แต่บรรยากาศช่างดูมืดมลชอบกล

? - เฮ้ย เธอน่ะ เป็นอะไรไหม

เสียงผู้ชายดังขึ้น เธอหันไปหาต้นเสียง
ต้นเสียงเป็นหนุ่มทหารในชุดลายพราน

มิคุ - เอ่อ....
? - รีบไปจากที่นี้ก่อนครับ ตอนนี้พวกผู้ก่อการร้ายกำลังมาที่นี้ครับ เดี๋ยวผมคุ้มกันให้ครับ //ช่วยพยุงมิคุ

แล้วมิคุก็เห็นทหารอีกสามสี่นายและคุณครูอีกสองท่าน กำลังจะขึ้นรถตู้ที่กระจกมีลูกกรงมุ้งอยู่

ครู - หนูรีบขึ้นรถเถอะ เร็ว...

ปังๆๆๆๆ

ทหารคนหนึ่ง - ทุกคน ระวัง! //ยิงปืนใส่ต้นทาง
ทหารอีกคนเรียกคนที่พยุงมิคุ - เฮ้ย โทน รีบพาผู้หญิงผมเขียวขึ้นรถเร็ว! จะคุ้มกันให้

โทน!! มิคุได้ยินชื่อถึงกับอึ้ง เธอได้ยินชื่อเขาจากเพลงๆหนึ่งที่ผมเคยเปิด

โทน - เร็วเข้าครับ
มิคุ - ค่ะๆ

เธอไม่มีเวลาถามเขาตอนนี้หรอก

หลังโทนพามิคุกับครูขึ้นรถ ก็จับปืนยิงใส่ผู้ก่อการร้ายสองคนจนเดี้ยง

โทน - ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหมครับ
มิคุ - ค... ค่ะ

แล้วโทนก็ขึ้นมาป้องกันรถด้านหลัง

มิคุเริ่มถาม - เอ่อ ขอโทษค่ะ คุณชื่อโทนใช่ไหมค่ะ
โทน - ครับ แล้วคุณล่ะครับ
มิคุ - ดิฉันชื่อ... ฮันซึเนะ มิคุค่ะ
โทน - มาจากญี่ปุ่นสิน่ะครับ มาที่นี้ทำไมครับ
มิคุ - คือ... มาซ้อมละครค่ะ
โทน - ผมว่า คุณเลือกที่ซ้อมผิดแล้วครับ ที่นี้เป็นเขตสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่กำลังมีการแบ่งแยกดินแดนเกิดขึ้นครับ

มิคุหน้าซีด... เธอเคยได้ยินข่าวนี้จากผม แต่ไม่อยากนึกเลยว่าตัวเองจะได้มาที่แห่งนี้

..................................................................................................................

หลังพาคุณครูมาส่ง มิคุและโทนก็มาคุยกันด้านนอกโรงเรียน

มิคุ - แล้ว... ที่นี้มันมีการยิงกันทุกวันเลยเหรอครับ
โทน - ก็วันไหนไม่ได้ยิน ผมนอนหลับสนิทเลยครับ เวลาได้ยิน รู้สึกไม่ดี ต้องตื่นตลอด
มิคุ - เอ่อ แล้วทำไมมาเป็นทหารที่นี้ล่ะค่ะ?
โทน - ผมก็แค่อยากรับใช้ชาติครับ
มิคุ - แต่ที่นี้ มันอันตรายน่ะค่ะ ทำไมยัง...

โทนไม่บอกแต่ชี้ไปที่ภาพรูปหนึ่ง

แต่ผมคงต้องใช้คำนี้ครับ... พระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

โทน - เพราะในหลวงครับ ผมอยากปกป้องในหลวงและคนในชาติครับ นี้เป็นสิ่งที่พาผมมาที่นี้ครับ
มิคุ - ไม่กลัวตายบ้างเลยเหรอค่ะ
โทน - ฮึๆ ก็กลัวครับ แต่พอผมนึกถึงสาเหตุที่ผมอยากเป็นทหาร ผมก็สู้ตายครับ
มิคุ - ว่าแต่ก่อนหน้านี้ คุณโทนเป็นอะไรเหรอค่ะ
โทน - ผมก็เป็นนักศึกษาธรรมดาๆแหละครับ ตอนแรกก็ไม่อยากมาหรอกครับ ที่อยากมาเพราะผมรู้สึกว่าผมอยากทำอะไรที่ช่วยเหลือคนก็เลยมาเป็นทหารเนี่ยแหละครับ ว่าแต่คุณมิคุทำอาชีพอะไรเหรอค่ะ
มิคุ - ก็เป็นนักร้องค่ะ...

แล้วทั้งสองก็คุยกันจนถึงเย็น...

..............................................................................

รถตู้สามคันมารับคุณครูและทหาร โดยคันกลางเป็นของครูส่วนคันหน้า คันหลังคอยปกป้องคันกลาง

และ.. ปังๆๆๆๆ กลุ่มผู้ก่อการร้ายจำนวนมากเข้าจู่โจม

คนขับคันหน้า -เวรแล้ว! เปลี่ยน //เปรี้ยง โดนยิง
รถหน้าดรีฟเปิดทางให้คันกลางที่มิคุและโทนอยู่ผ่านไปได้

โทน - ทุกวันจริงๆ

มิคุสังเกตเห็นว่าพวกทหารกำลังช่วยกันยิงผู้ก่อการร้าย แต่ผู้ก่อการร้ายมีมากกว่าทหาร
ทันใดนั้น ยางรถก็แตก

คนขับ - บ้าจริง!

ตอนนี้พวกผู้ร้ายได้เดินมาใกล้ๆล้อมรถแล้ว

โทน - ผมจะลงไปจัดการพวกนั้น ฝากคุณครูและมิคุด้วยน่ะ เพื่อน
เพื่อนของโทน - ไว้ใจได้เลย

โทนแงมประตูยิงพวกผู้ร้ายไปบางส่วน

มิคุชักหวั่นๆใจ - นี้นาย...
โทน - ผมมาที่นี้เพื่อปกป้องประเทศชาติ ทำไมผมต้องกลัวตายด้วยล่ะครับ

โทนเปิดประตูและยิงพวกผู้ร้ายอย่างไม่หวาดหวั้ง

เพื่อนของโทน - คนขับ ซิ่ง!

แล้วรถก็รีบวิ่งไป โดยไม่สนล้อ พวกผู้ก่อการร้ายกำลังจะวิ่งตามแต่

โทน - ลาก่อน พวก... //หยิบระเบิดและปลดสลักออก

สาม

สอง

หนึ่ง

ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!

มิคุในรถได้ยินเสียง

มิคุ - เสียงอะไรน่ะ
เพื่อนของโทน - เฮ้ย มันเล่นไม้นี้เลยเหรอ ไอ้โทนเพื่อนยาก!!!!!!!!!!!
มิคุน้ำตาคลอเบ้า... นี้หรือความจริงบนโลก...

ทันใดนั้น

คนขับ - นั้นพายุอะไรน่ะ

พายุที่ว่านั้น มีขนาดไม่ใหญ่มาก แค่พอดูดรถได้หนึ่ีงคัน และรถดวงซวยคันนั้น คือรถที่มิคุอยู่

มิคุ - กรี้ด!!!
คนขับ - เกิดอะไรขึ้น

แล้วมิคุก็รู้สึกเหมือนกำัลังจะเลือนหายไป....


จากโลกนี้



..............................................................................................

ผม - มิคุๆ ฟื้นสิ!

ผมพยายามปลุกมิคุโดยข้างๆผมคือริน เลน และไคโตะ

มิคุ - อือ

ริน - เย้! พี่มิคุฟื้นแล้ว
มิคุ - นี้มันเกิดอะไรขึ้น...
ผม - เพราะไกอาเมมโมรี่ ไดเมนชั่น น่ะ ขอโทษน่ะ ฉันวางมั่วซั่วไปหน่อยเลย
มิคุ - ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่มันพาฉันไปชายแดนภาคใต้น่ะคะ
ผม - ห๊า!!!

แล้วมิคุก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง

ผม - เข้าใจแล้วล่ะ...
มิคุถามทั้งน้ำตา - ไรท์เตอร์ค่ะ ทำไมผู้คนเขาต้องฆ่าฟัดกันเองล่ะค่ะ
ผม - ตราบที่ผู้คนยังมีซึ่งความขัดแย้ง ความโลภ ความโกรช ความหลง สงครามก็ยังคงมีอยู่ต่อไป... มันคือความจริงที่น่าเศร้า
มิคุ - ไรท์เตอร์ค่ะ...
ผม - หือ...
มิคุ - ใครคือในหลวงเหรอค่ะ
ผม - ท่านคือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่เก้าแห่งราชวงค์จักรี ผู้ครองแผ่นดินโดยธรรม ผู้ช่วยเหลือเหล่าประชาชนอย่างไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย... พวกเราชาวไทยเรียกท่านอย่างสั้นๆว่า ในหลวง
มิคุ - ท่านคงเป็นคนดีมากเลยสิน่ะค่ะ
ผม - แน่นอน พวกเราจึงรักท่านไงล่ะ ทั้งฉัน ทั้งเหล่าไรท์เตอร์คนอื่นๆ แล้วก็พวกรีดเดอร์ด้วย... รวมถึงเหล่าทหารกล้าที่สละเลือดเนื้อเพื่อชาติด้วย

.........................................................................................

ใช่ คนอย่าง"โทน" คอยปกป้องชาติอย่างเงียบๆ ให้พวกเราได้อยู่อย่างสงบสุข
เพื่อปกป้องในหลวงของเรา
เพื่อปกป้องระบอบประชาธิปไตยที่มีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข




หากไม่มีพวกเขา ผมอาจไม่ได้มาอัพนิยายเรื่องนี้

ผมอาจไม่รู้จักโวคาลอยด์ (เพราะบ้านเมืองวุ่นวายจนไม่มีที่ให้เรื่องเบาสมอง)

อาจไม่มีเว็บเด็กดี

และอาจไม่มีผมอยู่ตรงนี้...



ผมขออุทิศนิยายตอนนี้แก่เหล่าทหารที่ตายไปในชายแดนภาคใต้



และ


ผมขอขอบคุณพวกท่าน เหล่าทหารทั้งทราบชื่อและไม่ทราบชื่อ ไว้ ณ ที่นี้ครับ

สุดท้าย ผมขอปิดท้ายนิยายเรื่องนี้ด้วยเพลง โทน ครับ



หากมีการดูหมิ่นใครก็ขออภัยด้วยครับผม

โปรดติดตามตอนต่อไป