นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #33 : [Special] แม่... (100%)

ที่ห้องสตูดิโอ ที่ชักรกพิกลๆ

โดยวันนี้ มีคนมาเยื่ยมสามคน

โดราเอมอน - ห้องรกไปแล้วไหม
ผม - จริง
อาหนังสือ - 'เตอร์ๆ เอาไกอาเมมโมรี่ี ไดเมนชั่นไหม
ผม - ก็ได้ (หยิบแฟรงไดรว์สีม่วงของอาหนังสือ)
วิกิพีตัน - ว่าแต่พวกโวคาลอยด์ไปไหนดหรอค่ะ

ปึก!

มิคุ - มาแล้วจ้า


วันนี้ ชิวๆครับผม

.........................................................................

มิคุ - ง่ำๆ ไรเตอร์ก็ทำไข่เจียวอร่อยน่ะ แต่ไม่ฟู่เลย
ผม - ครับ
โดราเอมอน - จริงสิ ฉันได้ยินว่า วันนี้เป็นวันแม่ที่ประเทศไทยใช่ไหม
ผม - ใช่

พอผมพูดใช่ ทุกคนก็ร้อง เฮ้อ ออกมา

ผม - อ้าว เป็นไรไป

ไคโตะ - ก็พวกผมไม่มีแม่นิครับ
ผม - ก็คนเขียนโปรแกรมกับคนพากษ์เสียงไงล่ะ พวกเขาเป็นพ่อแม่เธอนิ
โดราเอมอน - คนสร้างฉันก็ไม่ใช่คน แต่เป็นเครื่องจักร
อาหนังสือ - ส่วนแม่ฉัน (หุ่นยนต์ที่โลกลอสเวิร์ดมีลูกได้ครับ) ก็ตายไปพร้อมกับลอสเวิร์ดแล้วน่ะสิ T_T

ผมได้ยินแล้วถึงกับอึ้ง... พวกเขาไม่มีแม่ ไม่ก็ตายไปแล้ว

... แม้พวกเราจะเป็นมนุษย์ แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะมี"แม่"

พวกเราที่เข้ามาอ่านนิยายผม คงจะมีแม่กันหมด...

วันแม่... พวกเราที่มีแม่คงรู้สึกปลื้มปิติ

แต่กับเด็กที่ไร้แม่ ที่ใช่ว่าจะมีกันน้อยๆ เขาคงรู้สึกเศร้าสร้อย

ในโลกจินตนาการ ตัวละครหลายตัวคงเข้าใจในความรู้สึกของคนเหล่านั้น... เพราะพวกเขาไม่มีแม่

ชาวจินตนาการ ไม่มีแม่เพราะการลิขิตของเหล่าผู้สร้างสรรค์

แต่กับมนุษย์ สาเหตุของการไร้แม่ หลายครั้งมาจาก "คน"

... ทั้งจากความใจแตกของวัยรุ่น
... ทั้งจากความไม่เคารพกฎหมายของพวกนักดื่มเหล้าแล้วขับ
... ทั้งจากการก่ออาญากรรม

และหลายคนสูญเสียแม่ไป ก่อนวัยอันควร


พวกเรานับว่าโชคดีที่ยังมีแม่อยู่

แต่เรามิอาจรู้ได้ว่า แม่เราจะจากไปวันไหน

ปีหน้า เดือนหน้า วันพรุ่งนี้ ชั่วโมงต่อไป หรือในอีกห้านาที

หากยังมีโอกาศ ผมขอแนะนำอย่างหนึ่ง

ดูแลแม่เท่าที่ทำได้

ช่วยทำงานบ้าน

ตั้งใจเรียน

นั้นคือสิ่งที่เราควรทำกับแม่ ไม่ใช่แค่วันแม่ แต่เป็นทุกวันที่แม่ยังคงอยู่บนจักรวาลแห่งนี้




เพราะเรา... ไม่ได้มีโชคดีกันทุกคนและทุกวันรอกครับ...

...........................................................................................................

มิคุ - ไรเตอร์เป็นอะไรไปค่ะ

ผม - อ้อ นั่งนึกอะไรนิดหน่อย

ว่าแล้วก็ลุกไปที่ประตู

อาหนังสือ - จะไปไหนครับ

ผม -แต่งไดเมนชั่นวอร์ต่อน่ะ

อาหนังสือยิ้มก่อนส่งกระแสจิตมาบอกว่า "อย่าลืมคุณแม่ท่านน่ะ"

ผมยิ้มตอบก่อนเดินออกจากห้องไป


.............................................................................

ติดตามตอนต่อไป