คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter7
ตอนที่ 7
“เฮ้อ…ห้องของพวกประธานนักเรียนน่ะเหรอ ไปทางไหนล่ะเนี่ย??”
ไดกิพูดกับตัวเอง ก็รุ่นพี่อิโน่ย์คุงน่ะสิ บอกว่าให้ไปหาที่ห้องของพวกประธานนักเรียน เขาอยากกรีดร้องเป็นภาษาอาหรับจริงๆเลยT^T ไดจังผู้น่าสงสารเมื่อวานโดนรุ่นพี่เข้าใจผิดว่าจะหนีโรงเรียน เขาไม่ได้ตั้งใจซักหน่อยแค่จะตามโซมะไปเท่านั้นเอง ขืนปล่อยหมอนั่นไปนะคงจะไปก่อเรื่อง แล้วคนที่โดนว่าก็คือเขา แต่…รุ่นพี่อิโน่ย์คงต้องเกลียดเขาแน่ๆเลยT^T
“นี่ๆนาย”
“หืมม์ (- - ) ( - -) (- - ) ( - -)”(มองซ้ายมองขวา)
“นายนั่นแหละ”
“หา? ผมเหรอครับ”
“อืมม์ๆ”
“นายพอจะรู้มั้ยว่าห้องประธานนักเรียนแหล่งรวมคนยอดยี้งี่เง่า ขี้เต่าเหม็นน่ะอยู่ที่ไหน”(พอจะเดาออกกันใช่มั้ยว่าใครพูด)
“อ่า…ผมก็กำลังหาห้องประธานนักเรียนเหมือนกันครับ แต่ไม่รู้ว่าห้องเดียวกับที่คุณหารึเปล่า เพราะว่าประธานนักเรียนขี้เต่าเค้าไม่เหม็นอ่ะ*_*”
อย่างน้อย รุ่นพี่อิโน่ย์คุงนี่แหละที่ขี้เต่าไม่เหม็น หอมจะตาย เขาเคยพิสูจน์มาแล้ว เมื่อวานนี่เอง>///<
“-0- เออๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย”
เขาถามคนตรงหน้า หมอนี่ท่าทางซื่อบื้อจริงๆเลย แต่ก็เอาเถอะคนแบบนี้แหละน่าผูกมิตรด้วย ฮิคารุคิดในใจ
“อ๊ะ! ผมชื่อ อาริโอกะ ไดกิ ม.ปลายปี 2 ห้องBครับ^^”
“เยส! นายเป็นเบ๊ เอ้ย! รุ่นน้องฉัน ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน ยาโอโตเมะ ฮิคารุ ม.ปลายปี3ห้องเอ่อ…ไม่ต้องรู้ห้องหรอก-..-“
แล้วใครจะอยากบอกฟะว่าอยู่ห้องF อายเด็กมันๆ เขาคิดในใจ
“อ่า…แล้วรุ่นพี่ยาโอโตเมะคุงไปห้องประธานนักเรียนทำไมเหรอครับ ‘ ‘?”
“อะแฮ่มๆ…นายไม่รู้เหรอ ฉันน่ะเพื่อนซี้ของ ยาบุ โคตะเชียวนะ!”
“จริงๆเหรอครับ ใครๆเค้าก็บอกกันว่า รุ่นพี่ยาบุคุงน่ะ เข้าถึงยากและไม่ค่อยสนิทกับใครเท่าไหร่ ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะมาคบกับรุ่นพี่ยาโอโตเมะคุงนะครับ^^”
“เอ่อ…นายจะสื่อถึงอะไรไดกิ-*-“
“อ๋อ ผมก็หมายความว่ารุ่นพี่สุดยอดไปเลยล่ะครับ!”
“หุหุ แน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่นายล่ะไปห้องประธานนักเรียนทำไมเหรอ”
“เอ่อ…คือผมโดนลงโทษน่ะครับ”
น้ำเสียงของไดกิฟังดูสลดเล็กน้อย จนฮิคารุอดเห็นใจไม่ได้ นี่ไอ้ยาบุมันกล้าลงโทษนักเรียนถึง 2 คนเลยรึ มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไอ้บ้าอำนาจ ไอเผด็จการ ไอ้โหดร้าย ไอ้ป่าเถื่อน ไอ้ @$^%&*^*(^&&^% (คำด่าของฮิกเค้า-*-) แถมอีกคนก็ใสซื่อไร้พิษสง ส่วนอีกคนก็หน้าตาดี แบรท พิตต์ เรียกพี่แบบนี้-..- มันน่านัก!
“อ่านะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะซี้กับโคตะเค้า เดี๋ยวฉันช่วยเองๆ”
“แต่…รุ่นพี่ยาบุคุงไม่ได้ลงโทษผมหรอกครับ รุ่นพี่อิโน่ย์คุงต่างหาก”
“อ่าวเหรอ…”งั้นเมื่อกี๊ตูด่าผิดคน-.,-(อันหลังพูดในใจ)
“ครับTT TT”
“ไม่เป็นไรๆ เพื่อนซี้ฉันทั้งนั้นไอ้น้องชาย^o^”
“ครับ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับผมทำผิด ผมก็ต้องยอมรับผิด”
“ว้า….เด็กดีจริง ไอ้เคย์มันคิดยังไงเนี่ยถึงลงโทษเด็กดีแบบนี้ใช้ไม่ได้เลย นี่พี่จะบอกอะไรให้นะ ไอ้เคย์น่ะขี้เก๊กสุดๆแต่ที่จริงแล้วมันน่ะ ซาดิสต์มากๆเลย ส่วนไอ้โคตะเนี่ย เห็นเย็นๆนิ่งๆแบบนี้ ที่จริงมันอ่ะ โคตรจะหื่นเลย แล้วไอ้ยูยะเนี่ย เห็นแมนๆเท่ๆอย่างนั้นนะ ที่จริงมันนะ….เอาหูมานี่ๆ”
ฮิคารุหันซ้ายหันขวาก่อนจะเรียกให้ไดกิเอาหูไปใกล้ๆพร้อมกับก้มตัวลงมากระซิบใกล้ๆ
“ไอ้ยูยะน่ะมันเป็นเกย์ แล้วไอ้เคย์กับไอ้โคตะเป็นคู่ขาของมัน เนี่ย อย่าเอาไปบอกใครนะ! ฉันยิ่งหล่อๆอยู่ด้วยเดี๋ยวโดนพวกมันจับปล้ำอ่ะT^T”
“ห๊า! O_O จริงเหรอครับ!?”
“อืมม์ จริงสิ ฉันไม่รู้จะทำยังไงที่พวกมันเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ฉันก็โดนพวกมันแกล้งสารพัด ฮือๆ”
ฮิคารุจัดการเล่นละครอย่างเนียนจนซะตรงคนหน้า ทำหน้าตาสงสาร เฮ้อ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารุ่นพี่ 3 คนนั้นจะเป็นอย่างนี้ น่าสงสารรุ่นพี่ยาโอโตเมะคุงจังเลย เฮ้อ… ไดกิคิดอย่างสลดใจ(ได เชื่อฮิกด้วยอ่ะ-^-)
“รุ่นพี่ทำใจดีๆไว้นะครับ”
ไดกิพูดพลางเอื้อมมือไปแตะไหล่ฮิคารุพร้อมส่งยิ้มหวานให้ อ่าว…ไอ้เด็กนี้มันเชื่อเขาด้วยเหรอเนี่ย เอาเถอะ ในเมื่อมันเชื่อ เราก็จะตอแหลต่อไป ฮิคารุคิดในใจพลางแกล้งร้องไห้หนักกว่าเดิม พร้อมกับดึงคนตรงหน้ามากอด
“ฮือๆๆ ขอบใจมากๆนะ ไดกิคุง ฉันไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว ฮือๆๆTvT”
“ครับ”
ไดกิตอบรับอย่างงๆแต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ เขาก็เอื้อมมือกอดคนตรงหน้าตอบ พ่อเขาเคยบอกว่า ถ้าใครทุกข์ใจมากๆการกอดเป็นวิธีหนึ่งที่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
“ทำอะไรกัน!”
เสียงเข้มๆของหัวหน้าผู้คุมกฎแห่ง เซนท์ ฟาร์นเทียลาร์ พูดขึ้น ไดกิและฮิคารุรีบผละออกจากกันทันที
“เอ่อ…รุ่นพี่อิโน่ย์คุง คือ…”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ตามฉันมา”
เคย์ไม่พูดเปล่า เขาคว้าข้อมือของไดกิพลางลากมาเขาไม่รู้หรอกว่าการกระทำแบบนี้มันทำให้คนข้างหลังเจ็บมากเพียงใด แต่ที่รู้ๆเขาไม่พอใจเลย ที่เห็นคนข้างหลังกอดอยู่กับใครก็ไม่รู้ มันน่านัก!
“เฮ้อ…เด็กน้อยไปซะแล้ว ตลกจริงๆทั้งเจ้าเด็กไดกิทั้งไอ้ขี้เก๊กอิโน่ย์อะไรนั่นน่ะฮ่าๆ”
ฮิคารุหัวเราะกับตัวเอง แต่เสียงหัวเราะต้องเงียบลงอย่างฉับพลันเมื่อ…
“จะหัวเราะอีกนานไหม ยาโอโตเมะ-_-^”
อ่าว….งานเข้าแล้วตรู ฮิคารุคิดในใจ
******
“ริวทาโร่ แกรู้ใช่มั้ยว่าถ้าผลการเรียนของแกไม่ได้อยู่ในระดับที่ฉันกำหนดให้ จะเกิดอะไรขึ้น”
เสียงนิ่ง ๆของชายวัยกลางคนสวมแว่นตาพูดขึ้นในขณะจอดรถเพื่อที่จะส่งลูกชายหน้าโรงเรียน
“อะ….เอ่อ ครับ”
ริวทาโร่ตอบรับอย่างเซ็งๆแล้วไอ้ที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันไม่ดีตรงไหน? ใช่สิ เขาทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจพ่อเลยซักครั้ง ไอ้ผลการเรียนที่พ่อกำหนดให้เนี่ย ก็คือการสอบได้ที่1เท่านั้น เทอมที่แล้วก็ได้ที่ 1 มาแล้ว แล้วทำไมพ่อต้องขู่เขาด้วย?
“ฮึ! แกรู้มั้ยว่าถ้าแกสอบไม่ได้ที่ดีๆน่ะ แกก็อย่าหวังอนาคตดีๆเลย แกเห็นไอ้คนเก็บขยะจอมโสมมกับครอบครัวของมันมั้ย น่าสมเพชสิ้นดี แกคงไม่อยากเป็นแบบนั้นใช่มั้ย แล้วแกเห็นแม่แกมั้ย แม่ของแกน่ะโง่ยังกะอะไรดี รู้มั้ยคนโง่ตายเร็ว!”
พ่อของเขาพูดพลางจุดบุหรี่เพื่อสูบระบายความเครียด ริวทาโร่มองพ่อด้วนแววตาเจ็บปวด คนเก็บขยะที่พ่อว่าคือ คุณน้า โทดะ มัตซึบะ เขาเป็นคนใจดีถึงแม้ว่าจะไม่ได้รวยล้นฟ้า หรือมีหน้าที่การงานที่ดี แต่เขาก็มีความสุข ครอบครัวของเขาก็เหมือนกัน ทำไมพ่อต้องเอาการงาน เงินทอง มาวัดคนด้วย! แต่สิ่งนี้ไม่เจ็บปวดเท่าที่พ่อพูดว่าแม่อย่างนั้น พ่อไม่เคยรักแม่เลย แล้วพ่อก็ไม่เคยรักเขาเหมือนกัน แล้วพ่อแต่งงานกับแม่ทำไม?
“ว่าไง ริวทาโร่ เงียบไปเลย ลงไปได้แล้ว อ้อ! อย่าลืมอ่านหนังสือนะ ถ้าผลการเรียนแกตก แกรู้ใช่มั้ยว่าจะเป็นยังไง”
“ครับ”
ริวทาโร่พูดพลางรีบลงจากรถ ผลการเรียนตกงั้นเหรอ เขาเคยมาแล้วล่ะ เมื่อตอนม.ต้นปี 1 ตอนนั้นเขาน่ะชอบเต้นกับเพื่อนๆมันสนุกมากเลยล่ะ การเต้นน่ะ แต่นั่นแหละพ่อของเขาไม่ชอบเขาเลยต้องหยุดทำมัน เฮ้อ….เขาคิดในใจอย่างเศร้าๆพลางเดินก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าเขากำลังร้องไห้ แต่เขาคิดผิด
“เฮ้อ…ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เอานี่ไปเถอะ เด็กร้องไห้ไม่น่ารักเลยนะ”
เสียงคุ้นๆของเคย์โตะทำให้ริวทาโร่ถึงกับสะดุ้ง บ้าชะมัด หมอนี่รู้ได้ไงว่าเขาร้องไห้ แต่เจ้าตัวก็ไม่ว่าอะไรพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าจากคนข้างหน้าแล้วจัดการเช็ดน้ำตา
“นายรู้มั้ย ผู้ชายร้องไห้ดูไม่ดีเลยนะ”
“………………..”
“แน่ะ! ร้องไห้แล้วไม่พูด หรือว่ากลายเป็นใบ้เลยเสียใจ โอ้! ไม่นะ เพื่อนร่วมห้องของฉันเป็นใบ้งั้นเหรอ แถมเมื่อวานเพิ่งว่าฉันหัวเม่นอีก เฮ้ พูดอะไรหน่อยสิ หรือนายเป็นใบ้จริงๆo.o”
“ผมไม่ได้เป็นใบ้ครับ”
“แล้วนายเป็นอะไร”
“ผม…ผม…คุณไม่เข้าใจหรอก ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเถอะ”
ริวทาโร่พูดพลางเดินหนี แต่มิวายเคย์โตะวิ่งเข้ามาขวางไว้ก่อน
“ไปไหน”
“ไปไหนก็เรื่องของผม คุณหลบไปดีกว่า”
ริวทาโร่พูดพลางผลักเคย์โตะออกก่อนจะวิ่งเข้าโรงเรียนแล้วหายไป
“เฮ้อ….อะไรของเค้าเนี่ย ยังไม่ได้คิดบัญชีเลย เมื่อวานมาว่าเราหัวเม่น มันเม่นตรงไหนเนี่ย ออกจะดูดี”
เคย์โตะพูดพลางเอามือเสยผม ชะนีที่เดินผ่านแถวนั้นต่างกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่-*-
“กรี๊ดๆๆๆ เทพบุตรจากอังกฤษอ่ะเธอ>O<”
“ไหนๆ ใช่จริงๆด้วยกรี๊ดๆๆๆๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“อะ…เอ่อ….คะ…ครับ^^”
เขาหันไปยิ้มแหยๆให้พวกสาวๆ อะไรกันเนี่ย กรี๊ดอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด ที่จริงเขาพูดญี่ปุ่นชัดแจ๋วเลยล่ะ แต่ที่แกล้งพูดไม่ชัดน่ะ เพราะขี้เกียจพูดกับคนพวกนี้ยังไงล่ะ น่ารำคาญที่สุด โมริโมโตะคุง นายอยากรู้ใช่มั้ยว่าทำไมฉันพูดชัด เพราะฉันอยากพูดกับนายยังไงเล่า หึหึ เขาคิดในใจพลางเดินเข้าโรงเรียนไป โรงเรียนนี้น่าสนุกจริงๆด้วย!
*******
“(-- ) ( --) (-- ) ( --)….เฮ้อ!”
เด็กหนุ่มหน้าหวานเดินออกจากบ้านมาแล้วมองซ้าย มองขวา ก่อนจะถอนหายใจออกมา ดีๆแล้ว สงสัยไอ้โย่งหื่นกามยังไม่ตื่น หึหึ จะใช้เวลานี้เผ่นไปโรงเรียนซะเลย^O^ เขาคิดในใจ แต่หารู้ไม่ว่า คนที่เขาพูดถึงได้ซุ่มอยู่หน้าบ้านมาของยามะมานานแล้ว รอแต่ให้คนหน้าสวยเดินออกมาก่อนเท่านั้นเอง แต่จะเข้าไปทักให้ตกใจเล่นก็คงจะไม่สนุกเท่าให้ตกใจยกกำลังสอง ยูโตะคิดในใจพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“ยามาดะเอ้ย! จะหนีคนอื่นเค้าหนีให้มันเช้าหน่อยสิ จะแปดโมงแล้วเพิ่งออกจากบ้าน หึหึ”
ยูโตะพูดกับตัวเอง พลางเดินตามยามะไปเรื่อยๆโดยไม่ให้คนข้างหน้าสังเกต เพราะอะไรน่ะเหรอ เขามีแผน!
*****
!!Sa yume mimashou sute kina koto!!
เสียงโทรศัพท์ของร่างบาง(เอ่อ..บางแล้วเหรอ-.,-)ดังขึ้น
“โมชิๆจ้า ชิเน็นคุง^O^”
“เอ๋? เอ่อ…ยามะจังเป็นอะไรเหรอ??”
เสียงของคนตัวเล็กถามขึ้นอย่างงงๆอะไรกันเมื่อวานตอนเช้าดุ ตอนบ่ายเหม่อ ตอนเย็นๆใจดีผิดปกติ วันนี้ร่าเริง?
“หืมม์ ไม่มี๊ ไม่เป็นอะไรเลย พอดีว่ายามะจังอารมณ์ดีน่ะ โหะๆ^O^”
“เอ่อ….จ้า แหะๆยามะจังชี่รอที่เดิมนะเดี๋ยวไปโรงเรียนด้วยกัน”
“จ้า^^ บายจ้า”
“จ้าๆ เจอกันๆ”
ตู๊ด….ตู๊ด…..
อ่า….วันนี้เขาน่ะอารมณ์ดีที่สุดเลย เมื่อวานยูโตะบอกเขาว่าตอนเช้าจะมารอรับ ไอ้เขาก็กังวลว่ามันจะมาจริงๆแต่เนี่ย หายต๋อมไปเลย มันคงไม่มาแล้วล่ะ อารมณ์ดี๊ดี ไม่ต้องเจอไอ้โย่งแต่เช้า ฮ่าๆ ลัลล้าๆๆ แต่….ทำไมไอ้โย่งถึงผิดสัญญาล่ะ เชอะ ไอ้คนกะล่อนบอกจะมารับก็ไม่ยอมมาถึงแม้ว่าจะไม่อยากให้มาก็เหอะ(จริงเร้อ-..-?) ชิๆๆ เขาทำท่าหงุดหงิดกับตัวเองโดยไม่รู้ว่ากระทำผีเข้าผีออกนั้นมันทำให้อีกคนที่แอบเดินตามเงียบๆนั้นขำมากเพียงใด
“ดีจ้าๆ ชี่^^”
“อ้าว ยามะจังมาเร็วจัง ดีจ้าๆ^^”
“ดีจ้า ไปกันเถอะ! Let’s go Yo!”
ยามะพูดพร้อมกับทำท่าทางประหลาดๆ ตั้งแต่คบกันมาเพิ่งเห็นเพื่อนรักของเขาเป็นแบบนี้เป็นครั้งแรก เอ่อ…คือ ยามะจังเป็นอะไรไปน่ะ อาการแบบนี้มันเหมือนอาการของผู้หญิงเป็นประจำเดือนเลย-V- เอ๊ะ! เราคิดอะไรบ้าๆอีกแล้ว เฮ้อ..ชิเน็นคิดในใจ พลางมองคนข้างๆด้วยสายตาสงสัยปนกังวล กังวลว่าเดี๋ยวเพื่อนคนสวยของเขาจะอารมณ์แปรปรวนไปอีก
“นี่ๆ ขนมจ้า ชี่ซื้อมาฝาก อมยิ้มด้วยๆ^^”
“เอ่อ…จ้า แหะๆ”
คนตัวเล็กยิ้มแหยๆให้คนข้างๆที่ส่งยิ้มสดใสมาให้ พลางรับขนมถุงใหญ่และอมยิ้ม เอ๊ะ! อมยิ้มงั้นเหรอ
“นี่ๆยามะจัง ชี่มีอะไรจะบอกอ่ะ คือเมื่อวานลืมบอก ขอโทษทีนะ”
“อื้ม! บอกมาสิชี่ ฟังอยู่”
เพื่อนคนสวยของคนตอบรับพลางกินอมยิ้มรสสตรอเบอร์รี่ ไปด้วย แก้มป่องๆนั้นมองแล้วใครๆต่างก็ลงความเห็นว่า น่ารัก!
“คือ….ชมรมวิทยุของโรงเรียนเราจัดการแข่งร้องเพลงล่ะ! ผู้ชนะได้กินอมยิ้มฟรี1ปีเลยนะ!”
“0.0 โห จริงเหรอ น่าสนใจจังแฮะ อมยิ้มฟรี1ปี อยากกินๆ อยากกินอมยิ้ม”
ยามะตื่นเต้นมากจนแทบสำลักอมยิ้ม อมยิ้มน่ะอร่อยที่สุดในโลกเลย^O^ เขาคิดในใจ
“จ้าๆ งั้นเดี๋ยวเราไปสมัครกันนะ^^”
“จ้า ไปสมัครกัน^^ เราต้องขนะเพื่ออมยิ้มฟรี1ปี^O^”
“เอ่อ…จ้า เพื่ออมยิ้มฟรี”
“อ้าว ยามาดะ ชิเน็นคุง คุยอะไรกันเหรอน่าสนุกจัง^^”
เฮ้ย นี่มันเสียง…..
“อ้าว ยูโตะคุง เดินไปโรงเรียนด้วยกันสิ^^”
ไอ้โย่ง! นี่เป็นครั้งที่สองของวันแล้วที่เขาจะสำลักอมยิ้ม ว๊าก มันมาได้ยังไง? มันมาจากไหน? ไปให้พ้นๆชิ่วๆ สัพเพสัพตา อาเมน….-.,-
“อืมม์ๆ เดินคนเดี๋ยวเหงาน่ะ ว้าว อมยิ้มน่ากินจัง ของชิเน็นเหรอ?”
“=_=”<<<(สีหน้ายามะจัง)
“เปล่าจ้า ของยามะจังน่ะ เมื่อวานยามะจังไปธุระเลยซื้อมาฝาก”
“หืมม์ นายไปที่ไหนมาเหรอยามาดะคุง อมยิ้มนี่น่ากินจัง ขอฉันซักอันได้มั้ย^^”
“อืมม์-V-“
ยามะจังพูดพร้อมกับล้วงอมยิ้มออกมาจากประเป๋า แล้วส่งให้ยูโตะที่เทล่อ ทล่าเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างเขากับชี่ ไอ้โย่งเอ้ย แกจะขอไปทำไมฟะ ไอ้อมยิ้มนี่แกซื้อให้ฉันเอง เอ่อ…ของฟรีน่ะ เขาเลยรับมา-.,-
“นี่ ชิเน็นคุง เวลานายกินอมยิ้มเนี่ย น่ารักจังเลยนะ^^”
ยูโตะพูดพลางยิ้มหวานให้ชิเน็น รอยยิ้มนี้ใช้สยบสาวๆมาหลายคนแล้วล่ะ วันนี้ลองใช้กับหมอนี่ซักวันแล้วกัน
“หา…>///< เอ่อ…ขอบใจนะ”
คนตัวเล็กพูดพลางหลบสายตาของคนตัวโต อ๊าก!!! ยิ้มอย่างนี้ฆ่ากันดีกว่ามั้ย>///< คนอะไรทำอะไรก็ดูดีไปหมด ชี่คิดในใจ
“= =!”<<<(สีหน้ายามะจังอีกครั้ง)
“อ๊ะ! ยูโตะคุงเรียกเราว่าชี่ก็ได้นะ^^”
“อ๋อ…อืมม์ ชี่จัง”
“^^”
เออ…คุยกัน ยิ้มกันเข้าไป ชิๆ ไอ้โย่ง ไอ้กะล่อน ไอ้หน้าม่อ(เห็นมีเม้นท์ว่าโตะเงี้ยอ่ะ=..=) ไอ้ โว้ย! ไอ้บ้าเอ้ย! คนหน้าสวยนิ่วหน้าอย่างอารมณ์เสีย เนี่ยมันอะไรกัน ไอ้นี่คนละคนกับเมื่อวานเลย ไอ้โย่งเอ้ย! ตกลงนายเป็นคนยังไงกันแน่ เฮอะ! เห็นไอ้โย่งยิ้มหวานใส่ชี่แล้วมันน่านัก น่าโมโหที่สุดเลย ไอ้บ้าเอ้ย! แต่ความคิดของเขาก็ต้องหยุดลงเมื่อรู้สึกถึงสำผัสอุ่นๆตรงมือ ใช่! ยูโตะ ยูโตะจับมือเขา! หมอนี่คิดอะไรอยู่ พอเขาเงยหน้าไปมองยูโตะ หมอนั่นกลับพูดกับชี่อย่างไม่รู้สึกอะไรเลย เอ่อ…นายจับมือผิดคนรึเปล่า??? เขาพยายามสลัดมือทิ้งแต่ดูเหมือนว่าร่างสูงไม่ยอม จับมือเขาไว้อย่างนั้น เฮ้อ…นี่มันคืออะไรกันแน่ เขาแย่มากเลยใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ แต่มันก็ดีแล้วนี่ ชี่ก็มีความสุขดีแต่…ถ้าชี่รู้ล่ะ เอ๊ะ! แต่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับหมอนั่นซักหน่อยแค่ หอมแก้ม จูบ และ จับมือ เอ่อ…มันก็เหมือนกับเป็นและนะ แต่ เพิ่งทำแค่เมื่อวานเอง แล้วเขาก็ไม่ได้ชอบยูโตะด้วย ยูโตะก็คงไม่ได้ชอบเขา แล้วที่ทำอยู่ล่ะ? แต่ เอ๊ะ! หมอนี่คงไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะฉะนั้น ยามะจัง จำไว้ให้ดีที่ทำไปทั้งหมอ เพราะไม่อยากให้ชี่เสียใจ ในตอนนี้สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องปล่อยให้ยูโตะจับมือไว้ตลอดสินะ ทำไงได้ล่ะ เฮ้อ….
กร๊ากๆ ขอโทษนะคะที่หายไปเป็นชาติ เปรี้ยวมันชั่ว มันเลวTT TT
บอกว่าจะปิดโหวตวันพฤหัสแต่ ผ่านมา2อาทิตย์แล้ว-*-
เง้อ….ขอโทษนะคะๆๆT^T แงๆขอโทษจริงๆค่ะ ตอนนี้เกลียดพ่อริวจริงๆ-V-
ฮ่าๆ ฮิกกวนได้อีก แต่ไดก็เชื่อ-*- เหอะๆต่อไปนี้ไดคงกลัวเคย์ ฮี่ๆ(-*-)
ส่วนชี่ อ๊าก เค้ากิ๊กกันแล้วยังมิรู้อีก ยามะก็เหมือนกัน เหอะๆ
ต่อไปนี้เปรี้ยวสัญญานะคะว่าจะมาอัพเร็วๆ เอาเคย์โตะเป็นประกัน-.,-
บายๆค่า Good day to you!!!!!
ความคิดเห็น