คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter6
ตอนที่6
ณ ดาดฟ้า อาคาร 5 โรงเรียน เซนท์ ฟาร์นเทียลาร์ ไฮสคูล
เวลา 5.05 PM
“นายมาสาย 5 นาทีนะ เรียวสุเกะ”
นาคาจิม่า ยูโตะ พูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย
“คะ…แค่ 5 นาทีเองนะ แฮ่กๆ”
ยามาดะ เรียวสุเกะ พูดตอบในขณะที่เจ้าตัวก็ยืนหอบแฮ่กๆอยู่
“ฉันเกลียดคนไม่ตรงต่อเวลา”
“ก็เรื่องของนายสิ”
ยามะจังพูดเบาๆพลางเบ้ปาก แต่มีเหรอที่คนหูดีอย่าง ยูโตะ จะไม่ได้ยิน
“ใช่ เรื่องของฉันแต่ต่อจากนี้มันก็เป็นเรื่องของนายด้วย ยามะจัง”
“หมายความว่าไง?”
“ก็….”
ยูโตะหันมามองหน้ายามะจัง พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เฮือก…มะ..หมอนี่ยิ้มเหมือนตอนนั้นเลย ยามะจังคิดอย่างหวั่นๆกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(แต่หล่อ)ของยูโตะ ยังไม่ทันหายผวากับร้อยยิ้มอันสุดแสนจะตราตึง(ด้วยความแค้น=[]=) ยูโตะ ก็เก้าเข้ามาหายามะจังเรื่อยๆ เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด! เขาคิดในใจพลางเก้าหนีอย่างหวั่นๆ
“อะ….อะไรกันน่ะ!”
“^^”
“ถะ…ถอยไปนะ คนบ้า>///<”
“^-^”
เฮือก!…ตอนนี้ ยามะจังเก้าหนียูโตะมาเรื่อยๆจนติดระเบียงที่ดาดฟ้า พอมองลงไป โอ้ แม่เจ้า TT TT สูงอะไรเยี่ยงนี้ อาเมน…
“นะ..นายจะทำอะไรน่ะ!”
ยูโตะไม่ตอบแต่โน้มหน้าลงมาเรื่อยๆ ยามะจังได้แต่ถอยหน้าออกไปเรื่อย เมื่อมองลงไป โอ้ แม่เจ้า ถ้าตกลงไปมันคงงดงามน่าดู(โปรดสังเกต พูดเหมือนไดจัง ไรเตอร์หมดมุกแล้วแหง่วๆ-V-) เขาคิดในใจ แต่คนตรงหน้านี่สิ ยังจะโน้มหน้าลงมาอีก อ๊าก…จะตกแล้ว>///< จิตใต้สำนึกของคนหน้าสวยสั่งให้เจ้าตัวโน้มตัวลงไปกอดคนตรงหน้าก่อนที่จะตกลงไป ผลก็คือด้วยน้ำหนักตัวของยามะจังที่สลิมสุดๆ -..- เล่นเอายูโตะหงายหลัง ภาพที่เห็นอยู่ก็คือ ยามะจังคร่อมยูโตะ แต่! ไม่พอๆ ว่าด้วยกฎของแรงโน้มถ่วงของโลก เลยทำให้แรงที่ยามะจังกอดยูโตะด้วยความตกใจกลัวว่าจะตกลงไปถ้าเขาหลบยูโตะอีกเลยทำให้…..
“OxO” <<< (สีหน้ายามะจัง)
“^x^”<<< (สีหน้ยูโตะคุง)
ภาพที่พวกเราจะต้องจินตนาการต่อไปนี้ก็คือ ยามะจังคร่อมยูโตะ แล้ว สองคนนั้นก็จูบกัน> <
“นี่ ยามะจัง นายไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้นะ”
“อะ….ไอ้ยูโตะ แก แก ขโมยจิ้นฉันT^T”
“บ้าเหรอ นายจูบฉันเองนะ แล้วก็ออกไปจากตัวฉันได้แล้ว เดี๋ยวอดใจไม่ได้พอดี”
“อะ…อดใจอะไรของนาย-///-?”
“ก็อดใจปล้ำนายไม่ได้ไง^^”
พูดไม่ขาดคำ ร่างเล็ก(กว่า)ก็รีบเด้งตัวออกมาจากคนตรงหน้า นายนี่น่า…กิน ชะมัด ยามะจัง ยูโตะนึกในใจอย่างขันๆ
“บะ…บ้า ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ย!!”
“หืมม์…จริงอ่ะ เอ…แต่นายสวยกว่าผู้หญิงอีกนะ”
“เลิกพูดว่าฉันสวยซักทีได้มั้ยวะ!”
ไอ้โย่งนี่จะอะไรกับเขามากมายเนี่ย! ปกติชี่ก็ชอบบอกเขาบ่อยๆอยู่หรอกว่าเขาสวย ฟังแล้วมันก็รู้สึกดีนะ แต่ไอ้โย่งนี้บอกมันรู้สึกเอ่อ…เขิน>///< เขาเลยต้องทำแมนกลบเกลื่อน-*-
“ฮ่าๆ นายนี่ตลกชะมัดเลยนะ เรียวสุเกะ เอาล่ะ นายมาช้า 5 นาทีใช่มั้ยตอนแรกก็กะว่าจะลงโทษอยู่หรอก แต่พอดีว่าได้มาแล้วล่ะ-..- เลยยกโทษให้ วันนี้ฉันอารมณ์ดีมากๆเลยล่ะ^O^”
“-O-“ แต่ฉันอยากฆ่าคนว่ะ-_- อันนี้พูดในใจ ไม่กล้าพูด กลัวมันคุ้มคลั่ง-.,- ยามะจังคิดในใจ
ยูโตะนั่งลงพลางโน้มตัวนอนลง มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ตอนนี้เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว ที่โรงเรียนนี้ก็ไม่ค่อยมีใครอยู่แล้วล่ะ
“มานี่สิ เรียวสุเกะ”
ยูโตะหันไปเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างๆให้นอนลงข้างๆตน ยามะจังทำตามแต่โดยดี เพราะอะไรน่ะเหรอ…เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกออกไป ทำให้เขาเชื่อใจคนข้างๆได้มากขึ้น ยามะจังหันไปมองคนข้างๆที่หลับตาพริ้ม ดูไร้เล่ห์เลี่ยม ไม่เหมือนยูโตะคนเมื่อกี๊เลย หมอนี่มุมนี้มันก็…หล่อเหมือนกัน ชิๆๆ(หมั่นไส้เค้าหล่อกว่า-*-) ยามะจังมองคนข้างๆแล้วเผลอยิ้มออกมา หรือนี่จะเป็นตัวตนที่แท้จริงของ นากาจิม่า ยูโตะ น้า…
“มองอะไรเหรอ?”
ยูโตะที่ลืมตาขึ้นมาแล้วหันมาสบตากับยามาดะ เขาจะรู้มั้ยน้า…ท่าทางอย่างนั้นทำให้คนที่เคยจ้องเขาตาไม่กระพริบเมื่อกี๊ หวั่นไหวแค่ไหน
“ปะ…เปล่า-///- คะ..แค่จะถามว่านัดฉันมาทำไม อย่าบอกนะ ว่านัดมาเฉยๆไม่งั้นฉันกลับล่ะ”
คนหน้าสวยเตรียมตัวจะลุกขึ้นแต่คนตัวโตก็ฉุดข้อมือเขาไว้ดื้อๆ
“เดี๋ยวก่อนสิ นายดูนี่ก่อน”
“อะไรอีกเล่า!”
ยามะจังหันไปหายูโตะอย่างงงแต่ยูโตะก็ไม่ตอบอะไรพลางชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า
“O.O โห! สวยจัง”
ยามะจังเผลออุทานออกมา ก็พระอาทิตย์ตกน่ะสิ สวยจังเลย ไม่น่าเชื่อว่าในโตเกียวจะเห็นพระอาทิตย์ตกได้สวยอย่างนี้*O* เขาคิดในใจพลางยิ้มออกมา โดยไม่ได้สังเกตว่าคนข้างๆแทบละลายกับร้อยยิ้มหวานๆของตน
“ยูโตะคุง^^”
อยู่ดีๆยามะจังก็หันไปยิ้มให้ยูโตะ เล่นซะคนตัวโตหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว
“อะ…อะไรเหรอ>///<”
คนที่คอยทำให้คนอื่นเขินอยู่ตลอด กลับเขินซะเองเพียงเพราะรอยยิ้มหวานๆจากคนข้างๆ
“ขอบใจนะ^^”
“ระ…เรื่องอะไร”
“ก็ที่พามาดูพระอาทิตย์ตกวันนี้ไง^^”
“อะ…อืมม์>//<”
ยามะจังแปลกใจกับท่าทางของคนข้างๆ แปลกแฮะ อยู่ดีๆก็หน้าแดง นายนี่แปลกคนจริงๆนาคาจิม่า ยูโตะ เขาคิดในใจอย่างงงๆแต่ก็มองดูพระอาทิตย์ตกต่อ โดยไม่รู้ตัวอีกว่าคนข้างๆแอบมองตนอยู่
10 นาทีต่อมา(ไวเหมือนโกหก=W=)
“นี่ๆยามะ..”
ยูโตะหันมาพูดกับยามะ แต่คนข้างๆกลับหลับซะแล้ว คนอะไรหลับแล้วยังน่ารัก เขาคิดในใจพลางยิ้มออกมา
“ฉันคิดออกแล้วล่ะ ยามะจัง ข้อแม้ของเรา^^”
ยูโตะพูดกับตัวเองเบาๆพลางโน้มหน้าลงไปหอมแก้มคนข้างๆที่บังเอิญลืมตาขึ้นมาพอดี
“O_O”<<< (สีหน้ายามะจัง)
“-///- เอ่อ…คือ…เอ่อ ข้อแม้ ใช่ๆฉันจะบอกนายเรื่องข้อแม้ของเรา”
“อืมม์”
ยามะจังตอบราบเรียบทั้งๆที่ในใจทั้งเขิน ทั้งโกรธ ทั้งรู้สึก..ดี ในเวลาเดียวกัน-*-
“นายจะต้องไปเดทกับฉันวันเสาร์นี้!”
“ห๊า! นายจะบ้าเหรอ”
“ไม่รู้แหละ คือ ฉันอยากให้นายไปเดทกับฉันเพราะ เอ่อ…เพราะว่า เอมิกะจัง นายรู้จักเอมิกะจังห้องCใช่มั้ย”
“อืมม์ เคยได้ยินชื่อมา เห็นว่าป็อบที่สุดในปี1นิ่-_-“
“อ่า…ใช่ๆยัยนั่นขอฉันเดทล่ะ นายช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“เรื่องอะไรๆ ฉันไม่ไปหรอกเดทของนาย นายก็จัดการเอาเองสิ”
“ไม่ได้นะ! หึหึ นายอย่าลืมสิ นายไม่มีข้อต่อรองอะไรทั้งนั้น เอ…หรือว่า ชี่จังผู้น่าสงสารต้อ..”
“ตกลง! ไปก็ได้ แต่เฮ้อ..ฉันก็แค่ไปเป็นเพื่อนนายเท่านั้นอ่ะนะ นายจะให้ฉันไปจีบเอมิกะแทนนายอ่ะเหรอ-O-“
“หึหึ ใครบอกล่ะ ยามะจัง”
“แล้วจะให้ฉันไปทำอะไรอ่ะ”
“ให้นายเป็นแฟนฉันต่างหากเล่า^O^”
“อืมม์ ได้ ห๊า!! เฮ้ย จะบ้าเหรอ ฉันเป็นผู้ชายนะ!”
“ไม่รู้แหละ นายต้องทำตามที่ฉัน ถ้าให้นายไปจีบเอมิกะจัง คงจะยากอ่ะนะ เพราะแม่นั่นหลงฉันอย่าง Truly Madly Deeply แล้วล่ะ โหะๆๆ^O^”
“เหอะๆๆ= =” แล้วไปทำอีท่าไหนให้เค้าหลงฟะไอ้โย่งเอ้ย! ชิๆ ยามะจังคิดอย่างหมั่นไส้
“ทำเสียงแบบนั้นหมายความว่าไง?”
เฮือก…ทำไมน้ำเสียงมันหาเรื่องกันจังฟะ
“เอ่อ…เปล่าจ้าๆ คือ ยูโตะคุงน่ะน่าหลงที่สู๊ดเลย^^”
“ก็ดี ตกลงตามนี้นะ วันเสาร์นายมาบ้านฉันตอน 7 โมงเช้าและกัน-*- ห้ามสาย!”
“7 โมงเช้า!! นายรู้มั้ยนั่นน่ะเป็นเวลาที่ฉันต้องกระดึ๊บๆอยุ่บนเตียงรู้มั้ย!!”
“งั้น นายมากระดึ๊บๆต่อบนเตียงฉันก็ได้-..-“
“บ้า! >///<”
“อะไร ‘ ‘?”
“นายลามก!”
“ลามกอะไร”
“กระดึ๊บๆอะไรบนเตียงของนายนั่นน่ะ>///<”
“เอ๋…”.
ยูโตะทำท่าครุ่นคิดพลางทำหน้ามึนงงไม่เข้าใจความหมายของคนตรงหน้าที่หน้าแดงแปร๊ดก็เขาแค่คิดว่าถ้ายามะจังง่วงนอนก็มานอนต่อที่บ้านเขาก็ได้แค่นั่นเอง(โตะ พอดีว่าความหื่นมันออกทางหน้าตาอ่ะลูก-O-) แต่พอคิดออกเท่านั่นแหละ
“ฮ่าๆนายคิดอะไรอ่ะยามะจัง”
“ก็….ไม่รู้แหละ นายทำให้ฉันคิดนี่นา>///<”
ตายๆ นี่เขาคิดไปเองหรือเนี่ยว่า… อ๊าก อยากบ้าตายหน้าแตกๆๆๆ
“หืมม์ แล้วนายคิดอะไรล่ะ”
ยูโตะพูดพลางกระซิบใกล้ๆหูของยามะ เล่นเอาเจ้าตัวถึงกับขนลุก ว๊าก ยามะเอ้ย! แกเป็นอะไรไปเนี่ย เขาคิดในใจอย่างร้อนรน กลัว กลัวว่าคนตรงหน้าจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ (เค้ารู้กันตั้งนานแล้วลูก-*-)
“คะ…คิด คิดอะไร ไม่มี๊ ไม่มี”
“หึหึ คิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ!”
“บ้า-///- ฉันไม่หื่นเหมือนนายนะ”
“รู้ได้ไงว่าฉันหื่น อยากลองความหื่นของฉันดูมั้ยล่ะ ที่รัก”
“บ้าฉันเป็นที่รักนายเมื่อไหร่กันฮะ”
“เดี๋ยวก็เป็นเร็วๆนี้แหละ-.-“
“-0- แล้วตกลงเอายังไงกันแน่ นายบอกมาซิ ว่านายล้อเล่น”
“เปล่า พูดจริง-_-“
“อ๋อ นายบอกว่านายล้อเล่น เข้าใจล่ะ”
“พูดจริง”
“อืมม์ๆ ทีหลังอย่าล้อเล่นแรงอย่างนี้ล่ะ ตกใจหมด-V-“
“บอกว่าเปล่า! พูดจริง จะให้ทำจริงๆมั้ย ไอ้ที่เค้าทำแบบแฟนเนี่ย!”
“T.T ขอโทษที” แล้วไอ้ที่ทำๆอยู่เนี่ย ไม่ใช่แบบแฟนเหรอฟะ= = อยู่กับไอ้โย่งแล้วเปลืองตัวชิป! โฮก จิ้นของยามะจังT^T
“อืมม์ๆ ค่ำแล้วจะให้ไปส่งมั้ย”
“ฟรีมั้ย-..-“
“ไม่!”
“อ่านะ เดินกลับก็ได้”
“ไม่ได้! เดินกลับคนเดียว อันตราย ถ้ามีโจรหน้ามืดฉุดไปข่มขืนจะทำยังไง”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ!”
“ก็บอกแล้วว่าโจรหน้ามืด-.,-“
“โจรคงไม่หน้ามืดเหมือนนาย ที่ขอผู้ชายแมนๆ(?)อย่างฉันเดทหรอก”
“แน่ใจนะว่าแมน-_-“
“-0-“ (ไม่แน่ใจตัวเอง= =)
“ป่ะ กลับได้แล้ว ลุกๆๆๆ”
ยูโตะยืนขึ้นพลางยื่นมือให้ยามะจับ แรกๆคนอวดดีก็ทำทิฐิไม่ยอมจับ แต่คนตัวโตะก็(หน้าด้าน)ฉุดขึ้นมาซะเอง ที่เขาทำอยู่นี่มันถูกต้องแล้วเหรอ? ที่เขายอมไปเดทกับคนที่เพื่อนรักของเขาชอบนั้นถูกแล้วเหรอ? ยามะจังคิดในใจอย่างกังวล ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนเหลือเกิน….แต่ถึงอย่านั้นก็เถอะ เขาคงปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วว่า ผู้ชายที่ชื่อ นาคาจิม่า ยูโตะ ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย
เปรี้ยวว่ายูโตะกับยามะก็เป็นคู่ที่น่ารักนะ> <
แบบว่าดูเหมือนจะเกลียดๆกันใช่ป่ะ
แต่ก็ยังน่ารัก โตะ กวนได้อีก ยามะก็คิดทะลึ่ง-..- 555
เห็นๆเลยว่าเรื่องนี้กลายเป็นนามสกุลยูมะไปเรียบร้อย(NakaYama-..-)
ตอนนหน้าจะเป็นตอนสั้นๆนะคะ มั้ง นะคะ แหะๆๆ
เปรี้ยวก็พูดแค่นี้แหละค่ะ บะบายค่า มีความสุขทุกๆคน
Have a nice day forever^____^
ความคิดเห็น