you are in my heart เทอจะอยู่ในใจฉันชั่วนิรันดร

เนื้อเรื่อง

you are in my heart เทอจะอยู่ในใจฉันชั่วนิรันดร
พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เปิดเรียนวันแรกแล้วน่ะฉันพยายามเตรียมทุกอย่างให้พร้อมก่อนไปโรงเรียนซึ่งดูแล้วมันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันนั้นตื่นเต้นมากส่วนคุณนาย ลี แม่ของฉันนั้นก็วกวุ่นกับไมโครเวฟที่แม่ซื้อมาใหม่

“ตรงไหนเนี่ยปักตรงนี้มันเสียบตรงไหนกันพ่อช่วยมาดูให้แม่ทีสิ”แม่ของฉันเองสายตาของแกก็ไม่ค่อยที่จะดีนักเพราะแม่ของฉันแกเป็นคนสายตายาวแต่แกก็ลั้นหมอไม่ยอมใส่แว่นแกหาว่าแว่นมันทำให้เขานั้นดูแก่และมองอะไรไม่ค่อยถนัดไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะอะไรก็แม่ของฉันแกไม่ค่อยที่จะยอมรับอายุของตัวเองสักเท่าไหร่ฝ่ายพ่อของฉันเองวันๆพ่อก็จะนั่งอยู่แต่ในห้องทำงานอ่านแต่หนังสืออย่างเดียวพ่อของฉันจึงไม่ค่อยอยากให้ใครเข้าไปรบกวนมากนักส่วนพี่สาวแสนจะขี้บ่นของฉัน ...ลี ยองเจ ...พี่ก็ชอบการร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจจึงทำให้บ้านของฉันไม่เคยที่จะเงียบเหงาเลย.....

                ติด ติ๊ด เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นฉันพยายามควานหามันเพื่อที่จะปิดเสียงแต่มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมันเดินหนีมือของฉันอยู่ตลอดเวลาแต่เมื่อฉันลืมตาขึ้นสิ่งเดียวที่ฉันเห็นมันคือหน้าของคุณนายลีแม่ของฉันที่จ้องเขม่งอย่างไม่กระพริบตาเลยแม้แต่น้อย

“ตื่นแล้วๆจะรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ”

นั้นคือน้ำเสียงของฉันที่สงบเสงี่ยมสุดๆ

“ เฮ้อ ”เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อลงไปทานข้าวแต่ก็ต้องพบกับโต๊ะอาหารที่ว่างเปล่าไม่มีข้าวหรืออาหารอะไรบนโต๊ะเลย

 “อะไรกันแม่ทำไมอาหารไม่มีเลยหละ” เสียงที่พูดด้วยความสงสัย

 “ก็ช่วยไม่ได้นะก็มันไม่มีคนไปซื้อกับข้าวมาให้นี่นา”แม่พูดพร้อมทำสีหน้าที่ประชดประชันฉันพยายามนึก

 อ๋อ! ฉันนึกออก พร้อมกับเดินก้มหน้าตรงไปที่รถจักกระยานคันโปรดของฉัน “เมื่อวานแม่ให้ฉันไปซื้อกับข้าวนี่นาจนได้เลยเราลืมชะสนิทเลย”

พูดไปพร้อมยกเท้าค่อมจักกระยานและขี่ออกจากบ้านไปเพื่อที่จะไปโรงเรียน

“สวัสดี ชูมาง”เขาคือเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยประถม...

“หวัดดีเป็นไงบ้างหละปิดเทอมสนุกมั้ย” ชูมาง ถามด้วยหน้าใสซื่อ

“สนุกมากเลยหละ”แต่มันคือสิ่งที่ตรงข้ามกับความเป็นจริงชะหรือเกิน

เออ ชูมาง โซว มาโรงเรียนยังฉันพูดในสีหน้าที่อยากรู้สุดๆโซวเป็นเพื่อนที่อยู่ชั้นเดียวกับฉันเขาเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนหมายปองก็เขาทั้งเก่งและหล่อมาก”ฉันยังไม่เห็นเลยนะ”ชู มาง ตอบ

เมื่อขึ้นเรียนสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เสียงท้องร้องของฉันมันดันดังขึ้นในห้องเรียนที่แสนจะเงียบสงบ

เพื่อนๆทุกคนต่างก็มองหน้ากันด้วยทีท่าที่สงสัยว่าใครเป็นต้นเสียงนั้นฉันพยายามทำสีหน้าตามเพื่อนแต่ก็มีอยู่คนเดียวที่รู้ว่าต้นเสียงนั้นคือ

ใครเขาคนนั้นก็คือ  เคนนี่ เพื่อนของฉันที่แสนจะหูดีประจำในห้อง ฉันพยายามองหน้าของเคนนี่หลายครั้งเหมือนจะบ่งบอกเขาว่าอย่าพูดออกมานะแต่หล่อนกับลุกพรวดพร้อมเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ ชู มางต้นเสียงนั้นคือเธอใช่มั้ยมันทำให้ฉันโล่งอกแต่ตัวของ ชู มาง ทำหน้าอย่างอับอายที่สุดมันจึงทำให้ฉันอดที่จะขำไม่ได้ มันก็ช่วยไม่ได้นะที่ ชู มาง ดันมานั่งใกล้ฉันเอง เมื่อครูออกจากห้อง ชู มาง ทำหน้าตาเหมือนรู้ว่าที่จริงแล้วฉันคือต้นเสียงนั้นและยังมีสีหน้าที่โกรธฉันมากเลยด้วย

“ไม่เอาน่า ชู มาง นิดหน่อยเอง”ฉันพยายามพูดปลอบพร้อมเสียงที่หลุดขำออกมานิดนึง

 “ก็เธอไม่ใช่หรอที่คือต้นเสียง”ชู มาง พูดด้วยสีหน้าที่เข่รงขรึม

“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องมันแล้วไปแล้วนะไปพักกันเถอะ”คำพูดออดอ้อนนิดๆแต่สุดท้าย ชู มาง ก็ยอมคืนดี ชู มางไม่เคยที่จะถือสาอะไรในตัวฉันสักเท่าไหร่เธอมักจะยอมฉันทุกทีและไม่เคยโกรธฉัยเลยมันจึงทำให้ฉันรู้สึกผิดบ้างสิ่งนี้แหละมันจึงทำให้ฉันรัก ชู มาง มาก

                เวลาที่ฉันเดินผ่านโซวทีไรมันทำให้ฉันใจแทบจะล่องลอยไปไกลเลยแต่เห็นชูมางบอกว่าชั้นเรามีเด็กเข้ามาใหม่เห็นว่าชื่อ เอ วอน อะไรนี่แหละซึ่งมีหน้าตาน่ารักมากเก่งในทุกๆเรื่องมันจึงทำให้ฉันระแวงความรักของฉันมากขึ้นฉันมักจะเข้าไปเล่นในห้องที่โซวอยู่เสมอแต่ โซว เองชอบจับหัวของฉันมากเลยนะเราสองคนมีความสนิทสนมกันมากแต่ตัวของ โซว ยังไม่รู้เลยว่าฉันคนนี้กำลังแอบหลงรักเขาอยู่เรื่องราวความรักของฉันมันจึงเริ่มต้นขึ้น

                “มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ยยายบ๊อง”เสียงของ โซว ที่พูดมาตั้งแต่ไกลจึงทำให้ฉันรีบตอบทันที

 “เรื่องของฉันมันไม่เกี่ยวอะไรกับคนทึ่มๆอย่างนายหรอก”มันคือเสียงที่ยั่วโมโหนาย โซวมาก

“นี่เธอ” โซว พูด

“ทำไมฉันพูดผิดตรงไหน”และฉันก็รีบวิ่งหนีไปพร้อมยาย ชู มาง ที่มีเสียงที่ขำอย่างสนุกฝากไว้ก่อน เสียงที่พูดในใจของ ชู มาง ตอนเย็นฉันก็เดินร้องเพลงตรงไปยังรถจักกระยานของฉันอย่างมีความสุข

 “เป็นไงบ้างยายบ๊อง” เสียงนี้ทำให้ฉันจำได้ขึ้นมาทันทีว่าเสียงตาทึ่มนั้นนี่นา

”มีอะไร”ฉันพูดพร้อมกับหันหลังไปที่โซว

”ป่าวก็แค่จะทักทายเฉยๆ”โซวตอบด้วยเสียงที่ลังเล ฉันรีบค่อมจักกระยานเพื่อที่จะกลับบ้าน

”อ่าวจะไปแล้วหรอ”

“ใช่ฉันขี้เกียจพูดกันนายมีไรมั้ย” ฉันพูดด้วยสีหน้าที่เบื่อสุดๆ

“อืมงั้นฉันขอกลับบ้านด้วยดิ” เขาพูดอย่างเสียงดัง

“จะบ้าหรอเธอจะกลับกับฉันได้อย่างไงกัน”ตอบด้วยเสียงที่ตกใจ

“นะนะขอกลับด้วยแค่วันเดียวเอง” เขาออดอ้อน

“ไม่ไม่อย่างไงก็ไม่”ฉันเริ่มโมโหและรีบขับหนีออกไปแต่ฉันก็รู้สึกหนักที่ส่วนหลังเหลือเกิน

“นี่นายขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่”ฉันตกใจเมื่อหันหลังกับไปดูลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ

“ไม่ไม่ฉันขึ้นมาแล้วไม่มีทางลงเด็ดขาด”เขาพูดด้วยคำขาดทำให้ฉันใจอ่อน

“บ้านนายอยู่ไหนหละ” ฉันถามเพราะฟังคำตื้อของเขาไม่ไหว (แต่ในใจจริงของฉันฉันก็อยากจะไปส่งอยู่เหมือนกันนะ) ฉันนึกในใจ

“นี่เธอจะไปส่งฉันจริงๆหรอ”

“ใช่”

“เธอช่างใจดีจริงๆเลย”เขาพูดด้วยเสียงที่ดีใจมากพร้อมกับกอดคอฉันซะแน่น

“โอ๊ย! ปล่อยคอฉันจะล้มแล้ว” เอี๊ยดดดด โคร้ม!

ฉันรถล้มจนได้

“โอ๊ยเจ็บ”เสียงฉันร้องด้วยความเจ็บปวด

“เป็นไรมากมั้ย”โซวพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ทั้งๆที่แขนเขาก็บาดเจ็บมาก

“เพราะนายนั้นแหละที่ทำฉัน” เสียงของฉันที่พาลใส่เขา

“ งั้นฉันขอโทษหละกันมาเดี๋วยฉันช่วย” เขาตอบด้วยเสียงที่เบาและยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันรับมือนั้นของเขา และเขาก็พยุงตัวของฉันขึ้นมา

“ขอบใจนะ”ฉันพูดแล้วปล่อยมือออก

“ไม่เป็นไรหรอกเธอเองเดินไหวหรือป่าว”

“ไหวอยู่แล้ว”ฉันทำหน้าด้วยความมั่นใจ

“เธอให้ฉันเดินไปส่งบ้านนะ”เขาพูดด้วยความเป็นห่วง

“ก็ได้”

เมื่อถึงบ้านเขาก็ขอตัวกลับ

“พรุ่งนี้เจอกันนะ” เขาพูดลาก่อนที่จะเดินจากไป

“อ่าวกลับมาแล้วหรอลูกใครมาส่งหละเห็นแวบๆ” เสียงของแม่พูดมาแต่ไกล

“เพื่อนนะค่ะแม่” ฉันรีบตอบเพราะกลัวจะเข้าใจผิด

ฉันรีบวิ่งขึ้นห้อง “เฮ้อเหนื่อยชะมัดเลย” ฉันพูดพร้องล้มตัวนอน แต่วันนี้ฉันมีความสุขจังที่ได้อยู่ใกล้กับโซว ถึงจะต้องเจ็บแต่ก็ดีใจที่เขาเป็นห่วงฉัน

ฉันลงไปข้างล่างเพื่อที่จะกินข้าวแต่ก็เหมือนเดิมเพราะโต๊ะอาหารว่างเปล่า

“นี่แม่ไม่มีอาหารอีกแล้วหรอ งั้นเอาตังค์มาเดี๋ยวหนูไปซื้อให้”ฉันพูดและยื่นมือเพื่อรับตังค์

“ อ่ะ100 นึง”แม่ยื่นเงินให้

ฉับออกไปซื้อของหน้าปากซอยระหว่างทางฉันก็พบกับชูมาง

“อ่าว ชูมางมาทำอะไรที่นี้หละ” ฉันถาม

“อ๋อ ออกมาซื้อขิงนะไม่มีอะไรหรอก” เขารีบตอบด้วยสีหน้าที่แปลกๆ

“หรอ นี่ชู มาง มีอะไรก็บอกฉันได้นะ” ฉันถามอีกครั้ง

“ไม่มีจริงๆ”

“ชู มาง “ ฉันใช่เสียงดุ

“ เออ คือว่าเมื่อกี้ตอนที่ฉันอยู่หน้าบ้าน ฉันเจอกับ เอ วอนเขามาบอกฉันให้ฉันระวังตัวนะ”เสียง ของ ชู มาง สั่น

“โธ่ แค่นี้เองไม่เอาน่าไม่เป็นไรหรอก ลี ยองเขาเป็นคนดีจะตาย เขาคงจะพูดอะไรไปอย่างนั้นแหละ” ฉันพูด ปลอบ

“เอางี้ช่างมันเถอะเราไม่ต้องไปสนใจโอเคมั้ย ถ้างั้นฉันต้องไปก่อนนะเดี๋ยวแม่จะบ่น” ฉันพูดลา

“ อืมบายนะ” ชูมางตอบ

เมื่อถึงบ้านเราก็รับประทานอาหารกันเสร็จฉันจะเดินเข้าไปพูดคุยอะไรกับพ่อสักหน่อยแต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อฉันเฆ้นพ่อกำลังอ่านหนังสือ ฉันเลยต้องเดินเซ็งไปนั่งที่ โซฟาเพื่อที่จะดูทีวี พอฉันเปิดเสียงแม่ก็ดังมาทันที

“ปิดเดี๋ยวนี้เลยนะมันเปลืองไฟรู้มั้ย” ฉันลืมไปว่าครอบครังของฉันมันไม่ค่อยที่จะเหมือนใครสักเท่าไหร่โดยเฉพาะแม่ของฉันที่ขี้งกที่สุดอุปกรณ์ไฟฟ้าทุกชนิดถ้าจะทำอะไรก็ต้องผ่านแม่ก่อนถ้าจะถามว่าแม่ฉันทำอะไรอยู่ไม่ต้องนึกเลย ก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับไมโครเวฟตัวใหม่ ฉันอยากจะเอาไมโครเวฟตัวนี้ไปโยนทิ้งไกลๆซะเหลือเกิน ก็คุณนาย ลี นะสิแกก็หาป๊งหาปลั๊กอะไรของแกอยู่ทั้ง วันแล้วสายตาของแก ก็..ไม่ต้องพูดถึงหรอกนะก็รู้ๆกันอยู่ว่าแกสายตาไม่ดี

                “โอ๊ยเช้าแล้วหรอ” ตุบ ตุบ แม่ไปโรงเรียนแล้วน่ะ

“ สวัสดียายบ๊องเป็นไงบ้างขานะ” เสียงของตาทึ่มที่ตะโกนมา

“ก็ดีนะ” ฉันตอบด้วยความโมโหนิดๆ

“ ชู มาง “ ฉันเรียกทักเพื่อนของฉัน

“ อ่าว มาแล้วหรอ ปกติมาโรงเรียนสายนี่นา” ชูมางยอกฉัน

“ วันนี้ฉันตื่นเร็วนะ” ฉันพูดแล้วอมยิ้ม

พักเที่ยง

ฉันนั่งอยู่ในห้องโดยที่ไม่ลงไปทานข้าวสักพัก อยู่ดีๆโซว ก็เข้ามาหาฉัน

“นี่ฉันมีอะไรจะให้เธอช่วยหน่อยนะ” โซว พุดกับฉันด้วยเสียงที่ดูเศร้า

“อะไรหละ ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย” ฉันตอบไป

“ฉันเห็นว่าเธอมีความสามารถทางด้านบทกลอนอย่างไงเธอก็ช่วย แต่งให้ฉันสักหน่อยได้มั้ย” โซวพูดพร้อมกับยื่นสมุดให้

“ เออ  ก็ได้ ฉันจะลองทำให้แต่ถ้าไม่ดีอย่าว่ากันนะ” ฉันพูดรับคำออกไป

“ ขอบใจมากเลย”เขาพูดแล้วยิ้ม

“ไหนเธอทำอะไรอยู่นะ” เมื่อพูดเขาก็หยิบสมุดฉันไป

“เอามานะ”

“อ๋อ ทำเลขอยู่หรอ มาเดี๋ยวฉันช่วย” ฉันลืมบอกไปว่าถึงแม้ว่าโซวจะแต่งกลอนไม่เก่งนะแต่โซวเป็นคนที่เรียนเก่งมากเลยหละโดยเฉพาะเลข

“ไม่เป็นไรหรอก”

“เถอะนะให้ฉันช่วยเถอะนะ” เขาพยายามอธิบายเรื่องเลขให้ฟัง

“เธอสองคนทำอะไรกันนะ” เสียงของอาจารย์ซอง เคียว พูดมาที่ฉันกับ โซว

“เออ คือว่า” เราสองคนพูดพร้อมกัน

“เธอ สองคนลงไปเดี๋ยวนี้เลยฉันจดชื่อเธอสองคนไว้แล้วนะ” อาจารย์พูดแล้วเดินจากไป

“ตายแล้ว” ฉันพูดกับโซวด้วยเสียงที่ตกใจ

“ไม่เป็นไรหรอกไม่เห็นน่ากลัวเลยนี่” เขาพูดสบายๆโดยไม่วิตกอะไรเลย

ฉันกับเขาถูกเรียกให้ไปคุยกับครูและโดนทำโทษโดย ล้างห้องน้ำเป็นเวลาสองอาทิตย์

“ โห แย่มากเลย” ฉันพูดขึ้น

“ นิดหน่อยเองนะ” เขาพูดแล้วตบที่บ่าฉัน

“ไป กันเถอะ” เขาพูดชวน

“ไปไหน” ฉันทำหน้างง

“ ก็กลับบ้านไง”เขาตอบ

“ อย่าบอกนะว่า.........” ฉันพูดขึ้น

“ ใช่กลับบ้านด้วยกันเลยไงทางเดียวกันเราก็ไปด้วยกันไงหละ” เขาพุดแล้วยิ้ม

“ ไม่เอาเล้ว ฉันเข็ดแล้วนะ”เมื่อพูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งหนีไป

“รอฉันด้วยสิ” แล้วเขาก็วิ่งตาม เราสองคนวิ่งไล่กันรอบโรงเรียน จนสุดท้ายเราก็กลับบ้านด้วยกันแต่คราวนี้เขาขออาสา ขับ มันเป็นอะไรที่ฉันกลัวมากเลยเพราะฉันกลัวจะเหมือนคราวนั้นอีก ระหว่างทางเราสองคนก็ร้องเพลงกันอย่างเสียงดังและสนุกสนานมาก

“นี่หนูร้องเพลงกันเบาหน่อยๆสิ” ป้าคนนึงที่อยู่ข้างทางพูดขึ้น

“ขอโทษด้วยครับ”เราสองคนขอโทษแล้วขำกันไปตลอดทาง

ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดเลย

เมื่อถึงบ้านเราก็ร่ำลากันและโซวก็ขอตัวกลับก่อน

“ไปนะแล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันแล้วอย่าลืมเรื่องกลอนหละ”เขาพูดแล้วเดินจากไป

ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องเพราะขี้เกียจฟังเสียงแม่ถาม เมื่อขึ้นห้องฉันก็นึกเรื่องกลอนของโซวที่เขาให้ฉันแต่งให้ฉันรีบนำสมุดที่เขาให้มารีบแต่งเอวอย่างงี้แหละกัน

...........มองต้นไม้สวยงามเขียวสดใส

                ที่มีใบมีลำต้นที่อ่อนแสง

                มีทั้งความร่มเย็นบรรเทาแรง

                ที่แอบแฝงแข็งแรงและทนทาน

                อยากจะเกิดเป็นต้นไม้อย่างงี้บ้าง

                ที่ยืนกางหย่อนรากไม่เคลื่อนที่

                อยู่ที่ไหนอยู่ที่เดิมกี่ร้อยปี

                คงจะมีความสุขได้สมใจ

                อยากจะอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

                ไม่ต้องจากใครๆที่ไกลแสน

                ไม่ต้องอยู่ที่ไกลและต่างแดน

                นี้คือแกนเหตุผลที่อยากเป็น.......

แค่นี้คงพอแล้วมั้ง ฉันนึกในใจ ฉันลองอ่านกลอนของฉันทบทวนอีกที

“ โห กลอนแต่งได้ดีจริงๆ” ฉันพยายามเข้าข้างกลอนตัวเอง แต่ฉันกลับรู้สึกไม่กล้าที่จะให้กลอนนี้กันเขาเลย ฉันกลัวเขาบอกว่าไม่ดี แต่ก็ลองดูสักตั้งหละกัน

เมื่อแต่งกลอนได้เสร็จฉันก็รีบนอนทันทีเพื่อที่จะได้ฝันเรื่องกลอน

เช้าวันเสาร์

ฉันรีบตื่นนอนทันทีและไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเอากลอนมาให้โซว

ฉันแต่งตัวสวยมากเลยทีเดียวและฉันก็รีบเดินออกจากบ้านไปเมื่อฉันเดินไปถึงบ้านของโซว นั้นบ้านของเขามีลักษณะที่สวยงามมากเลย เมื่อเห็นฉันก็รีบเคาะประตูทันที

“ อ่าว มาหาโซวหรอ” แม่ของโซวออกมาเปิดประตู”

“คะแล้วเขาอยู่หรือป่าวคะ” ฉันถาม

“อยู่จ๊ะเดี๋ยวแม่ไปตามให้นะ” เขาพูดพร้อมเดินเข้าบ้านไป

“ รอแป็ปนะยายบ๋อง” เสียงของโซวพูดออกมา

“ เรียกฉันยายบ๊องอีกแล้วนะฉันชื่อ ลี กึง ยอง ไม่ใช่ยายบ๊อง” ฉันตะโกนใส่

แล้วเขาก็ออกมายิ้มให้

“ ปะจะไปไหนกันดี...อืม....เอาเป็นสวนสาธารณะก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วก็รีบจูงมือฉันไปทันทีเมื่อไปถึง

“ มีอะไรก็ว่ามา” เขาพูดแล้วยิ้ม

“ ฉันเอากลอนมาให้นะ” ฉันตอบไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดี

“ เหรอไหนขออ่านหน่อยสิ” เขาพูดแล้วหยิบสมุดไปเมื่อเขาอ่านจบเขาก็มองหน้าฉันอย่างเดียว

“ ทำไมเธอแต่งได้ดีอย่างงี้หละ” เขาพูดด้วยสีหน้าที่แปลกใจ

“ จริงหรอก็ไม่รู้สิคนเรามันเก่งอะนะ” ฉันทำเสียงอวดตัวเองทันที

“เพื่อเป็นการขอบใจให้ฉันเลี้ยงไอติมเธอนะ”

“ได้สิของฟรีฉันไม่เกี่ยงหรอก” ฉันพูดแล้วขำ

เราสองคนก็นั่งกินไอติมที่ร้านไอซ์แลนด์ซึ่งเป็นร้านที่อร่อยมากเลยแหละ

“ ฉันเอาฟรุ๊ตตี้หละกัน” ฉันพูดพร้อมกับเขา

“เธอชอบเหมือนกันหรอ” ฉันถาม

“ใช่ฉันชอบมาตั้งนานแล้วหละ” เขาตอบ

“เหมือนฉันเลยฉันก็ชอบมันมากเลยแหละ” ฉันพูดพร้อมทำท่าทาง

“ ฟรุ๊ตตี้ได้แล้วครับ”

“ อะอันนี้ของเธอส่วนอันนี้ของฉัน” เขาพูดพร้อมส่งถ้วยไอติมให้

“โห ทำไมอันนั้นเยลลี่มันใหญ่จังอะของฉันเล็กนิดเดียวเอง” ฉันพูดแล้วหยิบถ้วยของเขามา

“ก็ไม่รู้สิฉันดวงดี” ฉันกับเขาแย่งถ้วยไอติมกันจนเยลลี่หล่นลงพื้น

“ว้าย  เยลลี่หล่นแล้วอะ” ฉันพูดแล้วทำหน้าทรุดลง

“ไม่เป็นไรหรอกเรามากินอันเล็กกันคนละครึ่งดีกว่า” เขาพูดแล้วหั่นเยลลี่เป็นสองอัน

เมื่อเราสองคนกินไอติมหมดเราก็เดินไปที่สวนสาธารณะระหว่างทางเราสองคนก็ผ่านร้านคอนดี้ซึ่งในร้านมีสร้อยเส้นหนึ่งที่ฉันอยากได้มันมีสองเส้นในชุดนึงแต่ราคามันแพงฉันก็เลยรีบเดินผ่านไป

“ นี่ เราแยกกันตรงนี้นะ” ฉันพูดแล้วลาเขา

“อืมแล้วค่อยเจอกันใหม่” เขาลาเช่นกัน

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆฉันกับโซวก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

เช้าวันจันทร์ที่โรงเรียน

“ นี้ ยาย กึง”  เสียงนี้ดังมาจากข้างหลัง

“ อ่าวนายเองหรอ” ฉันพูดด้วยสีหน้าที่เหมือนจะไม่สบาย

“นี่เธอเป็นไรหรือป่าว” เขาถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ ฉันไม่เป็นไรหรอก” ฉันตอบแล้วเดินออกมา

“ ลี กึง ยองๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยที”เสียงของชูมางที่ร้องด้วยความตกใจ ฉันเป็นลมนั้นเองเมื่อโซวเห็นก็รีบเข้ามาอุ้มฉันไปที่ห้องพยาบาลเมื่อไปถึงหมอก็บอกว่าเป็นไข้เดี๋ยวก็หายจึงทำให้โซวหายตกใจเมื่อฉันลืมตาขึ้นฉันก็เห็นโซวมองฉันอยู่

“นี่ฉันเป็นลมหรอ” ฉันถามเขา

“อืม เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง” เขาถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ หายแล้วหละ” ฉันตอบ

“ถ้างั้นก็ดีแล้วฉันไปก่อนนะ” เขาพูดแล้วเดินจากไป

ฉันทำหน้างง แปลกใจนิดหน่อยแล้วฉันก็รีบออกจากห้องพยาบาลทันทีเมื่อฉันเดินออกไปฉันก็พบกับเอ วอน เด็กใหม่ที่น่ารักมาก

“เธอเป็นไรหรือป่าว” เอ วอน ถามฉัน

“ไม่ป็นไรแล้วหละ” ฉันตอบไป

แล้วเอวอนก็เดินไป ฉันก็เลยรีบเดินเพื่อที่จะกลับบ้าน

“ ให้ฉันไปส่งนะ” เสียงของเขาพูดออกมาทำให้ฉันตกใจ

“ก็เธอเพิ่งหายไข้นี่นาฉันก็เลยอยากจะไปส่งนะ” เขาพูดอ้อมอีกที

“ ก็ได้” ฉันตอบไป

“แต่ขอบอกนะถ้าทำฉันล้มคราวนี้ฉันโกรธเธอแน่” ฉันพูดขู่

“ครับคุณผู้หญิง” เขาพูดแล้วทำมือต้อนรับ

เมื่อถึงบ้านเราก็ต่างแยกย้ายกัน

“ไปแล้วนะ” เขาลาฉัน

เวลาผ่านไป 1  ปี ฉันขึ้น ม.3 แล้ว

“หวัดดีโซว” น่าเสียดายนะที่เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน

“อืม” โซวตอบ

“โซวเธอเป็นไรหรือป่าวทำไมหน้าเธอดูไม่ดีเลย”  ฉันถาม

“ ฉันมีปัญหากับทางบ้านนิดหน่อยนะไม่มีอะไรหรอก”  เขาตอบแล้วเดินหนีไป

ฉันงงกับสิ่งที่เขาพูดมาก หรือว่าเค้าจะมีปัญหากับทางบ้านจริงๆแต่ว่ามันเรื่องอะไรกันหละ  ฉันนึกในใจ

“ ลี ลี” เสียงชูมางมาจากด้านหลัง 

“มีอะไร” ฉันตอบไป

“ เธอรู้ยังว่าตอนนี้โซวเข้าโรงพยาบาล”ชูมางทำเสียงหลง

“เป็นอะไรหละเมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ตกใจมาก

“ เขาถูกรถชนฉันว่าเรารีบไปเถอะ” ชูมางรีบจูงมือฉันไป

เมื่อไปถึง

“ โซวๆๆ”  เสียงฉันที่ตะโกนเข้าไป

“ ใจดีๆก่อนลี  กึง  ยอง” เสียงชูมางตอบฉัน

เมื่อหมอออกมาหมอก็บอกว่าเขาปลอดภัยแล้วฉันรีบวิ่งเข้าไปจูบโซวทันทีโซวอึ้งไปสักพัก

“ เป็นไงบ้างหละเธอนี่ดวงแข็งจริงๆ” เสียงฉันที่สั่นคล้ายจะร้องไห้

“ ไม่เป็นไรแล้วหละ” โซวตอบ

“ ฉันต้องไปแล้วนะเดี๋ยวคืนนี้ฉันมาเฝ้าเธอนะ” ฉันพูดแล้วเอามือไปจับที่มือโซว

“ แล้วเธอไม่ไปโรงเรียนหรอ” เขาถาม

“ไม่เป็นไรหรอกนะเรื่องเล็ก บายนะ” ฉันรีบวิ่งออกไป

ฉันรีบกลับไปบ้านแล้วไปเตรียมของ

“ ฉันมาแล้วเป็นไงบ้าง” ฉันพูดพร้อมเอาของวาง

“มาแล้วหรอไปซะนานเลย” เขาพูด

“นี่ก็ยังดีกว่าไม่มานะ”

“ กินผลไม้มั้ยฉันแวะซื้อมาให้นะ” ฉันนั่งปลอกส้มให้เขา

“ อะ” ฉันส่งส้มให้

“ ป้อนสิฉันกินเองไม่ได้” เขาทำเสียงอ้อน

“ ฝันไปเถอะ” ฉันพูดใส่

“ นะนะสงสารคนป่วยหน่อยสิ” เขาทำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง

“ อะอะเอาปากมา” ฉันป้อนส้มให้เขา

ป้อนไปป้อนมาเราก็เอาส้มมาบีบแกล้งใส่กันน้ำส้มเลอะทั่วห้องและสุดท้ายฉันก็มานั่งเช็ดอยู่คนเดียวโอ้พระเจ้า

“ สบายเลยนะ” ฉันพูดประชดใส่

“แน่นอนเช็ดเร็วๆหน่อยสิ” เขาพูดแกล้งใส่

“นี่ๆเกินไป” ฉันเอาผี้ริ่วโยนใส่แล้วล้มตัวนอน

“ราตรีสวัสดิ์” ฉันพูดแล้วปิดไฟ

เช้า

วันนี้หมอบอกว่าโซวคงจะกลับบ้านได้แล้วหละ

ฉันช่วยโซวเก็บของทั้งหมดแล้วกลับบ้านพร้อมกัน

“ โชคดีฉันกลับบ้านก่อนนะ” ฉันพูดลาเขา

“แล้วพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันนะ”เขาก็บายฉันเช่นกัน

วันอังคาร

“ หายดีแล้วสินะ” ฉันเดินมาถามโซวแต่เช้า

“ ใช่แล้วหละ” เขาตอบ

“เธอว่ามั้ยเวลานี้ผ่านไปเร็วจังเลยนะอีกมั้ยกี่เดือนเราก็จะจบแล้ว” ฉันถามเขาอีกครั้ง

“ ฉันหวังว่าคงเป็นอย่างนั้นแหละนะ”เขาพูดจาแปลกๆแล้วเดินจากไป

เมื่อขึ้นห้องเรียน

“ นี่ทำคณิตไม่ได้อีกหละสิมาเดี๋ยวฉันสอน” เหยิบสมุดฉันไป

“ ไม่เป็นไรหรอกฉันทำได้นะ” ฉันแย่งสมุดคืน

“นี่โซวมาหาครูหน่อยสิ” เสียงของคุณครูซอง เคียว

เขาคุยกันในสีหน้าที่ขรึมมากฉันเรียกชูมางมาคุย

“เธอว่ามั้ยโซวมีท่าทางแปลกมากเลยพูดจาก็แปลก” ฉันซุบซิบกับชูมางจนเค้าคุยกันเสร็จแล้วโซวก็เดินออกไปฉันกันชูมางจึงเดินตามไป โซวเดินไปที่ห้องปกครองพร้อมกระดาษอะไรสักอย่างมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย

ฉันจึงบอกให้ชูมางรอตรงนี้ก่อน  เมื่อฉันเดินเข้าไปรู้สึกว่าเขาจะตกใจมาก

“ กระดาษอะไรนะโซว” ฉันถามด้วยความสงสัย

“ เปล่าไม่มีอะไรหรอก” เขาพูดแล้วรีบร้อนเดินจากไป

ฉันรู้สึกจะไม่ค่อยดีแล้วมันต้องมีอะไรเกิดึ้นกับเขาแน่

หลังเลิกเรียนฉันพยายามจะดักเจอเขาเพื่อที่จะถามให้รู้เรื่อง

“ โซว เธอบอกฉันมาซะดีๆนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” ฉันทำเสียงเข้ม

“ เปล่าฉันไม่มีอะไรสักหน่อย” เขาทำเสียงอย่างซึมๆ

“ ถ้าไม่มีแล้วจดหมายนั้นคืออะไร” ฉันพยายามถามอีกครั้ง

“ โอเคฉันบอกก็ได้ ” เขาพูดขึ้น

“ จดหมายนั้นมันคือจดหมายลาฉันจะไปทะเลในวันจันทร์นี้” เขาพูด

“ แล้วนายจะปิดบังฉันทำไมหละ”  ฉันถามอีก

“ เธอลืมไปแล้วหรอว่าวันจันทร์มันวันเกิดของเธอฉันจึงอยากพาเธอไปเที่ยว”

“ เหรอ งั้นบาย” ฉันพูดด้วยความเขิน

“ นี่เธอยังยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่าเธอจะไปกับฉันหรือป่าว” เขาวิ่งเข้ามาถาม

 “ ไปสิต้องไปแน่ๆ” ฉันทำเสียงดีใจ

ในวันจันทร์ฉันกับโซวเราก็ไปเที่ยวทะเลกันซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่

“ สวยจังเลยเนอะ” ฉันพูดพร้องสูดอากาศเข้าไป

“อืมเธอชอบหละสิ”  เขาถาม

“ใช่แล้ว” ฉันตอบ

“  งั้นเรามาก่อทรายเล่นกันดีกว่า” เขาพูดขึ้นแล้ววิ่งไปที่ทราย

“ ได้เลย” เราสองคนก่อทรายกันอย่างสวยงามและใหญ่มากด้วย

“นี่นายกำลังทำอะไรหนะ” เสียงฉันถามด้วยความสงสัย

“ ฉันก็วาดรูปเธอไง” เขาพูดแล้ววาดต่อ

“ นี่ฉันน่าเกลียดขนาดนั้นเชียว” ฉันพูดแล้วตั้งใจดูต่อ

เขาขำเมื่อเวลาผ่านไปจะเย็นแล้วเราสองคนก็นั่งดูพระอาทิตย์ตกพร้อมกับไอติมคนละแท่งแล้วเราก็กลับบ้านกัน

“แล้วค่อยเจอกันใหม่นะวันนี้เป็นวันที่สนุกมากเลยหละ”เมื่อพูดจบฉันก็เดินเข้าบ้านไป

เช้าที่โรงเรียน

“ นี่เมื่อวานเธอสองคนไปไหนกันมา” เสียงของชูมางที่ถามฉัน

“ ไม่บอกหรอก” ฉันกวนใส่

“ ก็ได้งั้นไม่ถามแล้ว” เขาแกล้งงอน

“ ฉันว่าเราไปที่บ่อเลี้ยงปลาหน้าอาคารกันเถอะ” ฉันชักชวนชูมาง

“ ก็ได้” เขาก็เดินไปกับฉัน

“ ดูสิปลาใหญ่มากเลย” ฉันถามชูมาง

แก็ก ๆๆตุ๋ม.ๆๆ

เสียงเงิน 5 บาทที่หล่นมาจากกระเป๋าเสื้อของชูมาง

“ เฮ้ย เงินหล่นอะทำไงดี” เสียงของชูมางกระตือรือร้น

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวหยิบให้”ชูมางยื่นไม้ให้ฉันฉันพายามเขี่ย ว้าย   ตู้ม

ฉันตกน้ำ

เสียงหัวเราะของโซวดังมาแต่ไกล

“ ลงไปทำอะไรในนั้น” เขาถามและขำ

“ น่าช่วยฉันก่อน” ฉันพูดเขาก็ยื่นมือมาให้ฉันพยายามดึงที่จะให้เขาตกลงมาและสุดท้าย ตู้ม ฮะฮะๆๆๆเขาตกน้ำอีกคน

“นายลงมาทำอะไร” ฮะๆๆๆๆๆๆ

“ นี่เธอสองคนรีบขึ้นมาเลยนะ” เสียงของคุณครูพูดขึ้น

เมื่อเราสองคนขึ้นมาเนื้อตัวก็เปียกแฉะเราสองคนจึงขอกลับบ้านเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนเหรียญห้านั้นก็ยังอยู่ในน้ำที่เดิม

อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันคริตมาสแล้ว

“นี่นายเตรียมตัวหรือยัง” ฉันถามโซว

“ เตรียมตัวอะไรไม่เห็นจะมีให้เตรียม”

“ ก้เตรียมตัวสอยดาวไงปีนี้ต้องดีกว่าทุกปีแน่ๆว่ามั้ย” ฉันถามโซว

“ คงจะเป็นอย่างงั้น”เขาตอบ

สุดท้ายวันคริสมาสก็มาถึง

“ ไปสอยดาวกันเถอะโซว” ฉันจูงมือเขาไป

“ซื้อบัตรสอยดาวสิบใบคะ”

“ เอาเลยนะ”ฉันพูดขึ้น

“ฉันได้เบอร์ 248คะ” ฉันตื่นเต้นกับรางวัลที่จะได้สักพักก็มีพนักงานหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาทางนี้มันต้องเป็นของฉันแน่เลย

“ ตุ๊กตาตัวนี้ของคุณโซวคะ” แง๋วๆ

“นี่คะแก้วน้ำของคุณคะ” ฉันได้แก้วน้ำหรอ

โซวถือตุ๊กตามาอวดฉัน

“น่ารักมั้ยหละ” เขาพูดเยาะเย้ย

“ อืม”

“ ปีนี้สอยดาวมันแย่ที่สุดเลย” ฉันพูดประชด

“ แย่ที่ไหนกันนี่ฉันให้” โซวยื่นตุ๊ตาหมีตัวนั้นให้ฉัน

“ให้ฉันจริงๆหรอ”  ฉันทำหน้าลังเล

“ ใช่ฉันให้”

“ ขอบใจมากนะ”ฉันดีใจจนกระโดดโลดเต้น 

“ ปีนี้เป็นสอยดาวที่ดีมากๆเลยหละ”ฉันตะโกนดังๆ

ฉันเหลือบไปเห็นหนูแฮมเตอร์มันน่ารักมากฉันเลยซื้อไว้สองตัวฉันให้โซวตัวนึงฉันตัวนึง

“เธอต้องเลี้ยงไว้นะ”

“อืม”

“ นี่โซวปีนี้เธอไม่ได้ขึ้นไปร้องเพลงหรอ” ฉันถาม

“ ร้องสิ” เขาตอบแล้วยิ้ม

เขาขึ้นไปร้องเพลง

...........ไม่ว่าเธอจะอยู่ไหนสายตามองกันไม่เจอแต่ใจจะคิดถึงเสมอส่งรักให้เธอไม่ขาดหล่อหลอมด้วยหัวใจระเหยเป็นไอลอยในอากาศ.....................................

เมื่อเขาร้องจบก็มีเสียงตบมืออย่าง่กรียวกราว

“ นายร้องเพราะมากเลย” ฉันพูดแล้วตบมือให้

“ขอบใจมาก” เขายิ้ม

หลังจากวันงานคริสมาสฉันก็สนิทกับเขามากขึ้น

เมื่อวันงานผ่านไปหลังเลิกเรียนฉันก็ลับบ้าน

ฉันจับจักรยานเพื่อที่จะกลับบ้าน

“ จะกลับแล้วหรอ” เสียงองโซวถามขึ้น

“ นายคงไม่ต้องกลับกับฉันแล้วหละนายก็มีจักรยานแล้ว” ฉันพูดขึ้น

“ เราก็ขับไปด้วยกันไง”

เราสองครขี่จักรยานคุยกันตลอดทางจนกระทั่งฝนก็ตอลงมาเราจึงไปนั่งรอฝนหยุดที่ศาลาข้างทาง

“ โหแย่จังเลยฝนดันมาตกซะก่อน” เสียงฉันทักขึ้น

“อืมแต่อีกไม่นานฝนก็คงจะหยุดแล้วหละ” เขาพูด

สักพักฝนก็หยุดตก

เราก็ต่างแยกย้ายกันลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเรื่อง  you are in my heart for everซึ่งมันเป็นนวนิยายที่สนุกมากเลยและฉันก็ชอบอ่านมันอยู่ทุกวัน

เมื่ออ่าได้สักพักฉันก็ลงข้างล่าง

“ นี่ลูกไกล้จะจบ ม.3 ยัง” แม่ถามขึ้น

“ ก้ไกล้แล้วค่ะ”ฉันตอบไป

เมื่อไปถึงโรงเรียนฉันก็คุยเล่นกับโซวตามปกติ

“ นี่ทำการงานเสร็จยัง” ฉันถามโซวขึ้น

“ ก็ไกล้จะเสร็จแล้วหละ”  เขาตอบ

 “ นี่ถ้าเสร็จเมื่อไหร่แล้วบอกด้วยหละกันฉันจะเอาไปหลอก”

“จ๊ะ”

หลังเลิกเรียนโซวเดินเมาหาฉันแล้วยื่นจดหมายใบหนึ่งให้กับฉันและเขายังบอกอีกว่าห้ามอ่านจนกว่าจะมาโรงเรียนพรุ่งนี้เช้า

เมื่อมาถึงโรงเรียนอีกวันหนึ่งฉันก็รีบแกะจดหมายนั้นข้างในเขียนว่า

......ถึง  ลี  กึง  ยอง

                ขอบใจมากนะที่ธอรักษาสัญญาที่ให้ไว้ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะเข้าเรื่องเลยหละกัน

                วันนี้ฉันจะต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาฉันจะกลับเมื่อไหร่ฉันก็ยังไม่รู้เลยฉันต้องไปเรียนที่นั้นตามแม่ของฉันไปฉันสัญญานะว่าฉันจะต้องมาหาเธอให้ได้เธอยังคงจำกลอนที่เธอแต่งให้ฉันได้นะฉันจะเก็บกลอนบทนี้เอาไว้และเจ้าหนูตัวนั้นฉันจะเลี้ยงมันให้โตวันโตคืนเลยหวังว่าเธอคงเข้าใจฉันนะที่ใต้โต๊ะเธอฉันวางกล่องสร้อยที่เธออยากได้ไว้ให้ฉันให้เธอเก็บไว้อันนึงฉันอีกอันนึงนะบาย....................โซว...........

เมื่อฉันอ่านจดหมายนั้นจบนับจากวินาทีนั้นฉันแทบจะบ้าตายฉันโกรธที่เขาไม่ยอมมาบอกฉันก่อนและก็เสียใจที่ฉันยังไม่ได้บอกรักเขาในวันนั้นฉันไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนหนังสือเลย

หลังจากเลิกเรียนมันทำให้ฉันแทบจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อฉันเห็นรถจักรยานที่เราเคยกลับบ้านด้วยกันมันทำให้ฉันอดนึกถึงไม่ได้ฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะได้เจอเขาอีกเมื่อไหร่

เมื่อกลับถึงบ้านฉันก็ร้องไห้อีกครั้งร้องไห้แทบจะไม่มีน้ำตาอยู่แล้วสักพักฉันก็เผลอหลับไป

เมื่อไปถึงโรงเรียนฉันก็คิดถึงเขาคึดถึงเขามากไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหนมันก็มีแต่ภาพความทรงจำที่มีไว้กับโซว

เวลาผ่านไป 8 ปี ฉันก็เรียนจบปริญญาตรี ตอนนี้ฉันก็อายุ 22 ปีแล้ว

“ เรียนจบกันสักที” เสียงของชูมางพูดขึ้น

“ใช่แล้วเธอคิดว่าเธอจะไปทำอะไรต่อหละ”ฉันถามชูมาง

“ ยังไม่รู้เลยแล้วเธอหละ”ชูมางถามฉันกลับ

“ก็เหมือนเธอนั้นแหละ”  ฉันตอบไป

ในตอนเช้าวันหนึ่งฉันก็เดินไปกินไอติมที่ร้านไอซ์แลนด์เจ้าเดิม

เมื่อกินเสร็จฉันก็เดินไปเรื่อยๆจนไปถึงที่ทะเลนั้นฉันเห็นผู้ชายอยู่คนหนึ่งหล่อมากและฉันก็คุ้นๆ ใช่แล้วโซวนั้นเองฉันรีบวิ่งเข้าไปกอด

“ เธอคือโซวของฉันใช่มั้ย” เสียงฉันที่ร้องไห้

“ ลี  กึง  ยอง หรอ” เสียงของโซวทักขึ้นเช่นกัน

“ ใช่” ฉันร้องไห้ออกมา

เราไปนั่งคุยกันที่ใต้ต้นไม้

“เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย” โซวถามฉัน

“ ก็ดียังไม่ได้ถามเลยนะว่าทำไมเธอไปแล้วไม่ยอมบอกฉัน” ฉันถามเ

“ ก็ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสียใจนี่นา” เขาตอบ

“ สร้อยนั้นเธอยังใส่ไว้อีกหรอ” เขาถามฉัน

“ ใช่ฉันใส่ติดตัวไว้ตลอด” ฉันตอบ

“ ฉันก็เหมือนกัน” เขาพูดแล้วยิ้ม

“เธอยังจำเจ้าตัวนี้ได้มั้ย” เขาพูดแล้วโชวึ้นมา

“ เจ้าลินจู ทำไมตัวมันใหญ่จังเลย” ฉันหยิบหนูตัวนั้นขึ้น

“ น่ารักใช่มั้ยหละ” เขาพูด

“ อืม”

“แล้วนี่เธอคงจะเรียนจบแล้วสินะ” เขาถามฉัน

“ใช่ฉันเรียนจบแล้วหละ” ฉันตอบ

เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆๆแล้วนี้โซวคิดจะทำอะไรต่อหรือป่าว ว้าย

เราสองคนตกหลุมที่เขากำลังก่อสร้าง

“ ทำไงดีนี่มันก็จะเย็นอยู่แล้วจะมีใครผ่ามมาทางนี้หรือป่าว” ฉันพูด

“ เรารอกันอีกสักพักดีกว่ามันต้องมีคนผ่านมาแถวนี้แน่” เขาพูด

“ ฉันหนาวจังเลย” ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมา

“ เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนนะ” เขายื่นเสื่อให้

“ ขอบใจมาก”

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง

“ ไปทำอะไรกันอยู่ในนั้น”  เสียงคนก่อสร้างทักขึ้น

“ คือพวกเราตกลงมานะคะ”  ฉันตะโกนขึ้นไป

“ รอแปบนะเดี๋ยวมาช่วย” เขาพูดแล้ววิ่งไป

เมื่อขึ้นมาได้โซวก็ขออาสาไปส่งฉันที่บ้าน

“ กลับแล้วนะ” เขาพูดลา

“ เดี๋ยวก่อนสิเข้าไปกินอะไรกันก่อนสิ” ฉันทักรั้งไว้

“ ไม่เป็นไรหรอกขอบใจนะ” เขาพูดแล้วเดินจากไป

“ พรุ่งนี้ฉันรอเธอที่ร้าน ไอซ์แลนด์นะอย่าลืมหละ” ฉันพูดแล้วเดินเข้าบ้านไป

“แม่รู้มั้ยคะว่าวันนี้หนูเจอใคร” ฉันพูดกับแม่

“ เจอหมาข้างถนนอีกแล้วสิ” แม่พูดแล้วขำ

“ ไม่ใช่คะหนูเจอโซว”

“ อ่าวเขากลับมาแล้วหรอ” แม่ทำหน้างง

“คะ”

เช้า

“ อ่าวรอนานยัง” เสียงโซวพูดพร้อมกับเดินเข้ามา

“ ไม่นานหรอกฉันสั่งฟรุ๊ตตี้ให้แล้วนะ” ฉันพูดแล้วยิ้ม

“ เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรอ”  เขาถามพร้องกับตักไอติม

“ ฉันกำลังจะประกวดนางงามประจำเมืองเธอว่าไง” ฉันพูดขึ้น

“ เธอว่าอะไรนะเธอจะประกวดหรอ” เขาทำเสียงตกใจ

“ ทำไมหละฉันไม่เหมาะเหรอโหแย่จังนะ” ฉันทำเสียงเศร้า

“ ป่าวไม่ใช่อย่างนั้นคนที่ประกวดเขาสวยๆกันทั้งนั้นเลยเธอไม่กลัวหรอ” เขาพูด

“ไม่หรอกฉันไม่กลัว” ฉันพูดแล้วยิ้ม

“ ขอให้ชนะนะ” เขาพูดแล้วตักไอติมต่อ

“ แน่นอนฉันจะต้องชนะให้ได้” ฉันพูดด้วยความมั่นใจ

“ ที่ฉันมาวันนี้ฉันอยากจะชวนเธอไปดูให้กำลังใจหน่อยนะ” ฉันพูดชักชวน

“ ฉันไปแน่อยู่แล้วแหละแล้วเมื่อไหร่หละ” เขาถาม

“ อีก 3วันจ๊ะ” ฉันพูดแล้วทำมือ

“ ถ้างั้นเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเธอต้องไปงานประจำปีปีนี้กับฉันนะ” เขาชวนตอบ

“ ได้สิ” ฉันรีบตอบทันที

เมื่อกินเสร็จเราก็เดินคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน

“งานประจำปีปีนี้เราจะไปเล่นอะไรกันดีหละ” เขาถามฉัน

“ไปเล่นตักปลากันดีมั้ย” ฉันพูดแล้วขำ

“ ก็ดีปีที่แล้วนะฉันตักไม่ได้สักตัวเลย”เขาขำด้วยเช่นกัน

ในช่วงเวลาสามวันเขาก็ช่วยฉันในเรื่องของการประกวด

“ ฉันจะเอาความสามารถพิเศษอะไรดีหละ” ฉันถามโซว

“ อืมเอาเป็นแต่งกลอนดีมั้ย” เขาพูดเพื่อให้เลือกดู

“ ฉันคงแต่งไม่ทันแล้วหละ” ฉันพูดด้วยความเสียดาย

“ เธอยังจำกลอนที่เธอแต่งให้ฉันได้มั้ยหละ” เขาพูดเสนอ

“ จริงด้วยสิแต่ฉันจำไม่ได้แล้วแหละ” ฉันทำท่าทำทาง

“ แต่ฉันจำได้” เขาพูดขึ้นแล้วจดให้ฉัน

“ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่อเมริกาฉันจำกลอนของเธอได้ดีตลอดเลยเพราะเวลาที่ฉันนึกถึงกลอนนี้ทีไรฉันก็นึกถึงเธอทุกที” เขาจดไปแล้วก็เล่าไป

“ หรอส่วนฉันนะเวลาฉันมองรถจักรยานทีไรฉันก็นึกถึงเธอเช่นกัน” ฉันพูดทำหน้าอย่างจริงจัง

เราสองคนพูดไปแล้วก็ขำไป

และแล้ววันประกวดก็มาถึงเมื่อฉันเข้าไปในหลังเวที

“ โฮคนสวยๆทั้งนั้นเลยอย่างที่โซวบอกเรา” ฉันพูดเหมือนเริ่มท้อ

“แต่ฉันต้องทำให้ได้” ฉันกลับมามั่นใจอีกครั้ง

ในวันนี้สิ่งที่ทุกคนรอคอยกันก็มาถึงเรามาดูผู้ที่เข้าร่วมประกวดกนทั้งหมด10ท่านกันดีกว่า หมายเลข 1 คุณ

 หมายเลข 2 คุณ..........

 หมายเลข8 คุณ.......

 หมายเลข9 คุณ..........

หมายเลขสุดท้าย คุณ  ลี  กึง  ยอง 

ผู้ที่ได้รับตำแหน่งนางงามประจำเมืองได้แก่..หมายเลข 9 คับ

ผู้ที่ได้รับตำแหน่งอันดับสองได้แก่...หมายเลข  10 คับ

หลังจากงานเลิก

“ เป็นไงเหนื่อยมั้ย”  โซวพูดปลอบใจ

“ ฉันเสียใจจริงๆที่ไม่สามารถคว้าตำแหน่งมาได้” ฉันก้มหัวทำหน้าเศร้า

“ ไม่เห็นเป็นไรเลยเธอก็ได้ที่สองนี่” พูดปลอบอีกครั้ง

“ อย่าลืมสัญญานะที่ว่าจะไปเที่ยวงานประจำปีกัน” เขาพูดแล้วยิ้ม

“ อืม ฉันไม่ลืมหรอก” ฉันยิ้มกลับ

วันงานประจำปี...

“ โฮ ปีนี้ดีกว่าทุกปีนะ” ฉันพูดกับโซว

“ เราไปตักปลากันดีกว่า” เขาชวนฉันไป

“ เอาตัวใหญ่นี้สิ ระวังไม้ขาด” ฉันเชียร์อยู่ข้างๆ

“ เย้! ตัวใหญ่ด้วย” ฉันพูดด้วยความดีใจ

“ ฉันให้เธอนะเอาไปเลี้ยงให้ดีดีหละ” เขายื่นถุงปลาให้กับฉัน

“ อืม” ฉันตอบรับคำ

“ เล่นอะไรอีกดีหละ” ฉันถามโซว

“ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ” โซวแนะนำ

“ อืม” เราเดินไปทานข้าวแถวๆงาน

เมื่อกินเสร็จโซวก็เดินไปส่งฉันที่บ้าน

“ วันนี้สนุกมากเลยนะ” ฉันพูดกับโซวแล้วเดินเข้าบ้านไป

“ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ” เขาพูดแล้วเดินกลับบ้านไป

เมื่อเข้าบ้านไปฉันก็เอาปลามาใส่ตู้ไว้

“ ฉันจะตั้งชื่อเธอว่าไรดีหละ” ฉันยืนนึกชื่อ

“ ชื่อ โซวหละกัน ฮะฮะ เขาไม่รู้หรอก” ฉันขำ

เช้า

“หวัดดีโซว” ฉันทักทายโซว

“ หวัดดี” เขาทักทายกลับ

“ เธออยากอ่านเรื่อง you are in my heart for ever มั้ยสนุกนะ” ฉันพูดแนะนำหนังสือเล่มนี้ให้กับโซว

“ ยังเลยงั้นฉันขออ่านบ้างสิ” เขาพูดเพื่อขอยืม

“ ได้สิเพราะฉันเองก็อ่านจบแล้วหละ” ฉันพูด

“ จริงสิไหนเล่าตอนจบให้ฟังหน่อย”  เขาพยายามให้ฉันเล่าให้ฟัง

“ไม้ได้เล่าให้ฟังก่อนมันก็ไม่สนุกสิ” ฉันปฏิเสธไป

“ โธ่ ก็ได้ถ้าฉันอ่านจบเมื่อไหร่นะฉันจะเอามาคืน” เขาพูดแล้วหยิบหนังสือไป

“ กึง ยอง วันนี้ฉันอยากพาเธอไปทะเลเธอไปด้วยกันนะ” เขาชวนฉัน

“ ได้สิ” ฉันรับคำ

“ โฮ ทะเลยังสวยเหมือนเดิมเลยนะเห็นแล้วนึกถึงตอนเด็กจังเลย” ฉันพูดแล้วจินตนาการภาพ

“ ใช่งั้นฉันวาดรูปเธออีกนะ” เขาพูดแล้วหยิบไม้มาวาดรูป

“ โฮ ภาพฉันน่าเกลียดอย่างงี้อีกแหละ”  ฉันพูด

“ ยังฉันยังไม่ได้วาดเลย” เขาพูดแล้วขำ

“ เธอไปนั่งรอตรงนี้ก่อน”

เมื่อเขาวาดเสร็จเขาก็ให้ฉันดู

“ สวยจัง ฉันสวยขนาดนั้นเลยหรอ”ฉันเข้าข้างตัวเอง

“ งั้นฉันขอวาดเธอบ้างนะ” ฉันขอวาดบ้าง

“ ได้สิ” 

เมื่อฉันวาดเสร็จฉันก็ให้เขาดูบ้าง

“ เสร็จแล้วหละ” ฉันพูดแล้วขำ

“ นี่ฉันหรอ ทำไมมันเหมือนพ่อมดจัง”  เขาทำหน้างง

“ ก็เธอคือพ่อมดในใจของฉันไงอีกอย่างเธอก็ชอบหายตัวอยู่เธอก็หายไปโดยไม่ร่ำลาอยู่ๆเธอก็มาเฉย” ฉันพูดแล้วทำท่าทาง

“ จริงสินะ” เราสองคนก็เดินกลับบ้านด้วยกัน

“ ฝันร้ายนะ” เขาพูดลาฉัน

“ ถ้างั้นคืนนี้ต้องฝันถึงหน้าเธอแน่เลย” ฉันขำแล้ววิ่งเข้าบ้านไป

เช้า

“ กึง  ยอง” เสียงนั้นคือเสียงของเอวอนเด็กใหม่คนนั้น เขาทั้งสวยและดูสง่าจังเลย

“ มีอะไรหรอเอวอน” ฉันถามเขา

“ ฉันจะมาบอกเธอว่าฉันเป็นคู่หมั้นกับโซวตั้งแต่อยู่ที่อเมริกาแล้ว” เอวอนบอกฉันฉันก็ได้แต่ยืนอึ้ง   หมั้นหรอ

“ โซวหมั้นกันเธอแล้วหรอ” ฉันถามย้ำอีกครั้ง

“ ใช่” เอวอนตอบ

ฉันรีบวิ่งไปที่สวนและร้องไห้อย่างเดียวเขาหมั้นแล้วทำไมไม่บอกฉันฉันไม่น่าทำให้เอวอนต้องเสียใจเลย

“ อยู่นี้เองฉันก็ตามหาตั้งนาน” เสียงของโซว

“ โซวฉันว่าตั้งแต่ที่ฉันพบกับเธอฉันทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนถ้าฉันไปซะหละทุกคนก็จะได้สบายใจ” ฉันพูดแล้วร้องไห้

“ ไม่ เธอไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน” เขาพูดแล้วกอดฉัน

“ เอ วอนกลับมาแล้ว” ฉันพูดขึ้น

“ กลับมาแล้วหรอ” เขายืนอึ้ง

“ โซว” เสียงของเอ วอน ที่ดังมาพร้อมวิ่งเข้ามากอดโซว

“ ฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันหันหลังเดินกลับบ้าน

“ เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมถึงไม่บอกผมหละผมจะได้ออกไปรับ” โซวพูดกันเอ วอน

“ ก็ฉันอยากเซอร์ไพร์เธอนี่” เอ วอน ตอบกลับ

“ ฉันว่าเรากลับบ้านไปหาแม่ผมก่อนดีกว่า” เขาจูงมือเอ  วอนไป

“ คะ” เอ วอนก็เดินไปกับเขา

ส่วนฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไรอีกอย่างโซวก็ไม่ได้ชอบฉันนี่นาและฉันก็ดีใจกับโซวด้วยที่เข้าได้คู่ครองที่ดีอย่าง เอ วอน

เช้า

ฉันเดินไปที่บ้านของโซวเพื่อที่จะชวนไปกินไอติม

“ โซววันนี้ไปกินไอติมกันนะ” ฉันถามโซว

“ ไปสิ” เขาตอบ

“ หวัดดีโซว” เสียงของเอวอน

“ อ่าวเอวอนไปกินไอติมด้วยกันนะ” ฉันชวนเอวอน

“ ได้สิคะ” เอวอนตอบรับตำ

เราก็นั่งกินไอติมกัน

“ ตอนที่อยู่ที่อเมริกาก็เห็นเขาพูดเรื่องเธอบ่อยมากเลยนะเดี๋ยวนี้น่ารักขึ้นเยอะเลย” เอวอนพูดขึ้น

“ เหรอคะถึงว่าสิตอนที่อยู่ที่นี้โซวเขาก็พูดถึงเรื่องคุณเหมือนกัน” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอย่างยินดี

เราทั้งสามคน็แยกย้ายกลับบ้าน

“ ให้ฉันไปส่งมั้ย” โซวถามฉัน

“ ไม่เป็นไรหรอกขอบใจนะ” ฉันพูดแล้วเดินแยกไป

เมื่อถึงบ้าน

กริ๊งๆๆ

“ ลูกโทรศัพท์จากชูมาง”

“ ฮัลโหล ชูมางหรอ” ฉันทัก

“ จ๊ะ ฉันหางานในเมืองหลวงให้เธอได้แล้วนะ” ชูมางพูด

“ เหรอแล้วเริ่มงานเมื่อไหร่หละ” ฉันถาม

“ แล้วแต่เธอหละนะ” ชูมางตอบ

“ อืมขอบใจมาก” ฉันวางสายไป

“ แม่คะหนูได้งานในเมืองหลวงแล้วนะคะทำที่เดียวกับชูมางคะ”

“ ดีแล้วหละแล้วลูกจะไปเมื่อไหร่หละ” แม่ตอบ

“ คงจะเป็นเดือนหน้านะคะเพราะนี้ก็ไกล้จะสิ้นปีแล้ว”

“ อืม” แม่พูดเห็นด้วย

ฉันไปเดินเล่นแถวๆสวนเพื่อสูดอากาศและคิดเรื่องงาน

“ อ่าวกึง มาเดินเล่นหรอ” เสียงของโซวที่ถามมา

“ อืม นี่ฉันมีอะไรจะบอก” ฉันชวนเขาคุย

“ ฉันได้งานทำที่เมืองหลวงแล้วนะ” ฉันพูดด้วยความดีใจ

“ ดีใจด้วยนะ” เขาพูดล้าเอามือตบที่บ่าฉัน

“ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ดูแลเอวอนให้ดีหละ” โซวพยักหน้า

“ ฉันไปก่อนนะ” ฉันพูดลา

“ อย่าพึ่งไปทำงานเมืองหลวงเมื่อไหร่บอกฉันด้วยนะฉันจะได้ไปรับไปส่ง”

ฉันก็เดินกลับบ้านไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

เช้า

“ กึง  ยอง”

เสียงของโซวตะโกนเรียก

“ มีอะไรหรอ” ฉันตะโกนตอบ

“ คืนนี้เรามีงานเลี้ยงกันที่บ้านพ่อแม่ฉันกลับมาจากอเมริกาด้วยอย่าลืมไปนะ”

“ อืมฉันไปตอนนี้เลยดีกว่าจะได้ไปช่วยจัดงาน” ฉันพูดแล้วเดินไปพร้อมโซว

“ อ่าวกึง ยอง มาด้วยหรอ” เสียงเอวอนพูดทัก

“ คะมีอะไรให้ช่วยมั้ยเดี๋ยวไปช่วยในครัวดีกว่า” ฉันเสนอช่วยงาน

แล้วงานก็เริ่มกินอาหารเย็นด้วยกัน

“ อ่าวหนูกึง  ยอง กินเลยจ๊ะ” เสียงของคุณแม่ของโซวพูด

“ คะ” ฉันตอบไป

เมื่อกินเสร็จฉันก็ขอตัวกลับบ้าน

“ กลับก่อนนะโซว สวัสดี คุณพ่อคุณแม่ และก็คุณเอวอน” ฉันร่ำลาทุกคน

“ งั้นเอวอนก็ขอตัวกลับเลยนะคะบายคะโซว”เอวอนพูด

“ ให้ผมไปส่งมั้ย เอวอน” โซวพูดแล้วจะเดินไปส่ง

“ ไม่เป็นไรคะไปนะคะ” เอวอนพูดแล้วก็กลับบ้านไป

เมื่อฉันถึงบ้านฉันก็ขึ้นไปนอนเลยเพราะพรุ่งนี้ฉันก็ไปทำงานที่เมืองหลวงหรอ

เช้า

“  โซวฉันจะไปทำงานที่เมืองหลวงแล้วนะ” ฉันมาบอกโซว

“ เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาก็พาฉันไปส่งที่เมืองหลวง

เมื่อโซวเริ่มไปรับไปส่งฉันเรื่อยๆจึงทำให้เอวอนเริ่มสงสัยและเริ่มหึงโซวพอโซวกับมาที่บ้าน

“ โซวคะเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันสักทีหละคะ” เอวอนถามโซวขึ้น

“ ไว้ก่อนเถอะผมยังไม่คิดเรื่องนี้” โซวตอบ

“ โซว คุณรักเธอใช่มั้ยคะ” เอวอนเริ่มโมโห

“คุณอย่าเหลวใหลน่าเธอไปเกี่ยวอะไรด้วย” โซวเริ่มโมโหเช่นกัน

“ ฉันขอโทษคะ” เอวอนทำเสียงเศร้า

“ ผมก็ต้องขอโทษคุณเหมือนกันผมขอตัวก่อน”  เขาก็เดินออกไป

“ ว่าไงกึงยองงานยากไปมั้ย” เสียงของชูมางที่คุยกับฉัน

“ ไม่หรอก สบายมากเลย” ฉันตอบแล้วยิ้ม

“ เราไปกินข้าวกันเถอะ” ชูมางชวนฉัน

“ อืมไปสิ” ฉันก็เดินไปกินข้าวกัน

“ นี่ชูมางฉันว่าเราน่าจะไปเที่ยวกันบ้างนะ” ฉันพูดชวนชูมางไปเที่ยว

“ จริงสิจะไปไหนดีหละ” ชูมางถามฉัน

“ แล้วแต่เธอนะแล้วเดี๋ยวเราค่อยว่ากันมั้ย” ฉันพูดแล้วเราก็ไปทำงานกันต่อ

หลังเลิกงาน

“ ทำงานเสร็จยังกึงยอง” เสียงของโซวที่พูดมาจากด้านหลัง

“ เลิกแล้ว” ฉันตอบ

“ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ” เขาก็พาฉันกลับบ้าน

ระหว่างทางโซวก็ชวนฉันไปที่พักของเขาซึ่งเป็นฟาร์มแกะของเขา

“ ได้สิแล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” ฉันตอบไป

พอวันพรุ่งนี้ฉันก็นั่งรอเขาแต่เอวอนเกิดอุบัติเหตุจึงทำให้โซวมารับฉันไม่ได้

ส่วนฉันก็นั่งรอจนถึงเย็นก็เลยตัดสินใจเดินกลับบ้าน

ที่ร.พ

“ เป็นไงบ้างเอวอน” โซวถามเอวอนด้วยความเป็นห่วง

“ โซวคุณต้องอยู่เฝ้าฉันนะคุณอย่าไปนะ” เสียงของเอวอนพูดด้วยน้ำตา

“ ผมจะเฝ้าคุณ” โซวร้องไห้ออกมา

พอเอวอนออกจากโรงพยาบาลโซวก็พาไปส่งที่บ้านและมุ่งรถมาที่บ้านของกึงยอง

“ เมื่อวานเธอได้รอฉันหรือป่าว”  โซวถามฉัน

“ ฉันต้องขอโทษด้วยเอวอนเขาเกิดอุบัติเหตุ” โซวพูดอีกครั้ง

“ ป่าวเมื่อวานฉันไม่ได้รอเธอ” ฉันตอทั้งๆที่ฉันรอเขาทั้งวัน

“ งั้นเราไปกันวันนี้เลยนะ” โซวชวนฉันอีกครั้ง

“ อืม” เราสองคนก็ไปที่ฟาร์มของโซว

เมื่อไปถึงฟาร์มของเขาสวยมากและน่าอยู่มากด้วย

“ ที่นี้สวยมากนะคะ” ฉันทักโดยที่สายตามองไปรอบๆ

“ ใช่มันเป็นสิ่งที่ผมต้องดูแล” เขาตอบ

“ ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะเดี๋ยวเอวอนจะเป็นห่วงเธอป่าวๆ” ฉันพูดเพื่อชวนโซวกลับ

“ อืม” แล้วโซวก็ไปส่งฉันที่บ้าน

เช้า

วันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานที่เมืองหลวงแล้วโซวก็ไปส่งฉันอีกแล้ว

ฉันสนุกกับงานที่ฉันทำมากและฉันก็มีเพื่อนที่ฉันรักอยู่อีกคนนั่นกฌคือชูมางการทำงานของฉันก็เป็นไปอย่างดีเรื่อยๆ

วันนี้ก็เป็นวันครบรอบวันเกิดของฉันอีกวัน

“ วันนี้เธออยากไปไหนในวันเกิดของเธอ” โซวถามฉัน

“ ฉันอยากทะเล” ฉันพูดตอบ

“ ทำไมเธอถึงชอบไปทะเลจัง” เขาถามฉัน

เพราะทะเลเป็นที่ที่มีความทรงจำที่ดีดีของฉันเวลาฉันไปทีไรมันก็จำให้ฉันนึกถึงความทรงจำนั้น” ฉันตอบพร้อมกับร้องไห้

“ ได้ สิ งั้นเราไปกันเลยนะ” เขาพูด

ฉันกับเขาเราก็ไปเที่ยวทะเลกันมันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยทีเดียว

โซวก็ชวนฉันไปที่บ้านเขาก่อนเมื่อโซวกลับไปถึงบ้านเอวอนก็นั่งรอโซวอยู่ก็เห็นฉันกับโซวมาด้วยกัน

“ ไปไหนกันมาหรอคะ” เอวอนถาม

“ เราไปทะเลกันมาวันนี้เป็นวันเกิดของกึงยองเค้า” โซวตอบ

“ หรอคะงั้นก็ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะกึงยอง” เขาพูดแล้วก็ยิ้มให้

“ ขอบคุณคะ” ฉันจึงขอตัวกลับบ้านก่อน

“ จะให้ไปส่งมั้ย”เขาพูดถาม

“ ไม่เป็นไรหรอก” ฉันก็เดินกับบ้านอีกตามเคย

เมื่อถึงบ้านฉันก็ได้แต่นอนนึกเรื่องของโซวและฉันคิดว่าฉันไม่อยากมาทำหรือสร้างปัญหาให้กันเอวอนเลยฉันจะไปทำงานเมืองหลวงโดยไม่ให้โซวรู้เขาจะได้ไม่ต้องไปส่งฉัน

 “ ชูมาง ฉันมาทำงานแล้ว”  ฉันเรียกทักชูมาง

“ หายไปหลายวันเลยนะไปฉลองวันเกิดหละสิท่า” ชูมางแซว

“ วันนี้ฉันจะกลับบ้านเองนะ” ฉันพูดขึ้น

“ อ่าวแล้ววันนี้โซวเขาไม่มารับแล้วหรอ” ชูมางทำหน้างง

“ ไม่แล้วหละฉันไม่อยากเข้าไปวุ่นวายเท่าไหร่” ฉันทำหน้าซึม

หลังจากเลิกงานฉันก็กลับบ้านด้วยตัวเองเมื่อไปถึงบ้านฉันก็พบโซวรออยู่ที่หน้าประตูบ้านโซวก็วิ่งเข้ามากอดฉัน

“ ทำไมไปทำงานแล้วถึงไม่บอกหละรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วง” โซวพูดเหมือนจะโกรธฉัน

“ ฉันไม่อยากรบกวนนะ”ฉันตอบไป

“ ต่อไปนี้ถ้าเธอจะไปไหนต้องให้ฉันไปส่งนะ” เขาพูดแล้วเดินกลับบ้านไป

เมื่อโซวกำลังกลับบ้านเธอก็พบกับเอวอนที่ยืนร้องไห้อยู่

“ เป็นไรเอวอน” โซวถามเธอ

“ เมื่อไหร่คุณจะแต่งงานกับฉันสักทีหละ” เอวอนถามเรื่องเดิม

“ คุณก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อม” เขาเดินหนีไป

“ คุณพูดอย่างงี้ตลอดแหละ” เอวอนโกรธแล้ววิ่งหนีไป

เช้า

เอวอนเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเมื่อคืนเอวอนสลบทำให้แม่เข้าไปต่อว่ากับโซวและเขาก็บอกว่าให้ดูแลเอวอนให้มากๆเพราะเธอขี้โรคป่วยบ่อย

“ ครับผมจะดูแลเธอให้มากกว่านี้” หลังจากที่เอวอนหายป่วยโซวก็ดูแลไกล้ชิดกับเอวอนอยู่ตลอด

“ กึง ยอง ผมต้องขอโทษด้วยนะที่ผมไม่ค่อยมาหาคุณ”  โซวเดินเข้ามาคุยกับฉัน

“ ไม่เป็นไรหรอกคะ” ฉันตอบ

โซวโอบกอดฉันแล้วร้องไห้ที่เข้าไม่สามารถมีเวลาให้กับฉันได้เลย

เมื่อโซวกลับไปบ้านโซวก็พบกับเอวอนที่รอเขาอยู่

“ มีอะไรหรอเอวอน” เขาถามเอวอน

“ โซวฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” เอวอนพูดด้วยเสียงที่เบาๆ

“ มีอะไรก็ว่ามาสิ” เขาถามอีกครั้ง

“ คุณรักฉันบ้างมั้ยฉันอยากรู้ว่าคุณรักฉันบ้างมั้ย” เอวอนถามด้วยเสียงที่ร้องไห้

“ ผมอยากจะรักคุณแต่ผมรักคุณไม่ได้” โซวพูดออกไปด้วยเสียงที่ซึมเศร้า

“ ทำไมๆคุณถึงไม่รักฉัน” เมื่อเอวอนพูดจบเธอก็วิ่งกลับบ้านไป

โซวเองก็เสียใจมากเช่นกัน

ในบ่ายวันหนึ่งที่ฉันกำลังทำงานชูมางก็มาบอกฉันว่ามีคนมาขอพบ

“ อ่าวแม่ของเอวอนนี่นา”

เมื่อฉันเดินเข้าไปแม่ของเอวอนก็ตบฉัน

“ เธอทำให้ลูกสาวของฉันต้องเสียใจมากรู้มั้ย”  เขาพูดด้วยคำที่รุนแรงกับฉัน

“ ฉันขอโทษด้วยนะคะฉันขอตัวก่อน” ฉันร้องไห้และวิ่งออกไป

ในวันหนึ่งโซวก็มาหาฉันและพาฉันไปเที่ยวที่สวนดอกไม้

“ วันนี้เราไปที่สวนดอกไม้กันเถอะนะ”โซวชวนฉัน

“ คะฉันจะไปกับเธอ” เราสองคนก็ไปเที่ยวที่สวนดอกไม้กัน

“ดอกไม้นี่สวยมากเลยนะ” ฉันถามเขา

“ ใช้สวยมากเลยสวยเหมือนเธอนั้นแหละ” เขาพูดแล้วยิ้มให้

 “ หรอคะแต่ฉันไม่อยากสวยดหมือนดอกไม้นี่” ฉันพูดแล้วขำ

“ คุณหิวหรือยังเราไปหาอะไรกินกันเถอะ” เขาพูดแล้วจูงมือฉันไป

“ อืม” เราสองคนก็ไปกินข้าวต้มันข้างทาง

“ข้าวต้มนี่อร่อยนะอร่อยมากด้วยแหละ” ฉันพูดขึ้น

“ ใช่เราไม่ค่อยได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะ” เขาพูดแล้วก็กินข้าวต้มต่อ

เมื่อเราสองคนกินเสร็จเราก็ไปเดินเล่นในสวนดอกไม้ต่อเรานั่งท่องเรื่องกลอนกันอย่างสนุกสนาน

“ คุณจำเพลงที่คุณร้องเมื่องานคริสมาสได้มั้ยฉันอยากบอกคุณว่าเมื่อฉันได้ฟังคุณร้องคราวนั้นฉันชอบมันมากเลนแหละฉันชอบมันมากจริงๆ” ฉันพูดแล้วจินตนาการ

“จริงหรองั้นผมร้องให้ฟังอีกมั้ย” เขาพูดทำเหมือนจะร้องฉันจึงเอามือปิดปาก

“ไม่ต้องแลเวแหละเพราะฉันอัดเสียงเพลงนั้นไว้ในใจของฉันแล้วหละ” ฉันพูดแล้วยิ้ม

“คุณอยากรู้อะไรมั้ยว่าตั้งแต่ที่เราต้องแยกจากกันตอนที่เรายังเด็กผมใช้อะไรเพื่อแทนความคิดถึง” เขาพูดแล้วจับมือฉัน

“ อะไรหละ”

“ ก็เจ้าหนูน้อยที่คุณให้ผมไว้ไงหละผมคุยกับมันทุกวันเลยนะมันเหมือนทำให้ผมได้คุยกับเธอ”

“หรอและคุณรู้มั้ยว่าเมื่อฉันได้อ่านจดหมายที่คุณได้ให้ไว้ก่อนไปมันทำให้ฉันร้องไห้แทบไม่หยุด”

เมื่อฉันพูดได้สักพักฉันก็เป็นลมไปโซวรีบพาฉันไปส่งโรงพยาบาล

“ หมอช่วยเธอด้วยนะครับ” โซวทำเสียงตกใจ

เมื่อผลออกมาหมอก็บอกฉันว่าฉันเป็นโรคหัวใจตอนนี้หัวใจของคุณกำลังจะหยุดทำงานคุณมีเวลาอีกไม่นานฉันย้ำหมอไว้ว่าอย่าให้โซวรู้และหมอก็รับปากกับฉันว่าจะไม่บอก

“ หมอครับเธอเป็นไรครับ” โซวซักถามหมอ

“ เธอแค่ ..เป็นลมเฉยๆนะครับ” หมอพูดจบหมอก็เดินจากไป

“ เป็นไงบ้างกึงยอง” โซวถามฉัน

“ ฉันไม่เป็นไรแล้วหละ” ฉันพูดแล้วน้ำตาไหล

“ ผมจะพาคุณกลับบ้านนะ” เขาพูดแล้วพยุงตัวฉันขึ้นมา

แล้วเขาก็พาฉันกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านฉันก็นึกถึงคำหมอ

คุณอาจจะตายได้เพราะคุณไม่ดูแลสุขภาพของคุณเลยคุณต้องทำตามที่หมอ

คุณต้องพักผ่อนให้เพียงพอ

คุณต้องกินอาหารที่บำรุงหัวใจให้มากๆหลีกเลี่ยงจากของเย็นเช่นไอติม

คุณต้องทานยาให้ตรงเวลา

เมื่อฉันนึกแล้วฉันก็ต้องเสียใจเพราะฉันไม่สามารถทำตามที่หมอบอกได้เลย

เช้า

โซวมาหาฉัแต่เช้า

“ กึงยองเธอเป็นไงบ้างอาการดีขึ้นมั้ย” เถามด้วยความเป็นห่วง

“ ดีแล้วหละ” ฉันตอบไป

“ เธอช่วยพาฉันไปทะเลหน่อยได้มั้ย” ฉันพูดอร้องให้เข้าพาไป

“ ได้สิ” เขาก็พาฉันไปที่ทะเล

“ ฉันชอบที่นี้ฉันรักที่นี้มาก” ฉันพูดกับโซว

“ ถ้าคุณชอบคุณก็มาสิผมจะพาคุณมา”เขาพูดด้วยความสมัครใจ

“ วันนี้ผมจะมาบอกคุณว่าผมจะไปอเมริกาอีกครั้งเพื่อที่จะไปเคลียงานที่โน้นให้เสร็จแล้วผมจะรีบกลับมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้า

“ เอวอนไปด้วยใช่มั้ย” ฉันถาม

“ใช่แต่ผมจะรีบกลับมา” เขาพูดแล้วเดินจากไป

ตอนนี้โซวก็เดินทางไปแล้ว

ฉันลืมกินยามาเป็นเวลาหลายวันแล้วแต่ตัวของฉันยังไม่รู้

ฉันมาที่ทะเลทุกวันมานั่งวาดรูปหรือไม่ฉันก็มานั่งเล่นกินลมทุกวัน

เมื่อไม่นานฉันก็ตัดสินใจไปทำงานอีกครั้ง

“ เป็นไรหรือป่าวหน้าเธอดูซีดๆนะ” เสียงของชูมางที่ถามฉัน

“ ไม่เป็นไรสักหน่อยฉันคงไม่ได้แต่งหน้ามั้ง” ฉันพูดกลบ

“ ไมนะมันไม่ใช่ว่าไม่ได้แต่งหน้าแต่มันเหมือนเธอไม่สบายมากกว่า” ชูมางพูดอีกครั้ง

“ช่างมันเถอะเธอไปทำงานได้แล้ว” ฉันรีบบอกให้ชูมางไปทำงาน

ฉันเดินเล่นแถวๆที่ทำงานเรื่อยๆฉันก็เห็นดอกไม้มันจึงทำให้ฉันนึกถึงโซวและน้ำตาของฉันมันก็ค่อยๆใหล

ฉันร้องเพลงที่โซวเคยร้อง

....ไม่ว่าเธอจะอยู่ไหนสายตามองกันไม่เจอแต่ใจจะคิดถึงเสมอส่งรักให้เธอไม่ขาดหล่อหลอมด้วยหัวใจระเหยเป็นไอลอยในอากาศ......

“ กึงยองๆเธออยู่ไหน” เสียงของชูมางเรียกหาฉัน

“ ฉันอยู่นี่มีอะไรหรอ” ฉันพูดทักขึ้น

“ ฉันจะมาชวนเธอกลับบ้านกลับด้วยกันนะ” ชูมางพูด

“ ได้สิ” ฉันพูดตอบ

ฉันก็กลับถึงบ้าน

เช้าวันนี้ฉันตัดสินใจไปหาหมออีกครั้ง

ฉันให้หมอดูอาการอีกครั้งหมอบอกว่าอาการของฉันไม่ค่อยดี

ฉันจึงเดินกลับบ้าน

“ กึงยองฉันมาแล้ว” เสียงของโซว

“ โซว”

ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดเขา

“ ผมต้องขอโทษด้วยนะที่มาช้า” เขาพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกคุณก็กลับมาแล้วนี่” ฉันยิ้ม

“นี่ฉันเอาหนังสือมาคืนฉันอ่านจบแล้วนะ” เขาพูดแล้วส่งหนังสือคืนให้

“ สนุกมั้ย” ฉันถาม

“ สนุกและก็เศร้าด้วย”  เขาตอบ

“เราไปกินไอติมกันเถอะ” โซวชวนฉัน

“ ไปสิกำลังอยากกินอยู่พอดี” ฉันตอบรับคำ

เราสองคนกินไอติมกันอย่างอร่อยและก็คุยกันไปเรื่อยๆ

“ ไม่ได้กินไอติมนานเลยเห็นอย่างงี้แล้วคิดถึงตอนเด็กจัง” ฉันพูดขึ้น

“งั้นเราก็กินให้เต็มที่สิ” โซวพูดแล้วสั่งให้ฉันอีก2ถ้วย

พวกเราเดินหิ้วท้องออกจากร้านด้วยความอิ่ม

เราไปนั่งพักที่สวนสาธารณะ

“ ได้กินอะไรอิ่มๆพอนั่งพักแล้วมันสบายนะ” โซวพูดแล้วขำ

เมื่อคุยกันอย่างสนุกสนานฉันก็ขอกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านฉันก็เป็นลมล้มไปอีกครั้งคราวนี้ฉันอาการหนักอาเจียนออกมาเป็นเลือดพ่อกับแม่รีบพาฉันไปส่งโรงพยาบาล

หมอก็ได้บอกกับแม่ฉันว่าลูกคุณเป็นโรคหัวใจขั้นโคม่าแม่ฉันถึงกับเป็นลมไป

หมอยังบอกอีกว่าต้องการหัวใจมาเปลี่ยนลูกคุณจึงจะสามารถยื้อชีวิตได้

เมื่อฉันฟื้นมาฉันก็เห็นพ่อกับแม่ร้องไห้แปลว่าท่านคงรู้แล้ว

“ แม่คะพ่อคะแม่ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกโซวนะคะ” ฉันพยายามพูดเพื่อขอร้องท่าน

“ ลูกๆเป็นอะไรมากมั้ย” แม่ฉันถามและก็ร้องไห้กันอย่างเดียว

“ ไม่แล้วคะหนูไม่เป็นไรแล้ว” ฉันพูดอย่างเข้มแข็ง

“ ลูกต้องหายนะ” แม่พูดแล้วกอดฉัน

แม่รีบกลับไปที่บ้าน

เพื่อที่จะไปเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าระหว่างออกมาแม่ก็พบกับโซว

“ อ่าวนี่จะไปไหนกันครับ” โซวถามแม่

“ ไปโรงพยา..ไม่มีอะไรหรอก” แม่พูดกลบเกลื่อนทันที

“ ใครๆเป็นไรบอกผมสิครับว่ากึงยองเป็นอะไร” เขาขอร้องให้แม่ฉันบอก

เมื่อโซวไปที่โรงพยาบาลเขาก็เข้าไปหาฉัน

“ กึงยองๆคุณเป็นไรมากมั้ยทำไมคุณไม่บอกผม” เขาถามฉันพร้อมร้องไห้

“ โซวคุณรู้” ฉันหันหน้าหนี

“ ผมจะช่วยคุณ” เขาพูดพร้อมจับมือฉันไว้แน่น

เขาไปถามหมอแล้วหมอก็บอกว่าต้องการหัวใจดวงใหม่

เมื่อฉันออกจากโรงพยาบาลโซวก็เฝ้าดูแลฉัน

“ โซวมานี่หน่อย” เสียงแม่ของฉันที่เรียกโซวให้ไปหา

ฉันจึงแอบฟัง

“ ผมจะเอาหัวใจของผมให้เธอเอง” เสียงของโซวที่พูดออกมา

เมื่อฉันได้ยินฉันก็ไปนอนรอที่เตียง

“ ฉันมาแล้ว” โซวพูดเสียงยาวมา

“ โซวทำไมทำไม” เสียงฉันที่ร้องไห้

“ คุณจะมาตายแทนฉันทำไมคุณห้ามตายแทนฉันเด็ดขาด”

โซวกอดฉัน

“ไม่ผมจะตายแทนคุณผมจะมายอมอยู่คนเดียวโดยไม่มีคุณ” เสียงของโซวที่ร้องไห้

“ ทำไมๆคุณต้องทำแบบนี้ด้วย” ฉันถามเขา

“ เพราะผมรักคุณไงผมรักคุณ” เสียงของโซวที่พูดมาทำให้ฉันอึ้ง

“ถ้าคุณรักฉันคุณห้ามตายแทนฉันห้ามเด็ดขาด” ฉันพูดยืนยันคำเดิม

“ ผมว่าคุณนอนเถอะพักผ่อนเถอะนะ” เขาพูดเปลี่ยนเรื่อง

“ คุณห้ามตายแทนฉันนะ” ฉันพูดย้ำอีกครั้งก่อนที่จะหลับไป

และแล้วกึงยองก็ต้องโรงพยาบาลอีกครั้ง

หมอบอกว่าเธอจะต้องผ่าตักเพื่อแลกหัวใจ

ฉันรู้ดีว่าฉันจะต้องผ่าตัดฉันจึงขอร้องให้โซวพาฉันไปทะเล

และโซวก็พาฉันไปทะเล

“หลังจากผ่าตัดครั้งนี้เห็นหมอบอกว่าได้หัวใจของคนอื่นมา” โซวพูดด้วยคำที่โกหก

“ ฉันรักคุณนะโซวคุณคือคนที่ฉันรักมาตลอดคุณต้องรักฉันแล้วห้ามลืมฉันนะ” ฉันพูดแล้วร้องไห้

“ ผมรักคุณเหมือนกันนะและผมก็จะรักคุณตลอดไปผมจะอยู่ในใจของคุณตลอดไปผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าถ้าคุณไม่มีใครขอให้คิดไว้ว่ายังมีผมอีกคน”

และกึงยองก็เข้ารับการผ่าตัดซึ่งคนที่ให้หัวใจครั้งนี้ก็คือโซวโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าโซวมอบหัวใจให้กับฉันซึ่งเขาเป็นคนบอกเองว่าเป็นคนอื่น

เวลาผ่านไป4 ชั่วโมงการผ่าตัดก็สำเร็จ

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาฉันก็เรียกหาโซวเป็นคนแรก

“ แม่คะโซวหละคะโซวอยู่ไหน” ฉันถามด้วยเสียงที่ดัง

“ คือว่าโซวเขาสละหัวใจให้กับลูก”

เมื่อฉันได้ยินฉันแทบจะบ้าทำไมทำไมกันทำไมเขาต้องมาตายแทนฉันด้วยฉันรักเธอฉันขาดเธอไปไม่ได้จริงๆ

“ เขาฝากจดหมายไว้ให้ลูก” แม่พูดพร้อมยื่นจดหมายให้

ฉันรีบอ่านทันที

                ผมขอโทษที่ผมต้องโกหกคุณถึงแม้ว่าการไปของผมในครั้งนี้มันจะไม่มีวันกลับแต่ผมก็ดีใจที่ผมได้ทำให้คนที่ผมรักได้ยังอยู่

                ผมรักคุณนะผมจะไม่มีวันลืมคุณแน่ผมขอให้ชาติหน้าเราได้เจอกันอีกนะ..............รัก   .........โซว

เมื่อฉันอ่านจบฉันร้องไห้แทบไม่หยุด

เขายังได้ฝากคำพูดไว้ว่า

เขายังอยู่ในใจของฉันตลอดไป

หลังจากที่ฉันได้หายดีแล้วฉันก็ยังคิดถึงเขาอยู่เสมอฉันกลับไปที่ทะเลอีครั้งเพื่อที่จะทิ้งอดีตไว้ที่นี้

ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกาก่อนที่ฉันจะไปฉันอยากจะฝากกลอนบทนี้ไว้

                                ในวันนี้รู้สึกคิดถึง

                                ใจละเมอเพ้อถึงเธอเมื่อลาฝัน

                                ในวันนี้ฉันและเธอต้องจากกัน

                                ไม่เห็นเธอใจของฉันแทบขาดใจ

                                อยากจะบอกว่าใจฉันยังรักเธอ

                                ไม่ได้เจอหรือเธอนั้นจะอยู่ไหน

                                แม้ว่าเธอจะห่างฉันที่แสนไกล

                                ถึงอย่างไงฉันจะรักเธอตลอดกาล.