forever รักนี้ตลอดไป

เนื้อเรื่อง

นวนิยายเรื่องสั้น 

“  ยัยฟูจิโกะเธอเนี่ยนาซุ่มซ่ามจริงๆ” เสียงของเซกะเพื่อนสนิทของฉันที่กำลังต่อว่าฉันที่ทำก๋วยเตี๋ยวหก

“ โทษน้าอย่างไงฉันก็ต้องซื้อกินใหม่อยู่ดี” ฉันทำหน้าบูด

“ มันก็แหงอยู่แล้วหละถ้าเธอไม่ซื้อใหม่แล้วเธอจะกินอะไร” เซกะเริ่มบ่นแต่มันก็ถูกเพราะฉันมักที่จะทำอะไรหกอยู่เป็นประจำ

“ งั้นฉันไปซื้อใหม่ก่อนนะ” ฉันเดินไปที่ร้านขนมจีน

“ ป้าค้าเอาขนมจีนจานหนึ่งค่ะ” ฉันตะโกนสั่งขนมจีนกับแม่ค้า

“ อะหนูได้แล้วจ้า” แม่ค้ายื่นจานขนมจีนให้

“ ค่ะ ^-^” โฮ ขนมจีนเจ้านี้หน้ากินซะจริงๆ

“ ว้าย!! แม่เจ้า” ฉันร้องเสียงดังลั่นพร้อมมองขึ้นไปก็เห็นผู้ชายตาสีน้ำตาลหน้าตาหล่อมากแต่ที่เสื้อเต็มไปด้วยขนมจีน

“ เออคือฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ” ฉันก้มลงขอโทษ

“ เดินไม่ดูเลยนะเห็นมั้ยเสื้อผมเลอะหมดแล้ว” เขาพูดแล้วยื่นเสื้อให้ดู

“ ฉันไม่ได้ตั้งใจเอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อไปซักให้ดีมั้ยค่ะ” ฉันยื่นข้อเสนอเพื่อให้เค้าหายโกรธ

“ เอาอย่างนั้นก็ได้หวังว่าเสื้อคงอยู่ในสภาพเดิมนะ” เขายื่นเสื้อให้แล้วเดินไป

“  -_-!!  ชิ  -๐-!! คนบ้าอะไรเก็กชะมัด” ฉันพูดแล้วเดินไปที่กลุ่มเพื่อน

“ เอ้ายัยฟูจิโกะแล้วขนมจีนเธอหละ” ยัยเซกะพูดขึ้น

“ เออ”

“ เฮ้ยดูนั่นสิสภานักเรียนสุดหล่อคนนั่นนะแต่เอะแล้วเสื้อเค้าหายไปไหนอ่ะ” เพื่อนๆกวาดสายตามามองที่มือฉัน

“ฮะ สภานักเรียนตายล่ะสิเรา”

“ ยัยฟูจิโกะย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของเธอนะ” เพื่อนๆพูดพร้อมกัน

“ เออไม่รู้ฉันไปก่อนนะ” ฉันพูดเสร็จแล้ววิ่งหนีไป

“ เฮ้อ -๐-“ แค่ขนมจีนเลอะเสื้อสภานักเลงเอ้ยนักเรียนแค่เนี่ยทำเป็นว่าไปได้

“ เอ้ายัยฟูจิโกะตัวแสบ” เสียงของมีตะเพื่อนชายสุดกวนประสาทของฉันที่เข้ามาทักทางด้านหลัง

“ มีอะไรมีตะนี่ถ้าจะมาหาเรื่องกวนประสาทฉันหละก็ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะเพราะตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่” ฉันพูดจบฉันก็เดินแยกไปอีกทาง

“ เดี๋ยวก่อนสิฉันก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอกเพียงแค่ฉันอยากจะมาบอกเธอเรื่องนักเขียนนะแต่ถ้าไม่อยากรู้ฉันไปก็ได้” มีตะพูดแล้วเดินไป

“ นักเขียนหรอ ^o^ เดี๋ยวสิมิตะเธอว่ามีนักเขียนอะไรอย่างไรหรอ” ฉันวิ่งไปดึงมือมิตะไว้ทันที

“ ก็เค้าให้เขียนหนังสือหนึ่งเล่มถ้าเข้าตาเค้าก็จะเอานิยายที่เราเขียนไปทำหนังได้เงินเยอะแยะเลยนะ” มีตะพูดอย่างตื่นเต้น

“ จริงหรอขอบใจมากนะมีตะ” ฉันพูดแล้ววิ่งกลับบ้านไป

…………………………………………

แฮ็กๆๆๆ

“ โอ๊ยเหนื่อยชะมัดเลยนึกว่าจะมาไม่ทันโรงเรียนซะแล้ว” ฉันวิ่งหน้าตั้งมาโรงเรียน

“ อิอิแอบไปทางเดินดีกว่าพวกสภานักเรียนพวกนี่ไม่รู้หรอก^-^” ฉันพูดแล้วเดินย่องไป

“ นี่เธอจะไปไหนนะ”

“ แอบพวกสภานักเรียนนะ “ ฉันพูดแล้วหันหลังไป

“ เฮ้ยนี่นาย!!! –o-“ ฉันได้แต่ยืนอึ้ง

“ เธอนี่หน้าคุ้นๆ อ๋อยัยซุ่มซ่ามคนนั้น” เขาพูดด้วยสีหน้าที่กวนประสาทซะเหลือเกิน

“ เออคือฉันเอาเสื้อมาคืนนายนะ” ฉันค้นกระเป๋าหาเสื้อแต่ทำยังไงดีหล่ะฉันไม่ได้เอาเสื้อมา

“ เอามาสิ” เขายื่นมือมา

“ เอ๊ะหายไปไหนนะสงสัยฉันคงจะลืมไว้ที่บ้านงั้นฉันไปก่อนนะ” ฉันพูดแล้ววิ่งหนีไป

“ เฮ้ย!ซะงั้นยัยนี่นี่บื้อจริงๆเลยหลบหนีได้อีกแหละ” เขาทำหน้าเซ็งแล้วเดินไป

“ เฮ้อ เกือบตายซะแล้วเรา” ฉันถอนหายใจอย่างแรงพร้อมแอบขำนิดๆ

…………………

“ เอ้าฟูจิโกะมาโรงเรียนแล้วหรอ” เซกะทักฉัน

“ ก็ตามเดิมนะหลบหนีมา” ฉันพูดอย่างเซ็ง

“ ชั่งมันเถอะมันเป็นเรื่องปกติเธอก็หลบหนีได้ทุกครั้งไม่ใช่หรอ” เซกะปลอบ

“ อืม”

“ นี่ฟูจิโกะวันนี้เราไปกินราเม็งกันเถอะน่ะ” เซกะชวนฉัน

“ ^o^ จริงเหรอมันเป็นของโปรดของฉันเลยแหละฉันดีใจจริงๆ” ฉันกระโดดทำเอาแจกันที่อยู่บนโต๊ะของครูหล่นแตก

“ เพร้ง!!!! “ เสียงนั่นทำเอาทุกคนหันมาหมด

“ ตายแล้วทำไงดี” ฉันตกใจมากแล้วก้มลงปิดตา

“ฟูจิโกะ” เซกะทำเสียงดุ

“ จ้าฉันกำลังจะเก็บแล้ว” ฉันรีบก้มลงเก็บ

“ เอาอีกแล้วนะเมื่อไหร่เธอจะเลิกซุ่มซ่ามซะที่” เสียงของมิสุโนะสภานักเรียนคนนั้นอยู่ห้องเดียวกับเราด้วยหรอเนี่ย

“ มันก็เรื่องของฉันนี่ไม่เกี่ยวกับนายซะหน่อย” ฉันทำหน้าบูด

“ โอ้ย!!!เจ็บชะมัดเลย” ฉันร้องเมื่อมือโดนแก้วที่แจกันบาดมือ

“ ไหนเดี๋ยวฉันดูให้” มิสุโนะอาสาจะเข้ามาช่วย

“ นายหยุดอยู่ตรงนั้นเลยฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายหรอก” ฉันปฎิเสธไป

“ อย่ามาดื้อนะหรือเธอจะให้ฉันฟ้องอาจารย์ฮะ” เขาขู่

“ มาเดี๋ยวฉันทำแผลให้” เขายื่นมือมาดึงมือฉันไปมือของเขาช่างนิ่มเหลือเกิน  ^-^

“ ขอบใจนะ” ฉันพูดหลังจากที่เขาทำแผลฉันเสร็จ

“ ใครทำแจกันของครูแตกสารภาพมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”อาจารย์พูดขึ้นหน้าห้อง

“ หนูเองค่ะอาจารย์” ฉันพูดแล้วยืนขึ้น

“ ผมเองครับอาจารย์” มิสุโนะยืนขึ้นเช่นกัน

“ อะไรของนายเนี่ยนั่งลงไปเลยนะ” ฉันพูดเบาๆให้มิสุโนะนั่งลง

“ ดีงั้นเธอทั้งสองคนจะโดนทำโทษส่วนเธอมิสุโนะเธอเป็นถึงสภานักเรียนเธอไม่น่าที่จะทำตัวอย่างนี้เลยนะ” อาจารย์พูดอย่างดุดันฉันกับมิสุโนะโดนทำโทษโดยการทำความสะอาดห้อง

………………………………………

“ กลับมาแล้วคะแม่และก็พี่ชาย” เสียงฉันพูดตะโกนเข้ามา

“ มาแล้วหรอฟูจิโกะทำไมกลับเย็นอย่างเงี้ยหละจ๊ะ” เสียงพี่มาจิโตะที่ถามขึ้น

“ โธ่พี่ค่ะหนูไม่ขอบอกนะนะนะนะนะ” ฉันทำหน้าอ้อนวอน

“ จ้าเธอนี่ทุกทีเลยนะ” พี่ฉันพูด พลางลูบฉันเบาๆ

“ พี่ค่ะแล้วแม่หละค่ะแม่ไปไหน” ฉันมองหา

“ แม่ออกไปข้างนอกจ๊ะ” พี่ชายบอก

“ !!!!!  เปรี้ยง  !!!!! “ เสียงดังมาจากหน้าบ้าน

“ พี่ค่ะเกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ” ฉันถามพรางวิ่งออกไปดูข้างนอกก็เห็นแม่ที่ถูกรถชน

“ แม่คะ...ไม่นะ.....แม่คะ” เสียงฉันที่ตะโกนเรียกแม่

“ แม่คะ.....แม่อย่าเป็นอะไรนะคะ” ฉันก้มลงกอดแม่

“ มาจิโตะดูแลน้องดีดีนะลูกอย่าให้ใครมาทำอะไรน้องนะ ” แม่พูดอย่างน้ำตาไหล

“ ครับแม่ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด” พี่ชายน้ำตาไหล

“ แม่ค่ะไม่นะค่ะทำไมแม่จะต้องหนูไปด้วยค่ะไม่นะแม่แม่ค่ะ” ฉันร้องไห้

“ แม่รักลูกนะฟูจิโกะ” แม่พูดแล้วสิ้นลมหายใจไป

“ฟูจิโกะไม่เป็นไรนะเธอยังมีพี่อีกคนพี่จะดูแลเธอแทนแม่เอง” พี่พูดแล้วกอดฉัน

“ พี่ค่ะพี่หนูรักพี่ค่ะ” ฉันร้องไห้

เมื่องานศพของแม่เสร็จสิ้นฉันก็กลับเข้าบ้าน

“ พี่ค่ะ” ฉันร้องไห้อีกครั้ง

“ฟูจิโกะพี่จะดูแลเธอนะพี่จะเก็บตังค์ส่งเธอเรียนเอง” พี่ชายร้องไห้เหมือนกัน

“ พี่อย่าร้องไห้สิค่ะ” ฉันเอามือเช็ดน้ำตาพี่ชาย

“ อืมพี่ไม่ร้องแล้วเธอเองก็อย่าร้องนะ” พี่เช็ดน้ำตาฉันเหมือนกัน

………………………………

 “ หวัดดีฟูจิโกะฉันเสียใจด้วยนะ” เซกะเดินเมาปลอบใจฉัน

“ ขอบใจนะแต่ไม่เป็นไรแล้วหละฉันพอจะทำใจได้แล้ว” ฉันยิ้มกลบเกลื่อน

“ ดีแล้วเอาอย่างงี้วันนี้ฉันจะพาเธอไปกินราเม็งตามที่สัญญาไว้” เซกะพูด

“ จ๊ะแต่ก็ต้องรอให้ฉันทำความสะอาดห้องเสร็จก่อนนะ” ฉันพูดพรางถูมือไปมาเพื่อแก้หนาว

“ อืมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาฉันก็ยังงเลยนะว่ามิสุโนะจะมารับผิดแทนเธอทำไม” เซกะพูดทำให้ฉันหยุดถูมือทันที

“ หมอนี่นะหรอจะมีอะไรก็คงคิดจะทำให้ฉันตายใจคิดว่าเค้าเป็นคนดีหละมั้ง” ฉันพูดแล้วยืนคิด

“ ช่างมันเถอะฉันว่าเราไปกันเถอะนะ” เซกะเดินไปกับฉัน

หลังเลิกเรียนฉันก็ทำความสะอาดห้องอยู่กับมิสุโนะ

“ นี่นายฉันถามอะไรหน่อยนายจะมารับผิดแทนฉันทำไม” ฉันยืนเท้าเอวถามเขา

“ อย่าถามเลยฉันไม่อยากพูด” เขาพูดพรางถูพื้นต่อ

“ ชิยังไงฉันก็ขอบใจมากนะ” ฉันพูดแต่อย่างไงหมอนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ

หลังจากที่ฉันทำความสะอาดเสร็จฉันก็ไปกินราเม็งกับเซกะ

“ เป็นไงบ้างเหนื่อยมั้ยฟูจิโกะ” เซกะถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ ไม่เหนื่อยหรอกเพราะวันนี้ฉันก็จะได้กินราเม็งสุดอร่อยแล้ว” ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างสนุก

“ เอาสิกินให้เต็มที่เลยเดี๋ยววันนี้ฉันจะเลี้ยงเอง” เซกะยิ้มเหมือนกัน

“ อืมเซกะพรุ่งนี้เค้าไปเข้าค่ายที่ไหนกันหรอ” ฉันถามเซกะด้วยสีหน้าที่สงสัย

“ อ๋อ ไปทะเลที่อุโอสึนะ” เซกะตอบ

“ จริงหรอดีใจจังที่จะได้ไปทะเล” ฉันพูดแล้วกินราเม็งต่อ

ฉันกับเซกะก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

“ กลับมาแล้วคะพี่มาจิโตะ” เสียงฉันที่ตะโกนทักทายพี่ชาย

“ กลับมาแล้วหรอ” พี่ฉันทักตอบ

“ พี่ค่ะพรุ่งนี้หนูไปเข้าค่ายที่ทะเลค่ะ” ฉันพูดพร้อมทำท่าทำทาง

“ หรองั้นรีบไปเตรียมของสิจ๊ะ” พี่พูด

“ มันจะต้องสนุกแน่ๆ”

....................................................................

“ ว้าว! ที่นี้เองทะเลในอุโอสึสวยจังเลย” ฉันพูดแล้วกวาดสายตาไปรอบๆ

“ เธอไม่เคยมาที่นี้หรอ” เสียงของมิสุโนะที่ทักมาด้านหลัง

“ ใช่ฉันไม่เคยมาหรอกแต่ที่นี้ถึงจะไม่ได้สะดวกสบายเหมือนที่โตเกียวนะแต่มันก็มีธรรมชาติที่สวยงามมากเลย” ฉันพูดแล้วสูดดมอากาศ

“ อืมฉันว่าเรารีบเข้าที่พักกันเถอะ” มิสุโนะพูดชวน

และแล้วการเข้าค่ายก็เริ่มขึ้น

คืนนี้ได้มีการจับเป็นคู่เพื่อเข้าไปผจญภัยในป่าและฉันก็ได้คู่กับนายมิสุโนะ

“ ฉันเนี่ยโชคร้ายริงๆที่ต้องมาคู่กับนาย” ฉันปริปากบ่นระหว่างผจญภัยในป่า

“ นี่เธอเอาแผนที่มาสิเดี๋ยวก็ได้หลงทางกันหรอก” เขาพูดแล้วยื่นมือมา

“ อะถ้านายทำฉันหลงหละก็” ฉันพูดขึ้น

แปะๆๆๆเสียงฝนที่ตกลงมา

“ แย่แล้วฝนตก” ฉันพูดโวยวายแล้ววิ่งเข้าใต้ต้นไม้กับมิสุโนะ

“ รอสักพักนะเดี๋ยวฝนก็คงะหยุดแล้ว” มิสุโนะพูดพรางเอามือบังฝน

“ อีกนานหรือป่าว” ฉันถามอย่างกังวล

“ ไม่นานหรอกฝนอย่างนี้ตกแป็ปเดียวก็หยุด” เขาพูดอย่างน่าเชื่อถือ

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงฝนก็หยุดตก

“ เย้ ^๐^ ฝนหยุดตกแล้ว” ฉันดีใจวิ่งออกไปนอกต้นไม้พร้อมกระโดดโลดเต้นอย่างสนุก

“ ระวัง” เสียงของมิสุโนะที่ตะโกนขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นงูที่สุ่มอยู่ในโพรงหญ้ามิสุโนะจึงกระโดดไปดึงตัวฉันไว้

“ โอ้ย *** “ ฉันกับมิสุโนะล้มลงไปบนโคลนที่เชอะแชะไปด้วยฝน

“ เป็นอะไรมากมั้ย” มิสุโนะถามก่อนที่จะเอื้อมมือมาพยุงตัวฉันขึ้น

“ ขอบใจนะฉันไม่เป็นไรแล้วหละแต่....” ฉันพูดพรางกวาดสายตามองไปที่เสื้อผ้าของมิสุโนะซึ่งเลอะเทอะไปด้วยโคลน

“ ฉันขอโทษจริงๆนะฉันรู้ว่านายไม่ชอบอะไรที่มันสกปรกต้องขอโทษจริงๆ” ฉันก้มลงขอโทษทั้งที่มันก็เป็นครั้งที่2แล้ว

“ ไม่เป็นไรเธอเองก็เลอะด้วยนี่แต่เธอควรจะดูให้ดีนะไม่ใช่วิ่งไปอย่างนั้น” เขาพูดอย่างขรึมก่อนที่จะเข้าไปที่ใต้ต้นไม้

“ ขอบคุณเธอมากนะ” ฉันพูดแล้วนั่งลงข้างๆเขา

“ ไม่เป็นไร”

“ เออนี่มันก็จะมืดแล้วเราควรรีบหาทางกลับนะ” ฉันพูดขึ้นทันที

“ ถ้าจะให้เราเดินไปตอนนี้มันก็คงจะไม่ทันแล้วหละเราคงจะต้องค้างที่นี้” เขาพูด

“ ฮะค้างที่นี้กับ...ไม่นะฉันว่ามันต้องกลับทันสิ” ฉันพูดแล้วลุกเดินไป

“ ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันไม่สนใจหรอกนะ” เขาพูดเหมือนเป็นการรั้งเอาไว้

“ เกิดอะไรขึ้นหรอไม่ดีกว่าฉันไม่ไปแล้ว” ฉันนึกในใจ

.........................................................................

“ อาจารย์ค่ะตอนนี้ยัยฟูจิโกะกับมิสุโนะเค้าจะเป็นยังไงบ้างค่ะ” เสียงของเซกะที่กำลังกังวลมาก

“ ไม่เป็นไรหรอกมิสุโนะเค้าเป็นสภานักเรียนนะเขาคงจะดูแลเพื่อนเธอได้แน่” อาจารย์พูดอย่างไม่กังวลเลย

เมื่อถึงตอนเช้าฉันกับมิสุโนะที่กำลังนอนหัวพิงกันก็ต้องตื่นขึ้นเมื่อแสงแดดส่องลงมา

“ นี่นายตื่นได้แล้ว” เสียงฉันที่ร้องปลุกมิสุโนะ

“ เอ๊ะ!!!! ทำไมนายตัวร้อนอย่างงี้เนี่ย” ฉันตกใจเมื่อตัวของเค้าร้อนมาก

“ ทำยังไงดี” ฉันพูดพรางตัดสินใจที่จะพยุงเขากลับไปที่พักแต่เมื่อระหว่างทางฉันก็ได้พบกับกลุ่มของอาจารย์เพื่อนๆจึงวิ่งเข้ามาช่วยเขาไว้

“ เป็นไงบ้างฟูจิโกะ” เซกะวิ่งเข้ามากอดฉันพรางน้ำตาไหล

“ ไม่เป็นไรแล้วหละ” ฉันพูดแล้วเดินกลับไปที่พักกับเซกะ

เมื่อมิสุโนะหายดีแล้วเราทุกคนก็เดินทางกลับบ้าน

.........................................................................

“ พี่ค่ะเค้ากลับมาแล้วคะ” ฉันตะโกนทักพี่เมื่อเข้ามาถึงบ้าน

“ เป็นไงบ้างฟิจิโกะสนุกมั้ย” พี่ชายถาม

“ ก็ดีคะ” ฉันตอบพร้อมวิ่งเข้าไปในครัว

“ ว้าว!!! ^o^นี่ใช่ราเม็งสุดโปรดของหนูหรือป่าวคะพี่” ฉันถามพร้อมอ้าปากกินราเม็งอย่างอร่อย

“ อืมกินให้อิ่มนะน้องรัก” พี่พูดแล้วยิ้ม

“ ค้าจะกินให้ท้องแตกเลย” ฉันพูดแล้วกินต่อ

“ อืมฟูจิโกะไหนเห็นว่าเธอจะเขียนนิยายไม่ใช่หรอเห็นเดี๋ยวนี้ไม่เขียนเลย” พี่ชายพูดขึ้นทำให้ฉันหยุดกิน

“ จริงด้วย … ๐_๐......เค้าลืมไปเลยงั้นเค้าขึ้นไปเขียนต่อดีกว่า” ฉันพูดแล้ววิ่งขึ้นห้องไป

“ น้องคนนี้เนี่ยน้า” พี่พูดแล้วขำ

“ –o-zzzz  โอ้ยง่วงจังเลยงั้นวันนี้เอาแค่นี้ก่อนดีกว่า”

“ ฟูจิโกะตอนนี้มิสุโนะเค้าอยู่ที่โรงพยาบาล” เสียงของเซกะที่วิ่งหน้าตื่นมา

“ จริงหรอแล้วเค้าเป็นอะไร” ฉันถามด้วยความตกใจ

“ ก็คงจะเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วหละ”  เซกะตอบ

“ แล้วนี้เราจะไปเยี่ยมเค้ากันทั้งห้องเลยใช่มั้ย” ฉันถาม

“ อืม”

ฉันและเพื่อนๆม.3ทุกคนก็ไปเยี่ยมมิสุโนะที่โรงพยาบาล

“ นี่นายเป็นอย่างไงบ้างฉันขอโทษมันเป็นเพราะฉันแท้ๆ” ฉันพูดพรางจับมือเขา

“ ฉันไม่เป็นไรหรอกและมันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอนี่” เขาพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนไม่เหมือนตอนที่พูดกันครั้งแรก

“ เอาอย่างนี้นะเพื่อเป็นการตอบแทนตอนที่เธอช่วยฉันครั้งที่แล้วฉันจะพาเธอไปกินราเม็งร้านโปรดของฉันเลยนะ” ฉันพูดแล้วยิ้ม

“ นี่ฟูจิโกะเธอจะพามิสุโนะไปกินหรือเธอจะกินเองกันแน่จ๊ะ” อาจารย์พูดแล้วขำ

“ งั้นเธอก็อย่าลืมสัญญาหละ” มิสุโนะพูดแล้วยิ้มเช่นกันรอยยิ้มของเค้าช่างน่ารักจริงๆ

“ แน่นอนแต่เธอก็ต้องหายไวไวนะ” ฉันพูด

..............................................................................

“ นี่ฟูจิโกะวันนี้มิสุโนะเค้าก็ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลยนะ” เซกะพูดด้วยสีหน้าที่ซึมๆ

“ ทำไมหละ” ฉันถาม

“ ก็ดูสิไม่มีสภานักเรียนสุดหล่อมาเดินตรวจตรานักเรียนนะสิ” เซกะพูดแล้วมองฟ้าจินตนาการ

“ นี่เพื่อนๆวันนี้ไม่มีมิสุโนะอยู่เรามากินเหล้ากันเถอะฉันอยากกินตั้งนานแล้วแต่เป็นเพราะหมอนั่นนั่นแหละฉันจึงไม่มีโอกาสได้กิน” เสียงของเพื่อนชายในห้องที่ตะโกนโวกเวก

“ นี่หยุดนะเธอจะมากินเหล้าในห้องเรียนไม่ได้นะ”เสียงของฉันที่ตะโกนค้านขึ้น

“ ทำไมหละแล้วมันเรื่องอะไรของเธอไม่ทราบ” เพื่อนชายในห้องประท้วงขึ้นมาอีกครั้ง

“ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีสิทธิ์แต่ฉันก็จะไม่ยอมให้พวกนายมาทำสิ่งไม่ดีในห้องนี้เด็ดขาด” ฉันค้านขึ้นมาอย่างเสียงแข็ง

“ หนอยพูดอย่างนี้มันต้องโดนหน่อยซะแล้ว”

“ หยุดนะ “ เสียงนี้ที่ดังมาจากประตูหน้าห้องทำให้ทุกคนในห้องหันไปมองกันหมด

“!!! มิสุโนะ !!! “ ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นเค้า

“ พวกนายกำลังจะทำอะไรกัน” มิสุโนะพูดด้วยเสียงที่ดุดัน

“ เออป่าวครับผมแค่ล้อเล่นกันเฉยๆ” เพื่อนชายในห้องพูดเสร็จก็วิ่งหนีไปกันหมด

“ นี่มิสุโนะเธอหายดีแล้วหรอ” เสียงของเซกะที่วิ่งเข้าไปช่วย

“ ก็คิดว่านะ” เขาพูดก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้

“ ขอบใจนะมิสุโนะ” ฉันพูดขึ้น

“ อืม”

เมื่อมิสุโนะหายดีแล้วฉันก็ทำตามสัญญาที่พูดไว้

“ ร้านนี้นะหรอร้านโปรดของเธอนะ” เขาพูดแล้วมองไปรอบร้าน

“ ใช่แล้วนี่ภายนอกอาจจะไม่ดูดีนะแต่ราเม็งเนี่ยอร่อยไปเลย “ฉันพูดแล้วจูงมือเค้าเข้าไปข้างใน

“ ทำไมเธอถึงชอบกินราเม็งหละ” มิสุโนะถามขึ้นก่อนที่ฉันจะเอาราเม็งเข้าปาก

“ คือ”ฉันมีสีหน้าไม่ดี

“ ไม่เป็นไรฟูจิโกะไม่ต้องบอกก็ได้”

“ ที่ฉันชอบกินก็เพราะว่ามัน!!!!!!!อร่อย!!!!!!!” ฉันพูดเปลี่ยนสีหน้าทันทีพรางขำนิดๆ

“ นี่เธอ” เขาพูดด้วยความโกรธ

“ โฮแค่ล้อเล่นนะเธอรีบกินเถอะ” ฉันพูดแล้วขำ

เมื่อกินเสร็จฉันกับมิสุโนะก็เดินคุยกันเรื่อยๆ

“ นี่นายปีนี้ไปเที่ยวเทศกาลประจำปีกันนะ” ฉันพูดชวน

“ ไม่รู้” เขาพูดแล้วมองที่อื่น

“ ไปเถอะนะ” ฉันพูดอีกครั้ง

“ อืมก็ได้” เขาพยักหน้า

“ กลับบ้านแล้วนะแล้วค่อยเจอกัน” ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

“ แล้วเจอกัน”

..............................................................................

ที่ห้องเรียน

 “ นี่มิสุโนะเธอทำงานอะไรอยู่นะ” ฉันพูดก่อนที่จะก้มลงดูสมุดของเค้า

“ ทำคณิตอยู่” เขาตอบแล้วก้มลงทำต่อ

“ ว้าย!!!! “เสียงฉันที่ร้องเมื่อขาไปขัดกับโต๊ะเรียนจนล้มข้อเท้าเป็นแผล

“ เป็นอะไรมั้ยทำไมไม่ระวังเลย” เขาพูดพรางจับข้อเท้าฉัน

“ ก็โต๊ะมันมาขวางฉันเองนี่” ฉันพูดแล้วจับข้อเท้าด้วยความปวด

“ เอาน่าฉันว่าเธอไปห้องพยาบาลเถอะ” เขาพยุงฉันไปห้องพยาบาล

 “นี่อย่าบอกนะว่านายทำแผลเป็นด้วย” ฉันพูดก่อนที่เขาจะหยิบยา

“ อืม” เขาพยักหน้า

“ โฮ นายนี่เก่งทุกอย่างเลยนะ เล่นก็เก่ง เรียนก็เก่ง กีฬาก็เก่ง ทำแผลก็ โอ้ย!! นี่นายทำเบาๆหน่อยสิ”

“ ก็พูดอยู่ได้ อะ เสร็จแล้ว” เขาพูดแล้วพยุงตัวฉันขึ้น

“ ขอบใจนะ” ฉันพูดแล้วเดินขึ้นห้องเรียนไป

“ ยัย ฟูจิโกะเธอไปซุ่มซ่ามที่ไหนอีกเนี่ย” ยายเซกะพูดเสียงดังเมื่อเดินเข้ามาเห็นแผลฉัน

“ นี่เบาๆหน่อยสิ” ฉันพูดแล้วมองไปรอบๆ

“ เธอเจ็บมากหรือป่าว” เซกะพูดพรางน้ำตาไหล

“ นี่ร้องไห้อีกแล้วนะยายเซกะฉันไม่เป็นอะไรสักหน่อย” ฉันพูดแล้วเช็ดน้ำตาเซกะ

“ ก็ฉันกลัวว่าเธอจะเจ็บนี่นา” เซะกะพูดด้วยเสียงที่เบา

“ นี่ไม่ต้องกลัวฉันเจ็บหรอกยายเซกะ” ฉันพูด

……………………………………………………..

“ พี่ค่ะกลับมาแล้วค่า” ฉันพูดแล้ววิ่งไปหาพี่ชาย

“ นี่ฟูจิโกะขาเธอเป็นอะไร” พี่ชายพูดแล้วลงมาดูแผลฉัน

“ โธ่พี่ค่ะเค้าไม่เป็นอะไรมากสักหน่อยแค่เป็นแผลนิดหน่อยเอง”ฉันพูดพรางจับขา

“ ไม่ได้นะฟูจิโกะพี่ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรทั้งนั้น” พี่ชายพูด

“ พี่ค่ะ” ฉันพูดแล้วกอดพี่

“ ระวังตัวบ้างนะฟูจิโกะ” พี่พูดแล้วกอดฉัน

“ ค่ะพี่ชาย” ฉันตอบ

“ งั้นเค้าไปเขียนนิยายก่อนนะ” ฉันพูดแล้ววิ่งขึ้นห้องไป

.........................................................................

“ นี่ฟูจิโกะเธอไปดูสิมีคนปล่อยข่าวเธอ” เสียงของเซกะวิ่งมาหน้าตาตื่น

“ ข่าวอะไร” ฉันพูดแล้ววิ่งไปดู

“ ยัยฟูจิโกะนิสัยเสียแย่งแฟนคนอื่น” ฉันอ่านด้วยหน้าตาที่ซีด

“ ฟูจิโกะ” เซกะมาจับไหล่ฉัน

“ ใครลงข่าวนี่ฉันจะต้องรู้ให้ได้” ฉันทำคิ้วขมวด

“ ใครเป็นคนลงข่าวนี้”เสียงของมิสุโนะที่ดังมาพร้อมฝีเท้าที่เดินย่างเข้าห้องมา

“ มิสุโนะ” ฉันได้แต่ยืนอึ้ง

“ ฉันเองแหละ” เสียงของเอมินักเรียนสาวที่สวยที่สุดในห้องลุกขึ้นพูโอย่างมีสง่า

“ เอมิเองหรอ” ฉันตกใจมากที่เป็นเอมิ

“ ใช่ทำไมหละ” เอมิเดินเข้ามาใกล้ฉัน

“ เธอเองหรอเอมิที่เขียนข่าวนี้” มิสุโนะพูดด้วยเสียงที่ดุดัน

“ แล้วมันเรื่องอะไรของเธอมิสุโนะ” เอมิพูดขึ้น

“ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน” มิสุโนะพูด

“ ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยเอมิ” ฉันโกรธมากกับการกระทำของเอมิ

“ มีเรื่องอะไรกัน” เสียงของอาจารย์ดังขึ้น

“ อาจารย์ค่ะมิสุโนะเค้าเขียนข่าวนี่ใส่ฟูจิโกะค่ะ” หน้าตาของเอมิที่ตกใจพรางวิ่งไปหาอาจารย์นักเรียนภายในห้องไม่มีคนไหนกล้าขัดกันเอมิเพราะเอมิเป็นลูกเจ้าของรงเรียน

“ มิสุโนะทำไมเธอทำแบบนี้” อาจารย์พูดด้วยความโกรธ

“ ป่าวนะค่ะอาจารย์มิสุโนะเค้าไม่ได้” ฉันพูดติดขัดเมื่อมิสุโนะพูดรับผิดจึงทำให้มิสุโนะถูกปลดออกจากสภานักเรียน

“ มิสุโนะฉันขอโทษทำไมนายถึงรับผิดอย่างนั้นหละ” ฉันพูดแล้วเข้าไปกอดมิสุโนะที่กำลังยืนอยู่

“ นี่เธอทำอะไรนะ” มิสุโนะตกใจ

“ เออ คือฉันขอบใจนะนายนี่ช่วยฉันตลอดเลย” ฉันพูด

“ ฉันไม่ได้ช่วยแต่ฉันทำในสิ่งที่ถูกต้อง” เขาพูดแล้วจับมือฉัน

“ เธอไม่ต้องรู้สึกผิดนะฉันไม่เสียใจหรอกที่ฉันถูกปลดออก” เขาพูดแล้วกอดฉัน

“ นายฉันขอโทษ” ฉันพูด

“ อืมฉันไปก่อนนะ” มิสุโนะพูดแล้วเดินไป

“อืม”

.........................................................................

“ ฟูจิโกะ” เสียงของเซกะที่ทักมาจากด้านหลัง

“ มีอะไรจ๊ะ” ฉันทักตอบ

“ มานั่งคุยกันตรงนี้ดีกว่า” เซกะพูดแล้วจูงมือไป

“ ไหนมีอะไรก็ว่ามาเพื่อนรัก” ฉันพูดพลางเอามือจับบ่าเซกะ

“ อืมฉันคิดว่าฉันคงจะชอบมิสุโนะเข้าแล้วหละ” เซกะพูดอย่างเขินๆ

“ เซกะ” ฉันตกใจ

“ ฟูจิโกะเธอช่วยชวนมิสุโนะเข้าไปงานประจำปีกับฉันหน่อยนะนะ” เซกะเริ่มอ้อน

...........

“ ได้สิเดี๋ยวฉันจะชวนให้” ฉันพูดตกลงไป

“ ขอบใจมากนะ” เซกะพูดแล้วกอดฉัน

“ แล้วเธอคิดยังไงทำไมเธอถึงชอบมิสุโนะ”ฉันถามเซกะด้วยความสงสัย

“ เขาเป็นคนดีมากเลยฉันชอบเขามาก”เซกะพูดอย่างมีความสุขโดยสีหน้าที่จินตนาการ

“ หรองั้นฉันจะเอาใจช่วยนะ” ฉันพูดฝืนยิ้ม

“ นี่ ฟูจิโกะ เพื่อเป็นการตอบแทนเราไปกินราเม็งกันนะ” เซกะพูดแล้วจูงมือฉันไป

“ ได้สิราเม็งฉันไม่พลาดอยู่แล้ว” ฉันพูดแล้วยิ้ม

ฉันกับเซกะก็สั่งและกินราเม็งอย่างอร่อย แต่ฉันมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลา

“ นี่ฟูจิโกะเธอเป็นอะไรหรือป่าว” เสียงของเซกะถามฉันทำให้ฉันตกใจ

“ ฮะป่ะป่าว” ฉันสดุ้ง

“ ราเม็งไม่อร่อยหรอ” เซกะถามอีกครั้ง

“ ป่าว อร่อยสิราเม็งอร่อยมากเลยแหละ” ฉันพูดแล้วกินราเม็งต่อ

ฉันกับเซกะก็กินราเม็งแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ฉันขอเดินกลับบ้านมาคนเดียว

“ ฟูจิโกะ ให้ฉันเดินไปเป็นเพื่อนเถอะนะ” เซกะขอที่จะไปส่ง

“ ไม่เป็นไรหรอก” ฉันปฏิเสธไป

“ ก็ได้ระวังตัวนะ” เซกะพูดก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง

“ อืม”

“ มิสุโนะกับเซกะนะหรอ ” ฉันพูดพึมพำก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ในสวนแห่งหนึ่ง

“ ฟูจิโกะ ” เสียงที่ทักดังมาจากด้านหลัง

“ อ้าวมิสุโนะ” ฉันตกใจเมื่อเห็นเค้าอยู่ด้านหลัง

“ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ มันอันตรายรู้มั้ย” เขาพูดอย่างดุดัน

“ เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้ว” ฉันพูด

“ พรุ่งนี้วันงานประจำปีเราไปด้วยกันนะ” มิสุโนะแล้วยิ้ม

“อืม” ฉันพูดแล้วเดินไป

“ เดี๋ยวฉันไปส่ง” เขาพูดแล้วเดินไปส่ง

“ ขอบใจนะ” ฉันพูดเมื่อถึงบ้านฉัน

“ แล้วเจอกันนะ” เขาพูดแล้วเดินกลับบ้านไป

ฉันเดินหน้าเศร้าเข้าบ้านไป

“ ฉันรักเธอไม่ได้มิสุโนะ เพราะเซกะเค้าเป็นเพื่อนรักของฉัน ฉันรักเซกะมากฉัน ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ” ฉันนึกในใจพรางเดินขึ้นห้องไป

“ ฟูจิโกะเป็นอะไรหรือป่าว” เสียงของพี่ชายของฉันที่ทักก่อนฉันจะก้าวบันไดขึ้นห้อง

“ ป่าวค่ะ” ฉันพูดไปฉันพูดแล้ววิ่งขึ้นห้องไป

...............................................................

“ หวัดดีมิสุโนะ” เสียงของเซกะที่เดินไปทักเค้า

“ มีอะไรเซกะ” เขาพูดทักตอบ

“ เอ่อ..คือ..” เซกะพูดแต่ก็พลางไปลื่นกับพื้นจึงล้มทับมิสุโนะ

“ เธอ ”  เขาพูดระหว่างที่เขาล้มอยู่จึงทำให้ฉันเดินไปเห็นพอดี

“ มิสุโนะ ” ฉันพูดแล้วเดินไป

“ ขอโทษนะมิสุโนะ ” เซกะพูดแล้วเดินไปด้วยความอาย

ส่วนเขาลุกแล้วเดินไป

แล้วก็ถึงคืนเทศกาลประจำปีฉันไม่จึงทำให้มิสุโนะยืนรออยู่คนเดียว

“ มิสุโนะ” เสียของเซกะที่เดินไปหา

“ อ่าวแล้วฟูจิโกะหละ” เขาถาม

“ เขาไม่มานะเธอไปกับฉันนะ” เซกะชวนเขาไป

“ อืมก็ได้” เขากับเซกะก็เที่ยวงานประจำปีด้วยกัน

“ ฟูจิโกะ” เสียงเรียกที่ดังมาจากหน้าบ้าน

“ อ่าวมิสุโนะนี่เธอ” ฉันตกใจเมื่อเปิดประตูออกไปพบ

“ทำไมเธอถึงไม่ไป” เขาถามฉัน

“ คือเราอย่าพบกันอีกเลยนะ”ฉันพูดพลางน้ำตาที่ไหล

“ ฟูจิโกะ” เขาพูดพลางจับมือฉัน

“ ฉันขอร้องเลิกยุ่งกับฉันซะ” ฉันพูดแล้วสะบัดมือเค้า

“ ฟูจิโกะเป็นเพราะเซกะใช่มั้ย” เขาถามพลางน้ำตาไหลเช่นกัน

“ เธอไปหาเซกะเถอะฉันคงรักกับเธอไม่ได้ฉันไม่อยากให้เซกะเสียใจ” ฉันพูด

“ ได้.....ถ้ามันเป็นความต้องการของเธอ” เขาพูดแล้วเดินไป

ฉันล้มนั่งลง...น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด

“ ทำไมฉันถึงพูดอย่างนั้นทั้งที่ฉันรักเค้ามาก” ฉันพูดกับตัวเอง

“ ฟูจิโกะ”  พี่ชายเดินออกมาหาฉัน

“ พี่ค่ะ ” ฉันร้องไห้

“ พี่ได้ยินหมดแล้วนะเธอทำถูกแล้วน้องพี่”  พี่ชายก้มลงมากอดฉัน

“ เธอเห็นเพื่อนสำคัญกว่า เธอทำถูก”  พี่ชายพูดแล้วพาฉันเข้าบ้าน

“ ฟูจิโกะ”  มิสุโนะพูดพลางเดินไปเรื่อยๆ

“ เปรี้ยง!!!!!” เสียงรถที่วิ่งชนมิสุโนะจึงทำให้เค้าเข้าโรงพยาบาล

“ อย่าเป็นไรนะมิสุโนะ”  เสียงของเซกะที่ไปหามิสุโนะที่ร.พ

“ กริ๊งๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ ฟูจิโกะมิสุโนะเข้าร.พ”  เซกะพูดทำให้ฉันตกใจมาก

“ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันวางสายแล้ววิ่งไปหาเขา

เมื่อถึงร.พฉันก็วิ่งเข้าไปหาเค้า

“ มิสุโนะอย่าเป็นไรนะมิสุโนะ” ฉันร้องไห้แล้วจับมือเข้าไว้

“ ฉันรักเธอฟูจิโกะ” เขาพูดก่อนที่หมอจะบอกให้ออกไป

“ มิสุโนะฉันก็รักเธอ” พี่และเซกะดึงรั้งตัวฉันไว้

ฉันและทุกคนก็ยืนรอเขาจนหมอออกมา

“ เค้าเป็นไงบ้างค่ะ” ฉันวิ่งเข้าไปหาหมอ

“ เขาเสียชีวิตแล้ว” นับจากวินานั้นที่หมอพูดทำให้ฉันถึงกับอึ้งไป

“ ไม่นะเขาจะต้องไม่ตาย .......ไม่นะ” ฉันพูดแล้วร้องไห้ไม่หยุด

..........................................................................

หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เคยลืมเค้าได้เลยเสื้อของเค้าตัวนั้นฉันก็เก็บไว้ตลอดและ ...............  

ฉันจะรักเธอตลอดไปมิสุโนะ

.... ...................... ในวันนี้ฉันรู้สึกคิดถึงเธอ

                                ใจละเมอเพ้อถึงเธอเมื่อลาฝัน

                                ในวันนี้ฉันและเธอต้องจากกัน

                                ไม่เห็นเธอใจของฉันแทบขาดใจ

                                อยากจะบอกว่าใจฉันยังรักเธอ

                                ไม่ได้เจอหรือเธอนั้นจะอยู่ไหน

                                แม้ว่าเธอจะห่างฉันที่แสนไกล

                                ถึงอย่างไงฉันจะรักเธอตลอดกาล.