นางบำเรอใต้เงารัก

“ข้า...อยู่ที่ไหนกัน?” หานหยางตกใจเป็นอย่างมากกับภาพแรกที่ได้พบเห็นเมื่อนางได้สติกลับคืนมา ห้องนอนใหญ่ที่ประดับไปด้วยเครื่องเรือนไม้แกะสลักชั้นดีผนวกกับผ้าไหมทอมือสีม่วงอ่อนสลับเข้ม กลางห้องมีโต๊ะกลมใหญ่ตัวหนึ่งซึ่งมีแสงไฟจากตะเกียงส่องสะท้อน

หานหยางก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง กระแสลมเย็นเยียบมิอาจหยุดยั้งความพยายามของหานหยางได้ ร่างบอบบางของนางสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเพราะอากาศหนาวหรือเพราะความหวาดกลัวที่แทรกซึมเข้าไปถึงหัวใจ แววตาสีนิลคู่งามกำลังสอดส่องเพื่อหาทางหนี มือเรียวบางจับขอบหน้าต่างเตรียมพร้อมที่จะกระโดดออกไป แต่ทันใดนั้น...เสียงฝีเท้าหนักเสียงหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ประตูเรื่อยๆ

จากนั้นเสียงดาลประตูถูกเปิดออกอย่างรุนแรง กลิ่นสุราชั้นดีถูกสายลมหนาวพัดกรูเข้ามาในห้อง พร้อมกับเอกบุรุษรูปงามคนหนึ่งในอาภรณ์ชั้นดีสีน้ำเงินเข้ม ดวงหน้าของเขางดงามมากแต่ทว่าดวงตาสีน้ำตาลทองนั้นคมกริบราวกับเหยี่ยวร้ายและมันทำให้หานหยางสั่นสะท้านไปทั้งกาย

“เจ้าคิดจะหนีข้าหรือ หานหยาง” น้ำเสียงของเขาช่างเยียบเย็นและมันก็ทำให้หานหยางนั้นกดดันได้อย่างดี

“ท่านอ๋อง ข้า...” หญิงสาวพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อขออิสรภาพของตัวเองแม้น้ำเสียงจะสั่นไหวและเบาเหมือนกับเสียงกระซิบ

“ปล่อยข้าไปเถอะนะเจ้าคะ ข้าไม่มีส่วนรู้เห็น ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

หลี่เจ๋อประคองสติที่ยังหลงเหลืออยู่ ก้าวเท้าเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบางที่ปรากฎขึ้นที่มุมปาก แต่สำหรับหานหยางแล้ว มันกลับเป็นรอยยิ้มที่เย็นชาและดูน่าหวั่นเกรงยิ่งนัก นางอ่านใจคนผู้นี้ไม่ออก...

“แล้วข้าบอกเจ้าหรือ ว่าข้าเห็นเจ้าทำสิ่งใดที่ไหนหรือกับใคร ข้าแค่ขอความร่วมมือเล็กน้อยของเจ้า แต่เจ้าก็เอาแต่ปฏิเสธกัน” เขากล่าวพลางมองนางด้วยสายตาเจือแววเย้ยหยัน

“เจ้าเลิกพล่ามแล้วมาทำหน้าที่ของเจ้าเสีย ข้าซื้อเจ้ามาในราคาที่สูงลิ่ว เจ้ารู้ใช่ไหมว่าหน้าที่ของเจ้าคือสิ่งใด”

หานหยางพยายามถอยหนี แต่ยิ่งถอยเขาก็ยิ่งก้าวเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆ นางจึงพยายามเอ่ยอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่กบฏจริงๆ และไม่ได้มีส่วนรู้เห็นอันใดกับคนพวกนั้น ท่านอ๋อง...ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะไม่บอกใครว่าท่านใช้อำนาจในทางที่ผิด”

“หึ หมดเวลาต่อรองแล้ว เพราะตอนที่ข้าให้โอกาสเจ้า เจ้าก็เอาแต่ปฏิเสธข้าท่าเดียว และแน่นอนว่าตัวข้านั้นไม่ชอบถูกใครปฏิเสธเสียด้วยสิ”

ทุกครั้งที่ถูกคนอื่นปฏิเสธโดยไร้เหตุผล หลี่เจ๋อนั้นมักจะหัวเสียทุกครั้งไป แม้แต่หานหยาง...นางในดวงใจของเขาก็มิใช่ข้อยกเว้น เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้จนสายลมหายใจของเขาแทบจะสัมผัสแก้มนาง

“เจ้าคงต้องการให้ข้าสอนสินะ...ว่าการปรนนิบัติผู้มีพระคุณต้องทำอย่างไร”