(fic gintama)rain สายฝนที่ตกลงมา(yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                               ความจริงฉันไม่ได้อยากทะเละกับนายซะหน่อย.......
                                                              มันก็เเค่อดไม่ได้เท่านั้นเอง........
                                 ก็ให้ทำไงล่ะก็คนมันหึงนี้!
                                                    ถึงจะยังไม่ได้บอกว่ารักไปก็เถอะ.....
                                                                                    กินโทกิ......





(*ที่นี่ความวายเเรงสูงไม่ชอบก็ออกไปซะเราไม่บังคับ)
ขอบคุณธีมสวยๆจากhttp://writer.dek-d.com/cheer-begin/story/view.php?id=553026Shirakuma

เนื้อเรื่อง

(fic Gintama)Rain

ซ่า~

เสียงสายฝนสาดลงมาเป็นสิ่งที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าสภาพอากาศในตอนนี้ไม่ค่อยดีนักและไม่แจ่มใสเอาซะเลยซึ่งเป็นสิ่งที่หลายคนไม่พอใจซึ่งรวมไปถึงคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน

            “เฮ้ย~ให้ตายเถอะดวงซวยอะไรของตูฟะเนี่ย”ร่างบางที่หลบฝนอยู่หน้าร้านค้าแถวนั่นบ่นพึมพำกับตนเองเบาๆก่อนจะขยี้ผมสีเงินชี้ๆของตนเองให้ชี้หนักกว่าเดิมดวงตาคู่สวยสีแดงสดลืมเพียงแค่ครึ่งเดียวอย่างเบื่อหน่าย

            ทั้งที่แค่ออกมาซื้อซีคิดแท้ๆทำฝนต้องตกด้วยฟะ!ร่างบางคิดในใจอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

            จะกลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิมีหวังเป็นหวัดแหงเลยกินโทกิคิดอย่างกังวลอีกครั้งก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างสูงของฮิจิคาตะ ผมสีดำขลับรับกับดวงตาสีน้ำเงินที่ยิ่งทำให้คนตรงหน้ามีเสน่ห์ยิ่งขึ้นที่เดินมาคู่กับเจ้าชายดาว s  และกำลังคุยกันอย่างออกรส(รึกำลังจะฆ่ากัน?)

            กินโทกิจ้องทั้ง 2 อย่างไม่วางตาก่อนจะสงเสียงงึมงำในลำคอแสดงถึงความไม่พอใจต่อภาพตรงหน้านักก่อนจะสะบัดหน้าหนีภาพบาดตาบาดใจ

            แต่ดูเหมือนเป็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ร่างสูงสังเกตได้ถึงร่างบาง ก็แหงล่ะสีผมมันเด่นซะขนาดนั้นนี่นา

            “อะ  จะไปไหนน่ะครับ คุณฮิจิคาตะ”ไซโกพูดพร้อมกับจับจ้องไปที่การกระทำของร่างสูงก่อนจะพยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจ รอยยิ้มเล็กๆได้ผุดขึ้นก่อนที่จะเดินไปก่อนเพื่อไม่ให้เป็นการขัดอารมณ์ของทั้ง 2

            ร่างบางที่กำลังนั่งอึมครึมอยู่คนเดียวอย่างไม่พอใจแผ่บรรยากาศมาคุให้กับคนรอบข้าง ก่อนที่ขายาวของร่างสูงจะเดินเข้าไปใกล้ร่างบางก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าสวย

            การกระทำของร่างสูงทำเอากินโทกิถึงจะกับสะดุ้งนิดๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง

            “ไอ้มายองเลอร์...”ร่างบางพูดเบาอย่างตกใจก่อนจะตกใจหนักกว่าเดิมที่ร่างสูงได้ทิ้งร่มของตนออกจากมือแล้ววิ่งหนีหายไปกับสายฝน

          “เฮ้ย!นี่แกจะไปไหนน่ะ นี่มันร่มเเกไม่ใช่เรอะโยนมาให้ฉันทำไมเนี่ย เฮ้ย!เดี๋ยวก่อนเซ่!!!”ร่างบางตะโกนเสียงดังโดยหวังว่ามันจะส่งไปถึงร่างสูง แต่ไร้วี่แววจากการตอบรับ ทำเอาร่างบางถอนหายใจอย่างหน่ายๆแล้วจ้องไปที่ร่มที่อยู่ห่างจากตนไม่ถึงเมตร

            จะใช้ซักหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง?.....

            ก็ไม่ได้เสียหายอะไรซักหน่อยนี่นา....

            ใช่แล้วก็ไม่ได้เสียอะไรไปใช่มั๊ยล่ะ?...

            ไม่ได้เสียไปซักอย่างเลย.......จริงๆนะ

          จริงๆ.....

            .........

            ....

1 อาทิตย์ต่อมา~

            “คุณกินครับ ร่มคันนั้นมันร่มใครเหรอครับเห็นคุณเอามาไว้ที่บ้านนานแล้วไม่เอาไปคืนเจ้าของเค้าซะทีนะครับ”ชินปาจิถามกินโทกิอย่างสงสัย ก็แหงล่ะเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเห็นกางร่มคันนี้มาพอถามว่าซื้อมาเหรอ?ก็บอกว่าไม่ได้ซื้อมาแต่พอถามว่าเป็นของใครก็ไม่ตอบซะอย่างงั้น มันก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว

            “ช่างเถอะน่า ถ้าว่างเดี๋ยวฉันก็เอาไปคืนเองแหละ”คนผมเงินว่าโดยที่ไม่หันไปมองชินปาจิที่นั่งทำหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟา

            “อย่างนี้เจ้าของร่มต้องกำลังคิดถึงร่มคันนี้แน่เลยนะครับ ก็ดันมีคนหัวหงอกมาขโมยไปนี่นา”ชินปาจิว่าเชิงเสียดสีก่อนจะยกชาที่ไม่ต่างจากน้ำต้มมากนักขึ้นมาจิบ

            “ก็บอกแล้วไงฟะว่าไม่ได้ขโมยมา!ชั้นกำได้ว่าบอกแกเป็นรอบที่ 5 แล้วนะไอ้ 4 ตาหัดเชื่อกันมั่งเด้!!!”กินโทกิตอบกลับอย่างเหลืออดก่อนจะทุกโต๊ะเสียงดัง

“ก็เอาของไปคืนเค้าซะทีสิครับ จะเอามาหมกไว้ที่บ้านตัวเองให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะครับ”(ได้ของฟรีไง=w=d ->ไรเตอร์)ชินปาจิเถียง

            บทสนทนาอันน่ารำคาญของทั้งคู่ดังกระหึ่มไปทั่วอยู่พักใหญ่ จนกินโทกิเริ่มที่จะทนไม่ไหวก่อนจะเดินออกจากร้านสารพัดรับจ้างไปพร้อมกับร่มที่เป็นต้นตอของบทสนทนา

            “นั่นจะไปไหนน่ะครับคุณกิน มาคุยกันให้รู้เรื่องกันก่อนสิครับ!”ชายหนุ่มร่างเล็กพูด

            กินโทกิขยี้หัวของตัวองเบาๆส่งเสียงชิชะในลำคอแล้วหันไปหาชายหนุ่มด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ

            “ก็ไปหาเจ้าของร่มยังไงล่ะ!”

ณ ทีทำการชินเซ็นกุมิ

            ฮิจิคาตะรองหัวหน้าชินเซ็นกุมิที่กำลังง่วนอยู่กับเอกสารกองโตที่โดนโยนมาให้เขาเพียงผู้เดียว มือหนาข้างหนึ่งจับหัวตนเองเอาไว้ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็จับปากกาเอาไว้แล้วจัดการกับเอกสารกองโตอย่างไม่หยุดพัก

            ให้ตายเถอะ!ทำไมไอ้งานพวกนี่ถึงได้มีตูทำอยู่คนเดียวฟะ

ร่างสูงคิดอย่างหน่ายๆก่อนจะหลับตาลง เเอนตัวลงนอน ถ้าเขาจะพักซะหน่อยก็คงไม่ไรหรอกมั้ง?ก็ไม่ได้หลับนี่นา...

“เฮ้อ.....”เสียงถอนหายใจอันแผ่วเบาออกมาจากริมฝาปากสวยของกินโทกิ ก่อนที่เจ้าตัวจะกลาดสายตามองไปรอบๆสถานที่ทำงานของชินเซ็นกุมิที่ตนไม่คุ้นเคยนักนี่เขาหลงเข้าแล้วรึเปล่านะ?

กินโทกิคิดอย่างหวาดๆก่อนที่ตาคู่สวยจะไปเห็นถึงโอคิตะแล้วคอนโดที่เดินมาแถวนั้นอย่างเหมาะเจาะ

ร่างบางไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปหาทั้ง 2 อย่างเร่งรีบก่อนจะหยุดวิ่งอยู่ข้างหน้าทั้ง 2 หอบหายใจนิดหน่อยแล้วเงยหน้าขึ้น

“เอ่อ...คือ แฮ่กๆ โอคิตะ คอนโด  คือว่า แฮ่กๆ ห้องไอ้มายองเลอร์ แฮ่กๆ อยู่ไหนงั้นเหรอ?”กินโทกิพูดไปหอบหายใจไปทำเอคนตรงหน้าต้องใช้เวลาในการเเปลอยู่

“ตรงไปเลี้ยวขวาตรงไปอีกแล้วก็เลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วล่ะครับ”โอคิตะตอบหน้านิ่ง

“ขอบใจมาก!”ร่างบางว่าก่อนจะรีบวิ่งกุลีกุจอไป

“ลูกพี่มาหาคุณฮิจิคาตะ แปลกจังเลยนะครับ”

“คนมีความรักก็งี้แหละน้า~”คอนโดพูดเสียงเบาแล้วยิ้มออกมา ก็แววตาของเจ้าสารพัดมันเหมือนแววตาที่เขาใช้มองโอทาเอะเลยนี่นา

“อ่า...เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะครับคุณคอนโด? ผมไม่ทันได้ฟัง”ร่างเล็กหันหน้าไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ปะ..เปล่าไม่มีอะไร..”คอนโดว่า มือหน้าข้างหนึ่งเกาหัวและอีกข้างหนึ่งส่ายไปมา

ร่างบางรีบวิ่งมาจนถึงปลายทางที่ตนเองอยากจะมา กินโทกิไม่รอช้ารีบเปิดประตูเข้าไปแล้วเริ่มสำรวจมองรอบห้อง

ห้องทรงญี่ปุ่นที่ตกแต่งอย่างเรียบๆตามเจ้าตัว กลิ่นบุหรี่อ่อนๆที่โชยมาทำให้อดนึกถึงเจ้าของห้องไม่ได้

ร่างสูงที่นอนอยู่กลางห้องไม่คิดแม้เเต่จะขยับเขยื้อนถึงแม้จะรู้ดีก็ตามว่าคนที่มาหาเขาในขณะนี้คือใคร

ร่างบางเดินเบาๆเข้าไปหาฮิจิคาตะที่นอนอยู่ ก่อนมือเรียวบางของตนสัมผัสที่แก้มของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา

หลับอยู่....งั้นเหรอ?

ร่างบางคิดก่อนจะวางร่มไว้ ริมฝีปากบางทาบลงที่แก้มของร่างสูงก่อนจะผละออก แล้วลุกขึ้น.......

พึ่บ!!!

ดูเหมือนว่าคนที่นอนอยู่จะไม่ยอม ร่างสูงลุกพรวดขึ้นมาแล้วจับมือเรียวเอาไว้ ก่อนที่จะกระชากแรงๆจนกินโทกิล้มลงมามือหนากดไหล่ร่างาบงอไว้แล้วจ้องเขม็งไปที่ดวงตาสีเลือดคู่สวย

“กิน...โทกิ”อาจจะเรียกว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งก็ได้ที่คนตรงหน้าเรียกชื่อเขา อย่างที่ไม่มีการทะเลาะหรือตั้งฉายาให้กัน เรียกได้ว่าเกินกว่าแปลกเลยก็ว่าได้

ร่างสูงประกบริมฝีบางเข้ากับคนข้างใต้  มือหนาลุกลานตาร่างกายไปทั่ว

“หยะ..หยุดนะ! จะทำอะไรน่ะ!!!”ร่างบางพยายามขัดขืนแต่ความพยายามนั้นก็ไม่เกิดผล

“นายรักฉันรึเปล่า?”ร่างสูงว่าก่อนจะกัดฟันเสียงดัง

“เอ๋?”

“นายรักฉันรึเปล่า?  ตอบมาเซ่!!!!”ร่างสูงตะคอกเสียงดังดวงตาคู่คมฉายแววหึงหวงออกมา

“ทุกครั้งที่เห็นแกเดินกับคนอื่นรู้มั๊ยว่าฉันหึงทุกครั้งที่แกคุยกับใครรู้บ้างรึเปล่าว่าฉันหวงนายสามารถที่จะคุยกับคนอื่นหรือเดินกับคนอื่นได้อย่างเป็นธรรมชาติแต่ทำไมถึงทำกับฉันไม่ได้ล่ะ ทำไมถึงต้องทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอกัน? ทำไมเราถึงต้องกัดกันจะเป็นจะตายทั้งที่เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย?แล้วนายยังจะมาสร้างความหวังจากกรกระทำบ้าๆนั้นอีก!!ทำไม...........”ร่างสูงที่ว่าออกมาเป็นชุดได้ถูกมือเรียวของคนข้างปิดเอาไว้

“ให้ตายเหอะไอ้บ้า เล่นถามมาเป็นชุดแบบนี้ใครมันจะไปตอบทันฟะ”ร่างบางพูดออกมาเบาพอที่จะให้ได้ยินกันแค่สองคนก่อนจะพูดขึ้น

“ถ้าไม่รักแล้วฉันจะให้ความหวังแกไปทำไมล่ะ?”

ข้อความสั้นๆที่คาดไม่ถึงออกมาจากปากของกินโทกิ ดวงตาคู่คมถึงกับเบิกโพล่งเมื่อได้ยินคำตอบก่นมือหนาจะโอบกอดคนตรงหน้า

“ฉันก็..ฉันก็รักแกเหมือนกัน”

“รู้แล้วเฟ้ย...”

บรรยากาศรื่นรมของโรงฝึกดาบ ต้นสนใบพัดไหวไปตามลมที่พักมาอย่างเย็นสบาย ภาพใต้หลังคาโรงฝึก เด็กน้อยที่เดินออกมาตามหาอาจารย์ของตนที่กำลังนั่นตากลมอยู่

“นี่ อาจารย์ครับ ความรักนี่คืออะไรเหรอครับ?”เด็กหนุ่มร่างเล็กผมสีเงินประกายแสง ถามผู้เป็นอาจารย์อย่างสงสัย

“อะไรกัน แล้วไปรู้ได้ไงกันล่ะเนี่ย?”ชายหนุ่มถามแล้วยิ้มตอบ

“ก็ทากาสุงิเค้าบอกผมว่า เขารักซึระนี่ครับ แล้วก็บอกด้วยว่าซึระเป็นของเขา ผมเลยอยากจะรู้ว่ามันคืออะไรไงครับ”เด็กน้อยตอบเสียงใสแล้วจ้องไปที่ใบหน้าของอาจารย์ของตน

“ความรักงั้นเหรอ.....”ชายหนุ่มกล่าวสั้นก่อนจะเอามือมาเท้าคางแล้วทำท่าครุ่นคิด

“ความรักก็คือการให้ไงล่ะ”ชายนุ่มว่าแล้วยิ้มน้อยๆออกมา

“การให้?  แล้วผมต้องให้อะไรถึงจะเรียกว่าความรักล่ะครับ?”เด็กน้อยยังคงถามต่อ

“ตอนนี้เธอคงยังไม่เข้าใจ เอาไว้โตก่อนแล้วเธอก็จะรู้เองแหละ

“เอ๋?ทำไมล่ะครับก็ผมอยากรู้ตอนนี้นี่นา!”เด็กน้อยไม่ยอมแล้วทำหน้าบูดบึงใส่

          อา.........ความทรงจำในช่วงเวลาเด็กที่น่าจะลืมไปนานแล้วของกินโทกิก็กลับเข้าหัวมา อย่างไม่มีสาเหตุ ร่างบางที่อยู่ข้างใต้ยิ้มน้อยๆก่อนจะเอื้อมมือไปโน้มคอของอีกฝ่ายลงมาประทับเข้าที่ริมฝีปากของตน

            ตอนนี้ผมรู้แล้วละครับ อาจารย์.........

            เป็นคำตอบที่ผมค้นพบด้วยตัวเองเชียวนะ เพราะงั้น.........

          ก็ขอให้ผมได้มองให้เขาเถอะนะครับ ก็เพราะ............

“รักแกที่สุดเลยว่ะกินโทกิ!”

ผมก็รักมัน ยังไงล่ะครับ................

Fin

shotfic gintama

by Mayole13(jenny)

ระบายท้ายเรื่องของไรเตอร์~!!

จบแล้วจ้าXD เฮ้!!~~~

แต่งเองงงเองค่ะ555+XD

ฟิคนี้เป็นฟิคที่แต่งเอาไว้ร่วมกิจกรรมกับกรุ๊ปค่ะ แต่ก็ไม่นึกว่าจะแต่งซะสั้นขนาดนี้(ฮา)

ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านมาจนจบแล้วจนถึงจุดนี้ ส่วนฟิคหลัก ไรเตอร์เอาเวลามาผลานกับช็อตฟิคหมดแล้วล่ะค่ะ(กำ) เพราะงั้นได้โปรดช่วยรอ ในการออกมาของผลงานไรเตอร์ด้วยนะคะ ไม่ว่าคุณจะเงาหรือไม่เงาไรเตอร์ก็ยินดีต้อนรับค่ะ ไรเตอร์รู้ดีว่าการโดนรังเกียจเรื่องที่เป็นนักอ่านเงานั้นมันเจ็บปวดเเค่ไหนดีค่ะ เพราะงั้นไรเตอร์จึงเข้าใจดีค่ะ ไม่จำเป็นต้องเมนต์ก็ได้ถ้าคุณไม่กล้าเพราะไรเตอร์แค่เห็นวิวเยอะก็สุขใจไปเป็นอาทิตย์แล้วล่ะค่ะ^ ^ ส่วยผลงานเรื่องนี้ ไรเตอร์ก็ขอฝากวิจารณ์กันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ