[Fic KHR]สี่สาวน่ารักป่วนใจวาเรีย! [จบแล้วเจ้าค่ะ!!]

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ VI ~ เมื่อบอสดันเป็นไข้ (Xanxus & Channary)

บทที่ VI

เมื่อบอสดันเป็นไข้

(Xanxus & Channary)




 

    "บอส ฉันเอารายงานของทุกคนมาแล้วนะ" เชนเปิดประตูเข้ามาในห้องของบอส ปรากฎว่าบอสก็นั่งไขว่ห้างขี้เก๊กอีกเหมือยเคย ตั้งแต่สาวๆเข้ามารู้สึกว่าท่านั่งจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอะไรเลยนะเนี่ย?



    "เออ เอามาให้ฉันดูสิ ยัยสวะ" ซันซัสพูดและยื่นมือมา เชนก็สังเกตเห็นว่ามือของเขาดูสั่นๆอย่างกับว่าเขาป่วย



    "บอส?เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?ทำไมมือสั่นเงี้ย?" เชนถาม แต่เธอก็ยอมยื่นราบงานไปให้บอสแต่โดยดี



    "ฉันไม่ได้เป็นอะไร ยัยสวะ" ซันซัสตอบกลับ และเขาก็อ่านรายงาน ปรากฎว่าตาฟ้าฟางมากจนอ่านอะไรแทบไม่ค่อยจะได้ แถมปวดหัวจนเขาต้องกุมขมับอีกต่างหาก



    "เฮ้ยบอส ฉันชักว่าอาการไม่ค่อยดีนะ ไปพักก่อนดีกว่าน่า" เชนพูดด้วยสีหน้ากังวลและยื่นมือของเธอเพื่อจะดูอาการ



    "ฉันบอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร!!...อะ..." ซันซัสลุกขึ้นและปัดมือของเชนออก แต่จู่ๆเขาก็เป็นลมวูบไปอย่างไม่รู้สาเหตุ



    "เฮ้ย บอส!!บอส!!"















    "อือ..." ซันซัสค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง(เพราะมันเป็นห้องที่ใกล้ที่สุดในขณะนั้น) เขาลองเอามือแตะหน้าผาก ปรากฎว่ามันร้อนผ่าว แถมรู้สึกว่าตามันจะปิด ให้ตายสิ...



    "ตื่นแล้วเหรอบอส?" เชนเอ่ยทันทีที่ซันซัสลืมตาตื่น "ให้ตายสิ! บอสไปทำอีท่าไหนถึงได้เป็นไข้สูงขนาดนี้เนี่ย! ตั้ง 40 องศาเลยเชียวนะ!!"



    "มันเรื่องของฉันน่ะ แกไม่ต้องมายุ่ง ยัยสวะ" ซันซัสพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา



    "จะบ้าเรอะไง!? ถ้าฉันไม่ยุ่งแล้วฉันจะมาเป็นรองหัวหน้าหน่วยให้นายทำไมล่ะยะ!!" เชนตวาดใส่ ซันซัสก็หันหน้าไปหาเชน เขาตกใจมาก เขาเห็นเชนในสีหน้าที่เคร่งเครียดและน้ำตาเริ่มคลอเบ้า



    "โทษที..." ซันซัสพูดเพียงแค่สองคำแค่นั้น มันก็ทำให้เชนเริ่งร้องไห้เพราะความเห็นห่วง ซันซัสเห็นดังนั้นก็ยื่นมือของเขาไปสัมผัสกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเชน "อย่าร้องไห้สิฟะยัยสวะ แกเองก็เป็นไข้ทำไมไม่ดูแลตัวเองก่อนล่ะฟะ??"



    "ก็...ก็ฉันจะเอาเจ้านายฉันเป็นหลักแล้วมันผิดรึไงยะ!!?" เชนตอบกลับและยังคงร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าซันซัสอีก ให้ตายสิ เชนเพิ่งจะร้องไห้ต่อหน้าเจ้านายก็เป็นครั้งแรกนี่แหละ "ก็ฉัน...ไม่อยากเสียบอสไปเหมือนที่ฉันเสียพี่ชายไปนี่..." เธอพูดและก็ร้องไห้อีก



    ซันซัสได้ยินและได้เห็นดังนั้น เขาก็พยายามพยุงตัวให้ไปนั่งบนเตียง และเขาก็สวมกอดเชนอย่างอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน เชนงงมาก เพราะเขาไม่เคยเห็นบอสอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะในแบบที่เขากำลังทำตอนนี้ เพราะเท่าที่ทำงานให้ส่วนใหญ่จะชอบแกล้งหล่อนซะเรื่อย แต่... แบบนี้ก็ไม่เลวแฮะ...



    "ก็คิดว่าฉันเป็นพี่ชายแกสิ แกจะได้โล่งใจขึ้น..." ซันซัสปลอบ



    "บ...บอส..." เชนยังไม่พูดทันจบประโยค ซันซัสก็จับใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน และจูบเธออย่างอ่อนโยนในแบบที่เขาไม่เคยทำ เชนก็ยิ่งงงเข้าไปอีก เธอตื่นเต้นและตกใจมาก เพราะนี่เป็นจูบแรกที่เธอได้รับจากคนเป็นนาย เอ๊ะ?...หรือว่าจะมากกว่านั้น?



    เชนก็รีบจูบไปแต่โดยดี น้ำตาของเธอก็ค่อยๆจางหายไป แต่มีความอ่อนโยนและร้อนแรงเข้ามาแทนที่ นี่เป็นจูบแรก และเธอก็จะจำจูบบนี้เอาไว้ให้นานๆ ซันซัสก็ยังจูบในขณะที่เขาเองก็เริ่มมีน้ำตา โอ...นี่คงจะเป็นน้ำตาครั้งที่สองจากครั้งแรกที่ร้องไห้เพราะการเกิดของเด็กทั่วไปที่จะร้องไห้เป็นปกติ แต่นี้เป็นครั้งแรก ที่เขาได้รับความรักที่อ่อนโยนขนาดนี้...



    แล้วทั้งคู่ก็ค่อยๆถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง...



    "บอส?บอสร้องไห้ทำไม?" เชนถามทันทีที่เห็นหยดน้ำตาของซันซัส แล้วเธอก็ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาที่เธอเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรกจากผู้เป็นนาย เพราะเกิดมาเธอไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มาก่อนเลย...



    "โทษที ฉันก็แค่...ดีใจที่มีแกน่ะ" ซันซัสจับมือของเชนที่สัมผัสใบหน้าของเขา และเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขในแบบที่คนทุกคนแทบไม่เคยพบเคยเห็น เขายิ้มอย่างไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อย และมันก็ทำให้คนที่ได้รับรอยยิ้มที่เปรียบดั่งสมบัติหายากอย่างเชนอดยิ้มออกมาไม่ได้

















    "ฉันดีใจ...ที่มีลูกน้องอย่างแก ยัยสวะเชน"



    "บอสนี่...บ้าจริงๆ"








    (กริ๊ด!!!!!!!เกิดมาไรท์ไม่เคยพรรณาร้อนแรงแบบนี้มาก่อนเลยเค่อะ!!)






 

To Be Continued...