เหว่ยหยูอี้

        ตั้งแต่วันนั้นมา มิมีใครในวังหลวงนี้มิเห็นรอยยิ้มของนาง รอยยิ้มที่แสนเสแสร้งแกล้งทำ รอยยิ้มที่ต่อให้ยิ้มจนสุดริมฝีปากอย่างไรก็ส่งไปไม่ถึงดวงตาคู่งามนั้น รอยยิ้มที่เมื่อก่อนเห็นอาจพาให้คนใจลอยเพ้อฝันคะนึงหา แต่บัดนี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่ผู้ใดพบเห็นเข้าจักต้องหวาดกลัว พากันขวัญผวาตัวสั่นงันงก มันมีแต่ความเศร้าโศก ทุกข์ตรม เหมือนกับคนที่ตายไปแล้วแต่ฟื้นกลับมาในสภาพที่ไร้หัวใจอย่างผีดิบ

          และเพราะรอยยิ้มนั้น จึงเป็นชนวนเหตุแห่งความวุ่นวายในวังหลวงแห่งนี้ มิมีการต่อสู้กัน มิมีใครเลือดตกยางออก ทั่วทั้งวังหลวงแทบมิมีใครกล้าเอ่ยอันใดให้เสียงดังเสียด้วยซ้ำ ความเงียบงันดั่งคลื่นใต้น้ำนี้เองที่เป็นเหตุให้เกิดความวุ่นวาย ยิ่งเงียบยิ่งมาคุ ประหนึ่งการเติมเชื้อไฟให้มันปะทุขึ้นมาทำลายล้างทั้งวังหลวงนี้ 

"เมื่อก่อนข้าชอบเหมันตฤดู ตอนนี้ข้ากลับเกลียดมันเป็นที่สุด"

"คราแรกข้าหลอกลวง แต่ภายหลังข้ารักเจ้าจากใจจริง"

16/11/62

มีการปรับแก้เนื้อหานิดหน่อยตามที่เคยแจ้งไว้ว่าจะมีการกลับมาแก้ในจุดต่างๆ ผู้ที่เคยอ่านหรือพึ่งเข้ามาโปรดทราบ ในอนาคตอันใกล้หรือไกลนี้อาจมีการแก้ไข แต่งเติม ปรับเปลี่ยน เนื้อหาในเรื่องบางตอนตามความเหมาะสมของตัวผู้เขียนเอง เพื่อให้นิยายดูสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ภาษาที่ใช้ดูไม่ขัดใจ และเนื้อหาดูไม่นอกเรื่องหรือหลุดจากสิ่งที่ตั้งใจไว้

                                                             Jelepii

สวัสดีค่ะ 

สวัสดีนักอ่านที่หลงเข้ามาทุกคนนะคะ ตัวนักเขียนเองชื่อ jelepii ค่ะ(นามปากกาเนอะ) เป็นนักเขียนมือใหม่ พึ่งเขียนเรื่องนี้เรื่องแรก แบบทดลองเขียนค่ะ พยายามเกลาภาษาให้สลวยที่สุดเท่าที่ทำได้ค่ะ ไม่ได้หวังยอดอ่านหรืออะไร แต่หวังคำติชมคำแนะนำค่ะ ถ้ามีตรงไหนที่นักอ่านเห็นว่ามันไม่ใช่ เอ้ะ!!มันแปลกๆก็เม้นท์บอกได้ค่ะ จะนำไปปรับทั้งตัวนิยายและนักเขียนเองด้วยค่ะ 

ปล.ถ้าใครเป็นคนใกล้ตัวผู้เขียนพอเห็นjelepii จะรู้เลยว่าเราเป็นใคร อิ้อิ้????????