You live in my heart. (เธอคนเดียวที่อยู่ในใจ)

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องของคนสองคนที่กว่าจะมารักกันได้

คนหนึ่งเฝ้ารอวันที่รักจะเป็นจริง

อีกคนหนึ่งก็ตามหาคนที่จะรักตัวเอง

บทสรุปสุดท้ายจะเป็นเช่นไร

เนื้อเรื่อง

                วันเวลาที่เรียกว่ารัก...

                เมื่อก่อน ฉันไม่เคยรู้จักคำว่ารัก รักทีไม่เหมือนความรักของพ่อแม่ รักที่ไม่เหมือนรักของเพื่อน ไม่รู้จักรัก จนเมื่อฉันได้พบเธอ เพียงครั้งแรกที่มองเธอมันก็รู้สึกสดชื่น มีความสุข ทั้งๆที่ได้มีเพียงการแอบมอง...

                เวลาผ่านพ้นไป จาก 1 ปี เป็น 2 จาก 2 เป็น 3 4 และ 5 ... 5 ปีผ่านไป ยอมรับว่าบางครั้งเธอก็ไม่ได้อยู่ในใจฉันตลอดเวลา ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยู่ในใจฉันตลอดเวลา แต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอกลับคงเดิมไม่เคยเปลี่ยน เวลาไม่อาจเปลี่ยนใจฉันได้แม้แต่น้อย

                ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอ สีหน้าของฉันก็แดงก่ำ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ควบคุมสีหน้าตัวเองไม่อยู่ทุกที ยิ่งเวลาที่ฉันมองเธอแล้วเธอหันมาสบตาใจฉันก็ชุ่มชื่นหัวใจ...ความรู้สึกนี้มันเรียกว่าอะไรกันนะ

                ระหว่างนี้ ฉันยังไม่กล้าพูดว่าความรู้สึกที่ฉันให้เธอคือรัก ฉันสงสัยตัวเองว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ ชอบ หลง หรือรัก ฉันเฝ้าถามตัวเองหลายครั้ง แต่คำตอบที่ได้คือความว่างเปล่า ฉันจึงตัดสินใจว่าจะเข้าใกล้เธอให้ได้มากกว่าการแอบมอง

                ปีที่ 6 เราได้ใกล้กันกว่าแต่ก่อน จากเพื่อนที่ห่างไกลกันจนเรียกได้ไม่เต็มปากว่าเพื่อน จากความรู้สึกที่เหมือนคนรู้จักกันธรรมดา กลับมาเป็นเพื่อนสนิท ฉันและเธอสนิทกันในระยะเวลาไม่นาน ฉันยืนมือเข้าไปช่วยเธอในทุกเรื่องเท่าที่ฐานะของคำว่าเพื่อนจะอำนวย รับฟังทุกสิ่งทุกอย่างของเธออย่างตั้งใจ เป็นกำลังใจและให้คำปรึกษา เธอเห็นฉันที่ดีกับเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดเท่าที่เคยมีมา... เจ็บ เจ็บนะ แต่ก็สุขใจ ที่อย่างน้อยฉันก็ได้ช่วยเหลือเธอ

                ฉันเคยบอกตัวเองว่าพอใจแล้วกับสิ่งที่เป็นอยู่ คนที่คอยช่วยเหลือเธอห่างๆ ฉันคิดอย่างนี้จนเมื่อกระทั่งได้รู้ว่าเธอชอบใครคนหนึ่ง เหมือนโลกมันจะหยุดหมุนให้ได้ เสียใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ฉันห้ามหัวใจเธอไม่ได้ และฉันก็เป็นเพียงเพื่อนสนิทของเธอ สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนั้นก็มีเพียง คอยเป็นกำลังใจให้เธอสมหวังในรัก ที่ฉันทำได้ก็มีเพียงเท่านี้...

                แต่ความรักของเธอก็ไม่ได้ราบรื่น เพื่อนในห้อง ผู้คนรอบข้างต่างเข้ามาพูดกับเธอว่า อย่าไปรักคนคนนั้นเลย ฉันก็เข้าใจคนรอบข้างที่มาพูดกับเธอ บางคนพูดเพื่อให้เธอเลิกสนใจเขาแล้วกลับมามองฉัน บางคนก็พูดด้วยความจริงใจ เพราะส่วนมากต่างก็รู้ว่าเขาที่เธอรักนั้นนิสัยเป็นยังไง ในเมื่อฉันเข้าใจคนรอบข้างคนอื่นได้ ฉันก็เข้าใจเธอได้เช่นกัน ฉันรู้ว่าเธอที่ชอบเขาคนนั้นแล้ว มันเป็นการยากที่จะตัดใจและถอนใจ ฉันรู้ว่าต่อให้คนรอบข้างพูดยังไงกับเธอ เธอก็ไม่มีทางที่จะตัดใจจากเขา... ความรู้สึกอิจฉาเกิดขึ้นกลางใจฉัน ทำไมคนที่เธอรักไม่ใช่ฉันนะ ถ้าเธอรักฉัน ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด

                วันนั้นฉันโทรหาเธอ เธอเล่าให้ฉันฟังว่าคนรักเก่าของเธอที่เธอเคยคบด้วยนั้น เธอรอเขามา 3 ปี และในที่สุดเธอกับเขาก็ได้คบกัน และคนคนนี้ที่เธอรัก ต่อให้คนรอบข้างจะพูดว่ายังไง เธอก็จะรอต่อไป ซักวัน วันที่สมหวังของเธอต้องมาถึง ฉันฟังแล้วก็เจ็บเหมือนมีมีดมากรีดลงกลางใจ แต่ฉันยังไงก็ยังเป็นฉันอยู่ดี ฉันเล่าให้เธอฟังว่า ฉันเคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง นางเอกรอพระเอกมา 6 ปี และปัจจุบันยังรออยู่อย่างไม่ตัดใจ สำหรับเธอที่เคยรอมาแค่ 3 ปีไม่เท่าไหร่หรอก ถ้าเธอเลือกที่จะรอเขาคนนี้ที่เธอรักมันก็ไม่ผิดนี่นา... ฉันเอาเรื่องของฉันมาเล่าให้เธอฟัง ฉันที่รอเธอมา 6 ปี แต่เธอกลับบอกฉันว่า ยังไงมันก็แค่ในนิยาย...  ซักวัน ถ้าเธอได้รู้ว่านิยายที่เธอเคยพูดถึงเป็นเรื่องของผู้หญิงคนนี้ที่รักเธอ เธอจะรู้สึกอย่างไรกันนะ

                ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงหนึ่งที่ปวดร้าวของฉันเลยทีเดียว เพราะเธอคิดว่าฉันที่เป็นเพื่อนสนิทกับเธอมาก เธอจึงไว้ใจที่จะเล่าสิ่งต่างๆให้ฉันฟัง เธอใช้ฉันเป็นที่ปรึกษา ระบายความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาคนนั้นให้ฉันฟังเสมอ ปวดใจ แต่ฉันรักเธอจึงขอที่จะปวดใจอยู่ตรงนี้ดีกว่า เธอบอกฉันว่าเธอถูกเขาปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากคบเพื่อนห้องเดียวกัน เธอบอกฉันว่ามันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระมาก เธอรับไม่ได้ในเหตุผลนี้ และเธอจะไม่ยอมตัดใจ ฉันสงสัยนะ เธอรักเขามากขนาดนี้เลยหรอ เขาปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยขนาดนี้ เธอยังไม่ตัดใจ... เพียงแค่คิด น้ำตาก็ไหลอาบทั้งสองแก้ม นั่งกอดเขาสะอื้นอยู่เพียงคนเดียว นี่หรือความรัก ทำไมมันถึงเจ็บปวดได้ขนาดนี้

                ฉันทนเจ็บปวดและระบายความทุกข์ออกมาเป็นน้ำตา ฉันไม่เคยจะให้เธอได้รับรู้ในความทุกข์ของฉันแม้แต่น้อย ไม่ใช่ไม่บอก ฉันอยากบอกเธอ อยากจะตะโกนดังๆด้วยซ้ำไปว่าฉันรักเธอ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอด้วยซ้ำ แต่มันทำไม่ได้ สาเหตุก็มีเพียงคำเดียว คนสั้นๆที่สกัดกั้นฉันเอาไว้ คำคำนั้น คำว่า “เพื่อน” เมื่อไหร่ที่ฉันพูดออกไปว่ารัก ความเป็นเพื่อนของเราก็จะจบไปเช่นกัน ถ้าฉันไม่ได้เธอมา ฉันก็คงจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล

เพื่อนรัก รักเพื่อน

โปรดอย่าถามฉันเลย ว่าจะมีไหมใคร
ที่จะห่วงจะรักเธอด้วยหัวใจ ในแบบที่เธอมี
ในเมื่อเธอไม่มองคนใกล้ๆสักที
ฉันนั้นเจ็บรู้ไหม ใกล้แบบนี้
แต่เหมือนไม่มีค่าเลย

*ตัวฉันเองก็กลัวเหมือนกัน
ถ้าเธอรู้ว่าทุกคำที่ฉันพูดไปว่ารักกัน
ไม่ใช่คำนั้นที่เธอต้องการ

**เมื่อเพื่อนรัก กลายเป็นว่ารักเพื่อน
ฟังแล้วดูเหมือนว่าใกล้กัน
จริงๆแล้วคำนั้นมันห่างไกล
เมื่อความรักฉันเป็นเหมือนอากาศ
ที่คอยขีดคั่นตัวเธอเรื่อยไป
ไม่เคยเห็นเลยใช่ไหม ว่าใครรักเธอ

ในเมื่อตัวฉันเอง ก็ไม่เคยมั่นใจ
ว่าตัวเองจะดีได้มากมายอย่างใจเธอต้องการ
เหมือนความรักที่มี ความสัมพันธ์เนิ่นนาน
นั้นได้ถูกกันไว้แค่เส้นบางๆ ฉันไม่กล้าข้ามไป

( *, ** ,**)

ไม่เคยเห็นเลยใช่ไหมว่าใครรักเธอ

                ผู้คนที่รับรู้ความทุกข์ใจของฉัน ผู้คนรอบข้างต่างสงสารและเห็นใจ หลายคนแนะนำให้ฉันตัดใจ แล้วใช้เวลาเพื่อนรักษาเยียวยา แล้วมันจะดีขึ้นเอง ใช้เวลารักษางั้นหรอ 6 ปี ความรู้สึกฉันยังคงมั่นแล้วเพียงเวลาแค่นี้ ฉันจะทำได้อย่างไรกัน หัวใจมันไม่ใช่กระดาษที่จะตัดขาดกันได้ง่ายๆ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้หรอก บางคนแนะนำให้ฉันบอกความรู้สึกออกไปตรงๆ เผื่อเธอจะได้มองฉันในอีกแง่มุมหนึ่งได้บ้าง ใจหนึ่งฉันมันบอกว่า ถ้าฉันบอกไปแล้วคำว่าเพื่อนล่ะ ระหว่างเราสองคนอาจจะไม่สามารถมองหน้ากันติดได้อีก อาจจะสูญเสียความรู้สึกดีๆที่มีมาทั้งหมดก็เป็นได้ แล้วฉันควรทำอย่างไร

                ระหว่างที่ฉันยังลังเล เพื่อนที่ทนดูฉันเจ็บต่อไปไม่ไหวก็ช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น หรือ อาจจะเลวร้ายลงกว่าเดิม ด้วยการเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันให้เธอรู้ เธอเข้ามาถามฉันตรงๆทันทีที่ได้รู้ความจริง เธอถามฉันว่ามีอะไรปิดบังเธอรึเปล่า ฉันบอกว่าไม่มี สุดท้ายฉันก็บอกเธอไปว่า พร้อมเมื่อไหร่จะบอก...

                นับตั้งแต่นั้น เธอก็ชอบเข้ามาถามทีเล่นทีจริงว่าเมื่อไหร่จะพร้อม เมื่อไหร่จะบอก ฉันอยากถามเธอจริงๆว่า เธอจะฟังคำนั้นไปนั้นทำไม ฉันพูดให้เธอฟังเพื่ออะไรในเมื่อพูดไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ในเมื่อเธอยังรักเขา แล้วจะเอาคำว่ารักขากปากฉันทำไมกัน

                ทั้งๆที่เธอพยายามทำเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันกลับทำไม่ได้ ฉันสบตาเธอตรงๆไม่ได้เหมือนเก่า จะให้ฉันยิ้ม หัวเราะ และเล่นแบบธรรมดากับเธอทั้งๆที่รู้ว่าเธอก็รู้ว่าฉันรักเธอ แบบนั้น ฉันทำไม่ได้หรอก แล้วช่องว่างระหว่างเราสองคน ช่องว่างที่เกิดจากฉันเป็นผู้สร้างก็เกิดขึ้น เราไม่ได้คุยกันเลย

                ฉันไม่อยากเสียเธอไป จึงปรับตัวและเข้าไปพูดคุยดังเช่นเดิม เธอเล่นและเข้าหาฉัน บางทีก็เหมือนเธอมีใจ แต่บางทีมันก็ไม่ใช่เลย ฉันสับสน นี่เธอให้ความหวังฉันรึเปล่า ฉันควรจะรอต่อไปไหม ฉันถามตัวเองอีกแล้ว คราวนี้ฉันต้องการคำตอบจากคำถาม ฉันให้เพื่อนไปถามเธอว่าจะเอายังไงกับฉัน เธอก็ตอบว่า ก็เป็นเพื่อนกันต่อไป

เหมือนขอบฟ้าและพระอาทิตย์

ดูใกล้ชิดแต่ความจริงไม่ใช่

เหมือนเธอกับฉันที่ช่างห่างไกล

แม้ตัวใกล้แต่ใจไม่ใกล้เลย

เหมือนบางทีตัวเธอก็มีใจ

แต่บางทีดูยังไงก็แค่เพื่อน

เหมือนบางทีเธอนั้นก็คอยเตือน

ความเป็นเพื่อนดีที่สุดอย่าคิดไกล

แต่รู้ไหมหัวใจฉันคนนี้

รักเธอแล้วไปเต็มที่หยุดไม่ไหว

เฝ้ารอวันที่เธอนั้นจะมีใจ

แต่ดูเหมือนยิ่งห่างไกลกันกว่าเดิม

คนอย่างฉันไม่ดีพอให้เธอรัก

แต่ยังปักใจไว้อยู่ตรงนี้

จำไว้นะว่าตัวเธอนั้นยังมี

คนคนนี้ที่รักเธอตลอดไป

                เพื่อน คำนี้อีกแล้วหรอ ถ้าเป็นเพื่อนทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย ทำไมถึงใกล้ชิดฉันขนาดนั้นทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอ อย่างให้ความหวังฉันได้ไหม รู้รึเปล่าว่ามันทำให้ฉันต้องปวดใจและทรมานขนาดไหน พอความคิดเข้าสู่สมอง น้ำตาก็ไหลอีกครั้ง ฉันจำไม่ได้ว่าร้องไห้เพราะเรื่องนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ฉันมองตัวเองในกระจก มองใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาแล้วถามตัวเองว่า ได้ไหม ให้นี่เป็นครั้งสุดท้าย ที่จะร้องไห้เพื่อนเขา ถ้ากระจกตอบได้ มันคงบอกว่า ไม่ได้หรอก ตราบเท่าที่ยังรักเขาอยู่ ทำไมนะ ทำไมฉันต้องมั่นคงกับเธอขนาดนี้ ไม่เคยมีใครทำให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้เลย ทำไมนะ...ทำไม...

                เพื่อนของฉันถามเธอว่า ยังรักคนคนนั้นอยู่รึเปล่า เธอบอกว่าไม่รู้... นั่นสินะ ไม่น่าถามให้ตัวเองเจ็บเลย รู้ทั้งรู้ว่าเธอจะรอเขาคนนั้น ยังจะถามไปเพื่อนอะไรอีก ฉันเลยถามเธอเองเรื่องของเขาคนนั้น พูดอย่างที่เคยพูดเมื่อตอนที่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอถามฉันกลับว่า พูดแบบนั้นไม่เจ็บบ้างหรอ ฉันหันไปมองหน้าเธอตรงๆก่อนจะบอกว่า แล้ว 6 ปีที่ผ่านมา มันยังเจ็บไม่พออีกหรอ

                การกระทำต่างๆของเธอที่ทำกับฉัน แม้แต่คนรอบตัว ต่างก็ยังคิดว่า เธอมีใจกับฉัน พอไปถามเธอ เธอก็ถามกลับว่า ทุกสิ่งที่เราทำไปมันเป็นการให้ความหวังหรอ... นี่เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่กันแน่นะ และอีกประโยคที่ออกจากปากของเธอซึ่งมันทำให้ฉันร้องไห้ไปอีกหลายวันนั่นคือ “เพื่อนสนิท ยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิท” เสียใจอีกแล้วเรา เอาว่ะ ทนเจ็บกับความหวังลมๆแล้งๆนี้เรายังได้อยู่ใกล้ๆรู้ทุกความเป็นไปของเขา ดีกว่าไม่เจ็บเพราะความหวังแต่สูญเสียเธอไป

                ฉันตัดสินใจว่า จะอยู่อย่างรักเธอเงียบๆ ไม่ขอความรักตอบ และไม่คิดจะรักใครใหม่ แต่ละวันฉันแอบมองเธออยู่ห่างๆ เข้าไปช่วยเหลือเสมอในยามที่เธอลำบาก... ความโลภก็เกิดขึ้นในใจจนได้ ฉันรักเธอโดยไม่หวังความรักตอบจากเธอไม่ได้ ฉันอยากได้ความรักจากเธอ เฮ้อ...แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

                มีคนไปถามเธอว่ารู้รึเปล่าว่ามีคนชอบอยู่ เธอบอกก็รู้ แต่ถ้าคบกันแล้ว เวลาเลิกกันจะมองหน้ากันไม่ติด เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ถ้าต่อไปเลิกกันจะเสียดายเวลา เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว คุยกันได้ทุกเรื่อง... นี่เป็นสิ่งที่เธอคิด เอาล่ะ งั้นมาดูบ้างว่าเราคิดยังไง คิดหรอว่าเราไม่กลัวที่จะเสียเพื่อน ลองคิดดูดีๆนะว่าเวลาที่ผ่านมาทำไมเราถึงนิ่งเฉย ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาเลย ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเสียเพื่อนไปหรอกหรอ ฉันน่ะคิดเรื่องนี้ก่อนเธออีก คิดมานานแล้วด้วย แต่ที่ฉันยอมรับว่ารักเธอแล้วจะรักต่อไปนี้ก็เพราะฉันรู้ว่า ถ้าเลือกที่จะรักก็ต้องกล้า ถ้าเลือกที่จะรักก็ต้องลองเสี่ยง เราไม่สามารถรู้ได้หรอกว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ถ้ายังงั้นฉันขอเลือกที่จะทำในสิ่งที่คิดว่าทำแล้วมีความสุขดีกว่า นั่นก็คือการรักเธอต่อไป ส่วนเรื่องที่เธอบอกว่าคบกันแล้วจะไม่เหมือนเดิม อะไรล่ะที่ไม่เหมือนเดิม คุยกันไม่ได้ทุกเรื่อง? ฉันว่าถ้าคบกันเรายิ่งคุยกันได้ทุกเรื่อง ฉันอยากรู้เรื่องของเธออยู่แล้วหรือจะบอกว่าฉันจะงอนให้เธอง้อบ่อยๆ นี่เห็นเรางี่เง่าขนาดนั้นเลยหรอ ที่ฉันอยากคบกับเธอก็เพราะว่าเราจะได้มั่นใจว่าเธอจะไม่มองใครอีก ฉันจะโทรหาเธอได้ทุกวันโดยไม่ต้องหาเหตุผล ไปนั่งข้างๆได้เสมอเวลาที่อยากอยู่ใกล้ๆ มองหน้าเท่าที่อยากมอง คอยดูแลอย่างใกล้ชิด เป็นห่วงอย่างเปิดเผย  และยังมีอีกมากมายที่ฉันอยากทำเพื่อเธอ เหตุผลพวกนี้ยังไม่พออีกหรอที่ฉันอยากเคียงข้างเธอ

                ทุกๆวันผ่านไปอย่างเช่นเคย ฉันแอบมองเธอทุกทีที่เผลอ เจอหน้าเราแทบไม่ทักทายกันเลย คุยกันบ้างแต่ฉันก็มักจะเดินหนีก่อนทุกที แต่จู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตฉัน เขาบอกว่าชอบฉันมาก โทรหาฉัน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ยิ่งกว่าเวลาหมอจัดยาอีก ฉันเล่าเรื่องเธอให้เขาฟัง ฉันบอกเขาว่าฉันรักเธอขนาดไหน คำตอบของเขามันทำให้ฉันอึ้ง เขาบอกว่าจะรอจนกว่าฉันจะเปลี่ยนใจ และเขาก็ทำจริงๆ เขาทำดีกับฉันอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง ไม่เคยลืมฉันเลย เขาดีกับฉันมาก แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกรำคาญและรู้สึกผิดกับเขามากๆ ฉันรักเขาไม่ได้แต่กลับไม่พูดอะไรให้มันชัดเจนออกไป บางทีฉันก็พูดจาให้ความหวังเขาด้วยซ้ำ ยิ่งทำฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเลว ฉันทำไปเพราะเหงา พยายามกับเธอเท่าไหร่ไม่เคยเป็นผล ฉันจึงอยากเก็บเขาไว้เผื่อเลือก สุดท้ายฉันก็ทำร้ายเขาคนนั้นไม่ได้  ในวันนั้นเป็นวันเกิดฉันพอดี เขาส่งข้อความมาอวยพรวันเกิดกับฉัน ขอให้ฉันสมหวังในเรื่องความรักและทุกๆสิ่ง ฉันจึงถามกลับไปว่า อยากให้ฉันสมหวังทั้งๆที่คนนั้นไม่ใช่เธอน่ะหรอ เขากลับตอบว่า ก็ได้ จะคิดว่าเป็นใครก็ได้ แค่เธอสมหวังฉันก็ดีใจแล้ว ความรู้สึกผิดพุ่งเข้ามากลางใจ ทำไมถึงดักับฉันขนาดนี้ ฉันจึงกัดฟันพูดออกไปตรงๆเลยว่า ขอโทษนะ อย่ารอเราอีกเลย มันไม่มีวันหรอก เรารักเขามากจนไม่อาจจะรักเธอได้ ขอโทษจริงๆ น้ำเสียงเขาสั่น ไม่รู้ว่าร้องไห้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ ฉันวางสายไปก่อนแล้วกลับมานอนคิดสำนึกผิด ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดบอกฉัน “เธอเป็นคนดีนะ ความจริงเรายอมให้เธอหลอกดีกว่าถูกปฏิเสธตรงๆอย่างนี้ เธอคงกลัวเราเสียใจนะสิ แปลก เรากลับอยากถูกเธอหลอกต่อไปจริงๆนะ”   ขอโทษนะ ขอโทษ (ฝากคำขอโทษแด่ดุ๊กดิ๊ก...ขอโทษจริงๆที่ฉันรักเธอไม่ได้)

                ก่อนหน้านั้น...ก่อนวันเกิดฉัน 3 วัน ฉันส่งข้อความไปหาเธอ

>>> I hoPe tHe StaRs MakE u Smile ,,, The sKy MakEs u HaPpy ,,, ThE MooN MakeS u Fun-D ,,, ThE Wind MakeS u MisS me Same tOo.

เธอก็ส่งกลับมาว่า

>>>หวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะคิดถึงเธอเหมือนสายลมบ้างนะ ^^

รู้ไหมว่าตอนที่ฉันได้รับข้อความดีใจขนาดไหน เธอให้ความหวังที่จะริบหรี่กลับมามีไฟอีกครั้งแล้วนะ

                ก่อนวันเกินฉัน 1 วัน ฉันพาเพื่อนๆไปเลี้ยงแล้วชวนเธอไปด้วย ดีจริงๆที่เธอยอมไป เหมือนว่าเพื่อนๆจงใจจัดให้เรานั่งตรงข้ามกันพอดี ฉันกินแทบไม่ลง มันดีใจนี่นา พอเธอเห็นฉันที่ไม่ยอมกิน เธอก็ป้อนฉันซะงั้น ทำตาดุๆใส่สั่งให้กิน ทั้งเขินเพื่อน ทั้งดีใจที่เธอป้อน มีความสุขมากๆเลย ก่อนเลิกงาน เพื่อนๆแอบซื้อเค้กมาเซอร์ไพร์ฉัน ฉันตัดแบ่งแจกทุกคน โดยไม่ลืมที่จะให้เธอก้อนใหญ่ที่สุด เธอกินหมดก่อนใครเลยแล้วมองเค้กในจานฉัน ฉันเลยเอามีดพลาสติกตักเค้กส่งไปให้ นึกว่าเธอจะรับไป แต่เธอกลับขอให้ฉันป้อน พอฉันป้อนเธอไปคำนึง เพื่อนๆหันมาเห็นพอดี ฉันเลยถูกบังคับให้ป้อนเค้กเธอจนเธอแทบอ้วก วันนั้นสนุกมากเลยจริงๆ ก่อนกลับเธอยังไปส่งฉันที่บ้าน และไม่ลืมที่จะบอกว่า “สุขสันต์วันเกิดนะครับ” ฉันยิ้มแล้วบอกเธอว่า “กลับบ้านดีๆนะ” มีความสุขอีกแล้วสิ ฉันมีสิทธิ์ที่จะหวังใช่ไหม

                วันเกิดฉัน...พอปฏิเสธดุ๊กดิ๊กไปแล้ว ฉันก็ส่งข้อความไปถามเธอว่า

>>>รู้รึเปล่าว่าวันนี้วันอะไร

เธอโทรกลับมาเพื่อตอบว่า วันเสาร์ -__-^ ฉันก็บอกว่าไม่ใช่ เธอก็ตอบอีกว่าวันที่ 2 กันยายน -__-^^ กว่าจะยอมบอกว่าวันเกิดฉันเราก็เถียงกันเกือบ 10 นาที เราคุยกันไปเรื่อยๆและวางสายไป ซักประมาณ 3 ทุ่มกว่าเธอก็โทรมาอีก เราคุยกันไปเรื่อยๆ ฉันถามเธอว่าถ้าวันนี้วันเกิดฉันเธอควรทำยังไง ขำดีแฮะ เธอเขิน ไม่กล้าบอกว่าสุขสันต์วันเกิด แต่ฉันก็บอกไปว่าอยากได้ยินในวันนี้เธอเลยบอกว่าจะพูดครั้งเดียวนะ ฟังให้ดีล่ะ สุขสันต์วันเกิดนะครับ แล้วฉันก็หัวเราะ เราคุยกันยัน 5 ทุ่มกว่าแล้ววางสายไป ฉันจึงส่งข้อความไปหาเธอว่า

>>>Your telephone have 0 bath 0 satang but you have 1 person miss you every time. (โทรศัพท์ของคุณมี 0 บาท 0 สตางค์ แต่คุณมี 1 คนที่คิดถึงคุณตลอดเวลา)

เธอส่งกลับมาว่า

>>>If I miss you every time. It is mean I love you. Please tell me. <yes or no> and happy birthday. (ถ้าฉันคิดถึงคุณตลอดเวลา แปลว่าฉันรักคุณ กรุณาบอกฉัน ใช่หรือไม่ และสุขสันต์วันเกิด)

ฉันส่งกลับไปว่า

>>>Yes… I love you. OK. Fun-D naja +^o^+ (ใช่ ถ้าเธอคิดถึงฉันตลอดเวลาแปลว่าเธอรักฉัน ฉันรักเธอ เข้าใจไหม ฝันดีนะ)

สุดท้ายเธอก็ส่งกลับมาว่า

>>>I doesn’t miss you every time. (I love you is really in the future)   (ฉันไม่ได้คิดถึงเธอตลอดเวลา ฉันรักเธอจริงๆในอนาคต)

จากข้อความสุดท้ายนั้น ถ้าเธอบอกฉันอย่างนี้ ฉันก็จะรอ...รอจนกว่าวันนั้น

                ระหว่างนี้ เราโทรคุยกันบ่อยขึ้น ฉันเล่าเรื่องดุ๊กดิ๊กที่มาชอบฉันให้เธอฟังทุกอย่าง พร้อมทั้งเน้นย้ำว่าฉันไม่ได้รักดุ๊กดิ๊ก แต่ฉันกลับไม่รู้เลยว่านั่นเป็นการตัดสินใจอันผิดพลาด เย็นวันหนึ่ง จู่ๆก็มีข้อความส่งมาหาฉัน ส่งมาจากเธอว่า

>>>You have 1 person. He is wait you every time. Please come back to him. (คุณมี 1 คนที่รอคุณอยู่ตลอดเวลา กลับไปหาเขาซะ)

ฉันอึ้งมากตอนที่ได้รับข้อความ พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ร้องไห้ เสียใจ แต่สงสัยที่สุดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงส่งข้อความกลับไปหาเธออีกครั้ง

>>>รอมา 6 ปี เราไม่เปลี่ยนใจเพราะคนที่เพิ่งเจอกันไม่นานหรอกนะ

ฉันกลับมาบ้านเธอก็โทรมาทันที เธอถามฉันว่าคิดมากรึเปล่า ถามอะไรโง่ๆ ใครเจอแบบนี้ก็คิดมากทุกคนนั่นแหละ ฉันถามเธอว่าคิดยังไงถึงส่งมาแบบนี้ เธอบอกฉันว่าเพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง แต่ไม่ยอมบอกว่าทดสอบอะไร เราคุยกันไม่นานก็วางสายไป ก่อนนอนคืนนั้นฉันส่งข้อความไปหาเธออีกครั้งว่า

>>>         Peep Peep

                (‘:’) u have

                c(“)(“) message

                Peep Peep

                That’s me

                (‘-‘)”) Juz say

                c(“)(“) I miss u.

                “Good night naja”

                <I love you forever>

                วันรุ่งขึ้นเธอไม่มาเรียน แต่เธอก็โทรหาฉันเพื่อบอกว่าตัวเองทำไมไม่มาเรียน ฉันดีใจมากเลยที่เธอไม่ลืมฉัน ตอนนี้คนรอบข้างส่วนใหญ่ต่างบอกฉันว่ามีหวัง ใจฉันสุขมากจริงๆ

                วันนี้เธอมาเรียน ชั่วโมงเรียนที่ 2 เพื่อนของเธอเดินมาบอกฉันว่า หัดดูมือถือตัวเองซะบ้าง ฉันสงสัยเลยหยิบขึ้นมาดู พบว่ามีข้อความเข้า 1 ข้อความจากเธอ ฉันก็เริ่มงงแล้ว ปกติเราจะส่งข้อความหากันตอนกลางคืนนี่นา พอเปิดดูฉันแทบกรี๊ดในข้อความ

>>>If I give the word “เปงแฟนกานนะ” to you. Do you want to get it? @-@

มือถือแทบหลุดมือ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี๊ย...แต่สุดท้าย มันก็เป็นเพียงฝัน เธอไม่ได้เป็นคนส่ง เพื่อนเธอส่งมาเอง ถึงเธอจะเป็นคนพิมพ์ข้อความเก็บไว้เองก็เหอะ ฉันสับสนใจมาก ตอบหรือไม่ตอบดี พอเที่ยงเธอเดินเข้ามาคุยกับฉัน แต่ฉันเงียบ เพื่อนเลยพูดแทน เธอบอกว่าอยากได้คำตอบ แต่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงในตอนนั้นเลยไม่ได้ตอบไป หลังจากนั้นฉันก็ส่งข้อความไปหาเธอว่า

>>>ฉันถือว่าเธอเป็นแฟนฉันแล้ว (ได้ไหม?)

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบมาอีกเลย ผ่านไป 2 วัน ข่าวจากเธอก็เงียบ ฉันจึงให้เพื่อนโทรไปหาเธอแล้วประชุมสาย(คุยทีละหลายๆคน) ฉันแอบฟังเธอกับเพื่อนคุยกันเงียบๆ เธอบอกเพื่อนฉันว่า ข้อความที่ส่งไปน่ะ คิดผิดจริงๆ ไม่น่าส่งไปเลย เธอไม่พร้อมและไม่มีวันพร้อม ...ฉันเงียบ พูดอะไรไม่ออก เพื่อนฉันถามว่าทำไมล่ะ เธอก็บอกว่าไม่รู้และยังฝากบอกเพื่อนฉันให้มาบอกฉันอีกว่า ข้อความที่ส่งไปให้ ให้ลบทิ้งให้หมด ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเปิดอ่านให้ถือว่าส่งผิดหรือไม่ได้ส่งก็ได้ เพื่อนฉันก็สวนไปว่า ถ้าไม่ลบล่ะ เธอตอบด้วยน้ำเสียงปนรำคาญว่า ถ้าไม่ลบเธอจะไปลบเอง เรื่องระหว่างเธอกับฉันมันไม่มีวันเป็นไปได้ ถ้าฉันมีคนมาชอบก็ให้ไปหาเขาเถอะต่อให้ตอนนี้ไม่ชอบ ต่อไปก็ชอบเองแหละ ทำไมเธอถึงใจร้ายขนาดนี้น่ะ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอถึงได้ตัดเยื้อใยฉันขนาดนี้ อยากร้องไห้ แต่น้ำตากลับไม่ไหล ทรมานเกินกว่าจะบรรยาย เหมือนหัวใจมันแตกเป็นเสี่ยงๆ มันเจ็บ เจ็บมากๆเลยล่ะ

                ตอนเช้าฉันตื่นมา นึกถึงเรื่องที่เธอพูดเมื่อคืน ก็กลับมานั่งทรมานอีกครั้ง ขังตัวเองอยู่ในห้อง ฉันหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลบทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งจนหมดไม่มีเหลือ ทั้งๆที่ข้อความไม่เหลือแล้ว แต่ความเจ็บปวดกลับไม่ได้หายไปแม้แต่น้อย มันกลับเจ็บมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ น้ำตาที่ไม่ยอมไหล บัดนี้มันหลับไหลอย่างไม่หยุดยั้ง ฉันนั่งร้องไห้ไปกี่ชั่วโมงก็ไม่รู้  ทั้งๆที่คิดในใจตลอดว่าน้ำตาไม่ช่วยอะไรแต่ฉันก็ยังร้อง ฉันเช็ดน้ำตาแล้วเปิดคอมออน M เธอก็ออนเหมือนกัน เธอทักฉันมาก่อน เธอขอโทษเรื่องข้อความ ที่ไม่น่าส่งไป ฉันบอกเธอว่าไม่เป็นไร (ทั้งๆที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย) เธอขอร้องให้ฉันตัดใจ ฉันขอโทษเธอเพราะทำให้ไม่ได้จริงๆ

เธอ >> ทำไม

ฉัน >> รัก (สั้นๆคงเข้าใจ)

เธอ >> ไม่ใช่ว่าเรารักใครนะ แต่ตอนนี้เราไม่สมควรจะมีใคร

ฉัน >> ก็ไม่เป็นไรนี่ อย่างมากก็แค่เสียใจไปวันๆ

เธอ >> นั่นแหละ ที่ทำน่ะสนุกหรอ

ฉัน >> สนุก?

เธอ >> ตอนนี้คิดอะไรอยู่ล

ฉัน >> ไม่รู้สิ

เธอ >> มันไม่สนุกและไม่ตลกเลยนะ

ฉัน >> ใช่ ใครบอกล่ะว่าสนุก

เธอ >> ถ้าไม่สนุกแล้วทำทำไม

ฉัน >> พอใจที่ได้ทำ

แล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็เกิดขึ้น เธอบอกฉันว่า เบื่อที่มีฉันคอยมองตามตลอดเวลาที่เล่นกับคนอื่นไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรืออะไรก็ตาม เวลาทำอะไรก็จะมีคนที่มองอยู่ด้วยสายตาที่มากกว่าความเป็นเพื่อน มีคนมาคอยเป็นห่วงทั้งๆที่เราให้เขาได้แค่เพื่อนสนิท

ทั้งๆที่ฉันระวังตัวอยู่เสมอ แต่ก็ทำให้เธอรำคาญจนได้ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆที่ทำให้รำคาญ และต้องขอโทษอีกครั้งเพราะฉันจะไม่เลิกรักเธอเด็ดขาด

“คอยดูแล้วกัน”

                วันรุ่งขึ้นเธอเขามาหาฉันแล้วถามอีกครั้งว่า เรื่องที่ขอทำให้ได้ไหม (เรื่องตัดใจ) ฉันยิ้มอย่างสุดฝืนแล้วบอกไปว่า ไม่ได้ นับตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่เคยหันไปมองเธออีกเลย ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เล่นกับใคร อยู่ที่ไหน หรือต่อให้เธอลำบาก ฉันก็ไม่แม้แต่จะยื่นมือเข้าไปยุ่ง เพราะฉันกลัวเธอจะรำคาญ แต่มันก็มีบ้างที่เผลอไปมองเธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะเตือนตัวเองแล้วหันหน้ากลับ ฉันทำอย่างที่เธอต้องการแล้วแต่ทำไม มันกลับกันอย่างนี้ล่ะ ถึงฉันไม่ได้มองเธอ ฉันก็รู้สึกว่าเธอเป็นฝ่ายที่แอบมองฉันอยู่ตลอดเวลา ถ้าเธอคิดกับฉันแค่เพื่อน แล้วจะมองฉันไปทำไมล่ะ ได้โปรดอย่าทำให้ฉันหวั่นไหวอีกเลย

                วันหนึ่งจู่ๆเธอเดินเข้ามาหาฉัน ขอให้ช่วยทำงานศิลปะให้หน่อย (เผอิญว่าเก่งศิลปะ) พอฉันจะทำก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะเอางานยังไง ตอนนั้นมัน 5 ทุ่มฉันเลยโทรไปหาเธอแล้วถามเรื่องงาน พอจะวางสายเธอก็ถามฉันว่าทำไมไม่มองหน้ากันเลย ฉันก็สงสัย เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอว่ารำคาญ แต่ฉันเลือกที่จะเงียบแทนคำตอบ เธอเล่าให้ฉันฟังว่าตอนที่ฉันเดินไปคุยกับเพื่อนผู้ชายในห้อง เธอก็แอบมองตลอดทั้งๆที่เล่นวอลเล่ย์อยู่จนโดยลูกวอลเล่ย์อัดหน้า มองฉันอยู่ตั้งนาน แต่ฉันกลับไม่มองตอบเลยสักครั้ง ฉันก็แค่รับรู้ ทั้งที่ในใจมันดีใจสุดๆ จู่ๆเธอก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องข้อความ ฉันพยายามจะเปลี่ยนเรื่องแต่ก็ทำไม่ได้ มันเจ็บที่ใจอย่างบอกไม่ถูก เธอถามฉันว่า อยากได้คำตอบในข้อความหรือเปล่า ฉันเงียบ...ก็ไหนเธอบอกว่าให้ลบข้อความทิ้ง ให้ลืมมันซะถือว่าไม่ได้ส่งไง แล้วเธอจะตอบฉันทำไม... งงไปหมดแล้ว แต่ฉันก็บอกไปว่าอยากได้ เธอถามว่าอยากได้คำตอบแบบไหน ฉันก็บอกว่าอยากได้คำตอบที่มันจะทำให้ฉันดีใจ แล้วเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน... อึ้ง งง เหลือเชื่อ แต่ก็ดีใจ สิ่งที่รอคอยมานานในวันนี้มันเป็นจริงแล้ว ถึงตอนนี้ฉันจะไม่รู้ว่าเธอรักฉันรึเปล่า แต่ฉันก็จะทำให้เธอรักฉันให้จนได้

                ตอนหลัง เธอมาบอกฉันว่า ที่ตอนแรกที่คบกัน เธอไม่ได้รักฉัน เพียงแต่แค่สงสารเพื่อนเท่านั้น กลัวเพื่อนจะเสียใจ อยากทำให้เพื่อนดีใจเลยยอมคบกัน แต่ตอนนี้ เธอรู้แล้วว่าใครรัก เป็นห่วง เธอที่สุด รู้จักตัวตนที่แท้จริงแล้วเข้าใจเธอมากกว่าใคร เธอบอกฉันว่า ตอนนี้เธอรักฉันมาก...ฉันก็อยากบอกเธอเหมือนกันว่าฉันก็รักเธอมาก รักมานานแล้ว เพียงแค่เธออย่าปล่อยมือจากฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยมือจากเธอเด็ดขาด

ยัEตัวllสU รัก uาEตัวร้าE