ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตรักขมของลินคอล์น
อัมบราฮัม ลินคอล์น ประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสหรัฐอเมริกา ด้วยผลงานการเลิกทาส และการชนะ สงครามกลางเมืองของฝ่ายเหนือ ที่มีต่อฝ่ายใต้ หลายคนถือว่าเขายิ่งใหญ่กว่า ยอร์ช วอชิงตัน เสียอีก แต่ ทว่า ต่อให้ลินคอล์น ประสบความสำเร็จสูงสุด อย่างที่มนุษย์ธรรมดาทั้งหลาย ในโลกทำไม่ได้ แต่เรื่อง ของชีวิตรัก ลินคอล์นกลับสอบตก ? อัมบราฮัม ลินคอล์น และแมรี่ ทอดด์ สมรสกันที่เมืองสปริงฟีลด์ รัฐอินลินอยส์ หลายคนประจักษ์ว่าเป็นคู่ สมรสที่ดูโชคร้ายที่สุด และไร้ ความสุขที่สุดในประวัติศาสตร์ของอเมริกา เฮอร์นดัน เพื่อนรักของลินคอล์นกล่าวว่า " ถ้าลินคอล์นมีความสุขสักครั้ง ใน 20 ปีที่ผ่านมา เป็นสิ่งที่นอก เหนือความรู้ของข้าพเจ้า" หลังจากการแต่งงานกับแมรี่ ทอดด์ไม่นาน ลินคอล์นเริ่มสำนึกว่า เขากับหล่อนอยู่ในฐานะที่ตรงข้ามกัน ทุกๆด้าน และต่างจะไม่ได้รับความสุข เป็นอันขาด คนทั้งสองอยู่ในลักษณะขัดแย้งในด้านนิสัยใจคอ รสนิยม การอบรม และความปราถนา แมรี่ ทอดด์ สำเร็จการศึกษามาจากโรงเรียนผู้ดีในรัฐเคนตักกี้ หล่อนสามารถพูดฝรั่งเศสสำเนียงคนปารีส และเป็นหญิงที่ได้รับการศึกษา มากที่สุดของรัฐอินลินอยส์ ส่วนลินคอล์นเคยเข้าเรียนโรงเรียนทั้งชีวิต ไม่ ถึง 12 เดือน ในเรื่องวงศาคณาญาติของแมรี่ ทอดด์ก็มาจากตระกูลของนายพลและ ข้าหลวง แต่ลินคอล์นมีญาติเพียง คนเดียว และถูกหาว่าเป็นขโมย แมรี่ ทอดด์ สนใจในเรื่องเครื่องแต่งกาย การอวดรูปโฉม และการทำโก้ แต่ลินคอล์นไม่เอาใจใส่ค่อสาร รูปของเขาในประการทั้งปวง ใช่แต่เท่านั้น บางครั้งเขาเดินไปตามถนนทั้งๆที่ขากางเกงข้างหนึ่งอยู่นอก เกือกบูต และขาอีกข้างหนึ่งอยู่ข้างเกือกบูต หล่อนหยิ่งและถือตัว และขี้หึงอย่างร้ายกาจ และจะต้องเกิดเรื่องเป็นเป้า สายตาขึ้น ถ้าเขาเพียงแต่มอง หญิงอื่น ความหึงของหล่อนเป็นไปอย่าง รุนแรง ปราศจากเหตุผล และน่าขนลุกขนพอง ความเศร้าเสียใจในเรื่องของการสมรสของลินคอล์นสามารถอ่านจาก จดหมายฉบับนี้ "ในเวลานี้ฉันเป็นคนที่มีความทุกข์ยิ่งกว่ามนุษย์คนใดในภิภพ ถ้าหากว่า ความรู้สึกของฉันถูกมอบแก่ มนุษย์ทุกๆคน ในโลกนี้จะไม่มีมนุษย์ที่มี หน้าตายิ้มแย้มเลยแม้แต่คนเดียว อาการของฉันมีหวังดีขึ้นบ้าง หรือไม่ เป็นสิ่งซึ่งฉันไม่สามารถบอกได้ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะไม่มีวันดีขึ้นเป็น อันขาด ย่อมเป็นไปไม่ได้ ที่ฉันจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า ถ้าอาการของฉันไม่ไดีขึ้นฉันคงจะต้องตาย" มีอยู่คราวหนึ่งที่ นางลินคอล์นไม่พอใจลินคอล์นมากๆ ถึงกับเอากาแฟใน ถ้วย สาดหน้าลินคอล์นขณะที่ อยู่ต่อหน้าแขกและธารกำนัล และไม่ใช่เพียง ครั้ง หรือสองครั้ง แต่เกิดขึ้นบ่อยๆทีเดียว แต่สุดท้าย นางลินคอล์นกลับเป็นคนวิกลจริต อาจเป็นไปได้ว่าที่เธอมี พฤติกรรมแปลกๆ เพราะเธอกำลัง ไปสู่การมีสติวิปลาสนั่นเอง สิ่งที่น่ายกย่องลินคอล์นคือ เขาสามารถอดทนต่อชีวิตที่ไร้ความสุขภาย ในบ้านเป็นเวลาถึงยี่สิบสามปีโดย ไม่ได้แสดงออกถึงอาการขมขื่นปวดร้าว มิได้แสดงความขุ่นเคืองและมิได้ปริปากพูดเรื่องนี้แก่ใครเลยแม้ แต่คำเดียว จนเกือบไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้ว
ป้าจี้ขอให้ทุกๆคนอ่านแล้วซาบซึ้งหน่อยละกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น