{Fic exo} Belong to you : Krisyeol

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 :: Hopeless

14

Hopeless

                คริสเดินกลับเข้าบ้านมาด้วยความเพลียเพราะอยู่จัดงานจนเช้า เขาตั้งใจทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้จะมีคนช่วยอยู่บ้างเพราะงานค่อนข้างใหญ่ แต่หลายอย่างคริสอาสาที่จะทำเอง งานนี้สำคัญกว่าการออกไปเจรจาธุรกิจที่พ่อสั่งกว่าหลายเท่าเพราะเขาทำด้วยใจ..

            ชานยอลสำคัญที่สุดสำหรับคริส

                ร่างสูงเลือกที่จะเข้าไปในห้องของตัวเองมากกว่าที่จะไปรบกวนคนหน้าหวาน นอนพักสักตื่นแล้วตอนเย็นค่อยดำเนินตามแผนเพราะตอนนี้เขารู้สึกอ่อนล้าเหลือเกิน ตาคมค่อยๆปิดลงก่อนสติทั้งหมดจะหลุดลอยไป

                ดวงอาทิตย์สาดแสงไปทั่วฟ้าสีครามยามเย็น ใกล้จะลาลับขอบฟ้าไปทุกวินาที มันเป็นช่วงเวลาสำคัญในวันพิเศษเช่นนี้ วันที่เขาจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม งานคืนนี้เขาทำด้วยใจ ยอมทุกอย่าง คริสยอมทุกอย่างขอแค่ชานยอลให้อภัยเขา

                ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำเข้ารูปยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก ถอนหายใจยาวก่อนจะสูดเข้าเต็มปอด มันเป็นการให้กำลังใจตัวเอง แต่วันนี้เขากำลังจะขอให้ชานยอลกลับมาเป็นกำลังใจให้เขาอีกครั้ง

                คริสเดินลงมาจากด้านบนก็เห็นอีกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชานยอลใส่กางเกงยีนส์สีดำ สวมเสื้อยืดสีขาวแล้วทับด้วยเสื้อกั๊กยีนส์ ช่างดูน่ารักในสายตาคม น่ารักเหมือนที่เคยเป็นมาเสมอ ใบหน้าหวานเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ ทันทีที่ดวงตากลมสบเข้ากับใบหน้าคม จากความเรียบเฉยก็กลายเป็นบูดบึ้ง ความห่างเหินแสดงออกผ่านการกระทำ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมา ในดวงตาคู่สวยคู่นั้นมีความผิดหวังและเสียใจซุกซ่อนอยู่ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่เคยมี..

                ก็ได้แต่หวังว่าความตั้งใจของคริสคืนนี้จะลบมันออกไปแล้วเอาชานยอลแสนน่ารักของเขากลับคืนมา

                ได้โปรดเถอะที่รัก..

            เพราะชานยอลสำคัญที่สุดสำหรับคริสจริงๆ

------------------ Belong to you ----------------

                 Audi R8 สีดำแมทพาทั้งคู่ออกมาจากตัวบ้านได้สักพักแล้วแต่บรรยากาศกลับเงียบเชียบมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศ ชานยอลหันมองร่างสูงหลายครั้งหวังให้อีกคนบอกสถานที่ที่จะไปมากกว่าแค่คำว่าข้างนอกที่ลูกน้องมาบอกเขา แต่คนงอนก็ปากหนักจนเกินไป คริสลอบยิ้มกับความดื้อรั้นของคนข้างๆ ทั้งๆที่อยากรู้แต่ก็ไม่ยอมถาม เขาจะรอดูว่าชานยอลจะหมดความอดทนเมื่อไหร่

                ตากลมเสมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่มันก็ไม่ช่วยคลายความสงสัยในเมื่อเขาไม่ได้รู้จักที่นี่ เขาอยู่แต่บ้าน เฝ้ารอ และมีชีวิตไปวันๆ ออกมาข้างนอกครั้งนี้เป็นครั้งแรกในรอบเดือนของเขาเลยก็ว่าได้ ชานยอลถอนหายใจแล้วตัดสินใจถามในที่สุด

                "เรากำลังจะไปไหนหรอครับ?"

                "ไปร้านกาแฟหมิ่นซอกน่ะ" หน้าคมหันมายิ้มบางๆก่อนจะหันกลับไปดูทางอย่างเดิม คริสดีใจที่ชานยอลยอมพูด เขาคิดถึงเสียงทุ้มที่ไม่ได้ยินมาหลายวันนี่เหลือเกิน หากจะให้นับรวมกับวันที่เขาไม่อยู่ด้วยแล้วก็คงจะเรียกว่าโหยหา..

                "ไปทำไมหรอครับ?" ตากลมเสมองมาแต่ก็หลบสายตาคม

                "ไปเอาหัวใจของฉันกลับคืนมาน่ะ" หัวใจของคริสใช่ผู้หญิงในรูปคนนั้นหรือเปล่า.. ในร้านกาแฟนั่นจะมีเธอรออยู่ที่นั่นใช่ไหม.. ชานยอลหลุบตาลงพร้อมความรู้สึกหน่วงไปทั้งใจ

                บรรยากาศในรถอึมครึมมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อคำพูดนั้นจบไป คริสมองเสี้ยวหน้าหวานที่ดูอึดอัดและเศร้าหมอง เขาไม่ได้อยากได้ผลตอบรับจากคำพูดจากใจแบบนี้ ชานยอลดูเหมือนไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากจะมองหน้าเขาแม้แต่เสี้ยววินาที ...หรือมีอะไรที่ชานยอลรู้แล้วเขายังไม่รู้อีกรึเปล่า

                รถคันหรูสองคนเลี้ยวเข้าจอดหน้าร้านกาแฟน่ารัก หนึ่งคันคือชานยอลและคริส อีกคันคือมือขวาและบอดี้การ์ด ร่างสูงลงจากรถหวังจะมาเปิดประตูให้อีกคนแต่เจ้าตัวกลับลงมาเสียก่อนแล้ว นั่นก็เป็นความดื้อของคนขี้งอน ประตูไม้สีขาวถูกเปิดออกต้อนรับคนมาใหม่ ด้านในร้านประดับประดาแสงไฟหลากสีสันราวกับว่าวันนี้จะมีงานเลี้ยง แต่ถ้าชานยอลจะต้องเปิดปากถามเขาก็เลือกที่จะไม่รู้ต่อไปดีกว่า

                "ฝานฝาน" ลู่หานเดินตรงมาหาพวกเขาทันที  ชานยอลจึงส่งยิ้มบางๆไปให้ก่อนทั้งคู่จะเดินหายไปหลังร้านทิ้งร่างโปร่งไว้คนเดียวอย่างเคย พนักงานในร้านพาเขามานั่งยังโต๊ะสีขาวที่อยู่กลางร้านและมีอยู่ตัวเดียวทั้งร้าน อดแปลกใจไม่ได้ที่ทั้งร้านดูโล่งๆแถมไม่มีลูกค้าแต่มีพนักงานอยู่ยังส่วนต่างๆเต็มไปหมด

                เวลาผ่านไปราวเกือบชั่วโมงแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชานยอลยังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมและคริสที่หายไปกับลู่หานก็ยังไม่กลับมา ตากลมหลุบลงพร้อมกับถอนลมหายใจ เหมือนถูกทิ้ง.. ชานยอลไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพาเขามาทั้งๆที่ก็ไม่ได้คิดจะมาให้ความสนใจ เขาเกลียดที่ต้องมารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสิ่งของที่ถูกทิ้งขว้าง ร่างโปร่งลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินออกมานอกร้านด้วยความเบื่อหน่าย เรื่องเก่าเขาก็ยังไม่หายโกรธแต่คริสกลับมาทำร้ายความรู้สึกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ ...ใช่สิ เขามันก็แค่หมาหัวเน่าจะไปสู้ไฮโซสาวสวยแบบนั้นได้ยังไง

                "ทำไมออกมายืนตรงนี้คนเดียวละ?" เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง หันไปมองก็พบความอุ่นใจที่ตามมาดูแลเขาเสมอ

                "ยอลเบื่อ ไคอยู่เป็นเพื่อนยอลนะ" ส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมกับมือขาวไปกุมมืออีกคนเอาไว้ จงอินยิ้มน้อยๆก่อนจะดึงมือนิ่มไปยังที่ค่อนข้างลับตาคน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ที่ที่คริสจะเห็นพวกเขาได้ง่ายๆ

                "ไคจะอยู่เป็นเพื่อนยอลตรงนี้สักพักนึง แต่ต้องสัญญาว่าจะกลับเข้าไปข้างในนะครับ" ชานยอลกรอกตาเล็กน้อยแล้วพยักหน้าตกลงอย่างจำใจ ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากเข้าไปเจอหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจเขาเลยสักนิด เห็นหน้าคริสก็เหมือนเห็นภาพบนหน้าหนังสือพิมพ์นั่น

                ร่างสูงเดินเช็คอุปกรณ์ทุกอย่างด้วยความรอบคอบ เขาจะไม่ยอมให้งานครั้งนี้เสียแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างจะต้องดีพอให้ชานยอลใจอ่อนยอมยกโทษให้เขา

                "คริสคงรักชานยอลมากเลยนะถึงยอมลงทุนทำอะไรขนาดนี้" หมิ่นซอกเฝ้ามองดูเหตุการณ์มาตั้งแต่เมื่อวานพูดขึ้น

                "รักงั้นหรอ..." ลู่หานทวนคำ ถึงเขาจะไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นสักเท่าไหร่แต่ดูจากทุกอย่างในตอนนี้แล้วมันก็คงจะเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยเพราะถ้าวันหนึ่งหมิ่นซอกโกรธเขา เขาก็คงจะทำเหมือนคริส นั่นเพราะ..

                "ลู่รักจ๊อกนะ" คนแมนยิ้มกว้างโชว์ตีนกาจนคนมองต้องส่ายหัวแล้วเดินหนี แต่ลู่หานรู้ว่าหมิ่นซอกน่ะเขิน น้องจ๊อกของลู่เก้อน่ารักจังเลยยย

                "ฝานฝานถ้าพร้อมแล้วบอกนะ" คนหน้าสวยตะโกนบอกก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กออกไป

                เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยขายาวก็ก้าวมาหยุดอยู่หน้าประตูพร้อมกับช่อดอกลิลลี่สีขาวในมือ

                ชานยอล.. ได้โปรดกลับมาเป็นหัวใจของคริสเหมือนเดิมนะครับ

                "ไคว่าเรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะนะ" คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อได้ยินประโยคขัดหู

                "แต่นี่มันเพิ่งผ่านมาแปบเดียวเองนะ" ชานยอลไม่อยากกลับเข้าไปสักนิด

                "ไม่เอาหน่า ไม่ดื้อนะครับคนดี" มือกร้านยกขึ้นประคองแก้มขาว ปากอิ่มยู่เข้าหากันเล็กน้อยเหมือนเด็กถูกขัดใจ ชานยอลจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปเสียหมด ใบหน้าคมโน้มลงประทับปากหยักลงหว่างคิ้วหวังคายปมความเครียดให้อีกคน

                "ยอลมีไคอยู่ข้างหลังเสมอนะครับ" เพราะคำพูดนี้ชานยอลจึงยอมตกลงทุกอย่าง..

                ทั้งสองเดินกลับมายังหน้าร้าน จงอินเปิดประตูแล้วชานยอลก็เดินเข้าไปแต่ทันใดนั้นไฟทั้งร้านก็ดับลง ทุกอย่างเงียบสนิท ร่างโปร่งหันซ้ายขวามองหาที่พึ่งแต่ความมืดกลับบดบังทุกสิ่ง แต่แล้วจู่ๆก็มีมือใหญ่เข้ามากุมมือเขาเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปตามทาง ชานยอลกระชับมือเข้าหาแน่นขึ้นเพราะแหวนเงาเนื้อเรียบที่นิ้วนางและมือที่ใหญ่กว่าเขา ใหญ่พอที่จะกุมทั้งชีวิตเขาไว้..

                "พี่คริส.." ไม่มีเสียงใดๆตอบรับนอกจากสัมผัสอุ่นๆบนหลังมือ เขาหยุดยืนอยู่ตรงไหนสักที่ในร้าน มีเสียงคนเดินไปมาและลมเบาๆที่พัดผ่าน นานนับนาทีที่มือใหญ่กุมไว้อย่างนั้นท่ามกลางความมืด แล้วไฟทั้งร้านก็สว่างขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าคมตรงหน้า

                ชานยอลกวาดตามองร้านกาแฟที่เกลื่อนไปด้วยลูกโป่งสีฟ้าขาวทั้งบนพื้นและที่ลอยติดเพดาน แต่ตอนนี้จะมีอะไรน่าสนใจไปกว่าคนตรงหน้า ชานยอลมองหน้าคริสด้วยสายตาเรียบเฉย เขายังโกรธอยู่แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความเสียใจที่ทำร้ายเขาอยู่ทุกนาที

                "ชานยอลครับ" คริสยกมือทั้งสองข้างของชานยอลไปกุมไว้ ดวงตาคมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตากลมหมายให้รับรู้ถึงความสำนึกผิด

                 ชานยอลเห็น เห็นทุกอย่างที่คริสทำให้ เห็นความตั้งใจ เห็นการขอโทษ เห็นสายตาง้องอนที่ส่งมาให้

                แล้วคริสล่ะ...

                อู๋อี้ฝานเคยเห็นใจชานยอลบ้างไหม?

                ร่างสูงนั่งเข่าซ้ายลงพร้อมกับยื่นช่อดอกลิลลี่สีขาวให้กับชานยอล ดอกไม้หนึ่งช่อแทนคำขอโทษทั้งหมดจากใจเขา คริสรู้ว่ามันอาจจะไม่เพียงพอกับความรู้สึกที่เสียไปแต่เขาก็ยังอยากให้ชานยอลรู้ว่าเขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ

                "ฉันขอโทษ.. ได้โปรดยกโทษให้ฉันแล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะครับ" น้ำเสียงทุ้มหนักแน่นและอ่อนโยนในประโยคสุดท้าย คริสกำลังทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำ ไม่เคยลดศักดิ์ศรีลงมาเพื่อใคร ไม่เคยง้อใคร และไม่เคยคุกเข่าให้ใคร แต่เขาทำมันเพราะคนๆนี้คือปาร์คชานยอล

                "ฉันอยากเห็นชานยอลคนเดิมเหมือนที่เราเจอกันวันแรก รอยยิ้มที่ฉันชอบ ดวงตาที่ฉันหลงใหล ริมฝีปากที่ฉันอยากสัมผัสมันซ้ำๆ ...ฉันอยากกลับมาเป็นคนที่นายอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุด"

                คริสลุกขึ้นมาสัมผัสใบหน้างดงามแผ่วเบาราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลาย แต่ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ยังคงนิ่ง ไม่มีวี่แววของความหวั่นไหว ไม่ใจอ่อน ยิ่งอีกคนพูดก็ยิ่งเหมือนคำโกหกหลองลวง หลอกให้เขาเจ็บซ้ำๆ ชานยอลรู้สึกเพียงอย่างเดียวคือความร้อนผ่าวที่ดวงตากลม

                "ชานยอลครับ.. เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะ"

แหมะ

                หากใช้เพียงตาดูคงจะคิดว่าน้ำตาที่ล่วงหล่นลงมาชานยอลต้องซึ้งใจและให้อภัยเป็นแน่ แต่ใครจะรู้เล่าว่าคำที่คริสพูดนั้นคือคำโกหกที่ชานยอลไม่อยากได้ยินมันที่สุด

                เรารักกันเหมือนที่คริสกับผู้หญิงคนนั้นรักกันหรือเปล่า?..

            ชานยอลรักคริสแล้วคริสรักชานยอลบ้างหรือไม่?..

            ถ้าชานยอลกลับไปเป็นเหมือนเดิมคริสจะรักชานยอลจริงๆใช่ไหม?..

            แต่ถ้าคริสจะรักชานยอลเหมือนที่รักเธอ..

            ชานยอลก็คงเลือกแบบนี้

            ...แบบที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

                มือขาวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาลวกๆแล้วรับช่อดอกไม้แทนคำขอโทษมา ภาพตรงหน้าอาจจะพร่าเลือนจากม่านน้ำตา แต่ชานยอลมั่นใจว่ามันต้องโดนแน่ๆ

ตุ้บ

                ดอกลิลลี่ขาวตกกระจายเกลื่อนพื้นเมื่อชานยอลปาช่อดอกไม้ใส่ร่างสูง ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างตกใจกับภาพที่เห็นแต่ใครเล่าจะรู้สึกเท่าคริส มันมากกว่าความตกใจ..

                "คุณไม่มีวันรู้ว่าผมต้องเจอกับอะไร รู้สึกยังไง เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะทำแค่นี้เพื่อให้ผมยกโทษให้แล้วคุณจะกลับมาทำร้ายจิตใจผมอีกละก็.. กลับไปรักคนที่คุณควรรักเหอะ" เสียงทุ้มสั่นเครือแต่ชัดเจนในประโยคสุดท้ายก่อนเจ้าของคำพูดจะเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมอง ...มันจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม

                ชานยอลเดินตรงเข้าไปหาคนที่เขาไว้ใจที่สุด ผู้ชายเจ้าของผิวสีแทน "ไคพายอลกลับบ้านนะ" แม้จะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่จงอินก็พยักหน้ารับก่อนรถคันหรูจะขับออกไป

                ชานยอลออกไปแล้ว.. คริสทรุดลงพร้อมกับน้ำตาของลูกผู้ชาย

            หัวใจของเขาเดินจากไปแล้ว..

...........................................................................................................

สงสารพี่คริสมาก 55555555

ชานยอลนางร้ายนะคะ อย่าไปหลงกลความใสซื่อของนาง

เรายังคงดราม่ากันอย่างต่อเนื่อง อิ้อิ้

อย่าเพิ่งตัดสินใครนะคะ ทุกคนมีเหตุผลในสิ่งที่ทำเสมอ

เจอกันตอนหน้า

ขอบคุณและสวัสดีค่ะ

#ฟิคของคุณ

T H E M E
◈ B L & W H ◈