ตัวเล็กของผม [ฟิคชั่ววูบ #เป๊กทอม]

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิควายของ เป๊ก ผลิตโชค และ ทอม อิศรา
ทุกสิ่งล้วนเกิดจากการมโนและจิ้นเองของผู้แต่ง
มิได้ต้องการให้เกิดความเสียหายกับบุคคลใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เนื้อเรื่อง

ตัวเล็กของผม
ฟิคชั่ววูบ #เป๊กทอม

ณ ร้านขนมหวาน

ร่างสูงโปร่งกำลังก้าวเท้าอย่างเป็นจังหวะ ตามสไตล์คนคูล สายตาจดจ้องไปที่ร่างเล็กๆ ที่นั่งจิ้มเค้กอยู่ที่โต๊ะมุมร้าน

                “รอนานไหมครับตัวเล็ก” มือหนาวางลงบนหัวคนน่ารักอย่างเอ็นดู

                “ไม่นานครับ แต่ก็ทันเห็นคนบางคนหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงตอนเดินเข้าร้านมา” คนตัวเล็กจิ้มเค้กเข้าปากแล้วทำปากยู่จนแก้มตุ่ย

                “หึงพี่เหรอครับ” รอยยิ้มพึงพอใจเผยออกมาจากคนฝั่งตรงข้าม ทอมเหลือบมองสายตาที่จ้องมามีแววสนุกสนานก็อดหมั่นไส้อีกไม่ได้

            ยิ่งงอนยิ่งน่ารัก เด็กบ้าเอ๊ย

                คนขี้แกล้งยื่นมือมาดึงแก้มคนที่กำลังงอนเพราะทนความน่ารักไม่ไหว

                “โอ๊ยยย เค้าเจ็บนะ นี่แน่ะ” คนโดนดึงจนแก้มย้วยยืดตัวขึ้นกระชากหมวกแก๊ปออกจากหัวคนตรงหน้าเพื่อแก้แค้น

                “อย่าาา ตัวเล็กเอาหมวกพี่คืนมานะครับ” เป๊กรีบเอามือสางผมหน้า คิดไปเองว่ามันจะยาวลงมาปิดหน้าผากได้

                “ฮ่าๆๆๆ ไม่คืนหรอก อยากแกล้งเค้าก่อนเอง สมน้ำหน้า ให้คนเห็นหัวเหม่งให้หมดเลย เชอะ” ทอมรีบยัดหมวกแก๊ปที่ขโมยมาซ่อนไว้ข้างหลังตัวเอง

                คนโดนแย่งหมวกมองการกระทำนั้นอย่างเอ็นดู ด้วยความหิวน้ำ เขาจึงคว้าแก้วมิลค์เชคของทอมมาดูดแก้กระหาย

                “อย่าดูดเยอะสิ  งื้อ ดูดิ ดูดจนเหลือครึ่งแก้วเลยง่ะ คนนิสัยไม่ดี” ทอมจะคว้าแก้วคืน แต่มีหรือคนอย่างผลิตโชคจะยอม

                “ก็พี่หิวอ่ะ”

                “หิวก็สั่งใหม่สิ กินของตัวเองนู่น”

                “แต่พี่อยากกินทอมนี่นา”

                .

                .

                .

                ใบหน้าขาวผ่องค่อยๆ เจือด้วยสีแดงระเรื่อ เจ้าของใบหน้ารีบเก๊กทำเป็นงอนต่อเพราะกลัวเสียฟอร์ม ในขณะที่อีกคนกลับจดจ้องที่ใบหน้านั้นแล้วยิ้มอย่างพอใจ

                “พี่หมายถึง พี่อยากกินมิลค์เชคแก้วนี้ของน้องทอมน่ะครับ เขินอะไรเหรอ หื้ม”

                “ก็...วันหลังก็หัดพูดให้มันครบๆ หน่อยสิ” ทอมรีบคว้าเอาแก้วมิลค์เชคคืนมาดูดแก้เขิน

                “จูบทางอ้อม...เขินจังครับ” เป๊กเท้าแขนลงกับโต๊ะ มองทอมดูดมิลค์เชคด้วยใบหน้าของผู้ล่า ที่กำลังไล่ต้อนเหยื่อตัวน้อยอย่างสนุกสนาน

                ทอมรีบวางแก้วลงแล้วตักเค้กกิน โดยมีอีกคนนั่งจ้องอยู่อย่างไม่วางตา

                “ไม่มีอย่างอื่นให้มองหรือไง” ทอมใช้มือดันหน้าเป๊กให้หันไปทางอื่น แต่คนถูกดันก็หันหน้ากลับมามองเหมือนเดิม แถมขยับตัวเข้าใกล้กว่าเดิมอีก

                “ก็คนนี้มันน่ามองที่สุดแล้วนี่ครับ”

                ทอมเขินจนหน้าแดงไปหมด รีบตักเค้กแล้วยัดเข้าปากพี่เป๊กของเขาอย่างรวดเร็ว

                “กินๆ ไปเลย จะได้หยุดพูด”

                เป๊กอ้าปากกินเค้กไปอีกหลายคำ เพราะคนตัวเล็กยัดเอาๆ จนเขาไม่ทันจะได้เคี้ยว เขาพอใจกับการเต๊าะให้คนคนนี้เขินจนทำตัวไม่ถูกมากๆ มองยังไงก็ไม่เบื่อจริงๆ

            ว่าไหมครับ

 




- End -

[ แก้ไขเพิ่มเติม แจ้งสำหรับรีดเดอร์ที่ต้องการติดตามฟิคเรื่องใหม่ๆ เพิ่มเติมนะคะ พอดีหายจากการแต่งฟิคไปนานมาก ทำอะไรไม่เป็นเลย เดี๋ยวไรท์เตอร์จะสร้างเป็นนิยายเรื่องยาว แล้วลงฟิคสั้นในนั้นเป็นตอนๆ ไปนะคะ อย่าลืมไปกดเฟบกันด้วยนะ จะพยายามหาเวลาแต่งฟิคมาให้อ่านกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า ]