สารสารทสีชาด

   สายลมอ่อนพัดผ่านร่างหนึ่งเกล็ดหิมะสีขาวโปรยปรายลงมาตกบนเรือนผมดำขลับ เรียวขนงคลายออกเผยรูปโฉมสคราญนางยืนนิ่งจ้องมองแผ่นป้ายสลักชื่อคนผู้หนึ่งมันทำจากไม้เก่าๆ ยืนมองอยู่นานสองนานบริเวณนี้ไร้ผู้คนบรรยากาศมืดมนมีเพียงความขาวพิสุทธิ์ของหิมะทำให้ทั่วบริเวณกระจ่างชัด หากแต่ความรู้สึกในยามนี้ช่างเดียวดาย โดดเดี่ยวและเหน็บหนาวเสียยิ่งกว่าเหมันต์ ดวงเนตรกลมโตสุกใสเก็บซ้อนเร้นบางสิ่งเอาไว้อย่างมิดชิด มุมปากของนางยกขึ้นยิ้มแย้มขยับกายอรชรใต้อาภรณ์ขาวสะอาดเดินหันหลังจากไป 

" ความเดียวดายในช่วงชีวิตนี้คือสิ่งใด ข้าเคยเอ่ยถาม "

" บัดนี้ข้ารู้แล้ว ความเดียวดายในชีวิตคือสิ่งใด "

 ท่ามกลางหิมะตกโปรยอย่างนุ่มนวลสายลมเย็นพัดปะทะกายผู้คนต่างหลบเข้าบ้านเรือนอันอบอุ่น ใกล้จะเข้ายามโหยว่แสงทิวาหายลับทิ้งไว้เพียงแสงไฟในยามมืดคํ่า สองขาก้าวเดินบนถนนว่างเปล่าสองข้างทางไร้ผู้คนต่างคนต่างเริ่มปิดร้านรีบเร่งกลับเรือนไปจุดพลุ ดื่มฉลองวันปีใหม่ บัดนี้ตัวข้าไร้ที่ไปแม้แต่บ้านสักหลังยังมิมี คนไม่อยู่แล้วตัวข้าควรไปที่ใดได้แต่เฝ้ารอเพียงกระดาษสีชาดในสารสุดท้ายยามสารท