นายตัวแสบพิชิตรักสาวฝันกุหลาบขาว

อันนี้เป็นรักแรกของนางเองเราอ่านก่อนน่าจาได้ไม่งงกัน
 รักแรกและการลาจาก

พี่ค่ะ~   ฉันตะโกนเรียกพี่ชายที่กำลังยืนจ้องมองดูดอกกุหลาบขาวในแจกัน เค้าค่อยๆหันหน้ามาแล้วก็ส่งรอยยิ้มที่มุมปากให้ฉันเล็กน้อย

อึนเจ เธอชอบดอกกุหลาบสีขาวมั้ย?    อึนเจคือชื่อของฉันค่ะ  

ชอบสิค่ะ สิ่งที่พี่ชอบฉันก็ชอบเหมือนกันนั้นแหละ ^-^   ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงที่นุ่มนวลพลางจ้องใบหน้าอันขาวซีดของคนที่ฉันเรียกว่าพี่ แต่ภายใต้ใบหน้าอันขาวซีดนั้นยังมีดวงตาที่คมกริบดำสนิทแต่เป็นประกาย แล้วใบหน้าที่เรียวได้รูป ปากสีแดงแบบธรรมชาติ เส้นผมสีดำประบ่า ในชุดคนไข้

อึนเจ~ฉันไม่อยากให้เธอเรียกฉันว่าพี่อีกต่อไปจะได้มั้ยฉันอยากได้ยินเธอเรียกชื่อของฉันสักครั้ง   ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยดูเย็นชา ยิ่งเค้าทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งขาดเค้าไม่ได้ อะไรกันน่ะที่ทำให้ฉันรักเค้ามากมายถึงขนาดนี้  ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆที่ข้างหลังของเค้า

ลินวู~!!   ขนาดที่ฉันพูดไปนั้น ฉันค่อยๆเอื้อมมือโอบพี่ลินวูจากข้างหลัง พลางเอาหน้าซบที่หลังอันอุ่นๆของเค้า

พี่ลินวูกุมมือของฉันเอาไว้ แล้วละสายตาจากดอกกุหลาบสีขาวก้มลงมองที่มือของฉัน พร้อมกับพูดขึ้นว่า

ถึงพี่จะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ตามแต่พี่ก็จะรักเธอไปจนถึงชาติหน้าแล้วก็ชาติต่อๆไปเลยน่ะ^-^   พี่ลินวูค่อยๆแกะมือของฉันออกแล้วหันหน้ามาทางฉันพร้อมกับเคาะหัวฉันเบาๆ

ยัยเด็กดื้อห้ามร้องไห้สิทำแบบนี้ พี่ยิ่งเป็นห่วงรู้มั้ย

ฮึฮือๆ~ สัญญาน่ะว่าพี่จะม่พูดเรื่องนี้อีก~ T_T   ฉันร้องไห้ออกมาเพราะคนที่ฉันรักที่สุดกำลังจะจากฉันไปอีกไม่นานสิน่ะเวลาดีดีที่เคยมีให้กัน ฉันจะจำพี่ไว้ไม่มีลืมเป็นอันขาด

3เดือนต่อมา

ไม่น่ะ!!!พี่ๆพี่ลินวูห้ามทิ้งฉันไปน่ะ ฮือๆๆๆ จะทิ้งกันไปแบบนี้ไม่ได้น่ะ!!!!!~   ฉันวิ่งตามเตียงเข็นคนไข้ซึ่งมีพี่ลินวูที่นอนอยู่อย่างแน่นิ่งที่กำลังเข็นตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ไม่น่ะ พี่ห้ามทิ้งฉันไปเด็ดขาดน่ะ!!!

1ชั่วโมงต่อมา

ฉันนั่งกอดพ่อกับแม่ของพี่ลินวู เพราะท่านก็ถือว่าเป็นพ่อแม่ของฉันเหมือนกัน ตัวฉันเองเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ของตัวเองประสบอุบัติเหตุทางรถเสียชีวิทั้งคู่ แต่ก็ได้พ่อและแม่ของพี่ลินวูเอามารับเลี้ยงตั้งแต่ฉันอายุ15ตั้งแต่นั้นมาไม่ว่าจะทำอะไรก็มีพี่ลินวูคอยเคียงข้างอยู่เสมอจนเราสองคนมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน(นั้นคงเรียกว่าความรัก)ตอนนี้ฉันอายุ17แล้วส่วนพี่ลินวูก็19แต่ทำไมพระเจ้าถึงทำกันแบบนี้อย่าเอาพี่ลินวูของฉันไปน่ะ!!!!

แกร๊กๆ!!แอ๊ด~~

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับชายร่างท้วมใส่แว่นสายตา (คุณหมอนั้นเอง) ฉันเดินตรงไปที่คุณหมออย่างมีความหวัง แล้วก็ถามขึ้นว่า

ฮือๆๆๆ..พะ..พะพี่ลินวูปลอดภัยไม่เป็นอะไรใช่มั้ยค่ะคุณหมอ~ T_T   ฉันพูดไปทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าพี่ลินวูไม่มีทางกลับมาหาฉันอีกแล้ว ~ ฮะ ฮือๆๆ

หมอขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะคนไข้เกินเยียวยาจริงๆ   ทั้งๆที่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามะเร็งระยะสุดท้ายหน่ะมันเกินเยียวยาจริงๆแต่ฉันก็อดที่จะร้องหาพี่ลินวูไม่ได้ T_T

ฉันเดินเข้าไปในห้องที่มีพี่ลินวูที่นอนแน่นิ่ง ชายที่เคยรักฉันอยู่เคียงข้างกับฉัน แต่ตอนนี้เค้าไม่มีลมหายใจอีกต่อไป ฉันเดินไปจนถึงเตียงที่พี่ลินวูนอนอยู่

ฮะฮือๆๆ หึ พี่ลินวูค่ะฉันขอสัญญาน่ะว่าฉันจะไม่มีทางลืมพี่~!! แล้วก็ฉันยังรักพี่เสมอน่ะฮือๆๆ ฉะ..ฉันรู้น่ะว่าพี่จะต้องคอยปกป้องฉันถึงพี่จะไม่ได้อยู่ข้างๆฉันแล้วก็ตามฉัน~   ฉันพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปมันปวดใจเหลือเกิน

ฉันมองใบหน้าที่ซีดไร้สีสัน นิ่งสนิท ไม่มี ไม่มีลมหายใจ ฉันค่อยๆโน้มตัวลงไปประทับริมฝีปาก ถึงอย่างนั้นริมฝีปากของพี่ก็ยังนิ่มเหมือนครั้งแรกที่เราเคยจูบกันฉันยังจำได้ดีจูบที่เต็มไปด้วยความรักที่พี่มีต่อฉัน จากนั้น ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่ลินวูเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะทรุดตัวลงไปร้องไห้กับพื้น

จากนี้แล้วตลอดไปสิน่ะที่พระเจ้าสามารถแยกเราออกจากกันได้แต่ความรักที่มีให้นั้นจะไม่ลบเลือนไปจากความทรงจำของฉันตลอดไปเช่นกัน  ฉันรักฉันรักพี่ค่ะ~